คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 01 หญิงสาวในห้องพยาบาล
อนที่ 01 หิสาวในห้อพยาบาล
มัมีนล่าวเอาไว้
วินาทีที่นเราำลัยืนอยู่ระหว่าเส้นแบ่วามเป็นวามาย ประสาทสัมผัสทั่ทั้ร่าะอบสนอระุ้นเือนให้ห้ววามิทำานรวเร็วไปอีหลายเท่าัว
และ้วยารเร่วามเร็วยอเยี่ยมอสมอ ทำให้าภาพเบื้อหน้าหิสาวผู้ามปานเทพธิาึเื่อ้าว่าปริ เื่อ้ามาพอนพบเห็นทุสิ่อย่ารอบายพบเห็นร่าายัวเอำลัลอยอยู่เหนือพื้นาไม่ิบันไ
แววาหล่อนเบิว้าั้นสุ
...‘่วย้วย’
“...”
“่วย---”
“ระวั!”
“ุ?!” รวเร็วเินว่าอบสนอไ้ทัน
ร่าายหนุ่มผอมสูพุ่ทะยานเ้ามาสวมอา้านหลั ถึแม้ะโอบอพยายามึร่าบาเ้าหาัวแ่ทุสิ่อย่ามันสายเินไปสายเินแ้
นอาไม่่วยอะไรไม่ทำให้หิสาวรอพ้นาหายนะ ยัลาพาัวเอลไปประพบเอหายนะอี่าหาึ่ผลลัพธ์ที่ามมา
ล้วนาเาไ้่ายาย
ึ!
บันไทัู้่
้ามผ่านห้วเวลาไปหลาย่อหลายนาทีอาถึั้นั่วโม ในที่สุเหุาร์ทั้หม็ผ่านพ้นไป ส่วนเหุาร์มีรายละเอียยิบย่อยยัไลัษะแบบไหนล้วนไม่มีใรล่วรู้
รู้เพียแ่ว่าู่รัมามายำลัออเินพัเที่ยไปามอารม์
“ในที่สุ็พัเที่ย~”
“ว่าแ่วันนี้ไปเที่ยวไหนี?”
“มีเธออยู่ ันไปไ้ทุที่แหละ”
“ปาหวาน~” รอยยิ้มหวานหัวเราะัลั่น
นอาู่รันับไม่ถ้วนำลัเินหัวเราะพูุยสนุสนานไปามอารม์ ยัมีอีำพวหนึ่ยืนอยู่ไม่ห่าเป็นำพวว่าทีู่่รัรออยให้สมวามปรารถนา
หา้ามผ่านประูไปไ้็ะลายเป็นู่รัหอมหวาน แ่หาผิพลาล้มเหลวทุสิ่อย่าล้วนพัทลายไม่มีหลเหลือแม้แ่ิ้นี
้นไม้ให่หลายนโอบ
“...” ายหนุ่มผู้หนึ่ำลัรวบรวมวามล้า
พยายามสารภาพวามรู้สึอนออไป
“ือผมมีเรื่ออยาะบอ...”
“เรา”
“...เรามาบันไหม?”
“ลอมาเป็นนรััน”
“...”
“นายเอาริเหรอ?”
“รับ”
“...” ริ้วแปราบนใบหน้าหิสาว “...อย่ามาเสียใทีหลันะ”
ายหนุ่มที่ไ้ยินถึับร้อเสียหล “รับ!”
ท่ามลาบรรยาาศหอมหวานื่นมื่นเ็มเปี่ยมไป้วยห้ววามรั
เหนือึ้นไปบนึสู 3 ั้น สายาู่หนึ่ำลัมอลมาาห้อพยาบาลึ่เป็นั้นบนสุอึ เาเพียวาสายามอไปเรื่อยเปื่อยมอามอารม์ั้นสุ
่อนวาราบเรียบู่นั้นะึหวนืนลับมา ลับมามอหิสาวอีหนึ่นานที่ำลันั่ปั้นหน้ายัษ์ล้าย้อารับเามาีให้เป็นิ้นเล็ิ้นน้อย
ัวนอหล่อนือหมอประำโรเรียน ผู้ที่ทำหน้าที่อยรัษาพยาบาลนัเรียนทุนรวมถึบุลรอโรเรียน เรียไ้ว่าไม่ว่าใรหน้าไหนหาเป็นอะไรล้วน้อผ่านมือหล่อนหม ึ่เหมือนเ้าัวในอนนี้ะไม่อยู่ในอารม์พูุย
แววมร้าวับำแหน่มาที่เาอย่าัเน
“...” ริมฝีปาบาเริ่มล่าวถาม
“เธอแน่ในะว่า้อารแบบนี้?”
“แน่ใรับ”
“ถ้าเิอะไรึ้นผมพร้อมรับผิอบทั้หม”
“ปัหามันไม่ไ้อยู่ที่รับผิอบหรือไม่รับผิอบ”
“อร้อละ”
“ลับบ้านเถอะนะ” ใบเฟิร์นหมอสาวพยายามร้ออ
้วยอาารบาเ็บรั้นี้อทราเวียร์มันไ้ทิ้บาแผลเอาไว้มามายเหลือเินโยเพาะแนวาที่้อเย็บเื่อมันหลาย่อหลายเ็ม
ถึอย่านั้นเ้าัว็ยัึันอยู่่อไม่ยอมลับบ้านไปพัผ่อน ึ่รุนี้แหละที่ำลัลายเป็นประเ็นถเถียระหว่าทั้สอเนื่อาทราเวียร์ยัอยาอยู่่อไม่อยาลับ
ส่วนใบเฟิร์นอาารย์สาวอยาให้เาลับบ้านไปพัผ่อน เนื่อาหาอยู่โรเรียน่อบาแผลที่พึ่เย็บรัษาอาปริแไ้าเหุผลร้อยแปพันเ้า ใบเฟิร์นึอยาให้เาลับบ้านลับ่อไปพัผ่อนะไ้สบายใไม่้อเป็นัวลให้เหนื่อยเปล่า
แ่เหมือนายหนุ่มสวมแว่นะไม่ิรับฟัำบอล่าวอเธอ
“...” เายัยืนยันำเิม “ำเิมรับ”
“ถ้าผมไม่ไหวเี๋ยวผมไปหาหมอเอ”
“แ่!”
“ผมไม่ไ้อร้อ”
“...” สอสายาปะทะัน
บรรยาาศที่เยถเถียนิ่เียบไปในทันที สีหน้าอาารย์สาวแปรเปลี่ยนสีไปหลาย่อหลายรั้ยิ่แววาแทบไม่้อพูถึทั้ื่นระหนใ ทั้โรธแ้น ทั้โรธเือ
สุท้ายปลายทาอาารย์พยาบาลสาว็เลือเส้นทายอมถอยห่า
...‘เ็นรส่มาเิ!’
“...”
“ามใ!”
“เิเป็นอะไรึ้นมาทีอย่ามาโทษันทีหลั็แล้วัน”
“แน่นอนรับ”
“บับ!” ใบเฟิร์นสบถไม่พอใระทืบพื้นระบายอารม์
ในเมื่ออีฝ่ายัสินใเรียบร้อย ทั้ยัยืนยันหนัหน่วแ็ร้าวไม่เปิ่อทาให้เราิึัน่อไปรั้แ่ะเสียสุภาพิ
หล่อนสาวึเลือหลับาแน่น ล้ายำลัสะ่มอารม์เือาล่อน้าวเท้าเินออาห้อไป ปล่อยให้ทราเวียร์อยู่ับหิสาวผู้ามปานเทพธิาามลำพั
เ้าัวละสายาลับมา้อมอหิสาวผู้ามพลาถอนหายใ
...‘เม่า เอมเมอริ’
“...” หิามในฝันอใรหลายน
สู าว าเรียวยาว ทรวทรยอเยี่ยมสะทุสายา ไม่ว่าใรเห็นเป็น้อหลใหลหลรันอารูปลัษ์ภายนอะแนนสูลิบ เบื้อหลัยัยอเยี่ยมไม่แพ้ันเรียไ้ว่าเปี่ยมไป้วยุสมบัิภรรยาในินนาารอใรหลายน
ึ่บุลผู้นั้นำลันอนอยู่เบื้อหน้าเาในอนนี้
…‘ให้ายสิ’
“...”
“นี่ันำลัหาเรื่อให้ับัวเอรึเปล่าเนี่ย”
ะำลัม่อมอยู่ับห้ววามิอัวเอ
ประูห้อพยาบาล็ถูเปิออ้วยฝีมือใรบาน ึ่แน่นอนนที่เปิประูเ้ามาหาไ้เป็นหมอสาวนเิมเป็นฝีมือใรนอื่นทั้ยัไม่ไ้มานเียวมาถึสอน
ทันทีที่ประูถูเปิออ็เป็น่วัหวะเวลาเียวันับที่เสียร้อหนึ่สายัึ้น
ปั!
“...”
“ุเม่า?!” สายาพวหล่อนมอวาไปทั่วบริเว
่อนไปหยุ้านในสุอห้อพยาบาล ไปหยุที่อิสรีนาหนึ่ที่ำลันอนสบเสี่ยมปราศาสิ พอพบเห็นบุลอันเป็นที่รัพวหล่อนไม่รอ้ารีบพุ่เ้าหาทันที
แ่ยัไม่ทัน้าวเท้าไปถึัว็ไปสัเเห็นบาสิ่อย่าเ้า
…‘ผู้าย?’
“...”
“นายเป็นใร?!”
“มาทำอะไรที่นี่?!”
“รีบออไป! ที่นี่ไม่ใ่สถานที่อนาย!” น้ำเสียแ็ร้าวัลั่น
ในสายาหิสาวทั้สอัวนายหนุ่มสวมแว่นที่ำลันั่อยู่เีย้าเียเม่าเปรียบเสมือนแมลัวน้อยน่ารำาเป็นที่สุ บวับห้วอารม์ไม่มั่น
สุท้ายพวหล่อนเลือออปาับไล่เาโยไม่ิรับฟัสิ่อื่นใเลยแม้แ่น้อย
“...” แน่นอนทราเวียร์หาไ้สนใ
เาเพียใ้ปลายนิ้วเาะำแพ เาะไปยัำแหน่เียวับที่ป้ายระเบียบแปะวาประับภายในห้อ พร้อมล่าวอหน้าลับ้วยน้ำเสียราบเรียบามเิม
หาสำหรับนโนว่าล่าวมันเปรียบเสมือน้อน้ามให่ฟาเ้าลาระบาล
“ที่นี่ห้อพยาบาลรับ”
“โปรรัษาระเบียบ้วย” ทันทีที่ไ้ยินพวหล่อนถึับหยุะั
ใบหน้าสอสาวอาบย้อมสีแ หาใบหน้าแสหาใ่วามเินอายเหมือนหิสาวพานพบเอายหนุ่มรูปามแ่เป็นวามอับอายที่นเอระทำผิพลาร้ายแร
สอสาวรีบ้มหัวอโทษทันทีไม่รีรอให้เสียเวลาเปล่า
“...”
“อโทษ่ะ”
“ะ อโทษ่ะ”
“ะ ือพวเราไม่ไ้ั้ใ”
“...” ทราเวียร์เพียส่ายหน้าไม่เอาวาม
พอเห็นายหนุ่มนิ่เียบไม่ิพูา วามรู้สึหลายสิ่อย่าเริ่มถูระุ้นเือนเ้ามาในหัวสมอ เามีวามเี่ยว้อับเม่าส่วนไหนทำไมถึไ้มานั่เฝ้าามิ
้วยวามสสัยหนึ่ในสอสาวึล่าวถามลับไป
“แล้วุเป็นใระ?”
“...”
“นปริธรรมารับ”
“ไม่มีมามีน้อยไปว่านั้น” ทราเวียร์อบเสียเรียบ
สอสาวสะุ้เล็น้อยเมื่อพบเห็นายหนุ่มร่าสูลุาพื้นที่อน ยิ่ไม่้อพูถึยับสาวเท้า้าวเ้ามาใล้ ะพวหล่อนเรียมารโ็อบลับไป
แผ่นระาษหลายแผ่นถูยื่นให้ับสอสาว
“...” หัวสมอมึนไปั่วะ
่อนเผลอร้อเสียอบลับไป
“ะ?”
“รายานทั้หมเี่ยวับอาารอุเม่า”
“เพื่อพวุอยารู้”
“...”
“เอาอแบบนั้นมาให้พวเรามันะีเหรอะ?” หัวิหัวใพวหล่อนเริ่มหวั่นไหว
แผ่นระาษรายานอาารผู้ป่วยัไ้ว่าเป็นอส่วนัวไม่สมวรเอาไปเปิเผยให้บุลที่สาม โยเพาะบุลที่เป็นเพียเพื่อนร่วมห้อไม่ใ่ผู้ปรอโยอบธรรม
ถึอย่านั้นเา็ยัมอบให้ับพวเธอ
“...” ทราเวียร์อบเสียเรียบ
“ถ้าไม่อยาไ้็แ่ทิ้มันรับ”
วามเป็นริพวหล่อนสมวรปิเสธให้เ็าทำทุสิ่อย่าให้ถู้อเที่ยธรรม แ่วามเป็นห่วบวับวามอยารู้อยาเห็นมันไ้ลบเลื่อนหมทุสิ่อย่า
หลัา่อสู้ับห้ววามิอัวเออย่าหนัหน่ว ในที่สุบทสรุปสุท้าย็มาถึ มือสอ้ายื่นเ้าว้าระาษับแน่นไม่ิปล่อยผ่าน
่อนน้ำเสียอบุเบาบาะัึ้น
“อบุ่ะ”
“...”
“หน้าที่อผมบแล้ว”
“อัว่อนรับ” ทราเวียร์้มหัวเล็น้อยพอเป็นพิธี
่อน้าวเท้าเินผ่านหิสาวทั้สอ มุ่หน้าไปยัประูเรียมออสู่นอห้อ ในานะเพื่อนสาวทั้สอพวหล่อนย่อมไม่อาปล่อยผ่าน่ายาย
เลยพยายามร้ออบอให้หยุ
“ะ เี๋ยว่อน่ะ”
“รอ่อน---”
ึ!
“...” น่าเสียายสิ่ที่ปรารถนาไม่เป็นผล
ทราเวียร์้าวเท้าออไปาห้อเรียบร้อย ระทั่ัหวะสุท้ายแม้สอสาวะพยายามร้ออบอให้หยุยั้ยัไ ายหนุ่ม็ไม่ไ้มีท่วท่าโอนอ่อนเลยแม้แ่น้อย
นับว่าน่าเสียายริ ๆ
“...” พ้นพื้นที่บริเวห้อออสู่พื้นที่ว้าเป็นทาเินสุสาย
ายหนุ่มสวมแว่นไม่ไ้ละาไปไหน ไม่ไ้เินลับห้อเรียนอนหรือทำเรื่ออ ลับบ้านามำบอออาารย์สาว เาเพียผิหลัับประูห้อ
พร้อมเยหน้ามอเพานมอ้วยแววาราบเรียบไม่บ่บออารม์
พลาล่าว้วยน้ำเสียอ่อนน้อยอ่อนแร
“เรา”
“เปลือเนื้อเปลือัวเินไปรึเปล่า?”
หลัาล่าวบรบถ้วนระบวนวาม
ายหนุ่มสวมแว่นเพียเปิเผยรอยยิ้มแปลประหลาหนึ่รอย ่อนมันะาหายไปนหมสิ้นไม่มีหลเหลือ ระทั่เหุผลอยู่็หมสิ้นไม่มีหลเหลือเเ่นเียวัน
เมื่อไม่มีเหุผลอยู่่อาสอ้าึเลือนำพาร่าเนื้อเินหายไปาทาเิน
“...” หายไปท่ามลาวามว่าเปล่า
ความคิดเห็น