คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เพื่อนร่วมบ้าน :: คนใหม่
กิ๊ง...ก่องงง
ผมที่นอนว่างแบบสุดขีดและปล่อยให้เจ้าโออีหมาพันธุ์บีเกิ้ลมันนอนแทะมือเล่นอยู่บนโซฟานั้นถึงกับสะดุ้งทันทีเมื่อได้ยินเสียงคนกดออดที่ประตูหน้าบ้าน
เอ...วันนี้ทุกคนในบ้านมีธุระหมดเลยนี่นา หรือว่าจะเป็น...
“ อันยองฮาเซโย ”
ผมรีบกระเด้งตัวไปที่มอนิเตอร์ทันทีเมื่อได้ยินเสียงออดรอบสองทำเอาเจ้าโออีที่นอนแทะมือผมเล่นอยู่นั้นถึงกับผงะหงายหลังตกโซฟาไปในทันที
ขอโทษนะโออี T_T
“ อะ อันยองฮาเซโยค่ะ ”
เสียงหวานตอบกลับมา ภาพในจอมอนิเตอร์ฉายเป็นภาพหญิงสาวยาวผมยาวมีหน้าม้าสีน้ำตาลแดงตัดกับผิวขาวสว่าง
นี่หรอเมมเบอร์คนใหม่ น่ารักกว่าที่คิดไว้แฮะ J
“ นั่นคุณฮอยองจีหรือเปล่าครับ ”
“ อ้อ ใช่ค่ะๆ ฮอยองจีเองค่ะ ”
“ รอสักครู่นะครับ ”
หลังจากบอกให้เธอรอผมก็ไปกดปุ่มเปิดประตูหน้าบ้านให้เธอเข้ามาก่อนจะไปยืนรอเธออยู่หน้าประตูบ้านชั้นที่สอง
โอ้แม่เจ้า O_O นั่นสัมภาระเธอหรอนั่น นี่กะจะย้ายมาอยู่ตลอดชีวิตเลยหรือไงเนี่ย = =
“ อันยองฮาเซโยค่ะ ”
“ อะ อันยองฮาเซโยครับ ”
เพราะเธอเล่นโค้งตัวมาทักทายผมแบบ 90 องศาแบบนั้นทำให้ผมแทบจะทักทายเธอกลับแทบจะไม่ทันเลย วันนี้เราทักทายกันมากี่ครั้งแล้ววะ - * -
“ บ้านสวยจังนะคะ ”
เธอว่าพร้อมกับมองสำรวจไปรอบๆบ้านพร้อมกับร้องว้าวออกมาอย่างแผ่วเบา เหมือนเด็กเพิ่งเจอของเล่นใหม่เลยแฮะยัยนี่
“ คุณอยู่ชั้นสองห้องหนึ่งนะครับ ผมจะช่วยขนของเข้าไปไว้ให้นะครับ ”
“ อ้อค่ะๆ งั้น...คุณถือกระเป๋าใบนี้นะคะ เดี๋ยวฉันถือใบนี้เอง แหะๆ ของฉันเอยะไปนิดหน่อยนะคะ^O^ ”
ท่าทางเงอะงะของเธอตอนหยิบกระเป๋าใบเล็กออกมาให้ผมถือนั้นทำให้ผมอดที่จะอมยิ้มให้กับความน่ารักใสๆของเธอไม่ได้
“ คุณเป็นผู้หญิงถือใบเล็กเถอะ ครับเดี๋ยวผมถือใบใหญ่นี่เอง ”
ผมว่าพร้อมกับยกกระเป๋าใบใหญ่นั่นเดินนำเธอขึ้นบันไดมาก่อนซึ่งเธอก็เดินถือกระเป๋าใบเล็กนั่นตามมาอย่างง่ายๆ
แต่เอาจริงๆเถอะนะ ไอ้กระเป๋าใบใหญ่นี่ยัดลูกระเบิดมากอดแทนหมอนข้างใช่ไหม - * -
“ ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ในบ้านเลย เชิญคุณตามสบายนะครับ ”
“อ๋อค่ะ คุณชื่ออะไรนะคะ ”
= = ตายละ ! ช่วยเปิดประตูบ้านยันขนของให้เขาจนเสร็จแล้วนี่ผมยังไม่ได้บอกชื่อผมให้เธอรู้อีกหรอเนี่ย
มารยาทอยู่ที่ไหนฮะ ซอ คัง จุน !
“ ผมชื่อซอคังจุนครับ เรียกพี่คังจุนแล้วกันนะ เพราะยังไงฉันก็อายุมากกว่าเธอแค่ปีเดียว ”
“ เปลี่ยนสรรพนามจากคุณเป็นเธอได้รวดเร็วขนาดนั้นเลยหรอคะเนี่ย OoO ”
ผมอดขำกับคำพูดและท่าทางที่ดูตกตะลึงแบบสุดขีดของเธอเสียไม่ได้ ยัยเด็กนี่คิดอะไรก็พูดออกมาตรงๆแบบนั้นเลยหรอเนี่ย
พอมองหน้าเธอตรงๆแล้วก็รู้สึกว่ายัยนี่น่ะ...น่ารักใช่เล่นเลยนะเนี่ย ตัวขาวๆกับตาโตๆนั่นน่ามองชะมัด แถมยังดูใสใสไม่แอ๊บเหมือนผู้หญิงอีกด้วย ออกจะแนวถึกๆเหมือนผู้ชายซะมากกว่า
สังเกตได้จากการที่เธอขนกระเป๋าใบใหญ่ของตัวเองโดยไร้สีหน้าและแววตาที่แสดงถึงความเหน็ดเหนื่อย = =
“ คือ...ตามหลักมารยาทที่ดีแล้ว ฉันจะต้องแนะนำตัวกับทุกคนในบ้านก่อนไหมคะ ”
“ ไม่ต้องพูดสุภาพกับฉันขนาดนั้นก็ได้ยองจี ^O^ ” ผมว่าพร้อมกับลูบหัวเธออย่างเอ็นดู “ แต่ฉันว่าตอนนี้เธอไปพักผ่อนก่อนดีกว่านะ เพราะว่าไม่มีใครอยู่บ้านเลยนอกจากฉัน กว่าทุกคนจะกลับก็คงจะเวลาอาหารค่ำพอดี ”
“ อ่อค่ะ... ”
“ จริงสิ ! วันนี้ฉันเป็นเวรทำอาหารยังไม่ได้ออกไปซื้อของที่จะใช้เลย ไปด้วยกันไหม J ”
ผมสังเกตว่าเธอยังเกร็งๆกับผมอยู่เลย และเพราะเราต้องอยู่ร่วมบ้านกันไปอีกนานถ้าเธอยังมีความรู้สึกเกรงใจกับผมมากๆอยู่แบบนี้ล่ะก็ทั้งเธอและผมคงจะต้องรู้สึกอึดอัดเป็นแน่
เพราะงั้นไปซื้อของเป็นเพื่อนพี่เถอะนะฮอยองจี >__<
“ ไปค่ะไป งั้นฉันขอไปเปลี่ยนชุดก่อนนะคะ ”
“ อืม งั้นฉันไปรอที่รถนะ ”
เธอพยักหน้าให้ผมรัวๆก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องไป ผมจึงรีบวิ่งลงมาชั้นล่างเพื่ออุ้มเจ้าโออีขึ้นรถไปด้วยเพราะผมจำได้ว่าลืมแนะนำมันให้เธอรู้จัก -_-;
ทำไมผมถึงได้เป็นคนขี้ลืมอะไรง่ายๆแบบนี้นะ !
“ รอนานไหมคะ ? ”
“ หืม...ไม่นะ อ่ะนี่เจ้าโออีหมาที่บ้านหลังนี้เลี้ยงไว้น่ะ ทำความรู้จักกันซะสิ”
ผมว่าก่อนจะอุ้มเจ้าโออีไปไว้บนตักของเธอหลังจากที่เธอขึ้นมานั่งบนรถพร้อมกับเสื้อโค๊ดหนาๆหนึ่งตัว
“ โออีอันยองงงง ”
ผมยิ้มกับท่าทางที่เธอดูจะสนใจเจ้าหมาน้อยโออีแต่มันกลับไม่สนใจเธอเลยแถมยังเมินหน้าเธอออีกต่างหาก
แน่ล่ะหมาตัวเมียย่อยไม่ชอบมนุษย์เพศหญิงอยู่แล้ว ^O^
ซุปเปอร์มาเก็ต...
[ Part :: Youngji talks ]
หลังจากที่ฉันกับพี่คังจุนซื้อของที่จะมาเตรียมทำอาหารเสร็จแล้วพี่เค้าก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำสักครู่ฉันเลยออกมายืนรอเขาอยู่ที่หน้าซุปเปอร์มาเก็ตพร้อมกับเจ้าโออีที่ฉันเอามันใส่ไว้ในกระเป๋าถือของลูกสุนัขขณะที่มันกำลังหลับอยู่บนรถเข็น
ว่าด้วยเพื่อนร่วมบ้านคนแรกของฉันอย่างพี่คังจุนหน่อยล่ะกันครั้งแรกที่ฉันเห็นเขานั้น มันให้ความรั้สึกเหมือนเห็นคนหล่อแต่มีท่าทีเจ้าสำอางค์ แต่ฉันก็ต้องเปลี่ยนความคิดเมื่อเห็นเขาอาสาที่จะช่วยฉันขนของโดยไม่บ่นสักนิดแต่ทำท่าทีเหน็ดเหนื่อยอย่างเห็นได้ชัด -_-;
แต่ถ้ารวมๆแล้วเขาก็เป็นผู้ชายที่ดีและสุภาพพอควร หวังว่าเขาจะเป็นเพื่อนร่วมบ้านที่ดีสำหรับฉันล่ะนะ
“ เฮ้ย ! เธอน่ะหลบไป ”
“ ห้ะ O_O ”
พลัก !
ไม่ต้องกล่าวคำทักทายหรืออำลาใดๆกันทั้งสิ้น T_T เพราะเมื่อฉันหันไปตามเสียงปริศนาของเจ้าของเสียงที่บอกให้ฉันหลบไป ก็เจอเข้ากับผู้ชายร่างสูง(พอสมควร - -) ชนจนฉันกระเด็นกลิ้งหลุนๆออกมาจากจุดที่ฉันยืนอยู่แถมข้าวของยังกระจัดกระจายไปทั่ว ดีนะที่ฉันเอากระเป๋าถือที่ใส่เจ้าโออีวางไว้บนรถเข็นที่ฉันลากมาด้วยไม่งั้นมันคงตื่นตกใจวิ่งหนีหายไปแล้ว
“ ไอ้บ้าเอ้ย TOT ” ฉันตระโกนด่าไล่หลังไอ้ผู้ชายที่ชนฉันแล้วกำลังคิดจะหนีไปอย่างรวดเร็วทันทีที่ตั้งสติได้ “ คำว่าขอโทษน่ะรู้จักไหมวะ ! ”
“ เธอว่าไงนะ ? ”
เหมือนว่าเขาจะได้ยินเสียงของฉันนะ เพราะก่อนที่เขาจะมุดหนีไปในซอกหลืบอยู่ดีๆเขาก็วิ่งกลับมาหาฉันและถามอย่างเอาเรื่อง
“ ปะ ป่าว ฉันบอกว่า โอ้ ว้าว เฮ้ย...ผู้ชายสมัยนี้นี่แข็งแรงกันจังเลยนะ แหะๆ ^_^; ”
ฉันยิ้มแห้งๆให้เขาไปซึ่งเขาก็หลี่ตามองมาอย่างจับผิด แน่ล่ะ ก็ฉันโกหกหนิ ถ้าเขาเชื่อก็ฉลาดตัวพ่อเลยล่ะ -_-;
“ อ่อหรอ... ”
เขาว่าพร้อมกับจับมือดึงให้ฉันลุกขึ้นก่อนจะช่วยเก็บข้าวของที่กระจัดกระจายของฉันให้ ซึ่งฉันก็ได้แต่มองตามเค้าอย่าง งงๆ
“ อ่ะ พอใจเธอแล้วนะ ”
“ เอ่อ...ขอบจะ...”
“ เฮ้ย ! มันอยู่นั่นไง ”
ยังไม่ทันทีฉันจะเอ่ยปากขอบคุณเขาไป เสียงปริศนาจากผู้ชายร่างยักษ์ก็ดังเข้ามาขัดจังหวะของฉันก่อนที่เขาจะวิ่งออกมาจากถนนฝั่งตรงข้ามพร้อมกับพรรคพวกอีกจำนวนหนึ่ง
“ ไปนะ ! ”
ชายหนุ่มตรงหน้าฉันเอ่ยคำลาพร้อมกับส่งข้าวของที่เขาช่วยเก็บให้คืนฉันก่อนจะออกวิ่งไปอย่างรวดเร็ว อะ...อะไรกันวะ O_O
“ เฮ้ย ! มันหนีไปอีกแล้วรีบตามไปเร็ว ”
ผู้ชายร่างยักษ์ที่ข้ามถนนมาแล้วหันไปสั่งกับ เอ่อ -_-; ลูกน้องของเค้ามั้งก่อนจะรีบวิ่งตามผู้ชายที่ชนฉันไปอย่างรวดเร็ว
หมอนั่นคงเป็นพวกเกเรแล้วไปยุ่งวุ่นวายกับพวกอัทธพาลเกาหลีแถวนี้ล่ะมั้ง ทางที่ดีฉันไม่ควรจะเข้าไปยุ่งด้วยดีกว่า ลุคแบดกายแบบนั้นคงไม่น่าคบหาสมาคมด้วยเท่าไรหรอกนะ - * -
“ ยองจี ! โทษนะรอนานหรือเปล่า ”
ฉันสะดุ้งกับเสียงเรียกของพี่คังจุน อ้าวนี่เขายังอยู่หรอฉันนึกว่าตกส้วมตายไปแล้วน๊านนาน !
“ นี่พี่ไปเข้าห้องน้ำหรือช่วยซ่อมห้องน้ำกันแน่คะ ”
“ ส้วมเต็มเข้าใจฉันหน่อยสิเธอ T_T ”
เขาว่าพร้อมกับทำท่าทางเหมือนลูกแมวหงอยซึ่งมันทำให้ฉันอดหัวเราะไปกับท่าทีที่เหมือนเด็กของเขาไม่ได้ ^[]^
“ หัวเราะแปลกดีนะ ไปเถอะเดี๋ยวกับไปทำอาหารเย็นให้ทุกคนทานไม่ทัน ”
พี่คังจุนหยิบข้าวของที่ข้างในไม่รู้ว่าเละไปกับการชนกระแทกของไอ้ผู้ชายบ้าเมื่อกี้แล้วหรือยังไปถือเอง ฉันจึงยื่นให้เค้าไปอย่างง่ายดายก่อนจะหันไปหยิบกระเป๋าเจ้าโออีที่นอนอิ่มเอิบไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่บนรถเข็นอย่างสบายใจ
ฉันล่ะสงสัยเหลือเกินถ้าไฟไหม้บ้าน มันจะนอนเป็นหมารักสงบแบบนี้อยู่ไหม -_-;
จบไปแล้วกับตอนที่1 เนาะ ^^ ว่าจะอัพให้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว
แต่ดันติดธุระเลยมาอัพลงวันสิ้นเปลืองน้ำให้เลยแล้วกันเนาะ และ ขอแจ้งข่าวร้ายแก่นัก
อ่านที่กำลังติดตามนิยายเรื่องนี้ให้ทราบทุกท่าน ตั้งแต่วันที่14-24 เมษายน พ.ศ.2558 นั้นตัวไรท์เตอร์ต้องกลับบ้านต่างจังหวัดทำให้มาอัพนิยายที่แต่งไว้เกือบสิบตอนนั้นไม่ได้ T_T ยังไงก็รอไรท์เตอร์ก่อนเนาะอย่าพึ่งหนีไปไหนเพราะเค้ายังไม่ทิ้งนิยายเรื่องนี้หรอกนะ TOT
ความคิดเห็น