ทะเลร่ำไห้ ชุด ผู้ชายพายเรือ

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1

            บทที่ 1

“เป็นอะไรว่ะไอ้ธร นั่งเงียบเชียว”ชลธีถามขึ้นมาเบาๆเมื่อเห็นว่าเพื่อนนั่งเงียบไม่พูดอะไรมานานแล้วในขณะที่คนอื่นต่างพากันพูด

“กำลังคิดเรื่องงานนิดหน่อยไม่มีอะไรหรอกว่าแต่แกเถอะมีอะไรหรือเปล่าถึงได้เรียกพวกเรามาพร้อมหน้าพร้อมตากันขนาดนี้”โตยธรถามเพื่อนอย่างสงสัย

“ก็แค่อยากพักผ่อนเท่านั้นเอง”ชลธีพูดขึ้นมา

“ไม่ใช่ว่าแกมาหาอาหารตาหรอกนะไอ้ธี”ณพรรณณพ(อ่านว่า นะ-พัน-นพ)พูดออกมาอย่างรู้ทัน

“เรื่องอาหารตามันส่วนหนึ่งว่ะ พอดีช่วงนี้มีแต่เรื่องเครียดๆนิดหน่อยเลยหาเวลามาพักสมองหน่อย”ชลธีบอกเหตุผลของตัวเองที่ชวนเพื่อนๆมานั่งทานอาหารริมทะเลแบบนี้

“หรอไอ้คุณหมอ ฉันเห็นวันๆแกไม่เครียดอะไรกับเขาเลยที่โรงพยาบาลก็มรอาหารตาให้ดู”โตยธรดักคอเพื่อนอย่างรู้ทัน

“ถึงฉันจะเจ้าชู้แต่งานฉันก็ทำนะเว้ย”ชลธีพูดแก้ต่างให้ตัวเอง

“เครียดเรื่องไรว่ะ”ชลันธรที่นั่งฟังมานานถามขึ้นมาเมื่อพี่ชายฝาแฝดบอกว่ามีเรื่องเครียด

“ก็เรื่องรักษาคนไข้นั้นแหละ ช่างมันเถอะอย่าพูดเรืองงานเลยตอนนี้เรากำลังพักผ่อนอยู่”ชลธีพูดออกมาเพื่อไม่ให้เพื่อนๆเครียดตามไปด้วย

“มองอะไรอยู่วะธร หรือว่ามองสาว”ณพรรณณพถามอย่างสงสัยที่เห็นเพื่อนมองไปที่ทะเลเหมือนกับกำลังมองอะไรอยู่

“เปล่า ไม่ได้มองสาวแค่มองเรือกล้วยลำนั้นฉันว่ามันแปลกๆว่ะ”โตยธรบอกกับเพื่อแต่สายตาก็ยังคงจ้องไปที่เรือกล้วยลำนั้นนิ่ง

“แปลกยังไงว่ะ”ชลธีถามออกมาอย่างสงสัย

“ก็แปลกตรงที่เรือลำนั้นมันพาลูกค้าไปที่น้ำลึกยังไงละมึงเห็นมั้ยเลยทุ่นนออกไปแล้ว”ชลันธรพูดเสียงเครียด

“เออจริงด้วยว่ะ หวังสี่สาวที่นั่งอยู่บนเรือกล้วยนั้นจะว่ายน้ำเป็นนะ”

“ดูเหมือนว่าสี่สาวนั้นจะว่ายน้ำไม่เป็นว่ะเก้า”พูดไม่ทันจบดีโตยธรก็วิ่งลงไปในทะเลเมื่อเห็นว่าสี่สาวนั้นกำลังขอความช่วยเหลืออยู่ ณพรรณณพ ชลธีและชลันธรรีบวิ่งตามโตยธรไปทันที

“คุณครับ เป็นอะไรหรือเปล่า”โตยธรตบแก้มหญิงสาวเบาๆเพื่อเรียกสติอีกฝ่ายเพราะกลัวว่าอีกฝ่ยจะหมดสติไป

“ดูเหมือนว่าสี่สาวนี่จะกินน้ำทะเลเข้าไปเต็มที่เลยว่ะ แต่ไม่เป็นอะไรมากเพราะยังหายใจอยู่”ชลธีเป็นคนตอบแล้วเริ่มทำการปฐมพยาบาลทันทีโดยการจับหญิงสาวตรงหน้านอนตะแคงและให้ศีษระหายไปข้างหลังเพื่อให้น้ำไหลทางปาก แล้วเอาเสื้อคลุมตัวใหญ่ของเขามาคลุมตัวผู้หญิงคนนั้นเอาไว้เพื่อรอรถพยาบาลมารับไป

“เป็นไงบ้างว่ะเก้าผู้หญิงคนนั้นเป็นยังไงบ้าง”ชลธีถามหลังจากที่ปฐมพยาบาลผู้หญิงที่เข้าไปช่วยเสร็จแล้ว

“เรียบร้อยแล้วว่ะ ดีที่พวกเราไปช่วยเอาไว้ทัน”ณพรรณณพบอกแล้วถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อเห็นว่าผู้หญิงที่เขาช่วยไม่เป็นอะไรมากแล้ว

“ถ้าเกิดว่าสาวๆพวกนี้เกิดไม่หายใจไปนี่พวกเรามีสิทธิ์ได้จูบปาก เอ้ยได้เป่าปากผู้หญิงพวกนี้เลยนะเว้ย คิก คิก”โตยธรพูดออกมาอย่างขำๆเมื่อปฐมพยาบาลหญิงสาวที่เขาช่วยได้แล้วเหมือนกัน

“ไอ้ธรพูดเล่นไม่ดูเวล่ำเวลา”ชลันธรดูเหมือนด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์

“ทำไมว่ากูทำไม เมิงก็คิดเหอะ”ชลันธรเถียงกลับ

“พวกมึงนี่พูดเล่นกันอยู่ได้เมื่อไหร่รถพยาบาลจะมาว่ะ ชักช้าแบบนี้เดี๋ยวพวกเขาก็ได้อาการหนักกว่าเดิมหรอก”ชลธีบ่นออกมา

“โน่นไง รถพยาบาลมาแล้วมึง”ณพรรณณพบอกเมื่อเห็นว่ารถพยาบาลมาถึงแล้ว เมื่อรถพยาบาลมาถึงชายหนุ่มทั้งสี่คนก็ถอยออกมาให้บุรษพยาบาลและพยาบาลเข้าไปจัดการกันต่อ

“หนาวว่ะ”โตยธรบ่นออกมาเมื่อรถพยาบาลขับออกไปแล้ว

“หนาวหรือว่ะธรเพื่อนยาก”ชลันธรเดินมาวางแขนที่บ่าของโตยธรด้านซ้าย

“เออสิว่ะ ในเมื่อเปียกแล้วเราไปเล่นน้ำกันดีกว่ามั้ยว่ะ”โตยธรหันไปถามเพื่อน

“งั้นก็ไปสิเพื่อนจะรออะไรอยู่ละ”ชลธีที่มาอยู่ทางด้านซ้ายของโตยธรตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้จับบ่าของโตยธรเสียแน่นส่วนชลันธรนั้นจับขาของโตยธรแล้วพาวิ่งลงไปที่ทะเล โดยมีณพรรณพวิ่งตามไปติดๆ

“ไอ้ธีไอ้ลันปล่อยกู ไอ้เก้าช่วยกูด้วย”โตยธรร้องโวยวายลั่นบอกให้เพื่อนปล่อย โดยไม่สนใจว่าตอนนี้พวกเขากำลังเป็นจุดสนใจของนักท่องเที่ยวที่ ทั้งสี่คนเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนานเหมือนกับตัวเองเป็นเด็กๆ

“โอ๊ยเหนื่อยวะ ไม่ได้เล่นแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้วว่ะ”โตยธรถามเพื่อนที่นั่งหอบกันอยู่

“ก็หลายปีแล้วว่ะ แต่เอ้ยชิบหายเสื้อกู”ชลันธรตะโกนออกมาอย่างดัง

“อะไรของมึงว่ะไอ้ลันตะโกนเสียงดัง มึงเห็นมั้นคนมองกันเต็มเลย”ชลธีถามออกมาอย่างรำคาญเมื่อน้องชายฝาแฝด ตะโกนออกมาจนคนมองกันเต็ม

“เสื้อกูไง เสื้อตัวนั้นโทรศัพท์กูอยู่ในนั้น”ชลันธรพูดออกมาอย่างเศร้าๆ

“มึงจะยากอะไรว่ะ มึงก็โทรเข้าเบอร์มึงสิ พยาบาลเขาคงเก็บเสื้อเอาไว้ให้นั้นแหละ”โตยธรพูดออกมาอย่างระอากับความโอเวอร์ของเพื่อน

“เออนั้นสิกูก็ลืมไปเลย”

“เอ้ย พวกมึงกลับกันเถอะกูหนาวแล้ว”ณพรรณณพพูดขึ้นมา

“เออ ไปเว้ยกลับกันก็ดีกูหนาวแล้วเหมือนกัน”โตยธรพูดออกมาอย่างเห็นด้วย  ผู้ชายพายเรือทั้งสี่เลยพากันไปหยิบเสื้อและของอีกเล็กน้อยแล้วพากันเดินไปที่รถกระบะที่จอดอยู่

“ใครขับ”เมื่อเอาของวางที่ท้ายระกระบะเรียบแล้วณพรรณณพถามขึ้นมาเมื่อเห็นว่าทุกคนพากันมานั่งที่กันที่กระบะด้านหลังไม่มีใครไปนั่งด้านหน้าเลย

“รถใครคนนั้นขับ”โตยธร ชลธีและชลันธรพูดขึ้นมาพร้อมๆกัน และนั้นก็ทำให้ณพรรณณพชักสีหน้าไม่พอใจแต่ก็ยิมไปเป็นคนขับรถเอง ส่วนคนที่เหลือนั้นก็นั่งกันที่กระบะหลัง ขับไปไม่นานรถก็เลี้ยวเข้าไปในฐานทัพเรือสงขลาแล้วขับไม่นาน รถกระบะสีดำก็ไปจอดอยู่ที่หน้าบ้านพักทหารเรือหลังหนึ่ง

“ถึงบ้านแล้วลงไปเลยไอ้ธร นั่งรออะไรอยู่ว่ะ”ณพรรณพตะโกนออกมาจากหน้ารถ

“เออๆ กูกำลังจะลงอยู่เนี่ยเร่งจัง”โตยธรบ่นออกมาแล้วหยิบข้าวของเล็กน้อยแล้วกระโดดลงจากกระบะหลังแล้วเดินเข้าไปบ้านพักของตัวเอง

“เย็นนี้เจอกันนะเว้ยร้านเดิม”ชลันธรตะโกนบอกเพื่อนเมื่อรถออกตัวไปแล้ว

“เออ เจอกัน”โตยธรตะโกนบอกเพื่อนแล้วเดินเข้าบ้านไปเพื่ออายน้ำแล้วเตรียมตัวออกไปทานข้าวกับเพื่อนๆอีกครั้ง

ร้านอาหารไม่ไกลจากฐานทัพเรือมากนัก

“มึงคิดว่าผู้หญิงสี่คนนั้นจะเป็นยังไงบ้างว่ะ”ชลธีอดถามไม่ได้อาจเพราะว่าความที่เขาเป็นหมออยู่ในตัวเลยทำให้อดเป็นห่วงไม่ได้

“กูว่าเขาไม่เป็นอะไรมากหรอกก็ถึงมือหมอแล้วนี่”โตยธรพูดออกมา

“นั่นสิ แต่ผู้หญิงที่กูช่วยสวยดีว่ะโดนใจเลย”ณพรรณณพพูดออกมา

“โห เวลานั้นมึงยังมีเวลามามองว่าผู้หญิงที่ช่วยสวยหรือไม่สวยอยู่อีกหรือ”โตยธรถามเพื่อนอย่างกวนๆ

“อ้าวกูผิดหรือ”ณพรรณณพถาม

“มึงไม่ผิดหรอกเก้าเพราะกูก็ดูเหมือนกัน กูว่ามันแปลกๆนะทำไมผู้หญิงพวกนั้นถึงได้ให้คนขับเรือไปที่น้ำลึกแบบนั้น”โตยธรพูดขึ้นมาเพราะก่อนที่เขาจะกลับ เขาได้ไปถามกับคนขับเรือแล้วคนขับเรือบอกกับเขาว่าผู้หญิงสี่คนนั้นยืนยันว่าให้พาไปที่น้ำลึกๆเพราะพวกเธอว่ายน้ำเป็นแต่สิ่งที่พวกเขาเห็นผู้หญิงพวกนั้นดูเหมือนว่าว่ายน้ำไม่เป็น ทำท่าจะจมน้ำด้วยซ้ำถ้าพวกเขาไม่ไปช่วยเอาไว้ได้ทัน

“กูก็ว่ามันแปลกๆ ทั้งๆที่ตัวเองว่ายน้ำไม่เป็นแต่ก็ไม่ใส่เสื้อชูชีพแล้วให้คนขับเรือไปที่น้ำลึกๆอีก กูไม่เข้าใจอยู่ดีว่ะ ว่าพวกเธอทำไปเพื่ออะไร”ชลันธรพูดออกมาเขารู้สึกแปลกๆเหมือนกับเพื่อน

“เออว่ะ โครตแปลกเลย”ชลธีพูดออกมาอย่างเห็นด้วย

“มึงจะแปลกใจอะไรเรื่องแบบนี้ใช่ว่าไม่เคยเกิด”ณพรรณณพพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“นั่นสินะ เรื่องแบบนี้มันก็เคยเกิดมาแล้วนี่”โตยธรพูดออกมาอย่างนึกขึ้นมาได้

“พวกเรามันเลวมากหรือไงว่ะผู้หญิงพวกนั้นถึงได้จองเวรจองกรรมพวกกูไม่เลิกว่ะ”ชลธีพูดออกมาอย่างอารมณ์เสีย

“นั่นสิว่ะ ในเมื่อผู้หญิงพวกนั้นเข้ามาหาเราเอง เราไม่ได้ไปหลอกลวงอะไรพวกเขานี่หว่า แล้วยัยพวกชมรมอะไรนั้นอีก กูละอยากจะรู้จริงๆว่าเมื่อก่อนพวกกูเคยไปหักอกยัยพวกนั้นหรือไงว่ะ”ชลันธรพูดออกมาอย่างท้อแท้

“เดี๋ยวนะ กูว่าเรื่องนี้ต้องสืบ”ณพรรณณพพูดขึ้นมา

“มึงจะไปสืบเองหรือว่ะไอ้เก้า”โตยธรถาม

“สืบเองทำไม เราออกจะมีตัวช่วยเยอะแยะ”

“ใครว่ะตัวช่วยมึง”

“น้องเอไง เรื่องนี้น้องเอช่วยเราได้”

“งั้นมึงก็โทรหาน้องเอเลยไอ้เก้า กูอยากรู้ความจริงเร็วๆว่ะ”โตยธรพูด

“ได้เดี๋ยวกูจัดให้”พูดจบณพรรณณพหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหารุ่นพี่ของตัวเองทันทีเพราะเขาไม่มีเบอร์เอลิกา  เมื่อได้มาแล้วคุยกันไม่ได้เอลิกาบอกว่าไม่เกินพรุ่งนี้เที่ยงข้อมูลทุกอย่างจะถูกส่งเข้าเมล์เขาทันที

“รวดเร็วทันใจดีว่ะ”โตยธรพูดออกมา

“เดี๋ยวธรมึงอย่าเพิ่งดีใจไป ถ้าเกิดว่าผู้หญิงสี่คนที่พวกเราช่วยเป็นคนของชมรมเวรนั้นจะทำยังไงเหมือนเดิมหรือไง”ชลันธรถามขึ้นมา

“นั่นสิ แล้วเราจะทำยังไงดีจะปล่อยให้พวกเธอทำตามที่พวกเธออยากจะทำหรือเราจะจัดการซะเองว่ะ”ชลธีถามออกมาอย่างต้องการความคิดเห็นของเพื่อนๆ

“แต่กูว่าครั้งนี้มันแปลกๆว่ะ”โตยธรบอก

“แปลก มันแปลกยังไง”ณพรรณณพถามอย่างไม่เข้าใจ

“มึงไม่รู้สึกหรอว่าใจมันแปลกไปจากเดิม”โตยธรถามเพื่อน

“กูว่านะเก้า ครั้งนี้มันแปลกๆไปจริงๆนั้นแหละ ถ้าเกิดว่าผู้หญิงสี่คนนั้นเป็นคนของไอ้ชมรมบ้านั้นจริง แค่นึกถึงใจกูก็หน่วงๆยังไงไม่รู้ว่ะ”ชลธีพูดขึ้นมาบ้า

“กูก็มีความรู้สึกเดียวกับธีมันว่ะ”ชลันธรบอก

“แล้วความรู้สึกนี้มันเรียกว่าอะไรว่ะ”ณพรรณณพถามอย่างไม่เข้าใจในความรู้สึกตัวเองนัก