รักเธอ...ไม่ลงตัว

ลำดับตอนที่ #1 : 1

                                แสงแดดเริ่มจะลับหายไปจากท้องฟ้า เมฆครึ้มกำลังคืบคลาน ณ สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ชายร่างสูงกำลังยืนนิ่งเพื่อรออะไรบางอย่าง

                    
                   " เฮ้อ......... " ชายร่างสูงถอนหายใจเฮือกใหญ่ เมื่อเห็นสิ่งที่รอมาถึง

                   " ถอนหายใจอะไร นายแว่น ให้รอแปบเดวเองนะ " หญิงสาวร่างสูงพอประมาณกล่าวขึ้น เมื่อเห็นเพื่อนเด็กเรียนแว่นหนาเตอะ ถอนหายใจ ก่อนจะเสยผมขึ้นนิดๆ

                   " นี่..ยัยมะนาว เธอให้ชั้นมาติวนะ ไม่ใช่ชั้นให้เธอมาติว หัดตัดผมซะบ้าง ผิดกฏโรงเรียนนะรู้มั้ย "  ฝ่ายชายกล่าวแล้วมองดูผมสีดำยาวประบ่า ซึ่งถูกซอยมาอย่างเนี๊ยบ เข้ากับหน้ากลมของเธอ ก่อนจะถอนหายใจอีกครั้ง

                   " คร๊า คุณนิค " มะนาวพูด แล้วทำท่าวางมาดเหมือนอย่างที่นิคทำ

                   " ไปได้แล้วไป เลยเวลามานานแล้ว " นิคพูดก่อนจะเดินนำออกไป โดยมีมะนาวเดินตามอยู่ข้างหลังอย่างเงียบๆ จนกระทั่งถึงที่ร้านคอฟฟี่ช้อปแห่งหนึ่งที่ทั้งสองชอบมากัน

                   " ฮ้า ถึงซะที สงสัยถ้าชั้นจะมากะนายบ่อยๆนะ ต้องไปต่อกระดูกขาหน่อยดีกว่า " หญิงสาวพูดเมื่อนั่งลงยังที่นั่งประจำ

                   " ใครให้เธอเตี้ยเอง " ชายหนุ่มพูดเมื่อนั่งลงแล้วอย่างเงียบๆ พร้อมกับอมยิ้มน้อยๆ

                   " ว่างัยนะ - -* " หญิงสาวทำหน้าโกรธแล้วยื่นหน้าไปใกล้ๆ ทำท่าทางท้าทาย ก่อนะจะโดนดีดหน้าผากไปหนึ่งที

                   " 555 พอๆเลย มาเริ่มกันก่อนเลยตรงที่ " ชายหนุ่มกล่าวสงบศึกก่อนที่จะเริ่มสอนไป

                   เวลาผ่านไป ผ่านไป ผ่านไป ทุกเวลาที่ผ่านช่างเงียบสงบ มีแต่เสียงของนิคเท่านั้นที่คอยจะกล่าวให้ชั้นหลับตานานขึ้นทุกทีๆ T T ถ้าชั้นไม่ตกวิชาสังคมคงไม่ต้องมาทนงี้ เดวเวลาก็ผ่านไปเอง กริ๊ง?!!!!!!!!

                   " โทดที (- -)(__ __) " ชายหนุ่มพูดก่อนจะยกมือถือขึ้นมา ก่อนวางไปแทบจะทันที

                   " อะไรของนาย ยังไม่ทันพูดเลย นาย... " หญิงสาวอ้าปากค้างทำหน้าเหวอมันที เมื่อภาพที่เห็นคือเพื่อนชายของเธอกำลังน้ำตาคลอเบ้าพร้อมจะเอ่อไหลออกมาเต็มที่

                   " ผิดรึไง ชั้นแค่ไม่อยากฟังคำหลอกลวงนั้น " ชายหนุ่มพูดด้วยเสียงสะอื้นเลกน้อย แต่ก้ต้องตกใจเมื่อเพื่อนสาวมานั่งข้างๆ

                   " ชั้นให้ยืมไหล่นะ " หญิงสาวพูด แล้วทำท่าพร้อมโอบอีกฝ่าย

                   ผมมองเธออย่างงงงวยเล็กน้อย ปกติเธอไม่ดีกับผมขนาดนี้ หรือเพราะตอนนี้ ผมเศร้าจนคิดว่าคนที่ทำทีด้วยเล็กน้อย ดีไปหมดกันแน่ ผมไม่คิดอะไรมาก แต่ผมก็ยอมร้องไห้บนไหล่ของเธออย่างง่ายดาย รู้สึกดีขึ้นมาก

                   " ไม่ได้อยากเป็นนางเอกนะ บรรยากาศมันพาไป "

                   ฉันรู้ดีว่าเพื่อนชั้นคนนี้รูปหล่อมาก โดยหน้าที่คมเข้ากับแว่นกรอบพอดีๆ ผมสีดำออกแกมเทา บวกเข้ากับหน้าตาที่เกลี้ยงอย่างนี้ ไม่มีแฟนก็เหลือเชื่อ คงจะมีปัญหากับแฟนสินะ ฉันได้เดินไปส่งเขาถึงบ้านและเดินกลับบ้านตัวเองอย่างหวิว เพราะปกติเขาจะมาส่งก่อนตลอด

                    เมื่ออรุณขึ้น ชั้นเดินเข้ามาในโรงเรียนอย่างมั่นใจเล็กน้อย ว่าวันนี้ชั้นจะสอบซ่อมผ่าน ชั้นเดินไปยังอาคารเรียนอย่างเคยชินเหมือนเคย แต่เมื่อเดินผ่านห้องวิทย์ก็ต้องหยุดชะงักแล้วแอบหลบมุมเข้าไปดู

                     " อะไรเนี่ย ทำไมนายนิคถึงมาอยู่ที่นี้กับผู้หญิงสองต่อสอง หรือว่า " ชั้นคิดในใจก่อนจะเงี่ยหูตั้งใจฟังในสิ่งที่คนสองคนพูด

                     " พอทีเถอะ มิกิ ผมเลิกกับคุณแล้ว ผมทนไม่ไหวจริงๆ " นิคพูดด้วยสีหน้าสลดรุนแรง

                     " ก็มิกิ ขอโทษ นิคไม่เข้าใจ มิกิไม่ได้แอบไปมีใครนอกจากนิคเลยจริงๆนะ " หญิงสาวท่าทางกะล่อน ผมสั้นสอยที่เข้ากับหน้าอันเกลี้ยงเกลา มองแล้วน่ารักไม่แพ้ดารา พูดขึ้นก่อนจะทำท่ากอดนายเพื่อนตัวดีของชั้น

                      " ผมไม่ได้รักคุณแล้ว " นิคจับมือของมิกิแล้วปล่อยลงช้าๆ ก่อนจะเดินออกไปอย่างสงบ แต่ชั้นที่ดักอยู่ข้างหน้ากับต้องเจอแจ็กพอร์ตที่มาเห็นหน้าตาของเพื่อนชายตัวดีที่แอบร้องไห้
นิสๆ ก่อนยิ้มแหย่ๆไปให้ แต่เขาก็เดินผ่านไปอย่างไร้เยื่อใย

                      ผมทำอะไรไม่ถูกเลย ผมรีบเดินขึ้นห้องพยาบาลอย่างรวดเร็ว แล้วขอหมอนอนอยู่ที่ห้องนั้น จนกว่าจะหายดี เป็นครั้งแรกที่ผมหนีเรียนอย่างนี้ ผมอยากจะเป็นบ้า อยากจะลืม ผมหลับตาลงคิดเรื่องความหลังช้าๆ ก่อนจะต้องตกจัยเมื่อเสียงๆหนึ่งถามขึ้น

                     " นี่ นิค จะทำท่าทุเรศหยั่งงี้กับตัวเองอีกนานแค่ไหนกันน่ะ " ผมเห็นเธอนั่งอยู่ข้างๆเตียงผมด้วยสีหน้าผิดหวังไม่น้อย ผมมองเธอ เธอมองผมด้วย เฮ้ๆ อะไรกัน สมองทำงานสิๆ

                     " คือ ชั้น เอ่อม คือๆๆๆ แบบว่า " ผมตอบรัวๆอย่างไปไม่ถูกที่ไม่ถูกทาง

                     " อะไรของนาย เดี๋ยวชั้นจะอยู่เป็นเพื่อนละกัน ขี้เกียจเรียนพอดี " หญิงสาวยิ้มสดใสออกมา แล้วฟุบหน้าลงทำท่าจะนอนอยู่ข้างๆเตียง

                     " .... " ผมมองหน้าเธอที่สดใสนั้นหลับตาพริ้มอย่างเขิลนิดๆ ทั้งๆที่ผมเสียจัยอยู่แต่พออยู่กับเธอผมรู้สึกดีเหลือเกิน ผมได้แต่ปล่อยให้เวลาผ่านไปๆ