คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : จอมป่วนตัวดีกับหนุ่มหน้าตาดีตัวกวน # 3
# 3
“ยินดีต้อนรับค่ะ”
“ผมมาหาชุดให้คุณผู้หญิงคนนี้น่ะครับ”
“อ๋อ ได้ค่ะ คุณผู้หญิงคะ เชิญด้านนี้เลยค่ะ”
“อ๊ะ!! ค่ะๆ”
ปริตาหายไปกับพนักงานได้ซักพักก็ออกมาพร้อมกับชุดเส็กสั้นเท่าหัวเขาสีฟ้าน้ำทะเลแลดูสบายตา
“เป็นไงครับชอบมั้ย?”
“ก็....ชอบนะคะ แต่มันจะไม่แพงไปหรอคะ มันราคาแพงกว่าค่าซักรีบประมาณ 5 เท่าแน่ๆ เลยค่ะ” ปริตาว่าพลางทำหน้าเป็นกังวล เมื่อนนทกานต์เห็นอย่างนั้นก็หัวเรอะออกมาเบาพร้อมกับตอบว่า”
“ไม่หรอกครับ อย่างนี้แหละดีแล้ว เอาชุดนี้แหละ เท่าไหร่ครับ”
“2,650 บาทค่ะ จะจ่ายเป็นเงินสดหรือบัตรเครดิตคะ?”
“บัตรเคดิตแล้วกันครับ” นนทกานต์พูดพลางยื่นบัตรเครดิตไปให้พนักงานสาว
“ค่ะ รอซักครู่นะคะ”
“จะไปไหนต่อรึเปล่าครับ”
“กลับบ้านค่ะ”
“แฟนรออยู่เหรอครับ”
“ก็บอกว่าไม่ใช่แฟนไงคะ”
“ครับๆ ผมขอโทษครับ ผมจะไปส่งแล้วกันนะครับ บ้านฟินท์อยู่ตรงไหนครับ”
“อยู่ที่หมู่บ้าน R ค่ะ”
“อยู่ใกล้ๆ กับบ้านผมเลยนี่ครับ”
“หรอคะ”
“ครับ บ้านผมอยู่ที่หมู่บ้าน S น่ะครับ”
“หมู่บ้านเศรฐฐีนี่คะ”
“อย่าเรียกอย่างนั้นเลยครับ ก็คนเหมือนกันนั้นแหละครับมันฟังดูห่างเหินยังไงก็ไม่รู้”
“ค่ะๆ ถึงบ้านฉันแล้วไปแล้วนะคะ ขอบคุณสำหรับชุดนะคะ”
“ครับ คุณมีเบอร์ติดต่อมั้ยครับ”
“จะเอาไปทำไมละคะ”
“คืนนี้ผมจะโทรมาหาไงครับ”
“อย่าเลยค่ะคืนนี้ฉันมีนัดกับอีกคนหนึ่งโทรมาก็สายไม่ว่างหรอกค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ วันพรุ่งนี้ก็ได้”
“แต่คิวคุยโทรศัพท์ฉันยาวถึงปีหน้าเลยนะคะ”
“ผมรอได้ครับ”
“คุณนี่ยังไงเนี่ย คนไม่ให้ก็ยังจะเอาอีก”
“ถือซะว่าเป็นค่าตอบแทนชุดไงครับ”
“ฉันไม่ได้ขอให้คุณซื้อซักหน่อยนี่คะ”
“ก็นั้นแหละครับผมจะเอาไปโทรมาฟังเสียงหวานๆ ของคุณไงครับ”
“ไม่ให้หรอกค่ะ พี่ฉันมาแล้วฉันไปแล้วนะคะโชคดีค่ะ” ปริตารีบโกหก แล้วรีบวิ่งเข้าบ้านไปโดยไม่บอกลาเลยซักคำ
“กลับมาแล้ว”
“อื้ม เมื่อกี้ใครมาส่งอ่ะ”
“ก็คนนั้นไง ที่เจอกันที้รานกิ๊กอ่ะ”
“...หรอ”
“อื้ม”
“เค้าพาไปไหนมั้งอ่ะ”
“ไม่เห็นชุดหรอ”
“เห็นซิ หึงด้วย”
“ห๊ะ??? เมื่อกี้พูดว่าไรนะ บ่นอะไรของนายน่ะ ฉันได้ยินไม่ชัดพูดใหม่ดิ๊”
“ป่าวก็บอกแล้วไงว่าเห็นน่ะ”
“อ๋อๆ แล้วนี่นายกินข้าวยังอ่ะ”
“ยังเลยก็รอเธอนั้นแหละ”
“มือก็มีทำไมไม่รู้จักหากินเอง”
“ฉันทำกับข้าวไม่เป็นพอใจมั้ย !?”
“โห แค่นี้ต้องตะคอกด้วย ไรวะ” ปริตาว่าพลางเกาหัวแกรกๆ
“แล้วนั้นเธอจะไปไหนอ่ะ”
“ไปนอน”
“เธอมาทำกับข้าวให้ฉันกินหน่อยซิ”
“เรื่องดิ่ ฉันจะไปอาบน้ำนอนแล้ว”
“น่า~ นะๆๆๆ “
“......ก็ได้ๆ แต่ฉันทำเป็นแค่อย่างเดียวนะ”
“อะไรอ่ะ แล้วฉันจะท้องเสียรึเปล่า”
“ข้าวผัดไข่อ่ะ พี่เฟิร์สสอนมาอย่างเดียว”
“อ๊ะๆ ก็ได้ๆ ขอแค่เธอทำฉันก็กินได้หมดแหละ”
“ได้เลยเดี๋ยวฟินท์ จาดดดด ห้ายยยย”
“นี่นาย....นาย....ไอ้นาย!!”
“ฉันไม่ได้ชื่อนายนะ ฉัน ชื่อ ธิศ”
“เออนั้นแหละ ฉันพอใจจะเรียกนายอ่ะมีไรมะ”
“เออๆ แล้วเรียกฉันมีไรอ่ะ”
“ก็จะให้นายมาดูวิธีทำข้าวผัดไงเวลาไม่มีอะไรกินนายจะได้ทำกับข้าวเป็นจะได้ไม่ต้องมาทนหิวรอคนโน้นคนนี้กลับบ้านไง”
“ครับๆ ไหนละครับ”
“นี่ไงละคะ ดูนะ”
“อื้ม”
“ตอนแรกนายก็เอาข้าวใส่ไปในไข่ที่นายตีไว้ แล้วก็คลุกเคล้าให้ทั่วๆ”
“นี่เธอ เค้าต้องเอาไข่ไปผัดก่อนแล้วถึงจะเอาข้าวลงไปไม่ใช่หรอ”
“หุบปากแล้วดูไปเงียบๆ”
“ครับๆ - -“
“แล้วนายก็คลุกเคล้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ !!!!~”
“นี่เธอพอๆๆ เดี๋ยวกะละมังก็แตกกันพอดี”
“อ้าวหรอ โทษทีเพลินไปหน่อย” ปริตายิ้มเขินๆ ก่อนจะหันไปผัดข้าว
“เป็นไงอร่อยใช่มั้ยละ พี่เฟิร์สสอนมาเลยนะเนี่ย”
“ไม่อร่อยเลยอ่ะ เค็มปี๋เลย” นิธิศพูดไปแต่ปากก็เคี้ยวข้าวไม่หยุด
“งั้นก็ไม่ต้องกินฉันกินเอง”
“ไม่อาวนะ ห้ามแย่ง เธอทำให้ฉันแล้วนี่”
“ฮ่าๆ นายทำเหมือนเป็นเด็กๆ เลยแค่ข้าวผัดเอง”
“เธอนี่ทำกับข้าวไม่ได้เรื่องเลย เค็มๆๆ” นิธิศรีบเปลี่ยนเรื่อง
“ฉันก็ใส่ซีอิ๋วไปนิดเดียวเองนะเค็มได้ไงไหนๆ กินหน่อยดิ๊.....ไม่เห็นเค็มเลยอร่อยจะตาย อ้าวนายหน้าแดงทำไมละนั้น”
“ป่าวๆ ร้อนหน่ะ” นิธิศว่าพลางแสร้งทำเป็นอากาศร้อน
“หรอ งั้นฉันไปอาบน้ำก่อนนะเก็บล้างให้ด้วยเลยแล้วกันกินให้อร่อยนะ ฮ่าๆๆ”
“ไปซะก็ดียัยตัวดี..............ความจริงฉันไม่เคยกินข้าวผัดที่อร่อยอย่างนี้มาก่อนเลยนะ” ธิศเอ่ยขึ้นมาเบาๆ ก่อนที่จะลงมือกินข้าวผัดที่วางอยู่ด้านหน้าซะเกลี้ยงจาน
เช้าใหม่ที่สดใส ขณะที่รายการการ์ตูนสำหรับเด็กๆ กำลังออนแอร์อยู่นั้น.....
ตื๊ดดดดดด ตื๊ดดดดดด ตื๊ดดดดด !!!~
“นี่นายไปดูหน่อยซิว่าใครมา”
“เธอก็ไปดูซิ”
“ไม่เอาโดเรมอนจะเอาของวิเศษออกมาแล้วนะ”
“ฉันก็อยากดูนี่ เธอนั้นแหละไปเปิด”
“ก็ได้วะ อะไรๆ ก็ฉันๆๆๆๆ” ปริตาบ่นอย่างหัวเสียก่อนจะเดินไปที่ประตู
“อ้าว! นึกว่าใครกานต์นี่เอง มีอะไรรึเปล่ามาหาแต่เช้าเลย”
“เปล่าครับ พอดีว่าแวะมาทำธุระแถวนี่ก็เลยกะว่าจะมาดูหน้าคนน่ารักซักหน่อยน่ะ”
“โห ดอกไม้สวยจัง ใครไม่สบายหรอ”
“ป่าวครับ เอามาให้ฟินท์คนน่ารักไง”
“จิงดิ๋ O_O”
“คิกๆ ทำหน้าตาตกใจน่ารักจัง รับไว้ซิครับผมอุตส่าห์ซื้อมาให้ “ นนทกานต์พูดพลางส่งช่อลิลลี่สีขาวไปทางปริตา
“ดูท่าทางแพงออก ฟินท์รับไว้ไปไม่ได้หรอก”
“ผมอุตส่าห์ซื้อมานะครับ อย่าให้ผมต้องเสียน้ำใจซิ”
“........กานต์แน่ใจหรอว่าให้ฟินท์อ่ะ”
“อื้ม...แน่ใจซิครับ นะครับรับไปเถอะ”
“อื้มๆ ขอบคุณนะ จะเข้ามาในบ้านก่อนมั้ย หรือว่ารีบไปที่ไหนรึเปล่า”
“ไม่รีบหรอกครับ “
“งั้นก็เข้ามาซิ” ฟินท์พูดพลางเดินกอดช่อดอกไม้นำเข้าไปในบ้าน
“นี่นายโดเรมอนเอาอะไรออกมาอ่ะ”
“เอาขนมปังความจำออกมาอ่ะ โห O_O เธอไปขโมยดอกไม้ที่ไหนมาน่ะถึงว่าหายไปนานเลย”
“ป่าวย่ะ มีคนเค้าซื้อมาให้”
“อ้าว! แฟนของฟินท์ก็อยู่ด้วยหรอครับ ผมมารบกวนรึเปล่าครับ” นนทกานต์เอ่ยพลางทำท่าจะเดินออกไปจากบ้าน
“ไม่หรอก เชิญสวีตกันไปแล้วกันนะฉันขึ้นไปข้างบนก่อนแล้วกัน” นิธิศพูดพร้อมกับเดินขึ้นบันไดหายเข้าไปในห้องของตัวเอง
“แฟนฟินท์เค้าจะโกรธผมหรือเปล่าครับเนี่ย เข้ามายุ่มย่ามกับแฟนของเค้าซะได้”
“ไม่ใช่แฟนของฟินท์ซักหน่อย ช่างเถอะนั่งก่อนซิอยากดื่มอะไรมั้ย”
“อะไรก็ได้ครับ”
“อื้มๆ งั้นรอเดี๋ยวแล้วกัน” ปริตาว่าก่อนที่จะหายเข้าไปเอาเครื่องดื่มจากในครัว
“มาแล้วๆๆ น้ำฝรั่งนะ ดื่มได้รึเปล่า” ปริตากลับมาพร้อมกับน้ำฝรั่ง 1 ขวดใหญ่ แก้ว 2 ใบ แล้วก็คุ้กกี้ที่ปาณนพทำไว้ 1 จานใหญ่
“ได้ครับ ผมไม่ใช่คนกินยากหรอกครับอะไรก็ได้ แล้วเอามาซะเยอะแยะเลย”
“ก็ฟินท์ว่าจะกินไปด้วยอ่ะเริ่มหิวแล้วไง อยู่กินข้าวด้วยกันมั้ยละ”
“คงจะไม่ได้หรอกครับ ผมก็อยากจะอยู่นะแต่คงอยู่นานไม่ได้ แล้ว.....ตอนนี้ฟินท์ก็ไม่มีแฟนใช่มั้ยครับ” นนทกานต์เปลี่ยนหัวข้อสนทนาเป็นเรื่องที่เขาเตรียมตัวมาทั้งคืนเพื่อที่จะมาพูดกับปริตาในวันนี้ !!!
“อื้ม” ปริตาตอบพลางดื่มน้ำฝรั่งเข้าไปอึกใหญ่
“ถ้าอย่างนั้น....ผมก็ยังมีสิทธิ์ใช่มั้ยครับ”
“อึก.....พรวด!! อ๊ะ!! ขอโทษนะ เมื่อกี้ว่ายังไงนะ” น้ำฝรั่งอึกเมื่อกี้ได้ออกมาสู่โลกภายนอกอีกครั้ง
“ก็ผมจีบฟินท์ได้ใช่มั้ยครับ” นนทกานต์ถามย้ำอีกครั้ง
“ O_O ???”
“ว่ายังไงละครับ หือ??”
“อะไรของกานต์อ่ะ ผีเข้ารึเปลาตัวร้อนแน่ๆ เลย” ปริตาเฉไฉพูดพลางเอามือไปแตะหน้าผากของนนทกานต์
“เปล่าครับ ผมจริงจังนะ” นนทกานต์ว่าพลางคว้ามือของปริตาที่แตะหน้าผากอยู่นั้นมาหอมฟอดใหญ่
“ตกลงมั้ยครับฟินท์”
“แค่จีบนะ ไม่ใช่แฟน” ปริตาพูดด้วยหน้าที่แดงพอๆ กับผลมะเขือเทศ
“ครับ ^-^ ผมของรับรองด้วยสิทธิ์ของลูกผู้ชายเลยครับว่าจะไม่มีอะไรเกินเลยไปมากกว่าคำว่า จีบ แน่นอนครับ” เมื่อได้ยินคำตอบอย่างนั้นนนทกานต์ก็ถึงกับยิ้มแป้น
“ถ้ายังงั้นก็ค่อยโล่งอกหน่อย ว่าแต่....ปล่อยมือฟินท์ซักทีซิ ไหนว่าไม่เกินเลยไง”
“อ้าว.....เอ่อ.....ขอโทษครับ”
“อื้มไม่เป็นไรหรอก แต่ถ้าวันหลังทำอีกไม่จบแค่เตือนนะ”
“ครับผม ‘งั้นผมขอตัวกลับก่อนเลยแล้วกันนะครับ แล้วเจอกันครับ“
“อื้ม เดี๋ยวฟินท์ไปส่งนะ” ปริตาพูดพลางเดินไปส่งนนทกานต์ที่หน้าบ้านด้วยสีหน้าที่เขินอาย
เหตุการณ์ทั้งหมดนั่นได้ถูกบันทึกลงสู่นัยตาของนิธิศหมดแล้ว ตอนนี้นิธิศทำได้เพียงแอบมองคู่แข่งคนใหม่กับหญิงที่ตนเองหลงรักเดินไปส่งกันที่ประตูบ้านเท่านั้น
ความคิดเห็น