คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Intro
บทนำ
“แน่นอนนะคับ ดาวรุ่งพุ่งแรงในปีนี้นะคะ ก็ยังเป็นใครเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก Black Dra....” เสียงจากที่ทีวียังไม่ทันได้สิ้นสุดเด็กสาวก็ผมสีส้มก็ใช้รีโมทปิดไปซะก่อนแล้วเธอก็เอนตัวไปด้านหลังอย่างหน่ายๆ แล้วเด็กสาวผมสีกำที่กำลังมัดผมอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้งก็พูดขึ้นว่า
“อ้าว! ปิดทำไมล่ะคะ พี่” เด็กสาวผมสีดำพูดแล้วเดินมาหยิบรีโมทอย่างไม่สบอารมณ์แล้วกดเปิดทีวีอีกครั้งแล้วภาพในทีวีในตอนนี้ก็เป็นเด็กหนุ่มผมสีขาว 2 คน คนแรกผมตรง นัยน์ตาสีเขียวน้ำทะเล แล้วใส่เสื้อสีดำ เสื้อโค๊ดสีขาว กางเกงยีนสีเงิน เข็มสีดำเป็นรูปหัวกะโหลกสีขาว แล้ว ใส่แว่นตาสีดำ สักรูปมักกรช่วงหน้าอก
และเด็กหนุ่มอีกคนนึ่ง ผมเรียบลงมาตามแนวระนาบศีรษะ นัยน์ตาสี เขียวมรกต ที่เปิดตาขึ้นมาเล็กน้อย ใส่เสื้อสีเทาทับด้วยใส่เสื้อคลุมลาย สก๊อตสีดำขาวที่ถูกเปิดซิบออก และกางเกงที่มีเข็มสีขาวและรูปหัวกะโหลกสีดำ ที่แรงทำให้เสื้อคลุมของเด็กหนุ่มทั้ง 2 คนเปิดออก [คิดภาพตามแล้วโคตรเท่อ่ะ >//<] และโอบล้อมไปด้วยนักข่าว และแฟนคลับสาวๆเป็นร้อยคน แล้วเมื่อเด็กหนุ่มโบกมือให้แฟนๆ พวกสาวก็กรี๊ดกันลั่น สวนสาธารณะ แล้วกล้องที่ถ่ายรูปทั้ง 2 อย่างต่อเนื่อง
“คุณฮิ....” เสียงของนักข่าวยังไม่ทันสุดสิ้นสุดเด็กสาวผมสีส้มก็เอารีโมทขึ้นมาเปิดทีวีอีกครั้งแล้วเด็กสาวผมดำก็หันมาตาเขียวเลยทีเดียว
“โรงเรียนน่ะ ไม่ไปใช่มั้ย” เด็กสาวผมส้มพูดขึ้นแล้วหยิบกระเป๋าเดินไปที่หน้าประตูบ้านแล้วเดินออกไป
“พี่รัน รอด้วยสิ” เด็กผมดำพูดขึ้นแล้วคว้ากระเป๋าแล้วเดินตามพี่สาวตนเองออก
เมื่อเดินมาถึงถนนใหญ่
“นี่พี่รัน ทำไมพี่ถึงไม่สนใจพวก Black Dragon เลยล่ะ ทั้งๆที่เท่ขนาดนั้นแท้ๆ” เด็กสาวผมดำที่มัดผมหางม้าพูดขึ้นแล้วเด็กสาวผมส้มผมเป็นรอนก็เหล่สายตามอง
“เขาก็เป็นคนเหมือนเรานี่นา หรือว่ามีอะไรแตกต่างล่ะ เขาเหาะได้รึไง” รันงิคุพูดด้วยน้ำเสียงที่หน่ายๆแล้วไฟก็ขึ้นเป็นรูปคนเดินแล้วโมโมะกับรันงิคุก็เดินข้ามพร้อมกัน
“จริงสิ! พี่ทำการบ้านรึยัง เมื่อวานนี้เห็นพี่บอกจะทำยังไม่เห็นทำเลย” โมโมะถามขึ้นแล้วรันงิคุก็ทำหน้าหน่ายๆแล้วถอนหายใจเบาๆ
“เสร็จแล้วยะ” รันงิคุพูดแล้วก็เดินขึ้นไปบนสะพานลอยพร้อมกับโมโมะแล้วเมื่อลงบันไดมาก็เจอวินมอเตอร์ไซ
“ที่เดิมค่ะ พี่” รันงิคุพูดขึ้นแล้ววินก็รู้ทันทีว่าที่ไหนเพราะ รันงิคุนั่งวินตรงนี้เป็นประจำแล้วรันงิคุก็ขึ้นไปนั่งซ้อนหลังวินแล้วหันไปพูดกับโมโมะว่า
“โมโมะ ถ้าโรงเรียนเลิกแล้วอย่าไปไหนนะ เดี๋ยวพ่อเป็นห่วง” รันงิคุพูดจบก็โบกมือให้โมโมะแล้วโมโมะก็พยักหน้าแล้วเมื่อวินวิ่งไปโมโมะก็หันมาบ่นทันทีว่า
“เฮ้อ~ใครกันแน่นะ ที่ชอบไปเที่ยวหลังเลิกเรียนทุกวันเนี่ย” โมโมะบ่นเบาๆแล้วขึ้นไปนั่งที่วินแล้ววินก็ออกรถไป
เมื่อถึงโรงเรียน (มหาลัย)
“นี่จ๊ะ” รันงิคุพูดแล้วก็ยืนเงินให้วินแล้วเดินเข้าไปในโรงเรียน แล้วเมื่อเดินเข้าไป แล้วเมื่อเดินเข้าไปในห้องเรียน
“รัน เมื่อเช้าเธอได้ดูข่าวรึป่าว” เด็กสาวเรือนผมสีเหลืองยาวถึงประบ่าถามขึ้นแล้วทำท่าทางกระดี้กระด้า
“อ๋อ ดาวรุ่งพุ่งแรงนั้นน่ะ เหรอ” รันงิคุถามด้วยน้ำเสียงที่หน่ายๆพร้อมกับเขย่าแก้วไปมาแล้วเด็กสาวผมสีเหลืองก็พยักหน้าทันที
“อื้มๆ ใช่ๆ Black Dragon ได้ที่ 1 อีกแล้วนะ” เด็กสาวพูดลแล้วก็หน้าแดงขึ้นมาแล้วอยู่ๆเด็กสาวเรือนผมสีฟ้า นัยน์สีน้ำตาลก็เดินเข้ามา
“โธ่ มากะ รันจะไปสนใจอะไรเล่า ทั้งชีวิตของรันก็มี แต่กินขนมเค้กนั้นแหละ” เด็กผมสีฟ้าพูดแล้วรันงิคุก็พยักหน้าแล้วพูดขึ้นทันทีว่า
“จริงสิ จะว่าไปวันนี้มีเค้กกาแฟออกใหม่นี่นา ที่ร้านหน้าสถานี ไปมั้ย” รันงิคุพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆพร้อมกับดูดน้ำในแก้วแล้วเด็กสาวผมสีเหลืองก็ยิ้มแล้วพูดว่า
“เอาแต่กินเค้กเดี๋ยวก็อ้วนกันพอดี” มากะพูดขึ้นแล้วรันงิคุก็ยิ้มแล้วพูดว่า
“ชั้นเป็นคนที่กินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วนน่ะ” รันงิคุพูดแล้วยิ้มอย่างสดใสแล้วอากิกับมากะก็เงียบกัน
“จริงอ่ะ! น่าอิจฉา เกินไปแล้ว!” อากิพูดขึ้นแล้วก็ลากมิกะออกห่างจากรันงิคุแล้วกระซิบเบาๆว่า
“นี่ๆ มากะ จากเมื่อวานนี้ขึ้น กี่โล” อากิกระซิบถามเบาๆแล้วมากะก็กระซิบกับว่า
“ชั้นเหรอ ชั้นขึ้น....กิโล แล้วเธอล่ะ” [ตรง ....... คิดเองนะ] แล้วเมื่อมากะพูดจบก็อากิก็กระซิบกลับทันทีว่า
“ชั้นขึ้น....กิโล” อากิพูดแล้วรันงิคุก็นั่งอยู่ก็ทำหน้างงๆแล้วเด็กสาว 2 คนก็เดินกลับมาทั้ง 3 คนก็นั่งคุยกันแล้วมีหัวเราะกันเรื่อยๆ
ตัดไปที่โรงเรียน ม.ปลาย
“โมโมะ! ได้ดูรึป่าว ดาวรุ่งพุ่งแรงปีนี้น่ะ Black Dragon ได้อีกแล้วแหละ” เด็กสาวพูดผมสีขาวพูดขึ้นแล้วโมโมะก็ยิ้มแล้วพูดว่า
“ชั้นได้ดูแค่นิดเดียวเอง พี่สาวชั้นก็ปิดทีวีน่ะ” โมโมะพูดพร้อมกับเอากาศีรษะเบาๆแล้วมืออีกข้างนึ่งก็ถือไอศกรีมอยู่
“พูดถึงพี่สาวนะ ฉันอิจฉาเธอจังเลย ที่มีพี่สาว แบบพี่รัน บ้างจังเลย” เด็กสาวผมขาวพูดแล้วฟุบตกที่โต๊ะอย่างหน่ายๆแล้วโมโมะก็ทำหน้างงๆขึ้นมา
“ทำไมล่ะ พี่รันเขา เหรอ” โมโมะถามอย่างงงๆแล้วเด็กสาวก็ถอนหายใจเบาๆแล้วพูดว่า
“แตกต่างสิมากด้วย เวลาเธอเป็นไข้น่ะ พี่รันเขาดูแลรึป่าวล่ะ” เด็กสาวพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆแล้วโมโมะก็พูดขึ้นว่า
“ลักษณะ แอนนาจะทะเลอะกับพี่ชายอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย” โมโมะถามอย่างหน่ายๆแล้วขึ้นมานั่งบนโต๊ะแล้วแกว่งขาไปมา
“ทำนองนั้นแหละ” เด็กสาวพูดแล้วถอนหายใจอย่างหน่ายๆ
“เรื่องอะไรอีกล่ะเนี่ย” โมโมะถามอย่างหน่ายๆแล้วกระลงจากโต๊ะแล้วนั่งลงที่เก้าอี้แล้วหันหน้าเข้าหาพะนักพิงแล้วนั่งรอฟังเพื่อนสาว
“ก็พี่ยืมตังชั้นไปตั้ง 500 เยนยังไม่คืนเลยน่ะสิ พอชั้นทวงมันทำเป็นไม่รู้เรื่อง” แอนนาพูดแล้วทำถ้าท่าทางไม่สบอารมณ์อย่างมาก
“เหอะๆ” โมโมะหัวเราะแล้วยิ้มเจื่อนๆแล้วอาจารย์ก็เดินเข้ามาโมโมะก็หันเข้าหากระดานแล้วเริ่มเรียนวิชาแรก
ตัดไปที่ตอนเลิกเรียน คาบเช้า (ตอนนี้ เที่ยงกว่าๆ)
“รันงิคุ นี่กินได้เรื่อยๆเลยเนอะ” มากะพูดขึ้นพลางมองรันงิคุที่กินเค้กสดกาแฟอย่างมีความสุขแล้วเพื่อนสาวทั้ง 2 คนก็มองกันน้ำลายสอกันทั้งคู่
“ทำไมไม่กินกันล่ะ อร่อยนะ” รันงิคุพูดจบก็เอาช้อนตักเค้กขึ้นใส่ปากตัวเอง
“ไมเป็นหรอกเธอกินเถอะ พวกชั้นรู้สึกว่าไม่อยากกินอะไรเลยน่ะ” อากิพูดแล้วยิ้มเจื่อนๆแล้วผ่านไปได้ไม่นานรันงิคุก็ตักเค้กคำสุดท้ายเข้าปากไป
“โห....เร็วจัง!” มากะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆแล้วรันงิคุยิ้มแล้วยืนเงินให้พนักงานไป
“ไม่หรอกน่า~” รันงิคุพูดจบพนักงานชายก็เงินทอนให้แล้วรันงิคุก็รับมาแล้วทั้งสามคนก็เดินออกจากร้านพร้อมกัน
“พรุ่งนี้เจอกันนะ” รันงิคุพูดพร้อมกับโบกมือลาเพื่อนสาวทั้ง 2 คนแล้วเพื่อนสาวทั้ง 2 คนก็โบกมือกลับมาแล้วรันงิคุก็หันหลังเดินกลับบ้าน
ระหว่างทาง
“จะว่าไปตั้งแต่เรียนมหาลัย ก็ไม่ได้เจอ อากิระ เลยนี่ จะยังไงบ้างนะ คงสบายดีล่ะมั้ง” รันงิคุพูดพลางยิ้มไปด้วยแล้วเมื่อเดินมาจนถึงตึกที่ไม่สูงมากนักขณะที่
รันงิคุกำลังเดินถือกระเป๋าเดินอยู่อย่างสบายอารมณ์นั้นก็มีเด็กหนุ่มเรือนผมสีขาว ใส่เสื้อโค๊ดสีม่วงแว่นกันแดงสีดำ กระโดดลงมาแล้วเมื่อเด็กหนุ่มเห็นเด็กสาวที่เดินอยู่ก็ตะโกนขึ้นว่า
“นี่เธอ หลบไปสิ!” เสียงของเด็กหนุ่มทำให้เด็กสาวสะดุ้งแล้วหันขึ้นมองด้านบนทันที แต่เด็กสาวยังไม่ทันได้ขยับตัวเด็กหนุ่มก็หล่นลงมาทับร่างบางอย่างไม่เป็นท่า แล้วรันงิคุก็ถึงกับหน้าแดงกล่ำเมื่อรู้ว่า คนที่อยู่บนร่างของเธอนั้นเป็นผู้ชาย แล้วแว่นของเด็กหนุ่มหล่นลงมาทำให้เด็กสาวเห็นใบหน้าของเด็กหนุ่มอย่างชัดเจน
“เธอเดินยังไงของเธอ!” เด็กตะคอกขึ้นแล้วหันมามองใบหน้าของเด็กสาวก็ต้องเงียบไปทันทีแล้วเมือประโยคนั้นสิ้นสุดเด็กสาวเถียงขึ้นอย่างไม่ลืมหูลืมตาว่า
“พูดงี้หมายความว่าไงห๊ะ นายกระโดดลงมาเองนะโว้ย!” รันงิคุเถียงขึ้นทันทีแล้วเมื่อเด็กหนุ่มเถียงขึ้นอีกว่า
“เธอไม่รู้จักมองบ้างเล่าว่าใคร อยู่ด้านบนเนี่ย” เด็กหนุ่มเถียงขึ้นแล้วลุกขึ้นยืนแล้วรันงิคุก็ลุกขึ้นมาแล้วเถียงไปอีกอยางไม่ยอมแพ้
“ใครเขาพิเลนแบบ....” รันงิคุพุดไปทันจบเด็กหนุ่มก็เอามือปิดเธอแล้วเอามืออีกข้างนึงคว้าแว่นกันแดแล้วเมื่อใส่แว่นไปแล้วก็จับเธอให้เข้าไปในซอกแล้วพูดว่า
“เงียบสิ เดี๋ยวได้ซวยกันทั้งคู่หรอก” เด็กหนุ่มพูดแล้วไม่มองหน้าเด็กสาวด้วยซ้ำแล้วเด็กสาวพยายามดันมือของเด็กหนุ่มออกแต่เด็กหนุ่มก็ไม่เปิดปากของเธอ
“เจอ อิจิมารุ รึยัง” หญิงสาวตาสีฟ้าพูดขึ้นแล้วมือข้างนึ่งก็ถือไมล์อยู่
“ยังเลย” ชายหนุ่มที่มือถือกล้องพูดขึ้นแล้วทั้ง 2 คนวิ่งแยกกันอีกครั้งแล้วรันงิคุก็สะดุ้งทันที
‘ร่ะ หรือว่าเจ้าหมอนี่...’ รันงิคุคิดในใจแล้วเหลียวหลังไปมองเด็กหนุ่มที่กำลังมองลาดลาวด้านนอกอย่างใจจดใจจ่อแล้วเมื่อนักข่าวทั้ง 2 คนที่อยู่ด้านนอกวิ่งไปกันหมดแล้ว เด็กหนุ่มจึงค่อยเปิดปากของรันงิคุออกมาแล้วรันงิคุก็ใช้มือผลักมือของเด็กหนุ่มออกแล้วชี้หน้าเด็กหนุ่มแล้วพูดว่า
“ร่ะ ร่ะ หรือนาย ร่ะ รอยสักนั้น Black Dragon!!” รันงิคุพูดแล้วเด็กหนุ่มก็ถอนหายใจเบาๆแล้วพูดว่า
“ไปอยู่หลังเขามารึไง ถึงเพิ่งนึกออกเนี่ยห๊ะ! ยัยต๊อง” เด็กหนุ่มด้วยน้ำเสียงกวนๆแล้วเด็กสาวก็ถึงฉุนขึ้นมาอีกครั้ง
“ก็นายเล่นปิดหน้าปิดตาซะขนาดนั้น ใครจะไปรู้เล่า” รันงิคุพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆแล้วสบอารมณ์แล้วอยู่ๆงินก็มองหน้าเธอด้วยสายตาที่กวนๆ
“อะไร?!” รันงิคุพูดแล้วทำหน้าโหดๆใส่แล้วเด็กหนุ่มก็พูดขึ้นอย่างกวนๆว่า
“กระดุมน่ะ เอาออกมาอีกสักเม็ดก็ดีนะ” งินพูดแล้วมองไปที่หน้าอกของเธอด้วยสายตาที่เป็นจริงเป็นจัง
“ไอหื่น!” รันงิคุพูดแล้วทุบเข้าที่อกของงินอย่างสุดแรงแล้ววิ่งออกไปทันที
“โอ๊ย! ยัยบ้า เอ๊ย!” งินพูดแล้วก็เอามือกำที่หน้าอกตัวเองเบาๆแล้วเมื่อรันงิคุวิ่งออกไปงินก็พูดขึ้นเบาๆว่า
“หึๆ ซ่าๆ เปรี้ยวๆ แบบนี้แหละ เคี้ยวสนุกแน่” งินพูดจบก็เดินไปจากตรงนั้นอย่างระมัดระวังและรันงิคุที่วิ่งหนีออกมา
“เชอะ! คิดว่าผู้หญิงเขาชอบตัวเองทั้งโลกรึไง ไอบ้าเอ๊ย~” รันงิคุพูดแล้วเดินไปตามแนวถนนโดยที่ไม่รู้เลยว่า เธออยู่ในสายตาของหญิงสาวผมสำ ใส่เสื้อสีฟ้าอ่อนเสื้อโค๊ดที่ มีหน้ากากอนามัยปิดส่วนจมูกและปากแล้วใส่แว่นสีดำ แล้วเมื่อรันงิคุรู้สึกว่าใครกำลังมองหน้าจากหนังเธอหันควับมาทันที แต่ก็ไม่เจอใครแล้ว
รันงิคุก็หันหน้าแล้วเธอก็เดินต่อไป แล้วหญิงสาวก็เดินออกมจากซอกตึกแล้วเดินตามเด็กสาวต่อไป จนกระทั่งเด็กสาวเดินเข้าไปถึงที่บ้าน
“เฮ้อ~” รันงิคุถอนหายใจแล้วล้มตัวลงที่โซฟาขาว แล้วบีบขี้เกียจแล้วพูดลอยขึ้นว่า
“ทำไมถึงรู้สึกเหมือนมีคนมองตลอดเวลาเลยนะ ตั้งแต่จะเจอกับเจ้าหมอนั่น” รันงิคุพูดแล้วนอนลงที่โซฟาอย่างไม่สบอารมณ์แล้วนั่งอยู่ได้ประมาท 2-3 ชั่วโมงก็มีเด็กสาวเรือนผมสีดำมักหางม้าเดินเข้ามาจากตรงประตูหน้าบ้าน แล้วเอากระเป๋าวางลงที่โต๊ะสีดำอย่างงงๆ
“พี่รันงิคุ เป็นอะไรรึป่าว?” เด็กสาวเรือนผมสีดำถามขึ้นแล้วเอามือเปิดทีวีแล้วนั่งลงที่โซฟาใกล้พี่สาว
“วันนี้เจอเจ้านั่นมา” รันงิคุพูดขึ้นแต่ตาก็ยังคงเหม่อลอยอยู่แล้วโมโมะก็ทำหน้างงๆแล้วเอาไอติมที่ถืออยู่เข้าปากไปแล้วสายตาก็เหล่มองพี่สาวสลับกับมองทีวีไป
“เจ้านั่น ใครเหรอพี่” โมโมะถามอย่างงๆแล้วรันงิคุก็ลุกขึ้นมานั่งแล้วมองไปที่ทีวี และภาพในทีวีตอนนี้ก็เป็นภาพของเด็กหนุ่มเรือนผมสีขาวตาตี่ใส่เสื้อโค๊ดสีดำแล้วรันงิคุลุกพรวดขึ้นมาจากเก้าอี้ แล้วชี้ไปที่ทีวีแล้วพูดขึ้นว่า
“เจ้าหมอนี่ไง! Black Dragon อิจิมารุ งิน!” รันงิคุตะโกนเสียงดังลั่นห้องแล้วโมโมะที่สะดุ้งแล้วอมไอติมอย่างมึนงงแล้วอยู่ๆก็มีชายหนุ่มเรือนผมสีดำเดินออกมาจากห้องทางด้านขาวมือแล้วพูดขึ้นว่า
“กลับมาแล้วเหรอ รัน โมโมะ” ชายหนุ่มพูดขึ้นแล้วรันงิคุก็หันไปมอง
“พ่อ ไม่ได้ไปทำงานเหรอ” รันงิคุถามอย่างงงๆแล้วละสายตาจากทีวีแล้วโมโมะก็หันไปมองพ่อตัวเองอย่างตกใจไม่แพ้พี่สาว
“ก็รู้สึกปวดหัวนิดหน่อยน่ะ แม่ก็ไม่อยู่ด้วย รัน ซื้อข้าวให้พ่อทีสิ” เมื่อไปยินประโยคนี้ออกมาจากปากของพ่อตัวเองรันงิคุก็ห่อเหี่ยวนั่งลงที่โซฟาอย่างไร้เรี่ยวแรง
“โอ๊ย~~~รู้สึกปวดท้องขึ้นมาซะเฉยเลย~~” รันงิคุก็แล้วแกล้งทำเสียงสั่นๆแล้วเมื่อพ่อหันมามองโมโมะ โมโมะก็สะดุ้งแล้วพูดขึ้นทันทีว่า
“จริงสิ! หนูก็มีการบ้านยังไม่ได้ทำเลย ขอไปทำการบ้านก่อนนะคะ” โมโมะพูดแล้วก็ถือประเป๋าแล้วเดินขึ้นไปทันทีว่าแต่พ่อก็ไม่ได้ว่าอะไร
“รัน” พ่อหันมาเรียกชื่อเด็กสาวที่กำลังนอนอยู่บนเตียงแล้วเด็กสาวก็พูดขึ้นทันทีว่า
“โอ๊ย~ปวดไปหมดแล้ว โอ๊ย~” เด็กสาวพูดแกล้งทำเป็ยนอนดิ้นไปดิ้นมาอยู่บนเตียง
“งั้นก็ไม่เป็นไร เฮ้อ~ว่าจะให้เงินเผื่อไปซื้อเค้กด้วย ปวดท้องแบบนี้คงกินไม่ได้แล้วมั้ง” เมื่อประโยคนั้นสิ้นสุดลงเธอก็ลุกพรวดขึ้นมาจากโซฟาทันที
“อยู่มันก็หายปวดซะเฉยๆเลยค่ะ” รันงิคุพูดแล้วเดินเข้าไปหาพ่อทันที
“แหม~ต้องใช้เค้กล่อนะเราเนี่ย” พ่อของเธอพูดแล้วนับเงินที่อยู่ในมือแล้วรันงิคุก็มองตาเป็นประกาย
“อ่ะนี่ เอาข้าวห่อไข่ร้านซอยข้างนี่ แล้วนี่ส่วนของเราซื้อเค้กกิน” เมื่อพูดจบก็ส่งตังให้เธอแล้วเดินเข้าไปในห้องแล้วเมื่อรันงิคุรับเงินมาก็เดินออกไปจากบ้านทันที
เมื่อซื้อข้าวเสร็จแล้วเธอก็กำลังเลือกเค้กอยู่ แล้วเธอก็มองเค้กที่อยู่ในตู้แช่อย่างใจจดใจจ่อ แล้วเธอก็ไปสะดุดใจไปกับเค้กกาแฟชิ้นเล็กๆเข้า
“เอาก้อนนี้ 2 ก้อนค่ะ” รันงิคุพูดจบพนักงานสาวก็ยิ้มพร้อมกับพยักหน้ารับแล้วรันงิคุก็ยืนเงินให้ (เงินให้ไปพอดี) แล้วพนักงานสาวก็เอาเค้กสีกาแฟออกมา 2 ชิ้นแล้วเอาใส่กล่องสีขาวแล้วรันงิคุที่ยืนรออยู่ก็ต้องหันไปด้านหลังด้วยความตกใจเพราะว่าเธอรู้สึกเหมือนกับมีคนมองอีกครั้ง แต่เธอเมื่อหันไปก็เจอใครเช่นเดิมแต่เธอกพยายามจ้องไปที่หลังเสาร์ไฟฟ้าฝั่งตรงข้ามอย่างใจจดใจจ่อ แล้วก็ทำให้เธอเห็นว่ามีคนใส่ชุดสีขาวมีหน้ากากอนามัยปิดจมูกและปาก แล้วใส่แว่นกันแดสีดำ
“ได้แล้วค่ะ” เสียงพนักงานสาวดังขึ้นรันงิคุก็สะดุ้งแล้วหันไปทันทีแล้วรันงิคุก็ยิ้มแล้วเอากล่องเค้กมาไว้คนละข้างกับข้าวของคุณพ่อ
“ขอบคุณที่มาอุดหนุนนะคะ” พยักหน้าสาวพูดแล้วก้มศีรษะลงเล็กน้อยแต่รันงิคุก็ไม่ได้สนใจอะไรแล้วรันงิคุก็เดินออกไปจากร้านแล้วมุ้งตรงไปที่เสาไฟฟ้าฝั่งตรงข้ามทันที แต่เมื่อไปแล้วก็ไม่เตอใครแม้แต่คนเดียว เธอจึงถอนหายใจเบาๆอย่างโล่งอกเมื่อไม่เห็นว่ามีใคร แต่เมื่อเธอได้ไปจนใกล้ๆจะถึงบ้านก็มีหญิงสาวเดินเข้ามาใกล้ๆตัวของเธอแล้วพูดกระซิบข้างหูเธอว่า
“เธอน่ะมีพรสวรรค์นะ” ทันทีหญิงสาวพูดจบรันงิคุก็หันคควับมาทันทีแล้วก็ต้องตกใจมากเมื่อเห็นหญิงสาวคนเดิมยืนอยู่ตรงหน้า
“คุณตามฉันทำมาทำไม หรือว่า เห็นเจ้าหมอนั่นมาคุยกับฉัน เลยคิดว่าฉันรู้จักมันรึไง” รันงิคุพูดใส่ไปเป็นชุดแต่หญิงสาวก็ยังทำหน้านิ่งเฉยๆแล้วพดต่อไปว่า
“อ๋อ งินคุงนั่นเหรอ ไม่ใช่หรอก ฉันแค่.....มาหาดาวดวงใหม่แห่งวงการเธอสนใจมั้ยล่ะ”
********************
จบไปแล้วนะคะ สำหรับบทนำของเรื่องนี้ ^_^
ไรเตอร์อยากให้เม้นท์กันเยอะนะคะ >//////<
ไม่เม้นท์กันก็ไม่อัพค่ะ ^_^
ขอบคุณธีม
Duck-
ความคิดเห็น