คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 01 หญิงสาวในห้องพยาบาล
อนที่ 01 หิสาวในห้อพยาบาล
มัมีนล่าวเอาไว้เสมอ
เมื่อวินาทีที่นเรา้อเผิหน้าับวามเป็นวามาย
ประสาทสัมผัสทั่วทั้ร่าะอบสนอระุ้นเือนให้ห้ววามิทำานหนัหน่วรวเร็วไปมาว่าเิมอีหลายเท่าัวและ้วยารเร่วามเร็วยอเยี่ยมอสมอ
มัน็เลยทำให้าภาพเบื้อหน้าอหิสาวผู้ามปานเทพธิาเื่อ้าว่าปริ เื่อ้ามาพอนพบเห็นสิ่แวล้อมรอบายไ้อย่าัเน
ไม่ว่าะเป็นเศษฝุ่นที่ำลัล่อลอยอยู่ลาอาาศ ใบไม้ที่นิ่แ็้ารออยล่วลแะสู่พื้นิน หรือระทั่พบเห็นเรือนร่าามอนลอยเหนือพื้นาไม่ิบันไ
แววาหล่อนื่นระหนใเบิว้าั้นสุ
...‘่วย้วย’
“...”
“่วย---”
“ระวั!”
“?!”
เพียเสี้ยววินาทีเียวเท่านั้น
่อนหิสาวแสนสวยะบันไ
ร่าายหนุ่มปริศนาผอมสู็พุ่ทะยานเ้ามาสวมอา้านหลั ถึแม้ะโอบอพยายามึร่าบาเ้าหาัวแ่มัน็สายเินไปสายเินว่าะแ้ไ
นอาไม่่วยอะไรให้ีึ้น ไม่ทำให้หิสาวรอพ้นาหายนะ ยัลาพาัวเอลไปประสบพบเอับหายนะอี่าหาึ่ผลลัพธ์ที่ไ้ามมา
ล้วนาเาไ้่ายาย
ึ!
บันไทัู้่
้ามผ่านห้ววันเวลาไปหลาย่อหลายนาทีอาถึั้นั่วโม ในที่สุเหุาร์ทั้หม็ผ่านพ้นไป ส่วนเหุาร์มีรายละเอียยิบย่อยยัไลัษะแบบไหนล้วนไม่มีใรล่วรู้
รู้เพียแ่ว่ามีู่รัมามายที่ำลัออเินพัเที่ยไปามอารม์
“ในที่สุ็พัเที่ย~”
“ว่าแ่วันนี้ไปเที่ยวไหนี?”
“มีเธออยู่ ันไปไ้หมแหละ”
“ปาหวาน~”
รอยยิ้มามปราบนใบหน้า
นอาู่รันับไม่ถ้วนที่ำลัเินหัวเราะพูุยสนุสนานไปามอารม์ ยัมีอีำพวหนึ่ที่ยืนอยู่ไม่ห่าเป็นำพวว่าทีู่่รัรออยให้สมวามปรารถนา
หา้าว้ามผ่านประูบานนี้ไปไ้พวเาเหล่านั้น็ะลายเป็นู่รัหอมหวานลายเป็นู่รัสมวามปรารถนา แ่ในทาลับันหาผิพลาล้มเหลวึ้นมาเมื่อไหร่ ไม่ว่าะเป็นฝ่ายายหนุ่มหรือฝ่ายหิ สิ่ที่รออยอยู่ะมีเพียแ่วามสิ้นหวัเท่านั้น
ัวอย่ามีให้พบเห็นเยอะแยะมามายเ็มไปหม
้นไม้ให่โหลายนโอบ
“...”
ายหนุ่มผู้หนึ่ำลัรวบรวมวามล้า
พยายามสารภาพวามรู้สึอนออไป
“ือผมมีเรื่ออยาะบอ...”
“เรา”
“...เรามาบันไหม?”
“ลอมาเป็นแฟนัน”
“...”
“นายเอาริเหรอ?”
“รับ”
“...”
ริ้วแปราบนใบหน้าหิสาว
่อนหล่อนะอบลับมาเบาบา
อบ้วยน้ำเสียอ่อนนุ่ม
“...อย่ามาเสียใทีหลันะ”
ายหนุ่มที่ไ้ยินำอบถึับร้อเสียหลออมา
“รับ!”
เหุาร์เเ่นนี้เิึ้นไ้ลอ
แ่ผลลัพธ์ใ่ว่าะสมหวัเสมอไปมีสุย่อมมีทุ์
ส่วนใรทุ์ใรสุ็ปล่อยให้เป็นหน้าที่อโะาละัน
ท่ามลาบรรยาาศหอมหวานื่นมื่นเ็มเปี่ยมไป้วยห้วอารม์วามรั
เหนือึ้นไปบนึสู 3 ั้น สายาู่หนึ่ำลั้อมอลมา มอลมาาห้อพยาบาลึ่เป็นห้อบนสุอึ เ้าอสายาู่นั้นเพียวามอไปเรื่อยเปื่อยไม่มีหยุยั้สถานที่อื่นใเป็นพิเศษ
่อนวาราบเรียบะหวนืนึลับมา
ลับมามออิสรีนาหนึ่นที่ำลันั่ปั้นหน้ายัษ์ ล้าย้อารับอีฝ่ายมาีระาให้ลายเป็นิ้นเล็ิ้นน้อย
ัวนอหล่อนือหมอประำโรเรียน
ผู้ที่ทำหน้าที่อยรัษาพยาบาลเ็นัเรียนทุนรวมถึบุลารอโรเรียน เรียไ้ว่าไม่ว่าะเป็นใรหน้าไหน หาเป็นอะไรึ้นมา่อให้เรื่อเป็นเล็น้อยเบาบาหรือว่าหนัหน่วหนัแน่นล้วนแล้วแ่้อผ่านมือหล่อนทั้หม
ึ่เหมือนเ้าัวหล่อนในอนนี้ะไม่อยู่ในห้วอารม์พูุย
แววมร้าวับำแหน่มอมาที่เาอย่าัเน
่อนริมฝีปาบาเริ่มล่าวถาม
“...”
“ันะถามอีรั้”
“เธอแน่ในะว่า้อารแบบนี้?”
“แน่ใรับ”
“ถ้าเิอะไรึ้นผมพร้อมรับผิอบทั้หม”
“ปัหามันไม่ไ้อยู่ที่รับผิอบหรือไม่รับผิอบ”
“อร้อล่ะ”
“ลับบ้านไปเถอะนะ”
ใบเฟิร์นหมอสาวพยายามร้ออบอให้เาลับบ้าน
้วยอาารบาเ็บรั้นี้อทราเวียร์ มันไ้ทิ้ร่อรอยบาแผลามลำัวเอาไว้มามายเหลือเินโยเพาะแนวาที่้อเย็บเื่อมปิผิว
ถึอย่านั้นเ้าัว็ยัึันอยู่่อไม่ิยอมลับบ้านไปพัผ่อน ึ่รุนี้แหละที่ำลัลายเป็นประเ็นถเถียระหว่าทั้สอ
เนื่อาฝ่ายายหนุ่มสวมแว่นยัอยาอยู่่อไม่อยาลับบ้าน ส่วนใบเฟิร์นอาารย์สาวหล่อนิ่าอยาให้เาลับบ้านลับ่อไปพัผ่อน
หาอยู่่อบาแผลที่พึ่เย็บเสร็อาะปริแไ้ หมอสาวึอยาให้เาลาลับบ้านไปะไ้สบายใไม่้อเป็นัวลให้เหนื่อยเปล่า
แ่เหมือนอีฝ่ายะไม่ิรับฟัำออหล่อน
เายัยืนยันำเิม
“...”
“ำเิมรับ”
“ถ้าผมไม่ไหวเี๋ยวผมไปหาหมอเอ”
“แ่!”
“ผมไม่ไ้อร้อ”
“ะเรียว่าำสั่็ไ้ถ้าุ้อาร”
“...”
สอสายาปะทะัน
ไม่มีใรหน้าไหนยินยอมใรนอื่นทั้สิ้น
บรรยาาศที่เยถเถียพลันนิ่เียบไปในทันที
สีหน้าอาารย์สาวแปรเปลี่ยนสีไปหลาย่อหลายรั้ยิ่แววานี่ไม่้อพูถึทั้ื่นระหนใ ทั้โรธแ้น ทั้โรธเือ
สุท้ายปลายทาอาารย์พยาบาลสาว็เลือเส้นทายอมถอยห่า
หล่อนยอมวามไม่เอาเรื่อ่อ
...‘เ็นรส่มาเิ!’
“...”
“ามใ!”
“เป็นอะไรึ้นมาอย่ามาโทษันทีหลั็แล้วัน”
“แน่นอนรับ”
“...”
“บับ!”
ใบเฟิร์นสบถไม่พอใระทืบพื้นระบายอารม์
ในเมื่ออีฝ่ายัสินใเรียบร้อยแล้ว ทั้ยัยืนยันหนัหน่วแ็ร้าวไม่เปิ่อทาให้เรา ิึัน่อไปรั้แ่ะเสียสุภาพิ
หล่อนึเลือหลับาแน่น
ล้ายำลัสะ่มอารม์เือาล่อน้าวเท้าเินออาห้อ ปล่อยให้ทราเวียร์อยู่ับหิสาวผู้ามปานเทพธิาามลำพั
หลัาหมอสาว้าวเท้าพ้นออาห้อพยาบาล
ทราเวียร์็ละสายาาทาเินลับมา้อมอุหนูสาวอีรั้
่อนพ่นลมหายใเหนื่อยอ่อนปนสิ้นหวัเบาบา
...‘เม่า เอมเมอริ’
“...”
หล่อนือหิามในฝันอใรหลายน
สู าว าเรียวยาว ทรวทรยอเยี่ยมสะทุสายา
ไม่ว่าใรหน้าไหนเห็นเป็น้อหลใหลหลรั นอารูปลัษ์ภายนอะแนนสูลิบ เบื้อหลัยัยอเยี่ยมไม่แพ้ัน เรียไ้ว่าเปี่ยมไป้วยุสมบัิภรรยาในินนาารอใรหลายน
ึ่บุลผู้นั้นำลันอนอยู่รหน้าเาในอนนี้
…‘ให้ายสิ’
“...”
“นี่เราำลัหาเรื่อใส่ัวอยู่รึเปล่าเนี่ย?”
ะำลัม่อมอยู่ับห้ววามิอน
ประูห้อพยาบาล็ถูเปิออ้วยฝีมืออใรบาน
ึ่แน่นอนนที่เปิประูเ้ามาหาใ่หมอสาวนีนเิม แ่เป็นฝีมืออใรนอื่นทั้ยัไม่ไ้มานเียวแ่มาถึสอน
ทันทีที่ประูถูเปิออเสียรีร้อ็ัึ้นทันที
เป็นเสียเล็แหลมอันเป็นเอลัษ์
ปั!
“...”
“ุเม่า?!”
สายาพวหล่อนวามอไปทั่วบริเว
่อนไปหยุ้านในสุอห้อพยาบาล
ไปหยุที่อิสรีนาหนึ่ที่ำลันอนสบเสี่ยมปราศาสิสัมปัะ พอพบเห็นร่าบุลอันเป็นที่รัพวหล่อนไม่รอ้ารีบพุ่เ้าหาทันที
แ่ยัไม่ทันไ้้าวเท้าไปไหน
พวหล่อนับไปสัเเห็นบาสิ่อย่าเ้า
เห็นผู้ายนหนึ่นั่อยู่้าเียบุลอันเป็นที่รั
…‘ผู้าย?’
“...”
“นายเป็นใร?!”
“มาทำอะไรที่นี่?!”
“รีบออไปเี๋ยวนี้!”
“ที่นี่ไม่ใ่สถานที่อนาย!”
น้ำเสียแ็ร้าววาัลั่น
ในสายาอิสรีทั้สอัวนายหนุ่มสวมแว่นที่ำลันั่อยู่เีย้าเียุหนูเม่าเปรียบเสมือนมแมลัวน้อยน่ารำาเป็นที่สุ บวับห้วอารม์ไม่มั่น
สุท้ายปลายพวหล่อนึเลือเส้นทาออปาับไล่เา ออปาับไล่โยไม่ิรับฟัสิ่อื่นใเลยแม้แ่น้อย ระทั่รุ่นิหาเหุผลมาไร่รอยัไม่ิะทำ
ถึอย่านั้นใ่ว่าอะไระแปรเปลี่ยน
“...” ทราเวียร์หาไ้สนใ
ท่วท่าั่เิมเป็นมายัไปัุบันย่อมเป็นแบบนั้น
เาเพียใ้ปลายนิ้วเาะำแพ
ึ!
ึ!
ึ!
“...” เาะเบาบาพอให้ไ้ยินเสีย
เาะไปยัำแหน่เียวับป้ายระเบียบที่วาแปะประับามห้อ พร้อมล่าวอลับ้วยน้ำเสียราบเรียบามเิม
หาแ่สำหรับนที่โนว่าล่าวัเือน
ำล่าวอเาล้วนเปรียบเสมือน้อน้ามให่ฟาเ้าลาระบาลบยี้ห้วอารม์วามรู้สึให้หายวับไปในั่วพริบา
หายไปโยไม่มีหลเหลือ
“...”
“ที่นี่ห้อพยาบาลรับ”
“ะทำอะไร็่วยูสถานที่้วย”
“ผมรู้รับว่าพวุเป็นห่วุหนูเม่า”
“แ่ที่นี่ไม่ใ่ห้อเรียน”
“ยิ่ไม่ใ่สถานที่สำหรับเปิปาร้อะโนี้หน้า่าทอนอื่น”
“ะนั้นโปรระมัระวัและรัษาระเบียบ้วยรับ”
ทันทีที่ไ้ยินำล่าวอายหนุ่มสวมแว่น
พวหล่อนถึับหยุะันิ่แ็้าไม่ิพูา ่อนใบหน้าสอสาวะอาบย้อมไป้วยสีแส ึ่ใบหน้าสีแสที่พวหล่อนแสออมา
หาใ่วามเินอายเสมือนหิสาวพานพบเอายหนุ่มรูปาม แ่มันือวามอับอายที่นเอเผลอระทำผิพลาร้ายแร่าหา
สอสาวรีบ้มหัวอโทษทันทีไม่รีรอให้เสียเวลาเปล่า
“...”
“อโทษ่ะ”
“ะ อโทษ่ะ”
“ะ ือพวเราไม่ไ้ั้ใ”
“...”
ทราเวียร์ส่ายหน้าไม่เอาวาม
อย่าว่าแ่เอาวาม
ระทั่สายาเายัไม่ิเหลือบมอ้วย้ำ
พอเห็นายหนุ่มสวมแว่นเลือนิ่เียบไม่ิพูาหรืออบสนออะไรออมา วามรู้สึมามาย็เริ่มถูระุ้นเือนเ้ามาในหัวสมอ
เาเี่ยว้อยัไับเม่า
อะไรที่ทำให้ทั้สอมาอยู่้วยันในห้อพยาบาล
ที่สำัทำไมถึปล่อยให้อยู่ันามลำพั
หมอสาวหายไปไหน
้วยวามสสัยอันยาะหัห้ามใ
หนึ่ในสอสาวึเริ่มล่าวถามลับไป
“แล้วุเป็นใระ?”
“...”
“นปริธรรมารับ”
“ไม่มีมามีน้อยไปว่านั้น”
ทราเวียร์เพียอบเสียเรียบไม่มีอารม์อื่นยุ่เี่ยว
สอสาวอออาารสะุ้เล็น้อย เมื่อพบเห็นายหนุ่มร่าสูลุาพื้นที่อน ยิ่ไม่้อพูถึยับสาวเท้า้าวเ้ามาใล้ ะพวหล่อนเรียมารโ้อบลับไป
แผ่นระาษหลายแผ่น็ถูหยิบยื่นให้ทั้ยัยื่นให้่อหน้า่อา
่าเป็นอะไรที่วนให้รู้สึแปลประหลาใเหลือเิน
ารระทำอเาทำหัวสมอมึนไปั่วะ
่อนเผลอร้ออบลับไป
“ะ?”
“รายานเอสารทั้หมเี่ยวับอาารอุหนูเม่า”
“เพื่อพวุอยารู้”
“...”
“เอามาให้พวเรามันะีเหรอะ?”
หัวิหัวใวน้อยอพวหล่อนำลัหวั่นไหว
แผ่นระาษรายานอาารผู้ป่วยัไ้ว่าเป็นอส่วนัวไม่วรเอาไปเปิเผยให้บุลที่สามรับรู้ โยเพาะบุลที่เป็นเพียเพื่อนร่วมห้อไม่ใ่ผู้ปรอโยอบธรรม
ถึอย่านั้นเา็ยัมอบให้ับพวเธอ
“เอารึเปล่ารับ?”
“...”
“ถ้าพวุไม่อยาไ้ผมะไ้โยนทิ้ถัยะ”
ทราเวียร์ยื่นยับเอสารเ้าไปใล้
หวัให้พวหล่อนรีบหยิบับออไปามือเสียที
หาว่าันามรพวหล่อนสมวรปิเสธให้เ็าพร้อมทำทุสิ่อย่าให้ถู้อ แ่้วยวามเป็นห่วเป็นใยบวับวามอยารู้อยาเห็นเินวรมันึลบเลื่อนทุสิ่อย่าไปนหมสิ้น
หลัา่อสู้ับห้ววามิอัวเออย่าหนัหน่ว ในที่สุบทสรุปสุท้าย็มาถึ มือสอ้ายื่นเ้าหารเ้าว้าระาษับแนบแน่นไม่ิปล่อยผ่าน
่อนน้ำเสียอบุเบาบาะัึ้นในเวลา่อมา
“อบุ่ะ”
“...”
“หน้าที่อผมบแล้ว”
“อัวรับ” พอล่าวบ
ทราเวียร์้มหัวเล็น้อยพอเป็นพิธี
่อน้าวเท้าเินผ่านหิสาวทั้สอมุ่หน้าไปยัประูเรียมออสู่นอห้อ ในานะเพื่อนสาวทั้สออุหนูเม่าพวหล่อนย่อมไม่อาปล่อยผ่าน่ายาย
เลยพยายามวาั้นพยายามอบอให้เาหยุ
“ะ เี๋ยว่อน่ะ”
“รอ่อน---”
ึ!
“...”
น่าเสียายที่ถ้อยำร้อออพวหล่อนไม่เป็นผล
แม้ระทั่่วัหวะเวลาสุท้ายไม่ว่าสอสาวะพยายามร้ออบอให้หยุยั้ยัไ ายหนุ่มสวมแว่น็ไม่ไ้มีท่วท่าโอนอ่อนให้เห็นเลยแม้แ่น้อย
เายั้าวเท้าเินหน้า่อ เินนพ้นออนอห้อพร้อมปิประูปิั้นทุโอาส
หลัออาห้อพยาบาล
ายหนุ่มสวมแว่นไม่ไ้ละาไปไหน
ไม่ไ้เินลับห้อเรียนหรือทำเรื่ออลับบ้านามำร้ออออาารย์สาว เาเพียพิหลัับประูห้อพยาบาล่อนเยหน้ามอเพาน
มอ้วยแววาราบเรียบไม่บ่บออารม์
พลาล่าว้วยน้ำเสียอ่อนน้อยอ่อนแร
“...”
“เรา”
“เปลือเนื้อเปลือัวเินไปรึเปล่าเนี่ย?”
ทราเวียร์ถอนหายใเือปนไป้วยห้วอารม์วามรู้สึมามาย
ใระไปิละว่าวันหนึ่เาะออหน้าเ้า่วยเหลือหิสาวนที่นไม่รู้ั เลือระทั่ระโเอาัวเอไปเป็นเบาะรอรับเรือนร่าามปานเทพธิา
นสุท้ายปลายทาทำให้เา้อเป็นฝ่ายไ้รับบาแผลเ็บปวมามายแทน ส่วนหล่อนนที่เป็น้นเหุ นอาไม่เป็นอะไรยัไม่มีบาแผลให้เห็นเลยแม้แ่น้อย
ฝ่ามือลูบบาแผลเล็น้อยล้าย้อารปลอบประโลมร่าาย
…‘่าเถอะถือว่าทำบุละัน’
“...”
สิ่ที่วรระทำ็ระทำเสร็สิ้นเรียบร้อย
เมื่อไม่มีเหุผลอยู่่อาทั้สอ้า็เริ่มนำพาร่าเนื้อที่เ็มไป้วยบาแผลน้อยให่เินหายไปาทาเิน
หายไปท่ามลาวามว่าเปล่า
ความคิดเห็น