คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : พิภพนาคา และกำเนิดเทพนาคา
่อนอื่น อเปิัวนิยายเสียเรื่อ ภุริษ์เทพนาา ในยูทูป้วยนะะ
ว่าๆ็แวะไปเยี่ยมเยียนใน่อยูทูปอ ้าวระพี นิยายเสีย ้วย่ะ
และอำลัใให้เราสันิหน่อย ้วยารไลท์ ระิ่ ิาม และอมเม้น์รัวๆ (55 อมาไปเหรอ?)
ใน่อยูทูปนี่ ็ะล่อไปเรื่อยๆ่ะ แวะไปเอันที่นั่น้วยนะะ
https://youtu.be/-salSR2LgGI รนี้เลย่ะ
------------------------------------------------------------------------------------------------
อนแร พิภพนาา และำเนิเทพนาา
ิ่ลึสุู่ลสู่ใ้บาาลสีเียวใสั่มร
ท่ามลาลื่นน้ำอันนุ่มนวล ปราเมือบาาลใ้พิภพท้อทะเลที่าม ถูประับประา้วยเปลือหอยมุล้ำ่าแลปะารัหลาสี ่อให้เิรัศมีเรือรอระยับ ปลาน้อยให่หลาหลายสายพันธุ์เวียนว่ายวนไปมาอ้อยอิ่แถวบริเวรอบเมือบาาล
ใลาเมือใ้น้ำแห่นี้ มีปราสาทสูให่ระห่าน ั้อยู่ลาสายน้ำวน ปราสาทนี้มีสีรุ้พร่าพราวราวทิพย์พิมาน และ้วยลื่นเลียวน้ำที่หมุนวนลอปี ึทำให้ไม่มีสัว์น้ำสามันไหนสามารถผ่านเ้าไปในปราสาทไ้ ะมี็แ่ผู้บำเพ็เพียรนแ่ล้าเท่านั้น ึะสามารถเียผ่านลื่นน้ำเลียววนนี้ไ้
หรือไม่็..้อเป็นผู้มีาิำเนินาีนาาเท่านั้น ึะมีฤทธามหาพลัที่สามารถทะลวผ่านเลียวน้ำวนที่แว่แรโยไม่ไ้รับบาเ็บ
พานาหนุ่มสุวรรนาา ราาอ์ใหม่แห่เผ่าพันธุ์นาาและนาีแถบฝั่ทะเลทิศพายัพ พลันสะุ้ื่นใ เมื่อไ้สับเสียหวีรีเป็นสัาาหอยสั์ที่ัมาาายหาทะเลเบื้อบน ร่าสูำยำอันามส่าอสุวรรนาา พลันผลุลุึ้นาแท่นศิลามร แล้วแปลายเป็นพานาัวยาวให่มหึมา มีเล็สีทอสะท้อนลื่นน้ำระยิบระยับ ่อนพุ่ทะยานาบาาลทะเลลึสุหยั่ ึ้นสู่ผิวน้ำในบัล
ที่ายหาาวสะอา...
ปราร่าามสะราในุยาวสีาวปัเลื่อมไหมทอ ำลัทอายเหยียยาวบนผืนทรายละเอีย
นาเอนหลัพิหิน้อนให่ ำลัเป่าหอยสั์ในมือ ใบหน้าอนาระ่าผ่อมีรัศมีแห่เทพ หาแ่แฝไป้วยวามเ็บปวลึล้ำ
ร่ายาวสูให่ราวภูเาอพานาา เมื่อโผล่พรวึ้นมาาผิวน้ำทะเล ไ้่อให้เิลื่นให่หนุนสูเป็นระลอมหึมา
แ่่อนที่ลื่นยัษ์นั้นะัโถมเ้าใส่ร่าอันบอบบาอสรีสาวสวย พานาา็รีบสะบัปลายหาเ้าไปำบัลื่นยัษ์นั้น
ั่เป็นำแพยาวหนาที่สัั้นแรถาโถมอลื่นยัษ์ นทำให้ลื่นมหึมาำัโถมย้อนลับไปสู่ท้อทะเลไลโพ้น
ใบหน้าามนวลระ่าอหิสาวพลันปรารอยยิ้มอ่อน วาำลับที่ส่อประายวาววับั่อัมีสีนิลอนา เลื่อนมอไปที่ร่ายาวให่มหึมาอสุวรรนาา้วยวามีใ
พานาสุวรรนาา ราาหนุ่มรูปามแห่วับาาลฝั่พายัพรีบลายร่าลับืนเป็นายหนุ่มหน้าามายหล่อเหลา ่อนถลาเ้าไประอประออหิสาวนานั้นอย่าทะนุถนอม
“อัปสรัลยา พี่ิถึเ้าเหลือเิน” สุวรรนาารับสั่เบา
“พระอ์” มือเรียวาวนวลผ่ออหิสาวยึ้นแะแผ่วที่้าแ้มอนาาหนุ่มรูปาม้วยวามรั
สุวรรนาาทอวเนรอ่อนโยนมอวพัร์ามอหิสาวแล้วเิเอะใ ึัไ้ทันทีทันใว่า
“อัปสรัลยา...ใยสีหน้าอน้อึูีเียวนั?”
หิามแะที่หน้าท้อที่ยัูราบเรียบอเธอ ่อนะล่าวเสียเบาว่า
“พระโอรสอท่าน ะถึำหนลอแล้ว”
พัร์ามหล่อเหลาอราาพานาาปรารัศมีเิ้าแห่วามยินี ทรรัสว่า
“ไม่ใ่นะเ้า ไม่ใ่พระโอรสอพี่ แ่เป็นโอรสน้อยอเรา
มาเถิน้อรั พี่ะพาเ้าลไปลอบุรใ้เมือบาาล”
“เ่นนั้น็รีบเร่พาน้อไปาที่รนี้เถิ ่อนที่เหล่าทหารสวรร์ะามน้อลมาทัน รานี้..น้อหลบหนีลมาะทันหัน เทวานาฟ้าบาอ์อาไปราบทูลเบื้อบนแล้ว...น้อเรว่า ถ้าทหารสวรร์หาน้อเอเมื่อไหร่ น้อะ้อถูนำัวไปลทั์เป็นแน่”
นาาเ้าบาาลสับฟัเ่นนั้น็ไม่รอ้า รีบรวบร่าหอมรุ่นออัปสรัลยาึ้นแนบอ ่อนะเินลุยฟอลื่น เพื่อะำิ่ลสู่ใ้ทะเลลึ
นาารูปามแะโอษ์ที่ริมฝีปาอ่อนนุ่มอนาสวรร์ พร้อมับายลูแ้วลมใสป้อนใส่ปานา
“ถึเ้าะเป็นนาสวรร์ แ่็อยู่ใ้น้ำไ้ไม่นานนั ลืนแ้ววายุนี้ไว้อย่าไ้ายออ เพราะมันะทำให้น้ออยู่ใ้บาาลไ้นานเท่านานามปรารถนา”
พานาารูปาม พาร่านรัิ่ลึลไปใ้น้ำ แม้ทะเลลึะเป็นระแสน้ำเย็นเยียบ แ่็หาไ้ระายผิวและอาภร์อนาฟ้าอัปสรัลยาแ่อย่าใ ยิ่ิ่ลึลใ้ท้อทะเล อาารเ็บรรภ์ออัปสรัลยา็ถี่ทวีมาึ้น นหัถ์บาเผลอิเล็บแน่นไปบนบ่าอนาาผู้เป็นสามี
รั้นเ้าสู่ทิพย์พิมานใ้บาาลทะเลลึ พาสุวรรนาา็่อยๆ ้อนวาร่าออัปสรัลยาลบนพระแท่นบรรทมอย่าแผ่วเบา
เหล่าบริวารนาีที่เป็นหิ ่าเ้ามาแวล้อมูแล เพื่อให้ารประสูิอโอรสแห่พานาาเป็นไปอย่าราบรื่น
ในเวลาเียวันนั้นเอ
พานาาปราบไรภพ นาาผู้รอแว้นมหาสมุทรฝั่ทิศหรี พลันสัมผัสไ้ถึไ้ถึลิ่นายหอมออัปสรัลยา นาสวรร์ที่เามีใใฝ่ฝันหาั้แ่ราแรพบ
แม้ว่า นาะมีใรัให้ับสุวรรนาา แ่ปราบไรภพ็ยัไม่อาะัใานาไ้ แม้ะรู้ว่าทั้สอลอบมีวามสัมพันธ์อันลึึ้ และหลัานั้น อัปสรัลยา็ลับสู่แนสวรร์ แ่ปราบไรภพ็ยัเฝ้ารออยวันที่อัปสรัลยาะหวนลับมายัพื้นพิภพอีรั้
้วยหทัยที่รุ่นะนึหามานาน พานาปราบไรภพไม่รอ้า รีบแปลายาเป็นนาาให่ยัษ์มหึมา มีเล็สีแสว่าุั่ทับทิมเพลิ พานาาปราบไรภพนำอทัพฝ่าลื่นน้ำไปยัอีฝั่มหาสมุทร หวัเ้าโมีเวียวัใ้บาาลอสุวรรนาาู่แ้น แล้วินาสวรร์ลับมาเป็นอน
“้าะินาสวรร์มาเป็นอ้า”
นาาร่าสีแประาศ้อนสะเทือนเลือนลั่นท้อทะเล
เพลานั้น อัปสรัลยาโอร้อเพราะอาารเ็บรรภ์ ราาแห่นาีนาาไ้แ่เินวุ่นวายไปมาอยู่หน้าห้อบรรทม
ทันในั้น..พลันบัเิลื่นน้ำมหาศาลอัรอบทิศทาเมือบาาล นทำให้สะเทือนเลือนลั่นไปทั่วมหาสมุทร สัว์ทะเลน้อยให่่าพาันว่ายน้ำหลบหนี ้วยไม่อาะ้านแรฤทธาอมหานาาปราบไรภพไ้
“เิเรื่อแล้วพ่ะย่ะ่ะ พานาาปราบไรภพนำพลเ้ามาล้อมวัแล้ว” บริวารนาาผู้หนึ่เ้ามาทูลรายาน
“ปราบไรภพ” สุวรรนาารูปามเ้นเสียอย่าโรธเรี้ยว และยับายหมายะออไป่อสู้
“อพระอ์ประทับรนี้่อนเถิ นาสวรร์อัปสรัลยา้อารพระอ์นะพ่ะย่ะ่ะ ทรมอบให้เป็นหน้าที่อเล้าระหม่อมออไป่อรับอทัพปราบไรภพเอเถิ” ุนพลพานาานามว่าอิสรานาา รับอาสาออศึ
เสียหวีร้ออนาสวรร์อัปสรัลยาร้อัแผ่ว ทำให้สุวรรนาาำ้อมอบหมายให้เป็นหน้าที่ออิสรานาา
อิสรานาาน้อมรับำสั่ทันที แล้วนำพลออไปเผิหน้าับพานาปราบไรภพในบัล
“พระโอรสประสูิแล้วเพะ” นาีหินาหนึ่พรวออมาาห้อ้วยอาารื่นเ้น พร้อมล่าวราบทูล่าวีแ่พานาา
สุวรรนาาปรี่เ้าไปในห้อ้วยวามีใ นาีหินาหนึ่ำลัโอบประอทารในห่อผ้า
แม้้าวย่าอพานาายัไม่ทันะเ้าใล้ห่อผ้าทารน้อย แ่รัศมีเปล่เรือรอทออร่าม ลับส่อวาบเ้าัษุเนร ทำให้ท่านพานาารูปาม้อหรี่าลเล็น้อย
“เ้าไม่ธรรมาริๆ” พานาาอุทาน เอื้อมแนมารับห่อผ้าทารน้อย โอบอุ้มแนบพระอุระ แล้วไปประทับนั่้าายอัปสรัลยา
ผิวพรรนวลลออเิ้า ามาั่แสทอรัศมี
แววเนรใสมรอัมี ร่าเปล่แสราศี ามับา
พานาสุวรรนาาวาพระหัถ์ทาบแผ่วลบนทรวอโอรสน้อย ใบหน้าเรียวยาวมีแววนปนทึ่ ริมฝีปาปาหยัลึ ล่าว้วยวามื่นเ้นว่า
“บะบารมีแห่เทพ? โอรสอพ่อ เ้าเป็นเทพลมาุิเียวหรือ?”
นานาีผู้รับใ้ไ้ยินเ่นนั้น็รู้สึนลุวาบ นารีบุเ่าลแะหน้าผาบนพื้นศิลามร อันเป็นารแสวามเารพอย่าสูส่
สุวรรนาาทรปลาบปลื้มปิิพระทัยยิ่นั นอที่ะปรารภออมาไม่ไ้ว่า
“รูปเ้าามนั สมับที่มีสายเลือสวรร์ แลเมื่อเ้าเิบให่
เ้าะมีอิทธิฤทธิ์เรียไร ยิ่ให่สะท้านสะเทือนสามโล เพียแ่..”
วเนรสีอำพันเ้มอสุวรรนาาปราริ้วรอยัวลใ นทำให้นาอัปสรัลยา้อยื่นมือไปแะใบหน้าเา
“เพียแ่ลูเรายัเล็นั” วพัร์สะราออัปสรัลยาูเศร้าสร้อย วเนรเลื่อนลมอทารน้อยผิวาวอมมพู ที่เปล่รัศมีแห่เทพผ่อสว่า แล้วล่าวว่า
“พอเ้าเิ ภัย็มาถึัวเสียแล้ว” อัปสรัลยาร่ำรว
น้ำพระเนรไหลหลั่อาบปรา์นวลผ่อ
ทิวเาสินธุที่สูลิบยาวเหยียสุอบฟ้า
เมื่อผู้มีบุาบารมีประสูิาล ึ่อให้เิปราาร์ประหลามหัศรรย์ึ้น
เหนือยอทิวเาพลันเิลมพายุปั่นป่วน สะบัลุ่มเมสีาวให้มารวมัวเป็น้อนเมยัษ์ มันำลัเลื่อนไหวหมุนิ้วเป็นวลม ล้ายลื่นน้ำมหึมาสีาว...ทำเอาเหล่าเทวานาฟ้าัวเล็ัวน้อยที่มีหน้าที่ปป้อผืนป่า พาันหวาผวาว่าะเิเหุอุทภัย
เสียหวีร้อโวยวาย้วยวามใ ปลุภวั์เลิ้มหลับอบุรุษเทพผู้หนึ่ ึ่ำลัเอนายพัผ่อนอยู่บนอาสนะหินอ่อนภายในถ้ำศิลาอัมี
“ท่านเทพรวินทร...เิเหุาร์อันใมิทราบ ทำให้ท้อฟ้าเหนือยอเาปั่นป่วนเ่นนี้” เทวาบะน้อยท่านหนึ่ ึ่มีหน้าทีู่แลหุบเาทาทิศอุร ไ้มาปราายทิพย์อยู่หน้าถ้ำอันาม เ็มไป้วยแสอัมีแพรวพราว
เปลือาเรียวยาวอรวินทร เทพหนุ่มผู้พิทัษ์ทิวเา ะพริบปริบหนึ่ที ่อนะลืมวาสีม่วเ้มึ้น ายาสูโปร่ที่เปล่รัศมีนวลสว่ายับลุ แล้ว้าวาลมาาแท่นศิลาที่ประทับ
“เี๋ยว้าไปูเอ” สุ้มเสียทุ้มนุ่มบอับเทวาผู้นั้น
“อรับ” เทวาหนุ่มรับำ ่อนที่ะหายวับไปทันที
ใบหน้าเรียวระ่าหันลับมามอเห็นพิสีาวมุที่ยัั้วาอยู่รบริเวปลายเท้าอแท่นศิลา มือเรียวยาวโบหนึ่รา พิสีมุ็หายวับไปับาในทันที
‘่อนหน้านี้เรานั่บรรเลเสียพิอยู่แท้ๆ แ่ทำไมึเผลอหลับไปไ้นะ? ....แปลั หลายเือนมานี่ เรารู้สึ่วนอนบ่อยๆ ทั้ที่เพลาผ่านมาร้อยว่าปีแล้ว เราไม่เย้อนอนหลับพัผ่อนเยี่ยมนุษย์เลย อีทั้ำลัวัาอเรา็ล้ายะถถอยไปสามส่วน ราวับว่า พลับะอเรามันไหลหลั่ออไป...หรือว่า...ะเป็นเา?’
ยามิ...ิใ็ยวบไหว ร่าสูโปร่ึหายวับไปาถ้ำอย่าว่อไว แล้วมาปราายลอยสูเ่นอยู่เหนือยอสูสุอหุบเา
บันี้ ลมพายุที่หมุนวน ไู้เอา้อนเมทั่วบริเวให้มารวมัวมาึ้น น้อนสีาวุ่นเริ่มอมสีเทา ่อให้เิพิรุโปรยปรายลสู่ป่าเียวอุ่มเบื้อล่า
ในเวลาเียวันนั้น ็มีลำแสแสีทอส่อ้อสายฝนนเิประายั่สายรุ้เรือระยับ พาผ่านเหนือทิวเาอันสูให่เสียฟ้า
“ท่านลับมาแล้ว...พานาาสายรุ้ เป็นท่านริๆ ้วย”
รวินทรอุทาน้วยวามื่นเ้น หวนนึถึำอธิษานอนในอีาิ
“พลัอ้า...ัามปป้อท่านไปทุาิภพ”
‘เ่นนี้นี่เอ...พลั้าึถถอย”
“สหายภุริษ์...้าไม่อาะออไปาเอามำสาปนี้ไ้ วิวอนท่าน...หา้าให้พบในเร็ววันนี้้วยเถิ’
เทพรูปามไ้แ่มีวามหวัอยู่ในใ
ความคิดเห็น