เธอ เขา และฉัน(ที่ก็รักเธอ)

เนื้อเรื่อง

ฉันมักจะนั่งมองเขาบ่อยๆ ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ตามแต่ สายตาที่ฉันมองไปยังเขาจะมีแต่ความรู้สึกพิเศษเสมอ...แต่นั่นเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยรู้เลยสักเสี้ยว..............

          \"หวัดดี...วันนี้ทำไมมาโรงเรียนสายล่ะ\"แอมทักฉันด้วยน้ำเสียงที่ติดตลกอันเป็นสิ่งประจำตัวของเขา ฉันยิ้มๆเท่านั้นไม่อยากบอกว่าไปทำอะไรมา มันก็แค่การนั่งตกลงกันกับครอบครัวนั่นล่ะ พ่อและแม่ต้องการให้ฉันย้ายไปเรียนต่างประเทศเพราะมีอาและป้าอยู่ที่นั่น  ฉันก็ตอบปฏิเสธไปเพราะว่าการที่ฉันจะต้องจากเขา มันทำให้ฉันรู้สึกว่าชีวิตนี้ช่างว่างเปล่าเสียจริง.......คนนั้นก็คือเขานั่นเอง....แอม  \"เปล่าหรอกวันนี้ตื่นสายไปหน่อย\" \"เหรอ...วันนี้บีช่วยพาเราไปเลือกของหน่อยสิ\" \"ของขวัญหรือ\" แอมพยักหน้าน้อยๆแต่มันแต้มไปด้วยรอยยิ้มที่ฉันก็ไม่รู้ว่ามันมีอะไรที่พิเศษนัก ฉันมองเพื่อนชายตรงหน้า แอมคือผู้ชายคนเดียวที่ฉันรู้สึกพิเศษๆให้ รอยยิ้มและดวงหน้าที่คมยิ้มมาให้ฉันแล้วถามว่า
\"จะไปไหมบี.........\"และฉันก็ตอบตกลงแอมไป ฉันก็เป็นได้แค่นี้แหละ...เพื่อนที่เขาคอยมาปรึกษาแต่เขาไม่เห็นให้ฉันปรึกษาอะไรได้เลย....

           สรุปว่าหลังเลิกเรียน แอมและฉันก็ไปซื้อของขวัญด้วยกัน \"จะให้ใครล่ะ\" ฉันเอ่ยถามแอมด้วยความสงสัยที่แฝงอยู่ลึกๆ แอมยิ้มอายๆและก็ตอบด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกว่ามันดูมีความสุขเคลือบอยู่มากเหลือเกิน  \"บีรู้จักคนที่ชื่อว่าด้วงไหม เรารู้ว่าพรุ่งนี้วันเกิดเขาล่ะ\" \"เหรอ...แล้วทำไมต้องให้เขาด้วยล่ะ\" \"อ้าว!ก็วันเกิดของคนที่ชอบก็ต้องซื้อของขวัญให้สิ\" แอมตอบฉันด้วยความภาคภูมิใจเสียเหลือเกิน ฉันก็ยืนอึ้งนิดก่อนจะรู้ตัวและเลือกของขวัญที่ดีที่สุดให้กับคนพิเศษของแอมโดยที่แอมก็เป็นคนที่พิเศษสำหรับฉันเหมือนกัน  หลังจากที่เลือกปากกาด้ามหนึ่งได้ แอมก็พาฉันไปเลี้ยงข้าวขอบคุณ อาหารมื้อนี้เลี่ยนเหลือเกินแต่ก็มีความสุขที่ได้นั่งมองคนที่ฉันรู้สึกดีๆด้วย...\"เราขอบคุณมากนะที่มาเลือกของขวัญช่วย..พรุ่งนี้เราจะสารภาพรักกับด้วงล่ะ\" \"อืม...ก็ขอให้สำเร็จนะ\" น้ำเสียงของฉันดูร่าเริงแต่ข้างในกลับหม่นไหม้ไปด้วยเลือดที่คั่งอยู่ข้างในและความเจ็บเหลือแสนที่ไม่มีใครรับรู้เลย........

            \"เราทำได้แล้วนะ  ด้วงก็บอกว่าชอบเราเหมือนกัน\"แอมวิ่งมาบอกฉันทันทีที่มอบของขวัญและหัวใจให้กับด้วงสำเร็จ \"ดีใจด้วยนะ\"ฉันพูดพร้อมๆกับน้ำตาที่ไหลรินอาบแก้ม \"นี่เธอร้องไห้ทำไมกัน ยัยบ๊อง\"แอมเอามือตีหัวฉันด้วยความคุ้นเคยเบาๆ
\"ฉันดีใจที่เธอมีแฟนไม่ต้องมาเกาะติดฉันน่ะสิ\" แอมมองหน้าฉันแบบแปลกๆ\"เหรอ...คือว่าจากนี้เราก็คงจะเดินกลับบ้านกับด้วงนะ บีจะไปด้วยไหมล่ะ\" ฉันส่ายหน้าและเช็ดน้ำตาแบบส่งๆ \"ไม่เป็นไรหรอกนะ เราไปเองดีกว่า\"
\"ก็ดี...บีจะได้มีเวลาให้กับวันบ้าง\"ฉันยิ้มอีกตามเคยก่อนที่จะขอตัวไปเรียน ใช่แล้วค่ะ วันหรือวันชัยคือคนที่มาจีบฉันตั้งนานแล้วและดีมากสำหรับฉันแต่ว่าฉันก็ชอบเขาไม่ได้  แอมเข้าใจผิดว่าฉันเป็นแฟนกับวันและมักจะล้ออยู่บ่อยๆ คำแต่ละคำที่แอมพูดเชียร์วันมันทำให้ฉันอยากกรี๊ดออกมาดังๆว่า เจ้าโง่ เธอนั่นแหละที่ฉันชอบ แต่มันก็เพียงแค่ความคิดเพราะฉันไม่เคยที่จะพูดออกไปเลย..... ตอนเย็นนับแต่นี้ฉันก็ต้องเดินกลับบ้านกับวัน บ้านเราอยู่ในซอยเดียวกัน วันชอบที่จะมาหาฉันบ่อยๆ \"วันนี้ดูบีเศร้าๆนะ\" วันเอ่ยถามฉัน \"มั้ง ไม่รู้สิมันเบื่อๆ\"ฉันเอ่ยโดยไม่มองหน้าชายหนุ่มที่มีนัยตาเศร้าแฝงความอบอุ่น    
\"เบื่อเหรอ...งั้นเดี๋ยววันจะพาไปที่ๆหนึ่ง\" วันจูงมือฉันวิ่งข้ามถนนไปและพาฉันวิ่งไปตลอดทางก็ถึงที่ๆวันเอ่ยถึง มันเป็นเนินเขาเตี้ยๆที่มีหญ้าก้านเหลืองๆขึ้นเปรียบเหมือนกับทุ่งหญ้า ลมที่พัดกับแสงอาทิตย์ทำให้มันดูสวยงามมาก \"สวยจัง\" ฉันอุทานเบาๆ วันยิ้ม
\"ขนาดดอกหญ้าที่ไร้ค่า เวลามารวมกันมันยังมีความหมายเลยนะ ทำไมบีไม่ทิ้งความรู้สึกแย่ๆไปกับสายลมล่ะ หรือไม่ก็ให้แสงอาทิตย์ตอนเย็นดูดซับไปก็พอ\"ฉันมองหน้าวัน ผู้ชายคนนี้เป็นคนเดียวที่เข้าใจฉันและรู้ว่าฉันรู้สึกรักใคร...\"แต่บางทีแสงอาทิตย์ก็ไม่ดูดเอาความรู้สึกแบบนี้ไปหรอกนะ เพราะว่าแสงอาทิตย์คงไม่อยากทำลายความรู้สึกที่เราไม่อยากทิ้ง\" \"ทั้งที่มันหนักมากงั้นเหรอ\" วันมองหน้าฉัน สีหน้าเขาดูเป็นกังวลมาก \"ใช่...บางทีเราก็รู้สึกดีที่ได้แบกอะไรไว้บ้าง อย่างน้อยก้รู้ว่าชีวิตเราไม่ว่างเปล่าเสียทีเดียว\" สายลมอ่อนๆกับแสงอาทิตย์ที่แดงฉานทำให้ฉันและวันนิ่งเงียบอยู่นาน \"นั่นสินะ...ขนาดวันยังแบกความรู้สึกที่บีไม่ต้องการไว้เลย\"วันเอ่ยกับฉันในที่สุด ฉันไม่พูดอะไรได้แต่จ้องมองไปข้างหน้าราวกับจะหาคำตอบที่ฉันเองก็ตอบไม่ได้ว่าทำไม....

           \"พ่อว่าเราน่าจะให้คำตอบได้แล้วนะ ว่าปีหน้าจะไปอยู่กับอาเขาไหม\" \"ยังไม่รู้ค่ะ พ่อคะขอบีเคลียร์อะไรๆอีกหน่อยได้ไหม ยังไม่หมดเทอมเลยนะคะ\" วันนี้ก็เป็นอีกครั้งที่พ่อเอ่ยเรื่องนี้กับฉัน ฉันรู้สึกว่าการที่ฉันต้องทำตามคำสั่งแบบไม่เต็มใจมันไม่มีอะไรที่ดีขึ้นเลย และเนื่องจากวันนี้เป็นวันอาทิตย์วันจึงมาชวนฉันไปทำรายงานที่โรงเรียน \"โทษที่มาสายนะ\" ฉันเอ่ยเมื่อเห็นใบหน้าที่เคร่งขรึมมองมา \"ไม่เป็นไรหรอก ยังไงวันก็รอบีอยู่นั่นแหละนะ\" \"อย่าพูดมากหน่า...จะให้บีทำส่วนไหนบอกมา\" แล้วฉันก็เริ่มทำรายงานกับวัน โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีใครสองคนกำลังเดินมาหา \"หวัดดี!มาทำอะไรกันที่นี่เหรอ\" เสียงนี้ฉันจำได้ดี เสียงของแอมไงล่ะ \"มาทำรายงานน่ะ\"วันตอบแอมช้าๆ \"นี่ๆบีและวันเพื่อนรัก นี่ด้วงล่ะ เขาอยากรู้จักเพื่อนเรา\" \"สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ\" ฉันและวันยิ้มให้ด้วงแฟนของแอม พวกเขานั่งคุยกันที่โต๊ะของเรา โดยที่ไม่รู้เลยว่าไม่สมควรที่จะมาคุยกันเพราะฉันทำงานอยู่ จนวันเอ่ยขึ้นว่า\"เอ่อ...แอมไปซื้อน้ำกับเราได้ไหม\" แล้วสองหนุ่มก็เดินจากไปซื้อน้ำ ทิ้งให้ฉันอยู่กับด้วงสองคน \"ได้ยินว่าพี่เป็นเพื่อนที่สนิทมากกับพี่แอม\" ฉันพยักหน้าส่งๆ \"พี่ว่าพี่แอมเขาเป็นไงคะ\" \"ก็ดีนะ เป็นแฟนกันทำไมไม่รู้ล่ะ\" ฉันเริ่มอารมณ์ขึ้น \"ไม่รู้สิคะ ด้วงคบกับพี่เขามาตั้งนานแต่ไม่เห็นมีอะไรน่าตื่นเต้นเลย เดทสักครั้งก็ยังไม่เคยเลย\" ฉันละสายตาจากรายงานตรงหน้า \"เธอคิดว่าความรักเป็นอะไรล่ะ..เป็นเรื่งน่าตื่นเต้นงั้นเหรอ ทำไมล่ะ แอมไม่ดีตรงไหนล่ะ การรักใครสักคนไม่จำเป็นต้องเดทกันก้ได้นี่หน่า แค่เข้าใจกันก็พอ\" ด้วงมีสีหน้าตกใจที่เห็นฉันใส่อารมณ์และกระแทกเสียงใส่ \"ขอโทษนะ พี่ร้อนน่ะ\" ฉันแก้เกี้ยวเมื่อรู้สึกตัว \"ไม่เป็นไรค่ะ...ด้วงหมายความว่าพี่เขาดูแล้วไม่น่าที่จะรักด้วงสักเท่าไหร่ ไม่เห็นเหมือนแฟนคนก่อนๆเลยค่ะ\" ฉันมองหน้าเธออีกครั้ง \"แล้วทำไมไม่ไปรักแฟนเก่าล่ะ แอมไม่ดียังไง เขาทำเพื่อเธอนะ\" \"ก็ไม่รู้อีกนั่นล่ะ เพราะว่าด้วงเริ่มเบื่อแล้วล่ะ\" ด้วงทำหน้าตาไม่สนใจอะไรซึ่งมันน่าเกลียดมากสำหรับฉัน  แล้วการเถียงกันก็ยุติเมื่อวันและแอมกลับมา ก่อนที่เราจะแยกย้ายกันไป ฉันได้พูดกับแอมลอยๆว่า \"ระวังของหายนะ...แอม\" แอมทำหน้างงๆแต่ไม่สนใจเพราะว่าด้วงเกาะแขนแล้วพาเขาเดินจากไป..........
\"กลับกันเถอะนะ วัน\"วันยิ้มๆก่อนเดินตามฉันไป

       วันนี้ฉันก็ไปเดินห้างแก้เซ็งโดยมีวันไปเป็นเพื่อนอีกนั่นแหละ...เราเดินไปเรื่อยเปื่อย ดูนั่นดูนี่จนลายตาไปหมด และฉันก็บังเอิญไปเห็นอะไรบางอย่าง \"วันๆๆๆๆๆนั่นใช่ด้วงรึเปล่าน่ะ มากับใครน่ะ\" วันมองตามฉัน ภาพที่เราเห็นก็คือว่าด้วงเดินไปกับชายคนหนึ่งที่หน้าตาดูดีกว่า
แอมและดูเท่ห์กว่า ด้วงนั้นเกาะชายคนนั้นอย่างสนิทสนม เราจึงลงความเห็นว่า ต้องเป็นแฟนใหม่ของด้วงแน่นอน.......
\"ไม่มีทาง!เราไม่เชื่อว่าด้วงจะเป็นคนแบบนั้น\"แอมกระแทกเสียงใส่ฉันเมื่อฉันเล่าให้ฟัง \"แต่เรากับวันเห็นจริงๆนะ\"
\"ไม่มีทาง ด้วงเขาเป็นเด็กเรียบร้อยไม่มีทางทำแบบนั้นเด็ดขาด\" \"แต่เราเห็นจริงๆนะ เชื่อสิแอม...\" ฉันพยายามรบเร้าแอมอยู่นานแต่ก็ไม่ได้ผล พอด้วงเดินเข้ามาฉันจึงเข้าไปถามความจริง \"ไม่นะ พี่เห็นผิดคนแล้วล่ะ ด้วงไม่ได้ออกไปไหนจริงๆ\" \"ไม่จริง ฉันเห็นเธอ เธอเกาะผู้ชายคนนนั้นที่ห้างจริงๆ ฉันไม่ได้ตาฝาด\" \"พอได้แล้วนะ ฉันเชื่อใจแฟนของฉัน เธอคิดอะไรอยู่อยากให้เราแตกกันล่ะสิ\" ฉันเริ่มมีความรู้สึกผิดหวัง \"ก็ได้ ไม่เชื่อแล้วจะเสียใจ\" ฉันวิ่งจากทั้งสองไปด้วยหัวใจที่แตกร้าว  \"วัน....แอมไม่เชื่อเราเลย\" ฉันร้องไห้สะอึกสะอื้นแล้วบ่นให้วันฟัง วันนิ่งเงียบคล้ายทุกๆครั้ง \"ร้องสิ ร้องให้พอนะ เมื่อเราร้องไห้เสร็จแล้วเราจะได้ใช้น้ำตานี่แหละเป็นเกราะป้องกันตัวของเรา\" \"แต่เราเหนื่อยจังเลย\" \"เหนื่อยก็พักสิ...วันจะอยู่ข้างๆบีเองนะ\" ฉันซบไปที่ไหล่ของวันช้าๆและพยายามมองว่าทุกอย่างคือสิ่งที่ฉันหลีกเลี่ยงไม่ได้ ฉันไม่อยากเสียใจอีกต่อไปแล้ว..........

          วันนี้เป็นวันสุดท้ายของภาคเรียน ฉันสอบเสร็จแล้ว ชีวิตที่ผ่านไปนั้นทำห้ฉันเข้มแข็ง ฉันยังรักเขาอยู่แต่มันดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเพราะว่าฉันไม่ยึดติดกับแอมมากเหมือนเมื่อก่อน.....\"เสร็จแล้วเราไปฉลองกันนะ\" วันชวนฉัน ซึ่งฉันก็ตกลงแต่ขอไปทำธุระที่ห้องเรียนสักครู่ก่อน โดยที่ให้วันไปรอที่ร้านก่อน ฉันเข้าไปในห้องเพื่อมองมันเป็นครั้งสุดท้าย และก็ตกใจที่เห็นใครนั่งร้องไห้อยู่เงียบๆ \"แอม!เป็นอะไรน่ะ\" แอมมองหน้าฉันก่อนตอบด้วยน้ำเสียงขมขื่นว่า \"ด้วงขอเลิกกับเราแล้ว เขาทิ้งเราแล้วจริงๆ\" ฉันนั่งปลอบใจแอมจนค่ำและพาเขากลับบ้าน หลังจากนั้นก็กลับบ้านของตัวเองด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง กล่างถึงวันที่ไปรอบีอยู่ที่ร้านอาหาร เขารอเธอจนกระทั่งร้านปิด เมื่อเธอไม่มาเขาก็เดินกลับบ้านด้วยความรู้สึกที่เจ็บจนไม่รู้จะเจ็บอย่างไรอีก..............

            \"ขอโทษที่ไม่ได้ไปตามนัดนะ\" ฉันเล่าเรื่องเมื่อวานให้วันฟัง เขาฟังเงียบๆ \"นี่ พูดอะไรหน่อยได้ไหม บีอยากได้คำปรึกษานะ\" วันเงียบอยู่นานก่อนเอ่ยว่า \"วันไม่มีอะไรจะพูดหรอกนะ มีแต่คำว่ายังไงก็ตามวันจะรักบีต่อไป ไม่ว่าวันจะเจ็บขนาดไหนก็ตาม....บีควรไปตามหาหัวใจตนเองจะดีกว่า\" วันวางสายไปแล้ว ฉันยืนอึ้งอยู่นานก่อนที่จะตัดสินใจเอ่ยกับแอมว่า รัก สักที......  แต่เมื่อเจอหน้าของแอมฉันก็ได้รับข่าวที่ดีสำหรับเขาและร้ายสำหรับฉันว่า เขาทั้งสองคืนดีกันแล้ว ฉันฟังมันด้วยหัวใจที่ราวกับถูกราดด้วยน้ำกรดก็ไม่ปาน......\"ดีใจด้วยนะ
แอม\"ฉันบอกแอมแค่นั้นเพราะไม่รู้ว่าควรพูดว่าอะไรอีกแล้ว.........

            \"พ่อคะ ตกลงว่าบีจะไปอยู่อังกฤษกับอาพานะ\" ฉันบอกพ่อที่ฟังฉันด้วยสีหน้าตื่นเต้น.....และวันที่ฉันเดินทางก็มาถึง ฉันบอกเพียงวันเท่านั้น เพราะไม่ต้องการให้แอมรู้ ฉันไม่อยากเห็นเขาในวันที่ฉันจะเดินทางหรอกค่ะ  \"ขอให้บีโชคดีนะ เดี๋ยวเราจะตามไปนะ เราก็มีพี่อยู่ที่นั่น\" \"จ้า...แล้วรีบๆนะจะรอ\" วันมองฉันยิ้มๆอีกแล้วล่ะ \"จะรอวันเหรอ แต่วันว่าบีคงปล่อยให้วันรอเก้อมากกว่า วันจะยังรู้สึกดีๆกับบีต่อไปนะ เพราะว่าวันก็ชอบแบกอะไรไว้บนบ่าเหมือนกัน\" ฉันยิ้มให้วัน และเดินทางขึ้นเครื่องไปเมื่อลาพ่อ-แม่เรียบร้อย.......เครื่องบินขึ้นแล้ว ปุยเมฆบนท้องฟ้าดูน่าสัมผัสเสียจริง ฉันไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนที่ฉันจะลืมแอมได้แต่ว่าฉันรู้ว่าอีกไม่นานนักหรอกนะ เพราะว่าฉันก็รู้สึกว่ามันหนักเกินแล้ว บางทีฉันอาจจะปล่อยมันแล้วค่อยๆแบ่งเอาสิ่งที่วันแบกไว้มาบ้างก็ได้.........ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าแล้ว วันชัยมองออกไปที่เส้นขอบฟ้า และเอ่ยรำพันกับตัวเองว่า \"แล้ววันจะตามไป\"  ไม่มีใครรู้ว่าต่อไปเรื่องนี้จะจบลงอย่างไร แต่อย่างไรก็ตามความต้องการของบีก็เป็นผลเพราะว่าแอมไม่เคยรู้เลยว่าบีรักเขามากแค่ไหน และบีก็เลือกที่จะฝังมันลงไปลึกที่สุดของก้นบึ้งหัวใจด้วยน้ำตาที่ร้องไห้ออกมาเงียบๆ..........
ลาก่อนแอม บีเอ่ยกับท้องฟ้าเงียบๆด้วยความรู้สึกที่ไม่หนักอึ้งอีกต่อไปแล้ว....................