About time [YoonKrys] - นิยาย About time [YoonKrys] : Dek-D.com - Writer
×

    About time [YoonKrys]

    คริสตัลกลับมาโซลหลังจากผ่านไป8ปีเพื่อมาพบกับเจ้าของหัวใจอีกครั้ง

    ผู้เข้าชมรวม

    265

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    11

    ผู้เข้าชมรวม


    265

    ความคิดเห็น


    0

    คนติดตาม


    0
    หมวด :  ซึ้งกินใจ
    จำนวนตอน :  1 ตอน
    อัปเดตล่าสุด :  21 มี.ค. 62 / 22:34 น.
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

    About time


    บทนำ

    โซล 10.00น. 2018

    คริสตัลเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่ดูจะอึมครึมมากเป็นพิเศษเหมือนกับใจของเธอในตอนนี้ที่กำลังหมองเศร้าไม่ต่างอะไรไปจากท้องฟ้านั้นเลย

    หล่อนยืนนิ่งอยู่หน้ารั้วบ้านโบราณขนาดปานกลางหลังหนึ่งที่ห่างหายจากมันไปนาน ไม่มีโอกาสได้กลับมาดูแลปัดกวาดเช็ดถูมันเลยตั้งแต่ที่เจ้าของบ้านจากไปด้วยโรคประจำตัว

    ทุกตารางเมตรของบ้านยังคงอบอวลไปด้วยความทรงจำในวัยเยาว์ที่ทั้งสุขและเศร้า ยังคงมีร่องรอยจางๆของความคิดถึงของหล่อนอยู่ทั่วทุกอณู

    คริสตัลมองไปที่เฉลียงหน้าบ้านที่หล่อนชอบมานั่งเล่นนอนเล่นระหว่างรอพี่เขาปั่นต้นฉบับหรือไม่ก็นั่งจิบชากินลมชมวิวอยู่ตรงนั้นในช่วงที่งานของพี่เขาไม่เร่งรีบ มันจึงถูกบัญญัติไว้เป็นมุมโปรดของหล่อน

    คริสตัลชอบมาขลุกอยู่ที่บ้านหลังนี้ทั้งวันจนมันกลายเป็นบ้างหลังที่สองไปแล้ว(หล่อนไม่นับโรงเรียนเป็นบ้านหลังที่สองหรอกนะเพราะไม่เคยมีความทรงจำดีๆเกี่ยวกับมันเลย)บางทีก็อยู่จนดึกดื่นค่ำมืดเลยมักถูกคุณพ่อดุบ่อยๆที่มารบกวนคนอื่นโดยไม่รู้จักเวลาล่ำเวลาแต่ก็จะมีเจ้าของบ้านใจดีมาขออนุญาตให้หล่อนบ่อยๆจนนานเข้าคุณพ่อกำทำได้แค่ถอนหายใจและไม่ห้ามปรามอะไรหล่อนอีกเลยนอกจากฝากฝังให้พี่เขาช่วยดูแลแทน

    คริสตัลล้วงเอากุญแจที่ถูกเก็บซ่อนอยู่ในซอกกระเป๋าขึ้นมาก่อนจะไขมันเข้าไป อาจเป็นเพราะไม่มีคนอยู่มานานทำให้ประตูขึ้นสนิมเลยออกจะไขยากไปสักหน่อยแต่ก็ไม่เกินความสามารถของหล่อนไปได้

    เสียงกริ๊กเบาๆดังขึ้นเมื่อหล่อนใช้ความพยายามในการไขอยู่นานและเมื่อสลักถูกเปิดออกหล่อนก็ค่อยๆผลักประตูรั้วที่เริ่มส่งเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดแสดงความร้างมานานให้เปิดออกอย่างเชื่องช้า

    คริสตัลสูดลมหายใจเข้าลึกเมื่อต้องกลับมาอยู่ในสภาพแวดล้อมที่คิดถึงอีกครั้ง หล่อนยืนนิ่งมองประตูหน้าบ้านที่ถูกคล้องด้วยแม่กุญแจขนาดใหญ่อย่างหดหู่ก่อนจะก้าวเท้าเข้าไปในบ้านด้วยความคิดถึง

    แวบแรกที่ประตูเปิดออกหล่อนคิดว่ามันคงจะเต็มไปด้วยฝุ่นหนาจากไม่มีใครดูแลแต่แล้วก็ต้องเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจเมื่อมันไม่ได้เป็นอย่างที่คิด

    ทุกอย่างภายในบ้านยังคงเหมือนเดิม...

    ...เหมือนสมัยที่เจ้าของบ้านยังคงอยู่

    ของทุกชิ้น หนังสือทุกเล่มหรือแม้แต่เฟอร์นิเจอร์ทุกอย่างยังคงครบถ้วนสมบูรณ์ราวกับบ้านหลังนี้มีคนอยู่

    คริสตัลลากปลายนิ้วไปตามโต๊ะและเครื่องเรือนทุกอย่างด้วยความฉงนเมื่อทุกอย่างปราศจากฝุ่นผิดกับด้านนอกลิบลับ

    คริสตัลเดินไล่ไปตามห้องต่างๆอย่างสำรวจด้วยใจระทึกแอบหวังว่าคนที่หล่อนคิดถึงจะยังคงอยู่ จนมาหยุดอยู่หน้าห้องหนังสือที่หล่อนมักจะพุ่งมาเป็นที่แรกเสมอเพราะรู้ว่าอย่างไรพี่เขาจะต้องอยู่ที่นี่เป็นแน่

    คริสตัลมองไปรอบๆห้องอย่างแสนคิดถึง

    ไม่มีหนังสือเล่มไหนในห้องนี้ที่หล่อนยังไม่เคยอ่าน

    คริสตัลจดจำมันได้เกือบทุกเล่มเพราะหล่อนมักจะเป็นคนเก็บมันเข้าชั้นเสมอหลังจากที่พี่เขาชอบหยิบมันออกมาอ้างอิงในการเขียนนิยายและหลังจากนั้นมันก็จะถูกกองเอาไว้ที่พื้นจนแทบจะไม่มีทางเดินจนหล่อนต้องคอยบ่นบ่อยๆและพี่เขาก็มักจะหัวเราะกลบเกลื่อนความผิดนั้นทุกครั้ง

    คริสตัลนั่งลงบนโซฟาบุนวมที่อยู่กลางห้อง หล่อนมักจะนั่งมองพี่เขาที่ขะมักเขม้นอยู่กับโลกจินตนาการของตัวเองและมักจะพึมพำเป็นตัวละครนั้นๆเสมอจนบางทีหล่อนก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะยามที่เขาบีบเสียงเป็นนางเอกหรือทำเสียงเข้มแบบพระเอกขี้เก๊กอะไรทำนองนั้นและถูกพี่เขาส่งค้อนมาให้บ่อยโทษทีที่บังอาจล้อเลียนแต่หล่อนก็ไม่ได้สะทกสะท้านหรอกนะเพราะพี่เขานะไม่กล้าทำให้หล่อนเจ็บแม้แต่ปลายก้อยหรอกและเป็นพี่เขาอีกนั่นแหละที่ทำให้หล่อนรักการอ่านขึ้นมาติดหมัดจนกลายเป็นแรงบันดาลใจให้หล่อนหลงรักในตัวหนังสือ(หรือหลงรักคนเขียนหนังสือก็ไม่รู้)จนอยากจะสานฝันแทนเขาที่ไม่อาจทำมันได้อีกต่อไปแล้ว

    คริสตัลยิ้มเมื่อนึกถึงวันวานที่หล่อนได้เคยทำร่วมกับเขา

    เกือบจะแปดปีแล้วที่คริสตัลไม่ได้มาเยือนบ้านหลังนี้และครั้งสุดท้ายที่มาก็เป็นวันที่หล่อนถูกพบหมดสติอยู่ในห้องนี้ก่อนที่พ่อของหล่อนจะตัดสินใจย้ายถิ่นฐานไปตั้งรกรากอยู่ที่เมืองนอกและไม่ยอมกลับมาที่เกาหลีอีกเลยเพื่อให้หล่อนเลิกจมอยู่กับความเศร้า

    คริสตัลรู้ว่าท่านหวังดีแต่ความหวังดีนั้นกลับฆ่าหล่อนทั้งเป็นด้วยความคิดถึงหล่อนจึงหนีมาที่นี่

    คริสตัลหยิบกรอบรูปที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาดู มันเป็นรูปที่หล่อนถ่ายให้เขาในวันเกิดและจู่ๆน้ำตาที่ไม่คิดว่าจะไหลก็ร่วงเผาะลงมากระทบรูปถ่ายที่ยิ้มร่าเริงของพี่เขา

    จากหนึ่งหยดแปรเปลี่ยนเป็นสองหยดจนไม่อาจอดกลั้นมันได้อีกต่อไป

    คริสตัลกอดรูปถ่ายขึ้นแนบอกแล้วร้องไห้ปานจะขาดใจ

    ไม่มีอีกแล้ว...ไม่มีรอยยิ้มที่คนในรูปส่งมาให้อีกแล้ว...ไม่มีคนที่คอยสร้างรอยยิ้มให้อีกต่อไปแล้ว.....

    พี่คะ...ฉันกลับมาแล้วนะ...

    .

    .

    .

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น