คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ
กลางดึกสงัดคืนหนึ่ง มีลมโชยมาเบาๆ อากาศหนาวกำลังดี เป็นค่ำคืนที่น่านอนเสียนี่กระไร กลับมีเด็กสาวคนหนึ่งวิ่งหนีอะไรบางอย่างสุดชีวิต
“ ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!!! มีใครอยู่แถวนี้บ้าง ช่วยฉันด้วย ”
“ เชอะ! กลางป่าแบบนี้ แกคิดว่าจะหนีฉันพ้นเหรอนังหนู “
“ ไม่ว่ายังไง ฉันก็จะต้องหนีให้พ้น พวกแกไม่มีวันได้ในสิ่งที่ต้องการหรอก ”
เสียงของ ’เธอ’คนนั้น โต้เถียงกลุ่มชายฉกรรจ์ สลับกับร้องขอความช่วยเหลืออย่างน่าเวทนา
“ หึหึ ปากดีนักนะ ในเมื่อไม่ตกลง เห็นทีต้องบังคับให้ยอมแล้ว “
เมื่อสิ้นสุดเสียงของผู้เป็นหัวหน้า กระสุนปืนนับสิบก็พุ่งตรงมาโดยมีเป้าหมายที่หญิงสาวแต่เพียงผู้เดียว
ปัง………..……..ปังปัง…………….. ปังปังปัง………………………. ปังปังปังปัง
‘ ไอ้พวกบ้าพวกนี้นี่ กะจะให้ตายเลยนี่หว่า ไม่…… ไม่…. ยังไงฉันก็ต้องอยู่ ฉันต้องรอดให้ได้’ เมื่อคิดได้ดังนั้น เธอจึงรีบหลบรัศมีกระสุนปืนทันที
“ โอ๊ย” ถึงแม้คิดว่าหลบพ้นแล้ว กระสุนปืนก็ยังเฉี่ยวขาขวาของเธออยู่ดี
‘พลาดได้ไงเนี่ย เสียชื่อแชมป์ speed runner หมด’ ขณะที่กำลังเตรียมที่จะหลบไปซ่อนที่ใหม่ เธอก็สัมผัสได้ถึงความเย็นเยียบของปืนที่จ่ออยู่ที่คอของเธอ พร้อมกับเสียงที่ดังขึ้นเหนือหัว
“ สวัสดี สาวน้อย เลิกเล่นไล่จับกันได้แล้ว เจ้านายข้าไม่ชอบรอนาน”
เธอค่อยๆหันกลับไปอย่างช้าๆเพื่อเผชิญหน้าอีกครั้ง
“ไม่ว่ายังไง ฉันก็ไม่มีวันยอมหรอก ฆ่าฉันซะยังจะดีกว่า”
“ เอางั้นก็ได้ ถึงแกจะตายไปร่างก็ยังเป็นประโยชน์อยู่ แล้วจะมาโทษฉันไม่ได้นะ ในเมื่อแกเป็นคนเลือกเอง”
ปืนพกขนาดสั้นถูกนำออกมาจากกระเป๋าเสื้อคลุมชั้นดี เตรียมจ่อไปที่ศีรษะของหญิงสาว
“ ไว้เจอกันอีกทีในนรกนะ สาวน้อย “
เธอหลับตาลง เตรียมใจรอรับความตายที่ยื่นมาให้อย่างช้าๆ ในใจตอนนี้นึกถึงแต่บุพพการีที่เคารพรักยิ่ง ‘คุณพ่อคุณแม่คะหนูจะไปอยู่ด้วยแล้วนะ’
ปังงงงงงง
กระสุนปืนเจาะเข้าที่กลางศีรษะอย่างแม่นยำ ส่งผลให้ร่างนั้นล้มคว่ำ สั่นกระตุกก่อนจะแน่นิ่งไป แต่ทว่าร่างนั้นกลับไม่ใช่ของหญิงสาว แต่เป็นของชายคนหนึ่งในกลุ่มชายฉกรรจ์
ดูเหมือนว่า เด็กสาวคนนี้คงสร้างวีรกรรมแสบๆไว้เยอะถึงขนาดพ่อแม่ของเธอก็ยังไม่อยากจะรับไปอยู่ด้วยเลย หรือนั่นอาจจะเป็นเพราะดวงเธอแข็งและพระเจ้าคงอยากให้เธอชดใช้กรรมอยู่บนโลกมนุษย์ต่อไป
ฝ่ายหัวหน้า เมื่อลูกน้องถูกฆ่าตายไปต่อหน้าต่อตา ก็เริ่มที่จะเบนความสนใจจากหญิงสาวไปที่ผู้ลอบยิงทันที
“ เฮ้ย พวกลอบยิง จัดการมันให้หมด!!!!”
ปัง… ปังปัง……. ปังปังปังปังงงงง
ฝีมือผู้มาใหม่ไม่ธรรมดาเลยที่เดียว ถึงแม้อยู่ห่างออกไปราว 10เมตรและมีเพียงแค่ 3 คน เพียงไม่กี่วินาทีกลุ่มชายฉกรรจ์ ได้พากันทยอยนอนราบไปกับพื้นหญ้าทันที โดยที่ไม่มีใครสร้างบาดแผลให้กับกลุ่มผู้มาใหม่เลย
หัวหน้าชายฉกรรจ์เห็นเช่นนั้นแล้ว ฝ่ายตนเข้าขั้นวิกฤตแน่ จึงเริ่มหนีออกจากจุดอันตรายนั้น โดยไม่ลืมที่จะนำเด็กสาวที่เพิ่งจะถูกทอดทิ้งจากยมบาลไปด้วย
“ โอ๊ย จะพาฉันไปไหนอีกเนี่ย รีบๆฆ่าฉันสักที” ถึงแม้ปากจะตอบไปเช่นนั้น แต่ในใจกลับคิดเสมอ ‘ขอให้รอดๆๆเพี้ยงๆๆๆ’
“ ตอนนี้ แกยังตายไม่ได้ต้องไปกับฉันก่อน”
“ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ฉันไม่ไป”
“ ไป แกต้องไป เร็วๆ”
ถึงแม้ว่าจะพยายามวิ่งอย่างเต็มฝีเท้าแล้วก็ตาม แต่ผู้ที่มาใหม่ก็ยังเข้ามาใกล้เรื่อยๆจนสัมผัสได้ถึงรังสีสังหารที่พุ่งตรงมา ‘พวกมันเป็นใครกัน แต่….เหมือนจะเคยเจอกันมาก่อน แปลกจริงๆ ‘การมาเยือนของผู้มาใหม่สร้างความงุนงงและสับสนให้กับเขามาก
ตอนนี้ฝ่ายผู้เสียเปรียบเหลือเพียงแค่หัวหน้ากับเด็กสาวเท่านั้น ซึ่งตอนนี้เธอเองก็เริ่มที่จะขยับไม่ไหวแล้ว เนื่องจากได้รับบาดเจ็บบวกกับความเหนื่อยอ่อนที่หนีมาทั้งวัน คิดว่าหนีมาไกลขนาดนี้แล้วนึกว่าจะรอด สุดท้ายเธอก็โดนตามจับได้อยู่ดี
ปึก!!
สุดท้ายเธอก็ล้มลงไปบนพื้นหญ้าอันเขียวชอุ่มโดยมีท้องฟ้าที่มืดสนิทรองรับ
วินาทีสุดท้ายคงมาถึงเธอแล้วสินะ ก่อนสติจะดับลง เธอได้ยินเพียงแต่เสียงวิ่งของหัวหน้าชายฉกรรจ์ที่ห่างออกไปและเสียงฝีเท้ากระทบหญ้าที่ดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆพร้อมกับเห็นเพียงสายตาของใครคนหนึ่งที่เย็นชา ไร้ความรู้สึก
“ ในที่สุดก็เจอ’ของ’สักที ”
ความคิดเห็น