ยัยตัวร้ายน่ารัก

ลำดับตอนที่ #1 : ภาระกิจครั้งใหม่

"จะจบแล้วคะ เหลืออีกนิดหน่อย คงจได้ซักสองสามเดือนเท่านั้น"ฉันกรอกเสียงเข้าไปในโทรศัทพ์

"หา! อะไรกันรินโน ผมยังมองว่ามันจะจบยังไงเลย ผมไม่เห็นว่าพระเอกจะรู้ความจริงได้ยังไง ผมว่ามันต้องฆ่ากันหมดบ้านแน่ๆเลย ซึบาสะก็ไม่ยอมพูดอะไร ผมว่ามันอาจจะยังอีกไกลนะคุณ แล้วช่วงนี้หนังสือของคุณก็กำลังขายดีขาดตลาด จะจบแล้วจริงๆเหรอ"ฉันรู้หรอกเขาพูดพื่อตัวเอง เพราะเขาเป็นแฟนพันธุ์แท้ การ์ตูนของฉันอยู่นั่นแหละที่ทำให้เขาชอบบอกให้ยืด แล้วก็เดาเอาเองไปเรื่อย ว่ามันจะจบอย่างนั้นอย่างดน้นอย่างนี้ มันต้องเป็นอย่างนั้น ฉันนะคนแต่งไม่ใช่เขาซ่ะหน่อย

"ก็พล๊อตเรื่องของฉันมันจะจบลงตรงนี้แล้วนิคะ บก. จะให้รินโนเขียนเพิ่มลงไปยังไง"ฉันตอบ

"อ่ะเปล่าครับ ผมให้อิสระกับนักเขียนทุกคน แล้วผมก็คิดโปรคเจคไว้ให้คุณแล้วผมถ้าเรื่องนี้จบก็ดีครับเดิมทีผมคิดว่าคุณจะต้องเขียนหนังสือซ้อนกันหลายเล่มจะไหวมั๊ย ตอนนี้ค่อยสบายใจหน่อย"เสียงของเขาดังมาตามสายโทรศัพท์อย่างผิดหวัง ผิดหวังที่ฉันไม่เพิ่มหล่ะสิ จะบอกว่า บก. นี้แหละโอตาคุตัวพ่อ

"บก. ก็รู้ว่ารินโนชอบเขียนของรินเองแล้วบก. จะมาให้โปรเจคอะไรหล่ะคะ"

"แฟนคลับคุณต้องฆ่าผมแน่ เพราะผมตอบตกลงเขาไปแล้ว เขาอยาหคุณเขียนการ์ตูนแนวนี้บ้าง"

"บก. คะ"ฉันพยายามจะร้องห้ามอย่างอ่อนใจ “บก. เอาอะไรมาพูดคะว่าแฟนคลับรินอยากจะให้รินเขียนแนวนั้น แนวนั้นมันแนวไหนกันคะบก. แฟนคลับรินรู้หรอกว่ารินเขียนการ์ตูน แนวไหน แล้วทำไมต้องอยากคะ”

"โถ่ใจเย็นครับ ก็เมื่อหลายเดือนก่อนผมตั้งกระทู้ถามความเห็น แล้วหลายๆคนก็ตอบว่าอยากให้รินโนแต่งแนวตาหวานบ้าง ผมก็อืมน่าสนแล้วผมก็ตอบตกลงไปก็เท่านั้น ประกอบกันนักร้องเกาหลีเข้ามาในญี่ปุ่นเยอะ ผมก็ไม่เห็นมันจะเสียหายนี่ครับถ้าเราจะเขียนการ์ตูนอิงปัจจุบัน แล้วผมก็จะได้ติดตามอ่านไปด้วย เหอะๆ"ฉันเดาหน้าบก.ตอนนี้ไม่ออกจริงๆ เขาคิดอะไรของเขาเนี่ย ให้คนเขียนการ์ตูนฆ่าฟันกันตายเนี่ย ไปเขียนแนวตาหวาน

“ผิดสิคะ ฉันไม่ชอบดารา ไม่รู้จักอะไรทั้งนั้นแหละคะ มันไกลตัวเกินไป บก.”

“คุณก็ทำให้ไกลซ่ะสิผมให้เวลาคุณสามปีเลย”

"สะ สามปีเลยหรอค่ะมันไม่นานไปหรอ บก."ฉันทิ้งตัวลงนั่งอย่างเอือมๆมีเรื่องอะไรที่บก.ของฉันทำอย่างพอเพียงได้บ้างเนี่ย

" มันหน้าตกใจตรงไหนครับ ในเมื่อการ์ตูนฮันเตอร์แอนด์คิลคุณใช่เวลาตั้งสี่ปีกว่าๆ อันนี้เดือนละเล่ม ผมว่ามันกำลังพอดีเลย เอาน่าผมให้คุณเป็นสองเท่าเลยถ้างานนี้สำเร็จยอขาดกระฉูด ผมเชื่อของคุณขายได้"กำ ฉันบอกเมื่อไหร่ว่าฉันจะทำไม่ได้ แต่ฉันไม่อยากทำต่างหากท่านบก.เดิมทีฉันก็กะจะแค่จะสืบทอดงานของพ่อเท่านั้น แต่ทำไมมันไม่เป็นอย่างที่คิดว่ะเนี่ยตอนนี้

"แต่บก.คะฉันไม่มีเวลาว่างมากพอที่จะไปศึกษาชีวิตดาราหรอกนะคะ ฉันว่า...."

"ผมอยากให้มันเกี่ยวกับ อืม เกี่ยวกับ นักร้องครับใช่ พวกสาวๆเยอะแบะอยากได้ แนวๆว่าเป็นฟิก ของวงบูลหน่ะครับ ผมคิดว่าถ้าเราเอาสถานะการณ์ปัจจุบันบวกเข้าไปด้วยเนี่ย เรื่องของเราก็จะขายดียิ่งขึ้นครับ"

"ฉันบอกว่าฉันจะไม่..."

"คุณก็รู้ผมมีมือหนึ่งคนเดียวเพราะงั้นเขียนเถอะครับผมว่าคงรุ่ง แล้ววงบลูก็กำลังมาแรงมาก ผมว่าคุณลองเข้าไปศึกษาชีวิตพวกเขาดูกำลังดีครับ จะได้ได้ประสบการณ์"รุ่งริ่งอะดิว่ะ

"ฉันไม่เคยดูหนังฟังเพลงหรอกคะ วงดนตรีฉันก็ไม่รู้จักอะไรทั้งนั้น"วันๆเอาแต่นั่งวาดรูปอ่านหนังสือก็จะตายอยู่แล้วถ้าจะต้องให้ศึกษาดาราด้วยก็พอดีไม่ต้องเหลือรอดกัน

"นั่นไงแสดงว่าคุณยอมรับงานแล้ว ขอบคุณมากครับ วงบลูเป็นวงดนตรีของเกาหลีที่กำลังดังมากตอนนี้เลยครับ ขึ้นหน้าหนึ่งทุกวัน ทัวร์คอนเสิร์ตไปจะทั่วโลกแล้วครับ โชคดีที่เขาเรียนในมหาลัยเอเชียในญี่ปุ่นด้วยครับ ทั้งสี่คนเลย ผมหวังว่าคุณจะสอบเข้ามหาลัยนั้นได้ แล้วได้ข้อมูลมาเท่านี้เองเห็นมั๊ยครับคุณก็มีที่เรียนแล้วก็ได้งานด้วย"เออเองชะมัด

"บก. ไม่คิดเหรอคะว่า แฟนคลับของพวกนั้นจะแย่งกันเข้ามหาลัยนั้นเหมือนกัน การแข่งจันมันก็จะสูงหน่ะสิคะบก. แล้วทำไมฉันต้องไปแข่งกันพวกนั้นด้วยทั้งๆที่มีมหาลัยศิลปะที่ดีกว่านั้นมากมาย"

"มันเป็นการพิสูจน์ตัวคุณเองไงครับว่านอกจากศิลปะแล้วคุณยังทำอะไรได้อีก"แล้วเขาก็หัวเราะอย่างเมามันเขาคิดอะไรของเขาว่ะเนี่ย "ผมอยากได้เรื่องทันทีที่รินโนคุณเข้าเรียนในมหาลัยนั้นได้ ถือว่าเป็นการทำงานแล้วกันครับพอคุณจบโปรเจคนี้แล้วผมจะส่งคุณไปเรียนมหาลัยศิลปะโดยออกเงินให้คุณไปเลยครับ"แล้วเท่านั้นเขาก็วางหูไป มันจะง่ายอะไรปานนี้ ฉันอยากจะบ้าตาย

นักอ่านการ์ตูนรู้จักฉันในนาม "รินโน" เป็นนักเขียนการ์ตูนเรื่อง ฮันเตอร์แอนคิล ที่พวกนักอ่านชื่นชอบกันนักหนาสร้างชื่อให้สำนักพิมพ์ที่ไม่มีเสียงให้กลายเป็นสำนักพิมพ์อันใหญ่โตมั่งคัง แล้วฉันหล่ะได้อะไรตอบแทน ดูเหมือนจะไม่มีเท่าไหร่ นอกจากจะสร้างชื่อเสียงให้ “รินโน” ดังระเบิดเป็นพลุกระจาย

หลายต่อหลายคนพากันตามหาตัวจริงของ"รินโน"กันไปหมดแม้กระทั่งบก. เองก็ด้วย เพราะฉันไม่เคบจะโผล่ไปให้พวกเขาเห็นหรอก เพราะเขายังไม่มีบุญพอจะได้เห็นคนสวย ฮ่ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  นอกจากนั้นฉันยังมีนแฟนคลับ  ฟิคต่างๆมากมาย ที่เกี่ยวกับการ์ตูนของฉัน อันที่จริงมันได้ได้แอบวายอะไรเลยนะ แต่ทำไมฟิคมันออกมาพระเอกกับเพื่อนพระเอกมันต้องกลายเป็นเกย์ด้วยก็ไม่รู้

แต่พวกนั้นก็ไม่เห็นจะมีประโยชน์อะไรกับชีวิตจริงของฉันเลย แม้แต่นิดเดียวเพราะว่าฉันก็เป็นได้แค่นักเรียนมัธยมปลายปีสุดท้าย ที่แสนขยันในสายตาเพื่อนก็เท่านั้น ชีวิตวันๆมีแต่หอสมุด ห้องศิลปะ เพื่อวาดรูป แล้วก็ทำงาน

แน่หล่ะฉันมันจนนี่ บ้านก็หลังใหญ่โตแถมตั้งอยู่ใจกลางหมู่บ้านคนรวย แต่ก็ไม่มีเงินมาจ่ายค่าไฟ พ่อก็ไม่มีแม่ก็ไม่มี ญาติก็ไม่มี ตอนที่ไม่มีเงินฉันก็ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละแม้กระทั่งญาติ ฉันก็เป็นแค่เด็กนักเรียนธรรมดาที่ต้องหาเงิน จ่ายค่าน้ำค่าไฟ บ้านตัวเอง หาเงินจ่ายค่าเทอม และทางเดียวที่ฉันทำได้ก็คือนำมรดกที่พ่อถ่ายทอดมาให้ฉันเอามาหากินนั่นก็คือฝีมือในการเขียนหนังสือการ์ตูนขาย ถึงจะเขียนดียังไง ขายดียังไงมันก็ยังไม่ยักจะพอค่าไฟบ้านอยู่ดี พอหักลบกลบหนี้แทบจะไม่พอค่ากันตัวเองด้วยซ้ำ ค่าหาข้อมูล ค่านั่นโน่นนี่ บางเดือนถึงกับต้องอดขาวอดน้ำ แต่ยังไงฉันก็ไม่มีวันขายบ้านของพ่อแม่ฉันกินเป็นอันขาด ไม่ว่าจะยังไงก็แล้วแต่ แต่ช่างมันเถอะชีวิตฉันเป็นก็เป็นอย่างนี้มานานแล้ว