คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : .,Introduction,.
Introduction
ท่ามกลางเปลวเพลิงที่สั่นไหว....ความหิวกระหายความตายก็เริ่มลุกโชติช่วง ท่ามกลางเสียงกรีดร้องของเหล่าหมู่มวลมนุษย์ที่โหยหาเพียงความสุขของชีวิตยิ่งดังขึ้น ดังขึ้น ดังขึ้น.....เสียงกรีดร้องแห่งความทุกข์ระทม เสียงร่ำไห้ที่ดังไม่สามารถกำหนดจังหวะได้ ช่างเป็นท่วงทำนองที่น่าเวทนา......ช่างเป็นท่วงทำนองที่รังเกียจ ความตาย กลิ่นคาวเลือดที่ฟุ้งกระจายรอบทิศ ช่างน่าขยะแขยงเป็นที่สุด เสียงโหยหวนหาความรอด...ทั้งๆที่โอกาสจะเป็นยังแทบจะไม่มี
อดีตที่เป็นเช่นนี้...อดีตที่เป็นอย่างนี้.....ทำไม.....ทำไมละ......ความเศร้า ความทุกข์ ความตาย....การสูญเสีย.....เปลวเพลิง.....ความพังพินาศ.....ความเวทนา......น้ำตา.......ความอ่อนแอ......เสียงสะอื้น......เพลิงสีแดงที่ลุกในตอนนั้น.....
“!!!” ร่างบางในชุดนอนฉบับกิโมโนตื่นจากห่วงความฝัน....ที่เป็นอดีต....ความตกใจในสิ่งที่เกิดขึ้น.....เสียงหัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ ผสานกับเสียงนาฬิกาปลุกด้านข้างที่ดีดังเวลาหกโมงเช้าของวันใหม่
‘ฝันแบบนี้อีกแล้ว....’ คิดได้เช่นนั้นเธอจึงรีบลุกขึ้นมองออกหน้าต่างด้านนอก ซึ่งไม่มีความผิดแปลกแต่อย่างใด ความฝันที่คอยหลอกหลอนเธอทุกวินาทีที่หลับตา เปลวเพลิงที่สั่นไหว มีดที่ฉาบไปด้วยสีแดงของโลหิตที่หลั่งออกมา....
คดีฆาตกรรมที่ทำให้เกิดการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่.....การพังพินาศที่ถูกพิพากษาเป็นแค่สิ่งไร้สาระ ความเศร้าที่ไม่อยากจะลำลึกถึง....ความตายที่ไร้เหตุผล.....เสียงหัวเราะที่น่าสะอิดสะเอียน....ชีวิตที่รอดอย่างหวุดหวิดแต่ไร้ค่า....
“คุณหนูคะ ได้เวลาอ๊ะ....ตื่นแล้วเหรอคะ?” เสียงคุ้นหูของแม่บ้านประจำตัวของเธอดังขึ้นในตอนเช้าเหมือนทุกๆเมื่อได้เวลาที่จะต้องไปโรงเรียน แต่ถึงกระนั้นเธอก็มักจะตื่นก่อนที่เขาจะมาปลุกเสียทุกครั้งจนเธอคิดว่าจะมาปลุกทำไม?
“จริงๆแล้วคุณแม่บ้านไม่ต้องมาปลุกทุกเช้าก็ได้นะคะ” เธอพูดพร้อมหยิบผ้าเช็ดตัวผืนโปรดแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำทันที
“คุณหนูละก็ มันเป็นหน้าที่ของฉันนี่คะ” แม่บ้านของเธอก็พูดตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายทั้งๆที่ใจเธอแทบอยากจะพูดว่า ‘ถ้าไม่ทำเพื่อเงิน ฉันก็ไม่มายุ่งอะไรกับเธอหรอก’ พร้อมจัดเตรียมชุดนร.ให้เธอเหมือนทุกๆเช้า
“ฮึ ถ้าไม่อยากทำก็บอกมาตามตรงเถอะ ฉันทำเองก็ได้” เสียงที่ลอกออกมาจากห้องน้ำแทบทำให้แม่บ้านของเธอหน้าคว่ำเพราะไม่คิดว่าคนอย่างเธอจะรู้จิตใจของคนอื่นถึงขนาดนี้...
“ไม่หรอกคะ ฉันน่ะอยากจะรับใช้คุณหนูจริงๆนะคะ” แม่บ้านพูดอย่างอารมณ์ดีแต่สีหน้าของเธอกลับหวาดกลัว....กลัวความลับจะเปิดเผย กลัวที่เด็กอย่างเธอจะปากโปงเป็นที่สุด....เพราะ....ถ้าหลุดออกไปชีวิตของเธอคง.....
“ขอบคุณที่มาทำให้ละกัน...ไปได้แล้วละ” เธอพูดพร้อมเดินออกมาจากห้องน้ำ พร้อมหยิบเสื้อผ้ามาใส่แต่รู้สึกว่าวันนี้เธอจะอาบน้ำเร็วผิดปกติเพราะวันนี้เป็นวันที่เธอรู้สึกจะไม่อยากจะโอ้เอ้และไม่อยากไปเรียนมาก....เนื่องจาก......
“วันนี้คุณ....” เสียงของแม่บ้านหยุดชะงักไปเมื่อเธอหันมาจ้องเขม็งซึ่งเธอเริ่มหวาดกลัวนิดหน่อยว่าเธอทำอะไรผิดพลาด
“นี่ไม่ใช่ยูนิฟอร์มโรงเรียนฉัน” เธอพูดพร้อมชูเสื้อคอเต่าแขนยาวสีเขียวเข้มขึ้นมามองอย่างประหลาดใจและตกใจ
“เอ๋? วันนี้คุณหนูต้องย้ายไปที่โกคุโยไม่ใช่เหรอคะ?” แม่บ้านพูดอย่างงงๆเพราะคำสั่งที่ได้รับมาไม่ตรงที่คุณหนูพูด
“นั่นสินะ.....- - เป็นอะไรที่น่าเบื่อ.....” เธอพูดพร้อมทำหน้าไม่สบอารมณ์เมื่อลำลึกคำสั่งที่ท่านพ่อให้ไว้เมื่อวาน
“อาหารเช้าวันนี้พร้อมแล้วละนะคะคุณหนู” แม่บ้านที่เพิ่งเดินเข้ามาอีกคนพูดด้วยท่าทางนิ่งๆแต่เป็นคำเร่งจากคนรอ
“รู้แล้ว ฝากบอกท่านพ่อด้วยว่าฉันจะรีบลงไป” เธอพูดออกคำสั่งซึ่งแม่บ้านคนนั้นก็รับทราบแล้วเธอจึงจัดการใส่ชุด
ผ่านไปประมาณ 10 นาทีกว่าๆ
ตึก ตึก เสียงลงบันไดของสาวน้อยที่รีบเร่งเพราะเสียเวลาในการแต่งตัวมามาก เนื่องจากเป็นการเสียเวลาที่ได้ชุดใหม่แล้วเป็นการต้องใส่ไปอย่างเต็มยศกว่าทุกทีเพื่อเป็นทางการซึ่งเธอเกลียดมาก - -**
“คานามิ ทำไมมาช้าขนาดนี้” เสียงของท่านพ่อที่รักของเธอดังขึ้นภายในรถเบนซ์คันใหม่ที่เพิ่งซื้อมาไม่นาน
“ก็ข้าไม่ชอบใส่เสื้อผ้าแบบนี้นิ ท่านพ่อ ทำไมต้องพิธีรีตองขนาดนี้ด้วย ก็แค่ไปโรงเรียนใหม่ - -**” เธอพูดอย่างเคืองๆ
“ว่าแต่ เสื้อผ้าใส่มาหมดแล้วใช่ไหม?” ท่านพ่อของเธอพูดพร้อมชำเลืองไปดูหลังรถเพื่อเช็คความเรียบร้อย
“เอาเสื้อผ้าไปทำไม?” เธอพูดถามแต่ท่านพ่อของเธอกลับทำสีหน้าอึ้งในความทรงจำของลูกสาวของตน
“พ่อบอกแกแล้วไม่ใช่เหรอว่าวันนี้แกย้ายไปอยู่หอประจำที่โกคุโย” ท่านพ่อของเธอพูดอย่างหัวเสีย
“จริงด้วย! แต่พวกแม่บ้านเตรียมให้แล้วข้าคงไม่ต้องห่วงอะไรใช่ไหมละ” เอพูดพร้อมมองทางท่านพ่อของเธออย่างขวางๆ
“เออ พ่อสั่งให้เจ้าพวกนั้นเตรียมอย่างเรียบร้อยแล้ว” ท่านพ่อของเธอตอบแล้วสั่งให้คนขับรถออกรถจากบ้านของเธอ
ท่านพ่อของเธอไม่ต้องสงสัยว่าทำไมถึงดูแล้วช่างมีอำนาจเพราะเขาคือหัวหน้าแก๊งยากูซ่าที่เป็นที่กล่าวขานในชุมชนซึ่งไม่ว่าใครจะได้ยินชื่อก็พร้อมที่จะก้มหัวยอมเป็นเบี้ยไล่ให้ได้เลยทันที แต่บังเอิญจิตใจที่ดีงามของท่านพ่อของเธอกลับไม่ชอบข่มแหงใครและไม่ชอบให้ใครพบกับความทุกข์ซักเท่าไหร่ แต่ถ้านิสัยละก็นักเลงสุดๆ ทั้งพ่อทั้งลูกเลยด้วย....
ณ หน้าหอพักประจำ โรงเรียนโกคุโย
“นี่น่ะเหรอที่ๆข้าต้องอยู่ - -**”เธอพูดพร้อมทำหน้าสะอิดสะเอียนเพราะเธอไม่ถูกกับพวกหอราคาถูกหรืออะไรที่ไร้รัศมี
“ทนๆอยู่ไปเถอะ อย่าบ่นให้มาก - -“ท่านพ่อของเธอพูดพร้อมตบหลังลูกสาวสุดที่รักแล้วดันหลังให้ตรงเมื่อเห็นคนเดินมา
“นี่ๆ พวกแกมาทำกันอยู่แถวนี้ละเนี่ย!” เสียงของชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับเธอที่เดินเข้ามาพูดออกมาอย่างนักเลง
“อะไรเนี่ย -*- นั่นใครเหรอ ท่านพ่อ?” เธอพูดถามพร้อมทำหน้ามึนงงบวกกับความอารมณ์เสีย
“นี่เคน อย่าเสียมารยาทกับเด็กใหม่ได้ไหม” เสียงอีกเสียงที่ดังจากข้างๆเป็นชายหนุ่มใส่แว่นหน้าตาดู....นิ่งยิ่งกว่าศพซะอีก
“พวกนายเป็นใคร - -+” เธอจ้องอย่างจับผิดแล้วหวังให้เขาสองคนปริปากพูดซักหน่อยเพื่อเป็นการทักทาย
“คึหึหึ พวกเราคือคณะกรรมการคุมกฎของโกคุโยครับ ยินดีต้อนรับครับ คุรุชิมิ คานามิซัง.......”
‘เสียงที่ดูลึกลับ น่าสนใจและน่าค้นหา..........แต่กลับ.........ไม่น่าเข้าใกล้........เหมือนตอนนั้น.........เวลานั้น........ยามเปลวไฟสั่นไหว........ความรู้สึกที่...........อยากจะช่วยแต่..........กลับทำไม่ได้...........อยากยื่นมือเข้าไป..........กลับไร้ค่า........ ความสุขที่ถูกเปลี่ยน..........เป็นความเศร้า...........มีความกล้ามากล้นแต่กลับ...........ที่จะกลัวอันตราย................คนๆนี้น่ะเหรอ............ที่จะดูแลฉันต่อจากนี้.........คนที่น่ากลัว.......ขนาดนี้น่ะเหรอ?’
Kurushimi Kanami…
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
BREAK TEA (?)
ฮา.... =[ ]=!! อะไรฟะเนี่ย ไอคำเปรียบเทียบแบบเนี๊ย! สงสัยไรท์อินกับ Black Butler ไปหน่อยเนอะ = w = (ติดคล็อด//โดนเตะกระเด็น) แต่มันบิ๊วเข้าอ่า > w < (นานๆที?) แต่บิ๊วจนทำให้มุคุกลายเป็นปีศาจไปเลย ฮ่าๆ (//โดนสามง่ามแทง) แต่ขออภัยที่บทนำสั้นเกินนะขอรับ (แอ๊ก ติดเซบัส//โดนแบ็คคิก) รับรองว่าบทหน้ายาวกว่าเดิมแน่นอนเลย = ^ =!! (//เตรียมปั่น)
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ความคิดเห็น