คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [sf] lovesick pt.1
♥♥
Pairing - hopekook ft.namjun
____________________
“พี่นัมจุน ขอน้ำหน่อย..” เมื่อเปลือกตาสามารถจับความชัดเจนได้ ปากอิ่มก็เอ่ยขอน้ำกับนัมจุนที่นั่งอยู่ข้างๆเตียง แน่นอนว่าร่างที่นอนอยู่นั้นป่วย และกำลังเรียกหาพี่ชายแสนดีของเขานั่นเอง
ร่างกายซีดเซียวของคนขาดน้ำนอนหมดแรงจมเตียงแบบนี้มาตั้งแต่เช้าตรู่ ท้องและลำไส้อันไม่รักดีกำลังทะเลาะกันเลยทำให้อาหารและเครื่องดื่มที่มีอยู่ในตัวพยายามยื้อแย่งกันออกจากร่างกายของจองกุกอย่างหนักจนเขาแทบนอนกองอยู่ที่หน้าห้องน้ำทั้งคืน
จองกุกที่ไปรบในศึกหนักมาจนร่างกายไร้เรี่ยวแรง ใบหน้าชื้นเหงื่อเล็กน้อย เสียงขึ้นจมูกบวกกับเสียงฮึดฮัดหายใจไม่สะดวก ดูเหมือนว่ากำลังจะมีไข้เพื่อนใหม่เข้ามาทักทาย
ชีวิตยามเช้าของผมช่างสดใสเหลือเกิน…
“จองกุก พี่ต้องไปทำงานแล้ว รีบๆหายนะเรา”
เสียงทุ้มบอกลาน้องชาย มือยื่นไปลูบหัวเบาๆปลอบใจคนป่วยอย่างเป็นห่วง คนน้องเห็นพี่ชายกำลังจะออกไปข้างนอกมันก็อดน้อยใจไม่ได้เลย ทั้งที่น้องชายสุดน่ารักคนนี้ป่วยทั้งคนเลยนะ! แต่ก็ทำได้แค่กระประพริบตาปริบๆเพราะไร้แรงจะขยับตัว เอ่ยพูดกับผู้ชายด้วยเสียงงอนๆ
“พี่กล้าทิ้งผมไปเลยหรอ แล้วใครจะเฝ้าไข้ผมอ้ะ ” ไม่พูดเปล่า จองกุกยังทำหน้าทำตาบิดเบี้ยวคล้ายคนป่วยหนักขั้นพิการจนต้องการคนดูแล
“กลัวหรือไง”
“โธ่พี่ เกิดผมท้องเสียหนักหน้ามืดหัวฟาดชักโครกตายไปทำไง”
แค่นึกสภาพว่าตัวเองตายคาชักโครกนี่มันก็น่ากลัวมากแล้วล่ะ ถึงแม้มันจะไม่ใช่การป่วยที่หนักหนาแต่อาการที่เป็นนั้นมันก็ไม่สามารถคาดเดาอะไรได้ ผมจะไข้ขึ้นตอนไหน จะท้องเสียตอนไหน จะวิ่งไปห้องน้ำแล้วสะดุดรึเปล่าก็ไม่รู้ ถ้าเกิดต้องอยู่คนเดียวมันต้องแย่มากแน่ๆ
ผมต้องการคนดูแลอ่ะ ง่ายๆเลย
แล้วเหมือนพี่ของผมจะรู้ใจซะด้วย อิอิ
คนเป็นน้องป่วยทั้งทีมีหรือที่นัมจุนคนรักน้องเสียยิ่งกว่าอะไรจะปล่อยให้น้องต้องเดียวดาย ใจหนึ่งก็อยากดูแลเองเหมือนกันแต่ติดที่ว่าเขาขี้เกียจนั่นแหละประเด็นหลักเลย ให้หมอมาดูแลดีกว่า อย่างน้อยๆเจ้าน้องจอมดื้อนั่นจะได้ไม่พูดมากทำตามหมอ และนอนพักผ่อนเพราะกลัวคนแปลกหน้าซะบ้าง
“อย่ามาเว่อร์นะเรา พี่จ้างหมอพิเศษมาแล้ว รออยู่ข้างล่างละ พี่ไปนะ บาย”
“ก็ได้ -3-”
ไม่ได้พี่ได้คนอื่นมาอยู่ด้วยก็คงดี อย่างน้อยๆก็ขอให้หมอคนนั้นสวยเอ็กซ์เซ็กซี่และพูดเก่ง จะได้อยู่ด้วยกันทั้งวันไม่เบื่อ
“ไปนะ”
“พี่นัมจุนครับ.....”
“อะไรอีก? หยุดอ้อนได้แล้วนะ”
“เปล่าครับ ผมแค่จะบอกว่า พี่ยังใส่แต่บ็อกเซอร์อยู่เลย โพลก้าดอทซะด้วยไง”
“เออ..... จะใส่กางเกงอยู่นี่ไงล่ะ เอ้อ หมอที่จะมาชื่ออะไรนะ..จองโฮซอกมั้ง พี่ไปละ” พูดจบก็รีบหยิบกางเกงสแลคสีดำถูกซักรีดมาอย่างดีที่ถือพกเข้ามาในห้องน้องขายตั้งแต่เช้าด้วยความรีบร้อนบวกเป็นห่วงเอามาใส่แก้เก้อ แอบเดินไปยืมกระจกบานใหญ่ในห้องจองกุกเพื่อเช็คความเรียบร้อยแล้วเดินออกจากห้องของคนป่วยไป
เมื่อเจ้าของบ้านคนโตทิ้งคำลาและชื่อของหมอก่อนออกไปได้เพียงครู่เดียว ก็มีผู้มาใหม่เดินเข้ามาแทน เสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตาตัดกับขลิบสีดำที่รังกระดุมดูมีสไตล์ หุ่นสูงโปร่งที่อยู่ในชุดเข้ารูปยิ่งทำให้ดูดีมากจนไร้ที่ติ กระเป๋าที่ใส่อุปกรณ์จำเพาะถูกวางลงบนโต๊ะภายในห้อง เรียกให้ร่างบางที่ซุกอยู่ใต้ผ้าห่มออกมาชะโงกหน้าดู
‘ จอง โฮซอก ’
“สวัสดีครับหมอจอง” ความเงียบเริ่มโรยตัวตั้งแต่นัมจุนเดินออกไป แต่เพราะคนแปลกหน้าที่ยืนอยู่ภายในห้องของจองกุก ดูจากภายนอกแล้วค่อนข้างจะนิสัยดี น่าคบหาจนต้องเอ่ยทักทายด้วยมารยาท
ปกติจองกุกเป็นคนขี้อายมากๆกับคนไม่รู้จักและไม่ค่อยพูดกับใครก่อน แต่ครั้งนี้ดูจะต่างออกไป เพราะจองกุกรู้สึกถูกใจในตัวหมอคนนี้เอามากๆ ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย..
“พี่ผมจ้างหมอมาหรอครับ?” ด้วยในหัวน้อยไม่ค่อยมีรอยหยักอยู่มากมายเท่าหน้าตาสักเท่าไหร่ จึงหลุดคำถามที่ไม่ทันคิดและติดน้ำเสียงผิดหวังอยู่เล็กน้อย เพราะตั้งแต่พี่ชายเขาเอ่ยชื่อมาก็ไม่ได้ทันได้สงสัยอะไรจนได้มาเห็นหมอยืนตรงหน้าเท่านั้นแหละ ความบอบช้ำจากความผิดหวังก็กัดกินหัวใจจองกุกทันที
....ใครบอกให้พี่ผมจ้างหมอผู้ชายมานะ T-T
หมอจอง หรือคนที่พี่ชายเขาจ้างมาดูแล เมื่อได้ยินคำถามจากร่างบางก็หันมาส่งยิ้มอ่อนให้ พยักหน้าเบาๆ พร้อมถกแขนเสื้อพับขึ้นมาเพิ่มความทะมักทะแมงในการทำงาน เตรียมจะปฏิบัติหน้าที่ของตัวเอง ซึ่งมันยิ่งทำให้หมอจองยิ่งดูดีมากขึ้นเป็นเท่าตัว
หมอหนุ่มหยิบอุปกรณ์ออกจากกระเป๋า ทิ้งร่างลงนั่งบนเตียงนุ่มข้างกับจองกุก ใบหน้าคมก้มลงไปหาจองกุกเพื่อจะวางที่วัดอุณหภูมิไข้ เส้นผมสีอ่อนปรกหน้าเล็กน้อยใบหน้าหล่อที่ดูจริงจังกับการทำงานทำให้จองกุกเผลอจ้องมองไปโดยไม่ทันรู้ตัว
‘พี่นัมจุน ไปหาหมอหน้าตาแบบนี้มาจากที่ไหน!!’
“อาการเป็นยังไงบ้างหืมเรา จองกุกใช่มั้ย ชื่อนายน่ะ” เมื่อจัดการวัดไข้เบื้องต้นเสร็จ หมอหนุ่มก็ใช้แรงพยุงร่างคนป่วยให้ลุกขึ้นนั่ง วางหมอนรองที่แผ่นหลังเพื่อให้พิงกับหัวเตียงได้สะดวก
ไม่ได้ทันขออนุญาตเจ้าตัว หมอจองเขยิบประชิดร่างคนตัวเล็กที่นั่งรออยู่ทันที มือเลิกชายเสื้อยืดสีเข้มของจองกุกขึ้นเบาๆเผยให้เห็นผิวขาวเนียนน่าสัมผัสภายใน แขนยาวล้วงล้ำเข้าไปภายในร่มผ้าอย่างชำนาญทำให้ดวงตาหวานเบิกโพรงเพราะตกใจในการกระทำของหมอ คนป่วยสะดุ้งตัวน้อยเพราะสัมผัสอันเย็นเฉียบของอุปกรณ์การแพทย์ที่ถูกวางทาบลงบนร่างกายบางเพื่อฟังเสียงเสียงการหายใจและการทำงานของระบบร่างกาย
ทั้งยังเคลื่อนย้ายไปมาผ่านผิวอุ่นของเขาเหมือนกลั่นแกล้งหรืออย่างไรก็ไม่ทราบได้ จนทำให้จองกุกเก็บอาการไว้ไม่ไหว จากความตกใจกลายมาเป็นความตื่นเต้นเข้ามาแทนที่ หัวใจเริ่มเต้นเร็วไปกับการกระทำของคนตรงหน้าอย่าหลบเลี่ยงไม่ได้ และหมอหนุ่มก็รับรู้ถึงความหวั่นไหวนั้นไปแล้วเสียด้วย ดูได้จากเสียงหัวเราะน้อยๆของหมอจองพร้อมดวงตายิ้มจ้องมองมาที่จองกุกด้วยความเอ็นดู
ไอหัวใจบ้า ทำไมเต้นเร็วขนาดนี้ หมอนี่ก็เจ้าเล่ห์อ่ะ ฮืออ.. ผมจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนดี T///////////////T
“กลัวหรอ หรือตื่นเต้นหมอ..” รอยยิ้มที่ไม่อาจคาดเดาความรู้สึกของหมอฉายชัดอยู่บนใบหน้าแต่จองกุกไม่สามารถจ้องมองหรือตอบอะไรออกไปได้เลย
“…”
“ดีขึ้นมั่งมั้ย เมื่อเช้าถ่ายไปกี่รอบแล้วครับ?”
“…”
เมื่อเห็นอีกคนเอาแต่นิ่งเงียบเม้มปากแน่นไม่ยอมตอบคำถาม หมอจองจึงเปลี่ยนเป็นรุกด้วยคำถามแบบใหม่ที่ทำให้อีกคนรีบเปิดปากพูดออกมาได้ไม่ยาก
“จำไม่ได้หรอ งั้นถอดกางเกงออกให้หมอดูแผลหน่อยแล้วกัน..” พูดไม่ทันจบประโยคดี หมอสุดหล่อรีบรุดเข้าไปช่วยดึงผ้าห่มออกจากตัวจองกุก สายตาจับจ้องไปที่ช่วงล่างในส่วนกางเกงของคนป่วยจนอีกร่างผวารีบกระเถิบตัวหนี
“เห้ยบ้าหรอ ปล่อย! ผมท้องเสียเว้ยไม่ได้เป็นริดสีดวง!!!!!”
“ฮ่าๆ ก็ไม่เห็นเราตอบนึกว่าเป็นโรคน่าอายแบบนั้นซะอีก”
“หมอลามกว่ะ!” ใบหน้าติดสีแดงจางปั้นหน้าเข้มเพื่อดุว่าอีกคน นิ้วเรียวชี้คาดโทษให้กับหมอไปหนึ่งที
“นายต่างหากที่คิดลามก นี่หมอทำตามหน้าที่หรอกนะ~” แต่ไม่สะทกสะท้านเพราะยิ่งจองกุกหงุดหงิดมากเท่าไหร่หมอจองก็ยิ่งจะมีแต่รอยยิ้มหล่อส่งกลับมามากเท่านั้น
บรรยากาศภายในห้องนอนของจองกุกตอนนี้เต็มไปเสียงหัวเราะดังเป็นระยะ สลับกับเสียงตึงตังค่อนไปทางตะคอกเนื่องจากคำถามหลายแง่จากปากหมอจองจอมกวนประสาทที่ถามอาการเขาบ้างแกล้งเขาบ้าง แต่หมอจองก็รักษาและดูแลจองกุกเป็นอย่างดี ทำให้บรรยากาศที่อึดอัดของคนแปลกหน้าไม่มีอยู่เลย กลายเป็นความรู้สึกสนิทสนมเข้ามาแทนที่
เมื่อถูกจ้างมาแบบพิเศษ เรื่องรายได้นั้นไม่ต้องพูดถึง หมอเพียงแค่ต้องตรวจเช็คทุกอย่างให้ละเอียดและดูแลคนไข้ด้วยความใกล้ชิดเพื่อความพึงพอใจและเหมาะสมกับรายได้ที่ได้รับ แน่นอนว่าหมอจองนั้นได้ทำทุกอย่างได้อย่างดีไม่มีขาดตกบกพร่องจนจองกุกอดจะชื่นชมในตัวเขาไม่ได้
ช่วงบ่ายหลังจากจองกุกได้ถูกจับฉีดยาจากหมอจองไปแล้ว ร่างกายก็เหมือนจะมีเรี่ยวมีแรงขึ้นมาก อาการคลื่นไส้อาเจียนหรือปวดท้องก็พลันหายไปด้วย ทำให้คนป่วยเริ่มลุกเดินไปมาสรรหาอะไรมาทำแก้เบื่อ
“นายไม่มีแฟนหรอจองกุก? ” หมอหนุ่มนั่งบนเก้าอี้ตัวเดิมที่วางอยู่ข้างเตียง มือกำลังตรวจเช็คและเก็บอุปกรณ์ที่ถูกนำมาใช้ในตอนแรก เอ่ยถามร่างบางที่นั่งกดรีโมทอยู่ปลายเตียง
“ถามทำไมอ่ะ หมอมีหน้าที่นี้ด้วยหรอครับ?”
“หมอถูกจ้างมาพิเศษน่า มีหน้าที่ยุ่งกับนายทุกเรื่องแหละตอนนี้” เสียงเก้าอี้ถูกลากดังครืดดังอยู่ข้างหลังแต่เขาไม่ได้หันไป หมอจองเพิ่งเปลี่ยนตำแหน่งเก้าอี้ให้มาอยู่ปลายเตียงข้างจองกุกแทน มือสองข้างล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วทิ้งตัวลงกับเก้าอี้ประจันหน้ากับคนป่วยหน้าบึ้ง แถมส่งยิ้มเจ้าเล่ห์หนึ่งทีจนจองกุกหวาดระแวง
“เหอะ! ถ้าผมมีแฟนหมอคงไม่ได้มาอยู่ตรงนี้หรอกครับ!” เผยใบหน้าไม่พอใจเพราะความเจ้ากี้เจ้าการถามมากเรื่องของหมอ แต่ก็ตอบออกไปเสียงดังฟังชัดเหมือนต้องการจะให้อีกคนจดจำมันเอาไว้
“หรอ..เหมือนหมอเลย ^^”
“หมอว่าอะไรนะ!?”
ผมเปิดเสียงทีวีดังไปรึไอหมอจองนี่แกล้งพูดเบากันแน่เนี่ย?
“เปล่านี่ หมอแค่บอกว่าพี่ชายนายคงหวงมาก เลยไม่ยอมให้นายมีแฟน ใช่มั้ย?” เป็นโชคดีที่คำพูดเมื่อกี้จองกุกได้ยินไม่ชัด หมอหล่อส่งยิ้มกวนไปให้ พูดประโยคใหม่ที่เพิ่งคิดสดขึ้นเมื่อกี้ออกไปแทนแต่ดูจองกุกจะไม่ชื่อมันสักเท่าไหร่ ร่างบางตีสีหน้านิ่งสายตาจดจ้องไปที่หมอเพื่อเค้นความจริง
“เชื่อตายเลย”
รอยยิ้มกับท่ายักคิ้วกวนๆของหมอมันชวนให้เท้าของผมกระตุกจริงๆเลย ให้ตาย -_-^
“ฮ่าๆ หมอก็ไม่ได้บังคับให้จองกุกเชื่อนะ”
“น้อยๆหน่อยครับหมอ มาเรียกชงเรียกชื่ออะไรเนี่ย”
“ทำไมล่ะ กลัวหวั่นไหวหรอ ^^”
“ หมอ!!!!!!!!! ”
เสียงอุบอิบบ่นลอยออกมาเมื่อตนเองเถียงแพ้หมอ ใบหน้าหวานรีบหันหน้าหนีหลบสายตาซ่อนแก้มแดงของตัวเอง มือคว้าหมอนข้างฟาดใส่อีกคนด้วยความร้อนตัว หมอจองไม่ได้หลบ แต่กลับรับหมอนข้างที่จะประทุษร้ายนั้นทัน ทั้งยังยื้อหมอนนิ่มให้เข้ามาหาตัวด้วยแรงไม่มากแต่เป็นผลให้อีกร่างนั้นต้องเซล้มตามมาจนจมูกโด่งของคนทั้งคู่สัมผัสกันแผ่วเบา
ไอร้อนจากการหายใจที่ใกล้กันกว่าปกติ เรียกให้ใบหน้าหวานนั้นขึ้นสีเข้มเพิ่มจากที่เป็นอยู่เมื่อครู่ ผิดกับหมอจองที่แอบไล่สำรวจทุกส่วนที่ดูน่ารักบนใบหน้าหวานของอีกคนด้วยความเพลิดเพลิน สายตากรุ้มกริ้มส่งออกมาให้เห็นชัดเจนทำให้จองกุกรู้สึกตัวและผละหนีออกได้ทัน
ผมจะไปโรงพยาบาล!! หัวใจผมเต้นเร็วมาก ผมต้องป่วยหนักแน่ๆเลย T_T
การทำงานของหมอพิเศษวันแรก ทำให้คนป่วยไม่รู้สึกเบื่อเลยทั้งวัน ด้วยการดูแลอย่างเป็นอย่างดีบวกความขี้เล่นเป็นกันเองของหมอทำให้จองกุกรู้สึกสนุกและสนใจในตัวหมอจองขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ทำให้วันนี้ทั้งวันพวกเขาสองคนทำอะไรแก้เบื่อไปด้วยกันหลายอย่างจนสนิทสนมเหมือนรู้จักกันมานมนาน
จนสิ้นสุดเวลาทำงานของหมอในวันนี้ นัมจุนผู้ว่าจ้างได้กลับมารับหน้าที่นี้แทน แต่เมื่อพี่ชายแสนดีเดินเข้าบ้านมาเห็นจองกุกนอนเลื้อยอยู่บนเตียงก็บ่นเป็นหมีกินผึ้งทันที แถมยังดุเขาอีกว่าทำอะไรไม่มีมารยาท ไม่เกรงใจหมอเลย
เหอะ!! พี่นัมจุนไม่รู้ซะแล้วว่าตอนนี้กับหมอจองสนิทกันยิ่งกว่าผมกับพี่อีก!!
แต่จองกุกคนป๊อดก็ทำได้แค่เถียงพี่ชายในใจพร้อมส่งยิ้มแหยๆให้แล้วลุกหนีเสียงบ่นของคนแก่เดินออกไปส่งหมอด้วยความมีน้ำใจ
ปนเสียดาย..
“เจอกันพรุ่งนี้นะจองกุก”
“ครับหมอจอง ^^ ”
tbc..
_______________________________________________________
talk : หมอจองน่ารักมั้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย *-*
จบตอนหน้าแหละ ตามอ่านกันด้วยน้า♡
ความคิดเห็น