ความรักที่ผ่านมา

ลำดับตอนที่ #2 : บทเรียนบทที่ 2 \" ความรู้สึกแย่ๆ \" Part 1

               หลายคนชอบบอกว่า \" หลังจากที่พายุผ่านไป ท้องฟ้าก็จะสดใส \" แต่สำหรับผมแล้วผมคิดว่า ชีวิตผมเหมือนจะเจอแต่ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วย กลุ่มเมฆก้อนโตๆ สีดำๆ ขุ่นๆ ที่ปลกคลุมอยู่ตลอดเวลาแต่มันก็ยังมีช่องให้แสงอาทิตย์รอดเข้ามาได้ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพียงแค่ช่องที่เล็กแสนเล็กก็ตามหลังจากความรักครั้งแรกที่ไม่สมหวังได้ไม่นาน โอกาสของความรักของผมก็ได้ คืบคลานเข้ามาอีกครั้ง มันเป็นช่วงตอนปิดเทอมพอดี ชีวิตช่างแสนน่าเบื่อ วันๆเอาแต่นอนอยู่บ้าน บ้านอันแสนสวยของผม มันก็คงเป็นเพียงแค่บ้าน ทาวเฮ้าส์ ธรรมดาๆหลังหนึ่ง ที่เต็มไปด้วยผู้คนที่เรารู้จักบ้างและไม่รู้จักบ้าง งง หละสิ มาๆจะอธิบายให้ฟังนะ คือ ผมว่าทุกคนก็คงต้องเคยประสบมากับตัวเองเหมือนกันแหละ มันจะประมาณว่า เวลาที่เราไปงานเลี้ยงวันเกิดอาม่า หรือ งานแต่งงานของน้าเขยที่เราไม่สนิท จะได้พบปะกับญาติที่เราไม่เคยคุ้นหน้าคุ้นตา หรือไม่เคยคิดว่าจะรู้จัก แต่คนเหล่านั้นก็จะเดินเข้ามาทักแล้วบอกว่า \" โอ้ โห!! โตขึ้นเยอะเลยนะ ตอนนั้นตัวยังเท่าหัวเข่าอยู่เลย แต่ทำไมตอนนี้ถึงได้ตัวใหญ่อย่างนี้ \"

            

           ที่บ้านผมมันจะเป็นที่ชุมนุมของพวกเหล่า ญาติๆทั้งหลายที่มักจะชอบพูดแบบนี้  การพูดแบบนี้อาจจะทำให้เกิดความรำคาญได้โดยเฉพาะเด็กๆอย่างผม จึงจำเป็นที่จะต้องหาที่หลบภัย แรกๆก็ไปพึ่งที่ร้านเกมของตัวเอง แต่คนมันเยอะแยะจนเกินกว่าที่จะยืนอยู่ในร้านได้ หลังๆเลยต้องมาพึ่งห้องของหม่าม้า แทน ภายในห้องก็ไม่มีอะไรมากไปกว่า เครื่องสำอาง แป้ง เอกสาร โทรทัศน์ โทรศัพท์ แล้วก็เทปเพลงจีน (ผมยังสงสัยมาจนปัจจุบันนี้ว่า ทำไม หม่าม้า ซื้อแต่เทปเพลงจีนแล้วมาเก็บไว้ในห้อง ทั้งๆที่ในห้องนั้นไม่มีวิทยุ หรือเครื่องเล่นเทปอยู่เลย เคยมีหลายครั้งที่หวังดี พยายามนำเทคโนโลยีใหม่ๆไปให้ใช้ แต่ก็ถูกปฏิเสธด้วยการ เอามันออกมาวางไว้หน้าห้อง แล้วเขียนกระดาษแนบไว้ว่า \" ใครเป็นคนเอามาทิ้งไว้ในห้อง เอากลับไปด้วย มันเกะกะ \")

          

          ห้องหม่าม้า ไม่ใช่ทางเลือกสุดท้ายของผม แต่ผมไปจบลงที่ห้องที่ติดอยู่กับห้องหม่าม้า มันเป็นห้องที่ใหญ่พอสมควร ขนาดที่ว่าสามารถวิ่งชนกำแพงได้ภายในเวลาไม่กี่วินาที แต่มันก็ถือว่าเป็นห้องที่ดีที่สุดที่จะหาได้ในตอนนั้น มันเป็นห้องเพียงห้องเดียวที่เต็มไปด้วยเทคโนโลยีสมัยใหม่ ไม่ว่าจะเป็น เตารีดที่สามารถทำให้เสื้อที่เอามารีบยับกว่าเก่า หรือว่าจะเป็น หลอดไฟที่ไม่จำเป็นต้องกดสวิท เพียงแค่เอามือไปเคาะกับกำแพงเท่านั้น ไฟก็จะสามารถติดขึ้นเอง และจะดับลงภายในไม่กี่วินาทีหลังจากที่มันติด แต่ห้องๆนี้ก็ยังมีสิ่งที่ดีที่สุดอยู่ นั่นก็คือ คอมพิวเตอร์ สมัยหลังสงครามโลกครั้งที่ 2 มาได้ประมาณ10 ปี  spec เครื่องไม่สามารถจะหาซื้อได้ ตามท้องตลาดปัจจุบัน เก่าแก่เกินกว่าจะระบุได้ว่ามันเป็นเครื่องรุ่นไหน แต่มันก็ยังเป็นเครื่องคอมพิวเตอร์ที่มีความสามารถพอจะเล่น MSN ได้ ผมใช้เวลาส่วนใหญ่เก็บตัวอยู่ในห้องนั้น  

        

         MSNเป็นคำตอบเพียงคำตอบเดียวของผมที่จะสามารถช่วยให้แก้เหงาได้ และมันก็ยังเป็น ที่ๆผมได้พบกับสาวๆมากมายอีกด้วย หนึ่งในจำนวนนั้นเป็น ผู้หญิงที่ดีกับผมเหลือเกิน เธอไม่เคยทำให้ผมต้องกังวล หรือ ระแวงเธอ และเธอไม่เคยทำให้ผม ร้องไห้ แต่เธอมักจะทำให้ผมหูชาเสมอๆ แต่นั่นมันเป็นเพราะความสมัครใจของผม

      

        ขอเล่าย้อนกลับไปนีสนึงนะ ผมและเธอคุยกันครั้งแรกใน icq หรืออะไรซักอย่างนี่แหละ และก็เว้นช่วงไปนานมากๆ ไม่ได้คุยกันเกือบปี กว่าๆ แต่แล้วอยู่ดีๆ วันนึง ก็มีแมสเสจ ลึกลับ ส่งมาว่า \" คิดถึงจัง จำเราได้มะ \" ..... ต่อ part 2 น้า.....