คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : No.2 insomnia.คืนนอนไม่หลับ
-No.2
insomnia คืนนอนไม่หลับ-
แสงสีส้มจากโคมไฟหัวเตียงสะท้อนเงาของสาวร่างเล็กที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่
เธอเพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี่เป็นวันแรก คอนโดกลางเมืองที่มีราคาถูกแบบนี้ไม่ใช่ว่าจะหาได้ง่ายๆ
สภาพห้องนี้ก็ดูดีเกินราคาทำให้ไม่ใช่เรื่องยากเลยกับการตัดสินใจที่จะซื้อที่นี่เลย
“นอนไม่หลับอะ..เปิดเพลงฟังดีกว่า~” มินฮีพูดคนเดียวด้วยน้ำเสียงที่ดูร่าเริงเพราะเพิ่งแชตกับแฟนมาและเขาก็เพิ่งตกลงว่าจะย้ายมาอยู่ด้วยกันวันพรุ่งนี้
เธอลุกจากเตียงไปเปิดเพลงเบาๆเพื่อให้เสียงเพลงกล่อมจนหลับ แต่ทว่า..
“ก๊อกๆๆ” เสียงเคาะประตูห้องทำให้เธอต้องลุกขึ้นไปดูว่าใครกันที่มาหาเธอในยามดึกที่เวลาปาเข้าไปเที่ยงคืนกว่าแบบนี้
ร่างเล็กเดินออกจากห้องนอนเพื่อไปเปิดประตูห้องพักของเธอแต่ก่อนที่จะไปถึงประตู
ก็มีเสียงประหลาดดังขึ้น “ครืดดด~~ครืดดด~~” เป็นเสียงที่เหมือนกับใครบางคนเอาเล็บยาวๆขูดกับประตูไม้ทำให้มินฮีชะงักไปเล็กน้อย
ใครกันนะที่เล่นแบบนี้ ตายิ้มส่องดูข้างนอกห้องผ่านทางตาแมว แต่กลับไม่เห็นใครอยู่ตรงนั้นเลย
สงสัยคนที่มาเคาะห้องจะไปนานแล้ว ส่วนเสียงขูดเมื่อครู่คงเป็นแมวที่มาข่วนประตูเล่นแล้วก็หนีหายไปแน่ๆ
“เห้ย..ใครจะไปปล่อยแมวออกมาเดินเล่นนอกห้องกลางดึกอะ”
มินฮีนึกขึ้นมาได้จึงลองเปิดประตูออกไปดู ทางเดินที่มีแสงไฟสลัวๆไร้ซึ่งผู้คน
ไม่มีแม้แต่สิ่งมีชีวิตใดๆ นอกจากเธอที่ออกมายืนหันซ้ายหันขวาอยู่นอกห้อง
“บ้าแล้ว..อย่าบอกนะว่าผีหลอกอะ ฮื้อ...ไม่เอาอะ”
เธอปิดประตูกลับเข้ามาในห้องก่อนจะพยายามหลอกตัวเองว่า “ไม่จริงๆ คิดไปเองๆ
ตั้งแต่เสียงเคาะยันเสียงขูดเลย”
“ใช่ๆคิดไปเอง..”เสียงเย็นยะเยือกลอยมาจากที่ไหนไม่รู้
แต่ที่รู้ๆ..มันไม่ได้มาจากปากของมินฮีและไม่มีอยู่ในเพลงที่เธอเปิดไว้แน่
“นั่นใคร..คะ”เธอถามออกไปด้วยเสียงที่สั่นเล็กน้อย
สายตาก็สอดส่องดูทั่วห้องเพื่อหาต้นเสียง ต้องมีคนอื่นอยู่ในห้องนี้กับเธอแน่ๆ
“อ้าว ได้ยินด้วยเหรอ”เสียงนั้นพูดขึ้นอีกครั้งแต่เที่ยวนี้มันมาจากระเบียงห้องซึ่งมินฮีเปิดผ้าม่านไว้
ภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่อง มีเงาร่างของผู้หญิงผมยาว ตัวสูงยืนอยู่ข้างนอก
“ว๊ากกกกก!!!!!”ร่างเล็กร้องตะโกนด้วยความตกใจ เธอเผลอกระโดดถอยหลังไปจนชิดประตู
โอ้แม่เจ้า ผู้หญิงคนนั้นเข้ามาในห้องเราได้ยังไง
“กลัวขนาดนั้นเชียว..ฉันออกจะนารักนะ”หญิงสาวปริศนาพูดด้วยเสียงงอนนิดๆก่อนที่เธอจะหายวับไปกับตา
ตอนนี้มินฮีรู้สึกได้เลยว่าที่นี่มันอยู่ไม่ได้แล้ว
คอนโดแถมผีนี่มันโหดร้ายเกินกว่าที่คนขี้กลัวแบบเธอจะกล้าอยู่ได้
ร่างเล็กจับลุกบิดประตูได้ก็เปิดแล้ววิ่งออกจากห้องไปแบบไม่คิดชีวิตแต่ดันไปชนเข้ากับคนที่เดินสวนมาอย่างจัง
ก้นงอนกระแทกพื้นดัง “ตุ๊บ!!”
เหมือนกระดูกสะโพกจะเครื่องยังไรอย่างนั้น
“โอ๊ย!เจ็บๆๆๆ”มินฮีจับก้นตัวเองพลางทำหน้าเหมือนเด็กน้อยขี้แงที่พร้อมจะปล่อยโฮออกมาทุกเมื่อ
“เป็นอะไรไหมคะ”หญิงสาวในชุดนักเรียนม.ปลายที่โดนมินฮีชนเข้าเมื่อครู่ถาม
เธอยื่นมือมาช่วยพยุงคนตัวเล็กให้ลุกขึ้นด้วยรอยยิ้ม
ถึงแม่หน้าตาของเธอจะดูไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่แต่กลับเป็นเด็กที่มีน้ำใจ
ใช้ได้เลยแหละ
“ก้นกระแทกอะ..เจ็บเป็นบ้าเลย”
มินฮีบ่นเล็กน้อย “อ่า...ว่าแต่เธอเป็นอะไรหรือเปล่า
ฉันขอโทษนะบังเอิญว่าตกใจมากเลยวิ่งพรวดออกมา ไม่ทันได้ดูทางเลยชนเธอ”
“ไม่เป็นไรค่ะ วาแต่พี่ตกใจอะไรมาคะ
วิ่งป่าราบอย่างกับคนเจอผีหลอก”สาวม.ปลายมองไปทาห้องของร่างเล็กที่ไม่ได้ปิดประตูไว้ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย
“ก็ผีหลอกนะสิ..ผีผู้หญิงที่ระเบียงห้องฉันอะ”มินฮีตอบด้วยสีหน้าตื่นตระหนก
ถ้าไม่มีใครถามเธอคงลืมไปแล้วว่าเจออะไรมาเพราะมัวแต่สนใจเรื่องเจ็บก้น
“พี่อยู่ห้อง 704 ใช่ไหมคะ”
“(-_-)(_
_)(-_-)(_ _)”ถึงจะสงสัยเล็กน้อยว่าคู่สนทนารู้เลขห้องของเธอได้อย่างไรแต่มินฮีก็พยักหน้าตอบไป
“ผู้หญิงที่ว่านี่
ผมสีบลอนด์สว่างดัดลอนยาวถึงกลางหลัง ตัวสูงๆใช่ไหมคะ”สาวม.ปลายพูดเหมือนเคยเจอผู้หญิงที่ว่านั่น
เธอบอกรูปประพันสังขารได้ตรงแปะ
“(-_-)(_
_)(-_-)(_ _)”
“ว่าแล้วเชียว
พี่ฮโยอึนเค้ายังไม่ไปไหนอีกเหรอ
ทำคนย้ายออกไปตั้งสี่คนแล้วนะ”สาวร่างเพรียวเดินไปยืนอยู่หน้าห้องของมินฮีก่อนจะหันมาถามร่างเล็ก“ฉันเข้าไปได้ไหม?”
“ได้สิเชิญเลย”มินฮีผายมือเชิญคนรู้จักของแม่ผีสาวที่มาปรากฎตัวให้เห็นเมื่อครู่เข้าห้องโดยที่เธอเองก็เดินตามเข้าไปติดๆ
ไม่ใช่ว่าไม่ไว้ใจนะ แต่คิดจะกลับมาเอากระเป๋าเงินกับกุญแจรถในห้องแล้วแผ่นหนีไปนอนบ้านแฟนเลยต่างหาก
“ว่าแต่เธอเองก็พักอยู่ชั้นนี้เหมือนกันเหรอ” ร่างเล็กถามคนข้างๆ
“ค่ะ ฉันอยู่ห้องข้างๆนี้เอง ฉันชื่อ
จอน ยูรา เรียกจอนยูลแล้วกันนะคะ^^”เด็กสาวแนะนำตัวก่อนจะมองหาผีฮโยอึนที่มินฮีบอกว่าเจอ
“ฉันชื่อมินฮี
จูมินฮี”ร่างเล็กบอกชื่อตัวเองก่อนจะเดินไปเกาะแขนของจอนยูล
“ช่วยไปเอาของเป็นเพื่อนฉันทีได้ไหม” มินฮีมองเด็กสาวตาแป๋ว
ถึงร่างเพรียวจะปฏิเสธแต่ยังไงเธอก็จะลากจอนยูลให้ไปเป็นเพื่อนอยู่ดี
“นี่พี่กลัวขนาดนั้นเลยเหรอ
เกาะฉันซะแน่น”จอนยูลขำนิดๆกับท่าทางที่เหมือนเด็กขี้กลัวของร่างเล็ก
มินฮีปล่อยแขนเธอแค่แป๊บเดียวตอนวิ่งไปหยิบของที่หัวเตียงแล้วก็กลับมาเกาะเธออีกครั้งจนกระทั่งเดินออกจากห้องนอนมาอยู่ที่ห้องนั่งเล่นนี่
“เกาะขนาดนั้นแต่งงานกันเลยไหม”เสียงของผีสาวที่มินฮีจำได้เม่นดังก้องอยู่ในห้อง
แต่เจ้าของเสียงนั้นยังไม่ปรากฏตัวออกมา
“พี่แกล้งเธอทำไมคะ
เธอเพิ่งจะย้ายเข้ามาเองนะ”จอนยูลพูดด้วยท่าทางจริงจัง“พี่ไม่ควรทำแบบนี้นะมันบาป”
“อ๋อเหรอ...นี่ฉันผิดสินะที่ออกมาให้เห็น”จู่ๆฮโยอึนก็โผล่ออกมายืนประจันหน้ากันกับจอนยูล
ตอนนั้นมินฮีตกใจมากจึงปล่อยมือจากแขนคนข้างๆแล้ววิ่งไปหลบอยู่ข้างหลังแทน
“ฉันบอกอะไรให้นะจอนยูล แม่นี่นะดันมองเห็นพวกเราได้เองต่างหาก”
คำพูดชวนสงสัยของฮโยอึนทำให้จอนยูลกับมินฮีขมวดคิ้วเป็นปมก่อนจะหันมามองกันด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้ววยความสงสัย
“ตะกี้เค้าหมาย//พี่มีเซนต์เหรอ”มินฮียังพูดไม่ทันจบประโยคแต่จอนยูลพูดสวนขึ้นมาก่อน
ร่างเล็กได้แต่ส่ายหน้าตอบไป
“พี่ก็ไม่แน่ใจนะแต่เจอผีบ่อย”
“เห็นไหมละ ฉันไม่ผิดนะ
ฉันก็แค่ออกมายืนระเบียงแล้วกระโดดลงไปแบบที่ฉันทำทุกวันเพื่อชดใช้กรรมเท่านั้นเอง
แต่แม่นี่ดันมาเห็นก่อน”ฮโยอึนไหวไหล่ก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้มินฮี
“ถ้าฉันออกมาหลอกก็อดอยู่ร่วมห้องกับผู้หญิงน่ารักคนนี้นะสิ”
“ให้ตายเถอะขนาดเป็นผียังทำตัวหัวงูเหมือนตอนมีชีวิตไม่มีผิด”จอนยูลกุมขมับ
“เอ่อ ฉันมีอะไรจะบอกเธอนะยูล
แต่ว่าขอให้คุณมินฮีคนสวยออกไปรอข้างนอกก่อนจะดีกว่า”สาวหน้าเด็กมองมินฮีด้วยรอยยิ้ม
ตกลงว่าใครเป็นเจ้าของห้องนี้กันแน่ ผีฮโยอึนหรือว่ามินฮี
“ก็ได้ค่ะ ฉันกำลังจะไปพอดี”มินฮีบอกกับฮโยอึนด้วยรอยยิ้มแห้งๆ
“ยังไงก็ฝากล็อคห้องด้วยนะ คืนนี้ฉันจะไปนอนบ้านแฟน”
แล้วเธอก็เดินเลี้ยงออกมานอกห้อง
ขาสั้นๆก้าวเดินลงบันไดหนีไฟเพื่อหลีกเลี้ยงการเผชิญหน้ากับผีตัวอื่นในลิฟต์แบบสองต่อสอง
เมื่อเดินไปถึงรถของตัวเองร่างเล็กก็รีบบึ่งรถออกมา แต่มีบางสิ่งที่แปลกไป
ตรงหน้าทางเข้าคอนโดของเธอมีรถกู้ภัยจอดอยู่และมีคนอยู่เต็มไปหมด
ถ้าเดาไม่ผิดคงจะมีอุบัติเหตุเกิดขึ้นแน่ๆ เธอค่อยๆเคลื่อนรถผ่านจุดนั้นไปอย่างช้าๆเพื่อมองดูผู้ประสบภัยว่าเป็นอย่างไรบ้าง
ตายิ้มเบิกโพล่งด้วยความตกใจ สิ่งที่เธอเห็นคือร่างของจอนยูล
เด็กสาวในชุดม.ปลายที่เธอเดินชน คนที่เธอเพิ่งจะเจอที่ชั้นเจ็ดเมื่อครู่นี้
ถ้านี่คือร่างของเด็กสาว แล้วตอนนั้นเธอกอดแขนใครกัน...
ค่ำคืนที่แสนยาวนานนี้กลายเป็นคืนที่มินฮีนอนไม่หลับโดยสมบูรณ์แบบ
ต่อให้มีกายองซึ่งเป็นแฟนของเธอนั่งปลอบใจอยู่ก็ตาม
ใครจะไปคิดละว่าจะเจอผีถึงสองครั้งติดแบบนั้น ทั้งผีสาวที่กระโดดตึกตายฮโยอึน
ทั้งเด็กสาวม.ปลายจอนยูลที่ไม่รู้ตัวว่าถูกรถชนเสียชีวิตอยู่หน้าคอนโด
หลังจากเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นกายองจึงไปเก็บข้าวของที่ห้องของมินฮีโดยไม่ลืมที่จะถามประวัติของห้อง
704 และหญิงสาวห้องข้างๆ จอน ยูราเพื่อมาเล่าให้ร่างเล็กฟัง
ฮโยอึนนั้นทะเลาะกับแฟน ทางฝ่ายแฟนสาวพูดออกไปเพราะความโมโหท้าทายให้กระโดดตึกตาย
สุดท้ายฮโยอึนจึงตัดสินใจกระโดดลงมาจากชั้นเจ็ดเพื่อเป็นการยืนยันว่าเธอพูดจริงทำจริงและมั่นคงต่อแฟนสาวเพียงไหน
คนที่เข้ามาอยู่ที่นี่ต่างก็ทนอยู่ได้ไม่กี่เดือนเพราะฮโยอึนออกมากระโดดตึกแบบนี้อยู่ทุกวันๆ
บางคนที่เคยอยู่ห้องนี้ได้หนึ่งเดือนแล้วสติเสียไปเลยก็มี
ส่วนจอนยูลซึ่งอยู่ห้องข้างๆกันนั้นเป็นรุ่นน้องที่สนิทกับฮโยอึนมาก
เธอมักจะมานั่งเล่นกับฮโยอึนทุกวัน หลังจากที่ฮโยอึนจากไป
เธอก็ดูไม่ค่อยมีชีวิตชีวา เพื่อนสาวที่อยู่ฝั่งตรงข้ามของคอนโดเธอจึงชวนไปสังค์สันต์เผื่อจะช่วยให้จอนยูลดูสดชื่นขึ้นมาบ้าง
ตอนขากลับเด็กสาวเดินออกมาจากอาคารเพียงคนเดียว
เพราะไฟบนถนนมันดับทำให้รถที่ขับมาชนเข้ากับร่างของจอนยูลอย่างจังจนเธอเสียชีวิตคาที่ในวันที่มินฮีย้ายเข้าไปอยู่ที่คอนโดนั้นพอดี...
ถึงแม้จะหลับตาลง
ภาพของหญิงสาวที่ได้เจอวันนั้นก็ยังคงติดตา เสียงพูดคุย
บทสนทนาเมื่อวันวานยังคงก้องอยู่ในหู เรื่องราวเหล่านั้นยังคงย้อนกลับมาทำให้มินฮีนอนไม่หลับอยู่บ่อยครั้ง
END Short story NO.2
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-คนอื่นคิดยังไงไม่รู้แต่ที่รู้ๆเรนอยากเขียนออกมาเป็นรูปแบบนี้555555-
-เรนไม่ได้เรียงเพลงนะ(นึกพล็อดเพลงไหนได้ก็ใส่ๆไป)-
ความคิดเห็น