fic stellar-Story song เรื่องมีอยู่ว่า..

ลำดับตอนที่ #3 : No.3 Marionette ตุ๊กตาของเธอ

ร่างเล็กนอนอยู่บนเตียงขนาดคิงค์ไซน์สีชมพูอ่อน ใบหน้าที่เคยเต็มไปด้วยรอยยิ้มเปื้อนรอยน้ำตามากมายที่ไหลออกมาจากตายิ้มที่ขณะนี้กลับแลดูเศร้าสร้อย ไม่ว่าจะนานแค่ไหนเธอก็ยังคงเหมือนเดิม ไม่ว่ากายองจะขออะไรก็ไม่เคยปฏิเสธได้ลงคอสักครั้ง...

“ฉันไปก่อนนะ” เสียงนุ่มของร่างสูงกระซิบบอกที่ข้างหูก่อนจะพรมจูบไปทั่วแผ่นหลังที่เปลือยเปล่าของมินฮี แล้วเขาก็ลุกจากเตียงและแต่งตัวเดินออกจากห้องนอนไป

“ฉันเกลียดเธอ..คิม กายอง” มินฮีพูดไล่หลังไปด้วยเสียงเรียบแล้วยันกายลุกขึ้นนั่ง เธอไม่สนว่ากายองจะได้ยินมันไหม ขอแค่เค้าไม่ต้องกลับมาที่นี่อีกก็พอ

ย้อนกลับไปเมื่อคืนนี้ แฟนเก่าที่เลิกกันไปสองเดือนกว่าของมินฮีโทรมาหา เพื่อขอให้ออกมาเจอกันด้วยน้ำเสียงที่เหมือนกำลังร้องไห้สะอื้นอยู่ ถึงแม้เขาจะไม่ได้บอกเหตุผลอะไรแต่มินฮีก็ตัดสินออกไปหาเขาคนนั้น..คิม กายอง เมื่อถึงร้านที่เขาอยู่มินฮีก็ต้องตกใจวิ่งเข้าไปหาร่างสูงซึ่งอยู่ในสภาพเมาไม่รู้เรื่อง บนโต๊ะนั้นเต็มไปด้วยขวดเครื่องดื่มเอลกอฮอลล์นับสิบขวด เธอไม่เคยเห็นกายองเป็นแบบนี้มาก่อน

“ทำไมพี่ถึงเมาแอ๋แบบนี้”ร่างเล็กถาม มือเรียวดึงบ่ากายองที่นอนฟุบหน้าลงกับโต๊ะให้ลุกมาคุยกัน

“มินิ..เค้าไม่รักฉันเหรอ ทำไมละ”กายองเพ้อออกมา เธอกระชากมินฮีเข้าไปกอดแล้วปล่อยโฮออกมา “นอกจากเธอแล้วคงไม่มีใครที่อยากอยู่ข้างๆฉันแล้วสินะ”

“ใครเค้าบอกพี่ว่าฉันอยากอยู่กับพี่..ใช้อะไรคิด?”มินฮีพูดคำที่ดูไร้เยื่อไยออกมาหน้าตาเฉย

“ทำไมพูดแบบนั้นละ ทั้งๆที่ยอมออกมาหาฉันแท้ๆ”ร่างสูงมองเข้ามาในตาของมินฮีเพื่อควานหาบางอย่างที่ร่างเล็กซ้อนเอาไว้ ความรู้สึกหวั่นไหวที่มินฮีพยายามปกปิดไม่ให้เขารับรู้

“หึหึ ทำเสียงเหมือนลูกหมาโดนทิ้ง ฉันสมเพศหรอกถึงได้ออกมาหา”ถึงจะพูดแบบนั้นออกไปแต่มินฮีก็เผลอลูบหัวของกายองอย่างอ่อนโยน ผู้หญิงสวยต่อให้เมาขนาดนี้ก็ยังคงความสวยไว้อยู่ดีสินะ

“ดื่มเป็นเพื่อนฉันก่อนสิ”กายองเลื่อนเก้าอี้ตัวข้างๆให้มินฮีนั่งก่อนจะรินโซจูให้มินฮีด้วยรอยยิ้ม “เดี๋ยวฉันเลี้ยงเองเต็มที่เลย”

“เฮ้อ...พอเมาแล้วบ้าเหมือนเดิมเลยนะ เงินเยอะนักหรือไง”มินฮีจิบแค่เป็นมารยาท ในเวลาแบบนี้เธอจะดื่มมากอย่างที่กายองต้องการคงไม่ได้ เพราะยังไงก็คงต้องหามหมาหงอยขี้เมานี่กลับคอนโดไปด้วย “ฉันว่าพี่กลับได้แล้วมั้งมันดึกแล้วนะ แล้วพี่ก็เมามากแล้วด้วย”

“ไม่เอาอะ...ยังไม่อยากกลับ เธอเพิ่งจะมาถึงเองนะมินฮี ร้านนี้บรรยากาศดีจะตายนั่งเล่นอีกสักพักคงไม่เป็นอะไรหรอก”กายองที่แทบจะตั้งหัวให้ตรงไม่ได้งอแง เธอเอาคางเกยไหล่มินฮีแล้วกดจูบเบาๆลงบนแก้มเนียนโดยไม่สนสายตาคนรอบข้างสักนิด

“อย่าทำแบบนี้จะได้ไหม”มินฮีร้องห้ามพยายามขยับตัวหนีแต่ก็โดนกายองกอดรัดไว้เสียแน่นจนขยับไปไหนไม่ได้

“...ฉันคิดถึงเธอนะ...”เสียงกระซิบแผ่วเบาของกายองทำให้มินฮีนิ่งไปจึงได้ที ร่างสูงรั้งใบหน้าของมินฮีเข้ามาใกล้จนปลายจมูกโด่งชนกัน “และฉันก็รู้ว่าเธอก็คิดถึงฉัน”

“...”นี่เป็นอีกครั้งที่มินฮีพ่ายแพ้ต่อความรู้สึกของตัวเอง เธอไม่อาจปฏิเสธกายองได้อีก ปล่อยให้ใบหน้าหวานขยับเข้ามาใกล้จนกายองคอบครองริมฝีปากของเธอด้วยริมฝีปากสวยได้รูป มอบจูบที่เนิบนาบชวนให้หวั่นไหวก่อนที่ลิ้นนุ่มจะถูกส่งเข้ามากวาดชิมความหวานจากร่างเล็ก มือเรียวลูบวนแถวๆชายกระโปรงของมินฮีไปมาไม่นานนักมันก็มุดหายเข้าไปในนั้น ดีที่เธอตะคลุบมันไว้ได้ทันก่อนที่กายองจะทำอะไรมากไปกว่านี้ “อย่าค่ะที่นี่คนเยอะ แค่นี้ฉันก็อายจะแย่แล้ว”มินฮีดันร่างสูงให้ออกห่างแล้วลอบมองปฏิกิริยาของคนรอบข้างเล็กน้อย โชคดีที่พวกเขาไม่ทันได้เห็นการกระทำเมื่อครู่ของพวกเธอ

“ถ้าอย่างงั้นกลับบ้านก่อนก็ได้”กายองยู่ปาก เสียดายไม่ใช่น้อยจะเข้าเส้นชัยอยู่แล้วเชียวดันโดนห้ามไว้ก่อน เธอเรียกพนักงานมาเก็บเงินแล้วเดินออกจากร้านด้วยการช่วยพยุงของมินฮีที่มีส่วนสูงพอดีให้พาดแขนได้สบายๆ “อยากไปที่คอนโดเธอจัง ที่นั่นยังเหมือนเดิมอยู่ไหม” เสียงนุ่มถามขึ้นมา ส่งสายตาหวานเยิ้มใส่คนข้างๆเล็กน้อย

“ไม่เหมือนเดิมหรอก ฉันเอารูปของพี่ไปทิ้งหมดแล้ว”มินฮีตอบด้วยเสียงที่ดูเหวี่ยงเล็กน้อยเพราะหงุดหงิดจากการต้องมาหามร่างสูงขึ้นรถแบบนี้ เหนื่อยเป็นบ้าผิดที่กายองตัวใหญ่เกินไปแน่ๆ มือเล็กเปิดประตูรถฝั่งตรงข้ามคนขับเพื่อยัดกายองเข้าไปในรถแล้วจัดการรัดเข็มขัดนิรภัยให้เรียบร้อยก่อนจะไปประจำที่ของตัวเอง

การเดินทางที่แสนยากลำบาก กายองพยายามลวนลามร่างเล็กอย่างสุดความสามารถ เข็มขัดนิรภัยไม่ได้ช่วยรั้งร่างสูงไว้ได้เลย กว่าจะมาถึงคอนโดของมินฮีได้ก็แทบจะแหกโค้งไปหลายทีเพราะกายองเอาหัวมาบังทาง

“โอ๊ย!!!เดินดีๆจะได้ไหม ตอนจ่ายเงินค่าเหล้าที่กินยังเห็นนับถูกเลย แล้วทำไมตอนนี้พี่ถึงเป็นแบบนี้เนี๊ย!!! เมานมหรือไง”เสียงหวานบ่น มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะเดินพยุงคนที่พยายามจะกินหัวเราอยู่รอมร่อแบบนี้ให้เดินดูทางดีๆได้

“อ๊าาาาาเมื่อไหร่จะถึงห้องนะ”กายองขยำก้นมินฮีเล่น เธอไม่ได้ฟังสิ่งที่ร่างเล็กพูดเลยสักนิดเอาแต่สนใจเรือนร่างของคนข้างกายที่น่ามองกว่าทางเดินเป็นไหนๆ

“จะบ้าตาย!!”ร่างเล็กโยนคนตัวสูงลงบนเตียงโดยไม่สนว่าคนถูกกระทำจะเจ็บไหม เธอเขย่าร่างคนบนเตียงอย่างแรงเพื่อปลุกให้ตื่น “คิม กายองอย่าเพิ่งนอน ไปอาบน้ำก่อน”

“อาบให้ทีสิ...”กายองพลิกตัวจากนอนคว่ำขึ้นมาเป็นหงายแล้วส่งสายตาหวานฉ่ำใส่ร่างเล็ก หวังจะอ้อนให้ทำตามต้องการ

“งั้นพี่ก็ถอดเสื้อผ้าแล้วลุกเข้าห้องน้ำไปเองสิ เดี๋ยวฉันตามไปอาบน้ำให้”มินฮีกอดอกมอง เธอแค่อยากรู้ว่ากายองเมาจริงๆหรือว่าหลอกเธออยู่แน่ ไม่นานนักคนตัวสูงก็ลุกขึ้นถอดชุดที่ตัวเองใส่กองไว้บนพื้นแล้วย้ายร่างตัวเองเข้าห้องน้ำไป...ชัดเจนว่ากายองยังมีสติดี บางทีอาจจะส่างเมาไปนานแล้วแต่ยังแกล้งเมาเพื่อให้มินฮีดูแล “น่าโมโห” คิ้วสีอ่อนขมวดเป็นปมด้วยความไม่พอใจแต่ก็เดินตามกายองเข้าห้องน้ำไปจนได้ ปากก็บอกว่าไม่อยากทำ สุดท้ายยังไงก็เผลอทำตามใจกายองอยู่กี ไม่รู้ว่าทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงได้มีผลกับชีวิตของเธอขนาดนี้ มีผลถึงขั้นที่รู้สึกตัวอีกอีกทีก็ลงไปแช่ตัวอยู่ในอ่างน้ำเดียวกันกับกายองเสียแล้ว

“มินิ..เป็นอะไรไปนะเห็นเงียบไปตั้งนานแล้ว”กายองถามขึ้นมา ริมฝีปากชมพูเรื่อของกายองกดจูบลงบนต้นคอคนตัวเล็กทิ้งรอยสีกุหลาบไว้

“ทำไมฉันไม่ห้ามพี่นะ แล้วนี่ฉันลงมานอนกอดพี่อยู่ในอ่างน้ำทำไม”มินฮีเงยหน้ามองกายองที่อยู่สูงกว่าด้วยความสับสน

“ก็เธอ รักฉันไง เธอยังเหมือนเดิม เธอลืมฉันไม่ได้หรอก”รอยยิ้มที่ดูมั่นอกมั่นใจของกายองเริ่มจะทำให้มินฮีหมั่นไส้ ทำเหมือนตัวเองรู้ไปหมดทุกเรื่อง

“ไหนวันนั้นพี่บอกฉันว่าเรื่องของเรามันจบแล้วไง แต่ทำไมพี่ถึง...”ร่างเล็กพูดยังไม่ทันจบก็โดนกายองหยุดคำพูดด้วยจูบที่ดูดดื่มผิดจากที่บาร์ลิบลับทั้งเร่าร้อนและวาบหวาม ร่างสูงไม่ต้องการให้มินฮีนึกถึงเรื่องแย่ๆที่เคยเกิดขึ้น มันจะทำให้อดได้ในสิ่งที่ต้องการ...

“อย่าพูดถึงเรื่องนี้อีก..”กายองผละออกมาสั่งก่อนจะพลิกตัวขึ้นคร่อมร่างมินฮีแล้วดึงจุกปล่อยน้ำในอ่างออก ถึงเธอจะลอบสังเกตเห็นแววตาที่ดูเศร้าสร้อยของมินฮีแต่ก็ไม่ได้หยุดการกระทำใดๆของตน พรมจูบไปทั่วร่างเล็กด้วยความหื่นกระหาย คิดถึงมาก เรือนร่างทรงเสน่ห์ตรงหน้ากำลังจะทำให้เธอเป็นบ้า

“คนเห็นแก่ตัว..”มินฮีบ่นแต่กลับปล่อยให้กายองทำอะไรตามใจตัวเอง นอนนิ่งๆให้ร่างสูงสูดดมกลิ่นกายหลังอาบน้ำของเธอตามใจชอบ ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าตอนนี้ตัวเธอเองก็ต้องการกายองเช่นกัน

“มินิ!! ฉันเห็นพี่กายองออกจากห้องแกตะกี้นี้ คืออะไร”ฮโยอึนที่ถือวิสาสะเปิดประตูเข้าห้องเพื่อนสนิทอย่าง มินฮี ถามด้วยหน้าตาตื่น ก่อนจะร้องตะโกนออกมาสุดเสียงเพราะเห็นร่างเล็กนั่งอยู่ในสภาพที่นุ่งเพียงผ้าขนหนูผืนเดียว “นี่แกมีอะไรกันเหรอ!!! เห่ย!! พี่เค้ามีแฟนใหม่แล้วนะ”

“อย่าซ้ำเติมจะได้ไหม...”มินฮีกุมขมับดวงตาแดงกล่ำเธอเองก็นึกโกรธตัวเองอยู่เหมือนกันที่ปล่อยให้กายองทำอะไรที่เลยเถิดไปขนาดนั้น ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเมื่อคืนคิดอะไรอยู่ถึงได้ทำเรื่องแบบนั้นไป

“แล้วทำไมพี่เค้ามาอยู่ที่นี่กับแกได้ละ”ร่างบางนั่งลงบนเตียงข้างๆมินฮี ในความไคร้รู้ปนเป็นห่วงเพื่อนเล็กๆ

“พี่กายองโทรมาหาฉันเมื่อคืน เห็นว่าเมาอยู่ฉันเลยพามาที่นี่”คนตัวเล็กเล่าก่อนจะทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง เธอเหนื่อยกับเรื่องพวกนี้เหนื่อยที่จะต้องมาคิดว่าตัวเองควรจะทำอะไรต่อไปหากกายองกลับมาอีกครั้ง

“หืม..นี่แกทำตัวเองเลยนะ ออกไปหาเค้า พาเค้ามาคอนโด นี่แกยังรักเค้าอยู่หรือไง”ฮโยอึนดุก่อนจะก้มลงสำรวจสภาพเพื่อนสาวตัวเอง ไม่รู้ว่ากายองกำลังคิดอะไรถึงได้กลับมาทำเรื่องแบบนี้กับมินฮีอีก “แกไม่ใช่ตุ๊กตายางของพี่เค้านะ จะไปยอมให้เค้าทำแบบนั้นกับแกทำไม คนไม่ได้เป็นอะไรแล้วแกจะยอมให้เค้าทำแบบนั้นได้ง่ายๆมันไม่ใช่อะ”

“เออรู้แล้วน่า แกคิดว่าฉันไม่รู้สึกแย่หรือไงเวลาที่ฉันอยู่กับเค้าฉันควบคุมตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำ เค้าสั่งอะไรฉันก็หลวมตัวทำตามไปซะหมด...”มินฮีมองหน้าร่างบางที่ดูจะเหนื่อยใจกับเรื่องของเธอไม่น้อย “ฉันเป็นของตายเหรอ..”

“โอ๋ๆไม่เอานะ อย่าร้องดิ”ฮโยอึนลูบหัวมินฮีเบาๆเพื่อปลอบโยน รู้สึกผิดขึ้นมาทันทีไม่น่าไปพูดสะกิดต่อมมินฮีเข้าเลย ตั้งใจจะให้เจ็บจนเข็ดไม่กล้ายุ่งกับกายองอีกแต่ไม่คิดว่าเพื่อนจะใจเสาะร้องออกมาง่ายๆแบบนี้ “ถ้าแกรู้สึกแย่มากเดี๋ยวฉันย้ายมานอนเป็นเพื่อนเลยโอเคไหม”

“ไม่โอเคอะ แกนอนดิ้น”มินฮีพพูดขัดฟิวเพื่อนก่อนจะหลุดขำออกมาเมื่อเห็นว่าฮโยอึนหน้าแตกเพียงใด “ฉันล้อเล่น แกมาอยู่เป็นเพื่อนก็ดี ฉันจะได้ไม่คิดมาก”

“พูดซะฉันเสียเลยนะ ไม่ได้นอนดิ้นขนาดนั้นซะหน่อย”ร่างบางผลักเพื่อนเบาๆก่อนจะหัวเราะออกมาบ้าง ถึงแม้เธอจะไม่รู้ว่ามินฮีรู้สึกดีขึ้นแล้วจริงๆหรือกำลังฝืนยิ้มอยู่ก็ตาม

เกือบสัปดาห์แล้วที่กายองหายไป สำหรับมินฮีนั้นถือเป็นเรื่องดีหากเขาคนนั้นกลับมาอีกคงทำให้เธอปวดใจไม่ใช่น้อย ใบหน้าของร่างสูงเป็นสิ่งตอกย้ำถึงรอยแผลเก่าได้เป็นอย่างดี รอยแผลที่ลึกยากที่จะหายได้...

“ค่ะ”มินฮีพูดกับปลายสายที่โทรเข้ามาขัดจังหวะการดูซีรี่ของเธอด้วยเสียงเรียบ

[มินฮี นั่นใช่เธอหรือเปล่า]เสียงที่คุ้นเคย ทำให้มินฮีอึ้งไม่น้อย เป็นไปได้ยังไงเธอคิดว่าบล็อกเบอร์กายองไปแล้วนะ พอเอาโทรศัพท์ออกมาดูปรากฏว่าเป็นเบอร์แปลก ที่ไม่มีอยู่ในเครื่อง หรือกายองจะเอาเบอร์คนอื่นโทรเข้ามาเพราะรู้ตัวแล้วว่โดนบล็อก

“แล้วนั่นใครคะ”ร่างเล็กเลือกที่จะถามให้แน่ใจก่อน เพราะหากหลุดวีนออกไปทั้งๆที่ปลายสายไม่ใช่ กายอง คงได้หน้าแตก

[ฉันเอง กายอง คือวันอาทิตย์นี้ว่างไหม?]

“สำหรับพี่ฉันไม่ว่างหรอก”ร่างเล็กกวักมือเรียกฮโยอึนให้มาฟังการสนทนาด้วย

[โห่..ไม่เอาน่าฉันกำลังรู้สึกแย่เพราะเธอบล็อกเบอร์ฉันนะ ออกมาหากันหน่อยสิ]กายองทำเสียงงอนๆ ทำเอาฮโยอึนที่แอบฟังอยู่ทำหน้าคลื่นไส้ใส่

“ที่ให้ออกไปหานี่หมายถึงให้ไปนอนกับพี่นะเหรอ”

[อ่า..ไม่ได้หมายความว่างั้นแต่ว่า]

“คิม กายอง ปล่อยฉันไปจะได้ไหม พี่จะไปหาคนใหม่อีกกี่คนก็ได้แต่แค่ไม่ต้องกลับมาทำให้ฉันสับสนก็พอ ฉันรู้ว่าพี่ไม่ได้รักฉันหรอก รู้แม้กระทั้งระหว่างเราที่ผ่านๆมาพี่มีแต่ความใคร่หลงใหลในตัวฉันล้วนๆ”มินฮีพูดด้วยเสียงสั่นเครือแล้วน้ำตาที่ค่อยๆไหลออกมา “สนุกนักหรือไง..”

[…]

“อย่าโทรมาอีก ขอร้อง”ร่างเล็กพูดจบก็กดตัดสายทิ้งทันที ต่อจากนี้ไปเธอจะไม่ยอมให้กายองกลับมาทำร้ายจิตรใจเธอได้อีก ไม่มีวัน...

END Short story NO.3