จอมเวทซ่า พ่อมดเเสบ

ลำดับตอนที่ #2 : ยามฟ้าสว่าง

                          ในยามฟ้าสว่าง ชีวิตดำเนินไปตามเส้นทางหากบางชีวิตยังไม่อยากตื่นขึ้นจากนิททรา

                            ที่โรงเรียนสอนเวทมนต์ ณ ห้องพักนักเรียน ในห้องยังคงเงียบสงบ เเต่ตอนนี้มีการสนทนาดังขึ้น

                    "อัซรัน ตื่น!!" เสียงหนึ่งกระเซ้าปลุก
                    "อือ" เสียงงัวเงียดังขึ้นจากผู้ถูกปลุก
                    "อัซรัน ตื่นเร็ว!!" อีกเสียงยังรีบ
                    "อือ" เป็นเสียงครางเเบบเดิมจากผู้ถูกปลุก
                    "ตื่นเดี๋ยวนี้ อัซรัน!!" เสียงกร้าวดังขึ้น

                    คนถูกปลุกถึงกับชะงักเพราะมันไม่ใช่เสียงเเรกที่ปลุกเขา ทว่ามันเป็นเสียงที่น่ากลัวอย่างบอกไม่ถูกดวงตาสีทองค่อยๆลืมขึ้นพร้อมกับตะลึงงันกับภาพเบื้องหน้า ชายชราที่ยืนอยู่ข้างๆเตียงพร้อมกับถังใส่น้ำที่รอการสาดลงบนตัวคนขี้เซา

                   "ตื่นได้เเล้วเรอะ" เสียงจากชายชราดัง
                   "ขะ ..ครับท่านอาจายร์ธันเดอร์" เสียงตอบด้วยความตกใจ พร้อมทั้งลุกขึ้นยืนข้างเตียงอย่างเร่งรีบ
                   "ดี" เสียงจากธันเดอร์ดังขึ้นก่อนเดินออกไปจากห้อง
                   "ทำไมเจ้าไม่ปลุกข้า ฮึ! ทีนอฟ" เสียงจากคนขี้เซาดังขึ้นอย่างไม่พอใจ หันขวับไปเล่นงานอีกคนที่อยู่ข้างๆเเทน
                  “ข้าปลุกเจ้าเเล้วเจ้าไม่ตื่นเอง อัซรัน”เสียงจากชายนามทีนอฟว่าขึ้น ก่อนส่ายหน้ากลุ้มใจกับคว่มขี้เซาของเพื่อนตน

                   อัซรัน เด็กหนุ่มที่จัดได้ว่าหน้าตาดี เเม้ไม่ถึงหล่อเเต่ในดวงตาสีทองประกายกลับมีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูก ผมสีทองยาวสลวยจนถึงเเผ่นหลัง เเต่นิสัยกลับตรงข้ามกับหน้าตา เป็นคนขี้เล่น ไม่เอาจริงเอาจัง ซ้ำยังก่อเรื่องปวดหัว

                             ทีนอฟ  เด็กหนุ่มหน้าตาที่ดีที่สุดในเรียนเวทมนต์  ผมสีน้ำเงินเข้มถูกหวีอย่างเรียบร้อย  ดวงตามีสีเชกเช่นผม  เป็นที่หมายตาของหญิงสาวในห้องเรียนเกือบทุกคน ผู้ชายบางคนเลยอิจฉา  ทั้งคู่มีอายุสิบหกปี

                            “เจ้ารีบแต่งตัวซะ ข้าจะไปรอที่โรงอาหาร” ทีนอฟพูดกับอัซรันก่อนเดินออกไปจากประตู

                             “อือ” คำตอบเรียบง่ายเช่นเดิมจากอัซรัน

                              อัซรันจัดแจงพับเก็บที่นอนก่อนเปลี่ยนลำลองโดยสวมผ้าคลุมสีน้ำเงินทับ เพราะมันคือเครื่องแบบนักเรียนของที่นี่  ผมสีทองสลวยถูกรวบและมัดไว้ด้านหลัง  พร้อมเดินออกจากห้องไปยังโรงอาหาร

                               ณ โรงอาหารที่เนืองแน่นไปด้วยผู้คน ทีนอฟย่างก้าวเข้ามาโดยมีการต้อนรับจากกลุ่มหญิงสาวสี่ถึงห้าคน 

                               “ทีนอฟเจ้าจะนั่งตรงไหนหรือ” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากหญิงสาวในกลุ่ม

                               “พวกข้านั่งเป็นเพื่อนเอาไหม??”

                               “มะ ไม่เป็นไร ตามสบายเถอะ” ทีนอฟว่าก่อนเดินออกจากวงสนทนาพร้อมเหลือบสายตามองหาเพื่อนขี้เซาของตน

                                 จากนั้นไม่นาน ร่างชายหนุ่มที่มายังโรงอาหารทำให้เกือบทุกชีวิตเงียบสงัดก่อนจ้องมองเป็นทางเดียว  ไปยังชายหนุ่มนาม อัซรัน

                                 ดวงตาเป็นประกายแววมุ่งมั่น  ผ้าคลุมสะบัดตามการของเขาทุกท่วงช่างสง่างาม แต่ว่าภาพนั้นก็พังทลาย เมื่ออัซรันทำหน้าทะเล้นก่อนพูดด้วยน้ำเสียงขี้เล่น

                                “ไม่รอกันนเลยนะทีนอฟ เจ้านี่เดินชะมัด”

                                สิ้นคำพูดในในห้องก็กลับมามีเสียงพูดคุยอีกครั้ง  ใช่ ไม่น่าหลงคิดว่ามันจะเปลี่ยนแปลงไปจากเดิม  เป็นเสียงคิดในใจของหลายคนในที่นั่นและคิดว่าอาหารตรงหน้าคงสำคัญกว่าชายหนุ่มผู้มาใหม่

                                ทีนอฟและอัซรันพากันไปนั่งยังโต๊ะรัปประทานอาหารตัวประจำก่อนทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้และวางอาหารบนโต๊ะ

                                ในระหว่างที่ชายหนุ่มทั้งสองกำลังง่วนกับอาหารตรงหน้า พลันเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น

                                “พวกข้านั่งด้วยได้ไหม??”

                                ชายหนุ่มทั้งสองละจากอาหารทันที ก่อนเหลือบตาขึ้นมาดูเพราะเสียงนั้นหวานเกินกว่าจะเป็นเสียงผู้ชาย  ภาพที่ปรากฏเบื้องหน้าคือหญิงสามคน

                                นางฟ้าประจำห้อง!!

                               เป็นคำคำคิดในใจของชายหนุ่มทั้งสองที่ยังตะลึงกับภาพเบื้องหน้า ทีนอฟพยายามรวมคำพูดก่อนพูดขึ้นว่า

                               “เชิญสิ”

                                  “ขอบใจ” หนึ่งในหญิงสาวทั้งสามตอบรับก่อนทั้งสามจะทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้

                                  “เจ้าคิดว่าใครจะได้ทดลองยาตัวใหม่ของท่านอาจารย์ มิกเกล”  หญิงสาวนามเอรินเซียเป็นฝ่ายเปิดบทสนทนาก่อน

                                  “ท่านอาจารย์มิกเกลในชั่วโมงปรุงยา ชั่วโมงต่อไป” ทีนอฟพูดพลางชำเลืองตามองผู้พูด

                                  “ใครเจอก็ซวยไป” หญิงสาวนามรีออนว่าพลางหัวเราะ

                                  “ได้ยินมาว่าเป็นอัซรัน” เสียงเรียบดังจากเอรินเซีย

                                   พรืดดดดดด!!!

                                   เสียงน้ำที่พุ่งพรวดมาจากปากของอัซรัน ดวงหน้าซืดเผือด

                                   “อะไรกันก็อัซรันเพิ่งเป็นคนทดลองในครั้งที่แล้วไม่ใช่หรือคะ”  เสียงพูดจากหญิงสาวนามเอฟฟินน่าส่อความห่วงใย

                                   “ก็เพราะครั้งนั้นหมอนี่ได้กลิ่นยาเข้าไป ก็เลยอาเจียนออกมาน่ะสิก็ต้องไปแก้ตัว” เสียงเรียบดังจากเอรินเซีย

                                    อัซรันทำหน้าปลงอัจนิจจังก่อนพูดขึ้นว่า

                                    “ช่างเหอะชะตากรรมมันหนีไม่พ้นอยู่แล้ว”

                                    เสียงหัวเบาๆ ดังขึ้นจากเอรินเซียก่อนคำพูดจะตามมา

                                    “รู้สึกว่าตัวยานี้มาจากสมุนไพรแปลกๆ กลิ่นมันแรงน่าดู เจ้าจะไหวหรืออัซรัน”