คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [os] Kiss, Kiss
Pairing - hopekook
Rate - PG-15
____________________
สายฝนโปรยปรายลงมาตั้งแต่เช้า ทำให้ตอนนี้ที่ถึงแม้เวลาจะล่วงเลยไปจนใกล้เที่ยงวันแล้วอากาศก็ยังคงเย็นสบายอยู่ แต่ถึงแม้อากาศจะเย็นสบายชวนให้ทิ้งตัวลงนอนมากแค่ไหน ก็คงไม่สู้กับการอยู่กับคนรักหรอก จริงมั้ยครับ?
วันหยุดสุดสัปดาห์ทั้งที คนมีคู่คงหนีไม่พ้นการใช้เวลาว่างไปกับการอยู่ข้างๆกันทำอะไรร่วมกันเป็นแน่ คู่ของโฮซอกจองกุกก็เช่นกัน ทั้งสัปดาห์ทั้งคู่ต่างก็เรียนหนัก ด้วยความเหนื่อยล้า จากเจอกันในแทบจะทุกวันก็ลดลงบ้างเพื่อพักผ่อน
วันนี้จองกุกนัดกับโฮซอกไว้ ว่าจะใช้เวลาของวันหยุดในอาทิตย์นี้อยู่ด้วยกัน หลังจากถกกันไปมาซะยกใหญ่ก็เป็นอันได้ข้อสรุปว่า แค่ออกไปกินข้าวแล้วกลับไปนอนดูหนังที่ห้องของจอกกุกแทน
เรียบง่าย แต่ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน♥
“พี่โฮซอกกกกกกกกกกกกก พี่อยู่ไหนแล้ว?”
“พี่กำลังจะถึงแล้ว รอกันก่อนนะครับ ”
เสียงตอบรับที่ได้ฟังทำให้จองกุกยิ้มเบาๆกับโทรศัพท์ อย่างน้อยนัดครั้งนี้อีกคนน่าจะมาตรงเวลา และถ้าเป็นแบบนั้นเขาทั้งคู่ก็จะมีเวลาอยู่ด้วยกันนานขึ้น
.
ได้อยู่กับโฮซอกให้คุ้มกับที่จองกุกคิดถึง
แต่...
เขากำลังคิดผิด
จองกุกเข้ามานั่งเล่นในร้านกาแฟร้านประจำ ครึ่งชั่วโมงผ่านไปแล้วหลังจากการสนทนาเพียงสั้นๆผ่านโทรศัพท์มือถือเครื่องโปรด เครื่องดื่มถูกสั่งมาพร้อมกันสองแก้ว นอกเหนือจากแก้วของจองกุกที่พร่องลงไปบ้าง แก้วกาแฟทางอีกด้านนั้นดูเย็นชืดและไม่ลดปริมาณลงเลย ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมเหมือนเมื่อตอนเข้ามา จองกุกยังคงนั่งอยู่คนเดียวที่เดิม และยังไม่มีท่าทีว่าโฮซอกจะปรากฏตัว
ที่นัดกันไว้ซะดิบดี แต่พี่โฮซอกของเขากำลังมาสาย!!
“จะถึงของพี่นี่มันที่ไหนครับ?! พี่ออกมาจากบ้านรึยังเนี้ย?” ไม่จำเป็นต้องเสียงหวานอีกต่อไป เมื่อได้ยินอีกฝ่ายกดรับก็รีบเอ่ยถ้อยคำที่ดูประชดประชันค่อนไปทางโกรธส่งไปให้โฮซอกรู้ว่าเขาเริ่มอารมณ์จะไม่ดีแล้ว
“อีกแป๊ปเดียวจริงๆนะครับ พี่ออกจากบ้านมาแล้วล่ะ คนดีของพี่อย่าเพิ่งโกรธน้าาาาาาา”
“ให้ไวเลยนะ ผมโกรธแล้วด้วย!!”
และแน่นอนว่าโฮซอกรับรู้ทันทีที่ได้ยินเสียงหวานๆของจองกุกนั้นห้วนไปจนจับสังเกตได้ เลยลองพยายามเรียกชื่อน่ารักๆที่มีแค่เขาสองคนรับรู้ก็แล้ว ทั้งน่ารักใส่ปลายสาย ทั้งเต๊าะทั้งชม แต่ก็ไร้วี่แววว่าแฟนที่แสนน่ารักของเขาจะลดเสียงห้วนให้น้อยลงเลย
เขาพยายามรีบที่สุดแล้วเพื่อจองกุก รีบจนควันแทบจะติดก้น แต่เหตุเพราะธุระที่เขามาทำนั้นมันต้องใช้เวลา จึงทำได้เพียงส่งข้อความน่ารักๆไปหาแทนหลังจากถูกตัดสายอย่างไร้เยื่อใย
hobi : ไ อตูดของพี่โฮซอก♥
kkooki : ...
สิบนาทีผ่านไป.... ดวงตากลมก้มมองเวลาโทรออกอีกครั้งสลับกับมองไปรอบๆบริเวณว่ามีคนคุ้นเคยเดินมาจากทางทิศไหนบ้างหรือเปล่า แต่ก็ไร้ซึ่งวี่แววของคนที่เขารอ...
ทำให้จองกุกหมดความอดทน..
นับเป็นครั้งที่สามแล้วกับความคาดหวังและจองกุกก็จะไม่หวังหรือรออีกต่อไปแล้ว เพราะมันไม่ใช่สิ่งที่คนมาตรงเวลาต้องทำเลยสักนิด ในเมื่อมาสายเองก็หาวิธีมาเจอเองแล้วกัน!!!!! จองกุกคิดได้ดังนั้นก็กดโทรออกทันที โฮซอกกดรับอย่างรวดเร็ว แต่ก็คงไม่เร็วเท่าปากของจองกุกตอนนี้ที่โผล่งออกไปอย่างควันออกหูเป็นกาต้มน้ำที่เลยจุดเดือด พร้อมจะละลายทุกอย่างที่มาเข้าใกล้
“พี่ไม่ต้องมาแล้วนะ เดี๋ยวผมจะไปเที่ยวกับแทฮยองแทน!”
“เห้ย! เดี๋ยว! อย่า! จะไปกับมันทำไม? พี่ถึงแล้ว หันหลังกลับมาเร็ว แฮ่กก...แฮ่ก ”
อีกคนเพิ่งมาถึงแบบเฉียดฉิวรีบห้ามปรามก่อนจะสายเกินไปพร้อมทั้งสปีดฝีเท้าเพื่อไปให้อีกคนได้เห็นหน้าได้เร็วสุดเท่าที่จะทำได้ เห็นอีกร่างกำลังจ้ำอ้าวไปตามถนนที่คุ้นเคย แน่นอนว่าอีกคนกำลังจะงอนเขาจนหนีกลับห้องแต่ดันประชดว่าจะไปกับคนอื่นให้เขาหึงเล่น เมื่อเห็นอีกคนอยู่ไม่ไกลร่างสูงจึงรีบวิ่งตาม
จองกุกกำลังกลับคอนโดเดินเตะนู่นนี่ไปเรื่อยเพื่อระบายอารมณ์ เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่พ่นออกมาเมื่อถึงหน้าประตู เขาอุตส่าห์ตื่นตั้งแต่เช้าเพื่อมาทำความสะอาดจุดเทียนหอมจัดห้องเพื่อรอโฮซอก แต่อีกคนกลับไม่รักษาเวลาและพาลให้เขาต้องหงุดหงิด
จนเมื่อได้ยินเสียงอันคุ้นเคยเอ่ยเรียกให้หันไปหา เขากลับทำตามอย่างว่าง่าย ใบหน้าเปื้อนยิ้มน้อยๆส่งไปให้โฮซอกอย่างลืมตัว ผิดกับโฮซอกที่เมื่อเห็นรอยยิ้มหวานๆของแฟนตัวเองเข้าไปนั้นก็ยิ้มตอบกลับมาด้วยความโล่งอกโล่งใจ ฝีเท้าหนักรีบก้าวเข้าไปหา
“พี่มาแล้ว ขอโทษนะ อ่า..คิดถึงเราจังเลย”
ร่างสูงรีบคว้าเอวของจองกุกมากอดไว้ ใช้มืออีกข้างที่ว่างอยู่ลูบหัวทุยเบาๆพร้อมคำขอโทษ ยิ่งทำให้จองกุกนั้นลืมเรื่องก่อนหน้านี้ไปเสียหมดจนเผลอระบายยิ้มสวยตอบกลับไปให้ด้วย
ภายในห้อง..จองกุกทิ้งตัวลงบนโซฟาตัวยาวด้วยท่าทีสบายๆข้างกายมีโฮซอกนั่งจุ้มปุ้กอยู่ไม่ห่าง ช่วยกันรื้อค้นเลือกหนังที่อยากจะดูแต่แล้วอารมณ์หงุดหงิดกลับไหลย้อนมาหาร่างบางอีกระลอกจนใบหน้าหวานเปลี่ยนเป็นง้ำงอ แขนขาวยกขึ้นมากอดไว้กับอกอย่างคนเอาแต่ใจจนดูน่ารัก คนตัวเล็กกว่าเอี้ยวตัวออกห่างจากร่างข้างๆอย่างคนถือตัว
“นี่! แล้วตกลงพี่หายไปไหนมาครับ? ทำไมถึงให้ผมรอนานขนาดนี้.. ”
“จองกุกอ่า..ขอโทษ พอดีพี่ไปทำธุระมาน่ะ ไม่งอนดิน๊า~~ ^^” ไม่พูดเปล่าวงแขนกว้างรีบเข้าไปคว้าเอวบางอีกคนมากอดไว้ เอาคางเกยไหล่ลาดจนได้กลิ่นหอมจางจากอีกคน จมูกคมสูดความหอมเข้าปอดจนพอใจก่อนจะแกล้งเป่าลมใส่หูให้อีกคนหดคอหนี
“ไม่ต้องเลยครับ! ผมรอพี่ตั้งนานนะ ไม่หายโกรธง่ายๆหรอก!! เหอะ! ”
พูดจบก็หันไปจ้องหน้าอย่างเหนือกว่าพร้อมผลักร่างสูงออกอีกเช่นเดิม ลิ้นเล็กถูกส่งออกมาในเสี้ยวนาทีแสดงความดื้อรั้น ทำให้โฮซอกนั้นอดหมั่นเขี้ยวไม่ได้ มือเอื้อมไปบีบจมูกรั้นอย่างห้ามใจไม่อยู่
“งั้นจะให้พี่ทำอะไรให้ดีล่ะ?”
เขาเข้าใจอีกคนดีว่าที่เป็นแบบนี้เพราะอะไร ก็เขาเล่นปล่อยให้แฟนต้องรอนานขนาดนี้จะมาขอโทษแล้วหายโกรธมันคงจะเป็นไปไม่ได้ แต่ด้วยจองกุกเป็นเด็กน่ารักและอารมณ์ดีเป็นทุนเดิม แน่นอนว่าเขาเพียงเอาใจเพิ่มอีกนิดก็สามารถปราบร่างบางในอ้อมกอดคนนี้ให้หายงอนได้อยู่แล้ว
แค่ใช้ร่างกายของเขานิดหน่อย...
“อืมม ขอคิดก่อน.....” แก้มกลมน่าหยิกรับกับใบหน้าตอนกำลังครุ่นคิดมันดูมีเสน่ห์มากๆสำหรับโฮซอก ดวงตากลมโตมีประกายดูน่ารักกำลังไล่พิจารณาใบหน้าของโฮซอกพร้อมทั้งใช้ความคิดไปด้วย คนเอาแต่ใจมัวแต่หาวิธีเอาชนะอีกคนจนสายตาถูกหยุดไว้อยู่ที่ที่ริมฝีปากของโฮซอกพอดี ซึ่งดูแตกต่างออกไปจากเดิมเล็กน้อยจนจองกุกรู้สึกได้ ความสงสัยที่ก่อตัวจนเป็นเหตุให้ตนเองนั้นเผลอจดจ้องริมฝีปากอิ่มของโฮซอกอยู่นานหลายนาที
โฮซอกที่ยังนั่งคลอเคลียอยู่ข้างคนตัวเล็กอยู่ไม่ห่างนั้น พอเห็นอีกร่างเงียบนานไปก็อดแปลกใจไม่ได้ ละสายตากลับมาจ้องใบหน้าหวานที่ตอนนี้โดนจับได้ว่ากำลังแอบมองริมฝีปากของเขาอยู่ ไม่รอช้าเพราะเวลาทุกนาทีมีค่าเสมอ โฮซอกรีบกระชับร่างเล็กในอ้อมกอดของเขาให้มาแนบชิด ที่แม้กระทั่งอากาศก็ไม่สามารถผ่านพวกเขาไปได้
ดวงหน้าหวานที่ห่างจากเขาไม่เกินหนึ่งคืบทำให้โฮซอกนึกอยากเล่นอะไรสนุกๆขึ้นมา….
“อยากได้แบบนี้หรอ หื้ม..”
ร่างสูงจงใจสบตากับอีกคน แววตาวิบวับช้อนมองจองกุกเป็นประกาย พร้อมกัดเม้มริมฝีปากล่างของตนเองเบาๆปรือตาลงอย่างเซ็กซี่และเย้ายวนแบบที่เคยเห็นจองกุกทำเวลาอยู่กับเขาครั้งก่อนๆ เรียกให้อีกคนแก้มขึ้นสีแดงเรื่อเพราะถูกล้อเลียน
“ผมไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นสักหน่อย ไม่เคยทำอะไรแบบนั้นด้วย ไปไกลๆเลยไอพี่บ้า -////////- ”
“หรอ.. เอ คืนนั้นใครน้าาาาาา~”
ไม่ว่าเปล่า โฮซอกลากเสียงยาวหยอกล้อแกล้งหันหน้าไปมองประตูห้องนอนพยายามช่วยให้เจ้าตัวเล็กของเขานึกอะไรออก มือขาวของคนกำลังเขินรีบผลักอีกคนให้ตัวเองนั้นหลุดจากการเกาะกุม พร้อมทั้งก้มหน้าหนีสายตากรุ้มกริ่มที่โฮซอกส่งมา ปากบางขบงับเล็กน้อยเพื่อกลั้นยิ้มเขิน รับรู้ได้ถึงอาการร้อนบนใบหน้าลามขึ้นมาจนถึงใบหูของตัวเองก็รีบเปลี่ยนเรื่องในทันที ด้วยกลัวว่าโฮซอกจะเห็นแล้วยิ่งแกล้งเขาให้เขินต่ออีกรอบ
“แล้วตกลงไปทำธุระอะไรมาครับ? มาสายตั้งเป็นชั่วโมง” จองกุกแสร้งตีหน้านิ่งเอ่ยถามออกไป ทั้งที่ในใจกำลังวูบไหวไปกับคำพูดชวนคิดของคนตรงหน้า
“อืมม พี่ไปทำนี่มา..”
พูดจบก็โน้มใบหน้าจองกุกให้เข้ามาใกล้จนไม่อาจหลบสายตาไปไหนได้ จองกุกได้แต่กระพริบตาถี่อย่างไม่เข้าใจแต่ไม่ได้ว่าอะไร จดจ้องเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลเข้มของอีกคนและรอฟังคำตอบอย่างตั้งใจ แต่ก็ไร้เสียงตอบกลับ โฮซอกทำแค่เพียงเผยรอยยิ้มที่ทำให้จองกุกประหลาดใจออกมา
ทำไมพี่โฮซอกของเขามีเหล็กติดอยู่ที่ฟัน.........
อืม.....ก็ยังดีที่เป็นแค่เหล็ก ไม่ใช่ผัก
แต่เดี๋ยว..
เหล็กติดฟัน?
แฟนของเขาดัดฟัน????
“55555555555555555555555555555555555555555555” เมื่อไตร่ตรองอะไรได้ครบถ้วนร่างบางถึงกับปล่อยเสียงหัวเราะออกมาไม่หยุด เสียงหัวเราะลั่นอย่างคนเปิดเผยทำให้อีกคนเริ่มทำสีหน้าไม่มั่นใจ
จนเมื่อจองกุกสังเกตเห็นสีหน้าหงอยจากฝ่ายตรงข้ามก็ค่อยๆลดเสียงแล้วเงียบลงเพราะรู้สึกผิด
“ขอโทษนะที่ช้า พี่ไปทำฟันมาน่ะ ^+++++^”
“ฮ่ะฮ่าๆๆๆๆ”
“ไม่เอาน่า หยุดหัวเราะได้แล้วไ อตูด”
“ฮ่าฮ่ะ โอเคผมหยุดก็ได้..อ่ะแฮ่มๆ เห้ยยพี่อ่ะ..ห้ามเรียกแบบนั้นสิ~” ร่างบางรับปากรับคำแต่ร้องทักท้วงเมื่อตั้งสติได้ว่าอีกคนกำลังพูดชื่อน่าเกลียดนั่นออกมา
“ฮ่าๆ ทำไมอ่ะเรียกไ อตูดน่ารักดีออก...แล้วพี่อ่ะน่ารักป่ะ~ ทำมาเพื่อเราเลยนะ”
“น่ารักสิ~ พี่โฮซอกของผมหล่องี้ทำอะไรก็ดูดีไปหมดนั่นแหละ” เอ่ยชมไม่พอร่างบางยังทำท่าเหมือนจะเข้ามาหอมแก้มเขา แต่เปล่าเลย เพราะคนตัวเล็กแค่ต้องอยากจะเอื้อมมือหยิบรีโมทและขนมที่อยู่ด้านหลังเพียงเท่านั้น
“….”
“ทีนี้ก็ไม่มีใครว่าแฟนผมได้แล้ว! ” เมื่อจองกุกเอ่ยจบประโยคเขาก็พาลนึกถึงเรื่องแทงใจดำขึ้นมาได้
‘ พี่โฮซอกแฟนจองกุกนี่หล่อดีเนาะ เสียดายทำไมฟันเหยิน...’
หลังจากวันที่ได้ฟังเรื่องตลกชวนขบขัน ที่มีพระเอกของเรื่องเป็นตัวเขาเอง ก็ถึงกับประกาศลั่นว่าจะเอาฟันไปเจาะหัวเจ้าคนพูดนั่นให้ได้ เขาไม่ชอบเลยถึงแม้คนอื่นจะแค่พูดล้อเล่นหรืออย่างไร แต่เขาก็ไม่อยากให้ใครมาว่าหรือเยาะเย้ยจองกุกได้ว่ามีแฟนไม่หล่อ แน่นอนว่าเขาทำฟันมาวันนี้ก็เพื่อจองกุก
เขาอยากให้ทุกคนรู้ว่าจองกุกมีแฟนชื่อโฮซอก คือคนที่จองกุกรักอย่างไม่ต้องรู้สึกอาย
มัวแต่รำลึกความหลังครั้งก่อนไปเพียงครู่เดียว อีกคนก็ออกห่างตัวไปสนใจอยู่ที่ทีวีบ้างขนมบ้าง ลืมให้ความสนใจกับโฮซอกไปซะดื้อๆ จนเมื่อจองกุกยกกระป๋องโค้กไปกระแทกกับปากของอีกคนจนส่งเสียงคร่ำครวญ ถึงได้หันไปสนใจมอง
“โอ้ยย”
“เจ็บหรอ? ขอโทษ..”
ร่างบางเอ่ยขอโทษเสียงอ่อน มือขาวเอื้อมไปดึงทิชชู่มาเช็ดปากอีกคนให้จนสะอาด ก่อนจะบังคับให้โฮซอกอยู่นิ่งๆเพื่อขยับปากสำรวจฟันได้ตามใจชอบ
ได้รับความสนใจจากจองกุกมันก็ดี แต่ต้องไม่ใช่ตอนที่อีกคนจับปากเขาไว้แล้วเอาแต่ยิงคำถามไม่หยุดแบบนี้.....
“สีใสไม่สวยเลยอ่ะ”
“……”
“ทำไมพี่ไปไม่ชวนผม”
“……”
“ไปทำที่ไหนมา?”
“……”
“พี่โฮซอกรู้สึกยังไงอ่ะตอนนี้”
“……”
“พี่โฮซอกคุยกับผมถนัดป่ะ?”
“……”
“พี่โฮซอกกินข้าวถนัดมั้ย?”
“……”
“แล้วตอนพี่แปรงฟันมันจะไม่เป็นอะไรหรอ?”
“……”
.
.
“แล้ว...แล้วพี่ว่ามันจะเป็นยังไงหรอ..ถ้า......”
เมื่อเห็นจองกุกลังเลที่จะพูดต่อ โฮซอกเลยถือโอกาสจัดการดึงมืออีกคนออกจากการเกาะกุม หอมแก้มนิ่มเบาๆแล้วช้อนตัวอีกคนให้ขึ้นมานั่งบนตัก เพื่อฟังประโยคคำถามจากปากนิ่มได้ถนัดยิ่งขึ้น
“หื้ม ? ”
“ถ้า.. คือ ไม่มีอะไรแล้วอ่ะ ลืมคำถามไปแล้ว” เห็นจองกุกแอบลอบกลืนน้ำลายแต่กลับปฏิเสธเขาอย่างนี้ แน่นอนว่าโฮซอกไม่มีทางเชื่อ เชยคางมนให้ขึ้นมาสบตาเพื่อคาดคั้นอย่างนุ่มนวล มือว่างอีกข้างลูบกลุ่มผมนิ่มเบาๆให้อีกคนผ่อนคลาย
“จะถามอะไรบอกมาซะดีๆ”
“ไม่เอาาาาาาาาาาา” แค่ทวนคำถามอยู่ในใจจองกุกแทบจะระงับสีหน้าแดงๆของตัวเองแทบไม่ไหว แล้วเรื่องอะไรจะถามออกไปให้อีกคนได้โอกาสแกล้งเขาเล่นกันเล่า
“ไม่บอกหรอหื้ม”
อีกฝ่ายที่ยังไงก็ไม่ยอม แต่กับผู้ชายอยากรู้อย่างโฮซอกต้องมีวิธีที่จะทำให้อีกคนปริปากออกมาได้แน่นอน เมื่อแขนยาวที่เคยโอบรัดอยู่ที่เอวบางตอนนี้ถูกเปลี่ยนตำแหน่งให้เข้ามาอยู่ภายในผ้าบางตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เรียวนิ้วลากผ่านผิวขาวเบาๆจนอีกคนสะดุ้ง รีบตะครุบมืออีกคนไว้ให้หยุดทำการอุกอาจ เสียงหวานตะกุกตะกักอย่างไม่เต็มใจตอบ
“ก็ได้ๆ -3- ก็คือแบบ ถ้าผมกับพี่เอ่อ..จะ..จูบกันมันจะเป็นยังไงหรอ.. ”
จองกุกตั้งประโยคคำถาม แต่สำหรับโฮซอกที่ได้ฟังกลับรู้สึกว่าเมื่อครู่นั้นเป็นประโยคเชิญชวนเขาต่างหาก คนสูงกว่าหัวเราะเบาๆให้กับคำถามน่ารักที่ไม่คิดว่าจองกุกจะสงสัยอะไรได้ขนาดนี้
“ก็ลองดิ ^^”
มือที่เคยถูกจับกุมโดยจองกุกถูกปล่อยให้เป็นอิสระแล้ว และมันก็กำลังหาที่พักพิงแห่งใหม่ ทั้งก้นกลมหรือแม้กระทั่งเอวบางที่หลบซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อยืดก็ดูจะน่าวางมือไปหมด
“บ้าละ ผมแต่สงสัยเฉยๆเอง”
“หึ สงสัยแล้วก็ต้องพิสูจน์ให้หายสงสัยนะรู้มั้ย”
โฮซอกไม่เอ่ยบังคับให้เขาต้องพิสูจน์ เพียงแต่เป็นประโยคท้าทายที่เขาได้ฟังแล้วกลับรู้สึกร้อนหนาวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ฟันสวยขบลงบนริมฝีปากอย่างช่างใจ ทั้งอีกคนยังสบตาเขานิ่งเหมือนจะรอบางอย่าง
หลังจากนั้นจองกุกก็คิดอะไรไม่ออกอีกแล้ว
.
.
ปากอิ่มค่อยๆบดเข้าหาริมฝีปากเจ้าปัญหาอย่างแผ่วเบา ความชื้นที่เคลือบอยู่ทั่วยิ่งทำให้รู้สึกเชิญชวน ร่างกายถูกสั่งการให้ยิ่งบดเบียดเข้าหา จากอ่อนโยนกลายเป็นเร้าร้อนในพริบตา ลิ้นเล็กไล่ชิมไปทั่วใช้โอกาสเหมาะช่วงชิงช่องว่างเข้าไปภายใน เมื่อสัมผัสสิ่งแปลกใหม่ยิ่งกระตุ้นทำให้จองกุกรู้สึกวูบไหวและตื่นเต้น ร่างบางโอบกอดอีกคนแน่น ริมฝีปากบดเบียดเข้าหาละเลียมชิมซ้ำไปซ้ำมาอย่างไม่รู้จักพอ จนโฮซอกรู้สึกได้ถึงแรงดึงของเส้นผมจากมือบาง
“อื้ม มม...”
.“อือ”
โฮซอกที่ยอมให้อีกคนทำตามสัญชาตญาณมาตั้งแต่ต้นเริ่มจะปรับอารมณ์ให้เป็นฝ่ายตามไม่ได้เสียแล้ว ลิ้นอุ่นของเขาตวัดรับอีกคนคืนบ้างจนอีกคนส่งเสียงลั่นในลำคอ เรียวนิ้วไล่สัมผัสผิวกายอุ่นเพียงแผ่วเบา คลึงเน้นไปบนเนื้อขาวทั่วร่างอย่างเพลิดเพลิน
โฮซอกมอบจูบอันหอมหวานให้กับคนตัวเล็กมากพอจนพอใจและเป็นฝ่ายถอนจูบไปก่อน เสียงหอบโยนแผ่วดังอยู่ข้างหู ใบหน้าหวานซบนิ่งเข้าที่ไหล่กว้างพร้อมทั้งหลบซ่อนใบหน้าร้อนที่ขึ้นสีระเรื่อไปด้วย
“เป็นไง”
“อื้อ ก็ดี.. -///////////////- ”
เสียงทุ้มเอ่ยเบาๆเพียงข้างหูจนจองกุกรู้สึกจั๊กจี้ แต่ก็ยอมเอ่ยตอบคำถามไปด้วยความรู้สึกจริงๆกับรสจูบที่เขาสงสัยนักหนาว่าเป็นอย่างไร แต่จะให้บรรยายออกไปจองกุกคงไม่ทำแน่ๆ
รสจูบอันหอมหวาน แปลกใหม่....
จองกุกชักติดใจซะแล้ว..
.
เสียงหัวเราะเบาๆของโฮซอกบ่งบอกว่าเขาชอบใบหน้าของคนบนตักตอนนี้มาก แก้มอมชมพูดนิดๆบวกกับหน้าผากสวยถูกบดบังด้วยเหงื่อพราว มันดูเย้ายวนจนเขาเริ่มอยากสานต่อ แต่ก็ชะงัก เมื่อถูกขัดจังหวะด้วยเสียงกริ่งน่ารำคาญที่ด้านหน้าประตูห้อง
ถือเป็นข้อตกลงสำหรับทั้งคู่ไว้ ว่าเมื่ออยู่ด้วยกันแล้วคนเปิดประตูต้อนรับผู้มาใหม่จะต้องเป็นโฮซอก เนื่องจากจองกุกอ้างว่าเขาเดินบ่อยแล้ว เป็นเหตุให้โฮซอกต้องขยับตัวเพื่อลุกออกไปหยุดเสียงน่ารำคาญหน้าห้องเสียที
ด้วยร่างกายถูกทับไว้จากคนน่ารัก โฮซอกเลยเอ่ยบอกเพื่อขออนุญาต เมื่อหันไปสบตา ดวงตากลมโตแสนสดใสถูกเปลี่ยนเป็นสายตาเว้าวอนขอร้องอย่างน่ารักเสียแทน จนเขายอมเปลี่ยนใจ
เสียงหวานเอ่ยประโยคทิ้งท้าย ออดอ้อนจนโฮซอกต้องยอมแพ้อย่างไม่อาจขัดขืน
.
“พี่โฮซอกครับ.......อะ..อีกทีได้ป่ะ....”
end.
____________________________________________________________________________
Talk : ฟิคจบแล้วแฮ่ -/- สนุกมั้ยมาเม้นตอบกันบ้างน้า TvT
จริงๆนี่เป็นฟิคแฮปพี่โฮปค่ะ แต่....5555555555555555 ความขี้เกียจมันครอบงำ จนทำให้เลยมาหนึ่งเดือน
แต่วันที่เท่ากันแหละเนาะ อิอิ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะค้าบบบ เม้นให้กำลังใจติชมให้เค้าด้วยฉิ ฮื่ออ
ถ้ากระแสดีจะแต่งให้อ่านทุกวันเลย /-\
ความคิดเห็น