คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : [os] warm cotton♥
‘ผมไม่เคยรู้เลยว่าทำไมคนเราถึงชอบจูบกัน จนกระทั่งผมดันเผลอจ้องริมฝีปากของใครคนหนึ่งที่……’
ชีวิตอันแสนน่าเบื่อของจองกุก....
จองกุก. . . .เด็กหนุ่มน่ารักที่เคยผ่านการถูกช่วงชิงริมฝีปากสีเชอร์รี่มานับครั้งไม่ถ้วน
การเป็นจุดสนใจและถูกรุกล้ำอยู่ตลอดเวลาช่างเป็นเรื่องน่ารำคาญที่รบกวนชีวิตของเขาเหลือเกิน
เขาเป็นแค่เด็กที่ต้องเรียนรู้ในสิ่งใหม่ๆ ไม่ใช่เพื่อพบปะคนแปลกหน้าที่ฝากรอยลิปสติกไว้ และมันไม่ยุติธรรมเลยสักนิด เพราะในแต่ละครั้งของการถูกสัมผัส
จองกุกไม่เคยเต็มใจแม้แต่ครั้งเดียว ไม่เคยมีสัมผัสครั้งไหนๆที่เขาต้องการ
หากย้อนกลับไปตอนที่เขายังเป็นเด็กชายจองกุกวัยแปดขวบ นั่นมันอาจเป็นจุดเริ่มต้นของความน่ารำคาญพวกนี้
เด็กน้อยวัยซนกำลังน่ารัก
ดวงตากลมโตสดใสแก้มป่องแต้มสีชมพูเลือดฟาดจางๆ จมูกโด่งรั้นรับปากอิ่มสวย
ทุกคนต่างเอ็นดูในความน่ารักของเขาจนอดใจไม่ไหว เข้ามาใกล้ชิด
หยอกเอินหรือแม้แต่สัมผัสกันทั้งนั้น ทั้งที่แทบเคยไม่รู้จักกัน แค่เพียงเพราะเห็นในความน่ารักไร้เดียงสานั้นของเขาเสียอย่างนั้น
จนถึงตอนนี้ถึงจะโตขึ้นบ้างแล้ว
แต่จองกุกก็ยังคงไม่เข้าใจการกระทำเหล่านั้นอยู่ดี หลายต่อหลายครั้งที่เขามักจะได้รับจูบอันหอมหวานจากพี่สาวแปลกหน้า
เหตุผลมีเพียงแค่พวกเธอต้องการมีจูบแรกกับคนสักคนที่ดูดีและฮอตที่สุดในโรงเรียน
แต่มันกลับรู้สึกแย่ทุกครั้งที่ต้องโดนขโมยจูบไปทั้งที่มันไร้เหตุผลแบบนี้
“จองกุกอา..จูบของนายยังหวานเหมือนเดิมเลยนะ”
‘มันใช่สิ่งที่ยอมปล่อยให้คนอื่นทำมันง่ายๆไม่ใช่หรอ?
ผมเป็นแค่เด็กอายุ15ปียังโตไม่พอที่จะได้เรียนรู้อะไรเลยด้วยซ้ำ
ไม่เคยเข้าใจแม้กระทั่งว่า
การที่ต้องถูกจูบมานับไม่ครั้งไม่ถ้วนขนาดนี้มันเป็นเรื่องที่คนแปลกหน้าทำต่อกันในชีวิตประจำวันหรือเปล่า?
ผมไม่เคยเข้าใจมันเลยสักนิดเดียว..
และบางที ผมก็เริ่มอยากรู้ว่าความรู้สึกเวลาที่กำลังจูบใครสักคนที่ผมรู้จักมันเป็นยังไง..
....ใครสักคนที่ผมมีความรู้สึกดีๆให้กับเขาด้วย..’
“ฮยองครับ~ ” จองกุกกำลังเรียกพี่ชายคนโปรดที่นั่งอยู่ข้างกันด้วยน้ำเสียงรื่นหู
ในขณะที่พี่ชายของเขากำลังวุ่นวายอยู่กับการคุยโทรศัพท์
ถึงแม้อีกคนจะไม่ตอบรับหรือสนใจเขากลับมาก็ตาม
คนเด็กกว่าก็ยังยิ้มให้ เอ่ยเรียกออกไปทั้งที่รู้ว่าอีกคนยังไม่ว่างโดยถือโอกาสนั้นแอบสำรวจมองทุกการกระทำของพี่ชายมาเป็นสิบนาทีแล้ว
หลายต่อหลายครั้งที่ตากลมนั้นไม่รักดีเผลอจ้องมองไปที่ริมฝีปากได้รูปนั่นโดยที่เจ้าของกำลังขยับมันไปมาไม่รู้เรื่องราว
แต่สำหรับเขา สำหรับจองกุกมันน่าสนใจที่สุดเลย..
‘ในบางครั้ง ผมก็สงสัยอยู่เหมือนกัน หากผมได้สัมผัสริมฝีปากนั้นเพียงช่วงเสี้ยววินาที แค่เท่านั้นมันจะรู้สึกอย่างไร...’
“โฮซอกฮยอง”
เด็กน้อยเรียกพี่ชายอีกครั้งหากแต่เสียงเข้มขึ้นกว่าเดิมนิดหน่อย
แต่อีกคนกลับเมินเฉยราวกับไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่ามีคนต้องการความสนใจจากเขาอยู่เหมือนเดิม
จองกุกน่ะไม่เคยโกรธหากไม่ถูกสนใจแต่ก็ไม่พอใจเหมือนกันหากถูกลืมจนกลายเป็นอากาศ
มันน่าเบื่อและน่าหงุดหงิดไม่น้อยเลยหากเป็นคนหนึ่งที่อยู่ใกล้กันแต่ไม่ถูกมองอยู่ในสายตา
มันไม่แฟร์ และเขาก็จะไม่ยอมอีกต่อไป!
และเป็นเพราะอีกคนโตกว่าจองกุกจึงไม่สามารถพูดหรือบ่นอะไรได้
คงมีแต่การกระทำ เลยมักจะส่งสัมผัสอันคุ้นเคยที่ชอบไปก่อกวนอยู่บ่อยครั้งเพื่อเรียกร้องความสนใจแทน
มือขาวเอื้อมไปสัมผัสบนเนื้อนิ่มของแก้มและสันกรามได้รูปใช้นิ้วสะกิดจิ้มเล่นมันไปมาก่อนจะลากไล้ลงมาที่ลำคอขาวสัมผัสแผ่วเบาปนจั๊กจี้จนทำให้พี่ชายโฮซอกรู้สึกตัว
คนโตกว่าหันมามองเด็กที่กำลังเรียกร้องความสนใจ
คิ้วเลิกขึ้นมาเพื่อถามคำถามของเด็กชายก่อนจะกดตัดสายและเก็บมือถือเครื่องบางเข้ากระเป๋าไปในที่สุด
“ว่าไงหืมเรา?”
“สนใจผมได้สักทีนะ อือ..ผม..เอ่อ...” อยู่ๆจองกุกก็รู้สึกร้อนหน้าปากหนักขึ้นมาซะอย่างนั้น
ทั้งที่ปกติแล้วเป็นคนกระตือรือร้นและพูดจาฉะฉานเสียด้วยซ้ำ
“ผมมีเรื่องสงสัย............”
“เรื่อง?”
“ผมอยากรู้ว่า...คือ
มันจะรู้สึกแบบไหนหรอฮะ ถ้าเรากำลังจูบกับใครสักคนหนึ่ง
มันรู้สึกดีมาก...ใช่มั้ยครับ? .. โ อ๊ ย ย !”
“นายนี่มันเด็กแก่แดดจริงๆ”
เมื่อคำถามไม่เข้าท่าออกมาจากปากน้องชายคนสนิท
โฮซอกอดจะโมโหไม่ได้เลย จองกุกเป็นเด็กอายุเท่านี้กลับมีความคิดเกินตัวไปได้ยังไง
เลยจัดการลงโทษซะหนึ่งโป๊ก เล่นเอาอีกคนโวยวายเสียงดังลั่นด้วยความขุ่นเคือง
“ก็แค่ถาม ทำไมต้องโมโหด้วยครับ
แทงใจดำอ่ะดิ”
“อย่ามาย้อนไอหนู ฉันแก่กว่านายนะ อย่ามาทำเป็นรู้ดี”
ถึงจองกุกมองกลับมาด้วยสายตาภูมิใจเพราะรู้สึกว่าเป็นต่อ แต่สำหรับเขา
ในสายตาโฮซอก จองกุกเป็นแค่เด็กแก่แดดคนหนึ่ง ที่พยายามกลบเกลื่อนความไร้เดียงสาของตนเองด้วยคำพูดที่โตเกินวัยเพื่อความสบายใจของตัวเองเท่านั้นแหละ คนเป็นพี่หรี่ตามองอีกคนด้วยความสำรวจ พร้อมหาวิธีรับมือหากน้องชายแก่แดดของเขาหากถามคำถามแปลกๆมาอีกครั้ง
“ผมน่ะ! จูบเก่งกว่าฮยองอีกจะบอกให้!”
“จอนจองกุก. . . .ฉันไม่หลงกลนายหรอกนะ
”
“ต แต่ผมอยากรู้..”
โฮซอกไม่เข้าใจหรอกว่าทำไมอีกคนถึงสงสัยเรื่องนี้นัก
และเขาก็ไม่รู้จะอธิบายมันออกมาในรูปแบบไหนด้วยถึงปฏิเสธออกไป แต่อีกคนก็ไม่ลดละความขี้สงสัยลงบ้างเลย
เสียงที่อ่อนลงกับนิ้วชี้ป้อมๆแตะเข้าที่ปลายคิ้วทำเอาโฮซอกรู้สึกผิดขึ้นมาเล็กน้อย
.
“แค่ครั้งเดียวเท่านั้น เข้าใจใช่มั้ย..”
หรือนี่อาจจะเป็นการมอบความสนใจให้กับน้องชายคนโปรดที่ผิดแปลกไปหน่อย
แต่ก็คงได้ล่ะมั้ง อีกอย่างโฮซอกที่ตอบตกลงก็อธิบายว่าสิ่งที่จะสอนให้นั้นเป็นในรูปแบบเบื้องต้นเท่านั้น
โฮซอกรู้สึกเกร็งอยู่ไม่น้อย ผิดกับเด็กแก่แดดที่ทำหน้าตาพร้อมซะเหลือเกิน
“…”
“หลับตาสิ”
“….”
บทเรียนที่จองกุกร้องขอกำลังจะเริ่มต้นขึ้น และโฮซอกก็แค่ทำมันเพื่อให้เด็กแก่แดดได้เรียนรู้ในสิ่งที่สงสัยแค่นั้นเอง
โฮซอกบรรจงละเลียดริมฝีปากของจองกุกแผ่วเบา
เว้นจังหวะอย่างนุ่มนวลและค่อยเป็นค่อยไป
แทรกลิ้นเข้าไปตะล่อมจนอีกคนคล้อยตาม แม้จองกุกจะอวดนักหนาว่าเก่งประมาณไหนในทีแรก
แต่โฮซอกกลับไม่ได้รับรู้มันอีกเลยนอกเสียจากความหวานที่ติดอยู่บนปลายลิ้น
ส่วนจองกุกก็ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ด้วยซ้ำ คนอวดเก่งก่อนหน้ากำลังทำตามสัญชาตญาณอย่างผิดๆถูกๆ
ริมฝีปากสีอมชมพูดที่คิดว่าเคยเชี่ยวชาญกลับถูกรุกรานจนเป็นฝ่ายเสียเปรียบ
บทเรียนอันวาบหวามกินเวลาหลายนาที โฮซอกกำลังลืมเรื่องการสั่งสอนเด็กแก่แดดไปเสียสนิท
ยิ่งเวลาที่เขาเปลี่ยนจังหวะการขยับเพื่อความใกล้ชิด จนมีบางช่วงเวลาที่ตั้งใจลืมตาขึ้นมาลอบมองอาการของเด็กน้อย
ริ้วสีชมพูขึ้นชัดทั่วแก้มขาว แพขนตาที่เรียงตัวพริ้มอยู่ตรงหน้าก็ยิ่งทำให้โฮซอกหยุดตัวเองไม่ได้อีกต่อไป
ทางด้านเด็กแก่แดดก็เอาแต่หลุดเสียงเล็กงืมงำในลำคอ ความนุ่มนวลและความหอมหวานจากน้ำเชื่อมที่ผลัดเปลี่ยนแลกต่อกันไม่มีใครยอมล่าถอย
อาจจะเป็นจองกุกเองที่อยากเรียนรู้บทเรียนหวานๆให้นานพอจนเชี่ยวชาญ หรือ
อาจจะเป็นเพราะโฮซอกถอนตัวออกมาจากเนื้อนิ่มหวานๆไม่ได้เสียเอง
“....”
“....”
จะอะไรก็แล้วแต่ บทเรียน บทลงโทษ หรือความหอมหวานที่คอยส่งผ่านให้แก่กัน
ในที่สุดมันก็จบลง เหลือทิ้งไว้แค่รอยยิ้มปิดไม่มิดและแก้มแดงๆของกันและกัน.
พี่ชายคนโปรดยิ้ม เด็กแก่แดดยิ้ม..
พี่ชายคนโปรดเขิน เด็กแก่แดดก็เขิน..
‘เอ่อ..ผมว่าผมรู้แล้วล่ะ
จูบกับคนที่ชอบน่ะ....มันเป็นยังไง
สัมผัสนุ่มนิ่มแถมอบอุ่นแปลกๆ
ความรู้สึกเหมือนบางอย่างติดที่ปลายลิ้น
คล้ายๆกับไอศกรีมวนิลา
เหมือนตัวจะเบาขึ้นจนรู้สึกหวิวๆด้วยนะ
เห้อ..ผมอธิบายไม่ค่อยถูกเท่าไหร่
อืมแล้วก็...
ผมว่าโฮซอกฮยองเป็นคนที่....หลอกจูบง่ายชะมัด♥ ’
fin.
//
ความคิดเห็น