คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5 :: ฉันยังเป็นคนเดิมของนาย
"ฉันยังเป็นคนเดิมของนาย”"
คิมแทฮยอง...
จริงอยู่ว่าผมชอบนัมจุนแต่เขาก็ไม่มีวันชอบผมเราเป็นเพื่อนกัน และวันนั้นก็คงไม่มาถึงผมมีคู่หมั้นอยู่แล้วซึ่งเขาเป็นใครผมก็ไม่รู้แต่สุดท้ายแล้วเมื่อเวลาครบ 1 ปี ผมก็ต้องกลับไปอเมริกาตามคำสัญญาที่ให้ไว้กับแม่อยู่ดี ผมควรทำยังไงกับเหตุการณ์นี้ ผมไม่อยากกลับไปแต่งงานกับใครก็ไม่รู้ผมอยากอยู่ที่นี่อยู่กับนัมจุน ส่วนเรื่องที่ผมชอบนัมจุนนายนั่นรู้ได้ยไงกันนะ เท่ากับว่าเขากำความลับผมไว้อีกเรื่องหนึ่ง แต่ตอนที่นายนั่นเข้ามากอดผมรู้สึกว่าเขาดูมีท่าทีเปลี่ยนไปจากเดิมเขาดูเศร้ากว่าที่ผมคิดซึ่งคนอย่างเขาไม่น่ามีมุมนี้ได้ จะว่าไปเรื่องของเขากับผมก็แปลกดีนะเรามีคู่หมั้นแล้วทั้งสองคนแล้วเราก็มาเจอกัน เรื่องนี้มันจะบังเอิญเกินไปแล้วมั้ง ช่างเถอะผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้นนอกจากนัมจุน ว่าแต่นัมจุนเรียกผมมาที่ห้องสมุดทำไมนะ
“นัมจุนนายอยู่ไหนนะ?”
ผมก้าวเท้าไปเรื่อยๆจนกระทั่งมีมือหนามาปิดปากผมและลากตัวผมเข้าไปทางชั้นหนังสือท้ายห้องสมุดนี่มันอะไรกันเนี่ยช่วยด้วยย
”เงียบนะไม่งั้นนายตายแน่”
นี่มันเสียงคุ้นๆ เขาลดมือที่ปิดปากผมออก แล้วผมก็ค่อยๆหันไปมองใบหน้าเขาที่แท้ก็นัมจุน
“นัมจุนนายอย่าเล่นอย่างนี้อีกนะ”
“ทำไมฉันจะเล่นไม่ได้ในเมื่อนายเป็นทาสฉัน นายลืมไปแล้วหรอ”
“เฮ้อ...คร้าบเจ้านาย”
“ดีมาก เพราะฉะนั้นทาสของฉันวันนี้ฉันขอสั่งนายให้มาอ่านหนังสือเป็นเพื่อนฉัน”
เมื่อนัมจุนพูดมาแบบนี้ผมก็คงปฏิเสธไม่ได้น่ะสินะ เขาจับผมนั่งลงกับพื้นแล้วหยิบหนังสือเล่มหนึ่งมาให้ผมอ่าน ก่อนที่เขาจะนั่งลงข้างๆผม
“นี่นัมจุน ตั้งแต่ฉันกลับมานายดูเปลี่ยนไปนะ”
“ยังไง?”
“ก็ไม่รู้สิฉันรู้สึกว่านายทำตัวห่างเหินฉันจัง นายเป็นอะไรรึป่าว”
เขาจับหัวผมให้ซบไหล่กว้างๆของเขาและลูบหัวผมเบาๆ
“นายลองเปิดหนังสือดูสิ แล้วนายก็จะรู้”
คิมนัมจุน...
ผมจับหัววีให้มาซบลงที่ไหล่ของผมและลูบหัวเขาเบาๆ ผมไม่รู้จะบอกความรู้สึกของผมที่มีต่อเขายังไงดี ในเมื่อเราเป็นเพื่อนกันเพราะไอ้คำว่า”เพื่อน”นี่แหละที่มันทำให้ผมพูดคำๆนั้นออกมายากลำบากเหลือเกิน ผมเลยเอาหนังสือเล่มที่ผมเขียนความรู้สึกที่มีต่อวีให้วีอ่านแต่พอผมหันไปมองร่างบางที่นอนซบไหล่ผมอีกทีเขาก็หลับไปซะแล้ว ผมควรบอกความรู้สึกของผมตอนไหนเขาถึงพร้อมที่จะรับฟังผมนะ ผมขอเพียงให้มันมีวันนั้นก็พอถึงแม้เขาจะไม่รักผมก็ตาม
คิมแทฮยอง...
กริ๊ง...กริ๊งๆๆๆๆ!!!
ผมตกใจกับเสียงเรียกเข้ามือถือผมมากและนี่ผมเผลอหลับไปตอนไหนเนี่ย นัมจุนคงจะเมื่อยหน้าดูเลยผมไม่หน้าหลับไปเลย
“ไม่รับหรอ”
นัมจุนถามผมพร้อมมองไปที่มือถือของผม ผมจึงหยิบมันขึ้นมาดูหน้าจอมันขึ้นว่า “ไอ้โรคจิต” ผมจำใจกดรับมันอย่างลำบากใจ
“กว่าจะรับ!มัวแต่สวีทกับคนอื่นจนลืมว่านายมีแฟนแล้วรึไง!!”
“นี่นายพูดเบาๆสิ”
ผมกระซิบใส่มือถืออย่างไม่อยากให้นัมจุนได้ยิน
“ถ้านายไม่ออกมาฉันจะเดินเข้าไปหาเดี๋ยวนี้แหละ”
“ไอ้โรคจิตนายอย่าเข้ามานะ ฉันกำลังไปแค่นี้นะ”
ผมกดวางทันที แล้วนัมจุนก็มองหน้าผมด้วยความสงสัย
“นัมจุนฉันไปก่อนนะ”
ผมลุกขึ้นจากที่ตรงนั้นพร้อมกับนัมจุน ก่อนที่เขาจะดึงร่างของผมเข้าไปกอดและกระซิบข้างหูผมเบาๆ
“นายจำไว้นะว่าฉันไม่ได้เปลี่ยนไป ฉันยังเป็นคนเดิมของนาย”
คำพูดของเขาทำให้หัวใจของผมเต้นไม่เป็นจังหวะ เขาทำให้ผมไปจากเขาได้ยากเหลือเกินผมไม่อยากเป็นอย่างนี้เลย
“แล้วเจอกันนะนัมจุน”
ผมเดินออกมาจากห้องสมุดแล้วก็เจอไอ้โรคจิตยืนกอดอกทำหน้าบึ้งอยู่ เขานี่ทำตัวเป็นเด็กชะมัด
“มีอะไรไอ้โรคจิต!”
“คิดถึงแฟน มารับแฟนกลับบ้าน”
โอ้ยผมแทบอ้วกกับคำพูดของเขาจริงๆ นับวันก็ยิ่งพูดอะไรที่มันแปลกขึ้นเรื่อยๆนี่หัวเขาไปกระทบอะไรมารึป่าวเนี่ย
“แหวะ! ไปไหนก็ไปๆเราไม่ใช่แฟนกันจริงๆสักหน่อย”
“เดี๋ยวก็เป็น”
“นายว่าไงนะ!”
“ฉันจะทำให้นายตกหลุมรักฉันให้ได้”
“ฝันไปเหอะไอ้โรคจิต!”
“งั้นนายก็เตรียมใจของนายไว้ละกันฉันจะทำให้นายลืมไอ้นัมจุนไปให้หมดใจของนายเลยล่ะ”
เขาเลื่อนใบหน้าของเขาลงมาอยู่ในระดับเดียวกับใบหน้าของผม แล้วพูดด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขาผมเห็นแล้วหมันไส้ชะมัดจึงผลักหัวเขาออกไปไกลๆจากใบหน้าของผมทันที
“หุบปากเน่าๆของนายไปเลย”
ผมเลิกสนใจเขาแล้วหันมาสนใจกับหนังสือที่นัมจุนหยิบให้ผมอ่านผมลืมมันไว้ในห้องสมุดนี่ ผมต้องไปเอามันมาอ่านผมอยากรู้ว่านัมจุนเอาอะไรให้ผมอ่านกันแน่
“เดี๋ยวฉันมานะ นายกลับบ้านไปก่อนเลยนะเดี๋ยวฉันจะตามไป”
ผมเดินเข้าไปในห้องสมุดอีกครั้งผมก้าวเท้าไปเรื่อยๆจนถึงท้ายห้องสมุดที่นัมจุนกับผมนั่งกันอยู่เมื่อกี้ แต่ภาพที่ผมเห็นในตอนนี้มันทำให้ผมต้องหยุดชงักไปโดยควบคุมไม่ได้นี่มันอะไรกัน นัมจุนกำลังจูบกับใครน่ะผมรับไม่ไหวจริงๆกับภาพตรงหน้าที่ผมกำลังเผชิญมันมากเกินไป นี่หรอคนเดิมของผม อยู่ดีๆน้ำตามันก็เอ่อล้นออกมาจากดวงตาทั้งสองของผม ผมควบคุมมันไม่ได้จริงๆทั้งหัวของผมมันตื้อไปหมดผมรับรู้เพียงแค่ว่าผมต้องออกจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด
“อ้าว...ฮยองร้องไห้ทำไม”
จองกุกจับร่างผมไว้แล้วถามด้วยความเป็นห่วง ผมไม่อยากให้ใครมาเห็นผมในสภาพนี้เลย ผมรีบวิ่งออกมาจากห้องสมุดอย่ารวดเร็วก่อนที่จะมาหยุดอยู่ที่สนามบาสของโรงเรียน
“ฮือ...ฮือ ฮือ”
ทำไมผมต้องร้องไห้ด้วยเนี่ย
“คิมแทฮยองหยุดร้องเดี๋ยวนี้เลยนะ! ฮึก ฮือ ”
ผมพูดกับตัวเองผมไม่เข้าใจจริงว่าทำไมผมต้องมาร้องไห้แบบนี้ด้วยนะ
“ไอ้น้ำตาบ้าเอ้ย!หยุดไหลสิ!”
“ฮยอง!”
เสียงของจองกุกทำให้ผมต้องรีบเช็ดน้ำตาก่อนที่จะหันไปหาเขา แล้วเขาก็โยนลูกบาสมาให้ผม ผมมองลูกบาสที่อยู่ในมือผมอย่างงงๆ
“เล่นบาสกันฮยอง”
“ฉันไม่มีอารมณ์หรอกจองจุกกี้”
“นะ นะ ฮยอง”
“อื้ม ก็ได้”
ผมเล่นบาสกับจองกุกจนดวงอาทิตย์เริ่มส่องแสงรำไรเป็นสัญญาณว่าดวงอาทิตย์ใกล้จะลับขอบฟ้าความมืดกำลังจะมาเยือน
“ฮยองถ้าผมชนะฮยอง ผมขออะไรฮยองอย่างนึงได้มั้ย”
“ได้สิ นายจะขออะไร?”
จองกุกไม่ตอบอะไรแต่กลับแย่งลูกบาสในมือผมไป
“นี่นายขี้โกงนี่!”
ผมไม่รอช้ารีบวิ่งไปแย่งลูกบาสจากจองกุกแต่แล้วเขาก็เป็นฝ่ายชนะไปจนได้ผมนี่มันอ่อนจริงๆเลย งั้นผมคงต้องยอมทำตามข้อตกลงของเรา ตอนนี้ผมกับจองกุกนอนลงที่สนามบาสแล้วมองไปที่ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวที่ส่องแสงระยิบระยับนั่น ถึงแม้มันจะมืดแต่ยังไงก็ยังมีแสงจากที่ส่องมาจากดวงดาวอยู่ดีมันช่างสวยอะไรอย่างนี้นะ จองกุกเขาก็เหมือนดวงดาวนี่แหละ เขาทำให้ผมยิ้มได้ทั้งๆที่ผมร้องไห้ผมรู้สึกว่าผมอยู่กับเขาแล้วมีความสุขมากๆเลย
“นายจะขออะไรฉันหรอจองกุก?”
“ผมจะขอ...”
................................................................................
ความรักของนัมจุนกับวีจะเป็นยังไงนะในเมื่อเรื่องเป็นแบบนี้ผู้ชายคนนั้นคือใครกัน
และสุดท้ายแล้วซอกจินจะทำให้วีลืมนัมจุนแล้วหันมารักเขาได้มั้ย
ส่วนจองกุกกี้จะขออะไรวีนะ ต้องติดตามตอนหน้านะคะรีดเดอร์
คอมเม้นให้กำลังใจกับเรื่องแรกของไรท์กันเยอะๆนะคะ ไรท์จะได้รีบอัพนะฮ่าๆ
ความคิดเห็น