นิรันดร์นครา

แก้วกานดาตะลึงงันกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า ชายร่างสูงคนนี้เธอมั่นใจว่าไม่เคยพบเขามาก่อนแน่ๆ ไม่ว่าที่ไหนในประเทศไทย (ก็เค้าไม่เคยออกนอกประเทศอะ เจอที่อื่นไม่ได้แน่ๆ) แต่ทำไมเธอจึงคุ้นหน้าเขาเหมือนเคยเห็น เคยรู้จัก เคยคุ้นเคยกันมาก่อน 

เหมือนเสียงที่ดังเจี๊ยวจ๊าวรอบตัวเงียบลงราวกับมีคนปิดสวิทช์ เสียงเดียวที่ตอนนี้หูของเธอยังรับรู้คือเสียงรองเท้าหนังที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนมาหยุดตรงหน้าเธอ รอยยิ้มที่เธอมองปราดเดียวก็รู้ว่ารอยยิ้มของเขายิ้มที่ปาก ยิ้มที่ตา แต่ยังยิ้มไปไม่ถึงใจ 

กับเสียงทุ้มนั่น ที่คุ้นเหลือเกิน แต่นึกไม่ออกว่าเคยได้ยินที่ไหน เสียงที่ทักเธอครั้งแรกที่ได้รู้จักกัน

"สวัสดีครับ คุณ...แก้วกานดาใช่ไหม ผม ตฤน เป็นคนที่คุณพูดถึงเมื่อกี้นี้ ยินดีที่ได้รู้จัก" 

          สวัสดีค่ะ นี่เป็นนิยายเรื่องแรกในชีวิต ที่ตัั้งใจเขียน (มานานมากกกก) แต่ไม่ได้เริ่มซักที วันนี้ถือเป็นฤกษ์งามยามดี (ประดุจจะไปงานบวชใคร) ที่ได้เริ่มต้นความฝันอีกอย่างหนึ่ง ฝากติดตาม+ ช่วยเชียร์+ติชม ให้กำลังใจด้วยนะคะ จุ๊บๆ

ปล.เรื่องนี้เป็นเรื่องสมมุติ ตัวละครทั้งหมดเป็นเพียงจินตนาการ ไม่ได้อ้างอิง หรือพาดพิงผู้ใดทั้งสิ้น

ปล. 2 อันนี้เป็นนิยายเรื่องแรกที่เขียน (ตามที่บอกไปข้างบน) ของนักฝึกเขียนคนหนึ่ง โปรดเห็นใจ หวังว่าคงไม่มีใครอุตริมาก๊อปปี้ หรือทำสิ่งใดที่ไม่ถูกกฎหมายและศีลธรรมเลยเน้อ สงสารเค้าเถอะ