คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : [os] secret bliss
Pairing - jhope x jungkook
รองเท้าหนังสีดำขลับ กับฝีเท้าเรื่อยเปื่อยบนทางเท้า ชายเสื้อหลุดลุ่ยออกจากกางเกงผ้าเนื้อดี จองโฮซอกกำลังเดินคิดอะไรในสมองไปเรื่อยเปื่อย เดินเตะกระป๋องน้ำจากข้างทางบ้างล่ะ เตะเอาต้นหญ้าบนฟุตบาทบ้างล่ะ แน่ล่ะตอนนี้เขามีอิสระได้เต็มที่แล้ว อิสระทั้งทางความคิด แล้วก็อิสระจากหน้าที่การงานด้วย
ก็แค่หนึ่งชั่วโมงก่อน เขายังเป็นหัวหน้าทีมฝ่ายขายอยู่เลย แต่ดูตอนนี้สิ ตกงานเดินเตะฝุ่นหมดท่า เหมือนไอ้ขี้แพ้ไม่มีผิด
ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรสักนิด... โฮซอกก็แค่ถูกปลดออกจากตำแหน่งหัวหน้า ลามไปถึงโดนไล่ออกจากบริษัทด้วย
ก็แค่นั้น….
บริษัทที่มีคุณลุงเขาเป็นคนก่อตั้ง บริษัทที่มีเลขาคนสวยพ่วงตำแหน่งลูกเจ้าของบริษัทอีกที บริษัทที่มีหลานกับลูกตัวเองแอบทำเรื่องอย่างว่ากันในที่ทำงาน
ถามหน่อยว่าเขาผิดมากหรอ? ทั้งๆที่เรื่องที่เขาทำมันเป็นความลับ..คนที่มารู้แล้วพูดออกไปต่างหากเป็นคนผิด! เหอะ แต่จะพูดอะไรได้ เขามันก็แค่หลานเป็นคนนอก จะไปสู้ลูกสาวร้อยแปดมารยาที่นั่งร้องไห้อยู่ตรงหน้าได้ยังไง จริงมั้ย? แถมลูกสาวก็มาให้ท่าเองแท้ๆ ถึงจะแค่ครั้งสองครั้งแล้วที่เหลือเขาสานต่อเองทั้งหมดก็เถอะ เขาไม่ใช่คนเดียวที่ทำเรื่องแย่ๆนี้ขึ้นมาสักหน่อย ผิดทั้งคู่แต่ตูโดนเด้ง.. แต่ก็ช่างแม่งแล้วล่ะ ฝีมืออย่างเขาหางานใหม่คงไม่ยากเกินไปหรอกที่จริง
.
.
.
แม้ปากก็พูดไปเรื่อยว่าไม่คิด แต่จนถึงตอนนี้ก็ล่วงเลยเวลาไปค่อนคืนแล้ว ตั้งแต่ช่วงสายที่ใช้เวลาทบทวนเรื่องต่างและกลับถึงห้องพร้อมแอลกอฮอล์ถุงโต จนถึงป่านนี้เขายังไม่ได้ทำอะไรอีกทั้งนั้น นอกจากอยู่เป็นเพื่อนขวดแก้วสีเขียวที่วางระเกะระกะอย่างกลับกลัวว่ามันจะเหงา แถมหมดไปขวดที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้
ติ้ง..
เสียงแจ้งเตือนข้อความแชทดังทำลายความเงียบ นับเป็นข้อความแรกที่ได้รับตั้งแต่ก้าวเท้าออกจากบริษัทมา ก้าวออกมาจากหน้าที่การงานที่เขารัก ตำแหน่งดีๆที่กว่าจะได้มาต้องแลกกับหลายสิ่ง แต่มันกลับปลิวหายไปราวกับใบไม้แห้ง แม้กระทั่งเพื่อนร่วมงานก็หายไปพร้อมกัน เคยมีช่วงเวลาที่ลำบากมาด้วยกันแท้ๆกลับแต่ ไม่มีคำล่ำลาจากใครทั้งสิ้น มีแต่เสียงซุบซิบนินทา เสียงก่นด่าและสายตาเหยียดหยาม ลูกน้องทั้งหลายในแผนกไหนว่ารักนักรักหนา พอถึงเวลาก็ไปประจบหัวหน้าใหม่กันหมด โลกแม่งก็แบบนี้
เสียงต่ำตัดพ้อพึมพำในลำคอด้วยสติที่เริ่มลดน้อยลง มือวางจากแก้วเหล้าอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก หยิบโทรศัพท์ที่ขึ้นแจ้งเตือนจนแสบตาขึ้นมาดูก่อนจะอ่านข้อความที่ได้รับมาอย่างไม่ได้สนใจมากนัก
Jk : เป็นไงบ้างพี่
Hobi : เสือก
Jk : ก็เสือกไง
Hobi : เลิกงานแล้วหรอวะ
Jk : อืมเลิกแล้วดิ กะมาต่อห้องพี่เนี่ย
ข้อความกวนประสาทแต่ตรงไปตรงมาจากรุ่นน้องทำให้เขาหลุดยิ้มได้บ้าง เด็กรุ่นน้องในแผนกจอมตื๊อที่เขาชอบบ่นใส่อยู่เสมอเวลาร่วมงานกันแวะมากวนเขาจนได้ หลังจากอ่านประโยคสุดท้ายจบลงเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นทันที โฮซอกหันไปมองทางประตูสักพักอย่างช่างใจ ก่อนจะตัดสินใจลุกไปเปิดรับให้รุ่นน้องเข้ามาหา เพราะถึงจะอยากอยู่คนเดียวมากแค่ไหน แต่ในเวลาที่อ่อนแอแบบนี้
แค่ใครสักคนให้มาดื่มเป็นเพื่อนกัน มาคอยรับฟังความคิดของเขาบ้าง..แค่สักคนก็ยังดี..
เมื่อประตูเปิดรุ่นน้องย่นจมูกใส่โฮซอกทันที เพราะลมหายใจที่สูดเข้าไปมีแต่กลิ่นของแอลกอฮอล์คละคลุ้งอยู่ภายในห้องจนแทบไม่มีอากาศบริสุทธิ์ให้หายใจ บวกกับเจ้าตัวที่น่าจะดื่มมันไปอยู่มากพอควรถึงได้มีกลิ่นติดมากเหมือนอาบขนาดนี้ แถมยังยืนกอดอกพิงประตูมองกลับมาด้วยสีหน้าตึงๆ ชายเสื้อหยุดลุ่ยไม่เป็นเหมือนหัวหน้าอารมณ์ดีที่จองกุกเคยรู้จัก ในห้องแทบไม่จะไม่มีแสงไฟใดๆเลยนอกจากทีวี แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็เห็นชัดอยู่ดีว่าอีกคนนั้นตาแดงแค่ไหน
“โหไหวมั้ยเนี่ยพี่”
“ยังได้อยู่น่า”
จองกุกถือโอกาสสำรวจตามคำว่าไหวของคนตรงหน้า รุ่นน้องยื่นมือไปจับไหล่กว้างแต่ก็ถูกปัดไล่ออกมาเป็นจังหวะเดียวกับที่บังเอิญเห็นคราบน้ำตาของอดีตหัวหน้าเข้าจนได้ จองกุกรู้สึกตกใจจนถ้อยคำที่เตรียมจะปลอบโยนมากระจายหายไปหมด ตลอดเวลาที่ร่วมงานกันมาปีกว่าๆเขาไม่เคยเอะใจคิดเลยว่า หากคนที่ร่าเริงมีรอยยิ้มให้เขาในทุกวันพอมีช่วงเวลาลำบากแบบนี้มันต้องแย่มากขนาดไหน น้ำตาและความอ่อนแอที่ไม่คิดว่าอีกคนจะมีมันด้วยซ้ำทำให้ตอนนี้จองกุกรู้แล้ว ว่าคนๆนี้แค่ซ่อนมันไว้ข้างใน กดมันไว้ในส่วนลึกสุดเพื่อไม่ให้ใครได้เห็นมันเท่านั้นเอง รอยยิ้มสดใสที่มักจะมีให้กันในที่ทำงานทุกๆวันมันก็แค่หน้ากาก
“มาพี่ ผมซื้อมาอีกเยอะแยะเลย” และเพื่อให้อีกคนทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลัง จองกุกรีบชูถุงในมือขึ้นอวดพร้อมรอยยิ้มทะเล้น ก่อนจะเดินไปถึงโซฟาที่เป็นสถานที่สังสรรค์ที่ประจำ
จองกุกจัดการหยิบขวดแก้วอีกหลายขวดออกมาวางด้านนอกถุง ฉีกห่อขนมไว้เพื่อเคี้ยวแก้ง่วง ก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบแก้วบริการตัวเองเพราะเขามาที่นี่อยู่บ่อยๆเลยรู้ตำแหน่งของใช้ภายในห้องนี้ดี
แสงจากจอทีวียังคงอยู่แต่ถูกปิดเสียงลงไปเรียบร้อยแล้วแทนที่ด้วยเสียงชนแก้วกันครั้งสองครั้ง ก่อนที่น้ำเสียงขี้เล่นจากรุ่นน้องจะดังขึ้นเปิดประเด็นถามคำถามคาใจที่น่าจะมีมาตั้งแต่เมื่อช่วงสายที่เกิดเรื่อง แถมถามฮุกมาซะตรงจุดจนโฮซอกแทบสำลักน้ำขมๆในแก้วนั่นแล้ว
“คุณเลขานี่เด็ดมั้ยพี่?”
“เด็ดมั้ยล่ะกูโดนเด้งออกจากงานน่ะ”
คำตอบของคนเมาที่ทำจองกุกหัวเราะลั่น แค่ไม่คิดว่าโดนไล่ออกจากงานแล้วจะยังตลกได้อยู่แบบนี้แถมยังยักไหล่อย่างไม่รู้สึกผิดอีกต่างหาก แต่ก็ดีแล้วล่ะ จองกุกเห็นอีกคนยังคิดมุกอยู่ได้เขาก็สบายใจขึ้นมานิดนึง แต่ยังไงก็ยังห่วงอยู่ดี
“แล้วตอนทำ.........พี่คิดอะไรมั้ยอ่ะ? สมบัติ อำนาจ หรือว่าเอาฟิน”
“จ อ ง กุ ก มึ ง . . .”
ก็แค่อยากให้อีกคนร่าเริงแบบที่เคยเป็นสักหน่อย แต่กลายเป็นว่าเขายังโดนดุเหมือนเดิมซะอย่างนั้น จองกุกแกล้งตีหน้านิ่งสงบเสงี่ยมใส่เมื่อรู้ตัวว่ากำลังจะบ่นเขาต่อยาวแน่ๆ ก่อนจะหัวเราะน่ารักออกมาจนโฮซอกเปลี่ยนอารมณ์ตามไม่ทัน
“ฮ่าๆ อย่าดุดิครับ พี่ไม่ได้เป็นหัวหน้าผมแล้ว ผมไม่กลัวพี่แล้วนะเว้ย”
หรือบางทีจองกุกอาจจะทะเล้นผิดเวลาไปจริงๆ ทันทีที่คำว่าหัวหน้าหลุดออกมาโฮซอกก็วางแก้วลง เหมือนเป็นประโยคปีนเกลียวที่โฮซอกควรจะโกรธ แต่คำทุกคำที่ได้ยินนั้นมันเป็นความจริงทั้งหมด โฮซอกไม่ได้เป็นหัวหน้าใครอีกแล้ว ไม่มีอำนาจใดๆหรือแม้แต่จะทำให้เจ้ารุ่นน้องขี้วุ่นวายนี่กลัวได้เลย เขาเป็นแค่คนธรรมดา
โฮซอกหยุดนิ่งไปจมกับความคิดของตัวเองเกือบนาทีทำเอาจองกุกยิ่งรู้สึกไม่ดีไปกันใหญ่ ยอมรับอย่างเต็มปากแหละว่าเป็นห่วง รุ่นพี่ที่เขาสนิทด้วยคนเดียวในทีมเป็นแบบนี้ทั้งคน..
รุ่นพี่ที่เคยให้กำลังใจสำคัญกับการเริ่มงานของเขาเมื่อหลายปีก่อน
รุ่นพี่ที่เขาชื่นชมเรื่องของการทำงานเสมอ
รุ่นพี่ที่มีความลับแต่เขาก็ช่วยปกปิด
รุ่นพี่ที่เขาแอบรัก
.
.
คนสำคัญของจองกุกกำลังเผชิญกับปัญหา และเขาก็อยากจะช่วยแบ่งเบามันบ้าง แค่สักนิดก็ยังดี...
“เออฟินเหี้ย มึงไม่รู้หรอกว่าได้กันแบบลับๆมันฟินขนาดไหน”
“โหพี่ หน้าตาก็ดีไม่น่านิสัยแบบนี้เลย ฮ่าๆๆ”
“ฮ่าๆๆ เออแม่ง เดินทางผิดชีวิตฉิบหายเลยว่ะ ..แล้วในฐานะที่มึงเป็นรุ่นน้องที่กูรัก มึงก็อย่าทำแบบนั้นล่ะ”
น้ำเสียงมั่นใจในทีแรกกลับอ่อนลงเมื่อพูดถึงตัวจองกุก มือหนาตบบ่ารุ่นน้องแผ่วเบาอย่างเตือนสติ แววตาที่ฉายความรู้สึกผิดไว้เต็มไปหมดบอกทุกอย่างได้เป็นอย่างดีว่าอีกคนรู้สึกเหนื่อยล้ากับปัญหามากแค่ไหน
มันเป็นด้านของโฮซอกที่จองกุกไม่คุ้นเคย คนๆนี้ที่เขาเจอในเมื่อตอนเช้าแต่ตอนนี้กลับไม่เหลือเค้าความมั่นใจ ความกล้า ความเป็นผู้นำของคนๆนี้อีกแล้ว
แต่สิ่งหนึ่งที่จองกุกรับรู้ได้ สิ่งนั้นมันไม่เคยหายไปเลย แม้ว่าจะอยู่ในสถานการณ์แย่ที่สุดของวันนี้อยู่ก็ตาม
‘ ความใส่ใจ ’
โฮซอกยังใส่ใจเขาไม่เปลี่ยนจริงๆ...และวินาทีนั้นจองกุกก็ตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ปล่อยให้อดีตหัวหน้าคนนี้เผชิญปัญหาเพียงลำพังอีกต่อไป
“ถ้างั้น...”
“...”
“ในฐานะรุ่นน้องที่พี่รัก ให้ผมเป็นทางเดินที่ดีทางเดินใหม่ให้พี่ได้มั้ยครับ?”
“ยังไงของมึง? / ก็แบบนี้....”
.
อยู่ๆสัมผัสนุ่มๆก็บดคลึงอยู่บนริมฝีปาก รสชาติขมปะปนมากับลมหายใจร้อนๆทำเอาโฮซอกใจเต้นรัวไปหมด...
ไบโอ @jubping
.
.
แสงแดดอ่อนสะท้อนลอดมาตามผ้าม่าน เช้าแล้วแต่คนทั้งคู่ยังคงกอดก่ายกันอยู่ ด้วยร่างกายเปลือยเปล่าภายใต้ผ้าห่มผืนหนาแบบไม่ต้องปกปิดความสัมพันธ์ที่มันเพิ่งเกิด คงจะเป็นความสุขเล็กๆที่โฮซอกเพิ่งเคยได้รับครั้งแรกของการมองหน้ายามหลับของคู่นอน มันเป็นความอบอุ่นที่เขาสัมผัสได้ และกำลังฟื้นฟูสภาพจิตใจของโฮซอกให้ดีขึ้นทีละน้อย
เสียงพูดไม่ดังมากนักเอ่ยออกมาเพราะอีกคนยังไม่ตื่น โฮซอกร่นผ้านวมลดลงไปจนถึงครึ่งตัว เผยให้เห็นไหล่ลาดขาวๆและแผ่นอกเปื้อนรอยช้ำเล็กน้อย โฮซอกใช้โอกาสตอนอีกคนยังไม่ลืมตาดีด้วยซ้ำลูบบนหัวไหล่เนียนไปมา มันเพลินเสียจนเขาหยุดยิ้มและนึกเรื่องที่ผ่านมาไม่ได้เลย
“จองกุกมึงรู้ตัวมั้ยว่ามึงน่ะผิด”
“เรื่อง...?” สัมผัสจั๊กจี้ที่ได้รับทำให้จองกุกรู้สึกตัว ร่างขาวขยับตัวพร้อมลืมตามามองคนที่รบกวนแล้วรีบปิดเปลือกตาหนีความรู้สึกร้อนๆบนใบหน้าแทน แกล้งทำเป็นคนไม่อยากตื่นตอบคำถามงืมงำทั้งที่ยังคงหลับตา
“มึงมาอ่อยกูช้า เห็นมั้ยว่ากูไปได้กะยัยนั่นก่อนมึงเลย”
“พ-พี่รู้?” จองกุกตาโตทันทีเพราะตกใจกับคำพูดของอดีตหัวหน้า ใครจะคิดว่าจะโดนจับได้ง่ายๆกันล่ะ..ทั้งที่คิดว่าแสดงออกมาน้อยที่สุดแล้วนะ
“ถ้าไม่ฉลาดเขาไม่เลือกเป็นหัวหน้าหรอก แถมสายตามึงน่ะนะ..เยิ้มมองกูทุกวัน โคตรเกย์”
“โหพี่ คนมันรักมันอยากได้มันเลยแสดงออกทางสายตาไง ไม่เรียกผิดหรอก~”
จากที่เกร็งๆกลายเป็นตอนนี้จองกุกมั่นใจไปหมด ถูกจับได้แล้วยังไงเขาไม่กลัวหรอก! แถมไม่พูดเปล่า ส่งแก้มนิ่มเข้าไปถูไออกอีกคนอย่างออดอ้อนจนโฮซอกหัวเราะตัวโยน
“แต่ยังไงมึงก็ผิด”
“ตรงไหนอีก?”
“ผิดที่ทำให้กูเริ่มชอบมึงแล้วนี่ไง ไอรุ่นน้องงี่เง่า”
“ -//////////- ” จองกุกคนมั่นใจคนเมื่อกี้กำลังไปไม่เป็น ใบหน้าร้อนฉ่าขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ ไม่รู้ว่ามันร้อนลามไปถึงหูแล้วรึยัง แต่ตอนนี้จองกุกกำลังมุดหน้ากับผืนผ้าแล้วเอาแต่ส่ายหัวใส่ให้อีกคนหยุดพูดล้อเสียที
โฮซอกมองตามและยิ้มแบบที่ไม่เคยยิ้มมาก่อน เขายิ้มให้กับความสุขใหม่ของเขาเองที่กำลังมุดจมอยู่กับผ้าและอดไม่ได้ที่จะดึงมันออกเพื่อมองใบหน้าเขินๆนั่น โฮซอกดึงอีกคนเข้าหาตัวเอง มือลูบกลุ่มผมนิ่มแผ่วเบาดันหัวอีกคนให้ซบกับแผ่นอกอุ่นราวกับต้องการบอกให้อีกคนรับรู้สิ่งที่มันกำลังเต้นอยู่ข้างใน
มันกำลังให้คำตอบที่จองกุกเป็นคนถาม..
“จากนี้ไป กูฝากดูแลหัวใจกูด้วยนะ”
.
.
.
“ท่านประธานครับ ผมเอาหลักฐานการทำผิดกฏของหัวหน้าทีมโฮซอกมาให้ท่านครับ”
“ขอบใจนายมากนะ............ทีมฝ่ายขาย..จองกุก”
Fin.
//
จบแบบหักมุม... 5555555555555 ฮืออเลาชอบอ่ะ คือเปลี่ยนจากคุณหัวหน้ากับลูกน้องมาเป็นตาเฒ่ากะแฟนเด็กแทน อิ_อิ เห้ยเขียนเอ็นซีกันทีนี่เข็นหัวแทบหลุดทำไมยากงี้ T_T ต่อไปนี้จะไม่เรียกร้องเอ็นซีจากไรต์คนไหนอีกแล้ว 5555555 –v- คือถ้ามันไม่ลื่นไหลยังไงขอโทษด้วยนะ ;-; จะพยายามพัฒนา แล้วก็ขอบคุณทุกเม้นทุกวิวทุกเฟบเลยนะ เรื่องหน้าเจอกันนนนนนนนน
ความคิดเห็น