ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เยี่ยมบ้านวิน
เธอทำงานไปตามปกติของเธอและเธอเผลอหลับหลายครั้ง ด้วยอาการที่ปวดหัวจนรับแทบไม่ไหว บ้างครั้งทำให้เธอน้ำตาเกือบจะไหลเพราะปวดหัวอย่างหนัก วันนี้วินก็มาทำงานพร้อมกับเธอด้วย เขาช่วยเธอทำงานทุกอย่างโดยที่เธอไม่ต้องเอ่ยปากขอร้อง พิมเพิ่งเห็นว่าวินเป็นคนที่หน้าตาหล่อดีเหมือนกันเวลาที่เขามาอยู่ใกล้ๆเธอและคอยดูแลเธอเป็นอย่างดี
และแล้ววันนี้ก็ผ่านไปได้ด้วยดี วินช่วยเหลือเธอตลอดเวลา แต่กระนั้นก็ยังมิวายทำให้เธอไข้ขึ้นสูง จนพี่ชายต้องพาไปหาหมอ หมอบอกเธอว่าเธอดื่มแอลกอฮอล์หนักเกินไป ทำให้เกิดอาหารปวดหัว แต่ยังไม่ยอมพักผ่อนยังฝืนไปทำงานต่อ ทำให้เกิดไข้ขึ้นสูง
“พี่บอกแล้วว่าให้พักผ่อนอยู่บ้าน” พี่ชายพูด “ไม่เชื่อพี่แล้วเป็นไงละ”
“ก็เพราะพี่ชวนหนูไปเที่ยวถึงได้เป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอค่ะ” พิมพูด
พี่ชายถึงกับพูดไม่ถูก แต่ก็ยังพูดออกมา “รู้แล้วน่า”
“แต่การที่หนูไม่สบายครั้งนี้ ทำให้หนูได้เห็นความดีของคนคนหนึ่ง” พิมพูดเธอเริ่มอมยิ้มเล็กๆ “คนที่หนูไม่คิดว่าเขาจะทำดีกับหนูได้ถึงขนาด
นี้ เพราะเราเพิ่งเจอกันแค่ไม่กี่วัน”
พี่ชายจ้องเธอตาแทบถลนออกมา “ใคร?” เขาถาม
เธออมยิ้มเล็กๆพร้อมกับหลบสายตาของพี่ชายและพูด “ไว้ให้ถึงเวลาก่อนนะค่ะ แล้วหนูจะแนะนำเขาให้พี่รู้จัก” พี่ชายทำหน้าเหมือนไม่ค่อย
พอใจสักเท่าไหร่ พร้อมกับบ่นเล็กๆน้อยๆตลอดทางกลับบ้าน เมื่อมาถึงบ้านก็หยุดบ่น พร้อมกับทำใจรับ ว่าน้องของตัวเองกำลังจะมีความรัก
เช้าวันรุ่งขึ้นพิมตื่นแต่เช้าขึ้นมาทำเค้ก มีป้าแม่บ้านและสาวใช้อีกหนึ่งคนเป็นลูกมือ สาวใช้ด้วยความที่ไม่เคยเรียนการทำอาหารฝรั่งมาจึงไม่ทราบวิธีทำเค้ก เธอได้แต่ช่วยในบ้างเรื่อง เช่นการนวดแป้ง การโรยแป้ง การตกแต่งหน้าเค้ก ส่วนป้าแม่บ้าน ด้วยความที่แกเป็นคนไทยโบราณ แกจึงไม่ทราบว่าการทำเค้กต้องทำอย่างไร พอๆกับสาวใช้นั่นแหล่ะ
พิมขับรถมาทำงานพร้อมกับเค้กช็อกโกแลตที่เธอทำสุดฝีมือ ตอนที่เธอไปหาหมอ หมอจัดการถอดเฝือกออกให้เธอเรียบร้อย ส่วนพี่ชายแอบไปถอดออกตั้งแต่เมื่อไหร่นั้น พิมไม่รู้ รู้ตัวอีกทีพี่ชายก็ไปถอดเฝือกออกเรียบร้อยแล้ว เธอเข้ามาในห้องทำงานของเธอ พร้อมกับความประหลาดใจ วินไม่มาเรียนรู้งานเหรอวันนี้? หรือว่าเขาติดไข้จากเรา? เกิดคำถามขึ้นในใจของพิม
“วันนี้น้องชายผมขอหยุดงานหนึ่งวันครับ” ผู้จัดการอมรินทร์ เดินเข้ามาพร้อมกับพูด
“ทำไมละค่ะ” พิมถามพร้อมกับวางของลง แต่ยังถือเค้กไว้ในมือ
“ผมไม่ทราบซิครับ”
“เหรอค่ะ” พิมพูดหน้าเศร้าๆ อย่างเห็นได้ชัด
“แต่ถ้าอยากเจอวิน ก็ไปหาเขาที่บ้านของเขาซิครับ” ผู้จัดการอมรินทร์พูด “ผมขอแนะนำให้ไปตอนช่วงพักกลางวันจะดีที่สุดนะ
ครับ”
“เอ๊ะ” พิมอุทานเบาๆ
“นี่ที่อยู่ของเขาครับ” ผู้จัดการพูดพร้อมกับยื่นกระดาษโน๊ตให้ “วินเขาไม่ออกไปไหนหรอกครับ เขากับผมอยู่บ้านคนละหลังครับ เขาอยู่คนเดียวกับสาวใช้อีกหนึ่งคน”
หลังจากพูดจบผู้จัดการเดินออกไปจากห้องทำงานของพิม พิมมองดูที่อยู่ที่ผู้จัดการให้ เธอนึกในใจ ทำไมผู้จัดการต้องให้ที่อยู่กับเธอด้วย เดี๋ยวพรุ่งนี้วินก็จะกลับมาทำงานแล้วไม่ใช่เหรอ
พิมทำงานตามปกติ บางทีเธอเผลอเรียกชื่อของเขาออกมา เพื่อให้เขามาดูแผนงานและช่วยกันคิด แต่พอรู้ตัวอีกที ก็พบว่าตรงโชว์ฟานั้นว่างเปล่า วันนี้วินไม่มาทำงาน แค่วันเดียวทำให้พิมหลงเขาได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ ทั้งๆที่รู้ว่าเขาเป็นเพลบอย ทั้งๆที่รู้ว่าเขามีผู้หญิงอยู่ข้างๆตัวเยอะแยะเต็มไปหมด แต่ทำไมในใจยังคงเฝ้าคิดถึงแต่เขาได้นะ
ช่วงพักกลางวันขับรถไปตามที่อยู่ที่ผู้จัดการให้ไว้ เธอหลงทางบ้างเป็นบางครั้ง และเธอก็โทรศัพท์สอบถามจากศูนย์การท่องเที่ยวเป็นระยะ (ศูนย์การท่องเที่ยวที่มีเบอร์โทรไว้สำหรับชาวต่างชาติที่มาท่องเที่ยวแล้วไปต่อไม่ถูก หลงทาง อะไรทำนองนั้น) จนในที่สุดเธอก็มาถึงบ้านของเขา
บ้านของวินตั้งอยู่แถวชาญเมือง ห่างไกลจากตัวเมืองมาก เป็นบ้านไม้สองชั้นที่ออกแบบและตกแต่งแบบรีสอร์ท ท่าทางจะหลายล้าน บ้านนี้มีต้นไม้เต็มไปหมดดูร่มลื่นสวยงามได้กลิ่นไอธรรมชาติ เธอชอบบ้านแบบนี้ แต่มันเงียบมาก เหมือนไม่มีคนอยู่ แต่มีรถของเขาจอดยู่ที่โรงรถ
พิมกดกริ่งหน้าประตูบ้าน มีสาวใช้หน้าตาน่ารัก ผิวคล้ำ ทักเปียสองข้าง ตัวเตี้ยๆไม้สูงมากนัก ฟันหน้าโต อวบๆ ไม่ผอม ไม่อ้วน ใส่ผ้ากันเปื้อนด้วย
“มาหาใครค่ะ” สาวใช้พูดสำเนียงลาวๆยังไงไม่รู้
“คุณนฤพล” พิมตอบและยิ้มให้เธอ
สาวใช้ยิ้มฟันขาวให้พิม พร้อมกับพูดว่า “คุณวินบ่อยู่ค่ะ”
“แต่พี่ชายของวินบอกว่าวินอยู่ทีนี่นะ” พิมพูด พิมรู้ว่าวินอยู่ทีนี่
“บ่อยู่จริงๆค่ะ” สาวใช้พยายามปฏิเสธเต็มที่
“งั้นฝากไอ้นี่ให้วินทีนะจ๊ะ” พิมพูดพร้อมกับยื่นเค้กให้สาวใช้ เธอรับเค้กที่พิมยื่นให้ พิมรู้ทันทีว่าวินต้องอยู่แน่นอน เพราะสาวใช้
ของเขารับของจากเธอโดยไม่มีการห้ามว่าเมื่อไหร่คุณวินจะกลับ เมื่อไหร่จะมาก็ไม่รู้ จากที่พิมรู้มา นานๆวินถึงจะกลับมานอนบ้าน ส่วนมาก
เขาจะไปนอนบ้านผู้หญิงมากกว่า “เมื่อไหร่คุณวินจะกลับมาละจ๊ะ”
“เอ่อ --- เอ่อคือ” สาวใช้พูดไม่ถูก
“เมื่อไหร่ละ” พิมกระตุ้น
“บ่ฮู้ค่ะ” สาวใช้ตอบ
“เหรอ” พิมพูดพร้อมกับยืนพิงที่ประตูรั้ว “ฉันกลับก่อนละกัน”
“เดี๋ยวค่ะ” สาวใช้เรียก “คุณชื่ออะไรค่ะ”
“ชื่อพิมพ์ผกา” พิมตอบ “แต่ไม่ต้องบอกวินหรอกว่าฉันมา ถ้าเขาถามว่าเอาเค้กมาจากไหน เธอก็บอกวินไปว่า เธอซื้อมา”
“มันจะดีเหรอค่ะ”
“ดีซิ” พิมตอบแบบกระตุ้น “ฉันกลับก่อนละกัน”
พิมขับรถกลับด้วยความสบายใจ เธอให้ของตอบแทนวินแล้ว ถึงแม้จะไม่ได้เจอก็ตามทีเถอะ
ที่บ้านของวิน
“ใครมานะ” วินถามสาวใช้ที่เดินเข้าบ้านแบบย่องเบา “ประดู่ ฉันถามว่าใครมา”
สาวใช้ถึงกับหยุดชะงักกับที่ “พ่อค้าขายขนมเค้กค่ะ” สำเนียงลาวด้วย
“เธอก็เลยออกไปซื้องั้นเหรอ” เขาพูดพร้อมกับเดินลงบันได
“ค่ะ” สาวใช้ตอบพร้อมกับเดินเข้าครัว
“มีเรื่องอะไรกันค่ะวิน” ผู้หญิงสาวสวยเซ็กซี่ในชุดที่ไม่ค่อยจะสุภาพมากนัก ใส่เสื้อคลุมสีฟ้า ส่วนวินก็นุ่งกางเกงยีนแค่ตัวเดียว
เหมือนกัน แค่เสื้อผ้าก็พอจะบอกได้แล้วว่าเมื่อคืนที่ผ่านมาทั้งสองทำกิจกรรมอะไรกัน สภาพของทั้งสองเหมือนเพิ่งตื่นนอนไม่มีผิดเลย เดินลงบันไดมาตามๆกัน
“ไม่มีอะไรหรอกแค่ประดู่เขาออกไปซื้อของที่มาขายหน้าบ้าน” วินตอบสาวสวยคนนั้น
ประดู่ยกกับข้าวออกมาตั้งที่โต๊ะให้ทั้งสองคนรับประทาน ทั้งสองคนนั่งลงกับเก้าอี้และเริ่มตั้งหน้าตั้งตารับประทานอาหารกัน หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ ประดู่ไปยกเค้กมาให้นายทั้งสองคนรับประทานกัน
“ทำไมเค้กมันเป็นแบบนี้ละ” สาวสวยถาม “ไม่เหมือนเค้กที่พ่อค้าธรรมดาจะทำขายเลยนะ เหมือนเค้กที่ทำขายตามโรงแรมมากกว่า เค้กที่มียี่ห้ออะไรทำนองนั้น”
“ผมก็เห็นด้วยกับคุณนะ แองจี้” วินพูดพร้อมกับตักเค้กเข้าปาก “ประดู่ นี่แกซื้อมาเท่าไหร่”
สาวใช้ถึงอึ้ง เพราะตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยซื้อเค้ก เธอบอกราคาไม่ถูก แต่ก็กลั้นใจตอบ “300”
“สมราคานะ แต่ทำไมถึงมาขายในลักษณะแบบนี้ ทำไมไม่ไปเปิดร้านทำเค้กเลย” แองจี้พูด
วินกับแองจี้กำลังครุ่นคิดอย่างสงสัย พร้อมกับตักเค้กเข้าปาก ส่วนสาวใช้พยายามปลีกตัวออกห่างจากเจ้านายทั้งสองคน แต่ทำยังไงก็ทำไม่ได้เพราะทั้งสองคนเล็งคำถามใส่เธอตลอดเวลา
“พ่อค้าคนนี้เขามาบ่อยไหม” วินถามประดู่
“ครั้งนี้ครั้งแรกค่ะ” ประดู่ตอบนาย
“แล้วเขาจะมาอีกไหม” วินถาม
“บ่ทราบค่ะ”
“ถ้าเขามาอีกก็ซื้ออีกนะ ฉันชอบอร่อยดี” วินพูด
“แต่ถึงยังงั้นก็เถอะค่ะมันน่าสงสัยจะตายไป” แองจี้แย้ง “บ้านวินก็ออกจะห่างไกลแบบนี้ยังมีมานะเข้ามาขายถึงข้างในเหลือบ
ประดู่แกมั่นใจนะ”
“ค่ะ” ประดู่ตอบ
“แองจี้เดี๋ยวผมไปส่งคุณละกันนะ” วินพูด “ประดู่ขึ้นไปหยิบเช็คที่อยู่ในใต้ลิ้นชักในห้องนอนมาหน่อย”
“ค่ะ” แล้วสาวใช้ก็เดินขึ้นไปเอาเช็คมาให้ด้วยความรวดเร็วพร้อมกับปากกา
วินเซ็นเช็ค และดึงออกมาให้แองจี้ “สองหมื่นบาท ผมให้”
“ขอบคุณค่ะ” แองจี้ตอบพร้อมกับหอมแก้วเขาและรับเช็คมา “ครั้งหน้าเมื่อไหร่ค่ะ”
“ต้องดูก่อนนะ” วินตอบหน้าตาไม่สนใจ “คุณขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ”
แองจี้เดินขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าตามที่วินบอก ส่วนวินมองมาทางประดู่ เธอถึงกับกลัวสุดขีดเรื่องที่พิมเอาเค้กมาให้ “ระหว่าง
ที่ฉันไม่ตื่นมีคนมาหาหรือเปล่า”
“บ่มีค่ะ” ประดู่ตอบ
“ห้าร้อยฉันให้” วินพูดพร้อมกับควักเงินในกระเป๋ากางเกงมาให้ “คราวหน้าถ้าฉันพาผู้หญิงเข้าบ้านอีก แกก็ทำเหมือนที่เคยทำนั่นแหล่ะ ยกเว้นพวกญาติๆของฉัน ถ้าพวกนี้มาก็ให้เข้าบ้าน แต่ต้องไปบอกฉันก่อนนะ ว่าใครมา เพราะญาติพี่น้องบางคนฉันก็ไม่ชอบ”
“ค่ะ” ประดู่ตอบ
“ขอบใจเรื่องเค้ก ฉันชอบมาก มีรสชาติบางอย่างที่ไม่เหมือนที่อื่น ฉันชอบมันอร่อยดี”
และแล้วเรื่องในวันนี้ก็ผ่านไปได้ด้วยดี วินยังคงไม่รู้เรื่องที่พิมทำเค้กไปให้ที่บ้าน พิมยังไม่รู้ว่าวินพาผู้หญิงมานอนถึงบ้าน พี่น็อตยังคงไม่รู้เรื่องที่พิมแอบหลงรัก ทุกอย่างกำลังดำเนินไปตามเนื้อเรื่องของมัน หากแต่ว่า ถ้าไม่มีคนมาขัดเสียก่อนนะ
และแล้ววันนี้ก็ผ่านไปได้ด้วยดี วินช่วยเหลือเธอตลอดเวลา แต่กระนั้นก็ยังมิวายทำให้เธอไข้ขึ้นสูง จนพี่ชายต้องพาไปหาหมอ หมอบอกเธอว่าเธอดื่มแอลกอฮอล์หนักเกินไป ทำให้เกิดอาหารปวดหัว แต่ยังไม่ยอมพักผ่อนยังฝืนไปทำงานต่อ ทำให้เกิดไข้ขึ้นสูง
“พี่บอกแล้วว่าให้พักผ่อนอยู่บ้าน” พี่ชายพูด “ไม่เชื่อพี่แล้วเป็นไงละ”
“ก็เพราะพี่ชวนหนูไปเที่ยวถึงได้เป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอค่ะ” พิมพูด
พี่ชายถึงกับพูดไม่ถูก แต่ก็ยังพูดออกมา “รู้แล้วน่า”
“แต่การที่หนูไม่สบายครั้งนี้ ทำให้หนูได้เห็นความดีของคนคนหนึ่ง” พิมพูดเธอเริ่มอมยิ้มเล็กๆ “คนที่หนูไม่คิดว่าเขาจะทำดีกับหนูได้ถึงขนาด
นี้ เพราะเราเพิ่งเจอกันแค่ไม่กี่วัน”
พี่ชายจ้องเธอตาแทบถลนออกมา “ใคร?” เขาถาม
เธออมยิ้มเล็กๆพร้อมกับหลบสายตาของพี่ชายและพูด “ไว้ให้ถึงเวลาก่อนนะค่ะ แล้วหนูจะแนะนำเขาให้พี่รู้จัก” พี่ชายทำหน้าเหมือนไม่ค่อย
พอใจสักเท่าไหร่ พร้อมกับบ่นเล็กๆน้อยๆตลอดทางกลับบ้าน เมื่อมาถึงบ้านก็หยุดบ่น พร้อมกับทำใจรับ ว่าน้องของตัวเองกำลังจะมีความรัก
เช้าวันรุ่งขึ้นพิมตื่นแต่เช้าขึ้นมาทำเค้ก มีป้าแม่บ้านและสาวใช้อีกหนึ่งคนเป็นลูกมือ สาวใช้ด้วยความที่ไม่เคยเรียนการทำอาหารฝรั่งมาจึงไม่ทราบวิธีทำเค้ก เธอได้แต่ช่วยในบ้างเรื่อง เช่นการนวดแป้ง การโรยแป้ง การตกแต่งหน้าเค้ก ส่วนป้าแม่บ้าน ด้วยความที่แกเป็นคนไทยโบราณ แกจึงไม่ทราบว่าการทำเค้กต้องทำอย่างไร พอๆกับสาวใช้นั่นแหล่ะ
พิมขับรถมาทำงานพร้อมกับเค้กช็อกโกแลตที่เธอทำสุดฝีมือ ตอนที่เธอไปหาหมอ หมอจัดการถอดเฝือกออกให้เธอเรียบร้อย ส่วนพี่ชายแอบไปถอดออกตั้งแต่เมื่อไหร่นั้น พิมไม่รู้ รู้ตัวอีกทีพี่ชายก็ไปถอดเฝือกออกเรียบร้อยแล้ว เธอเข้ามาในห้องทำงานของเธอ พร้อมกับความประหลาดใจ วินไม่มาเรียนรู้งานเหรอวันนี้? หรือว่าเขาติดไข้จากเรา? เกิดคำถามขึ้นในใจของพิม
“วันนี้น้องชายผมขอหยุดงานหนึ่งวันครับ” ผู้จัดการอมรินทร์ เดินเข้ามาพร้อมกับพูด
“ทำไมละค่ะ” พิมถามพร้อมกับวางของลง แต่ยังถือเค้กไว้ในมือ
“ผมไม่ทราบซิครับ”
“เหรอค่ะ” พิมพูดหน้าเศร้าๆ อย่างเห็นได้ชัด
“แต่ถ้าอยากเจอวิน ก็ไปหาเขาที่บ้านของเขาซิครับ” ผู้จัดการอมรินทร์พูด “ผมขอแนะนำให้ไปตอนช่วงพักกลางวันจะดีที่สุดนะ
ครับ”
“เอ๊ะ” พิมอุทานเบาๆ
“นี่ที่อยู่ของเขาครับ” ผู้จัดการพูดพร้อมกับยื่นกระดาษโน๊ตให้ “วินเขาไม่ออกไปไหนหรอกครับ เขากับผมอยู่บ้านคนละหลังครับ เขาอยู่คนเดียวกับสาวใช้อีกหนึ่งคน”
หลังจากพูดจบผู้จัดการเดินออกไปจากห้องทำงานของพิม พิมมองดูที่อยู่ที่ผู้จัดการให้ เธอนึกในใจ ทำไมผู้จัดการต้องให้ที่อยู่กับเธอด้วย เดี๋ยวพรุ่งนี้วินก็จะกลับมาทำงานแล้วไม่ใช่เหรอ
พิมทำงานตามปกติ บางทีเธอเผลอเรียกชื่อของเขาออกมา เพื่อให้เขามาดูแผนงานและช่วยกันคิด แต่พอรู้ตัวอีกที ก็พบว่าตรงโชว์ฟานั้นว่างเปล่า วันนี้วินไม่มาทำงาน แค่วันเดียวทำให้พิมหลงเขาได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ ทั้งๆที่รู้ว่าเขาเป็นเพลบอย ทั้งๆที่รู้ว่าเขามีผู้หญิงอยู่ข้างๆตัวเยอะแยะเต็มไปหมด แต่ทำไมในใจยังคงเฝ้าคิดถึงแต่เขาได้นะ
ช่วงพักกลางวันขับรถไปตามที่อยู่ที่ผู้จัดการให้ไว้ เธอหลงทางบ้างเป็นบางครั้ง และเธอก็โทรศัพท์สอบถามจากศูนย์การท่องเที่ยวเป็นระยะ (ศูนย์การท่องเที่ยวที่มีเบอร์โทรไว้สำหรับชาวต่างชาติที่มาท่องเที่ยวแล้วไปต่อไม่ถูก หลงทาง อะไรทำนองนั้น) จนในที่สุดเธอก็มาถึงบ้านของเขา
บ้านของวินตั้งอยู่แถวชาญเมือง ห่างไกลจากตัวเมืองมาก เป็นบ้านไม้สองชั้นที่ออกแบบและตกแต่งแบบรีสอร์ท ท่าทางจะหลายล้าน บ้านนี้มีต้นไม้เต็มไปหมดดูร่มลื่นสวยงามได้กลิ่นไอธรรมชาติ เธอชอบบ้านแบบนี้ แต่มันเงียบมาก เหมือนไม่มีคนอยู่ แต่มีรถของเขาจอดยู่ที่โรงรถ
พิมกดกริ่งหน้าประตูบ้าน มีสาวใช้หน้าตาน่ารัก ผิวคล้ำ ทักเปียสองข้าง ตัวเตี้ยๆไม้สูงมากนัก ฟันหน้าโต อวบๆ ไม่ผอม ไม่อ้วน ใส่ผ้ากันเปื้อนด้วย
“มาหาใครค่ะ” สาวใช้พูดสำเนียงลาวๆยังไงไม่รู้
“คุณนฤพล” พิมตอบและยิ้มให้เธอ
สาวใช้ยิ้มฟันขาวให้พิม พร้อมกับพูดว่า “คุณวินบ่อยู่ค่ะ”
“แต่พี่ชายของวินบอกว่าวินอยู่ทีนี่นะ” พิมพูด พิมรู้ว่าวินอยู่ทีนี่
“บ่อยู่จริงๆค่ะ” สาวใช้พยายามปฏิเสธเต็มที่
“งั้นฝากไอ้นี่ให้วินทีนะจ๊ะ” พิมพูดพร้อมกับยื่นเค้กให้สาวใช้ เธอรับเค้กที่พิมยื่นให้ พิมรู้ทันทีว่าวินต้องอยู่แน่นอน เพราะสาวใช้
ของเขารับของจากเธอโดยไม่มีการห้ามว่าเมื่อไหร่คุณวินจะกลับ เมื่อไหร่จะมาก็ไม่รู้ จากที่พิมรู้มา นานๆวินถึงจะกลับมานอนบ้าน ส่วนมาก
เขาจะไปนอนบ้านผู้หญิงมากกว่า “เมื่อไหร่คุณวินจะกลับมาละจ๊ะ”
“เอ่อ --- เอ่อคือ” สาวใช้พูดไม่ถูก
“เมื่อไหร่ละ” พิมกระตุ้น
“บ่ฮู้ค่ะ” สาวใช้ตอบ
“เหรอ” พิมพูดพร้อมกับยืนพิงที่ประตูรั้ว “ฉันกลับก่อนละกัน”
“เดี๋ยวค่ะ” สาวใช้เรียก “คุณชื่ออะไรค่ะ”
“ชื่อพิมพ์ผกา” พิมตอบ “แต่ไม่ต้องบอกวินหรอกว่าฉันมา ถ้าเขาถามว่าเอาเค้กมาจากไหน เธอก็บอกวินไปว่า เธอซื้อมา”
“มันจะดีเหรอค่ะ”
“ดีซิ” พิมตอบแบบกระตุ้น “ฉันกลับก่อนละกัน”
พิมขับรถกลับด้วยความสบายใจ เธอให้ของตอบแทนวินแล้ว ถึงแม้จะไม่ได้เจอก็ตามทีเถอะ
ที่บ้านของวิน
“ใครมานะ” วินถามสาวใช้ที่เดินเข้าบ้านแบบย่องเบา “ประดู่ ฉันถามว่าใครมา”
สาวใช้ถึงกับหยุดชะงักกับที่ “พ่อค้าขายขนมเค้กค่ะ” สำเนียงลาวด้วย
“เธอก็เลยออกไปซื้องั้นเหรอ” เขาพูดพร้อมกับเดินลงบันได
“ค่ะ” สาวใช้ตอบพร้อมกับเดินเข้าครัว
“มีเรื่องอะไรกันค่ะวิน” ผู้หญิงสาวสวยเซ็กซี่ในชุดที่ไม่ค่อยจะสุภาพมากนัก ใส่เสื้อคลุมสีฟ้า ส่วนวินก็นุ่งกางเกงยีนแค่ตัวเดียว
เหมือนกัน แค่เสื้อผ้าก็พอจะบอกได้แล้วว่าเมื่อคืนที่ผ่านมาทั้งสองทำกิจกรรมอะไรกัน สภาพของทั้งสองเหมือนเพิ่งตื่นนอนไม่มีผิดเลย เดินลงบันไดมาตามๆกัน
“ไม่มีอะไรหรอกแค่ประดู่เขาออกไปซื้อของที่มาขายหน้าบ้าน” วินตอบสาวสวยคนนั้น
ประดู่ยกกับข้าวออกมาตั้งที่โต๊ะให้ทั้งสองคนรับประทาน ทั้งสองคนนั่งลงกับเก้าอี้และเริ่มตั้งหน้าตั้งตารับประทานอาหารกัน หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ ประดู่ไปยกเค้กมาให้นายทั้งสองคนรับประทานกัน
“ทำไมเค้กมันเป็นแบบนี้ละ” สาวสวยถาม “ไม่เหมือนเค้กที่พ่อค้าธรรมดาจะทำขายเลยนะ เหมือนเค้กที่ทำขายตามโรงแรมมากกว่า เค้กที่มียี่ห้ออะไรทำนองนั้น”
“ผมก็เห็นด้วยกับคุณนะ แองจี้” วินพูดพร้อมกับตักเค้กเข้าปาก “ประดู่ นี่แกซื้อมาเท่าไหร่”
สาวใช้ถึงอึ้ง เพราะตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยซื้อเค้ก เธอบอกราคาไม่ถูก แต่ก็กลั้นใจตอบ “300”
“สมราคานะ แต่ทำไมถึงมาขายในลักษณะแบบนี้ ทำไมไม่ไปเปิดร้านทำเค้กเลย” แองจี้พูด
วินกับแองจี้กำลังครุ่นคิดอย่างสงสัย พร้อมกับตักเค้กเข้าปาก ส่วนสาวใช้พยายามปลีกตัวออกห่างจากเจ้านายทั้งสองคน แต่ทำยังไงก็ทำไม่ได้เพราะทั้งสองคนเล็งคำถามใส่เธอตลอดเวลา
“พ่อค้าคนนี้เขามาบ่อยไหม” วินถามประดู่
“ครั้งนี้ครั้งแรกค่ะ” ประดู่ตอบนาย
“แล้วเขาจะมาอีกไหม” วินถาม
“บ่ทราบค่ะ”
“ถ้าเขามาอีกก็ซื้ออีกนะ ฉันชอบอร่อยดี” วินพูด
“แต่ถึงยังงั้นก็เถอะค่ะมันน่าสงสัยจะตายไป” แองจี้แย้ง “บ้านวินก็ออกจะห่างไกลแบบนี้ยังมีมานะเข้ามาขายถึงข้างในเหลือบ
ประดู่แกมั่นใจนะ”
“ค่ะ” ประดู่ตอบ
“แองจี้เดี๋ยวผมไปส่งคุณละกันนะ” วินพูด “ประดู่ขึ้นไปหยิบเช็คที่อยู่ในใต้ลิ้นชักในห้องนอนมาหน่อย”
“ค่ะ” แล้วสาวใช้ก็เดินขึ้นไปเอาเช็คมาให้ด้วยความรวดเร็วพร้อมกับปากกา
วินเซ็นเช็ค และดึงออกมาให้แองจี้ “สองหมื่นบาท ผมให้”
“ขอบคุณค่ะ” แองจี้ตอบพร้อมกับหอมแก้วเขาและรับเช็คมา “ครั้งหน้าเมื่อไหร่ค่ะ”
“ต้องดูก่อนนะ” วินตอบหน้าตาไม่สนใจ “คุณขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ”
แองจี้เดินขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าตามที่วินบอก ส่วนวินมองมาทางประดู่ เธอถึงกับกลัวสุดขีดเรื่องที่พิมเอาเค้กมาให้ “ระหว่าง
ที่ฉันไม่ตื่นมีคนมาหาหรือเปล่า”
“บ่มีค่ะ” ประดู่ตอบ
“ห้าร้อยฉันให้” วินพูดพร้อมกับควักเงินในกระเป๋ากางเกงมาให้ “คราวหน้าถ้าฉันพาผู้หญิงเข้าบ้านอีก แกก็ทำเหมือนที่เคยทำนั่นแหล่ะ ยกเว้นพวกญาติๆของฉัน ถ้าพวกนี้มาก็ให้เข้าบ้าน แต่ต้องไปบอกฉันก่อนนะ ว่าใครมา เพราะญาติพี่น้องบางคนฉันก็ไม่ชอบ”
“ค่ะ” ประดู่ตอบ
“ขอบใจเรื่องเค้ก ฉันชอบมาก มีรสชาติบางอย่างที่ไม่เหมือนที่อื่น ฉันชอบมันอร่อยดี”
และแล้วเรื่องในวันนี้ก็ผ่านไปได้ด้วยดี วินยังคงไม่รู้เรื่องที่พิมทำเค้กไปให้ที่บ้าน พิมยังไม่รู้ว่าวินพาผู้หญิงมานอนถึงบ้าน พี่น็อตยังคงไม่รู้เรื่องที่พิมแอบหลงรัก ทุกอย่างกำลังดำเนินไปตามเนื้อเรื่องของมัน หากแต่ว่า ถ้าไม่มีคนมาขัดเสียก่อนนะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น