คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 6 :: ใครคือ...
“ฮาว~ หยุดส่งเสียงน่ารำคาญซะที”
อรา คเน่หันไปมองคนหัวขาว สวมชุดเด็กเลี้ยงวัว ที่ตอนนี้ถูกขังอยู่ในลูกกรงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ตรงหน้าของอราคเน่นั้นคือโครน่าที่นั่งก้มหน้านิ่งอยู่ ระหว่างโดนอราคเน่สอบสวน ที่ได้ยินเสียงครวญครางมาเนืองๆจนทำให้การสอบสวนที่บรรยากาศง่วงเหงาหาวนอนอยู่แล้ว ชวนสลบและรำคาญมากขึ้นไปอีก “นี้เราก็นั่งสอบสวนมาตั้งแต่เที่ยงคืนแล้ว....บอกมาสิว่าเธอทำใช่มั้ย” อราคเน่ตบโต๊ะดังปึง และลุกออกจากเก้าอี้
“ง่วงอ่ะ...มิฟุเนะ!มาช่วยจัดการต่อทีฉันจะไปนอน” ว่า แล้วก็ก้าวเท้าพาตัวเองจากไปจากการนั่งแช่อยู่บนเก้าอี้สอบสวน ตั้งแต่กลางคืนยันโต้รุ้ง ไม่นานหลังจากที่อราคเน่ลุกจากไปนั้น ก้อนเมฆบนฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีครึ้มๆ และเสียงของฟ้าร้องข้างนอกนั้นเพิ่มความหนาวเย็นยะเยือกเมื่อข้าง หลังเก้าอี้ที่คนหัวชมพูนั่งอยู่นั้นมีสัมผัสหนึ่ง วางมือลง
โครน่าหันไปมองยังคนที่วางมือลงบนเก้าอี้ทันที เจ้าของเส้นผมสีเทาสียาว ดวงตานั้นคมกริบ และใบหน้าที่ไม่ค่อยจะสบอารมณ์ แต่ที่ทำเอาเสียววาบๆที่สุดก็คือ ดาบซามูไรที่ คุณตำรวจชายผมยาวคล้องเอาไว้
“เอาล่ะ” มิฟุเนะแสยะยิ้มกว้าง “แกเป็นคนทำใช่มั้ยล่ะ ไม่ต้องเถียงด้วย”
“ผะ ผะ...ผม...มะ”
ปัง!
“คุณหนู!!!” เสียง ตะโกนดังลั่นพร้อมกับประตูที่ถูกกระแทกให้เปิดออก พร้อมกับคนในชุดสูทสีดำเปียกโชกที่กำลังหอบแฮกๆ พร้อมกับคุกเข้าลงกับพื้นสถานีด้วยความเหนื่อย
“อ่ะ! นั้นมัน” ตา ของคนที่มาใหม่เป็นประกายแวววาวก่อนจะเดินไปใกล้ๆกับ กรงเหล็กที่ขังคุกมากขึ้น มือที่สวมถุงมือสีขาวนั้นลูบที่ลูกกรงไปมา โซลมองมือนิ่งอดแสดงท่าทางเอ๋อกินไม่ได้
“จะทำอะไรห๊ะ มาช่วยผมออกไปซิครับ” โครน่าจับคอเสื้อคิดแน่นพยายามจะดึงออกมาจากลูกกรง ที่กำลังถูกลูบไล้อยู่ โดยคนที่แทบบนผมไม่สมมาตร
“..ลูกกรงในตำนานที่กล่าวกันว่ามันตรงสมมาตรทุกกระเบียดนิ้ว...มีค่ามากกว่าคนที่ใช้งานมันซะอีก”
โซล กัดฟันกรอดไปกระชากคอเสื้อคนที่ยืนพูดอยู่นอกกรงจากในกรง
“นายพูดอย่างนี้ได้ไงห๊ะ กล้าพูดกับสุด cool อย่างฉันได้ไงกัน”
คิด กอดลูกกรงแน่นในขณะที่โดนกระชากมาจากทั้งข้างหลัง และข้างหน้า คล้ายกับว่าตอนแรกแล้วแทนที่จะมาช่วยทั้งสอง แต่เหมือนกับว่ามาช่วยทำให้เรื่องมันยุ่งยิ่งกว่าเดิมซะอีก
มิฟุเนะยืนนิ่งมือกุมขมับตัดสินใจแอบไขกุญแจกรงเงียบๆ แล้วเดินจากไปโดยที่ทิ้งให้ทั้งสามยืนลากกันไปลากกันมาอยู่ที่เดิม
*****
ในขณะเดียวกัน
ท่ามกลางหมู่มวลแมกไม้นานๆชนิดในป่าใหญ่ ยังคงมีทะเลสาบเล็กๆอยู่ ข้างๆกันนั้นตอไม้ที่ผุดขึ้น
ก็เป็นที่ผักผ่อนอย่างให้กับสิ่งมีชีวิตชนิดหนึ่งด้วยเช่นกัน
“หายไปไหนมา...เมื่อคืนนี้ไม่เห็นเลยนิ” เสียงนั้นเอ่ยขึ้นจากคนที่นอนหลับอยู่ เมื่อได้ยินเสียง คนที่ถูกกล่าวถึงกลับไม่แสดงสีหน้าอะไร ภายใต้เงามืดของแมกไม้
“ไม่รู้สิ” เสียงนั้นเอ่ยขึ้นและเงียบลงสักพัก “แม่วัวมากะ...แต่เมื่อคืนนี้อิ่มมากเลยล่ะ เหมือนกับได้กินอะไรที่วิเศษทีสุดในรอบปี แล้วสีหน้าของเจ้าพวกนั้นก็ตลกๆ อีกด้วย” เสียงนั้นร่ายยาว
“เงียบเถอะน่ะ” มากะแย้งขึ้นก่อนจะคลียิ้มบางๆบนใบหน้า
ความคิดเห็น