บริษัทรับสร้างฝัน

ผมกลับมาโรงเรียนที่เคยเรียนสมัยอยู่มัธยมปลายอีกครั้ง จริงๆก็เพิ่งจะผ่านไปไม่นานนะ แต่ดูเหมือนหลายๆอย่างเปลี่ยนไปมากจนผมจำโรงเรียนเก่าตัวเองแทบจะไม่ได้ มีเพียงตึกสีขาว 2 ชั้นหลังเล็กๆ ที่เคยเป็นห้องเรียนศิลปะของพวกเรายังคงไม่เปลี่ยนแปลง  นอกนั้นเปลี่ยนไปเกือบทุกอย่าง โดยเฉพาะโต๊ะหินอ่อนใต้ต้นหูกวางที่เคยวางเรียงรายกัน ได้หายไปจากโรงเรียนแล้ว กลับกลายเป็นซุ้มไม้มีหลังคาในแบบทรงไทยที่ตั้งเรียงกันอยู่แทน ก็ดูสวยดี แต่ผมชอบแบบเก่ามากกว่า ไม่ว่าจะเป็นนักเรียนห้องหนึ่ง ห้องสองจนถึงห้องแปด พวกเราเป็นเพื่อนกันหมดไม่มีรั้วมากั้นกลาง ใครจะมานั่งคุยกันก็ได้ โดยเฉพาะตอนเช้าๆ ที่เราจะมานั่งลอกการบ้านกันที่โต๊ะหินอ่อนนี้เป็นประจำ

“ อ้าว วิชิต มาถึงเมื่อไหร่ ทำไมไม่เข้าไปหาครู” เสียงของครูติ๊ก ครูสอนวิชาฟิสิกส์ ยังคงสียงดังฟังชัด อยู่เหมือนเดิม อาจเป็นเพราะเด็กๆ สมัยนี้ไม่ค่อยตั้งใจเรียนกัน เอ่อ… อันนี้คงรวมสมัยผมเข้าไปด้วยมั๊ง จึงทำให้คุณครูต้องสอนเหมือนตะโกนเพื่อให้สู้กับเสียงของนักเรียนทั้งสี่สิบกว่าคนได้

“ สวัสดีครับ ครู “ ผมยกมือสวัสดีคุณครูแบบอัตโนมัติ  “ ผมคิดว่าเข้ามาผิดโรงเรียนซะอีก โรงเรียนเปลี่ยนไปมากเลยนะครับครู “

“ จ๊ะ ก็เธอจบไปกี่ปีแล้วละ โรงเรียนก็ต้องมีการพัฒนาขึ้นบ้างสิจ๊ะ แล้วนี่มาคนเดียวเหรอ “

“ ครับ วันนี้มาคนเดียวก่อนครับ แล้วเดี๋ยวผมเอาข้อมูลไปคุยกัน แล้วค่อยมากันอีกทีครับ “

“ อือม โอเคจ๊ะ ไปคุยกันที่ห้องพักครูดีกว่า “สิ้นเสียงคุณครูติ๊ก ก็เดินนำหน้าผมไปที่ห้องพักครู ดูท่าทางคุณครูยังกระฉับกระเฉงเหมือนเดิม ทั้งๆ ที่ป่านนี้อายุก็น่าจะเลยหลักสี่ไปเยอะแล้ว ดีไม่ดีผมว่าคงไปถึงอยุธยาแล้วหละ ^_^

                ห้องพักครูยังคงอยู่ที่เดิม เป็นที่ๆ พวกเราไม่ค่อยชอบเดินผ่านเท่าไหร่ จำได้ว่ามีอยู่ครั้งหนึ่งผมกับเพื่อนวิ่งเล่นกันจนเพลิน ผมวิ่งหนีเพื่อนจนมาชนประตูห้องพักครูดังโครม แล้วผลก็ปรากฏว่าถูกครูสิน ครูสอนภาษาไทย ออกมาแล้วก็หวดด้วยไม้เรียวไปที่น่องคนละสองที สบายไป!...

                “ เป็นอย่างไรบ้าง กิจการดำเนินไปด้วยดีหรือป่าวจ๊ะ “ ครูติ๊กเปิดฉากกาสนทนาอย่างเป็นทางการตามมารยาท คงเป็นเพราะผมมาวันนี้ ไม่ใช่ในฐานะนักเรียน แต่เป็นการมาตามคำเชิญของคุณครู

                “ ครับ ก็ดีครับครู มีงานให้ทำเยอะ มีอะไรใหม่ๆให้เรียนรู้มากมายเลยครับ “ ผมตอบคุณครูพร้อมกับมองไปรอบๆห้อง แต่ทำไมวันนี้ถึงไม่มีครูอยู่ในห้องเลยสักคน “ ครูท่านอื่นไปไหนกันหมดละครับ “ ผมถามด้วยความสงสัย เพราะปกติแล้วถึงจะเป็นชั่วโมงเรียน แต่ก็จะมีคุณครูว่างอยู่เสมอๆ ผมรู้เพราะว่าทางเดินที่ต้องผ่านห้องพักครูนี้ เป็นทางเดียวที่จะพาพวกเราไปหลังโรงเรียนได้ ไปทำไมคงไม่ต้องบอกนะครับ

                “ อ๋อ ครูไปสอนกันหมดจ๊ะ ที่มีนี่ยังไม่ค่อยจะพอสอนกันเลย ไม่รู้เป็นไง เด็กๆจบใหม่ไม่ค่อยอยากเป็นครูกัน เลยหาครูยากเต็มที สนใจมาสอนหรือป่าละ เรานะ “ คุณครูคงพูดด้วยความน้อยใจที่ใครๆ ต่างก็เห็นว่าอาชีพครูเป็นอาชีพที่ไม่ค่อยน่าพิสมัยเท่าไหร่ เด็กจบใหม่สมัยนี้ ส่วนมากไม่ทำงานเอกชนก็ทำอาชีพอิสระเลย น้อยคนที่จะสนใจอาชีพครู ผมก็ได้แต่ยิ้มๆ ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรถึงจะไม่เสียน้ำใจ

                “ แล้วเรื่องที่ครูให้ผมมานี่ละครับ เป็นอย่างไรครับ “ ผมต้องรีบดึงให้กลับมาเข้าเรื่อง ก่อนที่ครูติ๊กจะพาออกนอกเรื่องไปไกลกว่านี้

                “ ออ… ครูเล่าให้เธอฟังก่อนดีกว่า เรื่องมีอยู่ว่า… “ ครูติ๊กก็เล่าเรื่องไป ส่วนผมก็ทั้งบันทึกเสียงด้วยสมาร์ทโฟนไป และก็จดบันทึกไป ทำไมหนอโทรศัพท์แบบในสมัยนี้มันน่าจะมีมาตั้งนานแล้ว พวกผมจะได้ไม่ต้องนั่งจดบนกระดานตามคุณครูจนเมื่อยมือ แล้วก็ได้แค่เอาไปทำเป็นพัดคลายร้อนหลังเตะฟุตบอลกันเท่านั้น

                หลังจากที่คุยกันเสร็จ ก่อนกลับผมก็ได้เจอคุณครูอีกหลายท่านเลย ส่วนมากก็จะเป็นคุณครูเก่าๆ คุ้นเคยกันอยู่แล้ว โชคดีหน่อยที่ครูเชาไปธุระข้างนอกกับ ผอ. เลยไม่ได้เจอคุณครูฝ่ายปกครอง ไม่อย่างนั้นคงมีเรื่องราวเก่าๆ ที่ผมเคยทำแสบๆ ไว้มาเล่าย้อนหลังกันใหม่อีกเป็นเข่งๆ แน่เลย

                “ เป็นยังไงบ้างวะ ชิต “ ไอ้เปาทักทายทันที ที่เห็นผมผลักประตูออฟฟิศเข้ามา

                “ อือ… ได้ข้อมูลมา อยู่ในนี้เดี๋ยวเอาไปลงเครื่องแล้วฟังกันเลย “ ผมพูดพร้อมกับวางไอโฟนลงบนโต๊ะ แล้วก็นึกถึงกรณีที่ครูติ๊กเล่าให้ฟังเมื่อสักสองชั่วโมงผ่านมานี้ ตอนนี้คงต้องนั่งเหยียดขาให้สบายสักหน่อย หลังจากต้องขับรถฝ่าการจราจรที่ต้องเรียกว่าเข้าขั้นวิกฤติเข้าไปทุกทีแล้ว ระยะทางจากโรงเรียนมาถึงออฟฟิศผมไม่น่าเกิน สิบกิโลเมตร ใช้เวลาขับรถเกือบสองชั่วโมง ให้ตายเหอะ…

                “ อ้าว เฮ้ย !… พักพอแล้ว มาสรุปข้อมูลให้ฟังหน่อยซิ “ ไอ้เหลนมาตะโกนข้างๆ โต๊ะผม ทำเอาตกใจตื่น นี่ผมเพลียจากการขับรถจนถึงกับนั่งหลับเลยเหรอนี่

                “ เออ… ฟังกันหมดยังที่ครูเขาเล่าเรื่องให้ฟังนะ “ ผมถามด้วยน้ำเสียงที่ยังไม่ค่อยตื่นดี

                “ เรียบร้อยแล้ว รอแต่เองคนเดียวนี่แหละ จะหกโมงแล้วนะ เร็วๆ กูมีนัด “ ไอ้พล คนรูปหล่อ ดูเหมือนมันจะมีนัดตอนเย็นๆทุกวัน เดี๋ยวซักวันเหอะ จะแกล้งให้รถไฟชนกันซักวัน

                “ ข้อมูลตามที่ครูเล่ามาและก็ที่พวกเองได้ฟังกัน สรุปดังนี้นะ เลขาจดให้ละเอียดด้วยละ อย่าให้เหมือนครั้งก่อนนะ “ ผมเริ่มการประชุมทีม โดยมีทีมงานทุกคนนั่งฟังกันแบบตั้งใจบนโต๊ะกลมซึ่งเป็นโต๊ะประชุมของพวกเรา ผมยังไม่ได้เล่าให้ฟังใช่ไหมครับว่าพวกเรามีใครกันบ้างและเปิดบริษัททำอะไรกัน อย่างนั้นผมขอเล่าให้ฟังกันเลยดีกว่า

                บริษัทของพวกเรามีทั้งหมด 5 คน ซึ่งส่วนมากเป็นเพื่อนที่เรียนมัธยมและไปศึกษาต่อในมหาวิทยาลัยด้วยกันทั้งหมด อ้อ… ยกเว้นน้องเต้น น้องสาวของไอ้พล ที่กำลังเรียนมหาวิทยาลัยอยู่ มาช่วยเป็นเลขาให้ สมาชิกของเราประกอบด้วยผม ไอ้เปา ไอ้เหลน ไอ้พล และน้องเต้น โดยมีออฟฟิศเป็นอาคารพาณิชย์ สี่ชั้นครึ่ง มรดกตกทอดมาจากพ่อแม่ของไอ้เหลน เป็นทั้งที่ทำงานและบางครั้งก็เป็นที่นอนในวันที่สรุปงานไม่ลงตัว บริษัทของเราชื่อว่า บริษัทรับสร้างฝัน อ๊ะอ๊ะ ! คงจะสงสัยกันใช่ไหมครับว่าเป็นบริษัททำเกี่ยวกับอะไร… เพราะไม่ว่าผมและเพื่อนๆจะไปพรีเซนต์บริษัทของเราที่ไหน ทุกคนต่างก็ถามคำถามนี้กันทั้งนั้น  

“ บริษัทรับสร้างฝัน รับทำความฝันของทุกคนให้เป็นความจริง ไม่ว่าคุณจะฝันที่จะเป็นอะไร ฝันว่าจะมีอะไร เราช่วยคุณทำความฝันนั้นให้เป็นความจริงได้ บางคนอาจยังไม่มีความฝันเราช่วยให้คุณมีความฝันได้ บางความฝันเราสามารถช่วยคุณจนไปถึงความฝันนั้นได้เลย บางความฝันเราอาจทำได้แค่ก่อฐานรากให้หรือเป็นแค่แรงส่งให้เท่านั้น ส่วนที่เหลือต้องเป็นตัวคุณเองเท่านั้นที่จะไปให้ถึงความฝันนั้น “ นี่เป็นบทไดอะล็อกหนึ่งที่เราต้องท่องให้ขึ้นใจเวลาอธิบายให้ลูกค้าฟัง ส่วนสโลแกนของเราคือ “ ฝันของคุณ งานของเรา “ ถ้าคุณสนใจช่วยตามพวกเราต่อไปได้นะครับ