magic in love

ลำดับตอนที่ #5 : เหตุผล

ตอนที่ 5   เหตุผล



    วันนี้ฝนตกหนัก ในร้านขนมที่ออกแบบตกแต่งแบบยุโรบ หรูหรา บรรยากาศดี เพียงแต่วันนี้ไม่ค่อยมีใครเข้าร้าน เพราะฝนตก และตอนนี้เป็นเวลา 21.00 น. ในร้านมีคนอยู่เพียงไม่กี่คน มีนั่งกันอยู่เพียงไม่กี่โต๊ะ โต๊ะๆหนึ่งมีคนนั่งอยู่ 4 คน  นั่งอยู่ 4 มุม  คนหนึ่งกำลังอึ้งและตกตลึง อีกคนหนึ่งนั่งกอดอกและลุ้นจนเห็นได้ชัด  อีกคนหนึ่งอธิบายให้คนที่กำลังอึ้งฟัง ส่วนอีกคนหนึ่ง พยายามช่วยอีกคนพูด



    “คุณจะบอกผมว่า ที่เล่ามาทั้งหมดนี่เป็นเรื่องจริงงั้นเหรอ”  เอ็มพูด หน้าตาตกตลึงมาก ทำปากอึ้งๆ



    “ใช่ครับ”  ฮายาโตะพูด  “กว่าจะเข้าใจได้เล่นเอาคอแห้งเลย”



    “สั่งน้ำอีกแก้วไหม”  พิมพ์ถามฮายาโตะ



    “แล้วจะทำยังไงต่อละ”  ตะวันนั่งกอดอกแน่น  “โดยเฉพาะกับพวกผู้ใหญ่”



    “อย่าเพิ่งพูดเรื่องผู้ใหญ่เลย”  เอ็มพูด หน้าตาเริ่มเป็นปกติ  “ถามผมก่อนดีกว่าว่ารับได้ไหมกับเรื่องนี้”



    “นี่ที่อธิบายมายังไม่เข้าใจอีกเหรอ”  พิมพ์พูด



    “เข้าใจ และเข้าใจมากๆด้วย”  เอ็มตอบ  “แต่พิมพ์จะไม่สนหน่อยเหรอว่าผมรักใครกันแน่ระหว่างคุณสองคน  คุณรู้ไหมพิมพ์  คุณรู้ไหมว่าตลอดแปดปีที่ผ่านมาผมเฝ้ารอให้คุณกลับมาเป็นเหมือนเมื่อก่อนตลอด พอคุณกลับมาเหมือนเดิม คุณกลับบอกผมว่าคุณรักคนอื่นที่ไม่ใช่ผมงั้นเหรอ”



    “กาลเวลาย่อมทำให้จิตใจของคนเราเปลี่ยนแปลงกันได้”  พิมพ์พูดและจิบน้ำส้มเล็กน้อย



    “แต่คนที่ผมรักและเฝ้ารอมาตลอดเวลาคือคุณนะพิมพ์”  เอ็มพูดเริ่มใส่อารมณ์เล็กน้อย  “ผมรักคุณมาตลอด

ไม่เคยเปลี่ยนใจจากคุณเป็นคนอื่นเลย ในใจของผมยังคงมีแต่ภาพของคุณ”



    “เอ็ม คุณต้องเข้าใจเรื่องหนึ่งนะ”  พิมพ์เริ่มขยับตัวเล็กน้อย  “ฉันกับคุณไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดเวลา เพราะฉันอยู่ในร่างของตะวัน และเป็นธรรมดาที่เวลาผู้หญิงเห็นคนรักไปชอบพอกับคนอื่นที่ไม่ใช่ตัวเอง ผู้หญิงคนนั้นก็ย่อมต้องตัดใจ โดยเฉพาะในสถานการณ์แบบนั้น ฉันไม่มีทางเลือก หรือเอ็มจะให้พิมพ์วิ่งเข้าไปหาเอ็มแล้วบอกว่ารักเอ็มทั้งที่พิมพ์อยู่ในร่างของตะวันงั้นเหรอ แล้วอีกอย่างนะ ตอนนั้นพวกเราห่วงว่าถ้ากลับร่างเดิมแล้วจะมีปัญหาในเรื่องพวกนี้ โดยเฉพาะเรื่องของเอ็ม พวกเราถึงต้องตัดใจจากทุกสิ่งทุกอย่าง”



    เอ็มมองหน้าพิมพ์และเริ่มที่จะมีน้ำตาคลอเล็กน้อย  “แต่เอ็มรักพิมพ์นะ พิมพ์เข้าใจไหม ว่าเอ็มรักพิมพ์”



    “เข้าใจ แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมาคุณรักตะวัน ไม่ใช่ฉัน”  พิมพ์ตอบอย่างมั่นใจ  “พิมพ์กับเอ็มแยกจากกันตลอดแปดปีเต็ม พิมพ์ไม่ได้อยู่กับเอ็มตลอดเวลาเหมือนอย่างที่ตะวันเคยอยู่ ความใกล้ชิดสามารถก่อเกิดเป็นความรักได้  มันก็เหมือนพิมพ์กับฮายาโตะนั่นแหล่ะ พิมพ์รักฮายาโตะ และคิดว่าจะแต่งงานกับผู้ชายคนนี้เท่านั้น”



    “คนที่ผมรักไม่ใช่ตะวัน แต่เป็นพิมพ์นะ”  เอ็มพูด



    “เอ็ม คุณยังไม่รู้ใจของตัวเองอีกเหรอค่ะ”  ตะวันมองหน้าเขา  “คนที่คุณรักคือฉัน ไม่ใช่พิมพ์ สิ่งที่ทำให้คุณสับสนก็คือร่าง  ทำไมละค่ะ  ต่างแค่ร่างกายเนื้อหนังภายนอก แต่จิตใจยังคงเป็นคนเดิมที่คุณรักนะคะเอ็ม ฉันยังคงเป็นคนเดิมที่คุณรู้จักนะคะ”



    “ตะวัน”  เอ็มเริ่มส่ายหน้า  “คุณไม่ใช่ ไม่ใช่ ไม่ใช่คุณ คุณเข้าใจผิด”



    “ผมว่าตะวันไม่ได้เข้าใจผิดหรอกครับ”  ฮายาโตะเริ่มพูดบ้าง  “ไม่มีใครเข้าใจผิดทั้งนั้นแหละครับ แต่ผมว่า



คุณแค่กำลังสับสน และกำลังพยายามทำใจรับมัน เพียงแต่ของแบบนี้ต้องใช้เวลา ผมเข้าใจความรู้สึกนั้นดี  ตอนที่เขาทั้งสองคนบอกความ



จริงให้ผมรู้ ผมทำใจรับแทบไม่ได้ ต้องบินกลับญี่ปุ่นไปนั่งทำใจ คุณรู้ไหม ว่าผมกลับไป ผมไปทำใจยอมรับเรื่องนี้จริงๆ งานการมีไม่ยอมทำ



ไปทำใจอยู่แถวๆบ้านนอกของญี่ปุ่น ใช้ชีวิตอยู่แบบชาวบ้านจริงๆ   จนผมสามารถรับเรื่องนี้ได้ผมถึงกลับมาเคลียร์งานที่โรงแรมของผม จาก



นั้นผมก็ตัดสินใจว่าจะรักพิมพ์  ไม่ว่าเธอจะอยู่ในร่างไหน ขอเพียงข้างในเป็นคนที่ผมรักก็พอ ผมพอใจที่จะได้รัก ผมพอใจที่พิมพ์รักตอบผม



ผมพอใจกับโชคชะตาของผม ดีกว่าบางคนที่ไม่มีวันพบรักแท้ ดีกว่าบางคนที่ไม่สามารถรักได้ พวกเรายังดีกว่าคนพวกนั้น แล้วคุณละ คุณพอ



ใจแค่ไหน”





    “ผมไม่พอใจอะไรทั้งนั้น”  เอ็มตอบ และก้มหน้า  “ผมไม่สนว่าจะเป็นใคร หรืออะไรทั้งนั้น แต่คนที่ผมรักคือพิมพ์ผกา คนที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้านี้เท่านั้น คนที่ผมมองอยู่นี่เท่านั้น ที่ผมจะรัก ที่ผมจะแต่งงานด้วย”  



เอ็มจ้องหน้าพิมพ์พร้อมกับพูด มองแบบไม่ยอมละสายตา จนเขาพูดเสร็จเขารีบเดินออกจากร้านไปโดยไม่กล่าวลาสักคำ ในวินาทีนั้น คนที่เหลืออยู่อีกสามคนตกอยู่ในความเงียบ ตะวันน้ำตาล่วง หยาดน้ำตาร้อนๆเริ่มไหลรินออกจากดวงตา ฝนไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตกแม้แต่น้อย ยิ่งดึกฝนยิ่งตกหนัก ตะวันเดินออกจากร้านไป โดยไม่กล่าวลาสักคำเหมือนกับเอ็ม และแล้วร่างของเธอก็เลือนหายไปในความมืดในค่ำคืนนั้น



“เธอควรจะเดินไปที่จอดรถ เพราะฮายาโตะเอารถของฉันมาจากญี่ปุ่น เอามาให้ตะวันแล้วนี่”  พิมพ์พูดอย่างเป็นห่วงเพื่อน ตอนที่พิมพ์อยู่ใน

ร่างของตะวัน อย่างที่รู้ทำงานอยู่ญี่ปุ่น แน่นอนเงินเดือนดี สวัสดิ์การก็ดี  เธอจึงออกรถสามคัน กระบะคันหนึ่ง  CRVคันหนึ่ง  แล้วก็รถสปอตที่

ใช้แข่งในสนามคันหนึ่ง ซึ่งผู้หญิงไม่น่าจะมี แต่พิมพ์ชอบแข่งรถ ติดมาจากฮายาโตะนั่นแหล่ะ “ฉันเริ่มห่วงเธอแล้วซิ”



“ตะวันโตแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”  ฮายาโตะปลอบ



“โตแล้วก็จริงแต่ความคิดยังเหมือนเด็กไม่โต”  พิมพ์ถอดใจ



ปิดท้ายการรับประทานอาหารเย็นด้วยการที่ฮายาโตะไปส่งพิมพ์ที่บ้านอินทร์สังวร  และเป็นจุดเริ่มต้นของสงครามความรัก เมื่อพ่อแม่ของ

พิมพ์มองหน้าฮายาโตะ อย่างไม่คลาดสายตา เขาสวัสดีพ่อแม่ของพิมพ์ แต่ท่านทั้งสองไม่รับไหว้ของฮายาโตะ ฮายาโตะขับรถจากไปจาก

บ้านหลังนี้ พิมพ์โบกมือลา กำลังจะเดินเข้าบ้าน



“เขาเป็นใคร”  พ่อของพิมพ์ถาม  



“เขาชื่อฮายาโตะ ซึมุโระ ค่ะ”  พิมพ์ตอบ พ่อทำหน้าบึ้งใส่  “เขาเป็นเจ้าของโรงแรมชื่อดังในญี่ปุ่น แล้วก็เป็นสถาปนิกประจำประเทศญี่ปุ่นด้วย

นะค่ะ เขาควบสองตำแหน่งในเวลาเดียวกัน เก่งมากเลยนะค่ะคุณพ่อ”



“พ่อพอจะนึกออกแล้ว เห็นว่าคุ้นหน้าคุ้นตาเหมือนกัน”  นั่นคือคำพูดที่พ่อพูดออกมา  “แต่คืนนี้มีเอ็มไปด้วยไม่ใช่เหรอ ทำไมลูกไม่กลับกับ

เขาละ”



“คือว่า  พิมพ์  เอ่อ – พิมพ์”  เธออึกอักไม่กล้าพูด



“พรุ่งนี้ตอนแปดโมงเช้า ไปพบพ่อที่ห้องสมุดหน่อยละกัน”  คุณพ่อพูดและหลังเดินเข้าบ้าน ก่อนเดินจากไป พ่อได้พูดทิ้งท้ายไว้ประโยค

หนึ่ง  “คงถึงเวลา ที่พ่อคงต้องคุยเรื่องนี้กับลูก พรุ่งนี้ห้ามเหรดเด็ดขาดนะ”



“ค่ะ”  พิมพ์ตอบพ่อและเดินตามหลังท่านพ่อเข้าบ้าน



เช้าวันรุ่งขึ้นพิมไปหาพ่อตามที่นัดกันไว้ สิ่งที่พิมได้คือ คุณพ่อของเธอสวดเธอยับเลย



“ลูกกับเอ็มเป็นคู่หมั้นกันแล้วทำไมลูกถึงกลับกับคนอื่นที่พ่อไม่รู้จักละ”  พ่อพูด



“ก็ไหนว่า พ่อเคยรู้จักที่งานเลี้ยงไงละค่ะ”  พิมพูด



“พ่อไม่ได้ความยังงั้น”  



“พ่อหมายถึงอะไรละค่ะ”  พิมพูด ทำไมเอาพ่อถึงกับหัวเสีย



“พ่อหมายถึง คนที่ไม่เคยมาทำความรู้จักกับพ่อ คนที่ไม่เคยมาพูดอย่างเป็นทางการ โดยเฉพาะคนที่จะมาขอคบกับลูกสาวของพ่อ ต้องมาทำความรู้จักกับพ่อก่อน ต้องขออณุญาติพ่อก่อน ต้องมาสนิทสนมกับพ่อ แล้วที่สำคัญต้องให้พ่ออณุญาติด้วย เขาถึงจะคบกับลูกได้”  พ่อพูด



“คุณพ่อเอาแต่ใจตัวเอง”  พิมเถียงหน้าบูดบึ้ง



“พ่อเปล่าสักหน่อย”  พ่อปฏิเสธ  “พ่อเพียงแต่เห็นความสำคัญเกี่ยวกับเรื่องนี้ โดยเฉพาะเรื่องผู้ชาย ต้องดีครบทุกประการ ไม่งั้นจะมาคบกับ

ลูกสาวของพ่อไม่ได้”



“งั้นเย็นนี้พิมจะพาฮายาโตะซังมาทานอาหารที่บ้าน”  พิมพูด



“พ่อไม่อณุญาติให้พิมพาผู้ชายคนนี้เข้าบ้าน”



“ทำไมละค่ะ”



“โธ่พิมลูกสุดที่รักของพ่อและแม่  ลูกมีคู่หมั้นเป็นตัวเป็นตนแล้วนะ ถ้าไปพาผู้ชายคนอื่นมาทานอาหารเย็นที่บ้าน แล้วฝ่ายเอ็มจะรู้สึกอย่างไง

ละลูก ตั้งแต่เล็กจนโต พ่อเห็นลูกคบกับเอ็มไม่เห็นมีปัญหา ตั้งแต่เล็ก เข้าโรงเรียน ไปเรียนต่างประเทศ กลับมาเมืองไทย ไปทำงาน พ่อไม่

เห็นว่าลูกกับเอ็มจะมีปัญหากันสักอย่าง แล้วทำไมลูกถึงมีปัญหาเอาตอนที่ใกล้จะแต่งงานยังงี้ละลูก”  พ่อพูด



“คุณพ่อไม่มีเหตุผล คุณพ่อเอาแต่ใจตัวเอง ไม่เข้าใจความรู้สึกของหนู”  พิมพูด  “ถ้าคุณพ่อรู้บางอย่างเกี่ยวกับหนูและตะวัน เกี่ยวกับฮายาโตะซัง และเกี่ยวกับเอ็ม คุณพ่อจะเข้าใจ แต่ตอนนี้พิมยังไม่พร้อมที่จะบอกคุณพ่อ เข้าใจไหมค่ะ ว่าตอนนี้พิมยังไม่พร้อมในทุกๆเรื่องที่กำลัง

จะเข้ามาในชีวิต ตอนนี้พิมขอเวลาทำความเข้าใจกับความรู้สึกของตัวเองก่อนได้ไหมค่ะ พิมขอเวลาวางแผนชีวิตของพิมก่อนได้ไหมค่ะ”



พ่อของเธอถึงกับเงียบ



“ถ้าเวลานั้นมาถึง พิมจะบอกความจริงให้พ่อและทุกๆคนรู้ค่ะ”  เธอพูดเพียงเบาๆ และเดินออกจากห้องสมุดของพ่อเธอไป