คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : ตอนที่ 27 หมอสาวหยอกล้อกลับ
อนที่ 27 หมอสาวหยอล้อลับ
พระอาทิย์ิน
วามมืเริ่มเ้าลืนินทุสัส่วน
าลเวลาแปรเปลี่ยนา่วเวลาลาวันแปรเปลี่ยนลายเป็น่วเวลาลาืน ในห้อสมุส่วนลาอโราร ล้วนนิ่เียบปราศาผู้น มีเพียไม่ี่นเท่านั้นที่ยัหลเหลือเ้าใ้าน
เ้ามานั่อ่านหนัสือามเิมไม่มีเปลี่ยนยับย้ายไปไหน
“...”
“เฮ้อ!~”
“...”
หนึ่ในนั้น็ือแม่บ้านนทำวามสะอา
หลัาเ็ถูทำวามสะอาเสร็สิ้นเรียบร้อย หล่อนยมือปาเหื่อพลาทอถอนหายใโล่อ ที่ทำานทำารส่วนอัวเอเสร็สิ้นสัที ะที่เธอำลัะเินลับเ้าห้อพนัาน
เรียมัวย้ายไปทำส่วน่อไป
“...”
“เอาอีแล้ว”
“...”
สายาหล่อนันเหลือบไปเห็นเ้า
เหลือบไปเห็นพนัานเ่าราผู้ำเนินหน้าที่เป็นบรรารัษ์อห้อสมุำลันอนฟุบโ๊ะ นอนหลับสบายใไม่มีทำหน้าที่ามที่ไ้รับมอบหมาย พอเห็นแบบนั้นเ้าหล่อนไม่มีรอ้า
รีบ้าวเท้าเินเ้าไปหาอีฝ่ายทันที
“ท่านผู้เ่า?!”
“...”
“หลับในเวลาานอีแล้วนะ!”
“อือออ!~”
“ื่น!”
“...”
“บอให้ื่น!”
“...”
“ื่น เี๋ยวนี้เลยนะ!”
แม่บ้านสาวเท้าเอวร้อวาเสียัลั่นใส่หู
วาหวัปลุให้ายราบรรารัษ์หวนืนลับสู่โลวามเป็นริ พอวาใส่หูไ้ไม่ทันไร อีฝ่ายายรา็สะุ้เฮือวาพลันเบิว้าแสอาารื่นระหนใให้เห็น
และพอเยหน้ามอู็เห็นแม่บ้านำลัยืน้อมอาเม็
“...”
“!!!”
“...”
เสมือนเ็น้อยโนับผิ
โนับไ้ว่าแอบระทำผิบาป ลอเนื้อัวเ่าราอนนี้พลันสั่นสะท้านทั้ยับ่ายเบี่ยหลบเลี่ยไม่ล้าสบสายาแม่บ้านสาวอี่าหา แ่พอเห็นแม่บ้านไม่เลิ้อมอ เ้าัวะรีบึสิ
พยายามแถเ้าว่าไม่มียอมรับวามผิ
“อึ!”
“...”
“ยะ ยัยหนูนิ”
“เสียัอะไรนัหนา”
“ทำผู้อื่นใหม”
“...”
“ถ้าไม่อยาให้เสียั็อย่าหลับในเวลาานสิ่ะ”
“แ่พัสายานิหน่อยเอ”
“ล่าวหาันเินไปแล้ว”
“...”
“ล่าวหา?”
“ล่าวหารไหนะ?”
“หลัาน็เห็นเ็มสอา”
“...”
“ยัยหนูล่าวหาันเินไปแล้ว”
เ่าราโบมือไม่มียอมรับวามผิ
พยายามแถเ้าว่าอย่าเียวไม่มีเป็นอื่น บอล่าวามรเรื่ออะไระ้อยอมรับวามผิ้วย เิยอมรับึ้นมา ยอมรับวามผิบาปเินเือนไม่พ้น้อโนหั
หรือหนัหน่วยิ่ว่าอาะโนย้ายไปทำอย่าอื่น็ไ้ ึ่นั้นไม่ใ่สิ่ที่เา้อารแน่นอน เพื่อเินเือนอัวเอ เพื่อหน้าที่ารานอัวเอ ่อให้้อโห็้อทำ ้อทำให้สำเร็
เ่ารานั่เยหน้าสู้สายาไม่มียินยอม้าวเท้าถอยหลัยอมวาม
“...”
---
สุท้ายปลายทา
เมื่อไม่มีฝ่ายใยินยอมโอนอ่อนให้
สุ้มเสีย่อปา่อำ็เริ่มัึ้นอีรั้
ห่าออไปรพื้นที่มุมหนึ่อห้อสมุ ายหนุ่มร่าสูยันั่อ่านหนัสือไปามอารม์ไม่นำพา่อสถานาร์ใ ๆ ทั้สิ้น นอาเาที่นั่อยู่บนเ้าอี้ฝั่ร้ามยัมีหิสาวนสวย
หล่อน็ือหมอสาวใบเฟิร์นนั้นเอ
“เฮ้อ!~”
“...”
“ยุ่วุ่นวายเหมือนเิมไม่มีเปลี่ยน”
“็นะ นาน ๆ รั้ะมีให้เห็น”
“ไม่ไ้มีให้เห็นบ่อย ๆ หรอ”
“นาน ๆ รั้สินะ”
“...”
“เอาเถอะ”
หมอสาวใบเฟิร์นทอถอนหายใ
พยายามส่ายหน้าเ็บเรื่อราวไร้สาระลับไป ่อนะัเ้าประเ็นทันที พร้อมทั้ึอบาสิ่อย่าออมามันือแผ่นระาษหลาย่อหลายสิบแผ่น หลัาหยิบออมาหล่อน็วาบนโ๊ะ
วาเบื้อหน้าายหนุ่มทราเวียร์วาให้เห็นเ็มสอา
“ที่มาในวันนี้”
“เพราะอยาใหู้เ้าสิ่นี้”
“ือ?”
“...”
“รายานวามเลื่อนไหว?”
“อพวเศษเนเศษสวะสัม?”
“ทั้หมนี่เลยเหรอ?”
ทราเวียร์เลิิ้วึ้นสู
่อนหยิบพลิเอสารในมือไปมา
็รามัวอัษร รายานบับนี้เป็นรายานวามเลื่อนไหวอนลุ่มหนึ่ ึ่ลุ่มัล่าว็ไม่ใ่ลุ่มอื่นใ เป็นอเหล่าเศษเนเศษสวะสัมทั้หลายที่ลั่นแล้เาน้ออยู่ในสภาพนี้
พอเห็นทราเวียร์ให้วามสนใเอสารรายานในมือ
หมอสาว็รับหน้าที่อธิบายยายวามเพิ่มเิม
“...”
“เท่าที่รวสอบ”
“...”
“นับั้แ่วันที่นายไม่ไ้มาโรเรียน”
“ลุ่มเ็น้อยพวนั้น็เริ่มลมือหนัหน่วหนั้อมาึ้น”
“าเิมที่ลมือปริธรรมาไม่มีอะไรมา”
“เริ่มเปลี่ยนวิธีารเป็นลมือนถึั้นเลือออบาเ็บ”
“นอานั้นยัมีรายานอี้วยว่า”
“มีารแพร่ระาย่าวลือโยมุ่เน้นไปที่นายโยร”
“อีทั้่าวลือยัระายไปเร็วมา”
“เร็วนไม่น่าเื่อเลยล่ะ”
“...”
“ระาย่าว?”
แววาทราเวียร์แปรเปลี่ยนเล็น้อย
แม้ะเป็นเพียเล็น้อย้อย่า นแทบะมอไม่เห็นหาไม่สัเให้ี แ่มัน็เป็นหลัานั้นีเยี่ยมแล้วว่าอีฝ่ายล้ายะให้วามสนใับประเ็นัล่าว ทราเวียร์นิ่เียบไปรู่หนึ่
่อนะพอาเาไ้บาส่วน
“...”
“ุหนูเม่า?”
“...”
หมอสาวใบเฟิร์นพยัหน้าอบ
พยัหน้ายืนยันแนวทาวามิเห็นอเา ูเหมือนเศษเนเศษยะสัมพวนั้นะเล่นให่ว่าที่ิ ถึนาึุหนูสาวระูลเอมเมอริลมาเล่น้วย นับว่าใล้าไม่เบา
ทราเวียร์ยัล่าว่อไม่มีเยหน้า
“ุำลัะบอว่า”
“พวมันิใ้ผมเป็นเรื่อมือ”
“ในารบีบั้นให้นอื่นยอมทำาม”
“และผลัผมออาสัม”
“โยใ้เรื่ออุหนูเม่ามาเป็นประเ็น”
“...”
“หรือไม่็บีบบัับให้ยอมทำาม”
หมอสาวใบเฟิร์นแทรแปิท้ายเป็นอันบเรื่อราว
รอยยิ้มสายหนึ่ปราบนใบหน้าายหนุ่ม หลัาไ้รับฟัรายละเอีย้อมูลทั้หมที่หิสาวหามาให้ เา็พอะาเาวามปรารถนาวาม้อารอเ็สารเลวลุ่มนั้นไ้บาส่วน
ส่วนะถู้อหรือผิพลาเาหาไ้สนใ ไม่มีวามสนใให้แม้แ่น้อย
“หึ ิะเล่นเป็นอันธพาลรอเมือเหรอ?”
“อันนี้บอไม่ไ้เหมือนัน”
“แ่ว่าร่อรอยที่ปราให้เห็น”
“เป็นหลัานั้นีว่ามีารรวมลุ่มอเ็ทุน”
“...”
“บาทีามวามิเห็นอัน”
“ันว่าเ็พวนั้นิสร้าลุ่มอัวเอึ้นมา”
“ส่วนเหุผลอะไรอันนี้ันเอ็ไม่รู้เหมือนัน”
“...”
“เหุผล?”
“...”
“อพวนั้น”
“พวมันไม่้อมีหรอ”
“อย่ามา็แ่อยารู้อยาลอ”
“อยาทำอะไรที่มัน”
“...”
“นอรอบนอเ์”
หรือ่อให้มีเหุผลอื่นแอบแฝ
นที่ะออหน้ามาัารทุสิ่อย่า็ไม่ใ่เา ยัไม่ถึิวอเา้อลมือ หมอสาวหลัาฟัเรื่อราวทั้หม หล่อน็ำ้อเปิปาถามออไป หวัให้ไ้ำอบบาสิ่อย่าลับมา
แน่นอนเธอาหวัเป็นอย่ายิ่ว่าเาะมอบำอบที่ีให้
“แล้วอยาะให้ันทำยัไ?”
“ไม่้อทำอะไรรับ”
“ไม่้อทำอะไรทั้นั้น”
“...”
“ในเมื่อพวเาอยาเล่นสนุ็ปล่อยไป”
“เิไปยุ่วุ่นวาย้วยมีแ่ะยุ่ยาน่ารำา”
“อีอย่า่อให้เราไม่เ้าไปยุ่”
“็มีนเ็มใะเ้าไปยุ่อยู่แล้ว”
“...”
“นายหมายถึุหนูเม่า?”
หมอสาวห้อพยาบาลมวิ้วล่าวถามลับไป
เอาเถอะ หาเป็นุหนูสาวอาสาเ้ามายุ่วุ่นวาย้วยอะไรหลาย่อหลายสิ่อย่า็่ายายมาึ้น ทราเวียร์ลอบพยัหน้าแผ่วเบาะล่าวออไปโยไม่รู้ัว
ล่าวออไปามสัาา
“็เป็นยัยเ็ื้อนิ”
“...”
“พนันไ้เลย”
“ว่าหล่อน้อลมือโ้อบ”
“ส่วนะหนัหน่วนาไหน”
“ผลสรุปะออมาแบบใ”
“...”
“้อปล่อยไปามเวรามรรมแล้วล่ะ”
ถ้อยำมามายไหลออาปา ไหลออมาไม่าสาย
หมอสาวห้อพยาบาลเลิิ้วเล็น้อย เหมือนะับประเ็นผิแปลบาประาร แววาหล่อนพลันเปล่ประาย ริมฝีปาลี่เปิเผยให้เห็นรอยยิ้มทรเสน่ห์ ทราเวียร์ที่เห็นเิรู้สึไม่สบายใ
เลยเปิปาถามออไป้วยวามสสัย
“...”
“มออะไร?”
“...”
หัวิ้วมวเ้าหาัน
แววาหมอสาวห้อพยาบาลในอนนี้มัน่า
มัน่าเป็นอะไรที่วนให้รู้สึอึอัหัวิหัวใเหลือเิน ราวับำลัโนหยอล้อไปามอารม์ยัไอย่านั้น หมอสาวพยัหน้าหลาย่อหลายรั้่อนะเปิปาล่าวเรื่อยเปื่อย
แ่ถ้อยำเรื่อยเปื่อยับทำให้เาสั่นสะท้านไปทั่วทั้ร่าาย
“เ็ื้อสินะ?”
“นายเรียเธอแบบนี้ลอเลยเหรอ?”
“มะ มีปัหาเหรอ?”
“...”
“เปล๊า!”
หมอสาวอบเสียสู
แววายัับ้อมอายหนุ่มทราเวียร์ไม่มีปล่อยผ่าน ทั้ยัมอ้วยแววาหยอล้อน่ารำาอี่าหา ทราเวียร์ลอบัปาัวเอแน่น ส่วนทา้านหมอสาวย่อมไม่มีปล่อยผ่าน
หล่อนอ้าปาเรียมะหยอล้อแ่็โนสวนลับมาทันที
“เ็---”
“เียบปาไปเลย”
“เ็---”
“เียบ!”
ทราเวียร์บริมฝีปามอแร
หมอสาวใบเฟิร์นที่เห็นถึับหลุยิ้มหัวเราะออมา แ่็้อัเ็บอาารเอาไว้ ไม่ั้นอีฝ่ายมีเินหนีึ้นห้อแน่นอน แ่ว่านะ ไม่ิเลยว่าวามสัมพันธ์ระหว่าทั้สอะไปไ้เร็วนานี้
่าเป็นอะไรที่น่าับามอเหลือเิน
…‘ปาไม่รับใ!~’
“...”
ความคิดเห็น