คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 4 : Singsong
Chaper 4 : singsong
(ร้องเพลง)
“ต้องขอโทษด้วยนะคะ พอดีว่าชั้นมากับ......ผัว!!! น่ะค่ะ” หญิงสาวพูดแล้วแสยะยิ้มออกมาแล้วท่าทางที่อันทรงเสน่ห์ของอิจิโกะก็หายไปทันที
“ผ่ะ ผ่ะ ผัว!” อิจิโกะย้ำคำพูดของหญิงสาวแล้วหญิงสาวก็พยักหน้าแล้วก็มีชายหนุ่มร่างสูงเดินเข้ามากอดไหล่หญิงสาวแล้วพูดว่า
“แกเป็นใครวะ มายุ่งอะไรกับเมียชั้น” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่ดุดันแล้วหญิงสาวแล้วเอามือจับที่หน้าอกแล้วลูบไล้เบาๆแล้วพูดว่า
“ก็มันจะชวนหนูไปนั่งด้วยน่ะค่ะ” หญิงสาวพูดแล้วมองอิจิโกะแล้วยิ้มให้อย่างกวนๆ
“นั่นไง คนสวยนำความซวยมาสู่ตูแล้ว~~” อิจิโกะพูดลากเสียงขึ้นมาแล้วชายหนุ่มก็ปล่อยตัวหญิงสาวแล้วหญิงสาวก็พูดกับอิจิโกะ
“วิ่งหนีให้สนุกนะจ๊ะ พ่อรูปหล่อ~” หญิงสาวพูดแล้วขยับนิ้วๆเบาๆแล้วอิจิโกะก็ถอนหลังไปเรื่อยๆแล้วงินกับชูเฮย์มองอยู่ก็เริ่มเห็นถึงความผิดปกติ
“รุ่นพี่ผมไม่ดีแล้วแหละ ยังไงก็เอาอิจิโกะออกมาก่อนที่จะความลับแตกดีกว่า” ชูเฮย์พูดจบงินก็พยักหน้ารับแล้วทั้ง 2 คนก็วางแก้วลงแล้วเดินไปตรงที่อิจิโกะยืนอยู่ แต่ยังเดินไปไม่ถึงอิจิโกะก็วิ่งฝ่าผู้คนมากมายที่อยู่ในผลับอย่างแน่นหนาแล้วเมื่ออิจิโกะเห็นทั้ง 2 คนก็ตะโกนขึ้นทันทีว่า
“รุ่นพี่ วิ่ง!” อิจิโกะพูดจบทั้งชูเฮย์ทั้งงินก็ยืนรอให้อิจิโกะวิ่งมาใกล้ๆแล้วจึงเริ่มออกตัวด้วยกันดวยความเร็วแล้วในขณะที่วิ่งอยู่นั้นชูเฮย์ก็ถามขึ้นอย่างเร่งรีบว่า
“นายไปมีเรื่องกับใครมาเนี่ย?!” ชูเฮย์พูดขึ้นแล้วอิจิโกะก็พูดพลางวิ่งไปด้วยว่า
“ก็เห็นมั้ยผู้หญิงที่ผมบอกน่ะ นั่นคับมันมากับผัว” อิจิโกะพูดจบงินก็หัวเราะเบาๆแล้วพูดว่า
“ฮ่าๆเห็นมั้ยพวกชั้นเลยโดนด้วยเลย” งินพูดด้วยน้ำเสียงที่สบายอารมณ์พลาดวิ่งไปด้วยแล้วทั้ง 2 คนก็ทำหน้าตกใจกับรอยยิ้มของงินขึ้นมา
“แก 3 ตัวมาด้วยกันใช่มั้ย?! งั้นตายทั้ง 3 คนนั้นแหละ” ชายหนุ่มพูดพลางวิ่งไล่แล้วงินก็คิดอะไรออกขึ้นมาระหว่างที่กำลังวิ่งอยู่ข้างถนนที่มีคนมากมาย
“นี่ชั้นมีวิธีแล้ว” งินพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆแล้วมองไปรอบๆแล้วอิจิโกะก็พูดขึ้นว่า
“มีวิธีอะไรบอกมาเลยคับ รุ่นพี่” อิจิโกะถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆแล้วงินก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์แล้วพูดว่า
“เปิดตัวเลยมั้ยล่ะ” งินพูดขึ้นแล้วชูเฮย์ก็ค้านขึ้นทันที
“รุ่นพี่จะบ้าเหรอ เดี๋ยวเป็นข่าวทำไงเล่า” ชูเฮย์พูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆแล้วงินก็แสยะยิ้มอย่างสบายอารมณ์แล้วพูดว่า
“ฟังให้จบสิ ตอนนี้เราออกจากผลักมาไกลพอดูเลยนะ อีกอย่างแถวนี้ผู้หญิงก็เยอะนะ เรื่องเป็นข่าวผู้จัดการต้องแก้ให้แน่นอน” งินพูดจบทั้ง 2 คนก็ยิ้มออกมา
“ยังไงคนที่คิดเรื่องพวกนี้ได้ก็มีแต่รุ่นพี่นั่นแหละนะ” ชูเฮย์พูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆแล้วค่อยๆเกะผ้าพันมือออกแล้วอิจิโกะออกมาจับแว่นแล้วงินก็เอามือทั้ง 2 จับผ้าพันคอและแว่น แล้วผ้าเมื่อชูเฮย์เกะออกมาได้ก็โยนทิ้งไปด้านหลังทันทีแล้วเอามือถอดแว่นออกแล้วเอาใส่กระเสื้อไปแล้วอิจิโกะก็ถอดแว่นใส่แล้วขาแว่นเกี่ยวไว้กับกางเกง และสุดยอดงินก็ถอดทั้งผ้าและแว่นแล้วโยนทิ้งไปด้านหลังทั้งหมด แล้วเมื่อชายหนุ่มวิ่งตามเห็นของที่ถูกโยนมาก็ต้องหยุดแล้วพูดว่า
“จ่ะ เจ้าพวกนั่นมัน มังกร สิงโต แล้วก็จิ้งจอกเหรอ” ชายหนุ่มพูดจบก็หยุดแล้วหอบทันทีแล้วพวกผู้หญิงที่พวกงินวิ่งผ่านหลังจากที่เปิดเผยตัวแล้วก็วิ่งตามกันเป็นจำนวนมากแล้วที่ตามไปเช่นเพียงแค่ผู้เท่านั้นผู้ชายก็ตมเยอะเหมือนกัน
“งินคุ๊ง~~~” เสียงของเด็กสาวหลายคนตะโกนเรียกชื่องินแล้วงินก็หันมาเปิดตาแล้วเปิดตาออกเล็กน้อยเพื่อหว่านเสน่ห์ทำให้หญิงสาวทุกคนแทบใจละลาย
“ชูเฮย์คุ๊ง~หันมาหน่อยน้า~” เมื่อหญิงสาวพูดจบชูเฮย์ก็หันไปเผยให้เห็นแผลที่ดวงตาเล็กน้อยแล้วหญิงหลายคนก็กรี๊ดกันกระหื่ม
“อิจิโกะคุ๊ง~ขอลายเซนหน่อย~ซิ๊~” เด็กสาวพูดขึ้นแล้วอิจิโกะก็หันมายิ้มแล้วพูดว่าด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆว่า
“เดี๋ยวไปเจอพวกผมได้ที่งาน แฟชั่นโชว์ ในอีก 3 เดือนนี้นะคับ รับรอง ได้กรี๊ดเต็มที่คร้าบ~” อิจิโกะตะโกนออกไปทำสาวที่วิ่งตามกรี๊ดกันเสียงดังกระหื่ม
“แจ๋วนี่หว่า” ชูเฮย์พูดขึ้นแล้วอิจิโกะก็ยิ้มนิดๆแล้วอยู่งินก็พูดขึ้นว่า
“นี่พวกนายชั้นกลับก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้หาที่เด็ดๆให้ด้วยล่ะ ไปล่ะ” งินพูดจบก็วิ่งแยกไปซอกเล็กๆทำให้หยิงสาวที่ตามกันมาเต็มกลุ่มไม่สามารถที่จะลอดไปได้เพราะว่าแย่งกันแล้วหลังจากนั้นชูเอย์ห็หันไปพูดกลับอิจิโกะว่า
“ไปนะ แล้วเจอกัน” ชูเฮย์พูดจบก็กำแพงแล้วทิ้งตัวลงอีกฝั่งนึ่งแล้วอิจิโกะก็ยังวิ่งต่อไปกำแพงของที่พักอิจิโกะจึงปีนขึ้นไปทันทีแล้วก่อนที่จะทิ้งตัวลงก็พูดว่า
“งานแฟชั่น โชว์รับรอง ได้ใกล้ๆชิดคับ วันนี้กลับไปตอนพักให้สบายนะคับ อีก 3 เดือนเจอแน่” อิจิโกะพูดจบก็ทิ้งตัวลงไปทันทีแล้วแฟนๆก็กรี๊ดกันลั่น
ตัดไปที่ชูเฮย์ที่กลับไปที่สำนักงาน
ชูเฮย์เดินเข้ามา แล้วเปิดไฟในห้องทันทีแล้วหลังจากนั้นก็ขึ้นไปนั่งบนเตียงก็เห็นกระดาษ A4 แปะอยู่ที่ฝาห้องฝั่งทางขวาของเตียงแล้วเมื่อดูเอาออกมาอ่านก็ถึงกับของขึ้น ทันทีแล้วเมื่ออ่านจบก็ทิ้งลงถังขยะแล้วเดินไปที่ห้องผู้จัดการทันที
“คุณโยรุอิจิ!!” ชูเฮย์พูดทันทีเมื่อเปิดประตูเข้าแล้วเมื่อเปิดเข้ามาก็เห็นหญิงสาวกำลังนั่งตะไบเล็บอยู่บนเก้าอี้ที่มีล้ออยู่ด้านล่าง
“อะไรกันนี่ ตี 2 แล้วนะยังจะมาเสียงดังอีก พรุ่งนี้ไปมีงานไม่ใช่เหรอ” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆพร้อมกับเอามือตะไบเล็บอย่างสบายอารมณ์
“รับงานมาทำไมไม่บอกผมสักคำ” ชูเฮย์พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นักแล้วโยรุอิจิโกะก็หันเก้าอี้มาแล้วพูดว่า
“แล้วทีวันนี้นาย แอบไปเที่ยวแล้วไม่ชวน...ชั้นสักคำล่ะ.....จะว่ายังไง” โยรุอิจิพูดแล้วทำหน้าตาโหดๆแล้วชูเฮย์สะดุ้งแล้วเหงื่อยแตกทันที
“เอ่อ....คือว่า....เรื่องนั้น.....เอ่อ...คือ.....คือว่า” ชูเฮย์ไม่รู้จะพูดยังไงดีแล้วโยรุอิจิก็พูดขึ้นว่า
“เพราะงั้นนายต้องรับงานนี้ ไม่งั้นล่ะก็....” โยรุอิจิหยุดประโยคไว้เพียงเท่านั้นแล้วทำหน้าโหดๆแล้วชูเฮย์ก็ถอนหายเบาๆ
“เรื่องเรียนน่ะไม่ใช่ปัญหาหรอก ไปแล้วเจอยัยนั่นไม่เอาด้วยหรอก” ชูเฮย์พูดจบโยรุอิจิก็ลุกขึ้นมาแล้วทำหน้าโหดยิ่งกว่าเดิมแล้วพูดว่า
“งานมันสำคัญนะ ถ้าปฎิเสธตาย!!” โยรุอิจิพูดด้วยน้ำเสียงที่ดุดันแล้วชูเฮย์เหงื่อยตกแล้วพูดว่า
“คับๆ รับก็รับ ราตรีสวัสดิ์คับ” ชูเฮย์พูดจบก็เดินออกจากห้องไปทันทีแล้วโยรุอิจิก็บ่นเบาๆว่า
“แบบนี้ทั้งปีเล้ย~เจ้านี่ไม่เห็นจะเหมือนอิซึรุสักนิด” โยรุอิจิพูดจบแมวตัวสีดำก็กระโดดขึ้นมานั่งบนตัก
“โทระก็คิดเหมือนกันใช่มั้ยล่ะ” โยรุอิจิพูดพร้อมกับเอามือลูบหัวแมวสีดำนั้นอย่างเอ็นดู
“เฮ้อ~ สุดท้ายก็ไม่เคยเถียงผู้จัดการไม่ได้สักครั้ง” ชูเฮย์พูดจบก็เดินเข้าไปในห้องแล้วขึ้นไปนอนบนเตียงแล้วคิดขึ้นในพลางเอามือกายหน้าผากว่า
‘โปรโมทผลงานงั้นเหรอ ไม่เห็นจำเป็นเลย พอไปแล้วก็ไปเจอยัยนั่นอีก น่าเบื่อชำมัด’ ชูเฮย์คิดในใจแล้วพลิกไปพลิกมาตลอดประจำ 2-3 ชั่วโมง
วันต่อที่บ้านของ รันงิคุ
“พี่รัน เร็วเข้าสายแล้วนะ!” เด็กสาวเรือนผมสีดำมัดผมหางม้าพูดขึ้นแล้วเด็กสาวผมรอนยาวสีส้มก็รีบวิ่งตามออกไปทันที
แล้วเมื่อทั้ง 2 คนถึงโรงเรียน
“รันเมื่อวานไปไหนมาเหรอ?” มากะถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆแล้วรันงิคุก็ไม่ได้ตอบอะไรได้แต่นั่งเหม่อลอยอยู่
“รัน” อากิเรียกรันงิคุแล้วรันงิคุก็ยังคงนั่งเหม่ออยู่เช่นเดิมแล้วมากะก็เอามือตบที่โต๊ะ
“รัน!” มากะพูดดังขึ้นทำให้รันงิคุสะดุ้งทันทีแล้วก็ต้องขานรับทันที
“ม่ะ เมื่อกี๊ว่าไงนะ” รันงิคุถามขึ้นแล้วยิ้มเจื่อนๆแล้วทั้ง 2 คนก็ทำหน้างงๆแล้วถามขึ้นว่า
“นั่งเหม่อนะวันนี้น่ะ ปกติไม่เคยเหม่อแบบนี้เลยนะ ไม่สบายรึป่าว” อากิพูดขึ้นอย่างเป็นห่วงแล้วรันงิคุก็ส่ายหัวทันที
“ชั้นสบายดีไม่เป็นไรหรอก” รันงิคุพูดแล้วก็ยิ้มเจื่อนๆแล้วอากิพูดทำหน้าเจ้าเล่ห์แล้วพูดขึนว่า
“อ๊ะ! นี่รึว่าเมื่อวานนี้ เห็นงินคุง แล้วเกิดใจเต้นแรงขึ้นมาเหรอ~~” อากิพูดลากเสียงด้วยความเจ้าเล่ห์แล้วรันงิคุก็ทำหน้างงๆแล้วพูดว่า
“ใจเต้นแรงเหรอ? ไอที่ใจเต้นแรงเป็นเฉพาะเวลาที่เหนื่อยเท่านั้น........ไม่ใช่เหรอ” รันงิคุพูดแล้วทำหน้แบ๊วๆเพื่อกลบเกลื่อนความเขินและก็ได้ผลจริงๆ
“จริงด้วยสิ ลืมไปเลยว่ารันงิคุไม่เคยชอบใครเลยนี่นา” มากะพูดขึ้นแล้วทำหน้าเจื่อนๆแล้วรันงิคุก็ยิ้มให้แล้วก็มองออกไปนอกหน้าต่างแล้วคิดขึ้นว่า
‘ใจเต้นแรงงั้นเหรอ ความจริงไม่ใช่ไม่รู้หรอก แต่ก็จำไม่ได้ด้วยสิว่าเวลาอยู่เจ้านั่นใจเต้นแรงรึป่าว แต่ก็รู้สึกเขินๆยังไงไม่รู้’ รันงิคุในใจพร้อมกับมองออกนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอยแล้วมากะก็ถามขึ้นว่า
“นี่รันงิคุ เธอดูแปลกๆนะ เป็นไข้แน่เลย” มากะพูดจบก็เอามือแตะที่หน้าผากรันงิคุเบาๆแล้วรันงิคุก็ทำหน้างงๆแล้วมาเมื่อมากะเอามือออกมาก็พูดว่า
“ตัวรุมๆนะ นอนพักมั้งสิ” มากะพูดด้วยความเป็นห่วงแล้วรันงิคุก็ยิ้มแล้วพยักหน้ารับแล้วรันงิคุก็ถามขึ้นว่า
“จริงสิ! พวกเธอพอจะช่วยชั้นคิดทำนองเพลงได้มั้ย” รันงิคุถามขึ้นแล้วทั้งสองคนที่ยืนอยู่ก็ทำหน้างงๆกันทั้งคู่
“อืม....จะคิดทำนองนี่คิดเนื้อเพลงได้แล้วเหรอ” อากิพูดขึ้นแล้วทำหน้าท่าทางคลุ้นคิดแล้วรันงิคุพยักหน้า
“เนื้อน่ะ....งินช่วยคิดให้เรียบร้อยแล้วแหละ” รันงิคุพูดจบทั้ง 2 คนก็ทำหน้างงๆกันทั้งคู่
“นี่เธออย่าบอกนะว่า.....” มากะพูดแล้วหยุดพูดไปครู่นึ่งแล้วรันงิคุก็ทำหน้างงๆ
“เธอเจองินคุง ตัวเป็นๆเลยเหรอ” อากิขึ้นพร้อมกับเอามือกดหลังมากะให้ก้มลงแล้วรันงิคุก็ยังทำหน้างงๆอยู่เช่นเดิม
“อืม ทำไมเหรอ” รันงิคุพูดขึ้นทำให้ทั้ง 2 คนตกใจกันยกใหญ่แล้วแล้มากะก็ถามขึ้นว่า
“ตัวจริงงินคุงน่ะหล่อรึป่าว” มากะถามแล้วหน้าก็แดงกล่ำแล้วรันงิคุก็ทำหน้าไม่สบอารมณ์แล้วพูดว่า
“หน้าตาก็ดีหรอกนะ แต่นิสัยเหมือนพวกยาจกไม่มีผิดเพี้ยนเลย” รันงิคุพูดแล้วทำหน้าเจื่อนๆแล้วหัวเราะเป็นคนโรคจิต
“เธอไม่ถูกกับงินคุงเหรอ” อากิถามอย่างงงๆแล้วรันงิคุพยักหน้าอย่างไม่ลังเล
“แต่บางทีก็มีดีบ้างแหละ” รันงิคุพูดแล้วเอนตัวไปด้านหลังแล้วพูดต่อไปว่า
“น้องชายยังมีมารยาทกว่าตั้งเยอะ” รันงิคุพูดด้วยน้ำเสียงที่หน่ายๆแล้วมากะก็เข้ามาเขย่าตัวรันงิคุทันที
“น่ะ นี่เธอเจอโทชีโร่คุงด้วยเหรอ น่าอิจฉา เกินไปแล้ว” มากะพูดแล้วหน้าก็แดงกล่ำแล้วรันงิคุก็หัวเราะแล้วยิ้มแห้งๆ
ขอตัดไปที่ตอน (โรงเรียน ม.ปลาย) เลิกเรียนเลยแล้วกัน
“พรุ่งนี้เจอกันน้า~” เด็กสาวเรือนผมสีดำมัดผมหางหันไปโบกมือให้เพื่อนอีก 3 คนที่เดินไปด้วยกัน
แล้วเมื่อเดินมาเดินสักพัก ระหว่างที่เดินได้สักพักกมีเด็กหนุ่มใส่ชุดสาวทั้งชุดวิ่งมาชนเธอเข้าเต็มๆทำให้ตัวขอเธอล้มลงไปทันที
“โอ๊ย~เจ็บจังเลย” เด็กสาวพูดพร้อมกับเอามือลูบที่ก้นเบาๆแล้วเด็กหนุ่มเมื่อครู่นี้ก็หยุดวิ่งแล้วเดินเข้ามาใกล้ๆ
“เอ่อ ขอโทษคับ เจ็บตรงไหนรึป่าว” เด็กหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงแล้วโมโมะก็ได้ตอบอะไรแล้วค่อยๆขึ้นมาแต่ก็ลุกไม่ขึ้นเพราะเจ็บก้นแล้วเด็กหนุ่มก็ยื่นมือเพื่อให้เดกสาวจับ แล้วเด็กสาวก็ต้องหน้าแดงขึ้นมาแล้วเด็กสาวพยายามลุกขึ้นโดยไม่จับมือของเด็กหนุ่มแล้วก็ลุกขึ้นมาจนได้
“ขอโทษนะคับ” เด็กหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆแล้วเด็กสาวก็หันมายิ้มอย่างสดใสแล้วพูดว่า
“อื้ม ไม่เป็นไร” เด็กสาวพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆแล้วเมื่อเด็กหนุ่มเห็นรอยยิ้มนั้นก็หน้าแดงขึ้นมาทันทีเพราะในตอนนี้เด็กหนุ่มแว่นสีดำและผ้าคอที่พันขึ้นมาปิดใบหน้าช่วงล่างและหมวกที่ทำให้ไม่เห็นใบหน้าของเด็กหนุ่มได้ชัดเจนมากนักแล้วเด็กสาวก็ถามขึ้นว่า
“นายนี่คุ้นๆนะ” เด็กสาวถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆแล้วเด็กหนุ่มก็เหงื่อตกเล็กน้อย
“เพิ่งย้ายมาคับ ไม่เคยเจอกันสักหน่อย” เด็กหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆแล้วเด็กสาวมองหน้าเด็กหนุ่มเหมือนจะจับผิดแล้วเมื่อเด็กสาวมองเด็กหนุ่มได้ครู่นึ่ง
“นี่อายุเท่าไหร่” เด็กสาวถามขึ้นแล้วเด็กหนุ่มก็ถอนหายใจอย่างโล่งใจแล้วพูดไปว่า
“17 คับ” เด็กหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆแล้วเด็กสาวก็ทำหน้าตกใจขึ้นมาแล้วพูดว่า
“ก็เท่าชั้นน่ะสิ แต่ว่า.....เตี้ยจังนะ” เด็กสาวถามขึ้นแล้วเด็กหนุ่มก็หน้าแดงขึ้นมาทันทีแล้วเด็กสาวก็ยิ้มออกมา
“ชั้นชื่อ ฮินาโมริ โมโมะ นายล่ะชื่ออะไร ทำไมต้องปิดหน้าปิดตาขนาดนี้ด้วย” เด็กสาวถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆแล้วเด็กหนุ่มหันหน้าหนีแล้ววิ่งหนีไปทันที
“อ้าวนี่นายเดี๋ยวสิ!” เด็กสาวพยายามตะโกนเรียกไว้แต่ก็ไม่ทันซะแล้วเด็กสาวก็เดินกลับบ้านแล้วเด็กหนุ่มที่วิ่งหนีมานั้น
‘ใช่ยัยนั่นแน่ๆ ตัวจริง.....น่ารักว่าที่เห็นในรูปอีกแฮ่ะ’ เด็กหนุ่มคิดในแล้วก็วิ่งไปจนกระทั่งถึงสำนักงานก็เห็นเด็กหนุ่มเรือนผมสีขาวตาตี่กำลังยืนพิงเสาแล้วมือก็กำลังจิบกาแฟอยู่อย่างสบายอารมณ์
“ไงพี่ เมื่อวานมันมั้ยล่ะ” เด็กหนุ่มถามพร้อมกับวางกระเป๋าลงที่โซฟาแล้วเด็กหนุ่มก็ถามขึ้นว่า
“โดนเขาวิ่งไล่กลับมาน่ะสิ” เด็กหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์แล้วอยู่ๆก็มีหญิงสาวเดินเข้ามาแล้วพูดว่า
“งินคุง โทชีโร่คุง มานี่หน่อยสิ” เร็ตสึที่เดินออกมาจากห้องเรียกทั้ง 2 คนด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆแล้วทั้ง 2 คนก็เดินเข้าไปในห้องของเร็ตสึ
“งินคุง ไปพารันงิคุจังมาให้หน่อย” เร็ตสึพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆแล้วงินก็ถอนหายใจเบาๆแล้วพูดแกรมประชดไปว่า
“ตามประสงค์นั้น ขอรับ” งินพูดจบก็เดินออกไปทันทีแล้วเร็ตสึก็หันมามองโทชีโร่แล้วพูดว่า
“โทชีโร่คุง เดี๋ยวเธอช่วยออกไปสำนักงานของ Aqua Rabbit ทีนะ แล้วเอาถึงสีแดงอันนี้ให้ลูเคียจัง แล้วถุงสีฟ้านี่ให้ โอริฮิเมะจัง แล้วก็ถุงสีขาวให้ผู้จัดการนะ แค่นี้แหละจ๊ะฝากด้วยล่ะ” โทชีโร่พูดแล้วก็รับถุงทั้งหมดมาแล้วเปิดถุงดูหนึ่งใบ
“มีแต่เค้กกับตุ๊กตากระต่าย เค้กสตอเบอรี่ แล้วก็เอ่อ...เอามาทำไมเนี่ย?” โทชีโร่พูดแล้วก็ทำหน้าเจื่อนๆแล้วหยิบดอกกุหลาบ 10 ดอกออกมาจากถุง
“ก็แหม~ ชั้นไม่รู้จะเอาอะไรให้ผู้จัดการเขาดีนี่นา ฝากตัวนะ ชีโร่จัง” เร็ตสึพูดแล้วลูบศีรษะโทชีโร่เบาๆแล้วโทชีโร่ก็ทำหน้าไม่สบอารมณ์ขึ้นมาทันที
“ไปส่งเองเลยไป” โทชีโร่พูดจก็ยื่นของทุกอย่างคืนให้แล้วเร็ตสึก็ยิ้มเจื่อนๆแล้วพูดว่า
“ขอโทษจ๊ะๆ ฝากด้วยนะ” เร็ตสึพูดจบโทชีโร่ก็ถอนหายใจเบาๆแล้วก็เดินออกไปโดยที่ไม่ได้พูดอะไร
แล้วทางด้านงิน
“ไม่ไป!” เด็กสาวเรือนผมสีส้มปฏิเสธเสียงแข็งแรงเมื่อเห็นเด็กหนุ่มมาจอดรถอยู่น่าบ้าน แต่ดีนะพ่อไม่อยู่
“จะไปดีๆรึจะให้ชั้นอุ้ม” งินพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์แล้วรันงิคุสะดุ้งทันทีแล้วโมโมะที่อยู่ในบ้านก็เดินลงมา
“พี่คะ มีอะไรรึป่าว” โมโมะพูดด้วยน้ำสียงที่เรียบๆแล้วเดินลงมายืนใกล้ๆรันงิคุแล้วเด็กหนุ่มเรือนผมสีขาวก็ทักขึ้นว่า
“หวัดดีจ้า สาวน้อย” เด็กหนุ่มทักด้วยน้ำเสียงที่สบายอารมณ์แล้วโมโมะก็ยิ้มรับแล้วพูดว่า
“เพื่อนพี่รันเหรอคะ ดูคุ้นจัง” โมโมะพูดแล้วยิ้มเจื่อนๆแล้วรันงิคุก็เหล่ไปมองโมโมะแล้วคิดขึ้นว่า
‘แน่นอนอยู่แล้วแหละยะ’ รันงิคุคิดในใจแล้วพูดกับโมโมะว่า
“นี่โมโมะเข้าบ้านไปก่อนเถอะ เดี๋ยวจะติดเชื้อบ้าจากเข้าหมอนี่” รันงิคุพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆแล้วโมโมะก็ถอนหายใจแล้วเบาๆแล้วกำลังจะเดินขึ้นไปแล้วอยู่งินก็ถอดหมวกกันน็อกออกมาแล้วทำท่าหมือนสะบัดผมเพื่อหว่านสเน่ห์และแน่นอนที่โมโมะเห็นก็ต้องถึงกลับตกใจมาก
“อิจิ...มารุ....งิน” โมโมะพูดอย่างตกใจแล้วงินก็ยิ้มอย่างกวนๆใส่รันงิคุแล้วรันงิคุก็ตะหวาดขึ้นทันทีว่า
“กลับไปเลยไป!! ฝากบอกคุณเร็ตสึด้วยว่ายังไงวันนี้ชั้นก็ไม่ไปไหนทั้งนั้น” รันงิคุพูดด้วยน้ำเสียงที่ดุดันขึ้นมาแล้วกำลังจะเดินเข้าบ้านแล้วงินก็พูดขึ้นว่า
“ไม่กลัวคุณเร็ตสึเสียหน้าเพราะเธอเหรอ ไหนว่าไม่อยากทำให้ใครเสียหน้าไงล่ะ” งินพูดจบรันงิคุก็ชะงักทันทีแล้วโมโมที่ยืนอยู่ก็ยังยืนหน้าแดงอยู่เช่นเดิม
“เออๆ ไปก็ได้” รันงิคุพูดจบก็ขึ้นมานั่งบนรถมอเตอร์ไซร์แล้วงินก็ยิ้มแล้วใส่หมวกกันน็อกแล้วเรื่อยกระจกมาปิดหน้าแล้วรันงิคุก็หันไปพูดกับโมโมะว่า
“นี่โมโมะ วันนี้พ่อไม่กลับนะ ถ้าดึกแล้วก็เข้านอนไม่ต้องรอนะ” รันงิคุพูดงินก็บีบขันเร่งแล้วออกรถทันทีแล้วโมโมะก็ถอนหายใจเบาๆแล้วคิดขึ้นว่า
‘ท่ะ เท่อะไรขนาดนี้ นี่น่ะเหรอ Black Dragon’ โมโมะคิดในใจแล้วก็เอามือปิดประต
ตัดไปที่โทชีโร่ที่อยู่ที่สำนักงานของ Aqua Rabbit
“มีใครอยู่มั้ยคร้าบ~” โทชีโร่พูดพร้อมกับเคาะประตูเรียกแล้วมืออีกข้างก็ถือของทุกอย่างเอาไว้แน่นอนว่าหนักเอาการ
“ค่า~” เสียงใสๆของเด็กสาวเรือนผมสีส้มพูดจบขึ้นแล้วเมื่อเปิดประตูออกมาเจอกับเด็กหนุ่มร่างเล็กก็ต้องย่อตัวลงเล็กน้อย
“อ้าว Black Dragon นี่นา มีอะไรจ๊ะ รูปหล่อ” เด็กพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบแล้วยิ้มให้เด็กหนุ่มอย่างสดใส
“อย่ามาทำเหมือนชั้นอายุน้อยกว่าเธอได้มั้ย?!” โทชีโร่พูดขึ้นทันทีแล้วเด็กสาวก็ยิ้มเจื่อนๆแล้วถามต่อไปว่า
“แล้วมีอะไรล่ะ?” เด็กสาวถามขึ้นแล้วโทชีโร่ก็ยื่นถึงทั้งหมดให้เด็กสาว
“มีเค้กสตอเบอรี่ด้วย ขอบใจนะ โทชีโร่คุง” เด็กสาวพูดจบก็กลับขึ้นมายืนตรงๆแล้วโทชีโร่ก็ถึงกับอายเมื่อเห็นว่า.....ผู้หญิงสูงกว่า
“โอริฮิเมะ~” เสียงของเด็กสาวเรือนผมสีดำยาวประบ่า ใส่เสื้อแขนสั้นเดินเข้ามาแล้วถามขึ้นว่า
“อ้าว! ว่าไงพ่อหนูหาคุณแม่ไม่เจอเหรอ” เด็กสาวพูดแล้วก็ยิ้มอย่างสบายอารมณ์แล้วโอริฮิเมะก็ยื่นถุงสีแดงให้ลูเคีย
“อะไรเหรอ?” ลูคียถามอย่างงงๆแล้วรับมาอย่างงงๆเช่นกัน
“โทชีโร่เขาเอามาให้น่ะจ๊ะ” โอริฮิเมะพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆแล้วลูเคียก็ยิ้มให้โทชีโร่แล้วพูดว่า
“ชั้นอายุเท่าพวกเธอนะโว้ย!” โทชีโร่ตะโกนขึ้นแล้วเดินไปขึ้นรถทันทีแล้วโอริฮิเมะก็โบกมือแล้วพูดว่า
“โทชีโร่คุง กลับไปกินนมเยอะน้า~ แล้วก็ขอบคุณสำหรับของขวัญน้า~” โอริฮิเมะพูดจบโทชีโร่ก็เชิดหน้าใส่อย่างไม่สบอารมณ์แล้วขับรถไปทันที
“โกธรซะแล้วสิ” ลูเคียพูดพร้อมกับเอามือเกาหัวเบาๆแล้วอยู่ก็มีชายหนุ่มเดินออกมาจากด้านใน
“มีอะไรกันเหรอ ลูเคีย โอริฮิเมะ” เสียงก็ชายหนุ่มทำให้ทั้ง 2 คนต้องสะดุ้งทันทีแล้วหันไปหลังก็เจอกับชายหนุ่มเรือนผมสีดำยืนอยู่แล้วลูเคียก็พูดขึ้นทันทีว่า
“พี่คะ นี่ค่ะ Black Dragon ฝากมาให้” ลูเคียพูดจบก็ยืนถุงสีขาวให้แล้วชายหนุ่มก็รับมาอย่างประหลาดใจแล้วเมื่อเปิดมาดูก็ทำหน้าไม่สบอารมณ์ทันที
“โอริฮิเมะ วันนี้ก็ช่วยด้วยแล้วกัน” ชายหนุ่มพูดจบก็ยื่นถึงให้โอริฮิเมะแล้วเดินเข้าไปทันทีแล้วลูเคียก็ยิ้มเจื่อนๆ
แล้วงินที่รันงิคุมาถึงที่สำนักงาน
“มีอะไรคะ” รันงิคุพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์แล้วเร็ตสึก็ยิ้มแล้วพูดว่า
“เพลงนั่นน่ะชื่ออะไร” เร็ตสึถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆแล้วยิ้มอย่างสบายอารมณ์แล้วงินก็พูดแซกขึ้นว่า
“สะกดใจ” งินพูดจบรันงิคุก็พยักหน้าแล้วรับแล้วเร็ตสึก็พูดขึ้นว่า
“อืม...” เร็ตสึพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆแล้วเร็ตสึก็ถามขึ้ต่อนว่า
“แล้วได้เอามารึป่าว” เร็ตสึพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆแล้วรันงิคุเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วเอาสมุดเล่มเล็กออกมาแล้วยื่นให้เร็ตสึทันที
“นี่ค่ะ” รันงิคุพูดจบเร็ตสึก็รับสมุดมาแล้วเปิดอ่านทันทีแล้วอยู่จูชีโร่ก็เดินออกมา
“นี่เร็ตสึ ยาอยู่ไหน” จูชีโร่พูดพร้อมกับเอามือประคบที่ศีรษะเบาๆแล้วรันงิคุก็มองอย่างงงๆ
“คุณจูชีโร่ เป็นอะไรเหรอคะ” รันงิคุถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงแล้วจูชีโร่ก็ยิ้มแล้วพูดว่า
“ปวดหัวนิดหน่อยน่ะ ไม่ต้องห่วงหรอก” จูชีโร่พูดแล้วยิ้มให้รันงิคุอย่างอ่อนโยนแล้วรันงิคุก็พยักหน้ารับแล้วเร็ตสึก็ยื่นสมุดคืนให้รันงิคุแล้วเดินไปหาจูชีโร่
“ยังไม่หายดี แล้วยังจะออกมาอีกนะ ตัวยังร้อนอยู่เลย” เร็ตสึพูดขึ้นหลังจากที่ตัวมือแตะที่หน้าผากเบาๆแล้วจูชีโร่ก็ยิ้มแล้วพูดว่า
“ก็ดีขึ้นเยอะแล้ว” จูชีโร่พูดแล้วเอามือแตะที่หน้าฝากแล้วอยู่งินก็คว้ามือของรันงิคุแล้วลากออกไปจากตรงนั้นเพื่อทั้งสองคนได้อยู่ด้วยกัน
แล้วรันงิคุที่รู้ว่างินคิดอะไรจึงสะบัดมือออกแล้วเดินตามไปอย่างไม่สบอารมณ์ แล้วเมื่อเดินออกมางินก็พูดขึ้นว่า
“ดูดีๆเธอก็น่ารักนะ” งินพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆแล้วหน้าแดงขึ้นมานิดๆแต่รันงิคุเนี่ยสิหน้าแดงกล่ำ
“อะไรของนายอยู่ๆก็....” รันงิคุพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นักแต่ก็เขินจนหน้าแดงเป็นลูกมะเขือ
“ป่าวนิ แค่บอกว่าน่ารักแต่นั้นแหละ เขินขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย” งินพูดแล้วหันมายิ้มแล้วรันงิคุก็เชิดหน้าใส่อย่างไม่สบอารมณ์
“กลับมาแล้วคับ” เสียงของเด็กหนุ่มเรือนผมสีขาวดวงตาที่เขียวน้ำทะเลพูดขึ้นแล้วกำลังจะเดินเข้าไปแต่งินก็จับไว้
“ปล่อยให้เขาอยู่กัน 2 คนเถอะ” งินพดจบก็ดึงตัวโทชีโร่กลับมาแล้วโทชีโร่ก็ถอนหายใจเบาๆแล้วอยู่รันงิคุก็พูดขึ้นว่า
“นี่ทำไมโทชีโร่คุงถึงได้ตัวเล็กขนาดนี้ล่ะ อยู่ ม.5 แล้วไม่ใช่เหรอ เหมือนเด็กประถมเลยนะ” รันงิคุพูดแล้วก็แสยะยิ้มออกมาแล้วโทชีโร่ทำหน้าไม่สบอารมณ์ทันที
“ช่างผมเถอะน่า” โทชีโร่พูดแล้วเชิดหนาใส่อย่างไม่สบอารมณ์แล้วอยู่รันงิคุก็เอาเนื้อเพลงขึ้นมาแล้วทำท่าคลุ้นคิดอยู่ครู่นึ่ง
“ใช่!” รันงิคุพูดจบก็วิ่งลงบันไดไปทันทีแล้วงินก็ตกใจเล็กน้อย
“ยัยตัวแสบ จะไปไหน” งินตะโกนถามแล้วรันงิคุก็ไม่ยอมตะโกนกลับขึ้นมาแล้วงินก็วิ่งตามไปทันที
“โทชีโร่เดี๋ยวชั้นมานะ” งินพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆก่อนที่จะวิ่งตามรันงิคุลง
เมื่อลงไปจนถึงชั้นล่างสุด แล้วงินก็วิ่งเข้ามาคว้าแขนแล้วพูดว่า
“นี่จะไปไหน” งินพูดจบรันงิคุก็สะบัดมือออกทันที แล้วไม่ยอมพูดอะไรตอบกลับด้วย
“ถ้าไม่ตอบชั้นก็จะตามเธอแบบนี้แหละ” งินพูดขึ้นแล้วรันงิคุก็ไม่ได้พูดอะไรแล้วอยู่รันงิคุก็หยุดเดินแล้วเอาหลังชนกำแพงแล้วเอาสมุดขึ้นมาอ่านแล้วอยู่ก็พูดขึ้น
“จะว่าไปก็ต้องคิดเรื่องเสียงดนตรีด้วยสินะ” รันงิคุพูดแล้วก็ทำถ้าคลุ้นคิดแล้วงินก็ถอนหายใจเบาๆ
“อืม” งินพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆแล้วอยู่รันงิคุก็พูดขึ้นว่า
“ถ้าอย่างงั้นทำนองก็เรียบร้อย” รันงิคุพูดแล้วยิ้มอย่างสดใสแล้วงินก็หน้าแดงขึ้นมาทันที
“แล้วร้องได้มั้ยล่ะ” งินถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆแล้วรันงิคุก็พยักหน้าแล้วงินก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“ไหนลองร้องสิ” งินพูดจบรันงิคุก็ถอนหายใจเบาๆแล้วทำหน้ากวนใส่งินแล้วพูดว่า
“ไม่เอา ชั้นไม่ร้องให้ไอ้หื่นโรคจิตอย่างนายฟังหรอก” รันงิคุพูดจบก็วิ่งขึ้นไปทันทีแล้วงินก็คิดขึ้นในใจว่า
‘แล้วจะวิ่งลงมาทำบ้าอะไรเล่าเนี่ย’ งินพูดจบก็วิ่งตามขึ้นไปแล้วรันงิคุที่วิ่งขึ้นมาถึงก่อนก็พลักประตูเข้าไปทันที
“คุณเร็ตสึ!” รันงิคุพูดขึ้นแล้วเร็ตสึที่กำลังเอายาให้จูชีโร่อยู่ก็หันมาทันที
“ว่าไงจ๊ะ” เร็ตสึพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆแล้วหยิบยาลงมาจากตู้แล้วรันงิคุก็ยิ้มแล้วพูดว่า
“ชั้นคิดทำนองเพลงได้แล้วนะคะ” รันงิคุพูดด้วยน้ำเสียงที่ดีใจอย่างมากแล้วฉีกยิ้มอย่างไม่มีหุบเลย
“งั้นเหรอ เดี๋ยวชั้นให้จูชีโร่กินยา นั่งก่อนนะ” เร็ตสึพูดจบก็เดินไปเปิดประตูห้องของจูชีโร่เข้าไปแล้วรันงิคุก็นั่งรอที่โซฟาแล้วโทชีโร่กับงินก็เดินเข้ามา
“วิ่งเร็วชำมัดเลยนะ” งินบ่นขึ้นเมื่อขณะทีกำลังใช้มือปิดประตูอยู่
“นายอยากช้าเองช่วยไม่ได้” รันงิคุพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆแล้วเชิดหน้าใส่แล้วโทชีโร่ก็พูดขึ้นว่า
“ผมไปอาบน้ำนะ” โทชีโร่พูดจบก็เดินเข้าไปในห้องทันที แล้วงินก็ยิ้มออกมาแล้วพูดว่า
“กระโปรงเธอน่ะ สั้นถูกใจชั้นจริงๆ” งินพูดแซวขึ้นแล้วเดินมาใกล้ๆแล้วรันงิคุก็ลุกหนีทันที
“มีอะไรห๊ะ?! ไอ้หื่น” รันงิคุพูดแล้วก็เอามือคว้าหมอนแล้วเตรียมปาใส่งินได้ทุกเมื่อ
“กระโปรงใส่ซะ เห็นขาอ่อนขนาดนั้นน่ะ ถ้าอายแล้วทำไมไม่ใส่กางเกงเล่า” งินพูดด้วยน้ำเสียงที่กวนๆแล้วรันงิคุก็ง้ามือกำลังจะปาหมอนใส่งินแต่ว่าเร็ตสึเดินออกมาก่อน ทำให้รันงิคุต้องวางหมอนลงแล้วนั่งลงที่เดิม
“รันงิคุจัง ลองร้องเพลง ผีเสื้อราตรี หน่อยสิ” เร็ตสึพูดขึ้นพลางยืนเนื้อเพลงให้แล้วงินก็แสยะยิ้มออกมาทันทีแล้วรันงิคุทำหน้าตกใจขึ้นมาเล็กน้อย
“เอ่อ....จ่ะ จะให้ชั้นร้องจริงน่ะเหรอ?” รันงิคุถามอย่างงุนงงแล้วเร็ตสึก็ยิ้มแล้วถามหน้าแล้วงินที่อยู่ด้านหลังก็พูดขึ้นว่า
“หรือว่า เวลาร้องเพลงแล้วเสียงเป็นเป็ดกันน้า~” งินพูดลากเสียงอย่างกวนๆแล้วรันงิคุก็หันไปมองอย่างไม่สบอารมณ์แล้วรันงิคุก็หันมาถอนหายใจเบาๆ
“ก็ได้” รันงิคุก็จบก็เปิดเนื้อเพลงดูแล้วเริ่มร้องออกมาเบาๆ
ตัดเสียงเปียโนออกด้วยนะคะ แล้วก็ไม่ต้องฟังคอมเม้นดีกว่าค่ะ
เอาถึงตอนที่พี่แกรนด์ร้องจบพอ ^_^ ถ้าใครติดตาม เดอะสตาร์ปี 5 จะดูแล้วนะคะ
ตัดไปตอนที่เพลงจบเลยนะคะ (ขี้เกียจบรรยาย แหะๆ น่ะค่ะ เหอๆ ไม่ว่ากันนะ)
“เสียงดีไม่ใช่เล่นเลยนะ” เร็ตสึพูดแล้วยิ้มให้รันงิคุแล้วรันงิคุก็เอามือเกาหัวแล้วเร็ตสึก็หันไปมองงินแล้วพูดว่า
“งินคุงเป็นไงบ้าง ในสถานะ ซุปเปอร์สตาร์ อันดับ 1 ช่วยวิจารณ์หน่อยนะ” เร็ตสึพูดแล้วยิ้มให้งินแล้วก็หน้าแดงขึ้นมาทันที
“ก็ถือว่าใช้ได้” งินพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆแล้วเร็ตสึก็พูดว่า
“งั้นเดี๋ยวเรื่องดนตรี วันนี้กลับได้แล้วแหละ จำเนื้อให้ได้ล่ะ” เร็ตสึพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆแล้วก็ยิ้มให้รันงิคุแล้วรันงิคุก็พยักหน้ารับแล้วขณะที่กำลังจะลุกขึ้นนั้น
“จริงสิ รันงิคุจังเค้กในตู้เย็นน่ะ ชั้นทำเองแหละลองกินดูนะ” ทันทีที่เร็ตสึพูดจบรันงิคุก็วางสมุดลงแล้วกระโดดไปที่ตู้ทันทีแล้วเมื่อเห็นเค้กที่อยู่ด้านในก็เปิดฝาขึ้นมาแล้วใช้มือเอาเค้กก้อนแรกเข้ามาทันที ทั้งๆที่ในกล่องก็มีช้อนและส้อมวางอยู่ - -* แล้วเร็ตสึก็ยิ้มเจื่อนๆแล้วพูดขึ้นว่า
“ย่ะ อย่าลืมเรื่องเพลงล่ะ” เร็ตสึพูดแล้วยิ้มเจื่อนๆแล้วรันงิคุก็ไม่สนใจเสียงของเธอเลยแม้แต่น้อยแล้วงินที่ยืนอยู่ก็ถอนหายใจออกมาแล้วยิ้มที่มุมปากนิดๆ
‘เหมือนจะไร้เดียงสาล่ะนะ ดูยังไงก็น่ารัก’ งินคิดในใจแล้วยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์แล้วรันงิคุก็เอาเค้กคำสุดท้ายเข้าปากไปแล้วยังไม่พร้อมรันงิคุยังใช้ลิ้นเลียที่นิ้วและมุมปากที่มีครีมติดอยู่ แล้วงินก็ยังยิ้มอยู่เช่นเดิม เมื่อรันงิคุก็ลุกไปล้างมือแล้วเอาเค้กไปทิ้ง (สเต็ปเดินค่ะ เหอๆ)
“ไปกันได้รึยัง” งินพุดขึ้นพร้อมกับเดินไปที่หน้าประตูแล้วรันงิคุก็พูดขึ้นว่า
“อืม” รันงิคุพูดจบก็เดินมาที่โซฟาแล้วหยิบสมุดเล่มเล็กไปแล้วงินก็พูดขึ้นว่า
“ร้องเพลงเพราะนี่นา” งินพูดแล้วก็หน้าแดงนิดๆแล้วรันงิคุก็ทำหน้างงๆแล้วถามขึ้นว่า
“ชั้นเคยร้องเพลงด้วยเหรอ” รันงิคุถามอย่างงงๆงินก็ถึงกับเหงื่อตกแล้วงินก็หันกลับไปเปิดประตูโดยที่ไม่พูดอะไร
เมื่อถึงชั้นล่างสุดที่มีรถมอเตอร์คันสีขาวจอดอยู่งินก็เอาหมวกกันน็อกมาใส่แล้วยื่นอีกใบนึ่งให้รันงิคุ
“ไม่เอาเก็บไปเหอะ” รันงิคุพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆแล้วงินก็ทำหน้าประหลาดใจขึ้นมา
“แปลกแฮะ วันนี้เปนอะไรรึป่าวเนี่ย” งินถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆแล้วรันงิคุก็ส่ายหัวแล้วงินก็เอาหมวกกันน็อกเอาไว้บนมอเตอร์ไซร์สีดำอีกคันนึ่งแล้วขึ้นมานั่งอยู่รถแล้วรันงิคุก็ขึ้นมานั่งซ้อนด้านหลังแล้วห้อยขาทั้ง 2 ข้างไปทางขวาแล้วงินก็พูดขึ้นก่อนที่จะออกรถว่า
“นี่ชั้นแน่นๆสิ เดี๋ยวก็ล่นลงไปชั้นไม่รับผิดชอบนะ” งินพูดอย่างเป็นห่วงแต่รันงิคุก็เชิดหน้าใส่แล้วงินที่แสยะยิ้มออกมา
“ตามใจ” งินพุดจบก็บีบคันเร่งแล้วออกรถด้วยความเร็วแล้วเมื่อขับไปได้สักพักรันงิคุก็เริ่มที่จะกลัวตกลงไปจึงเมื่อยมือจับเสื้องินไว้แน่น
“กลัวล่ะสิ” งินพูดด้วยน้ำเสียงที่กวนๆแล้วรันงิคุก็ทำหน้าไม่สบอารมณ์
“ก็นายเล่นขับซะขนาดนี้ ใครซ้อนนายก็ต้องกลัวกันทั้งนั้น” รันงิคุพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์อย่างมากแล้วงินแสยะยิ้มอย่างกวนๆแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
เมื่อถึงที่บ้าน รันงิคุก็ปล่อยเสื้องินทันทีที่งินจิดแล้วแล้วกำลังก้าวขาลงมาแล้วงินแสยะแล้วแกล้งบีบคันเร่งให้มีเสียงแล้วปล่อยรถให้ออกไปด้านหน้าเล็กน้อย
“ว๊าย!” รันงิคุร้องออกมาเพราะความตกใจแล้วงินกหัวเราะออกมาลั่นแล้วรันงิคุลงมาจากรถทันที
“ไอ้บ้า” รันงิคุพูดจบก็เดินเข้าไปในซอยบ้านทันทีแล้วงินก็ขับรถตามมาแล้วพูดว่า
“นี่ดึกแล้วนะ ซอยบ้านก็มืด ชั้นพาเข้าบ้านมั้ยล่ะ” งินพูดด้วยน้ำเสียงที่เจ้าเล่ห์แล้วค่อยๆขับรถตามอย่างช้าๆ
“กลับไปเลยไป ไอ้หน้าจืด” รันงิคุพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาแล้วทำหน้าไม่สบอารมณ์
“งั้นก็ตามจนกว่าจะถึงบ้านแล้วกันนะ” งินพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆแล้วรันงิคุก็ถอนหายใจอย่างหน่ายๆเพราะไม่รู้จะเถียงอะไรกลับไปดีระหว่างที่เดินมาไปซักพักรันงิคุก็ถามขึ้นว่า
“นี่ว่าแต่นายน่ะ เห็นกลับจากโรงเรียนก็ไปที่สำนักงาน ไม่เห็นจะกลับบ้านบ้างเลยนะ” รันงิคุถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆแล้วหันมามองหน้างินอย่างงงๆ
“ไม่ใช่แค่ชั้นหรอกนะ ทั้งคนอื่นก็อยู่ที่สำนักงานเหมือนเป็นบ้านตัวเองนั้นแหละ” งินพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆแล้วรันงิคุก็พยักหน้ารับแล้วถามต่อไปว่า
“แต่ไม่เห็นจำเป็นเลยนี่นา” รันงิคุพูดอย่างงงๆแล้วงินก็หัวเราะเบาๆแล้วพูดว่า
“อีกอย่าง ชั้นเองก็ไม่อยากจะเจอหน้าพ่อสักเท่าไหร่ ชั้นถึงเลือกที่จะใช้นามสกุลของแม่ไงล่ะ” งินพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆแล้วหัวเราะเบาๆแต่หน้าก็ดูเศร้าผิดปกติ
“ตอนนี้แม่ ของนายอยู่กับพ่อเหรอ” รันงิคุพูดด้วยน้ำเสียงที่เศร้าๆแล้วงินก็พยักหน้าแล้วทำหน้าเศร้าๆยิ่งกว่าเดิม
“ดีจังนะ! ที่นายยังเคยเจอหน้าแม่ ชั้นเนี่ยสิ....แม้แต่รูปสักใบก็....ไม่มี” รันงิคุพูดแล้วทำหน้าเศร้าๆขึ้นมาแล้วงินก็หันขึ้นมามองหน้าทันที
“พ่อเคยบอกชั้นว่า แม่ไปทำงานเดี๋ยวก็กลับ ตอนนั้นชั้นอายุ 4 ขวบเพื่อนที่โรงเรียนก็ล้อชั้นเรื่องที่เป็นเด็กไม่มีแม่เนี่ยแหละ ชั้นก็ไม่เข้าใจจริงๆนะว่าเรื่องไม่มีแม่เนี่ย มันเป็นตัวตลกสำหรับคนอื่นกลับบ้านมาก็ร้องไหทุกวันเลยแหละ แต่ชั้นก็ไม่คิดที่จะหยุดที่จะรอแม่หรอกนะ จนถึงวันนี้ชั้นก็ยังเชื่อว่าสักวันนึ่งต้องเจอกัน” รันงิคุพูดจบก็ทำหน้าเศร้าขึ้นไปยิ่งกว่าเดิมแล้วงินก็มองเธอด้วยสายตาที่เป็นห่วงขึ้นมา
“เรื่องนี้น่ะ ชั้นเล่าให้นายฟังคนแรกเลยนะ ไม่รู้เพราะอะไร ทั้งๆที่ชั้นเกลียดไอ้หน้าจืดอย่างนายแท้ๆเลย” รันงิคุพูดแล้วหันมายิ้มให้งินแล้วก็ต้องหน้าแดงเล็กน้อย
“หึ! หลอกด่าผมจนได้นะ” งินพูดแล้วอยู่ๆก็ทำหน้าเศร้าๆขึ้นมาอีกครั้งนึ่ง
“แม่ผมร่างกายไม่ค่อยจะแข็งแรงเท่าไหร่เห็นเป็นลมล้มพับอยู่บ่อยๆ พอถามแม่ก็บอกว่าไม่ต้องห่วง ตัวชั้นก็อยากจะหาทางช่วยแม่ ก็เลยมาเรียนหมอนี่แหละ” งินพูดด้วยน้ำเสียงที่เศร้าๆแล้วรันงิคุก็พลอยทำหน้าเศร้าไปด้วยแล้วเมื่อถึงหน้าบ้านก็เห็นว่าไฟเปิดอยู่ทั้งบ้าน ซึ่งในตอนนี้ 4 ทุ่มกว่าแล้วรันงิคุก็หันไปมองงิน
“ขอบใจนะที่มาส่ง พรุ่งนี้ไม่ต้องมาหว่านเสน่ห์ใส่น้องชั้นล่ะ” รันงิคุพูดทำหน้าโหดๆแล้วงินก็ยิ้มอย่างกวนๆแล้วพูดว่า
“แหม~ น้องสาวเธอไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ หวงไปได้” งินพูดจบก็เอาดีดหน้าฝากเธอเบาๆก่อนที่จะกลับรถแล้วออกรถไปทันทีแล้วรันงิคุก็เดินเข้าบ้านไปแล้วเมื่อเดินเข้าไปก็เห็นโมโมะนอนหลับอย่บนโซฟาแล้วมือข้างนึ่งก็กอดหมอนไว้แล้วอีกข้างนึ่งก็ถือรีโมทไว้ซึ่งตอนนี้กำลังจะรีโมทตกลงมาจากมือรันงิคุจึงค่อยๆเอารีโมทออกมาจากมือของโมโมะแล้วปิดทีวีไปแล้วค่อยๆสะกิดโมโมะเบาๆและสะกิดไม่ถึง 3 ครั้งโมโมะก็ลุกขึ้นมา
“อ้าวพี่รัน กลับมาแล้วเหรอ” โมโมะพูดพลางเอามือขยี้ตาแล้วรันงิคุก็เอามือลูบศีรษะโมโมะเบาๆ
“บอกว่าไม่ต้องรอไงเล่า ขึ้นไปนอนไป” รันงิคุพูดแล้วผลักหลังโมโมะเบาๆแล้วโมโมะก้ลุกขึ้นแล้วเดินไปด้านบนแล้วรันงิคุก็เดินไปปิดไฟที่ชั้นล่างทั้งหมดแล้วรันงิคุก็เดินตามขึ้นไปด้านบนแต่ว่าเพราะทางที่มืดและบันไดที่อยู่ไกลจากตำแหน่งที่ยืนอยู่ทำให้รันงิคุที่เดินสะดุดเข้ากลับพรมปูพื้นทำใหล้มลงหัวเข่าไปกระแทกกับโต๊ะกระจกทำให้มีเสียงดังลั่น แต่เพราะโมโมะที่ปิดประตูเปิดแอร์อยู่ทำให้ไม่ได้ยินเสียงนั้นแม้แต่น้อย
“อูย~ เจ็บ” รันงิคุพูดแล้วเอามือจับที่หัวเข่าเบาๆและเมื่อจับไปก็แสบจนต้องเอามือออกมาทันที
“เฮ้อ~” รันงิคุถอนหายใจแล้วเดินไปชิดกำแพงแล้วค่อยๆเอามือละกำแพงไปทีละนิจนกระทั่งถึงบันไดรันงิคุก็เอามือจับราวบันไดไว้แน่นเพราะกลัวตกลงไป
แล้วเมื่อเข้ามาให้ห้องก็เห็นว่าโมโมะหลับไปแล้วแล้วรันงิคุก็เดินเข้ามาแล้วนั่งลงที่เตียงที่ไฟดวงเล็กเปิดอยู่ไม่สว่างมากนัก (สลวยๆ) แล้วรันงิคุก็มองไปที่หัวเข่าตัวที่เป็นแผลถลอกและมีเลือดออกอยู่ทำให้รันงิคุต้องถอนหายใจเบาๆแล้วเดินไปที่โต๊ะที่มีทีวีตั้งอยู่ด้านบนแล้วรันงิคุก็ก้มลงเล็กน้อยเพื่อเปิดลิ้นชักแล้วก็เอาพาสเตอร์ปิดแผลออกมา 1 แผ่น และเดินเอาไปวางไว้บนโต๊ะข้างๆเตียงแล้วรันงิคุก็เดินเข้าไปในห้องน้ำลาดใส่แผลที่หัวเข่าแล้วรันงิคุต้องรู้สึกแสบเป็นแน่แล้วหลังจากนั้นรันงิคุก็เดินออกมาแล้วค่อยๆใช้ผ้าเช็คที่แผลเบาๆ แล้วเดินกลับมานั่งบนเตียงแล้วเอาพาสเตอร์มาปิดแผลแล้วหลังจากนั้นก็เอามือไปปิดไฟแล้วขึ้นไปนอนบนเตียง แล้วนอนพลิกไปพลิกแล้วคิดถึงคำพูดของอากิขึ้นมา
“อ๊ะ! นี่รึว่าเมื่อวานนี้ เห็นงินคุง แล้วเกิดใจเต้นแรงขึ้นมาเหรอ~~” แล้วรันงิคุก็นอนพลิกไปพลิกมาอย่างเดิมแล้วอยู่ก็คิดขึ้นในใจว่า
‘ใจเต้นแรง งั้นเหรอ ไม่เห็นจะรู้สึก’
เต็มร้อยแล้วค่ะ ขอบคุณที่มาอ่านกันนะคะ และช่วยกรุณาเม้นด้วยนะคะ ไม่เม้นท์ไรเตอร์ไม่อัพไม่เดือดร้อนค่ะ!!
เห็นมีหลายคนถามมาว่า
ทำไมต้องเป็นเพลงของแกรนด์ เดอะ สตาร์ ด้วย ตอบก็คือ..............ไรเตอร์เป็นแฟนคลับ
พี่แกรนด์คร่า~~
ใครเป็นแฟนคลับพี่แกรนด์ เดอะสตาร์ขอให้ยกมือขึ้น!!
ความคิดเห็น