ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เรื่องงาน
พิมไม่เถียง เพราะมันเป็นความจริง แต่ครั้งนี้เธอจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นเด็ดขาด เธอจะต้องมาทำงานกับพี่ชายของเธอให้ได้ พิมเอาอาหารที่เหลืองไปให้หมากิน หมาตัวนี้กินง่ายกว่าที่พิมคิด งานนี้ผ่านฉลุย ขาของพี่น็อตก็เริ่มดีขึ้น ถ้าพี่น็อตไม่ประมาทฝ่าไฟแดงละก็ คงไม่ต้องเป็นแบบนี้แน่สองอาทิตย์เต็ม ที่เธอกับพี่ชายใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านหลังนี้ และนี่ก็ได้เวลากลับแล้วด้วย วันกลับ คุณสินผู้ช่วยของพี่น็อต เป็นคนขับรถมารับ ส่วนเจ้าหมาโกเด้น เจ้าของมาเอาไปเมื่อวานนี้เอง ขากลับพี่น็อตค่อนข้างอาลัยอาวรณ์กับบ้านหลังนี้เหมือนกัน
“โธ่ พี่ค่ะเดี๋ยวพวกเราก็มากันอีก” พิมพูด “รีบไปเถอะค่ะ พิมอยากจะกลับบ้านไปเตรียมตัวทำงานแล้วนะค่ะ”
“ก็ได้” พี่ชายตอบสั้น น้ำเสียงเหมือนเด็กร้องไห้
พี่ชายคนเดียวที่พิมแอบรัก ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา พิมยังไม่เคยเห็นพี่มีแฟนกับเขาสักคนเลย แต่พี่ชายของพิมไม่ได้เป็นพวกรักร่วมเพศแน่ เธอมั่นใจ เพราะพี่ไม่ชอบมีแฟน ไม่ชอบมีกิ๊ก ไม่ชอบการแต่งงาน แต่พี่เป็นเสือผู้หญิง เสือของจริง สืบทอดวิชากระหล่อนของพ่อพิมมาขนานแท้ แต่พ่อบอกว่าสักวันหนึ่งถ้าเจอรักของแท้ เขาจะถอนตัวไม่ขึ้น เพราะวิชานี้มันอาถรรพ์ ผู้หญิงทั่วไปหลอกได้ไม่เคยพลาดมือเสือ ยกเว้นแต่คู่แท้ คู่แท้ที่สามารถปราบวิชานี้ลงได้ นี่เป็นเคล็ดวิชาของพ่อพิม
ขากลับพิมแวะซื้อของกลับตามทางมามากมายเพื่อที่จะเอาไปให้เพื่อนที่เธอร่วมงานด้วย ส่วนพี่ชายเอาแต่นั่งหลับตลอดทางที่กลับ คุณสินที่เป็นผู้ช่วยเลยเผลอเล่าเรื่องของพี่ชายให้ฟัง กลับมาถึงบ้าน คนรับใช้ของบ้านมาช่วยขนของลงไปจนหมด พี่ชายยังกึ่งกลับกึ่งตื่นเมื่อมาถึงบ้าน คนใช้ช่วยกันหาพี่ชายขึ้นไปบนห้องนอนของพี่ ส่วนพิมหลังจากที่ขอบคุณคุณสินเสร็จ คุณสินก็ขับรถกลับบ้าน
พิมเตรียมเอกสารงานสำหรับกลับเข้าทำงานและใช้ชีวิตตามปกติของเธอในวันพรุ่งนี้ แต่อีกไม่นานชีวิตของเธอกำลังจะเปลี่ยนไปโดยที่เธอตั้งตัวไม่ทันแน่นอน
“พี่ค่ะ” พิมเข้ามาหาพี่ที่ห้องนอนของพี่น็อต “พิมมีเอกสารบางอย่างที่จะให้พี่ดูค่ะ”
“เอกสารอะไร” พี่ชายถามพร้อมกับลุกขึ้น บิดตัวเล็กน้อย
“เอกสารโปรเจ็กใหม่ของโรงแรมเพชรมณีค่ะ” พิมพูด “พิมคิดว่ามันน่าจะมีประโยชน์กับโรงแรมMeteor ของพี่บ้างค่ะ”
“โอ้โฮ ขอบใจมากเลย” พี่ชายพูดพร้อมกับเปิดดูเอกสาร “นี่มันงานสำคัญนะ พิมเอามาให้พี่ดูมันจะดีเหรอ เดี๋ยวฝ่ายนั้นจะหาว่าพี่เล่นไม่ซื่อ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”
“พี่ไม่เอาดีกว่านะ” พร้อมส่งเอกสารคืนให้
“เอาไปดูเถอะค่ะ สิ้นปีพิมก็จะลาออกแล้ว” พิมพูด พร้อมกับยื่นเอกสารให้ “ไม่มีอะไรต้องห่วงอีกต่อไป พิมคิดว่าทำแบบนี้ดีที่สุดแล้ว”
“งั้นก็ไม่ขัดศรัทธรา” พี่ชายยิ้มให้พร้อมกับรับเอกสารจากมือของน้อง
“พิมไปนอนก่อนนะค่ะ” พิมพูดและเดินออกไป
เช้าวันรุ่งขึ้นพิมตื่นมาด้วยความปวดเนื้อปวดตัว ท่าทางจะเดินทางบ่อย ร่างกายเลยปรับสภาพไม่ทัน เธออาบน้ำล้างหน้าแปรงฟัน เลือกชุดสูทสีเขียวอ่อนสวยงาม กระโปรงยาวถึงเข่า รองเท้ารัดส้นสีขาว เสื้อด้านในสีขาว เสื้อสูทด้านนอกสีเขียวอ่อน เธอรวบผมขึ้นไม่ปล่อยให้พลิ้วลมเหมือนตามเคย แต่งหน้าอ่อนๆ ทาปากสีชมพูอ่อน วันนี้เธอดูดีเหมือนทุกวัน ถือเอกสารและแฟ้มงานเดินออกจากห้องอย่างมั่นใจ พี่ชายอาสาไปส่งเธอด้านหลังโรงแรม เพชรมณี เพื่อไม่เป็นที่สังเกต จึงเลือกที่จะไปส่งด้านหลังโรงแรม พิมตอบตกลงรับน้ำใจของพี่ชาย ถึงแม้จะรู้ว่ามันเสี่ยง พิมออกจากบ้านและลงรถเดินเข้าที่ทำงานเป็นที่เรียบร้อยแบบไม่มีใครสงสัย (ปกติพิมจะขับรถมาทำงานเอง)
“สวัสดีค่ะผู้จัดการ” พิมทักทายผู้จัดการอมรินทร์ ที่เดินเข้ามาที่ห้องทำงานของเธอ
“หายดีแล้วเหรอ” ผู้จัดการอมรินทร์ถาม
“หายดี พอที่จะมาทำงานได้แล้วค่ะ”
“ก็ดี แต่อย่าทำงานหนักเกินไปละกัน คุณเป็นมันสมองให้กับโรงแรมของผม ถ้าเป็นอะไรไปมันจะลำบาก ช่วงที่คุณไม่มาทำงาน โรงแรม
วุ่นวายมากพอดู”
“ค่ะ” พิมตอบสั้นๆ และมีคนมาเคาะประตูห้อง
ผู้จัดการอมรินทร์จึงบอกเสียงดังๆว่า “เข้ามา”
“สวัสดีครับ” ผู้ชายหน้าตาดี แต่งตัวดูดีคนหนึ่งทักทายพิม
“สวัสดีค่ะ” พิมทักทายกลับ แบบยกมือไหว้
“พิมผกา นี่น้องชายของผม ผมจะให้เขามาเรียนรู้งานจากคุณ” ผู้จัดการอมรินทร์พูด
“ได้ค่ะ” พิมตอบ
“เริ่มงานวันนี้เลยนะ”
“ค่ะ”
“น้องชายของผมอายุเท่ากับคุณ ไม่ต้องยกมือไหว้หรอก แล้วมันก็เพิ่งจะเรียนจบเมื่อไม่นานมานี่เอง ผมเห็นว่ามันว่างๆก็เลยให้มาหา
ประสบการณ์การทำงานโรงแรมสองเดือน”
“ค่ะ”
“งั้นฝากด้วยละกัน” ผู้จัดการอมรินทร์ และเดินออกไปจากห้องทำงานของเธอ
“คุณนั่งตรงโชว์ฟาเถอะคะ” พิมพูดขณะที่เขาลากเก้าอี้มาข้างๆเธอ
“อ้าว” เขาอุทาน “แล้วผมจะเรียนรู้งานจากคุณได้ยังไงละ”
“ยังมีเวลาอีกเยอะค่ะ” พิมพูด “แล้วฉันจะค่อยๆบอกคุณเอง ไม่ต้องห่วงค่ะ คุณจะได้ประสบการณ์การทำงานกลับไปแน่ค่ะ”
“ครับ” เขาพูดและเดินไปนั่งที่โชว์ฟา
“คุณชื่ออะไรค่ะ” พิมถาม ส่วนเขากำลังเปิดทีวีและนั่งดูอย่างสนุกสนาน “คุณชื่ออะไรค่ะ”
“ผมชื่อวิน ชื่อจริงชื่อ นฤพล สุภาพภางค์กูล” เขาตอบ “แล้วคุณละ”
“ชื่อพิม ชื่อจริงชื่อพิมพ์ผกา”
“นามสกุลละ”
“อินทร์สังวร” พิมตอบ “พิมพ์ผกา อินทร์สังวร”
“อันที่จริงที่ผมเป็นเพลบอย แล้วก็เกเรมากด้วย” วินพูด
“แล้วบอกฉันทำไมละค่ะ”
“ผมอยากบอก โดยเฉพาะกับคนสวย” วินพูดสายตามองมาที่พิม “คุณมีแฟนหรือยัง”
“ยังค่ะ แต่มีคนที่รักแล้ว”
“แอบรักหรือว่าไงครับ”
“แอบรักค่ะ”
“ใครกันเป็นผู้โชคดีคนนั้น”
“คงจะบอกไม่ได้ค่ะ”
ทั้งสองอยู่ทำงานร่วมกันในวันนั้น พิมสอนงานเรื่องการใช้คอมพิวเตอร์เพื่อเชื่อมโยงเครือข่ายในโรงแรม การเช็คว่ามีคนที่มาเข้าพักเท่าไหร่ การเรียกดูรายชื่อของแขกที่มาพัก การผสานงานภายในโรงแรม โปรเจ็กใหม่ของโรงแรม อะไรต่างๆของโรงแรม การสั่งของเข้าโรงแรม การออกใบอณุญาติ การทำงานต่างๆ ที่เกี่ยวกับโรงแรมนี้
ผู้จัดการอมรินทร์ สุภาพภางค์กูลย์ อายุ27ปี เป็นคนที่หล่อมาก สูง หน้าตาดี ผิวขาว ที่บ้านท่าทางจะเลี้ยงมาแบบคุณชายไฮโซ เพราะดูหน้าตาแล้วพอจะเดาได้ โดยเฉพาะตอนที่เชิญพิมไปทานอาหารที่บ้าน พิมรู้ทันทีว่าถูกเลี้ยงมาแบบเจ้าชายน้อย แต่พิมก็ไม่ได้มีอคติกับเขา ถือว่าเขาเป็นคนดีคนหนึ่ง แต่สุดท้ายพิมก็ต้องเป็นศัตรูทางธุระกิจกับเขา
นฤพล สุภาพภางค์กูลย์ อายุ23ปี น้องชายของผู้จัดการอมรินทร์ ท่าทางคงเคยถูกทางบ้านตัดหางปล่อยวัดมาครั้งหนึ่ง เพราะดูจากการทำงานในวันนี้แล้ว พิมคิดว่าเขามีความเอาจริงเอาจังกับงานมากกว่าผู้จัดการอมรินทร์ แล้วก็คงจะเป็นคนที่เคยเรียนรู้ชีวิตมาแล้วครั้งหนึ่ง (การหาเงินเรียนเอง การทำงานแลกกับเงิน อะไรทำนองนั้น) ซึ่งต่างกับผู้จัดการอมรินทร์ที่ถูกเลี้ยงมาแบบไข่ในหิน
วันแรกหลังจากที่ไม่ได้มาทำงานหลายวัน ผ่านไปได้ด้วยดี พิมกลับมาบ้าน เธอปฏิเสธ ไม่ให้พี่น็อตมารับส่งเพราะคนจะสงสัยได้ ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่ความลับระดับชาติก็ตาม ถูกจับได้ก็เท่านั้น เธอขึ้นแท็กซี่กลับบ้าน วันสงกรานต์ปีหน้า พิมและพี่น็อตจะไปหาคุณพ่อกับคุณแม่ที่อังกฤษ เธอกลับมาถึงบ้าน ป้าแม่บ้านโผล่เข้ามากอดเธอพร้อมกับแสดงความเป็นห่วง
“ทำไมคุณหนูถึงไม่ให้คุณน็อตไปรับละค่ะ” ป้าพูด
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะเป็นแค่นี้เอง” พิมพูด “พิมกลับบ้านเองได้”
“โธ่ พี่ค่ะเดี๋ยวพวกเราก็มากันอีก” พิมพูด “รีบไปเถอะค่ะ พิมอยากจะกลับบ้านไปเตรียมตัวทำงานแล้วนะค่ะ”
“ก็ได้” พี่ชายตอบสั้น น้ำเสียงเหมือนเด็กร้องไห้
พี่ชายคนเดียวที่พิมแอบรัก ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา พิมยังไม่เคยเห็นพี่มีแฟนกับเขาสักคนเลย แต่พี่ชายของพิมไม่ได้เป็นพวกรักร่วมเพศแน่ เธอมั่นใจ เพราะพี่ไม่ชอบมีแฟน ไม่ชอบมีกิ๊ก ไม่ชอบการแต่งงาน แต่พี่เป็นเสือผู้หญิง เสือของจริง สืบทอดวิชากระหล่อนของพ่อพิมมาขนานแท้ แต่พ่อบอกว่าสักวันหนึ่งถ้าเจอรักของแท้ เขาจะถอนตัวไม่ขึ้น เพราะวิชานี้มันอาถรรพ์ ผู้หญิงทั่วไปหลอกได้ไม่เคยพลาดมือเสือ ยกเว้นแต่คู่แท้ คู่แท้ที่สามารถปราบวิชานี้ลงได้ นี่เป็นเคล็ดวิชาของพ่อพิม
ขากลับพิมแวะซื้อของกลับตามทางมามากมายเพื่อที่จะเอาไปให้เพื่อนที่เธอร่วมงานด้วย ส่วนพี่ชายเอาแต่นั่งหลับตลอดทางที่กลับ คุณสินที่เป็นผู้ช่วยเลยเผลอเล่าเรื่องของพี่ชายให้ฟัง กลับมาถึงบ้าน คนรับใช้ของบ้านมาช่วยขนของลงไปจนหมด พี่ชายยังกึ่งกลับกึ่งตื่นเมื่อมาถึงบ้าน คนใช้ช่วยกันหาพี่ชายขึ้นไปบนห้องนอนของพี่ ส่วนพิมหลังจากที่ขอบคุณคุณสินเสร็จ คุณสินก็ขับรถกลับบ้าน
พิมเตรียมเอกสารงานสำหรับกลับเข้าทำงานและใช้ชีวิตตามปกติของเธอในวันพรุ่งนี้ แต่อีกไม่นานชีวิตของเธอกำลังจะเปลี่ยนไปโดยที่เธอตั้งตัวไม่ทันแน่นอน
“พี่ค่ะ” พิมเข้ามาหาพี่ที่ห้องนอนของพี่น็อต “พิมมีเอกสารบางอย่างที่จะให้พี่ดูค่ะ”
“เอกสารอะไร” พี่ชายถามพร้อมกับลุกขึ้น บิดตัวเล็กน้อย
“เอกสารโปรเจ็กใหม่ของโรงแรมเพชรมณีค่ะ” พิมพูด “พิมคิดว่ามันน่าจะมีประโยชน์กับโรงแรมMeteor ของพี่บ้างค่ะ”
“โอ้โฮ ขอบใจมากเลย” พี่ชายพูดพร้อมกับเปิดดูเอกสาร “นี่มันงานสำคัญนะ พิมเอามาให้พี่ดูมันจะดีเหรอ เดี๋ยวฝ่ายนั้นจะหาว่าพี่เล่นไม่ซื่อ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”
“พี่ไม่เอาดีกว่านะ” พร้อมส่งเอกสารคืนให้
“เอาไปดูเถอะค่ะ สิ้นปีพิมก็จะลาออกแล้ว” พิมพูด พร้อมกับยื่นเอกสารให้ “ไม่มีอะไรต้องห่วงอีกต่อไป พิมคิดว่าทำแบบนี้ดีที่สุดแล้ว”
“งั้นก็ไม่ขัดศรัทธรา” พี่ชายยิ้มให้พร้อมกับรับเอกสารจากมือของน้อง
“พิมไปนอนก่อนนะค่ะ” พิมพูดและเดินออกไป
เช้าวันรุ่งขึ้นพิมตื่นมาด้วยความปวดเนื้อปวดตัว ท่าทางจะเดินทางบ่อย ร่างกายเลยปรับสภาพไม่ทัน เธออาบน้ำล้างหน้าแปรงฟัน เลือกชุดสูทสีเขียวอ่อนสวยงาม กระโปรงยาวถึงเข่า รองเท้ารัดส้นสีขาว เสื้อด้านในสีขาว เสื้อสูทด้านนอกสีเขียวอ่อน เธอรวบผมขึ้นไม่ปล่อยให้พลิ้วลมเหมือนตามเคย แต่งหน้าอ่อนๆ ทาปากสีชมพูอ่อน วันนี้เธอดูดีเหมือนทุกวัน ถือเอกสารและแฟ้มงานเดินออกจากห้องอย่างมั่นใจ พี่ชายอาสาไปส่งเธอด้านหลังโรงแรม เพชรมณี เพื่อไม่เป็นที่สังเกต จึงเลือกที่จะไปส่งด้านหลังโรงแรม พิมตอบตกลงรับน้ำใจของพี่ชาย ถึงแม้จะรู้ว่ามันเสี่ยง พิมออกจากบ้านและลงรถเดินเข้าที่ทำงานเป็นที่เรียบร้อยแบบไม่มีใครสงสัย (ปกติพิมจะขับรถมาทำงานเอง)
“สวัสดีค่ะผู้จัดการ” พิมทักทายผู้จัดการอมรินทร์ ที่เดินเข้ามาที่ห้องทำงานของเธอ
“หายดีแล้วเหรอ” ผู้จัดการอมรินทร์ถาม
“หายดี พอที่จะมาทำงานได้แล้วค่ะ”
“ก็ดี แต่อย่าทำงานหนักเกินไปละกัน คุณเป็นมันสมองให้กับโรงแรมของผม ถ้าเป็นอะไรไปมันจะลำบาก ช่วงที่คุณไม่มาทำงาน โรงแรม
วุ่นวายมากพอดู”
“ค่ะ” พิมตอบสั้นๆ และมีคนมาเคาะประตูห้อง
ผู้จัดการอมรินทร์จึงบอกเสียงดังๆว่า “เข้ามา”
“สวัสดีครับ” ผู้ชายหน้าตาดี แต่งตัวดูดีคนหนึ่งทักทายพิม
“สวัสดีค่ะ” พิมทักทายกลับ แบบยกมือไหว้
“พิมผกา นี่น้องชายของผม ผมจะให้เขามาเรียนรู้งานจากคุณ” ผู้จัดการอมรินทร์พูด
“ได้ค่ะ” พิมตอบ
“เริ่มงานวันนี้เลยนะ”
“ค่ะ”
“น้องชายของผมอายุเท่ากับคุณ ไม่ต้องยกมือไหว้หรอก แล้วมันก็เพิ่งจะเรียนจบเมื่อไม่นานมานี่เอง ผมเห็นว่ามันว่างๆก็เลยให้มาหา
ประสบการณ์การทำงานโรงแรมสองเดือน”
“ค่ะ”
“งั้นฝากด้วยละกัน” ผู้จัดการอมรินทร์ และเดินออกไปจากห้องทำงานของเธอ
“คุณนั่งตรงโชว์ฟาเถอะคะ” พิมพูดขณะที่เขาลากเก้าอี้มาข้างๆเธอ
“อ้าว” เขาอุทาน “แล้วผมจะเรียนรู้งานจากคุณได้ยังไงละ”
“ยังมีเวลาอีกเยอะค่ะ” พิมพูด “แล้วฉันจะค่อยๆบอกคุณเอง ไม่ต้องห่วงค่ะ คุณจะได้ประสบการณ์การทำงานกลับไปแน่ค่ะ”
“ครับ” เขาพูดและเดินไปนั่งที่โชว์ฟา
“คุณชื่ออะไรค่ะ” พิมถาม ส่วนเขากำลังเปิดทีวีและนั่งดูอย่างสนุกสนาน “คุณชื่ออะไรค่ะ”
“ผมชื่อวิน ชื่อจริงชื่อ นฤพล สุภาพภางค์กูล” เขาตอบ “แล้วคุณละ”
“ชื่อพิม ชื่อจริงชื่อพิมพ์ผกา”
“นามสกุลละ”
“อินทร์สังวร” พิมตอบ “พิมพ์ผกา อินทร์สังวร”
“อันที่จริงที่ผมเป็นเพลบอย แล้วก็เกเรมากด้วย” วินพูด
“แล้วบอกฉันทำไมละค่ะ”
“ผมอยากบอก โดยเฉพาะกับคนสวย” วินพูดสายตามองมาที่พิม “คุณมีแฟนหรือยัง”
“ยังค่ะ แต่มีคนที่รักแล้ว”
“แอบรักหรือว่าไงครับ”
“แอบรักค่ะ”
“ใครกันเป็นผู้โชคดีคนนั้น”
“คงจะบอกไม่ได้ค่ะ”
ทั้งสองอยู่ทำงานร่วมกันในวันนั้น พิมสอนงานเรื่องการใช้คอมพิวเตอร์เพื่อเชื่อมโยงเครือข่ายในโรงแรม การเช็คว่ามีคนที่มาเข้าพักเท่าไหร่ การเรียกดูรายชื่อของแขกที่มาพัก การผสานงานภายในโรงแรม โปรเจ็กใหม่ของโรงแรม อะไรต่างๆของโรงแรม การสั่งของเข้าโรงแรม การออกใบอณุญาติ การทำงานต่างๆ ที่เกี่ยวกับโรงแรมนี้
ผู้จัดการอมรินทร์ สุภาพภางค์กูลย์ อายุ27ปี เป็นคนที่หล่อมาก สูง หน้าตาดี ผิวขาว ที่บ้านท่าทางจะเลี้ยงมาแบบคุณชายไฮโซ เพราะดูหน้าตาแล้วพอจะเดาได้ โดยเฉพาะตอนที่เชิญพิมไปทานอาหารที่บ้าน พิมรู้ทันทีว่าถูกเลี้ยงมาแบบเจ้าชายน้อย แต่พิมก็ไม่ได้มีอคติกับเขา ถือว่าเขาเป็นคนดีคนหนึ่ง แต่สุดท้ายพิมก็ต้องเป็นศัตรูทางธุระกิจกับเขา
นฤพล สุภาพภางค์กูลย์ อายุ23ปี น้องชายของผู้จัดการอมรินทร์ ท่าทางคงเคยถูกทางบ้านตัดหางปล่อยวัดมาครั้งหนึ่ง เพราะดูจากการทำงานในวันนี้แล้ว พิมคิดว่าเขามีความเอาจริงเอาจังกับงานมากกว่าผู้จัดการอมรินทร์ แล้วก็คงจะเป็นคนที่เคยเรียนรู้ชีวิตมาแล้วครั้งหนึ่ง (การหาเงินเรียนเอง การทำงานแลกกับเงิน อะไรทำนองนั้น) ซึ่งต่างกับผู้จัดการอมรินทร์ที่ถูกเลี้ยงมาแบบไข่ในหิน
วันแรกหลังจากที่ไม่ได้มาทำงานหลายวัน ผ่านไปได้ด้วยดี พิมกลับมาบ้าน เธอปฏิเสธ ไม่ให้พี่น็อตมารับส่งเพราะคนจะสงสัยได้ ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่ความลับระดับชาติก็ตาม ถูกจับได้ก็เท่านั้น เธอขึ้นแท็กซี่กลับบ้าน วันสงกรานต์ปีหน้า พิมและพี่น็อตจะไปหาคุณพ่อกับคุณแม่ที่อังกฤษ เธอกลับมาถึงบ้าน ป้าแม่บ้านโผล่เข้ามากอดเธอพร้อมกับแสดงความเป็นห่วง
“ทำไมคุณหนูถึงไม่ให้คุณน็อตไปรับละค่ะ” ป้าพูด
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะเป็นแค่นี้เอง” พิมพูด “พิมกลับบ้านเองได้”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น