คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1
“หนูเพลิน หนูพราว เสร็ันรึยัลู นานแล้วนะ” เสียเรียอมาราที่อยู่ั้นล่าทำให้ผู้ที่อยู่ในห้อมอหน้าันนินึ พราวเือนถอนหายใออมาแรๆ่อนะหายหลันอนราบไปับเียนุ่ม
“เป็นอะไรไปพราว?” เพลินาวถามน้อสาวฝาแฝแล้ว้มหน้า้มาัระเป๋า่อ
“พราวไม่อยาไปเลยน่ะเพลิน น่าเบื่อะายบ้านนอไม่มีอะไรน่าสนใสันิ”
“็ถือะว่าไปเยี่ยมุยายไ” แฝพี่บอยิ้มๆ ส่วนนน้อเบ้ปาออมานินึ เพลินาวเยหน้ามาเห็นพอีึีแนอีฝ่ายเบาๆ
“ทำหน้าแบบนั้นไม่น่ารัเลยนะพราว”
“รู้แล้วน่า เพลินไม่้อบ่นหรอแ่แม่บ่นนเียวพราว็เ็ะแย่แล้ว”
“็เพราะพราวเป็นแบบนี้ไ แม่แถึ้อบ่น ปีนี้เราะ20แล้วนะเลิทำนิสัยเ็ๆสัที ”
“พราวเป็นอพราวแบบนี้มานานแล้ว ใระเหมือนเพลินใรว่าอะไร็เียบ เรียบร้อยอ่อนหวาน พราวทำไม่ไ้หรอ อึอัาย”
เพลินาวส่ายหน้า้าๆนิสัยอน้อสาวหล่อนเป็นแบบนี้เสมอ เถียไ้เถีย ระแทไ้เป็นระแท
“อืม เหมือนันแหละพราวเป็นแ่นเียว็แย่พอแล้ว ถ้าะให้เพลินเป็นเหมือนพราวเพลิน็ไม่ไหวเหมือนัน”
แฝน้อร้อ’เอ๊ะ’ หายัไม่ทันไ้เถียเสียอแม่็ัึ้นอีรอบและูเหมือนรั้นี้ะัอยู่แ่หน้าประูห้ออสอสาวเท่านั้น
นับรถที่’ุนายพวราม’ ยายอู่แฝส่มารับนั้นเป็นายสูอายุ ผิวล้ำ รูปร่าผอมันแนาแลูเหมือนิ่ไม้แห้ๆ แ้มูบรอบาลึโหล เพลินาวมอายนนั้น้วยสายาสสาร พราวเือน็เ่นันแ่นอาวามสสารหิสาวยัมีวามสสัยิมา้วย ทำไมนับรถมันูล้ายาศพแห้ๆแบบนี้นะ
เือบเที่ย รถที่นั่มา็หัาถนนให่เลี้ยวเ้าอยเล็ๆไม่นานนัถนนลูรัที่มีแ่หลุมบ่อเป็นทายาว็เิึ้น เพลินาวและพราวพราวเือนมอเห็นสภาพถนนแล้วอ้าปา้า ล้อรถที่บลไปบนพื้น็ให้เิฝุ่นแล้ำ
“แม่ะ แม่บอให้ลุเาับ้าๆหน่อยไ้ไหมะ” เพลินาวที่นั่โย้ายทีวาทีถามพราวับับเบาะไว้แน่สน
“ใ่่ะแม่ ไส้พวหนูะออมาอัน้านอแล้ว”
นับรถเหลือบาสีเทาหม่นหันมามอสอสาว วาอิโรยนั้นูระ่าึ้นเล็น้อยเมื่อไ้ยินำว่าไส้
“นี่ลุยอ ่วยับให้มัน้าลหน่อยเถอะ”
“ทนเอาหน่อยเถอะรับ ใล้ถึแล้ว” นที่ทำหน้าที่นับอบ่อนะับรถ้วยวามเร็วเท่าเิม รึ่ั่วโมผ่านไปรถ็เลี้ยวเ้าทาินแบๆ มี้นไม้น้อยให่ึ้นเ็ม บ้านเรือนไทยหลัให่ั้ระห่านรอบบ้านรายล้อมไป้วยอบาสีแส นายเเปิ้านหลัรถหิ้วระเป๋าออมาวา ุพิมพาเป็นราย่อมา สุท้ายือสอสาวู่แฝที่ลารถอย่าทุลัทุเล ุพิมพามอท่าทาโนเนอลูสาวแล้วส่ายหน้าอย่าอ่อนใ ่อนะหันมอไปรอบัวอย่าสนใ บ้านหลัให่หาแ่เียบริบไม่มีแม้แ่เสียนร้อทั้ๆที่ัวบ้านอยู่ห่าาสวนผลไม้ไม่เท่าไรนั
“ทำไมบ้านเียบอย่านี้ล่ะลุยอ?” เธอหันมาถามายที่ทำหน้าที่ับรถ
“ุท่านยัไม่ื่นรับ”
“ปิุแม่ไม่ใ่นื่นสาย”
“อนนี้ับเมื่อ่อนไม่เหมือนันรับ ผมว่าพวุไปอาบน้ำ่อนีว่าเี๋ยวสัพัุนายื่น”
ุพิมพายัไม่หายสสัย แวบนึที่เธอรู้สึว่าวาอายรหน้านี้ประหลา มันแลูเหมือนาปลาที่ายแล้ว หาไม่ทันเอ่ยถามอะไรลุยอ้ยระเป๋าเินนำทั้สามึ้นบ้านไป
ความคิดเห็น