คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro :: บทนำสู่ความเครียด
Intro :: บทนำสู่ความเครียด
ฟิคเรื่องนี้น่ะเหรอ...ดราม่า? หวานแหวว? คอมเมดี้? โรแมนติก? รั่ว? เหอะ...ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ตอนนี้ผมรู้สึกเครียดมากๆ มากถึงมากที่สุดจนไม่รู้แนวของเรื่องนี้แล้ว!
แม้ว่าผมจะดูเป็นเด็กผู้ชายลุคใสซื่อ แต่จริงๆ แล้วผมน่ะไม่ได้ใสอย่างภาพภายนอกหรอกนะ -*- อืม...แนะนำตัวเลยนะครับ ผม 'จอน จองกุก' เป็นเด็กผู้ชายวัย 17 ปี อยู่ชั้นมอ 5...ผมแอบชอบรุ่นพี่มอ 6 คนนึง...เขาอายุ 19 ปี แต่ตกซ้ำชั้น...พี่เขาเป็นคนที่ค่อนข้างจะนักเลงและอันธพาลมากๆ ซึ่งผมเองก็เกลียดคนประเภทนี้มากถึงมากที่สุด
แต่สำหรับพี่เขา...มันเหมือนกรณียกเว้นนะ ไม่รู้สิ...คือผมรู้สึกว่าผมชอบและประทับใจพี่เขามากจริงๆ
ครั้งนึงผมเคยทำกระเป๋าใส่หนังสือหาย...
'ฮืออๆๆ'
'...'
ณ ตอนนั้นเพื่อนของผมไปเรียนกันหมดแล้ว เหลือแต่เพียงผมที่นั่งร้องไห้ใต้ต้นพริก(?) #ผิด - - ผมนั่งร้องไห้อยู่ที่หน้าห้องปกครองต่างหาก...ตอนนั้นผมรู้สึกเสียใจมากๆ ที่กระเป๋าใส่หนังสือของผมหาย
ผมจะไม่ร้องไห้สักนิดเลย ถ้าในกระเป๋าที่หายไปไม่มีของขวัญที่ผมตั้งใจจะให้แม่เป็นของขวัญเกิด
'ฮืออออ...' ผมร้องและเก็บเสียงสะอื้นเบาๆ กลัวว่าครูในห้องปกครองจะมาไล่ผมอีก...ไอ่จะให้ผมไปเรียนต่อผมก็ทำใจไม่ได้ เพราะของขวัญที่ผมจะให้แม่มันสำคัญมากๆ จนผมไม่มีกะจิตกะใจจะเรียนเลย
สงสัยมั้ยว่าผมอยู่หน้าห้องปกครองแล้วทำไมถึงไม่ไปแจ้งครูในนั้น...
เพราะแจ้งไปแล้วเขาก็แค่รับๆ เรื่องไว้เหมือนว่ามันไม่สำคัญอะไร ผมก็เลยออกมาร้องไห้อยู่ข้างหน้าห้องปกครองนี่แหละ ฮืออ เรื่องมันเศร้า T^T
ครืดดด...
เสียงประตูข้างหลังผมเลื่อนเปิดออก...ผมไม่ได้หันไปสนใจเพราะอาจจะเป็นครูก็ได้ ออกมาไล่ผมรึเปล่านะ =_=?
'โอ๊ย...เข้าห้องปกครองจะ 3 ครั้งแล้วกูจะตกชั้นอีกมั้ยวะ...เฮ้ย นายเป็นใครเนี่ยมาทำอะไรที่นี่เนี่ย! ฉันเกือบเหยียบหัวนายแล้วนะ'
'ผะ...ผมขอโทษฮะ ผมจะไปเดี๋ยวนี้...'
'อย่าเพิ่งไป นายร้องไห้เรอะ? เฮ้ยย! ฉันยังไม่ได้ทำอะไรนายเลยนะ นายจะร้องไห้ทำไม'
'เปล่าฮะ...ฮึก'
ผมเงยหน้าขึ้นไปมองคนตรงหน้าที่เกาหัวอย่างประสาทเสียทำให้ผมเกือบหยุดร้องไห้ไปในทันที...
เขาต้องเป็นรุ่นพี่แน่ๆ เลย...ดูจากสีเนกไทสีดำแล้วเขาคงจะอยู่มอ 6 ส่วนผมเนกไทที่น้ำเงินผมอยู่มอ 5
เขาเป็นคนที่หล่อมากๆ เลย หน้าหล่อเกือบหวานของเขาทำเอาผมแอบอิจฉาอยู่ลึกๆ เขาแต่งตัวผิดระเบียบตั้งแต่หัวจรดเท้า สีผมก็ทำสีทองเจิดจ้า เนกไทผูกลงมาต่ำๆ หลวมๆ เสื้อก็หลุดลุ่ยออกมานอกกางเกง แถมเจาะหูอีกต่างหาก
อย่าว่าแต่เขาเลย...ผมผิดระเบียบแค่อย่างเดียวนั่นก็คือสีผมแดงๆ ของผมนี่แหละ =_=
'นั่นไง! น้ำตาไหลอีกแล้ว โอ๊ย...ฉันทำอะไรผิด!'
'เปล่าฮะ ผมก็แค่...ก็แค่...ฮืออ'
'โอเคๆ -_-;; หยุดร้องไห้และบอกเหตุผลมาว่านายจะร้องไห้ทำไม? ฉันจะได้รีบไปเรียนซะที'
'กระเป๋าของผมหายฮะ ในนั้นมีของสำคัญของผมด้วย ถ้าผมหามันไม่เจอวันนี้ผมต้องแย่แน่ๆ เลย ฮืออ...'
'มันก็เกี่ยวกับฉันนะ เฮ้ย...แต่เดี๋ยวกระเป๋าของนายเป็นยังไง'
'กระเป๋าเป้สีดำ มีพวงกุญแจรูปหัวกระต่าย...'
'ละ...ลืมไว้ที่ไหน -_-;'
'เท่าที่จำได้ ผมเอากระเป๋าวางรวมกับเพื่อนๆ ไว้ที่โต๊ะหินอ่อน ฮึก...ผมลงจากห้องสมุดมาช้ากว่าเพื่อน พอมาดูอีกทีก็ไม่มีกระเป๋าเลยสักใบ...พอขึ้นไปถามเพื่อนในห้อง ก็ไม่มีใครรู้เลย ฮือๆๆๆ'
ผมร้องไห้หนักกว่าเดิมทำเอาคนตรงหน้าแทบหงายเพราะผมร้องไห้เสียงดังราวกับว่าเขากลัวครูในห้องปกครองจะได้ยินและเรียกเข้าห้องปกครองไปอีก
'อย่าร้องไห้เส๊! กระเป๋านายมันไม่ได้หายไปไหนหรอก '
'รู้ได้ไงอ่ะ...'
'ก็จำกฏของไอ้สภานักเรียนนั่นได้มั้ย -*- ที่มันบอกว่าห้ามวางกระเป๋าบนโต๊ะทุกที่ในโรงเรียน แม่ง...แล้วจะเอาโต๊ะหินอ่อนกับศาลาเข้ามาในโรงเรียนถามไมวะ เข้าไปถามครูได้มั้ย!?!'
'สภานักเรียนเอาไปเหรอฮะ!?' ผมถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น...เพราะสภานักเรียนเวลายึดของแล้วส่วนใหญ่จะไม่ได้คืน ต่อให้เป็นกระเป๋าที่มีหนังสือเรียนแล้วก็เถอะ
แต่ทำไมเวลามองหน้าของผู้ชายคนนี้แล้วใจเต้นแปลกๆ นะ...โอ๊ยยย! จองกุกนี่ไม่ใช่เวลามาสงสัยนะ!
'คือฉัน...เป็นคนเอาไปเองแหละ...' ร่างสูงตอบพลางเบือนหน้าหนีไป
'ว่าไงนะ...'
'ก็ฉันสงสาร! ฉันสงสารนี่หว่า! ไอ้สภานักเรียนบ้านั่นมันก็ทำจนเกินไป! ยึดกระเป๋าไปแล้วก็ไม่ให้คืน ฉันกะว่าจะดูชื่อเจ้าของแล้วค่อยเอาไปคืน...'
'ฮืออออออ!' น้ำตาของผมไหลออกมาอีกครั้งเมื่อเจอคนมีน้ำใจช่วยเหลือเขาซะแล้ว โอ๊ย! คนดีๆ หายาก คนเลวๆ อยู่ที่สภา (นักเรียน)
'เฮ้ย! ร้องไห้อีกทำไม!? ก็กระเป๋าก็อยู่ที่ฉันแล้วไง'
'ขอบคุณนะครับ! ขอบคุณจริงๆ ฮือออ
ผมโผกอดร่างสูงทันทีโดนไม่กลัวว่าร่างสูงตรงหน้าจะดุด่าหรืออะไรทั้งนั้น...ก็...ก็ผมซึ้งใจนี่นา! เขาเป็นคนดีมากๆ เลย แม้ภายนอกของเขาจะดูแบดบอยมากก็ตาม...
กลับสู่ปัจจุบัน...
นับตั้งแต่ตอนนั้นมา...ผมก็รู้สึกกระวนกระวายใจจนต้องแอบไปค้นข้อมูลเด็กมอ 6 ในห้องเก็บเอกสารของครู...จนกระทั่งรู้ว่าเขาคือ 'คิม แทฮยอง' อายุ 19 ปี ตอนแรกผมเองก็แอบแปลกใจ แต่เมื่อดูประวัติของแทฮยองแล้ว ผมก็ต้องอ๋อทันที...
ประวัติช่างน่ากลัว =_= แทฮยองมีเรื่องชกต่อยกับโรงเรียนอื่นที่ไม่ถูกกันมาหลายศตวรรษแล้ว จนอีกฝ่ายเข้าโรงพยาบาล หัวแตก แขนและขาหัก อ๊ากกกก! น่ากลัวชะมัด!
ผมเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงอยากรู้เรื่องของเขามากขนาดนี้...ผมเลยลองแกล้งถามเพื่อนในห้องดู
'นี่...คือความรู้ตอนที่เราอยากรู้เรื่องของคนคนนึงที่เจอแค่ครั้งเดียวมากๆ แล้วรู้สึกใจเต้น...กระวนกระวายใจแปลกๆ นับวันยิ่งอยากรู้มากๆ อ่ะมันคือความรู้สึกอะไรเหรอ?'
ผมสะกิดถามเพื่อนที่นั่งข้างๆ และถามด้วยใบหน้าใสซื่อ
'หา? ง่ายออก! ถ้าความรู้สึกแบบนั้นนะแปลว่ารักแรกพบชัวร์ๆ ก็...การที่เราจะมีรักแรกพบแบบนี้ได้นะ เราต้องประทับใจเขา หรือไม่ก็เขาคือสเป็กของเราอะไรแบบนี้อ่ะ'
'รักแรกพบ...?'
เหวยยย! รักแรกพบ!? ผมควรจะเชื่อไอ้เพื่อนที่เรียนข้างๆ มา 2 ปีนี่ดีมั้ยเนี่ย!
แต่...มันก็น่าคิดนะ -///- ทุกครั้งที่ผมนึกถึงเหตุการณ์หน้าห้องปกครองนั่น...ใจเต้นแรงแถมได้กอดเขาแบบไม่ได้ตั้งใจอีก >///<
แต่ใครมันจะไปรู้ว่า...
หลังจากเหตุการณ์วันนั้น 1 อาทิตย์
วันนึง...ขณะเรียนวิชาพละ
เฮ้ยๆ ดูนั่นสิ จีมินแม่งเล่นบาสก็เก่งเลย ดูพวกเราสิ เล่นบาสแค่วอร์มร่างกายก็เหนื่อยชิบหายแล้วแถมตอนปล่อยพวกเรายังจะให้กระโดดตบอีก -__-' มุนจองเพื่อนร่วมห้องของผมพูดขึ้นจนทำให้ผมละสายตาจากหนังสือนิยายในมือขึ้นไปมอง 'ปาร์ค จีมิน' เพื่อนร่วมห้องของผมที่กำลังเล่นบาสด้วยสีหน้าตั้งใจและสนุก
แงะ...เล่นบาสมันสนุกตรงไหน -*- เหนื่อยก็เหนื่อย แถมเหงื่อแตกซกอีก
แต่ถึงจะคิดอย่างนั้นแต่ผมก็มองจีมินไม่วางตา เพราะตั้งแต่เรียนมา ผมกับจีมินไม่เคยพูดหรือร่วมกลุ่มการทำงานมาตลอด…แต่เวลาผมมองหน้าหมอนั่นแล้วรู้สึกเสียใจแปลกๆ ที่หมอนั่นไม่ยอมทักหรือเช้ามาคุยกับผมเลยสักครั้งจนกระทั่งปีนี้ก็มอ 5 เข้าไปแล้ว
'นี่จองกุก...ฉันล่ะอยากรู้จริงๆ เลยว่านายกับจีมินเป็นอะไรกันรึเปล่า? ตั้งแต่มอ 4 แล้วนะ ไม่เห็นนายกับจีมินจะคุยหรือเข้าใกล้กันเลย'
'ฉันจะไปรู้เรอะ!' ผมพูดพลางทำปากยื่นอย่างงอนๆ และมองจีมินที่กำลังชู้ตบาสขึ้นไปอย่างน่าตื่นเต้น! มันจะเข้าห่วงมั้ย!?!
พลั่กกกก!
'เย้!!! เข้าห่วงแล้ว!!!'
ผมลุกขึ้นและตะโกนโห่ร้องออกมาอย่างดีใจทำเอามุนจองที่นั่งข้างๆ มองผมแปลกๆ จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นสายตาล้อเลียน
โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีคนบางคนกำลังมองมาอยู่...
ล้อเลียนอะไรฟะยัยบ้านี่!
'อะไร...อะไรๆๆ' ผมถามรัวๆ และทรุดนั่งลงตามเดิมพลางเปิดหน้านิยายไปมาเพราะทำอะไรไม่ถูก
'จองกุกเงยหน้าขึ้นมามองข้างหน้าสิ...' มุนจองสะกิดผมแรงๆ ทำให้ผมเงยหน้าจากหนังสือนิยายและมองตรงหน้า
ผมเห็น...ผมเห็นจีมินกำลังมองมาทางผมพร้อมหัวเราะจนยาหยีทำเอาผมยิ้มออกมาจนแก้มแทบแตก...จีมินมองผมครู่นึงก่อนจะไปเล่นบาสกับเพื่อนๆ ของเขาต่อ
'อ๊ะแน่ๆๆ แอบคิดอะไรกับไอ้หมูนั่นใช่มั้ยล่า~'
'พูดบ้าอะไรมินจอง หุบปากไปเลย!'
'แหม~ ที่แท้เรื่องที่นายมาถามมันเกี่ยวกับไอ้จีมินตรงๆ เลยใช่มั้ยล่า?'
ไม่ตรง -*- มันเฉียงเลยล่ะ ที่ฉันถามฉันหมายถึงแทฮยองโว๊ยยยย!
แต่ทำไม...ผมถึงรู้สึกกับจีมินแปลกๆ เหมือนกับความรู้สึกเหมือนกับที่ผมรู้สึกกับแทฮยองเลย...แต่ว่าผมกลับรู้สึกว่ามันแตกต่างกว่าที่คิด
อ้อ...ลืมบอกไปว่ามุนจองคือเพื่อนที่นั่งเรียนข้างๆ เขายังไงล่ะ - -' ยัยนี่น่ะท่าทางจะเชี่ยวชาญเรื่องความรักมากๆ เลยด้วย
'ไม่ใช่! ฉันหมายถึง...คนอื่นต่างหาก'
'แหมๆๆๆ ถ้าเป็นคนอื่นจริงๆ งั้นแกคงจะเป็นคนสองใจแล้วล่ะ เพราะท่าทางของแกตอนนี้อย่างกับแกแอบชอบไอ้จีมิน!'
'มาพูดอะไรพล่อยๆ'
'ฉันเชี่ยวชาญเรื่องความรักมานานพอควรที่จะดูออกว่าแกรู้สึกยังไงนะเว้ย...โธ่ๆๆๆ น่าสงสารจริงๆ เลย J'
กลับสู่ปัจจุบัน
ที่ผมเล่าไปพอจะเข้าใจความเครียดของผมรึยัง - - ถ้าไม่เข้าใจก็จะสรุปบอกซ้ำให้เลยว่าผมแอบรักรุ่นพี่ แต่ (เสือก) แอบชอบรุ่นเดียวกัน!!
ผมรู้สึกเขินและหน้าร้อนตลอดเวลาที่คิดถึงแทฮยองแม้ว่าจะไม่ได้เห็น แต่ก็รู้สึกเขินอายเวลาอยู่ใกล้หรือเห็นหน้าจีมิน
ไม่อยากจะเชื่อ - - ว่าผู้หญิงสองใจในละครที่ผมด่าๆ ไปนั้นจะกลับมาเข้าตัวเอง #กรรมของจองกุก
เฮ้ออออ...จะทำยังไงดีวะ นี่ผมกลายเป็นคนสองใจไปแล้วเหรออออ!?!
ความคิดเห็น