คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Chapter 14 : Mini concert
“ข่ะ ขอโทษ” งินพูดจบก็ลุกออกมาในทันทีและลูเคียก็ที่ไม่ได้ถูกล้มทับก็หน้าแดงกล่ำเลยทีเดียวแล้วรันงิคุจะเหลือเหรอ
“ข่ะ ข่ะ ขอโทษจริงๆนะคะ รุ่นพี่งิน” ลูเคียพูดพลางก้มหัวพะงกๆอย่างต่อเนื่องส่วนงินก็เอามือลูบหัวเธอเบาๆก่อนที่จะบอกว่า
“ถ้าคนน้อยล่ะก็ ชั้นจะขอบใจเธอเลยแหละ~~” งินพูดด้วยน้ำเสียงที่สบายอารมณ์และลูเคียก็เอามือเกาสีรษะเบาๆ
“สายตาพี่หื่นชำมัด” โทชีโร่บ่นขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ส่วนงินก็ยิ้มบางๆก่อนที่จะเอามือมาจับศีรษะโทชีโร่เบาๆและก็ถูกโทชีโร่ปัดอกในทันที
และชูเฮย์กับเนมที่อยู่ด้านนอก
“อะไรของนายห๊ะ” เนมถามอย่างหงุดหงิดและชูเฮย์มองเธอด้วยสายตาที่ไม่สบอารมณ์
“เจ้านั่นใคร?” ชูเฮย์ถามด้วยน้ำเสียงที่ดุดันส่วนเนมก็เอามือเท้าเอวในทันที
“น้องรหัสชั้น ทำไม” เนมถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆและชูเฮย์ก็มองซ้ายขวากอดเธอจะจับแขนเอข้างสองตรึงไว้กับประตูและอยู่ๆใช้ริมฝีปากคอเค ลียช่วงต้นคอของเธอก็ได้กลิ่นหอมขึ้นมาด้วย
“เดี๋ยวนี้ใส่น้ำหอมด้วยเหรอ” ชูเฮย์พูดจบก็ยังคงเอาใบหน้าอยู่ๆใกล้ๆต้นคอเธออยู่อย่างงั้น
“ม่ะ ไม่ได้ใส่สักหน่อย อย่านายคงไม่จำหรอกนะ ชั้นเคยบอกแล้วนิว่าไม่ชอบกลิ่นน้ำหอม” เนมพูดจบก็หันหน้าไปอีกทางและพยายามที่จะดันมือของตัวเองออกมาแต่ชชูเฮย์ก็แรงเยอะซะจนไม่สามารถดิ้นหยุดออกมาได้
“นี่เนม...ฉากจูบน่ะ...คือ...” ชูเฮย์พูดขึ้นและอยู่ๆก็เอามือเกาที่แก้มและหน้าแดงขึ้นมาเหมือนเนมที่ได้ยินคำว่าจูบ
“อ่ะ อะไร” เนมถามกลับอย่างเขินๆและชูเฮย์ฝื้นพูดไปว่า
“ฉากจูบน่ะ ช่ะ ชั้นเพิ่งรู้มา...ว่ามันเป็นตอนนี้เธอจมน้ำแล้วชั้นต้อง...ต้อง...เอ่อ...คือว่า...ต้อง” ชูเฮย์อ้ำๆอึ้งอยู่แบบนั้นจนเนมก็พูดตัดขึ้นมาว่า
“เพราะงั้นถึงเป็นฉากที่ต้องจูบจริง ใช่มั้ยล่ะ” เนมพูดออกมาอย่างนิ่งๆและชูเฮย์ก็หน้าแดงกล่ำที่พยักหน้า แต่อยู่ๆเนมก็กัดฟันพูดไปว่า
“พ่ะ เพราะงี้แหละ ชั้นถึงไม่อยากเล่น” เนมพูดก่อนที่จะเชิดหน้าใส่ชูเฮย์ส่วนชูเฮย์ก็เอามือเกาศีรษะและก้มหน้าลงเล็กน้อยและอยู่ๆชูเฮย์ก็เห็นตู้ปากที่มีแต่น้ำเปล่าๆอยู่จึงเอามือวักน้ำขึ้นมา
“เนม” ชูเฮย์เรียกเนมด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆและเมื่อเนมหันมาก็เอาน้ำที่อยู่ในมือสาดเข้าไปจนเต็มๆหน้าเธอ
“ไอสิงโตไร้น้ำยา!!” เนมตะคอกใส่ก่อนที่จะกำหมัดขึ้นมาและกำลังจะชกหน้าชูเฮย์แต่ดีที่ชูเฮย์จับไว้ทัน
“ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!” เนมตะคอกขึ้นและพยายามกระชากมือตัวเองออกมาด้วยความรุนแรงและเธอก็เริ่มยุดเมื่อสายตาของชูเฮย์เริ่มเปลี่ยนไป
“ม่ะ มีอะไร” เนมถามขึ้นและอยู่ๆชูเฮย์ก็ก้มหน้าลงและค่อยๆปล่อยมือเธออย่างช้าๆ
“แผลยังไม่หายอีกเหรอ...ตรงต้นคอนั่น” ชูเฮย์พูดด้วยน้ำเสียงที่เศร้าๆและหลบสายตาของเนมไปและเนมก็ก้มหน้าลงก่อนที่จะเอามือมาจับที่รอยแผลเป็นที่เป็นรอยเย็บ ที่เห็นได้ชัดซึ่งปกติเนมจะใส่เสื้อปิดไว้ตลอดแต่คราวนี้เนมที่พยายามกระชากแขนออกจากมือของชูเฮย์ทำให้เสื้อมันเปิดมาให้เห็นแผลเล็กน้อย
“ช่างมันเถอะ...” เนมยังไม่ทันได้พูดอะไรชูเฮย์กลับพูดตัดขึ้นมาว่า
“เธอไปหาพ่อทีไรก็ได้แผลกลับมาทุกทีเลยนี่นา...อย่าคิดว่าชั้นไม่รู้นะ” ชูเฮย์พูดแล้วก็มองด้วยสายตาที่จริงจังขึ้นมาและเนมก็ต้องหลบสายตาและเนมก็นั่งลงที่เก้าอี้ใกล้ๆก่อนที่จะเอามือปิดช่วงหัวไหล่
“แผลใหม่...อีกแล้วล่ะสิ...ขอดูหน่อย”
“ม่ะ ไม่ใช่!” ชูเฮย์ลุกขึ้นมาและเนมก็มองหน้าชูเฮย์และส่ายหัวในทันทีและตอนนี้เริ่มเอามือมาจับไว้แน่นและชูเฮย์ก็พยายามจับมือเธอออกมาแต่เนมก็สู้แรงชูเฮย์ไม่ได้อยู่ดีเมื่อเอามือของเธอออกมาได้ก็เอามืออีกข้างมากระชากเสื้อเธอลงอย่างไม่แรงมากนักก็ต้องตกใจเมื่อเห็นรอยไหม้ที่เป็นเหมือนปานอยู่ที่หัวไหล่และมันก็ใหญ่มากด้วย และชูเฮย์อึ้งอยู่ครู่นึ่งเนมส่วนเนมที่มองหน้าชูเฮย์ก็ใช้แรงเล็กน้อยสะบัดออกและชูเฮย์ก็ยอมถอยห่างออกมาแต่โดยดีส่วนเนมก็ดึงเสื้อขึ้นมาใส่ปิดช่วงหัวไหล่และเหล่ตามองชูเฮย์อย่างไม่สบอารมณ์
“ตั้งแต่เมื่อไหร่” ชูเฮย์ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆส่วนเนมก็เชิดหน้าใส่
“นายเคยคิดจะสนใจด้วยรึไง” เนมพูดก่อนที่จะเอามือมัดยางผมออกก่อนที่จะสะบัดผมเล็กน้อยและเนมก็ค่อยๆเอามือรวบผมตัวเองและเอายามัดผมมัดไปหลวมๆ
“ตอนคบกันก็เหมือนไม่คบ อยู่กับเพื่อนมากกว่าอยู่ด้วยกันจริงมั้ยล่ะ นายเองก็เอาใจใส่ชั้นเองช่วงประมาท 3 เดือนแรก หลังจากนั้นไปพอชั้นพูดอะไรหรือจะบอกอะไร นายก็ทำเหมือนรำคาญ พูดอยู่ได้ว่าไม่ว่าง ขนาดชั้นเป็นหอบนายยังไม่สนใจชั้นสักนิด เลิกกันแบบนี้มันก็ดีแล้วนิ” เนมพูดก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไปในห้องและชูเฮย์ก็นั่งนิ่งเงียบๆก่อนที่จะเอากระเป๋าตังขึ้นและเมื่อเปิดออกมาก็เห็นรูปของเนมที่เนมกำลังนั่งหลับและพิงไหล่ชูเฮย์ก็ซึ่งชูเฮย์ก็หลับเช่นกันเป็นรูปที่ตอนนั้นไปเที่ยวกับเพื่อนๆ และเพื่อนของเนมแอบถ่ายเอาไว้ ซึ่งเนมเองยังไม่รู้เรื่องนี้
“...เนม...” ชูเฮย์เรียกชื่อเนมเบาๆก่อนที่จะเอารูปใส่กระเป๋าและเดินออกไปก็เห็นเนมกำลังยิ้มให้เคียวที่นั่งอยู่อย่างสดใสและเนมที่กำลังอ่านเนื้ออยู่ก็ถูกชูเฮย์กระชากไปและฉีกทิ้งอย่างไม่ใยดีและตอนนี้ทุกคนที่อยู่ในห้องก็มองกันหมด และชูเฮย์ก็เอาโยนลงขยะอย่างไม่ใบดีก่อนที่จะจ้องหน้าเนมและเดินออกไปจากตัวซึ่งเดินออกไปจะเป็นเวทีที่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาแสดงชูเฮย์ก็นั่งลงที่ขอบเวทีก่อนที่จะเอามือปิดหน้าตัวเองและเนมที่เดินตามมาก็ทำท่าทางเหมือนโมโหอย่างมาก
“ชูเฮย์ ทำอะไรของนาย” เนมตะคอกขึ้นหลังจากที่เอามือตบศีรษะชูเฮย์อย่างแรงจนศีรษะของชูเฮย์คร่อมไปด้านหน้า
“ไม่เห็นรึไง ว่าขย้ำกระดาษทิ้ง” ทันทีที่ชูเฮย์พูดตบเนมก็กัดและใช้ขาแตะที่หลังของชูเฮย์อย่างสุดแรงจนตกลงมาอย่างเวที ดีที่มันไม่สูงมากนักแต่ชูเฮย์ก็ยังไม่ยอมต่อต้านหรือหันมาทำอะไรเธอ และเนมก็เอาปากกาที่ถือมาขว้างใส่ศีรษะชูเฮย์
“ชั้นไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ ว่าทำไมเมื่อก่อน....ถึงได้....รักคนอย่างนายได้” เนมพูดจบก็มีน้ำตาไหลรินลงมาในทันทีและเนมก็ลงมาจากเวทีและวิ่งออกไปในทันที
“โธ่เว้ย! ให้ยัยนั่นวิ่งหนีไปอีกจนได้.....วิ่ง.....วิ่งเหรอ.....เหนื่อย.....หอบ.....หอบ! เนม!” ชูเฮย์ตะโกนเรียกเธอก่อนที่จะวิ่งตามไปอย่างรวดเร็วและเนมก็วิ่งเร็วซะเหลือเกินและตอนนี้ชูเฮย์ก็หาเธอไม่เจอด้วย
ด้านในห้องเตรียมตัว
“สองคนนั้นไปไหนนะ เดี๋ยวเหลืออีกแค่ ชั่วโมงเดียวกันก็ต้องขึ้นเวทีแล้วแท้ๆ” นานาโอะบ่นขึ้นและงินก็แสยะยิ้มอย่างกวนๆก่อนที่จะพูดว่า
“เอาเหอะน่า~ ปล่อยๆไปเถอะ” งินพูดด้วยน้ำเสียงที่กวนๆส่วนนานาโอะก็หันมาทำหน้าไม่สบอารมณ์ในทันที
“แต่ว่า...” นานาโอะพูดไม่ทันจบก็อิซึรุพูดตัดขึ้นว่า
“เห็นแบบนั้นก็เถอะ รุ่นพี่น่ะรักพี่เนมมากๆเลยนะคับ” อิซึรุพูดพลางยิ้มเจื่อนๆส่วนรันงิคุที่ยืนอยู่ก็เงียบไปก่อนที่จะทำหน้าเศร้าๆ
‘เจ้าหมอนั่นจูบเราเพราะอะไรกัน.......ทำไมอยู่ๆถึงอยากจะรู้กัน’ รันงิคุคิดในใจก่อนที่จะเอามือมาลูบที่ริมฝีปากตัวเองเบาๆ
“เวลาแบบนี้พี่เนม ปกติแล้วจะ วอมเสียงนี่นา ถึงจะไม่ใช่นักร้องก็เถอะ แต่ร้องเพลงเพราะกว่าชั้นซะอีก” ลูเคียพูดขึ้นและมองออกไปนอกหน้าต่าง
“เธอก็ร้องในแบบของเธอ มันก็ดีอยู่แล้วนิ” อิจิโกะพูดพลางเอามือมาขยี้ศีรษะเธอและทำหน้ายิ้มอย่างสะใจและลูเคียก็ไม่ได้ว่าอะไร ส่วนโอริฮิเมะกทำหน้าเศร้าๆก่อนที่จะเอามาประกบกันที่หน้าอก
“...เมื่อไหร่จะกลับมาสักที.....อุลคิโอร่า” โอริฮิเมะพูดขึ้นเบาๆก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมาและมองไปบนท้องที่มีนกบินอยู่ฝูง
-------------------------------------------------- 15%
ทางด้านชูเฮย์
“เนม!” ชูเฮน์ตะโกนเรียกเนมเสียงดังลั่นและตอนนี้ก็หยุดวิ่งหอบอย่างหนักแต่ก็ยังวิ่งต่อไปเพราะเป็นห่วงเนมอย่างมากและอยู่ๆก็เริ่มเห็นหลังไวๆของเธอจึงรีบเร่งฝีเท้าวิ่งเข้าไปในทันที และเมื่อวิ่งเข้าก็เลือกที่วิ่งให้เร็วและเงียบที่สุดและเมื่อวิ่งเข้าไปใกล้ๆก็คว้าแขนเธอไว้และมันก็ทำให้เนมหันมาอย่างกระทันหันและชูเฮย์โอบร่างของเธอเบาๆหลวมๆ และเนมก็หอบอย่างหนักเลยทีเดียวและชูเฮย์ก็ถามขึ้นว่า
“หายใจลึกๆ.../ตามชั้น.....มาทำ....ไม” เนมถามพลางหอบไปด้วยและต้องนี้เธอก็เริ่มมีอาการหายใจไม่ทันขึ้นมาแล้วชูเฮย์ก็เอามือมาลูบศีรษะเธอเบาๆ
“เนมชั้นขอโทษนะ...ที่ตอนนั้นชั้นไม่แยแสเธอสักนิด บ้างครั้งเครียดชั้นก็มาระบายใส่เธอแถมยังทำให้เธอร้องไหอีก ไม่คิดที่จะสนใจสักครั้ง...เธอจะเกลียดชั้นสักเท่าไหร่ก็ได้ แต่อยากให้รู้ไว้ว่า...ชั้นรักเธอ” ชูเฮย์พลางค่อยๆกอดเธอแน่นขึ้นเรื่อยและเนมที่ในตอนนี้ก็เริ่มที่จะมาหายเป็นปกติเธอก็ตกใจอย่างมาก
“ชู...เฮย์” เนมพูดและมองชูเฮย์ด้วยสายตาที่เศร้าๆแต่อยู่ๆชูเฮย์แสยะยิ้มออกมาก่อนที่จะปล่อยตัวเธอ
“ฮ่ะๆ หลอกง่ายจังเลยนะ นี่น่ะบทของชั้นในหนัง...แหม...คิดว่าชั้นจะรักเธอจริงๆน่ะเหรอ...เลิกกันไปตั้ง 2-3 ปีให้รักเธอมันคงยากแหละนะ ยังไงก็คงแค่เพื่อน ฮ่ะๆ” ชูเฮย์พูดและ (แกล้ง) หัวเราะออกมาอย่างสะใจส่วนเนมก็ทำหน้านิ่งๆและชูเฮย์ก็พูดขึ้นว่า
“เธอไปเตรียมตัวได้แล้วไป เดี๋ยวจะถูกบ่นเอาได้นะ” ชูเฮย์พูดหลังจากที่เอามือลูบศีรษะเธอและเดินไปส่วนเนมก็ยืนนิ่งเลยทีเลยทีเดียว
‘ไม่ใช่...ไม่ใช่แน่ๆ...เจ้าหมอนั่นไม่ได้โกหกสักหน่อย...ถ้าโกหกแล้วทำไม...ต้องวิ่งตามมาแบบนี้...เลิกกันไปตั้ง 2-3 ปี จะกลับมารักเหมือนเดิม มันเป็นไปได้ยากก็จริง แต่มันก็...เป็นไปแล้วไม่ใช่เหรอ...ชูเฮย์’ เนมคิดในใจก่อนที่จะยิ้มออกมาบางๆและเดินกลับไปที่โรงแสดงของโรงเรียนและเข้าไปในห้องแต่งตัว
“เนมไปไหนมา” นานาโอะถามขึ้นในทันทีส่วนเนมยิ้มให้แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรก่อนที่หันไปเห็นชูเฮย์ที่กำลังนั่งเขียนตัวอักษรลงกระดาษอยู่เนมจึงเดินเข้าไปและนั่งใกล้ๆก่อนที่จะถามขึ้นว่า
“ทำอะไร” เนมถามขึ้นส่วนชูเฮย์รีบคว่ำหน้ากระดาษลงในทันที
“ป่าวสักหน่อย” ชูเฮย์พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์ส่วนเนมก็ทำหน้ามุ้ยๆนิดๆก่อนที่จะหันไปเห็นกีต้าร์ที่วางพิงอยู่ด้านหลัง
“จะเล่นกีต้าร์ด้วยเหรอ” เนมถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆส่วนชูเฮย์ก็พยักหน้ารับก่อนที่จะนั่งหันหลังให้เธอและเขียนตัวอักษรต่อไปที่เป็นคอร์ดกีต้าร์และเนมก็ไม่ได้สังเกตและชูเฮย์ก็เหลียวหลังมองเธอเล็กน้อย
“เน่...ไม่ไปแต่งหน้ารึไง/ขึ้นมันทั้งอย่างงี้แหละ” ทันทีที่ชูเฮย์ถามจบเนมก็ตอบอย่างไม่ลังเลส่วนชูเฮย์ก็หันมามองหน้าอย่างไม่สบอารมณ์มากนัก
หลังจากนั้น (ถึงเวลาขึ้นเทวี) ซึงในตอนนี้คนก็มารวมกันเยอะมากๆ
“เสร็จแล้ว” ชูเฮย์พูดก่อนที่จะเอากระดาษพับและใส่กระเป๋าก่อนที่จะเดินเข้าไปใกล้ๆเคียวที่นั่งอยู่
“นี่นาย! เมื่อกี๊ขอโทษนะ วงของนายน่ะ คงเล่นคอร์ดพวกนี้ได้ใช่มั้ย จังหวะก็” ชูเฮย์พูดพลางยื่นกระดาษที่เพิ่งจะเขียนเสร็จใหม่ๆเมื่อครู่ให้เคียวอย่างไม่สบอารม
“อ๋อได้คับ...จะว่าไปนี่น่ะ....แต่งให้รุ่นพี่เนม สินะ” เคียวยิ้มให้ชูเฮย์อย่างกวนๆส่วนชูเฮย์ก็หันมาทำหน้าไม่สบอารมณ์ในทันที
ด้านหน้าเวที
“เอาแหละนะคับ ในที่สุดก็เวลาที่ทุกคนรอคอยๆนะคับ” เสียงของเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่บนเวทีพูดขึ้นและงินที่อยู่ด้านหลังก็ดึงแขนรันงิคุที่นั่งอยู่ขึ้นมาก่อนที่จะพูดว่า
“คนเยอะกว่าที่คิดไว้อีกแฮะ” งินพูดขึ้นส่วนรันงิคุก็มองออกไปด้วยสายตาที่จริงจังเล็กน้อยและเมื่อเห็นท่าทางของรันงิคุที่ไม่ได้ตื่นเต้นอะไรก็ถึงกับโล่งใจเลยทีเดียว และเร็นจิกับอิจิโกะก็เดินมาจากดาน้หลังและงินก็พูดขึ้นว่า
“ทำให้เต็มที่ล่ะ” งินพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆส่วนอิจิโกะกับเร็นจิก็ยิ้มกลับมาและพูดว่า
“ฮะ/ครับ!” ทั้งสองคนและกำลังจะขึ้นบนเทวี
“เด่ยวก่อน อิจิโกะคุงเร็นจิคุง ชั้นขอขึ้นก่อนได้มั้ย” เสียงของเนมดังขึ้นและอิจิโกะก็ลัเลเล็กน้อย
“แต่ว่าพี่เนม นั่งพักก่อนไม่ดีกว่าเหรอ” อิจิโกะพูดขึ้นและในตอนนี้ชูเฮย์ก็มองเธอด้วยสายตาที่ไม่กระพริบ
“ชั้นน่ะ ไม่ได้ขึ้นเทวีมานานแล้วนะ ขอเถอะนะ” เนมพูดพลางยิ้มให้อิจิโกะส่วนอิจิโกะกับเร็นจิก็หันมามองหน้ากันก่อนที่จะหันมายิ้มให้เนม
“สู้ๆนะพี่” อิจิโกะพูดก่อนที่จะเดินลงมาจากเทวีส่วนเนมก็ก้าวเท้าขึ้นไปส่วนชูเฮย์ก็แสยะยิ้มออกมา
“สวัสดีค่า~~” เสียงที่หวานๆขอเนมดังขึ้นพร้อมกับโบกมือหั้บคนนับร้อย และเสียงดรี๊ดก็ดังสนั่น และเนมก็ยิ้มก่อนที่จะพุดว่า
“ไม่ได้ขึ้นเทวีมานานแล้วนะคะ...ก็ตื่นเต้นมากเลย.../กร๊ดด เนมจาง~~~/ก็วันนี้เนมก็อยากจะมา...ร้องเพลง เพลงแรกที่เนมแต่งขึ้นนะคะ ความจริงเนมแต่งให้คนคนนึ่งค่ะ แต่ก็ไม่มีโอกาสร้องให้เขาฟังก็ขอร้องให้ฟังตรงนี้เลยนะคะ เพลงนี้ยังไม่เคยออกอากาศที่ไหนนะคะ” เนมพูดจบก็เอาไมล์ขึ้นมาและเสียงดนตรีก็ดังขึ้นและเนมก็พูดแทรกขึ้นก่อนที่จะเริ่มร้องเพลงว่า
“เพลงๆยังไม่มีชื่อนะคะ” เนมพูดจบก็เริ่มร้องออกมาเป็นเสียงใสๆ ฟังสบายหูมาก
http://www.esnips.com/doc/8208cf3a-28c7-42b4-a88a-5f88a99a1840/dddd
“เพลงนี้...มัน...” ชูเฮย์คิดในใจและนึกถึงตอนที่เนมเข้ามาคุยด้วย ในช่วงที่ก่อนจะเลิกกันไม่นาน
ย้อนไป
“ชูเฮย์ ชั้นลองแต่งเพลง.../ไว้ทีหลังชั้นไม่ว่าง” ชูเฮย์พูดขึ้นส่วนเนมก็ก้มหน้าลงและกอดกระดาษนั้นไว้ส่วนชูเฮย์ก็ไม่คิดจะหันมาใยดีเธอเลย
‘ไม่ว่างอีกแล้ว...อุส่าถางตาทั้งคืน’ เนมพูดจบก็พับกระดาษและเดินลงไปในทันที หลังจากที่แต่งเพลงมาเนมก็ไม่ได้เอาให้ใครดูเลย ยกเว้นวงดนตรีของโรงเรียนที่ช่วยเหลือเนม เสียงจังหวะของเพลง ด้วย ออกอากาสที่ไหน
ตัดกลับมาปัจจุบัน
“ยัยบ๊อง” ชูเฮย์พูดพลางยิ้มบางๆและมองเนมจากข้างเวที ส่วนเนมก็ส่งสายตามาเล็กน้อยและเธอก็ต้องหน้าแดงในทันทีแต่ก็ยังหันกลับไปส่งรอยยิ้มให้แฟนคลับจนมีเสียงกรี๊ดดังสนั่นเลยทีเดียว
จากนั้น เนมที่เดินลงมาจากเวทีก็ถือดอกไม้ช่อใหญ่มาหลายช่อเลยทีเดียวและที่ทำให้ชูเฮย์ไม่สบอารมณ์คือตุ๊กตาหมีถือรูปหัวใจที่เนมถือมาด้วย
“เนมจัง นี่ฝีมือไม่ตกเลยนะ” งินพูดขึ้นส่วนเนมก็เอามือเกาศีรษะส่วนอิจิโกะก็เดินขึ้นไปบนเวทีพร้อมกับเร็นจิ
“สวัสดีคร้าบ~~” เสียงของอิจิโกะพูดจบเสียงของกรี๊ดก็ดังสนั่นเลยทีเดียว
ขณะที่กำลังแสดงอยู่นั่นเนมที่นักพักอยู่ก็นั่งอ่านกราดของแฟนๆอยู่แล้วเธอก็ต้องยิ้มออกมาอย่างชื่นใจในทันที
“ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อะไรของเธอ/ยุ่ง!” เนมพูดขึ้นในทันทีที่ชูเฮย์ทักขึ้นส่วนชูเอย์ก็ทำหน้าไม่สบอารมณ์ในทันทีแต่ก่อนที่จะทะเลอะกันจนไม่ได้ถามอะไรชูเฮย์จึงเป็นเรื่องไปว่า
“เพราะมากเลยนะ ไม่คิดจะมาเป็นนักร้องบ้างเหรอ” ชูเฮย์พูดจบเนมที่กำลังอ่านจะเปิดอ่านอันต่อไปก็ชะงักในทันทีก่อนที่จะพยักหน้ารับ
“ไม่ ถ้าเป็นนักแสดงกับนางแบบ มันก็เหนื่อยพอแล้ว” เนมก่อนที่จะเปิดการ์ดออกส่วนชูเฮย์ก็เงียบในทันที ส่วนนานาโอะก็มองด้วยสายตาที่ห่วงนิดๆก็โล่งใจที่ชูเฮย์กับเนมเริ่มเปิดใจคุยกันและไม่นานพวกอิจิโกะก็ลงมาจากเทวี
“ไง รับเยอะเลยนิ” งินพูดพลางเอามือตบหลังเบาๆส่วนนานาโอะก็พูดขึ้นว่า
“ไม่เบาเลย เห็นเงียบหายไปนานคิดว่ามือจะตกซะอีก/พวกเราซ้อมทุกวันนะคร้าบ” นานาโอะพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆอิจิโกะพูดออกมาอย่างกวนๆส่วนงินพูดหัวเราะก่อนที่จะพูดว่า
“ตาเธอแล้ว/รู้แล้วย่ะ” นานาโอะพูดก่อนที่จะเก้าขึ้นไปและลูเคียที่ตอนนี้อยู่กับอิจิโกะก็ถามขึ้นว่า
“อิจิโกะ ช่วงนี้นายหายไปไหน ชั้นไม่ค่อยจะเห็นหัวเลย” ลูเคียพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์ส่วนอิจิโกะพูดเอนหลังไปอย่างสบายอารมณ์
“ฮ่ะๆๆ โทษทีนะทั้งชั้น ทั้งเร็นจิไม่ค่อยจะมีเวลาเลย” อิจิโกะพูดด้วยน้ำเสียทงี่สบายอารมณ์ส่วนเร็นจิที่เห็นลูเคียกำลังหน้าเศร้าๆก็เอาศอกกระแทกเอวของอิจิโกะทันที “เจ้าบ้า พูดอะไรหัดดูหน้าผู้หญิงบ้างสิ” เร็นจิพูดกระซิบส่วนอิจิโกะก็หัดไปมองลูเคียที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไหอิจิโกะก็ยิ้มบางๆก่อนที่จะเอามือลูบศีระเธอ
“ยัยต๊อง” อิจิโกะพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆส่วนลูเคียก็ไม่มีรอยยิ้มจนกระทั่ง...อิจิโกะลุกขึ้นและลากเธอออกจากห้องไป
หน้าห้อง
“อะไร” ลูเคียถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆส่วนอิจิโกะก็ทำหน้าสบายอารมณ์และยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ๆและมันก็ทำให้ลูเคียตกใจไม่ใช่น้อยและอิจิโกะก็เอาหน้าฝากของตัวเองชนกับหน้ผากของลูเคียก่อนที่จะพูดว่า
“อย่าลืมสิ ที่ชั้นคบเธอ ไม่ใช่เพราะมีใครบังคับ ส่วนเรื่องที่ชั้นไม่มีเวลาก็ขอโทษด้วยนะ ชั้นรักเธอมากเลยนะ...ลูเคีย” ลูเคียเขินจนหน้าแดงกลำก่อนที่จะหันหน้าหลบเพราะความเขิน แต่สมองของลูเคียก็เกิดแวบขึ้นมาจึงหันมาทำสายตาที่ดุดัน
“แล้วเรื่องที่ไปผับ! ยังไม่เคลีย์นะ” ลูเคียตะคอกขึ้นส่วนอิจิโกะก็รีบเดินเข้าห้องไปในทันที (ความโรแมนติกหายไปจนหมดสิ้น) แต่ลูเคียก็รู้ว่าอิจิโกะไม่ได้ทำอะไรแม้แต่จูบหรือกอดผู้หญิงคนอื่น จึงต้องแอบยิ้ม ก่อนที่จะเดินเข้าไป
หลังจากที่นานาโอะลงมาก็ถึงกับหอบเลยทีเดียวเพราะร้องและเต้นไปพร้อมกันเพราะเป็นเพลงเร็วและเหงื่อตกมากพอดูเมื่อลงมาก็ถึงกับทรุดเลยทีเดียว
“นานาโอะ!!” เนมที่นั่งอ่านการ์ดอยุ่ก็รีบวางลงและวิ่งมาหานานาโอะทันที
“ไม่เป็นไรๆ สบายมากๆ” นานาโอะพูดจบก็ถอดแว่นออกมาและเอาเช็ดที่เสื้อและเอามาใส่และอยู่ๆก็มีเด็กหนุ่มสองคนเดินเข้ามาและพูดว่า
“นานาโอะ ชั้นวางไว้นี่นะ ทีหลังก็หัดถือเองซะนะ” เด็กหนุ่มพูดก่อนที่จะวางทั้งกล่องช็อคโกแลค และรายนี้ได้ตุ๊กตาบลายธ์ด้วย!!
“ย่ะ เยอะจังเลย” โมโมะพูดขึ้นส่วนโทชีโร่พูดต่อไปว่า
“ก็พี่เขาทั้งร้องทั้งเต้น ไม่แปลกหรอก” โทชีโร่พูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆส่วนโมโมะก็ตกใจเล็กน้อย
“ป่ะ ไปไหนมาเนี่ย?!!” โมโมะพูดจบก็กระโดดหลบในทันทีส่วนโทชีดร่ก็ทำหน้าไม่สบอารมณ์
“อยู่ตลอดนั่นแหละ” โทชีโร่พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์และโมโมะก็ยิ้มเจื่อนๆ “ขอโทษจ๊ะ” โมโมะพูดพลางเอามือเกาศีรษะและชูเฮย์ก็ลุกขึ้นก่อนที่จะหันมามองเนมและยื่นมือไปเอามือลูบศีรษะทำให้เนมตกใจเล็กน้อย และต้องตกใจยิ่งกว่าเพราะชูเฮย์เคลื่อนมาลูบที่แก้มเธอด้วย และเขาก็เดินไปโดยทิ้งให้เนมนั่งเขินอยู่คนเดียว และเนมก็นั่งอ่านการ์ดก่อนที่จะมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เมื่อเอามาดูก็เป็นข้อความและนั่นก็จากชูเฮย์นั่นเองเขียนมาว่า
‘เพลงที่ชั้นให้เธอน่ะ ชื่อเพลงยังไม่ได้ตั้งนะ’ เมื่อเนมหันไปมอง ชูเฮย์ขึ้นไปซะแล้วเพราะกับถือกีต้าร์โปร่งสีดำขึ้นไปด้วย และอิซึรุก็ยืนรออยู่ข้างล่าง
“...ชูเฮย์...” เนมพูดพลางมองแผ่นหลังของชูเฮย์และชูเฮย์ก็เอามือถือขึ้นมาอีกครั้ง ‘ความรู้สึกของชั้นที่มีต่อเธอน่ะ มันยังเดิมนะ’ นี่คือสิ่งที่ชูเฮย์พิมพ์แต่ก็ต้องกดทิ้งเพราะไม่กล้าที่จะส่ง
“กรี๊ดดดด ชูจาง~~” เสียงของเด็กสาวหลายคนตะโกนเรียกชูเฮย์ที่เดินเข้ามาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มก่อนที่จะนั่งลงที่โต๊ะ
“วันนี้ผมขอเปลี่ยน จากมันส์ๆ มาเป็นสบายๆนะครับ” ชูเฮย์พูดอย่างสุภาพ “แนวไหนก็รักคร่า~~ ท่านชูเฮย์ กรี๊ดดด” เด็กสาวหลายคนตะโกนออกมาเป็นเสียงเดียวกัน และชูเฮย์เอามือจับช่วงคอกีต้าร์ก่อนที่จะพูดว่า
“เพลงนี้ผมแต่งให้คนที่รักแฟนตัวเองสุดหัวใจเลยนะครับ ไม่เคยออกอากาสนะครับ เราะเพิ่งแต่งเสร็จ สดๆ ร้อนๆ เมื่อกี๊” ก็เกิดสมองแวบอะไรขึ้นมา...
“เอ่อ...พี่นานาโอะ รู้นะว่าเมื่อกี๊เต้นเหนื่อย แต่ช่วยร้องหน่อยดิ” ชูเฮย์เขาก็พูดใส่ไมล์และนานาโอะก็ถึงกับสะดุ้งเฮือกเลยทีเดียวก่อนจะชี้มาที่ตัวเองส่วนชูเฮย์ก็พยักหน้ารับและแฟนคลับของนานาโอะที่อยู่ด้านล่างก็กรี๊ดกันลั่น
“ชูเฮย์ ไม่เอา! ให้เนมร้องสิ”
“ไม่เอาใครๆก็บอกว่าเสียงผมกับเสียงยัยนี่เข้ากันไม่ได้ ขอร้องนะครับ”
นานาโอะก็ส่ายหัวท้าเดียวจนชูเฮย์ต้องเดินลงไปและจูงมือเธอขึ้นมาทำให้เด็กผู้หญิงหลายคนกรี๊ดกันลั่นเลยทีเดียว
“นี่ พี่ร้องท่อนนี้ แล้วก็ตรงนี้...แล้วก็นี่ด้วย...แล้วช่วงท่อนฮุกตรงที่ก็พร้อมกัน ok นะ” ชูเฮย์พูดจบนานาโอะก็ทำหน้าไม่พอใจและพยักหน้ารับก่อนจะถือเนื้อเพลงนั่นเอาไว้
http://www.esnips.com/doc/bacb1fc4-e5af-4ff3-8aaa-7b2fe140ff31/ed
หลังจากที่ชูเฮย์เล่นจบก็เดินลงมามองหน้าเนมก่อนที่จะเดินไปนั่งที่พร้อมกับหอบดอกไม้ไปหลายช่อเลยทีเดียว
“เอ่อ...คือ...” โมโมะพูดขึ้นและงินก็หันไปมองด้วยสายตาที่นิ่งๆ
“ว่าไง” งินพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆและโค้งตัวลงเล็กน้อย
“คือว่า ใช้ขึ้นกับพี่น่ะไม่ได้หรอกนะคะ เพราะว่าชั้นน่ะเป็นคนไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไหร่ ถ้าเกิดว่าร้องคู่กัน ชั้นต้องร้องผิดแน่ๆ” โมโมะพูดพลางอามือแนบที่หน้าอกส่วนรันงิคุในตอนนี้ก็นั่งคุยกับพวกลูเคียอยู่
“ชั้นว่าเธอขึ้นกับรันงิคุนั้นแหละดีแล้ว” งินพูดพลางเอามือลูบศีรษะโมโมะเบาๆส่วนโมโมะก็กำลังจะท้วงแต่ว่า
“เอาน่า~ครั้งแรกนิ ไม่สิถึงเธอจะพลาดสักกี่ครั้ง...ชั้นว่าแฟนๆคงไม่ถือโทษหรอก คงจะยิ้มด้วยซ้ำนะ ยิ่งหน้าตาแบบนี้อีกนะ...เอาน่า อย่าเครียดสิ” งินพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆส่วนโมโมะก็มองไปที่รันงิคุก่อนที่จะยิ้มบางๆ
ก่อนที่จะเดินเข้าไปใกล้ๆ
“รันงิคุ” งินเรียกเอเบาๆส่วนรันงิคุก็หันมาทำหน้านิ่งๆ
“เธอร้องเพลงนี้นะ คู่กับโมโมะ” งินพูดพลางยืนเนื้อเพลงให้ส่วนรันงิคุก็รับมาอย่างงงๆ
“อ๋อ เพลงนี้ชั้นฟังจนร้องได้แล้วยิ่งเวอร์ชั่นนี้ ยิ่งฟังบ่อยเลย จำได้หมดนั้นแหละ” รันงิคุพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบก่อนที่จะส่งคือให้งิน
“งั้นก็ดี โมโมะจังเองก็จำได้ งั้นพวกเธอก็ร้องเพลงนี้แล้วกัน” งินพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆก่อนที่จะฉีกเนื้อเพลงทิ้งอย่างง่ายๆ
“พออิซึรุร้องเพลงจบ พวกลูเคียจังก็ต้องขึ้น และต่อไปก็เป็นเธอกับโมโมะ ส่วนชั้นกับโทชีโร่ก็เล่นปิดท้าย ก็ประมาทนี้แหละ” งินพูดพลางทำท่าคุ้นคิดเล็กน้อยส่วนรันงิคุก็ทำหน้าไม่สบอารมณ์ขึ้นมา หลังจากที่ อิซึรุ และ โอริฮิเมะกับลูเคียขึ้นเวทีเป็นที่เรียบร้อย
เมื่อถึงตอนที่รันงิคุต้องขึ้นเวทีพร้อมกับโมโมะ
“เอ้าๆ ไม่ต้องตื่นเต้นนะ” ชูเฮย์พูดพลางมือลูบศีรษะโมโมะเบาๆส่วนโมโมะก็ยิ้มและพยักหน้ารับและรันงิคุก็วิ่งขึ้นไปบนเวทีและเสียงกรี๊ดก็ดังสนั่นในทันที
“สวัสดีค่า~~~ไม่เคยขึ้นเวที ตื่นเต้นมาเลยเนี่ย” รันงิคุพูดพลางเอามือเช็คเหงื่อส่วนโมโมะก็เดินตามขึ้นมาและเสียงกรี๊ดก็ดังไม่แพ้รันงิคุ
ระหว่างที่ทั้งสองคนยังอยู่บนเวที
“เสียงดีทั้งพี่ทั้งน้องเลยแฮะ สองคนนี้” นานาโอะพูดขึ้นส่วนงินก็หันไปมองเธอในทันที และหันมองกลับมามองรันงิคุด้วยสายตาที่จริงจังเล็กน้อย
ก่อนที่จะก้มหน้าลง
จากนั้น
“เฮ้อ~ โล่งจังเลย” โมโมะบ่นขึ้นพลางทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างโล่งใจทันทีที่วางของขวัญทุกอย่างลงส่วนงินก็ทำหน้านิ่งๆส่วนรันงิคุก็วางของทุกอย่างลง ทั้งดอกไม้ ทั้งตุ๊กตาหมี
“เฮ้อ~” รันงิคุถอนหายใจก่อนที่จะนั่งลงใกล้ๆโมโมะ
“เก่งจังเลยนะครับเนี่ย ครั้งแรกจริงรึป่าวครับ พี่รันงิคุ โมโมะจัง” อิจิโกะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆส่วนรันงิคุก็ยิ้มให้ก่อนที่จะล้มตัวลงนอนอีกครั้ง
“ก็นี่มันโรงเรียนนี่นา คนไม่เยอะเท่า คอนเสริน สักหน่อย” โมโมะพูดพลางยิ้มให้อิจิโกะส่วนเขาก็ยิ้มกลับ และในตอนนี้งินกับโทชีโร่ก็กระโดดขึ้นไปบนเวทีตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ที่ทุกคนรู้ตัวเพราะว่า ได้ยินเสียงกรี๊ดที่ดังสนั่นและเสียงของงินและโทชีโร่ก็พูดออกมาพร้อมกัน
“คู่นี้ ก็แบบนี้ทุกทีเลยน้า~ ขึ้นเวทีไปไม่บอกไม่กล่าวสักคำ” เร็นจิพูดพลางเอามือกุมขมับตัวเอง ส่วนรันงิคุก็มองขึ้นไปก็เห็นทั้ง 2 คนกำลัง ทั้งร้องทั้งเต้น
จากนั้น
“เนมกับชูเฮย์ ไม่รีบไปที่กองถ่ายเหรอ ไหนมาถ่ายตอน 4 โมง” งินพูดขึ้นพลางเอามือเช็ดเหนื่อยและชูเฮย์ก็ถึงกับสะดุ้งและก้มลงมองนาฬิกา ก็พบว่าเวลาตอนนี้
15:30 แล้วชูเฮย์รีบเก็บกระเป๋า ส่วนของขวัญก็วางทิ้งเอาไว้เนมก็เช่นกัน
“เช่นสุดท้ายเราก็ต้องเป็นคนเก็บกลับไปสินะ” นานาโอะบ่นขึ้นก่อนที่จะได้ยินเสียงของเด็กหนุ่มที่เดนิมาจากข้างหลังทักเธอขึ้นมา
“นานาโอะจัง....สุดยอดเลยนะ...อ่ะนี่ครับ ผมให้” เขาพูดจบนานาโอะก็หันไปและตอนหน้าแดงเพราะความเขินในทันทีที่ให้กล่องช็อคโกแลคสีน้ำตาลอ่อนและเห็นร่างของเด็กหนุ่มเรือนผมสีเงินเข้ม ดวงตาคราม ใส่ชุดนักเรียนเรียบร้อย เลยทีเดียวส่วนเรื่องตาหน้าก็หล่อมากด้วย
“ข่ะ ขอบใจนะ คิยูกิคุง” เธอพูดก่อนที่จะรับกล่องช็อคโกแลคมาอย่างเขินๆ ส่วนเขาก็ยิ้มให้ก่อนที่จะหันหลังโบกมือให้แล้วเดินไปออกจากห้องไป
“รุ่นพี่เขินใหญ่เลย~” อิซึรุพูดขึ้นแซวขึ้นและนานาโอะหน้าแดงกล่ำก่อนที่จะกอดกล่องช็อคโกแลคแล้วเก็บของอย่างไม่สบอารมณ์และเดินออกไปในทันที
“นี่เมื่อกี๊ใครน่ะ” รันงิคุพูดพลางกะกุกแขนเสื้องินเบาๆ
“อ๋อ คาซาอากิ คิยูกิ สอบได้อันดับ 3 ของโรงเรียนเชียวนะ แถมยังเป็นคนที่ยัยนานาโอะแอบ...” ผัวะ!! งินพูดไม่ทันจบเสียงฝาดมือก็ดังสนั่นห้องเลยทีเดียว
“เงียบไปเลย ชั้นไม่ได้ชอบเขาสักหน่อย” นานาโอะพูดและหน้าก็แดงกล่ำส่วนงินก็แสยะยิ้มอย่างกวนๆ
“แหม~ ยังไม่ทันจะบอกว่า เธอชอบเขา สักหน่อย ทำไมต้องร้อนตัวด้วยเล่า” งินพูดด้วยน้ำเสียงที่กวนๆส่วนนานาโอะก็สะดุ้งและเชิดหน้าใส่อย่างไม่สบอารมณ์ก่อนที่จะเก็บของและเดินออกไปจากห้อง
“เก็บอาการไม่เป็นเลยนะเนี่ย” โมโมะพูดพลางหัวเราะเบาๆส่วนอิซึรุก็มองไปที่โทรศัพท์มือถือของตัวเองที่มีรูปของ ยูคิโกะ ขึ้นเป็นหน้าจอ
“อิซึรุคุง~” เสียงของเด็กสาวคนนึ่งดังขึ้นส่วนอิซึรุก็ทำหน้านิ่งๆ (ไม่ใช่ ยูคิโกะ นะ)
“นี่ๆวันนี้น่ะ ว่างมั้ย?” เธอถามขึ้นส่วนอิซึรุก็ทำหน้าคลุ้นคิดเล็กน้อย
‘เดี๋ยวมีงานถ่ายแบบตอน 2 ทุ่ม...อืม...’
“อ๋อ ว่างสิ แต่มีงานถ่ายแบบตอน 2 ทุ่มน่ะ ตอนนี้ยังว่างอีกนาน” อิซึรุพูดจบเธอก็ยิ้มและพยักหน้ารับ
“ถ้างั้นมานี่แปบสิ มีอะไรจะบอก” เธอพูดจบอยู่ๆเธอก็ก้มหน้าลงและอิซึรุก็เอนตัวลงมองหน้าของเธอเล็กน้อยและเธอก็จูงมือเดินออกไป
“เด็กคนนั้นน่ะ ท่าทางจะชอบ อิซึรุ นะ” เร็นจิพูดขึ้นด้ยน้ำเสียงที่เรียบๆส่วนอิจิโกะที่ยืนอยู่ข้างๆก็พยักหน้ารับและรันงิคุก็มองตามไปอย่างสงสัยเล็กน้อย
“รันงิคุ กลับรึยัง” งินถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆส่วนรันงิคุก็ส่ายหัวก่อนที่จบอกไป
“นายกลับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวชั้นตามไป” รันงิคุพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆและเธอก็ถือกระเป๋าเดินออกไปในทันที
ด้านอิซึรุ
“มีอะไรเหรอ” อิซึรุถามขึ้นเมื่อเห็นหยุดเดินและนิ่งเงียบไปและเธอก็กำมือตัวเองแน่น
“คือชั้น...ชั้นน่ะ.../อามาเนะจัง....” อิซึรุพูดขัดเธอขึ้นและก็ได้เพียงแค่เรียกชื่อเธอเท่านั้นเองก็ถูกเธอพูดตัดขึ้นอีกครั้ง
“ชั้นน่ะรักอิซึรุนะ ชั้นรักนายมานานแล้ว ไม่ใช่ในฐานะแฟนคลับหรืออะไรทั้งนั้น
ชั้นรักนาย...จริงๆนะ อิซึรุ!!”
อัพเสร็จสักที ตอนแรกเราว่าจะทำตัวเครื่องเสียงมาให้ฟังด้วยนะคะ ว่ามันเป็นเพลงอะไร แต่เพระคุณไม่คอมเม้นเรา เราก็ไม่มีเหตุที่จะต้องเสียเวลาทำอีก จริงมั้ยคะ?
ยังไงก็ติดตามต่อไปด้วยน้า~~
THX : Duck-Fly
ความคิดเห็น