คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4 :: ผมคงตกหลุมรักเข้าแล้วจริงๆ
ตอนที่ 1 ::"ผมคงตกหลุมรักเข้าแล้วจริงๆ"
การนอนหลับอยู่บนเตียงนุ่มๆกับอากาศดีๆในยามเช้าอย่างนี้มันช่างดีอะไรอย่างนี้ผมอยากจะจมอยู่กับความฝันของผมอย่างนี้ตลอดไป
“หนิเด็กใหม่ตื่นได้แล้วว!!!”
และแล้วความฝันอันแสนหวานของผมก็ถูกเจ้าปีศาจร้ายโรคจิตทำลายลงด้วยเสียงที่น่ารำคาญนั่น ผมเหลือบมองนาฬิกาก็พบว่านี่มันเพิ่งเจ็ดโมงเองนะ ตื่นเช้าชะมัดเลยไอ้โรคจิตเอ้ย
“นี่มานวานหยุดนะ ปลุกฉันทามมายย”
ผมตอบกลับด้วยเสียงงัวเงีย แล้วมุดตัวเข้าไปในผ้าห่มแสนอบอุนนั่นต่อ
“วันนี้นายต้องไปข้างนอกกับฉัน ลุกเดี๋ยวนี้!”
เขาปลุกผมยังไม่พอยังเอามือมาดึงแขนผมลุกขึ้นอีกโอ้ย ผมไม่ลุกหรอกนี่มันวันหยุดของผมนะ
“นายจะลุกดีๆมั้ย?”
“ไม่! ไปไหนก็ไปเลยไปไอ้โรคจิต!”
“ฮัลโหล ไอ้นัมจุน”
เมื่อผมได้ยินชื่อนั้นผมก็รีบลุกขึ้นมาไม่ได้ดูเลยว่าไอ้โรคจิตมันนั่งอยู่ข้างผม มันทำให้ริมฝีของปากผมไปชนเข้ากับริมฝีปากหนาของนายนั่น เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนที่ผมจะรีบวิ่งลงจากเตียงเข้าห้องน้ำไป นี่มันวันมหาซวยอะไรเนี่ยเจอเรื่องดีๆแต่เช้าเลยคิมแทฮยอง ผมล่ะเกลียดริมฝีปากนั้นจริงๆ แต่นี่เราเป็นอะไรเนี่ยทำไมหน้าแดงขนาดนี้ นี่เราเป็นไข้รึป่าว ก็ไม่หนิ เอ๊ะนี่เราเป็นอะไรไปนะ
คิมซอกจิน...
เมื่อกี๊เขาจูบผมหรอฮ่าๆ จะว่าไปถึงนายเด็กใหม่นั่นจะปากร้ายแต่จริงๆแล้วข้างในน่ะเปราะบางชะมัด ยิ่งมองก็ยิ่งอยากอยู่ใกล้ อยู่ดีๆผมก็อยากดูแลเขาขึ้นมาผมไม่อยากให้นายนั่นไปเป็นของไอ้นัมจุนเลย เพราะฉะนั้นผมต้องดำเนินแผนการนี้ของผมต่อไป
..................................................................
“โฮ้โห! นี่รถนายหรอเนี่ย “
“ขึ้นมาได้แล้ว”
ผมก้าวเท้าขึ้นรถหรูของไอ้โรคจิตนั่นเขาไม่ธรรมดาเลยนะเนี่ย ดูแล้วเขาต้องรวยมากแน่ๆ
“นี่นายกินอิชิตันบ่อยหรอ ถึงได้ปอเช่คุณตันมาขับอย่างนี้น่ะ?”
“ซื้อเอง! นายนี่มันไร้สาระจริงๆนั่งเงียบไปไป”
“ฉันเงียบก็ได้ ไอ้!โรค!จิต!”
“เลิกเรียกฉัน ไอ้!โรค!จิต! ได้แล้วฉันชื่อ คิม!ซอก!จิน!”
“ทำไมฉันต้องเรียกชื่อนั้น”
“เพราะว่าถ้านายเรียกฉันว่าไอ้โรคจิตแผนของฉันก็จะพัง”
“แผนอะไรของนาย?”
“เดี๋ยวนายก็รู้...ลองเรียกชื่อฉันซิ”
“ไม่จนกว่านายจะบอกฉัน”
“แต่ถ้าแผนฉันพังความลับนายก็จะแตกเหมือนกัน...จะยอมเรียกมั้ย?”
ที่นายนั่นพูดมามันก็น่าคิด ไม่นะถ้าความลับผมแตกที่เรื่องที่ผมหนีมา ไหนจะยังที่มาอยู่กับไอ้โรคจิตนี่แล้วไม่บอกนัมจุนอีก ผมต้องโดนนัมจุนเกลียดไปตลอดชีวิตแน่เลย
“คิมซอก...จิน”
“ไม่ได้ยินเลยน่ะขออีกทีสิ”
เขาเอียงหูมาใกล้ๆผมอย่างน่าหมันไส้
“คิมซอกจินนน!!!!”
“โอ้ย!”
ฮ่าๆสะใจชะมัดขอให้หูไอ้โรคจิตนั่นหนวกไปเลยก็ดีชอบข่มขู่ผมนัก เมื่อรถหยุดอยู่กับที่ผมก็ต้องตะลึงกับบ้านที่ตั้งอยู่ตรงหน้าผม ไม่สินี่มันไม่ได้เรียกว่าบ้านนี่มันคฤหาสน์ชัดๆ ผมได้แต่เดินตามเขาเข้าไปในบ้านข้างในก็หรูไม่ต่างจากข้างนอก แต่ผู้หญิงคนนั้นใครกันนะ
“แม่ นี่แฟนผม”
“ห๊ะ!”
ผมตกใจมากจึงส่งเสียงร้องออกไป แต่เมื่อกี๊ผมไม่ได้หูฝาดใช่มั้ยเขาบอกว่าผมเป็นแฟนเขางั้นหรอ นี่มันอะไรกันเนี่ยผมงงไปหมดแล้ว
“เพราะฉะนั้นเรื่องคู่หมั้นไร้สาระอะไรนั่นน่ะ ยกเลิกซะเถอะ”
ไอ้โรคจิตนั่นยื่นมือมากอดไหล่ผมไว้แล้วพูดคำที่มันไม่ควรจะหลุดออกมาจากปากของนายนั่นเป็นอย่างมาก
“ผมรักวี และผมก็จะไม่ไปเป็นคู่หมั้นของใครทั้งนั้น!”
“เอาหละไม่หมั้นก็ไม่ไม่ต้องหมั้น”
หลังจากที่แม่ของนายนั่นพูดจบก็เดินพาผมไปนั่งที่โซฟา
“หนูชื่ออะไรหรอจ๊ะ”
“เอ่อ...”
ผมหันไปมองหน้าไอ้โรคจิตนั่นแล้วเขาก็พยักหน้าให้ผมเพื่อให้แผนของเขาดำเนินต่อไปและความลับของผมไม่แตกผมจึงต้องเล่นตามเกมส์ของเขาต่อไป
“ผมชื่อคิมแทฮยองครับเรียกว่า วี ก็ได้”
“วี วันนี้อยู่นี่กับแม่นะลูก ส่วนไอ้เด็กหัวดื้อนั่นน่ะจะอยู่หรือไม่ก็ตามใจ”
“อ้าวแม่! นี่ลูกแม่นะ”
“เรื่องของแกสิ”
“ผมนึกแล้วว่าแม่ต้องชอบวี”
“คุณน้าฮะ...คือว่าวันนี้”
“คุณน้าอะไรกันเรียกแม่สิจ๊ะลูก อยู่กับแม่นะไอ้ลูกดื้อคนนี้น่ะมันไม่ค่อยมาอยู่กับแม่ถ้าวีอยู่มันก็ต้องมาอยู่กับแม่แน่ๆ”
เมื่อผมฟังน้ำเสียงที่เขาพูดแล้วผมก็ปฏิเสธไม่ลงจริง
“ฮะคุณแม่”
เมื่อผมคุยกับคุณแม่ได้ซักพักหนึ่ง ผมหันมองไปรอบๆนี่ไอ้โรคจิตหายไปไหนแล้วหละ
“ซอกจินขึ้นไปข้างบนแล้วน่ะลูกไม่ต้องหาหรอก เดินขึ้นไปได้นะตามสบายเหมือนบ้านตัวเองนั่นแหละ”
“ขอบคุณนะฮะ”
ผมก้าวเท้าขึ้นไปตามบันไดที่ยาวแสนยาวนั่น ก่อนจะขึ้นไปพบกับห้องกว่าสิบห้องแล้วมันห้องไหนกันเนี่ย ผมเดินไปเรื่อยๆจนไปเจอห้องที่ประตูแง้มอยู่น่าจะเป็นห้องของไอ้โรคจิตนั่นแหละ ผมได้ก้าวเท้าเข้าไปก็พบกับรูปภาพเด็กน้อยน่ารักเต็มไปหมดจนไปเจอรูปของไอ้โรคจิตนั่น นี่มันคือรูปของนายนั่นสินะตอนเด็กก็น่ารักดีออกแต่ทำไมโตมาถึงได้ร้ายกาจอย่างนี้นะ ผมยืนดูรูปไปซักพักก่อนที่จะมีมือหนาๆอ้อมมากอดผมจากด้านหลัง
“หนิไอ้โรคจิตจะทำอะไรของนายเนี่ย!”
ผมพยายามดิ้นเพื่อให้เขาปล่อยผมแต่มันก็ไม่ได้เข้าหูเขาเลยสักนิด
“ฉันน่ะ...ไม่อยากหมั้นกับคนที่ฉันไม่ได้รัก”
เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเศร้ามากทำให้ผมต้องหยุดการกระทำทุกอย่าง เพราะเขาเพิ่งเคยเป็นแบบนี้ครั้งแรกจากคนร้ายๆก็กลายเป็นคนที่น่าสงสารซะงั้น
“ฉันเลยให้นายมาอยู่ใกล้ฉัน ฉันรู้ว่านายต้องช่วยฉันได้ ฉันไม่อยากให้แม่ของฉันมาบงการชีวิตฉัน”
ยิ่งเขาพูดแบบนั้นมันยิ่งทำให้ผมทิ้งเขาไปไม่ได้เลยจริงๆ
“ซอกจิน...ความจริงแล้วที่ฉันหนีแม่มาก็เพราะว่าเขาบังคับให้ฉันหมั้นกับใครก็ไม่รู้เหมือนกัน ซึ่งฉันไม่ได้รักเขา ฉันเลยหนีกลับมา”
“หาคนที่นายรัก...นั่นก็คือ ไอ้นัมจุน”
เมื่อเขาพูดชื่อนั้นขึ้นมามันยิ่งทำให้หัวใจของผมมันเต้นรัวขึ้นทุกที ความลับผมแตกซะแล้ว
“นี่นายรู้...”
“ใช่ฉันรู้”
“แต่ฉันกลับมาหานัมจุนก็เท่านั้น เขาไม่มีวันชอบฉันหรอกเพราะเราน่ะเป็นเพื่อนกัน”
คิมซอกจิน...
....................................................................................
เรื่องนี้มันออกจะซับซ้อนนิดหน่อยนะคะฮ่าๆ จะมีเรื่องเข้ามาอยู่เรื่อยๆ
ต้องติดตามะว่าพวกเขาจะแก้ปัญหาต่างๆนี้อย่างไร
ฝากด้วยนะคะรีดเดอร์ คอมเม้นให้กำลังใจไรท์กันเยอะๆนะคะ
แล้วก็อยากได้คู่ไหนบอกได้ค่ะ ส่วนเรื่องหน้าทำตามคำเรียกร้อง
ไรท์จะแต่งคู่กุกมินให้ได้ฟินกันนะค่ะฮ่าๆ^^"
ความคิดเห็น