คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้น
"กลับดึกนะวันนี้"
มาถึงบ้านปุ๊บแม่ก็ถามปั๊บว่าทำไมกลับดึกจัง ทั้งๆที่ฉันก็โทรมาบอกแล้วนะว่าจะกลับดึก หรืออาจจะดึกทุกวันเลยด้วย
เพราะกิจกรรมวิท'ลัย
"ก็โทรมาบอกแล้วนิว่าต้องทำกิจกรรมอ่ะ จำไม่ได้เหรอ" ฉันก็บอกแม่อีกครั้งหลังจากโทรมาบอกแล้ว
"เออ ก็จำได้ แต่เราเป็นผู้หญิงกลับดึกมันอันตรายนะ รู้มั้ย?" แม่ก็บ่นไปงั้นแหละไม่มีอะไรหรอก
แล้วฉันก็บอกแม่ไปว่าจะพยายามกลับให้เร็วกว่านี้ไม่ให้ดึกจนเกินไป แต่ตอนนี้ก็แค่3ทุ่มเอง
แม่ก็เป็นห่วงเกินไป ฉันคุยกับแม่จนแม่เข้าใจ แล้วก็อาบน้ำกินข้าวเล่น Facebook
อ้อๆ ฉันลืมแนะนำตัว ฉันชื่อ "วิว" ฉันคุยกับผู้ชายคนนึงใน Facebook มาสักพักแล้ว เพื่อนในแกงค์ยังไม่รู้เรื่องนี้เลย นอกจากใบเตยคนเดียว ผู้ชายคนนั้นเขาเป็นรุ่นน้องฉันใจวิท'ลัยเดียวกันกับฉัน เขาเริ่มตามจีบฉันมาสักพักแล้วแต่ก็ยังไม่ยอมเปิดเผยตัวซะที ฉันรู้แต่ว่าเขาชื่อ "เอ็ม" ส่วนรายละเอียด ฉันรู้แต่ว่าเขาเป็นเด็กปี1 ซึ่งฉันก็ปี1เหมือนกัน แต่ปวส.นะ ฉันก็ยังไม่เคยเห็นหน้าเขาสักครั้ง (ได้คุยแต่ในเฟสบุ๊ค)เราคุยกันแทบทุกวันเลย ถ้านับตั้งแต่วันที่ฉันอกหักมาจนถึงตอนนี้ก็เกือบ1เดือนแล้ว เอ็มคอยเข้ามาให้กำลังใจฉันตลอดตั้งแต่เลิกกับแฟนจนถึงตอนนี้
ช่วงเวลานั้นวิทยาลัยของฉันจัดกิจกรรมกีฬาสีพอดี ประมานช่วงกลางเดือนตุลาคมถึงปลายเดือนธันวาคม(กีฬาสีปลายเดือนธันวาคม เดือนก่อนหน้านั้นคือช่วงเตรียมงาน)
ตลอดเวลาการทำงานของฉันในช่วงกีฬาสี ก็มีเรื่องที่จะต้องทำงานกับพวกผู้ชายหมู่มาก มันเป็นเรื่องยากของผู้หญิงเลยก็ว่าได้ ที่จะทำให้ผู้ชายมีความรับผิดชอบในงานของตัวเอง เพราะเหตุนี้ไงล่ะ ที่ทำให้งานของเราไม่มีอะไรคืบหน้าสักที พวกฉันจึงกลายเป็นผู้นำไปโดยปริยาย เพื่อบริหารงานให้สำเร็จลุล่วงไปได้ ความรับผิดชอบของพวกเราก็คือ การจัดขบวนพาเหรดของสี แต่วันประชุมการทำงานก็ไม่มีใครให้ความร่วมมือ งานมันก็เลยออกมาช้ากว่ากำหนด กว่าเราเคลียร์กันได้ ก็เกือบจะถึงวันแข่งกีฬาสีแล้ว เมื่อสรุปกันได้แล้วก็ลงมือทำ จนมันเสร็จในวันสุดท้ายพอดี การที่เราลงทุนลงแรงกับมันมาเยอะ วันจริงมันจึงออกมายิ่งใหญ่ตระการตาและเป็นสิ่งที่เกินคาดไว้มาก ทำให้เรามีกำลังใจในการสู้ต่อไปถึงแม้จะเหนื่อยและก็ท้อกันมากก็ตาม ในที่สุดสิ่งที่เราเหนื่อยและสร้างร่วมกันมาก็บังเกิดผลจนได้ เราเป็นผู้ชนะในการประกวดขบวนพาเหรด และนั่นก็เป็นความสำเร็จที่น่าภูมิใจที่สุดของพวกเรา ที่ยอมเหนื่อยกันมาหลายเดือน แล้วมันก็ให้ผลลับที่น่าพึงพอใจเป็นอย่างมาก
ในวันกีฬาสีวันสุดท้าย ฉันได้ตกลงคบเป็น "แฟน" กับผู้ชายอีกคนที่ฉันเจอตอนทำพาเหรดของกิจกรรมกีฬาสี เขามีชื่อว่า "เมฆ" สูง ขาว ดูดี เขา เป็นนักกีฬาบาสเกตบอล ที่เราเป็นแฟนกันก็อาจเป็นเพราะความใกล้ชิดกันก็ได้ เขาคอยดูแล ห่วงใยฉันตลอดเวลาที่ทำงานอยู่ที่นั่นเลย(ฉันต้องไปทำงานในแผนกของเขาอ่ะ แผนกของฉันพื้นที่ไม่เพียงพอ) ทำให้เราเจอกันบ่อยขึ้นใกล้ชิดกันมากขึ้น จนกลายเป็นความรู้สึกดีๆ แต่อีกเหตุผลหนึ่งคงเป็นเพราะฉันกำลังเหงาด้วยแหละ พอมีคนมาใกล้ชิดเลยทำให้หวั่นไหว ส่วนเอ็มก็เข้ามาเติมเต็มช่องว่างของฉันเช่นกัน แต่เป็นเพราะคนหนึ่งแสดงตัวชัดเจน แต่อีกคนกลับแอบซ่อนตัว ฉันก็ต้องเลือกคนที่มีตัวตนจริงๆ ไว้คอยเป็นเพื่อนยามเหว่หว้าบ้างแหละ แต่เราก็ไปกันไม่รอด ช่วงแรกๆ ฉันกับเขาไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ จนฉันคิดว่า มันคงจะเร็วเกินไปถ้าเราจะคบกันเป็นแฟน ฉันก็เลยบอกกับเขาว่า” เราเป็นเพื่อนกันไปก่อนเถอะ เรื่องระหว่างเราอาจเป็นเพราะความใกล้ชิดกันมากเกินไปก็ได้” เขาก็คิดแบบเดียวกับฉัน เราจึงเป็นเพื่อนกันตั้งแต่นั้นมา ระหว่างที่ฉันคบกับเมฆนั้นฉันก็ยังคุยกับ"เอ็ม" อยู่ ส่วน "เอ็ม" เองก็รู้หมดทุกหมดทุกเรื่องแหละเพราะฉันมีอะไรฉันก็เล่าก็แชร์ให้เขาฟังเสมอ ฉันว่าฉันก็แลจะเลวมากๆเลยนะ ก็มันช่วยไม่ได้นิ ก็เขาเล่นไม่ยอมแสดงตัวว่าเป็นใครอยู่ที่ไหน ได้แต่บอกในเฟสบุ๊คว่าเราได้เจอกันแล้วนะ เจอกันที่นั่นที่นี่ แล้วแบบนี้เราจะได้รู้จักกันจริงๆเหรอ เขาก็ได้แต่บอกว่าไม่กล้าๆ อายบ้างล่ะ เขินบ้างล่ะ
และแล้วไม่น่าเชื่อว่าวันนั่นเขาจะกล้ามาหาฉันครั้งแรก วันที่ฉันตัดสินใจเลิกเป็นแฟนกับเมฆ แล้วเป็นเพื่อนแทน ในที่สุดฉันก็ได้เจอชายหนุ่มปริศนาที่ฉันคุยกับเขามานานสักที พอฉันเลิกกับเมฆแล้วฉันก็คิดว่าฉันควรจะคุยกับเอ็มอย่างจริงจังสักที ไหนๆเขาก็กล้าที่จะเผชิญหน้ากับฉันแล้ว ฉันก็ควรที่จะกล้าเปิดใจคุยจริงๆจังๆกับเขาสักที ไม่ใช่คุยแต่ในเฟสบุ๊คเหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว เราแลกเบอร์คุยกัน และได้เจอกันในวิทยาลัยบ่อยขึ้น เขาก็เริ่มทีจะเดินหน้าจีบฉันเต็มกำลังทันทีที่ฉันเปิดไฟเขียว แต่ฉันก็ยังไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้เดอะแกงค์ฟังเลยนะว่าฉันคุยกับเด็กคนนี้อย่างจริงจังแล้ว ถ้ามันรู้เรื่องนี้กัน มันจะเป็นยังไงนะ
ระหว่างคุยโทรศัพท์กับเอ็ม….
"พี่วิว พรุ่งนี้เราไปดูหนังกันมั้ย"
"ก็ไปสิ ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรทำอยู่ด้วย ไปกี่โมงล่ะ"
"แล้วแต่พี่เลย ผมได้เสมอแหละ" เขาก็ชอบให้ฉันเป็นคนตัดสินใจตลอดเลย เห้อคิดเองไม่เป็นหรือไงเนีย
"ก็สักประมาน11โมงแล้วกันนะ"
"จ้า โอเคเลย"
พอเราคุยเรื่องดูหนังเสร็จ แล้วก็คุยอะไรไร้สาระไปเรื่อยๆ แล้วก็หลับไป
ตอนเช้า....
กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ(เสียงโทรศัพท์)
ฉันที่กำลังงัวเงียเมาขี้ตาก็ตื่นมารับโทรศัพท์ไม่ได้ดูเบอร์ด้วยว่าใคร
"ฮัลโหล"
"พี่วิว ตื่นยังครับ ผมมาถึงแล้วนะ"
"ห๊ะ!! ถึงอะไร ถึงไหน นอนอยู่ เดี๋ยวค่อยโทรมาใหม่"
"ตู๊ดๆๆๆๆๆ" ฉันรีบพูดรีบวางเพราะฉันจะนอนต่อ ฉันยังนอนไม่อิ่มเลย แล้วไม่ถึง1นาทีโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาอีก
"จะอะไรนักหนาคนจะนอน!!" ฉันพูดใส่โทรศัพท์ด้วยความไม่พอใจ เขาจะโทรมาทำไมนักหนาเนียคนจะหลับจะนอน
"เดี๋ยวๆนะพี่วิว อย่าพึ่งวาง ผมเองไง เอ็มอ่ะ วันนี้เรานัดกันดูหนังไม่ใช่เหรอ ตอนนี้ผมมาถึงหน้าโรงหนังแล้วเนีย"
คนปลายสายรีบพูดก่อนที่ฉันจะวางอีกครั้ง พอเขาพูดถึงดูหนังเท่านั้นแหละ ฉันก็จำได้ทันทีว่านัดเขาไว้จริงๆด้วย
"เฮ้ย!!! กี่โมงแล้วเนีย ลืมเลยหลับเพลินไปหน่อย อีก1ชั่วโมงเจอกัน" แล้วพอฉันตั้งสติได้ก็รีบพูดรีบวางเหมือนเดิม
อ้ายๆๆๆสายแล้วๆๆ นัด11โมงแต่เอ็มไปตั้งแต่10โมงครึ่งเลยหรอจะรีบไปไหนเนีย ฉันรีบต้องอาบน้ำแต่งตัวให้เสร็จภายในครึ่งชั่วโมง
แล้วต้องขี่รถไปอีก จะทันมั้ยเนีย
11.20 น. ณ โรงหนังSF
"นี่ๆ ขอโทดที พอดีพี่ลืมอ่ะ ดูรอบกี่โมงเหรอ" ฉันมาถึงก็รีบขอโทดเขาทันทีเลย
เพราะครั้งนี้ฉันผิดจริงๆ ก็คนมันลืมนิ ให้ทำยังไงล่ะ
"ไม่เป็นไรหรอก ผมชินแล้ว พี่ก็เป็นแบบนี้ประจำแหละ555"
"พูดงี้เดี๋ยวต่อยเลย แค่สายนิดหน่อยเอง แค่20นาทีทำบ่น"
ฉันทำท่าจะต่อยมัน ก็มันมาว่าฉันอ่ะ แต่ความจริงเขาก็ไม่ได้ว่าอะไรเลย แค่ประชดนิดหน่อยเอง
"ล้อเล่นน่าพี่ ผมซื้อรอบเที่ยงไว้น่ะ ตอนนี้เหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมงเราไปหาข้าวกินกันเถอะ" เอ็มชวน
"อืมๆ" ฉันตอบ แล้วเราสองคนก็ไปหาข้าวกินกัน รอเวลาดูหนัง
.................................
ความคิดเห็น