คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ' ผมผิดเอง : Intro
ดวงตากลมโตจ้องมองไปที่หน้าต่างบานใหญ่ที่ตั้งอยู่ตรงหน้าเขา นัยน์ตากลมสะท้อนภาพของท้องฟ้าสีฟ้าสวยตามฉบับของมัน แม้จะเป็นเรื่องปกติที่ท้องฟ้าจะเป็นสีฟ้า แต่หลายวันมานี้เขากลับรู้สึกโหยหากลิ่นของท้องฟ้า..สีของท้องฟ้า...
‘แม้จะมองเห็น แต่ก็ไม่อาจสัมผัสได้’
ร่างผอมพึมพำเบาๆบนเตียงนุ่มๆแต่กลับไม่ทำให้คนที่นอนอยู่นั้นรู้สึกดีเลยแม้แต่น้อย คนตัวบางตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียง แต่ทันที่ปลายขาสัมผัสกับพื้น ความเจ็บปวดตรงสะโพกก็ปวดร้าวขึ้นมาทันที ‘แบมแบม’ นอนลงบนเตียงอีกครั้ง แต่แม้เขาจะอยากหลับมากสักเท่าไร ภาพของความทรงจำบางอย่างผุดขึ้นมาในสมองทุกครั้งที่เขาหลับตา
ร่างสูงกำยำที่เขาเคยนึกอิจฉา ใบหน้าคมพร้อมรอยยิ้มประดับบนหน้า แฝงไปด้วยความอ่อนโยนและแสนอบอุ่น
แต่นั้นก็เพียงแค่ภายนอกเท่านั้นเอง...
ใบหน้าดุดันนั้น แม้จะมีรอยยิ้มแต่ก็เป็นรอยยิ้มที่น่าหวาดกลัว ยามที่ร่างกายกำยำของอีกฝ่ายขยับเข้ามานั้นทำเอาใจคนตัวเล็กหล่นวูบทุกครั้ง นัยน์ตาคมกริบที่เหมือนจ้องมองลึกไปถึงหัวใจ และรู้ถึงความนึกคิดของอีกฝ่าย...
“แบม แบม”
น้ำเสียงทุ้มที่เต็มไปด้วยอารมณ์เริงร่าดังขึ้น เจ้าของชื่อมองไปที่ร่างนั้น คนที่เขาเคยคิดว่าเป็นพี่ชายแสนดี...
“พี่แจ็คสัน....”
“ขอบตาคล้ำเชียว..นอนไม่หลับเหรอ?”แจ็คสันพูดก่อนจะเดินไปหยุดตรงหน้าของแบมแบมที่นั่งอยู่บนเตียง มือหนาพลางเชยคางอีกฝ่ายขึ้นให้มองหน้าตน แต่อีกฝ่ายกลับหลบตาเขา ร่างสูงยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะเลื่อนหน้าไปกระซิบเบาๆที่ข้างหูอีกฝ่าย...
“หรือเมื่อคืนยังไม่พอ...?”
ไม่ทันที่แบมแบมจะได้ตอบอะไร คนถามก็ประกบริมฝีปากหนาเข้ากับริมฝีปากบางของเขาเสียแล้ว รสจูบรุนแรงแต่หอมหวานและน่าโหยหา คนตัวบางดิ้นรน ไม่รู้เมื่อไรที่ร่างบางนอนลงกับเตียงโดยที่แจ็คสันคร่อมเขาอยู่ มือหนาเอื้อมไปจับโซ่ที่คล้องข้อเท้าของแบมแบมก่อนจะเลื่อนขึ้นมาเรื่อยๆ...
“โซ่นี่..ถ้าฉันไม่ไขให้ ไม่ว่าใคร และอะไร ก็จะไม่สามารถทำให้นายเป็นอิสระได้”แจ็คสันพูด โซ่ที่คล้องข้อเท้าของแบมแบมนั้นมันเหมือนเครื่องรับประกันว่าอีกฝ่ายจะไม่มีวันหนีไปไหนจากเขาได้...จนกว่าจะชดใช้สิ่งที่คนตัวบางทำผิด
แบมแบมหลับตา และรับรู้ถึงชะตากรรมของตน แม้จะถูกกระทำมากกี่ครั้ง แม้จะถูกพูดจาดูถูก และเสียดสีกี่ครั้ง
แต่ก็ไม่เคยเลย...ไม่เคยที่จะรังเกียจการสัมผัสของคนตรงหน้าได้เลย...
“ถ้านายไม่ทำผิดฉันก็คงไม่จับนายมา นั้นเป็นเพราะนายนะ แบมแบม เพราะนาย...คนเดียว”คำๆนี้เขาได้ยินมากี่ครั้งแล้วนะ? ครั้งแรกคือเมื่อไม่กี่วัน ไม่สิกี่สัปดาห์ที่แล้ว หรือเป็นเดือนแล้วนะ?
ถ้าแบมแบมไม่ทำผิด แจ็คสันก็ไม่มีทางจับเขามาหรอก...
เพียงแต่ว่า..แบมแบมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตนทำผิดอะไร
และไม่รู้ด้วยซ้ำ...ว่าเคยทำให้คนตรงหน้าเขาเกลียดมากขนาดไหน....
แต่เพราะเป็นคนผิดโดยที่ไม่รู้ว่าตัวเองทำผิดนี่แหละ...
มันถึงทำให้เขาได้ใกล้ชิดกับคนตรงหน้ามากขึ้น...
แม้จะเป็นความใกล้ชิดของ ความแค้น ความโกรธ ความเกลียดชัง ก็ตามแต่...
[I hear so many abuses of your mouth]
ผมได้ยินคำด่าทอมากมายจากปากของคุณ
[You said I made a mistake Wrong than to forgive easily]
คุณบอกว่าผมทำผิด ผิดเกินกว่าจะให้อภัยได้ง่ายๆ
[You did not let me explain, and to recognize what I was doing]
คุณไม่ปล่อยให้ผมได้อธิบายและรับรู้ถึงสิ่งที่ผมทำลงไป
[You said I was wrong]
คุณบอกว่าผมเป็นคนผิด
[But I feel with you]
แต่เพราะความรู้สึกที่มีให้คุณ
[I chose to become wrong]
ผมจึงเลือกที่จะกลายเป็นคนผิด
[Order to be beside you]
เพื่อจะได้อยู่ข้างคุณ
และแล้ว...ก็ยังคงรักษาความสดใสละมุนแสงมุ้งมิ้ง(โดนตบปลิว)
เชื่อว่าจะมีใครหลายๆคนงงกับเรื่องนี้...
เรื่องนี้แบมแบมผู้น่ารัก(//7//)จะเหมือนแพะรับบาป(ล่ะมั้งนะ...)
ในเรื่องนี้แบมแบมจะคิดประมาณว่า...
"ถ้าเป็นคนผิดแล้วได้อยู่ใกล้พี่ ผมก็ยอม"
ประมาณนี้แล...
(หากไม่สนุก..ก็ขออภัยด้วยนะคะ TwT ฝากเรื่องนี้ด้วยนะคะ!!)
ความคิดเห็น