คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : จอมป่วนตัวดีกับหนุ่มหน้าตาดีตัวกวน # 2
# 2
“นี่แหละห้องของนายมีอะไรก็ไปเรียกพี่เฟิร์สนะห้องพี่เฟิร์สอยู่ข้างๆ ห้องนายส่วนห้องน้ำอยู่ตรงสุดทางเดินแล้วก็......อืม....แค่นี้ละมั้งเดี๋ยวเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ลงไปกินข้าวด้วยแล้วกัน ฉันไปก่อนนะ”
“นี่เธอ”
“อะไรฉันมีชื่อนะ ฉันชื่อฟินท์วันหลังก็เรียกชื่อดิ่มาเธอๆ อยู่ได้”
“โอเคๆ ฟินท์เธอได้เป็นทอมรึเปล่าอ่ะ”
“เฮ้ย เมื่อกี้นายพูดว่าไรนะพูดใหม่ดิ่”
“ฉันถามว่าเธอได้เป็นทอมรึเปล่าก็แค่....เห็นเหมือนๆ อ่ะหน้าตาก็ดีนะแต่เป็นทอมหรอเนี่ย...ว้าเสียดายจัง”
“อะไร ใครบอกนายว่าฉันเป็นทอม ฉันเนี่ยนะหญิงแท้ 100% นะแล้วฉันก็ไม่ได้เป็นเลสเปี้ยนด้วย อ้อ ที่สำคัญนะ ฉันไม่ชอบเล่นดนตรีไทย”
“โห ถามนิ๊ดเดียว ตอบเป็นชุดเลย”
“ก็แค่ฉันกลัวคนเข้าใจผิด”
“อย่างงี้น่ะร้อนตัวแหงเลย ยัยทอมบอย”
“นายว่าใครทอมบอย”
“ก็เธอไง”
“ฉันก็บอกแล้วนะว่าไม่ได้เป็น”
“แต่มันเหมือนมากเลยนะ ไม่ต้องโกหกหรอกความลับไม่มีในโลกนะจ้ะ อิอิ ^ ^”
“นาย....นาย....ไอ้โย่งเอ้ย”
“ยัยทอมบอยออกไปได้แล้วฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้า หรือว่าอยากจะดูอ๋อ คงยังไม่เคยเห็นของจริงละซินะมาๆ เดี๋ยวจะถอดให้ดู” นิธิศว่าพลางทำท่าจะถอดกางเกงยีนส์ออก
“เฮ้ย ไอ้บ้า ซาดิสต์ ไปไกลๆ เลยนะ”
“เธอนั้นแหละไป นี่ห้องฉันนะ ฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงไปกินข้าว”
“แต่นี่มันบ้านฉันนะ ทำไมฉันต้องไปด้วยเล่า”
“รู้แล้วๆ ก็ถ้าเธออยากจะดูฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ จะถอดละน้า~ “
“เฮ้ยๆๆ ไปแล้วๆ ไอ้คนบ้าเอ้ย” ว่าแล้วปริตาก็รีบวิ่งออกไปพร้อมกับปิดประตูดังโครมใหญ่
“อิอิ น่ารักจังเลย ไม่จีบไม่ได้แล้ว เฮ้อ~ หลงสเน่ห์แล้วหรอเนี่ย”
“ฟินท์”
“คะ ??? พี่เฟิร์ส มีไรอ่ะ”
“บ่นอะไรอยู่คนเดียวอ่ะ กับข้าวไม่อร่อยหรอ”
“ป่าวนะกับข้าวอ่ะอร่อยทุกวันแหละ แต่ว่าวันนี้มันไม่อร่อยเพราะว่ามีคนบ้าๆ มากินอยู่ข้างๆ อ่ะ” คนที่โดนเรียกว่าบ้าก็ยังคงนั่งยิ้มแป้นกินข้าวอย่างมีความสุข
“กับข้าวอร่อยมั้ยธิศ เติมข้าวอีกป่าว”
“ไม่ละครับขอบคุณครับ”
“อื้ม จะขึ้นบ้านก่อนก็ไดนะเดี๋ยวพี่เก็บเองแหละ”
“ครับ ขอบคุณครับ”
“กินข้าวแล้วทำไมไม่ล้างจานเองล่ะ”
“ทีเธอยังไม่เห็นล้างเลย”
คนโดนว่ามองหน้าคนว่าอย่างงอนๆ ก่อนจะเดินเชิดออกไปที่ห้องรับแขกนิธิศเห็นพลางนึกในใจว่า ‘ฉันรู้แล้วแหละว่าเธอไม่ได้เป็นทอมก็ดูท่าเดินซิ อิอิ’
“โห นี่เธออินกับละครมากขนาดนั้นเลยหรอน้ำตาไหลเป็นทางเลย โห ทอมร้องไห้”
“นี่นายฉันบอกตั้งกี่ครั้งแล้วว่าฉันเป็นผู้หญิงน่ะหา”
“หาอะไรหรอ อะไรหายเดี๋ยวเราช่วยหานะ”
“นี่นายพอเลย ฉันจะดูหนังเงียบๆ ถ้านายจะมากวนก็โน้นเลยขึ้นห้องนอนไปเลย ถ้าขึ้นไม่ถูกฉันเขียนแผนที่ให้ก็ได้นะ กวนอยู่ได้น่ารำคาญ”
“ไม่เอาอ่ะ ก็ฉันอยากจะดูเหมือนกันนี่ น่าสนุกนะนางเอกน่ารักดีนะ น่ารักกว่าคนแถวนี่เยอะเลย”
“นั่งดูไปเงียบๆ ป่ะ”
ผ่านไป 20 นาที
“นี่นายเมื่อกี้พระเอกพูดว่าอะไรหรอ ฉันไม่ได้ฟังอ่ะ”
“....”
“นาย”
“....”
“นี่นายหันมาบอกหน่อยดิ่ว่าพระเอกพูดว่าอะไรอ่ะ”
“หา~”
“โห ผู้ชายร้องไห้ กระเทยป่าวเนี่ย ฮ่าๆ”
“เธอก็ร้องนี่มาว่าฉันคนเดียวได้ไง”
“ฉันเป็นผู้หญิงก็ต้องอ่อนไหวเป็นธรรมดาแต่นายเป็นผู้ชายร้องไห้มันแปลกๆ อ่ะฮ่าๆๆ แล้วตกลงพระเอกพูดว่าไรอ่ะเมื่อกี้อ่ะ”
“อ๋อๆ พระเอกบอกว่า ‘ฉันไม่ได้พูดเพื่อเธอนะ แต่ฉันพูดเพื่อตัวเองถ้าไม่มีเธอแล้วฉันจะอยู่ยังไงเพราะฉะนั้นเธออย่าตายนะ’ อย่างเงี้ยอ่ะ เฮ้ย! เธอร้องไห้ทำไมเนี่ย”
“ก็...ฉันซึ้งนี่ ถ้ามีคนมาบอกกับฉันอย่างงี้นะรักตายเลย”
“เหรอ แต่ฉันว่านะ ทั้งชีวิตเนี่ยฉันจะไม่พูดแบบนี้เด็ดขาดเพราะว่าในประโยคนั้นน่ะเหมือนยังกับว่าคนที่เรารักจะต้องตาย ฉันยอมไม่ได้หรอกสู้ฉันตายเองยังดีกว่าเลย”
“โห นายนี่ไปเอาความคิดดีๆ แบบนี้มาจากไหนเนี่ย”
“ดูถูกไปหน่อยมั้ย ฉันก็คิดเองอ่ะดิ่”
“หรอ คนอย่างนายเนี่ยนะ”
“ทำไม คนอย่างฉันทำไม”
“ไม่รู้ ฉันไปนอนแล้วนะปิดแอร์แล้วก็ทีวีด้วยนะ”
“อื้ม“
“เฮ้อ ปิดเทอมแว้วววววว เย้ๆๆ พรุ่งนี้จะไปเที่ยวให้หลุดโลกเลย นอนเอาแรงไว้ก่อนดีกว่า”
‘You are stuck in my heart and we can go anywhere whatever the reason you are…’
“จะ 3 ทุ่มแล้วใครโทรมาอีกเนี่ย ฮัลโหล! “
[ฮัลโหลค่ะ ใช่เบอร์พี่ฟินท์รึป่าวคะ]
“ฟินท์เฉยๆ อ่ะไม่รู้จักหรอก รู้จักแต่ฟินท์คนน่ารัก (กึ๊ย)”
[โห น่ารักมากๆ จะเหมาะกว่านะคะเนี่ย อิอิ]
“อิอิ เขินนะเนี่ยชมกันซึ่งๆ หน้าเลย อายจัง”
[ค่า~ แล้วพี่ฟินท์จะนอนยังคะ]
“จะนอนแล้วล่ะ”
[แล้วโทรมากวนรึป่าวคะเนี่ย]
“จะนอนแล้วแต่โทรมาก็คิดเอาเองนะว่ากวนรึเปล่า”
[งั้นแค่นี้ก่อนก็ได้นะคะ ฝันดีนะคะ คิดถึงนะ จุ๊บๆ]
“เดี๋ยวๆ อย่าเพิ่งวางซิ”
[คะ? ทำไมหรอคะ]
“นั่นใครอ่ะ”
[อ้าว นึกว่าจะจำได้ซะอีก ผิดหวังนะเนี่ย]
“แล้วตกลงคือใครอ่ะ”
[หนิงไงคะ คนที่เจอกันในร้านกิ๊กไง ลืมเราซะแล้วหรอ ว้าๆ T^T]
“อ๋อๆ น้องหนุงหนิง”
[หนิง เฉยๆ ค่ะ ไม่ใช่ หนุงหนิง]
“นั่นแหละคล้ายๆ กัน พี่เรียกหนุงหนิงแล้วกันนะ”
[ตามใจค่ะ แล้วพี่ฟินท์ไม่นอนหรอคะ]
“นอน.....อ๋อๆ เออจิงด้วย พี่ลืมไปเลย แค่นี่นะน้องหนุงหนิงฝันดีนะ”
[ค่ะ ฝันดีเช่นกันค่ะอย่างลืมฝันถึงหนิงนะ]
“จ้า ถ้าพี่ไม่ลืมนะ”
[ค่า~ อิอิ]
เช้าวันต่อมา
“นี่นายเฝ้าบ้านนะฉันออกไปข้างนอกหน่อยอ่ะ”
“จะไปไหนอ่ะ”
“ไปหาอะไรกินซักหน่อยอ่ะ แล้วนายจะตามมาทำไมละเนี่ย เฝ้าบ้านไปดิ่”
“ก็เธอไปจะไปกินอะไรไม่ใช่หรอ ฉันก็หิวนะ ฉันไปด้วยดิ่ นะๆ”
“เออๆ งั้นมีข้อแม้นะนายต้องเลี้ยงฉัน”
“ได้ๆ แต่ไม่เลี้ยงเฉยๆ นะเธออยากจะกินอะไรเธอก็ต้องกินเป็นปริมาณ 3 เท่าถ้าเธอกินหมดทุกคำ ฉันเลี้ยงเองแต่ถ้าเธอกินไม่หมดแม้แต่คำเดียวเธอจ่ายเองแล้วกัน”
“โธ่เอ๊ย! หมูมาก รู้จักฟินท์กระเพาะเหล็กน้อยเกินไปซะแล้ว”
“งั้นก็ทำให้ได้อย่างที่พูดแล้วกันนะสาวน้อย”
“ได้เลย นายเตรียมกระป๋าฉีกได้เลยแล้วกัน”
“โอเค แล้วจะไปกินกันที่ไหนอ่ะ”
“ฉันรู้แหล่งน่าตามมาๆ”
ร้านกิ๊ก….
“สวัสดีค่ะพี่กิ๊ก”
“ดีจ้าฟินท์มาแต่เช้าเชียวพี่เฟิร์สไม่อยู่อีกแล้วหรอ อ้าวแล้วหนุ่มน้อยหน้าหล่อนั่นมาจากไหนอ่ะ”
“ก็จะมาอยู่ที่บ้านฟินท์ซักพักหนึ่งอ่ะ”
“สวัสดีครับ พี่กิ๊กมีแฟนยังครับ”
“ดีจ้า แหมๆ ถามอะไรก็ไม่รู้ ลูก 2 สามี 1 แล้วจ้ะ”
“งั้นสนใจมาเป็นกิ๊กกับผมมั๊ยละครับ”
“ก็อยากอยู่หรอกนะจ้ะแต่ว่ากลัวสามีน้อยใจอ่ะ ไม่ได้หรอกจ่ะ อิอิ”
“นี่นาย!! แก่แล้วก็ยังจะจีบอีกม่อจริงๆ เลยหูจะดำอยู่แล้วเนี่ย”
“หึงละซิ 555+”
“ฟินท์ๆ เมื่อกี้ว่าใครแก่นะพูดมาดีๆ ดิ่”
“ไม่ได้หึงซะหน่อย แล้วก็ไม่ได้ว่าใครนะพี่กิ๊กฟินท์หิวแล้วมักกะโรนีหมู 3 นะแล้วนายอ่ะจะเอาอะไร”
“เหมือนเธอน่ะแหละ”
“งั้นมักกะโรนีหมู 4 นะด่วนนะพี่กิ๊ก หิวๆ
1 ชั่วโมง 30 นาทีผ่านไป
“เอาละหมดแล้วเฮ้อ อิ่มจริงๆ ของฟรีละช๊อบชอบ”
“โห นี่ฉันเลี้ยงช้างยังจ่ายน้อยกว่าเลี้ยงเธออีกนะเนี่ย ยัยช้างทอมบอย”
“อะไรๆ ก็นายบอกเองนะว่าให้ฉันกินน่ะจะมาว่าฉันไม่ได้นะ”
“รู้แล้วๆ จะต่ออะไรอีกมั้ย”
“ต่อดิ่ พี่กิ๊กเอาไอติมถ้วยใหญ่ๆ ถ้วยหนึ่งนะ”
“จ้า~ “
“ด่วนนะพี่!”
“เออ!”
“นี่เธอยังจะยัดลงอีกหรอฉันถามเล่นๆ นะ”
“ก็แหม ฉันกินไหวน้า”
“งั้นฉันกินด้วยดิ่”
“ของมันแน่อยู่แล้วฉันยัดลงได้อีกแค่ครึ่งเดียวเท่านั้นแหละ”
“ไอติมมาแล้วๆ”
“ขอบคุณค่า”
“นี่เธอกินคนเดียวเลยขอฉันมั้งดิ่”
“งั้นเดี๋ยวฉันขอช้อนให้แล้วกัน”
“ไม่ต้องๆ ป้อนดิ่ ป้อนๆ อ้า~”
“โห อ่ะๆ อ้ามมมม~”
“อื้ม ก็อร่อยดีอ่ะ เอาอีกคำดิ่”
“อ้ามมม~ อร่อยอ่ะดิ่ โด่ๆ”
“อีกคำๆ “
“โหนายกินคนเดียวเลยฉันไม่ได้กินเลยนะ”
“เธอก็กินไปด้วยป้อนฉันไปด้วยเลยไง”
ปริตากับนิธิศนั่งกินไอติมกันอย่างเอร็ดอร่อยโดยไม่ได้สนใจคนรอบข้างเลยว่าอิจฉาพวกเขาขนาดไหนก็เล่นป้อนกันซะขนาดนั้นจะไม่ให้มีคนมาอิจฉาได้ไงละ
“นี่เธอจ่ายเงินแล้ว ไปกันได้ยัง”
“ฉันลุกไม่ขึ้นอ่ะ แปปนะ”
“ก็เล่นกินซะขนาดนั้นไม่อิ่มก็เวอร์แล้ว”
“ก็แหม นี่ฉันยังยัดลงได้อีกนะ”
“พอเลยๆ เด๋วก็กลายเป็นช้างขึ้นมาจริงๆ หรอก”
“ไม่หรอกน่า ช้างอะไรจะน่ารักอย่างนี้จริงมั้ย”
“ถ้าเธอเป็นช้างคงน่าเกลียดตายเลย” แต่ในใจของเขากลับคิดว่า ‘ไม่ว่าเธอจะเป็นอะไรก็น่ารักเสมอแหละ’
“นายพูดนี่ปากหรอหะ”
“ฮ่ะๆๆ ไปกันได้แล้ว”
“อื้มๆ อุ๊ย!”
“ขอโทษครับ คุณเป็นอะไรมากรึเปล่าครับ”
“ฉันไม่เป็นไรหรอกค่ะแต่เสื้อผ้าน่ะซิเลอะหมดเลย ทำไงดีเนี่ย”
“งั้นเดี๋ยวผมพาไปซื้อเสื้อผ้านะครับ”
“เอ่อไม่ต้องถึงขนาดนั้นก็ได้ค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับผมรับผิดชอบเอง”
“งั้น...ไปกันเลยค่ะ นี่นายจะกลับไปก่อนก็ได้นะ”
“อื้ม ฉันไปรอที่บ้านนะ”
“อื้มๆ อย่าให้ขโมยเข้าบ้านนะเฝ้าบ้านให้ดีๆ”
“รู้แล้วละน่า ฉันไม่ใช่หมานะ”
“หรอ อิอิ”
“คุณชื่ออะไรนะครับ ผมชื่อกานต์นะครับ”
“ฟินท์ค่ะ แต่ฉันว่าคุณก็ทำเกินไปนะ ฉันเปื้อนแค่นิดเดียวเองไม่เห็นต้องพาไปซื้อเสื้อใหม่เลยเอาไปซักเดี๋ยวก็หาย”
“ถ้าไม่ทำแบบนี้ผมก็รู้สึกผิดน่ะซิครับ ว่าแต่ผมพาคุณออกมาแบบนี้แฟนคุณไม่ว่าหรอครับ”
“แฟน??? แฟนที่ไหนอ่ะ”
“ก็คนหน้าหล่อๆ ที่อยู่ในร้านกับคุณไงครับ”
“อ๋อ ตาบ้านั่นน่ะหรอ ไม่ใช่แฟนฉันหรอกค่ะ”
“ผมเห็นคุณป้อนไอติมให้เค้าจนหมดเลยนี่ครับ ยังนี้ไม่เรียกว่าแฟนแล้วจะเรียกว่าอะไรละครับ ??”
“เรียกว่าเพื่อนก็ได้ค่ะ ไม่ใช่แฟน”
“งั้นก็แสดงว่าคุณยังโสดน่ะซิครับ”
“ก็ประมาณนั้นแหละค่ะ”
“อย่างผมเนี้ยยังพอมีโอกาศมั้ยครับ”
“ฉันว่าอย่างคุณน่ะไปหาใหม่ที่ดีกว่าฉันก็ได้นะ”
“แต่ผมชอบคุณนะ เจอครั้งแรกก็ถูกชะตาเลย อ้าวถึงแล้วละครับ”พูดเสร็จชายหนุ่มก็ทำท่าจะลงมาจากรถเพื่อที่จะเปิดประตูรถให้หญิงสาว
“ไม่ต้องหรอกค่ะลำบากเปล่าๆ มีมือค่ะ เปิดเองได้” เมื่อนนทกานต์ได้ยินอย่างนั้นก็ชะงักไป พลางคิดในใจว่า ‘พูดตรงๆ อย่างนี้น่ะผมก็ยิ่งชอบคุณน่ะซิ’
ความคิดเห็น