คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : [os] nightmare
Pairing - jhope x jungkook
___________________________________
ร่างสมส่วนกำลังนอนเหยียดร่างกายอยู่บนเตียงนิ่มในคืนวันเสาร์ ท่ามกลางความมืดกำลังโรยตัวมีเพียงแสงสว่างจากภายนอก ท้องฟ้ามืดมิดประดับด้วยดวงจันทร์กลมโตส่องแสงลอดผ่านมวลผ้าผืนบางเข้ามา
จอนจองกุกเด็กหนุ่มรักอิสระติดเที่ยวเตร่แต่ทว่าเขากลับรักคืนวันเสาร์มากกว่าสิ่งอื่นใด นับเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดสำหรับเขาเลยก็ว่าได้ เพราะเขาไม่ต้องออกไปไหน ไม่ต้องไปพบปะเพื่อนฝูงหรือใครๆ ไม่ต้องออกไปบริหารเสน่ห์ใส่สาวๆให้เปลืองน้ำหอม หรือปาร์ตี้แฮงเอาท์เคล้าบุหรี่แอลกอฮอล์กับเหล่าคนสนิท เขาไม่ต้องทำมันแม้สักอย่าง..
แค่ใช้เวลาทั้งวันเพื่ออยู่บ้านอยู่ในคืนวันเสาร์ที่เขาปรารถนา และมันไม่ได้น่าเบื่อ.. เพราะช่วงเวลาว่างเปล่าเหล่านั้นของเขาจะถูกชดเชยอย่างคุ้มค่าโดย จองโฮซอก..
.
.
ร่างกายขาวสั่นเทาท่ามกลางความมืด เด็กหนุ่มจมสู่ห้วงนิทราและมีเพียงกางเกงผ้านิ่มตัวสั้นปิดคลุมร่างกายท่อนล่างเพียงเท่านั้น ผิวกายเนียนชื้นแฉะไปด้วยเหงื่อจนรู้สึกไม่สบายตัว เส้นผมชุ่มน้ำปรกใบหน้าเนียนสวยโดยไม่ตั้งใจ
ผ้าผืนบางปลิวพลิ้วเพราะแรงลมปะทะเข้ามาทางช่องหน้าต่างเล็ก อุณหภูมิภายในห้องลดลงอย่างฮวบรวดเร็วราวสิบองศา โคมไฟสีขาวประดับหัวเตียงกระพริบถี่ขึ้นมาไร้ซึ่งสาเหตุ แน่นอนว่าการเปลี่ยนแปลงของสิ่งรอบข้างทำให้จองกุกรู้สึกตัว แต่เปลือกตาบางเหมือนถูกบังคับให้ปิดลงอยู่อย่างนั้น และเมื่อพยายามจนสามารถเปิดเปลือกตาขึ้นมาได้ ก็พบร่างหนึ่งกำลังอยู่ตรงหน้าเขา ชายหนุ่มในชุดสีดำทอดมองมาเช่นเดียวกัน
ท่ามกลางความมืดมิดสะท้อนให้เห็นดวงตาสะท้อนสีแดงเพลิงออกมาเพียงชั่วขณะจนร่างบนเตียงเผยรอยยิ้มเล็กบนใบหน้า
..จองโฮซอก คนที่จองกุกเฝ้ารอคอย..
ทุกอย่างที่ปรากฏบนม่านตาทำให้จองกุกลอบถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกและพอใจเมื่อเห็นว่าร่างคุ้นเคยที่เฝ้ารอนั้นอยู่ตรงหน้าแล้วจริงๆ
ทุกคืนวันเสาร์...มันทำให้จองกุกกังวลได้ในทุกครั้ง เพราะคนน่ารักกลัวว่าจะไม่ได้เจอ..เขา กลัวโฮซอกจะไม่มาปรากฏตัวอีก จากที่เคยสัญญา.. ไม่สิ จากที่อีกคนปรากฏตัวทุกครั้งในคืนวันเดิมๆ เป็นเหมือนสัญญาให้จองกุกเฝ้ารอ และโฮซอกก็ไม่เคยทำให้การรอคอยของเขาต้องผิดหวังเลยสักครั้ง
“ไง” เสียงทักทายทุ้มต่ำพร้อมความยวบของผิวเตียง
โฮซอกยิ้มแทนการเอ่ยพูดสิ่งอื่นใดออกไปหลังจากนั้น ร่างสูงทิ้งตัวลงคร่อมทับร่างเปลือยท่อนบนนั้นช้าๆทันที สายตากวาดมองตั้งแต่ดวงตาสีเข้มไล่ร่นต่ำลงไปจนหยุดจ้องมองอยู่ที่กางเกงขาสั้นสีเดียวกัน
ส่วนบวมนูนท่อนล่างภายใต้ผืนผ้าตัวเล็กนั่น..
โฮซอกตั้งใจทิ้งกายแนบทับอีกคนด้วยน้ำหนักที่มากขึ้น ปล่อยให้ร่างกายท่อนล่างเสียดสีกันเนิบนาบแต่หนักหน่วง มือหนาของโฮซอกเข้าประครองใบหน้าหวานแผ่วเบา แรงดึงดูดมากมายทำให้จองกุกเผลอจ้องเข้าไปในดวงตาสีเปลือกไม้แสนเยือกเย็นก่อนมันจะเปลี่ยนเป็นสีแดงฉานสะกดสายตาเพียงเสี้ยวของวินาที สายตาของปีศาจหนุ่มที่คอยจะทำให้เขาตกหลุมรักครั้งแล้วครั้งเล่า
"คิดถึงฉันมั้ย..จองกุกอา" เสียงนุ่มกระซิบเย็นเยียบไร้ความรู้สึกแต่จองกุกกลับฟังไม่เคยเบื่อแม้สักครั้ง ยิ่งรอยยิ้มอ่อนโยนถูกส่งมายิ่งเป็นเหมือนกับดักชิ้นใหญ่หลอกล่อให้ตกมันลงไปอย่างไม่รู้จักเกรงกลัว
แม้อีกคนจะขึ้นชื่อได้ว่าเป็นปีศาจก็ตาม..
ปีศาจ.. ที่มีแต่ความโหดร้าย..
และถึงอย่างนั้นจองกุกก็อยากจะลิ้มรสความทรมานรสสวาทจากปีศาจตนนั้นอยู่ดี..
....โฮซอกไม่เคยจูบเขา
“อื้อ..คิดถึง..มากเลยด้วย.. ”
มือเล็กรีบคว้าโอบรอบลำคอตรึงอีกร่างไว้
ลิ้นเล็กเผยอออกมาอย่างยั่วยวน ดวงตาฉ่ำหวานทอดมองอยู่ที่ริมฝีปากได้รูปนั่นแม้ไม่ได้เพียงสัมผัส
ความโลภไม่รู้จักพอกับประโยคอันสั้นด้วยน้ำเสียงแตกพร่าบ่งบอกความปรารถนาของจองกุกได้เป็นอย่างดี
“คิดจะทำอะไรกับร่างกายฉันกันหื้ม..เด็กน้อย.. ”
คำพูดสั้นๆที่ไม่ได้บ่งบอกถึงการหักห้าม
คล้ายจะให้โอกาสเสียด้วยซ้ำ แต่จองกุกกลับไม่กล้าพอที่จะทำมัน....
จองกุกแค่อยากให้โฮซอกเป็นฝ่ายเริ่มมันก่อน
ด้วยความรู้สึกปรารถนาจริงๆ..
ไบโอทวิตนั่นไง
@jubping
.
.
.
“อยู่กับผม....ค..คืนนี้..ไม่ได้หรอ” เสียงเบาหวิวเต็มไปด้วยความเว้าวอน ดวงหน้าและแววตาที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวังซบอกอุ่นอีกที่พร้อมจะจากไป
มือขาวยกขึ้นมาทุบตีด้วยแรงไม่มากนักราวกับต้องการให้คนใจร้ายเปลี่ยนใจ
โฮซอกดึงแขนอีกคนออกจากตัว
ตรึงและหยุดจองกุกไว้ด้วยแววตาวูบไหวเกินกว่าจะคาดเดา ฝีเท้าค่อยๆไล่ต้อนอีกคนจนมาถึงเตียงและบังคับให้นั่งลง
นิ้วโป้งไล้เกลี่ยผมแก้มนิ่มไปมาอย่างหวงแหนและปลอบโยน
สัมผัสแผ่วเบาทำให้จองกุกยิ่งสะอื้น
แม้มันจะอบอุ่นมากแค่ไหนแต่มันเป็นเพียงแค่การกระทำ การกระทำแสนอ่อนหวานที่จองกุกหลงกลเชื่อในทุกครั้ง..แต่มันจะมีประโยชน์อะไรเมื่ออีกคนไม่รู้สึกถึงมันสักนิด ร่างกายสั่นเทาด้วยแรงสะอื้นเล็กๆ ปิดเปลือกตาลงราวกับไม่ต้องการรู้คำตอบอันโหดร้ายจากคนใจร้ายนี่อีกแล้ว
จนเมื่อสัมผัสอันแผ่วเบาแตะลงบนกลีบปากนิ่มเชื่องช้า ราวกับโลกทั้งใบหยุดนิ่งจนได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นแข่งกัน เสียงสะอื้นฮักถูกกลืนหายไปกับความหวานและสัมผัสนุ่ม รอยจูบอันหอมหวานยามมันตอบรับกัน.... ราวกับทุกคำถามในใจหายไปตามเรียวลิ้นที่ตวัดรับซึ่งกันและกัน
นี่อาจเป็นวิธีการตอบคำถามของปีศาจที่แสนใจร้าย
ที่จองกุกรอคอยมันมาตลอด..
วินาทีที่จองกุกได้รับรู้ความรู้สึก แต่ทว่ามันกลับไร้ความหมาย.....เมื่อเปลือกตาสีเปลือกไม้เปิดออกมา คนที่ทิ้งรอยอบอุ่นไว้ในหัวใจกลับจางหายไป มีเขาอยู่ในห้องบนเตียงหลังเดิมอีกครั้งแค่คนเดียว.
Fin.
//
ความคิดเห็น