คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เจ้าหญิง พระจันทร์
สอเือนนับั้แ่ เล ไ้มาอยู่ที่แห่นี้ เธอำลัเียน้อวามบาอย่าแล้วเวลา็ผ่านไปนานแสนนาน นเธอไ้ยินเสียไ่ัน
นายทหาร: "อ์หิมันะไม่ี่อสุภาพเอานะรับ" นายทหารนนึล่าว
เล: "ไม่เป็นไรหรอ เรายัไหวยัไสรามรั้นี้เรา้อนะแล้วให้พวหล้าหลันั้นรู้ให้ไ้ว่าปลอ้วยวิทยาศาสนี่แหละือสิ่ที่ี่อประาน" เลพูแล้วยิบาแฟรึ้นมาื่ม
นายทหาร: "อหิ....."
เล: " ออไปเราะพัผ่อน"
ึ่ พูบเล็ทรุลับโ๊ะและหลับไปทันที
นายทหารึมอเห็นแผนารและเวลา ึนึในใ
'อายุแ่15แ่ันถูส่มาายในสถานที่ที่อัรายแบบนี้้วย'
ในห้วแห่วามฝัน เลฝันถึวันที่เธอไ้เรียนรู้เรื่อ่าๆ ับพี่ๆอเธอ
"นี่เลทุอย่าบนโลใบนี้ถูแบ่ออเป็นสอศาส. ศาสแร ือวิทยาศาส และเวทมนศาส"
ารสอนอรูในอนนั้นทำให้เลอยฝึฝนนเอ และมาอยู่ที่แห่นี้ แ่แล้วทุอย่า็มืลไปหม
ายสวมหมวทรหม้อาลสีำ แถบเียวสว่า เินผ่านสนามรบมาอย่าสบายๆ โยไม่มีแม้แ่ระสุนที่้อายเ้าไ้แม้แ่เม็เียว
สนามรบเ็มไป้วยเลืออทหารฝ่ายบลัเทีย ที่ยิใส่เ้า. และแล้วายนนั้นเินเ้ามาถึัวเธอ. พอเธอมอลมา้านล่า. าศพอเหลาทหารที่มีแผ่แบบเียวันือ รอยระสุนที่หัว
"เธอหนะ...."
เลใสุ่ืนมอไปรอบห้อแ่เธอลับรู้สึบาอย่าที่ในหน้าพอไปส่ระ ็พบับใบหน้าที่แอ่อน พรานึถึ ำพูอายในวันนั้น
'เวทมนหรอมัน็แ่เรื่อห่อยๆที่ถูุึ้นมา'
นึถึำพูนั้นึ้นมา หัวใลับเ้นแร ึ้นทุที ทุที
เล: "ายนนั้น้อ้อนให้นมุมให้ไ้เลย!!!" เสียะโนอเลทำให้ทหาร้านนอถึับะบะเือบแ
เ้าวัน่อมาหน่วยสอแนมอบลัเทีย็พบเ้าับอำลัเวทำนวน 700นาย เรื่อนพลผ่านมาามถนนเปิ
ทหาร1: "รีบรายานเหอะอนนี้านอแล้ว" พอทั้สอหันหน้ามา ภาพที่ทั้สอเห็น ลับเปรี่ยนไปเป็นลาวาร้อนละอุ และภาพทุอย่า็มืล
เล: "ว่าไนะหน่วยสอแนมาาริ่อไป6ั่วโมแล้วหรอ" เลพู้วยิริยาที่ร้อนใอย่ามา
นายทหาร: "อรับ พวเ้าำนวน 80นาย หายาาริ่อไปรับ" นายทหารรายานส
วิทยุ: "อ์หิ ะ....อนนี้ทหารอเฟเรีย ะ...ำนวน700 นาย..." เสียที่พูอยู่ๆ็ าาริ่อ
อนนี้ทั้ห้อเียบแ่แล้ว
วบ วบ วบ เสียฝีเท้าหยุล
แล
ฟุะ: "อาว อาว หน่วยสอแนมหมะแล้ว" เสียอายที่เยพบ่อนหน้านี้เอ่ยึ้น
นายทหาร: "ะเ็ั้นหรอ..."
ฟุะ: "ไม่ใ้เ็เฟ่ย!!" ปลายสายะอใส่สาย
นายทหาร: "เอ่ยัไม่ไ้ปุ่มสื่อสานเลยนะ" นายทหารพู
ฟุะ: "อา..อา..อา..ลืมเลยั้นสอแนมพวแ มาไ้สัระยะแล้วหละ" พูบทุน็หน้าีเผือ
แ่มีอยู่นนึลับหน้าแแ่
เล: "หน่อยไอ้เ้า ลาม!!!" เละอึ้นมา
เล: "ที่มีวามรู้สึว่ามีนแอบมอมันแเอหรอ ไอ้เ้า ผีทะเล โริ ลาม ถ้าันเอแแายแน่ไอ้เ็ เป.ร!!!" เละอ่าุให่
ทหาร หลายนายออาห้อไปเพราะเริ่มินับเสียรีร้ออเลมานานแล้ว แ่พอออมา้านนอ็พบับ่ายทหาร พล้อมธอเฟเรียปริวสไว่อยู่บนภูเา้าหน้า
อนนี้ทุสายา็มอไปยัเ็หนุ่มยื่นยิ่มหน้าระลื่น. มอลมายัเบื้อล่า
เล: "ทุน เรียพื้นที่!!! เรียมยิ มาิ เรน" เลเินออมาาเียวปั มอไปยัเบื้อบน พล้อมะโนว่า
เล: "่อให้แ สทอนาโมีนี้มาไ้็ลูเ้!!!"
สาย: "ูเหมือนะหุหินนะะ"นายทหารหิระิบับเ็ฟุะ
ฟุะ: "อืม...ั่น็ว่าั้นแหละ"
ฟุะ: "เฮ้...ยัอ์หิำมะลอแน่ริ็ยิไอ้ มาินแน อะไรนั้นมาเลย" สิ้นประโย สาย็ทำหน้าื่นใ
สาย: "ทะท่านเวท่า นั้นมันอาวุธ้อห้ามที่มีสนธสัยาห้ามใ้นะะ" สายบอ
สาย: "แ่ื่ออมันือ มาิ เรน ะไม่ใ่ มาินแน"
ฟุะ: "อาวหรอ" ฟุะหันไปเบื้อหน้าและยิบมีึ้นมาวั
เลที่ใเพราะมีทหารนายนึที่ยืนอยู่้าๆลไปนอนับพื้นพล้อมเลือที่พุ่ออมา สาสระายไปทั่ว
เล: "เอ่..ะี้นี้....??"
ทุน่ามึน แ่็มีเสียะโนออมาา้านหลั พอหันมา็พบับทหารนับร้อยโนหินให่เท่าหัวหล่นลมาทับทั้ที่ ไม่มีอะไรนอา ท้อฟ้ายามสาย
ฟุะ: "นแรั้นแ่ปาอ ที่เหลือแ่หน่วยปืนให่ไหละ" เสียอฟุะทำให้ทุนที่ไ้ยิน่าหวาผวาึมีหลายนหนีทัพในทันที
เพียแ่ ไม่นาน ทหารว่า70% ็ถูัารและ หนีไป เหลือเพียอลัอเลเพีย 800นาย ึ่เป็น30%ที่เหลือ
าสถานะารทำให้ เลปลปล่อยพลับาอย่าออมาวัถุรอบัว่าบิเบี้ยวไปหม นระทั่มีเศษระ ลอยเ้ามาทำให้าวาอเล บอทันที
ฟุะมอไปบนฟ้าพบับลูไฟนามหึมามอไปรอบัว ็เห็นสิ่อ่าๆนาๆลอยึ้น
ฟุะ: "โฮว...นี่มัน" ฟุะหยิ้มที่มุมปา่อนะพูว่า "ESP"
ฟุะ: "ทุนถ้อย!!!" สิ่นปนะโย ่ายทหารที่ยืนอยู่็หายไปทันที
ทหารอเลที่เหลืออยู่่าพาันพยายามอย่าสุวามสามารถเพื่อเรียสิเล เพราะืนปล่อยเอาไวไ้เสียเลือายแน่!!!
"บุ"
นายทหาร: "อะไรนะ???" นายทหารถ่ามึ้น
เล: "ั่นบอให้ บุ บุ บุไปที่่ายอเฟเรียไหละ" เลพู้วยน้ำเสียเือแ้น พล้อมมีเศสผ้าสีำมาปิา้าที่บอและมีเลือไหลและถูมัอย่าประี
ทหารอลัพาันไปึ้นรถและเินทัพไปทันที รถถั50ัน เรื่อนที่ออา่าย แ่พอออมาไ้ไม่ถึ 6ั่วโม็มีเวทมนเพลิและระสุนเวทยิใส่เลที่อนนี้ยัวบุมพลัไม่ไ้ ็โนเ้าไปลูนึ
ารุ่มโมีนี้มีผลไม่มานัับอทัพอลั รถถัันแรเปิายิ ระสุนสีเหลือึ้นฟ้าทหารทุนาย็เอาหน้าาันแ๊สออมาสวม และเินทา่อ พอมาถึเส้นแบ่ อเุแนึ่มีทหารอเฟเรีย30000นายมาั้ทัพรอแล้ว
ฟุะ: "เฮอะรั้นี้ เธอะนะไ้หรอ" ฟุะพูไม่ทันบทหารอหน้าว่า5000นาย็ล้มล และัระุอย่ารุนแร
และสิ้นใายในที่สุ สร้าวามื่นระหนให้อทัพเฟเรียเป็นอย่ามา
ฟุะ: "ใส่หน้าา่ะ.!!! อนนี้พวมันใ่แ๊สพิษทหารที่ยัเหลืออยู่ ็พาันสวมหน้าาแ่มีบานที่สวมไม่ทันและายลามันไป พอมอไปที่อีฝั่็มีทหาร อลัำนวนว่า500นาย เรียเป็น5แถ่วหน้าระาน ัปืนึ้นมาาบาเรียแล้วระหนำยิมาแบบไม่้อรอำสั่
ทหารอี1000นายายลไปมีเพีย ฟุะที่ยืนอยู่บนสนามรบ ไ้เพียนเียว
ฟุะสั่โมีทันที ถึะเสียเปรียบ้านวิทยาาล แ่เรื่อเวทมนนั้นไ้เปรียบแ่พอมอลับมาเบื้อหลัับเออมเวทเพียนเียวนั้นือ สายที่เธอไม่ไ้สวมหน้าาเพราะ อนที่เลเิุ้มลั่นั้น ทำให้หน้าาเธอเสียหายในทันที
สาย: "แ็ๆๆ เวท่า ะั้นว่าพวเรา้อ เอะ เราหายใ...." สายทำหน้าใเป็นอย่ามา
ฟุะ: "อาเือบไป ั้นเปรี่ยนุที่ให้เธอหายใไ้เรียบร้อยแล้ว" ฟุะยิ้มแบบฝืนๆ เพราะใที่เห็น เลือไหลมาเปอะหน้าออหิสาวนนี้
แ่เ้าัวันิเป็นอย่าอื่นนี่ิ้
ฟุะ: "อีฝายมีน้อยว่าเินหน้าแล้วยิพวมัน"
สาย: 'L1718 เป็นสานที่้อภิพาระหว่าสอฝ่าย เพราะรนี้มีแร่ธาุสำัสำหรับทั้สอฝ่าย เพราะี้ไ ถึไ้ทำสรามแบบำัพื้นที่ินะ" สายิในใ
เลที่รู้ัแพทเทิลาร่อสู้ับฟุะีึใ้แ๊สในารโมีและสาระสุน แ่แล้วระสุน็หายไป่อหน้าและทหารแถ่วหลั็ถูระสุนลึลับยิเ้าไปที่หัวายทันที
ฟุะหยิบหมวทรหม้อานึ้นมาใส่และเินยิ้มหน้าระลื้นแบบวนสหบาทาเ้ามาเลื่อยๆ แน่นอนว่า ทหารอเฟเรีย็ามหลัมาิๆ ถ้าเป็นนนอที่มาเห็นนึว่าเป็นารเรา แ่ไม่ใ่มันือสรามแบบำัเ
ทาเหล่าเฟเรียที่เ้ามาไ้ระยะ ็ยิระสุนเวทาอาวุธเวทใส่แบบไม่ยั้ ทุๆนัยิโนเป้าหมาย แ่ ทหารที่ฝึฝนโยฝัวิทยาศาส นั้น่าพาันหมอบลับพื้นเผื้อหลบระสุนเวท และยิสวน
แ่ราวนี้ระสุนทุนั ็โนเป้าหมายแบบัๆ
สถานะาลอนนี้ ฝ่ายบลันเทีย เสียเปรียบแบบสุๆ เพราะำลัพลน้อยว่า แ่แล้ว ทหาร อี1000นายที่หนีไป็ลับมา่วยพล้อมอาวุธรบมือ และำลัพลทาอาาศ สร้าวามไ้เปรียบึ้นมาทันที
ารรบในรานี้ะุเ็เผ็มันแ่ ใหน ะมีบล้วยฝ่ายในะันนะ
ความคิดเห็น