คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 :: การพบกัน...
การพบกัน...
เช้าอันสดใสแสงแดดสาดส่องเรื่องรองไปทั่วทั้งโรงเรียนมันช่างมีความสุขอะไรอย่างนี้นะ ผมชื่อคิมแทฮยอง เพิ่งย้ายมาจากอเมริกา และเหตุผลที่ผมย้ายมานั่นหรอเดี๋ยวคุณก็จะรู้เอง ฮ่าๆ ผมไม่เข้าใจว่าทำไมผมเดินไปไหนต้องมีแต่คนมองนะ ผมเริ่มไม่มั่นหน้าแล้วสิ เดินไปที่เงียบดีกว่า ผมกำลังหาใครคนนึงอยู่แต่ก็ไม่รู้จะไปถามใครดีทุกคนที่นี่มองผมแปลกๆกันทั้งนั้นเลย ผมเดินไปเรื่อยๆจนพบกับชายที่นั่งฟังเพลงอยู่ที่เก้าอี้ใต้ต้นไม้ผมเดินเข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้าเขา แต่เอ๊ะเขาหลับหรอ เขาดูดีชะมัดผมสีน้ำตาลนั่นที่สะท้อนกับแสงแดดยามเช้า กระทบเข้ากับใบหน้าขาวๆของเขา เรียกได้ว่าเป็นผู้ชายที่สมบูรณ์แบบมาก ผมเหลือบไปเห็นป้ายชื่อที่ติดอยู่บนหน้าอกของเขา “คิมซอกจิน” ตกลงนี่ผมมาทำอะไรกันเนี่ย เมื่อผมรู้สึกตัวก็ก็ยื่นมือของผมไปโบกแถวๆใบหน้าของเขาว่าเขาหลับมั้ย และผมก็ได้รู้ว่าเขาไม่ได้หลับเมื่อมือของผมถูกจับกุมด้วยมือเขา และในเวลานั้นนั่นเองเขาได้ดึงผมไปนั่งที่ตักของเขาทำให้ใบหน้าของผมและเขาชนกันก่อนที่เขาจะลืมตาขึ้น เขาหยุดชะงักไปชั่วครู่ตอนนี้ผมรู้สึกว่าหน้าผมร้อนจังนี่มันอะไรกันเนี่ย
“นายทำอะไรของนายเนี่ย!! ”
ผมโวยวายใส่หน้าเขาและค่อยๆเลื่อนใบหน้าของผมออกมา และพยามจะลุกออกจากตักของนายนั่นแต่เขาดันลั้งเอวของผมไว้ ทำให้ผมไปไหนไม่ได้ให้ตายเถอะใครก็ได้ช่วยด้วยยย
“นายนั่นแหละจะลักหลับฉันใช่มั้ย”
ผมอึ้งกับคำพูดที่หลุดออกจากปากของนายนั่นมากคิดได้ยังไงเนี่ย หน้าตาก็ดีคนเรานี่ดูจากหน้าตาไม่ได้จริงๆ
“นายจะบ้ารึไง...ไอ้โรคจิตพูดอะไรช่วยดูหนังหน้านายบ้างนะ”
คำพูดของผมตรงข้ามกับความเป็นจริงสุดๆ
“นายรู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร...โอ้ย!”
ผมเหยียบเข้าที่เท้าของเขาก่อนจะดันตัวเองลุกขึ้นจากตักหนานั่นและรีบวิ่งออกไป
“ไอ้โรคจิต ไอ้วิปริต ไอ้หื่นกาม ขออย่าให้เจออีกเลย ไอ้บ้า!”
“บ้าเอ้ย! อย่าให้เจอนะฉันเล่นนายหนักแน่! ” ใครจะไปสนใจคำพูดพรรค์นั้น
คิมซอกจิน...
ให้ตายเถอะตั้งแต่เกิดมาผมยังไม่เคยเจอใครที่หน้าสวยและยังด่าเก่งอย่างนี้เลยกล้าดียังไงมาด่าว่าผมเป็นไอ้โรคจิต และยังมาด่าเรื่องหนังหน้าผมอีกทั้งๆที่ผมเป็นถึงดาวของโรงเรียนเลยนะนึกแล้วมันหน้าโมโห นี่มันรูปไอ้นัมจุนหนิ นายนั่นทำตกไว้หรอ ไอ้นัมจุนมันก็คือเพื่อนรักผมเองนี่แหละแต่ผมดันไปมีเรื่องกับมันเลยทำให้เรากลายมาเป็นศัตรูกันซะงั้น แต่ว่านายหน้าสวยนั่นมีรูปนัมจุนได้ยังไงนะหรือว่าจะแอบชอบไอ้หมอนั่น ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดีเลยผมจะทำทุกอย่างไม่ให้สองคนนั้นไม่ได้รักกันอย่างแน่นอน นายนั่นไม่รู้ซะแล้วว่ากำลังเล่นอยู่กับใคร
คิมแทฮยอง...
เฮ้อย้ายมาวันแรกก็ซวยแต่เช้าเลยแทฮยองเอ้ย แล้วชีวิตของผมมันจะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย ขอร้องแหละอย่าได้เจอไอ้โรคจิตนั่นอีกเลย... พักเรื่องนั้นไว้ก่อนตอนนี้ผมต้องเข้าเรียนแล้วแล้วแหละ และไอ้ห้อง 143 มันอยู่ไหนกันเนี่ย ผมต้องรีบไปแล้วสิไม่งั้นโดนอาจารย์เทศแต่เช้าแน่ และในขณะที่ผมริบอยู่นั้นก็ได้เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น ร่างของผมได้เดินไปชนร่างผู้ชายคนหนึ่งทำให้ผมล้มลงไปอยู่กับพื้น
“โอ้ย! เจ็บชะมัดนี่มันวันอะไรกันเนี่ย”
“เป็นอะไรรึป่าว”
ชายคนนั้นได้ยื่นมือมาให้ผมและจับผมยืนขึ้น ดีนะเนี่ยที่ชนและไม่หนีนึกว่าโรงเรียนนี้จะมีแต่คนใจร้ายซะอีก
“ไม่เปนไร...ขอบคุณนะ”
เขาจับมือผมนานไปแล้วนะ เหมือนเขาจะรู้ตัวว่าเขากำลังทำให้ผมไม่พอใจอยู่ เขาเลยปล่อยมือและยิ้มกว้างให้ผม ผมไม่ได้สนใจอะไร ผมก้าวเท้าต่อไปแล้วหยิบแผนที่โรงเรียนมาดูเนื่องจากโรงเรียนนี้มันใหญ่มากและผมก็ไม่รู้ทางซะด้วยสิ
“เป็นนักเรียนใหม่หรอ”
“อืม...ใช่ฉันย้ายมาจากอเมริกา อยุ่ม.5 ชื่อคิมแทฮยอง เรียกวีก้ได้นะ ”
“อ่างั้นผมก้ต้องเรียกว่าฮยองน่ะสิ ฮยองผมชื่อจองกุกอยู่ม.4 ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคร้าบบ!!”
จองกุกพูดและโค้งให้ผม เด็กนี่ดูเป็นมิตรดีนะ
“งั้นจองกุกกี้”
“ห๊ะ!จองกุกกี้”
เขาดูตกใจกับชื่อที่ผมเรียกมากเลยนะไม่เห็นจะแปลกเลยน่ารักดีออก
“ใช่จองกุกกี้...เมื่อกี๊นายชนฉันมันทำให้ฉันเจ็บมากและมันทำให้ฉันกระทบกระเทือนทางสมองจนหาห้องไม่เจอนายจะรับผิดชอบยังไง”
ที่พูดไปมันก็คือข้ออ้างของผมเองนี่แหละ เฮ้อก็โรงเรียนมันตั้งใหญ่ใครจะไปหาเจอกันเล่า
“โอ้โหเป็นอะไรมากรึป่าวเนี่ยฮยอง...สงสัยผมต้องไปส่งฮยองแล้วหละ”
เด็กนี่ยื่นมือมาจับหัวผมดูอาการนิดหน่อยแล้วยิ้มให้ผมด้วยรอยยิ้มที่สดใสเหมือนหน้าตาที่น่ารักของเขานั่นแหละ ก่อนจะพาผมเดินมาถึงที่ห้อง 143
“ขอบใจนะจองกุกกี้ที่มาส่ง”
“ไม่มีปัญหาหรอกฮยองผมจะเป็นGPSให้จนกว่าฮยองจะจำทางได้นะ”
“ไปเรียนได้แล้วไปเด็กน้อย”
ผมพูดและเผลอเอามือไปขยี้หัวเขาเล็กน้อย ผมนี่มันไวชะมัด
“ผมโตแล้วนะ”
เขาพูดแบบนอยด์ๆและทำหน้าบึ้งใส่ผม เขาจ้องหน้าผมอยู่อย่างนั้นจนผมต้องจับตัวเขาให้หันหลังเดินกลับไป
“ไปได้แล้ว...ตั้งใจเรียนนะ”
เขารีบวิ่งไปอย่างรวดเร็วก่อนที่จะหันมาโบกมือให้ผม
“นักเรียนวันนี้ครูมีข่าวดีมาบอก...เข้ามาสิจ๊ะ”
อาจารย์เรียกผมเข้าไปในห้องเรียนแล้วตื่นเต้นจังเลยจะได้เจอเพื่อนใหม่แล้ว ขออย่าให้อยู่ห้องเดียวกับไอ้โรคจิตนั่นเลย แต่ถ้าได้อยู่ห้องเดียวกับนัมจุนก็ดีสินะ และเมื่อผมย่างก้าวเข้าไปในห้องผมแทบอย่างจะกดรีเพลย์ถอยหลังเดินกลับออกไปจากห้องจริงๆเมื่อสิ่งที่ผมไม่อยากให้เกิดมันก็เกิดขึ้นซะงั้นผมอยู่ห้องเดียวกับไอ้โรคจิตนั่นโอ้ม่ายยย!!
“นี่คือ คิมแทฮยอง เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนจากอเมริกา จะเข้ามาเป็นสมาชิกของเราอีกคนนะจ๊ะ”
อาจารย์พูดก่อนที่จะมีเสียงพูด? ของเพื่อนๆในห้องดังขึ้นมาเรื่อยๆ ผมได้แต่ยืนทำหน้ามึนอยู่หน้าห้อง แต่แปลกแฮะทำไมไอ้โรคจิตนั่นมันถึงเงียบนะ
“หน้าสวยขนาดนี้มาแลกกันดูแลหัวใจกะพี่มั้ยน้อง”
“ฮิ้วว!”
“ถึงผมจะไม่เก่งภาษาอังกฤษแต่ผมเก่งภาษารักนะ”
“ฮิ้วว!”
“นักเรียนเงียบก่อนๆ ครูรู้จ่ะว่าเพื่อนเขาน่ารัก แต่ฟังเพื่อนเขาพูดอะไรหน่อยนะ...แทฮยองจ๊ะพูดอะไรกับเพื่อนๆหน่อยนะ”
“ฉันชื่อ คิมแทฮยอง เรียกว่า วี ก็ได้นะยินดีที่ได้รู้จัก มีอะไรก็ช่วยแนะนำฉันด้วยแล้วกันคือฉันยังไม่คุ้นกับที่นี่น่ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ”
และแล้วทะเลที่เงียบสงบก็เกิดมรสุมตามมาจนได้ ไอ้โรคจิตนั่นลุกขึ้นจากโต๊ะของมันและเล็งพิกัดมาที่ผม โอ้ย! มันคิดจะทำอะไรของมันอีกเนี่ย
“ฉันจะให้นายฝากมากกว่าตัวอีก”
อี๋ให้ตายเหอะไอ้โรคจิตนั่นมันเดินมากระซิบข้างหูผม คำของไอ้โรคจิตนี่มันน่าขนลุกชะมัดแหวะ ผมทนไม่ไหวจึงผลักมันออกไป แต่มันก็ยังมายืนยิ้มยียวนกวนเบื้องล่างอยู่ตรงหน้าผมอยู่ได้ เพื่อนๆทั้งห้องก็ต่างร่วมใจส่งเสียงฮือฮากันใหญ่ เฮ้อห้องนี้ช่างมีความสามัคคีอะไรอย่างนี้นะ
“จินเธอนี่ก็แกล้งเพื่อนตั้งแต่มาวันแรกเลยนะจริงๆเลย...คาบนี้ไม่มีอะไรมากครูให้คาบฟรีเพื่อที่พวกเธอจะได้ทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ก็แล้วกัน”
“ เฮ้!!”
เมื่อเพื่อนๆได้ยินดังนั้นก็ต่างดีใจกันใหญ่เพราะว่าได้คาบฟรีจากอาจารย์นั่นเอง
“หัวหน้าห้องไปไหนยังไม่มาอีกหรอเนี่ย”
อาจารย์ถามเพื่อนในห้องด้วยความสงสัย
“ผมอยู่นี่ครับอาจารย์”
ผมหันไปมองเจ้าของเสียงนั่นก่อนที่เขาจะก้าวเท้าเข้ามาในห้อง นี่มันยิ่งกว่าโชคหล่นทับผมซะอัก นัมจุนคนที่ผมตามหาอยู่นี่หน่า สุดท้ายผมก็เจอเขาสักที แต่เอ๊ะเมื่อกี้อาจารย์ถามหาหัวหน้าและนายนี่ก็บอกว่าคือเขา งั้นผมก็ได้อยู่ห้องเดียวกับนัมจุนน่ะสิ นี่มันช่างเป็นเรื่องที่ดีที่สุดตั้งแต่ผมย่างก้าวเข้ามาในโรงเรียนนี้แล้วนะเนี่ย แต่ทำไมนัมจุนถึงต้องทำหน้าโหดใส่ผมด้วยล่ะเขาไม่ดีใจหรอที่ได้เจอผม
“อ้าวนัมจุนมาก็ดีแล้ว ครูฝากดูแลเด็กใหม่ด้วยนะ”
เมื่ออาจารย์พูดจบก็เดินออกไปก่อนที่ไอ้โรคจิตนั่นจะทำลายความเงียบระหว่างผมและนัมจุนลง
“อ้าวนัมจุนเพื่อนรัก”
ไอ้โรคจิตนั่นกอดคอนัมจุนก่อนที่นัมจุนผลักมันออกและหันมาจับข้อมือของผมและลากผมออกไปทันที ทุกคนต่างจับจ้องที่เราสองคนตลอดทางที่เขาลากผมมา จนมาหยุดที่ด่านฟ้า
“นัมจุน...นายปล่อยฉันได้แล้ว”
เขาสะบัดมือผมออกอย่างแรง
“นายนี่มันใจร้ายจริงๆ...ฉันเจ็บจะตายอยู่แล้วเนี่ย”
ผมพูดออกไปเพราะว่านัมจุนจับข้อมือผมแน่นมากจนเกิดรอยแดงไปหมดแล้ว
“นายกลับมาทำไม”
นัมจุนถามผมด้วยเสียงเรียบและไร้ความรู้สึกมาก
“ก็กลับมาหานายไงเล่า”
“นึกจะไปก็ไปนึกจะกลับมาก็มา นายคิดว่าฉันจะรู้สึกยังไงกับการกระทำของนาย”
“นัมจุน...ฉันขอโทษที่ฉันไปเรียนต่อโดยไม่ได้บอกนายแต่ฉันก็กลับมาหานายแล้วนี่ไงเล่า”
ผมรู้สึกผิดต่อเขามากจริงๆนะถ้าผมเลือกได้ผมจะไม่ทิ้งเขาไปแบบนี้หรอกก็ใครมันจะไปรู้เล่าว่าพ่อกับแม่ของผมจะรีบร้อนเรื่องกิจการทางบ้านจนถึงขนาดไม่ให้ผมบอกลานัมจุนเลยสักคำ ถ้าผมเป็นนัมจุนผมก็คงจะโกรธมากเหมือนกัน
“และเวลาสามปีที่นายทิ้งฉันไปนายจะว่ายังไง...”
นัมจุนยังคงตีสีหน้าโหดใส่ผมเช่นเคย แต่ตอนนี้เขาได้หันหลังให้ผมอย่างไร้เยื่อใย โถ่เป็นผู้ชายที่เข้าใจยากอะไรขนาดนี้นะ
“นัมจุนนา นายอย่าโกรธฉันเลยนะยังไงเราก็เป็นเพื่อนรักกันมาตั้งแต่เด็กๆนะ...นายจะโกรธเพื่อนคนนี้ได้ลงคอเลยหรอ เรากลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมเถอะนะ ดีกันเถอะนะ นะ”
ผมได้เดินไปตรงหน้าเค้าและชูนิ้วก้อยของผมเพื่อเป็นสัญญาลักษณ์ของการขอคืนดีของผมนั่นเอง แต่แล้วนัมจุนก็ดึงตัวผมเข้าไปกอดซะงั้นตอนนี้ผมอธิบายไม่ถูกเลยว่าทำไมใจผมมันถึงเต้นแรงขนาดนี้นะ แต่อาจเป็นเพราะว่าเราไม่ได้เจอกันนานหัวใจผมมันเลยไม่ค่อยคงที่มั้ง
คิมนัมจุน...
ผมตกใจมากตั้งแต่วินาทีแรกตั้งแต่ผมเห็นหน้าของเพื่อนรักของผมในห้องเรียน ตอนนี้ผมขอกอดเขาอย่างนี้สักพักนึงละกัน ผมบอกไม่ถูกจริงๆว่าความรู้สึกตอนนี้ผมมันคืออะไรกันแน่ มันทั้ง คิดถึง มีความสุขที่ได้เห็น และทั้งโกรธที่เขาทิ้งผมไป ผมไม่ยอมคืนดีกับเขาง่ายๆแน่นอนมันต้องสั่งสอนให้รู้จักเวลาของการรอคอยซะบ้าง
“เอ่อ...นัมจุนนายปล่อยฉันก่อนก็ได้มั้ง”
ผมรู้สึกว่านัมจุนจะกอดผมนานเกินไปแล้วมั้ง แต่สิ่งที่ผมพูดไปนั้นเหมือนจะไม่ได้เข้าหัวเขาเลยสักนิดเขากลับกระชับกอดให้มันแน่นขึ้นด้วยซ้ำ ผมเริ่มรู้สึกร้อนแล้วสิ
“นายอยากดีกับฉันจริงๆหรอ”
นัมจุนกระซิบข้างหูผมอย่างแผ่วเบา แต่มันทำให้ผมขนลุกกับการกระทำของเขามากเลย
“จริงสิฉันจะโกหกนายทำไมเล่า”
ตอนนี้นัมจุนเริ่มปล่อยผมออกจากอ้อมกอดของเขา และหันมามองหน้าของผมแทน
“งั้นนายต้องมาเป็นทาสรับใช้ฉันจนกว่าฉันจะพอใจ”
นี่มันอะไรกันเนี่ยหูผมไม่ไดฝาดใช่มั้ย
“ห๊ะ!! นายชักจะเอาแต่ใจมาเกินไปแล้วนะนัมจุน...ดูปากฉัน ฉัน!ไม่!ทำ!”
“ก็ได้งั้นเราก็จบกันแค่นี้เถอะนะ นายก็กลับไปเรียนที่อเมริกาซะ ทำเหมือนว่าเราไม่เคยเป็นเพื่อนกัน แค่นี้ก็จบ...ลาก่อนคิมแทฮยอง” โอ๊ยนี่มันอะไรกันเขาทำให้ผมไม่มีทางเลือก ยิ่งผมมองแผ่นหลังนั่นที่กำลังจะเดินจากผมไปผมก็ไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้นเลย
“เดี๋ยวคิมนัมจุน...ฉัน ฉันจะเป็นทาสรับใช้นายจนกว่านายจะพอใจ”
คิมนัมจุน...
นั่นไงและแล้วลูกแกะอย่างคิมแทฮยองก็ตกหลุมพรางของหมาป่าอย่างผมจนได้ ตรงตามที่ผมคิดไว้เป๊ะมันช่างดีอะไรอย่างนี้นะ นายเสร็จฉันแน่คิมแทอยอง
.............................................................................................
เป็นยังไงบ้างรีดเดอร์ทั้งหลาย ที่อัพลงไปจะมีใครอ่านมั้ยนะ
เรื่องนี้ไม่มีอะไรแน่นอน ใครจะเป็นพระเอกก็ได้
อยากรู้ต้องติดตามว่าใครจะเป็นพระเอก
มีอะไรให้ปรับปรุงก็บอกนะคะ อย่าลืมเม้นกันด้วยล่ะ
อย่างที่บอกเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกช่วยติดตามด้วยนะคะ
ถ้ามีคนอ่านจะรีบอัพเร็วๆเลยค่ะไรท์สัญญา^^”
ความคิดเห็น