[Apink] Luv Forever รักเธอตลอดไป Chomi ft. 2Eun , Hajoo

ลำดับตอนที่ #25 : ลาก่อน...ยุน โบมี (รายงาน)

                                                 CR.SHL

            Twenty five

“สวัสดีค่ะนายหญิง”

            “มาแล้วหรออาร์ เธอเจอทายาทของเจเคกรุ๊ปแล้วรึยัง”

            “ขออภัยนายหญิง ฉันพยายามแล้วแต่ก็ยังไม่พบตัวทายาทเจเคกรุ๊ปลยค่ะ”

            “อย่างงั้นหรอ ฉันจะให้เวลาเธออีกสองเดือนในการตามหาตัวทายาทเจเคกรุ๊ป”

            “คะ..นายหญิง ฉันจะต้องหาตัวทายาทเจเคกรุ๊ปให้เจอ”

            “แล้วก็มีอีกอย่างที่ฉันอยากให้เธอทำหลังจากเจอตัวทายาทเจเคกรุ๊ปแล้ว”

            “ไม่ว่าจะเป็นอะไรฉันก็ทำได้เพื่อนายหญิง เชิญสั่งมาได้เลยค่ะ”

            “ฉันอยากให้เธอฆ่าทายาทเจเคกรุ๊ปทิ้งซะอาร์”

            “ได้คะ..นายหญิง”

            “โบมอ่าทำไมต้องมากินที่โรงอาหารด้วยเนี่ย” เสียงบ่นของโชรงที่เอาแต่ทำหน้างอมาแต่เช้า จะไม่ให้เธอหน้างอได้ยังไงกันในเมื่อเกิดมาทั้งชีวิตยังไม่เคยจะมาเหยียบโรงอาหารดรงเรียนสักครั้ง ไม่ใช่ว่าโรงอาหารของโรงเรียนเธอนั้นมีแต่อาหารเกรดต่ำแต่เพราะเธอไม่อยากจะเจอกับสายตาที่เธอกำลังเจออยู่ในตอนนี้ สายตาของนักเรียนในโรงเรียนที่กำลังจับจ้องมาที่เจอ

            “พี่อย่าบ่นซิค่ะ” โบมีพูดไปอย่างไม่ใส่ใจคนที่กำลังบ่นอยู่นั้นก่อนจะนั่งลงพร้อมๆกับจานข้าวที่ราคาถูกที่สุดในโรงอาหารแห่งนี้

            “ก็ทำไมไม่กินจากที่บ้านล่ะ พี่ก็ให้แม่บ้านทำข้าวเช้าไว้ให้แล้วไง” ใช่..เธออุส่าสั่งให้แม่บ้านเตรียมอาหารเช้าไว้ให้แล้ว แต่สุดท้ายโบมีก็ดื้อดันจะมาทานที่โรงเรียนจนได้และที่แน่นอนเธอตามใจโบมีเหมือนทึกครั้ง…

            “ฉันถามจริงนะพี่เกิดมาพี่เคยกินข้าวโรงอาหารโรงเรียนตัวเองบ้างไหม”

            ”ไม่อ่ะ” โชรงตอบไปตามตรง

            “นั้นไง งั้นพี่ก็ควรทำตัวให้ชินซะเพราะต่อไปนี้ฉันจะมากินข้าวเช้าที่โรงอาหารทุกวัน”

            “ก็ได้ๆ งั้นพี่ไปสั่งอาหารก่อนแล้วกันอย่าเพิ่งเขมือบข้าวจนหมดล่ะ ฮ่าๆ” สุดท้ายโชรงก็ไม่เถียงโบมีกลับและก็ยอมทำตามที่โบมีต้องการ คงไม่เป็นไรหรอกมั้งแค่มากินข้าวโรงอาหารทุกวันเองคงไม่ตายหรอกมั้ง~

            “ย่า!! นี่พี่เห็นฉันเป็นตัวอะไรห๊ะ!” คำก็เขมือบสองคำก็เขมือบฉันก็คนนะ เอ๊ะ! หรือว่าไม่ใช่ - -?

            “ก็ยัยกอริล่าน้อยของพี่ไง ฮ่าๆ” โชรงขยี้หัวโบมีอย่างเอ็นดู ก็ตอนนี้หน้าตาโบมีมันงอแงได้น่ารักสุดๆไปเลย

            “รีบๆไปเลยนะพี่อ่ะ ชิ้วๆ!”

            “จ้าๆ”

            “แหม่หวานกันแต่เช้าเลยนะ” หลังจากโชรงออกไปไม่นานอึนจีก็เดินมาพร้อมกับนาอึน

            “หวานอะไรละอึนจีฉันกับพี่โชรงเราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย”

            “โหยนี่เธอดูไม่ออกจริงๆหรอโบม” อึนจีนั่งลงตรงข้ามโบมีและพูดขึ้น

            “ดูอะไร” โบมียังคงไม่เข้าใจความหมายที่อึนจีกำลังสื่อให้เธอ

            “ก็..” อึนจียังไม่ทันได้พูดอะไรก็โดนคนข้างๆยัดขนมปังเข้าปากไป

            “พี่อ่ะเงียบๆไป ให้โบมีเขารู้เองซิ” นาอึนพูดด้วยเสียงเรียบๆตามนิสัยของเธอ

            “แค่กๆ ๆ นาอึนอ่าอะไรเนี่ยถ้าพี่ตายขึ้นมาทำไง” อึนจีหันไปต่อว่านาอึนแต่ก็ต้องจ๋อยเมื่อเจอสายตาเย็นเฉียบนั้นมองมา พี่ไม่ได้กลัวเมียพี่แค่เกรงใจเมีย (หรา)

            “คุยอะไรกันอยู่ อ่าวยัยคุณน้องวันนี้ไม่ไปเดินตรวจโรงเรียนหรอ” โชรงเดินมาพร้อมกับจานข้าวสุดหรูซึ่งแตกต่างกับโบมีอย่างสิ้นเชิง ถึงยังไงโชรงก็เป็นคุณหนูแหละน้า

            “ตรวจเรียบร้อยแล้วย่ะไอ้คุณพี่!”

            “ดีแล้วเป็นถึงประธานนักเรียนถ้าไม่ทำตามหน้าที่ก็แย่กันพอดี” พูดจบโชรงก็ก้มหน้าก้มตากินข้าวไป

            “แปลกทำไมวันนี้ไม่ทะเลาะกัน” อึนจีผู้เฝ้ามองเหตุการณ์อย่าง งงๆ เพราะปกติแล้วโชรงกับนาอึนเจอหน้ากันทีไรเป็นต้องชวนกันทะเลาะไปแล้ว

            “ก็เห็นหน้านาอึนดูเหนื่อยๆ สงสัยเมื่อคืนคงหนัก..ใช่ไหมล้าฮ่าๆ” โชรงพูดจบทำเอานาอึนและอึนจีหน้าแดงไปตามๆกัน โชรงก็พูดอย่างกับเห็นเหตการณ์เองซะอย่างนั้นแหละ -3-

            “พูดบ้าอะไรของเธอ ฉันก็แค่นอนดึกก็เท่านั้นเองชิส์” แถจนสีข้างถลอกแล้วนาอึน

            “เออ!!” อยู่ๆอึนจีก็ตะโกนขึ้นมา (ตะโดนทำไมอึนจี เขินจะต๊องไปแล้วซินะ T^T น่าสงสาร)

            “อะไรของแกอึนจีข้าวเกือบติดคอฉันแหนะ” โบมีพูดถาม

            “ฉันนึกออกแล้วว่าฉันจะบอกอะไร คือตอนเดินตรวจโรงเรียนฉันเห็นนัมจูพาฮายองไปห้องพยายาลหน่ะ”

            “แล้วฮายองเป็นอะไรมากไหม”  โชรงถามขึ้นแววตาสื่อว่าเป็นห่วงฮายองอย่างมาก ยังไงก็เป็นพี่น้องกันล่ะนะ

            “ก็ไม่ได้เป็นอะไรมากนะดูเหมือนแค่หน้ามืดนิดหน่อยเอง”

            “เห้อ~ โล่งอกไปนึกว่าจะเป็นอะไรมากซะอีก” โบมีพูดก่อนจะกลับไปให้ความสนใจกับจานข้าวของตัวเองและของโชรง(?)

ห้องพยาบาล

            “ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอกน่านัมจู”

            “ไม่เป็นอะไรได้ไงเมื่อกี๊เดินๆอยู่ยังหน้ามืดเลยนะ อย่าพูดมากรีบๆเข้าไปได้แล้ว” พูดจบนัมจูก็ลากฮายองเข้าไปในห้องพยาบาลสำเร็จ

            “อ่าวนักเรียนเป็นอะไรมาคะ?” เสียงหวานของครูห้องพยาบาลถามขึ้น

            “คือแฟนหนูเขาหน้ามืดน่ะค่ะ” นัมจูบอกอาการของฮายองให้กับครูห้องพยาบาลไป แต่เดี๋ยวนะเมื่อกี๊พูดว่าแฟนได้เต็มปากเต็มคำเชียว

            “อ่า~ งั้นก็ทานยาเสร็จนอนพักสักหน่อยเดี๋ยวก็หายแล้วจ๊ะ”

            “ขอบคุณค่ะ เอ้า! กินยาแล้วก็นอนซะซิฮายอง” นัมจูพูดขอบคุณครูห้องพยาบาลก่อนจะหันไปดุฮายองที่เอาแต่ยืนตัวแข็งเป็นหุ่นอยู่ได้

            “ครูเป็นครูใหม่หรอค่ะ?” ฮายองถามหลังจากกินยาเสร็จ

            “จ๊ะ ครูชื่อยูริเป็นครูใหม่เพิ่งจะมาทำงานวันนี้นี่แหละ” ครูยูริพูดจบก็ยิ้มหวานตามนิสัยของคนที่มีมนุษย์สัมพันธ์ดี

            “อ่า~ อย่างนี้นี่เองถึงว่าทำไมไม่เคยเห็นหน้าครูยูริเลย ว่าแต่ครูอายุเท่าไหร่คะเนี่ย”

            “แหม่ถามอายุกันแบบนี้มันลำบากครูนะ ฮ่าๆ”

            “ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ค่ะครู ครูดูหน้าเด็กกว่าหนูด้วยซ้ำ” -_- ว่าตัวเองทำไมนะฮายอง

            “จริงหรอเนี่ยครูดูหน้าเด็กขนาดนั้นเลยหรอ นี่ขนาดครูอายุ 25 แล้วนะ”

            “อะแฮ่ม!” การสนทนาของทั้งสองถูกขัดโดนผู้ที่ถูกลืมอย่างนัมจู พูดกันสนุกเชียวนะลืมไปแล้วรึไงว่าแฟนเธอยืมหัวโด่อยู่ตรงนี่ชิส์!

            “เป็นอะไรรึป่าวนัมจู ไม่สบายหรอกินยาไหม” ฮายองถามอย่าไม่รู้อะไรเล๊ยว่ากำลังทำให้นัมจูหึงอยู่

            “อืมก็ดี งั้นครูคะหนูขอนอนพักด้วยอีกคนนะค่ะ”

            “ได้จ๊ะ อ่ะดีจ๊ะยาของหนู” สรุปนัมจูก็นอนห้องพยาบาลเป็นเพื่อนฮายองจนได้ หึงแม้กระทั่งครูเลยนะนัมจูอ่า~

            “แล้วนัมจูหายไปไหนเนี่ย” โบมีหลังจากแยกกับโชรงก็กำลังเดินไปยังสนามกีฬา เพราะว่าวันนี้เป็นการรวมตัวของนักเรียนชั้นม.ปลายปีสอง โบมีมองไปรอบตัวที่มีแต่คนแปลกหน้าเพราะตอนนี้นัมจูก็หายไปไหนก็ไม่รู้ส่วนเธอเองก็ไม่มีเพื่อนคนอื่นเลยนอกจากนัมจูและฮายอง และที่แน่นอนนาอึนกับอึนจีที่เป็นประธานนักเรียนก็ต้องไปเตรียมงานต่างๆอีก

งื้อออ~ นัมจูเธอหายไปไหน รีบๆมาอยู่เป็นเพื่อนฉันสักที T^T

            “บม” เสียงชายหนุ่มที่คุ้นเคยดังขึ้นจากทางด้านหลังของโบมี

            “จูเนียร์~” โบมีพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดีใจอย่างเห็นได้ชัด ลืมไปได้ยังไงนะว่าจูเนียร์ก็อยู่ปีเดียวกับเธอ

            “ทำไมไปยืนอยู่คนเดียวล่ะครับ แล้วเพื่อนๆไปไหนซะล่ะ” จูเนียร์พูดไปพร้อมกับยิ้มที่ดูเป็นมิตรตามสไตล์ของเขา ทั้งสองในตอนนี้ถูกจับตามองไปด้วยสายตาของนักเรียนหญิงมากมายที่กำลังอิจฉาโบมีแบบสุดๆ

            “นัมจูหายไปไหนไม่รู้ฉันเลยต้องมาเดินคนเดียว” โบมีทำหน้างอ

            “อย่างนี้นี่เอง งั้นเดี๋ยวผมนั่งเป็นเพื่อนแล้วกันนะครับ”

            “อื้มเอาซิ ขอบใจนะ” โบมียิ้มตาปิดกระชากใจหนุ่ม นั่นยิ่งทำให้จูเนียร์ตกหลุ่มรักผู้หญิงตรงหน้าเข้าไปใหญ่และยิ่งทำให้เขาอยากได้โบมีมากขึ้นเรื่อยๆ

ไม่นานอาจารย์ก็เดินเข้ามาในสนามกีฬาก่อนจะอธิบายเกี่ยวกับงานประจำโรงเรียนที่กำลังจะมาถึงนี้ โดยทุกปีแต่ละระดับชั้นจะต้องมีการแสดงทั้งการละคร เต้น ร้องเพลง รวมไปถึงการเล่นดนตรีต่างๆเพื่อให้นักเรียนได้แสดงความสามารถของตนเอง โดนทางอาจารย์ได้แบ่งกลุ่มไว้สำหรับการลงชื่อเพื่อให้ทุกคนได้มีส่วนร่วมตามใจชอบ

            “บมจะลงชื่ออันไหนหรอครับ” จูเนียร์ถามขึ้นหลังจากที่ทั้งสองเอาแต่ยืนนิ่ง

            “ฉันยังไม่รู้เลยเพราะนัมจูไม่อยู่ฉันเลยเลือกไม่ถูก แล้วนายล่ะ”

            “งั้นไปลงการแสดงกับผมไหมครับ เดี๋ยวผมลงเป็นเพื่อนเอง” จูเนียร์เสนอ

            “เอาซิจะว่าไปการแสดงก็น่าสนุกดีนะ”สุดท้ายโบมีและจูเนียร์ก็ได้ลงชื่อการแสดง หลังจากนั้นทุกคนที่ลงชื่อเสร็จก็ต้องแยกย้ายกันไปอีกอาคารหนึ่ง โบมีกับจูเนียร์จึงต้องย้ายไปยังอาคารการแสดงที่ถูกจัดแยกไว้เป็นพิเศษ

อาคารการแสดง

            “เอาหล่ะนักเรียนที่ลงชื่อการแสดงไว้ เราจะมาคัดเลือกกันว่าใครจะได้เป็นนักแสดงบ้างซึ่งคนอื่นๆที่ไม่ได้ร่วมการแสดงก็ต้องไปช่วยงานอยู่เบื้องหลัง ซึ่งเรื่องที่เราจะแสดงปีนี้ก็คือเจ้าหญิงสโนไวท์” อาจารย์อธิบายงานอย่างคร่าวๆให้นักเรียนทุกคนฟัง โรงเรียนแห่งนี้ถึงจะเป็นโรงเรียนลูกคุณหนูก็เถอะแต่คะแนนกิจกรรมก็ถือว่าสำคัญอย่างมากเช่นกัน

            “ครูครับแล้วจะคัดเลือกยังไง” นักเรียนคนหนึ่งตะโดนถามขึ้น

            “เรื่องการคัดเลือกครูจะให้พวกเธอคัดเลือกกันเอง โดนให้เสนอเฉพาะชื่อคนที่อยากให้แสดงเป็นเจ้าชายเท่านั้นนะ ส่วนเจ้าหญิงเดี๋ยวครูจะอธิบายอีกที”

            “งั้นหนูขอเสนอจินยองค่ะ!” นักเรียนอีกคนเสนอขึ้น ซึ่งคนอื่นๆก็เห็นด้วยกับนักเรียนคนนั้น สุดท้ายแล้วจูเนียร์เลยได้รับบทเป็นเจ้าชายไป

            “อืมงั้นการคัดเลือกเจ้าชายถือว่าเป็นเอกฉันท์ ส่วนวิธีการเลือกเจ้าหญิงครูจะไม่ให้พวกเธอโหวตหรือเสนอชื่อใดๆทั้งสิ้น แต่ครูจะให้สิทธ์การเลือกทั้งหมดให้จินยอง เอาล่ะเชิญเธอเลือกเจ้าหญิงของเธอเลยจินยอง”

            “ผม..ของเลือก…ยุน โบมีครับ” หลังจากจูเนียร์พูดจบเสียงฮือฮาก็ดังขึ้น เพราะไม่มีใครคิดเลยว่าโบมีจะถูกเลือกถึงเธอจะมีหน้าตาน่ารักก็เถอะแต่เพราะเธอจนและเป็นเหมือนพวกหนอนหนังสือนั่นแหละ แต่เพราะเหตุนี้แหละที่ทำให้หลายๆคนมองข้ามเธอไป

            “เอ๋!? ฉันหรอ” โบมียังคงไม่เชื่อหูตัวเอง

            “เอาล่ะสรุปตามนี้นะ ทุกคนแยกย้ายได้ส่วนจินยองกับโบมีตอนเย็นมาพบครูด้วยล่ะ” พูดจบอาจารย์ก็เดินจากไปทิ้งให้โบมียืนอ้าปากค้างอยู่อย่างนั้น (แมลงวันบินเข้าไปทำรังแล้วโบมี = =)

กริ๊งงง งงงๆ ๆ

            “ย่า!! คิม นัมจูเธอหายไปไหนมา” โบมีตะโกนถามนัมจูเสียงดังหลังจากนั่งรอนัมจูอยู่ที่ห้องจนเลิกเรียนแต่นัมจูก็ไม่โผล่มาสักที

            “ฉันไปห้องพยาลไง พี่อึนจีน่าจะบอกเธอแล้วนะ”

            “ก็คนที่หน้ามืดมีแค่ฮายองไม่ใช่หรอ”

            “ก็ใช่แต่…ฉันไม่ไว้ใจฮายองให้อยู่กับครูยูริ”

            “ครูยูริ?” โบมีเอียงคอ งงๆ เหมือนหมาน้อย

            “ครูห้องพยาบาลยังไงล่ะ”

            “นี่เธอหึงฮายองกับครูห้องพยาบาลเนี้ยนะ ฮ่าๆ”

            “ไม่ตลกเลยนะโบมอ่า สายตาที่ฮายองมองครูเขามันไม่น่าไว้ใจเลย”

            “คิดมากน่า เฮ้ยเดี๋ยว! อย่าพาฉันนอกเรื่องซิ เรื่องของฉันมันหนักกว่าเธออีกนะ รู้ไหมว่าฉันได้แสดงบทเป็นเจ้าหญิง”

            “ห๊ะ! ได้ไงแล้วแสดงอะไรทำไมฉันไม่รู้เรื่องล่ะ”

            “เธอจะไปรู้ได้ไงก็เธอไปห้องพยาบาลนิ่ วันนี้เขาประชุมสายชั้นเกี่ยวกับงานโรงเรียนกันส่วนเธอกับฮายองน่าจะได้ลงชื่อร่วมแสดงการร้องเพลงกับดนตรีนะ” โบมีอธิบายให้นัมจูฟัง

            “ได้ไง!! ฉันตัดสินใจไว้แล้วนะว่าจะลงเต้นอ่ะ ไม่ยอมมมๆๆๆ” นัมจูเมื่อได้ยินดังนั้นจึงโวยวายใหญ่ ทั้งๆที่เธอคิดไว้แล้วเชียวว่าจะลงเต้น

            “ชิส์! สมก็ทิ้งฉันไว้คนเดียวเอง แบร่ๆ”

            “เดี๋ยวเถอะโบมอ่า แล้วนี่ได้เอารายงานไปส่งครูฮยอนอารึยัง” นัมจูพูดอย่างงอนๆโบมีแบบไม่จริงจังมากนัก

            “ราย…งาย…รายงาย…ย๊ากกก!! ลืมไปซะสนิทเลย”

            “โอ้ยตายๆ แล้วรายงานอยู่ไหนรีบๆเอาไปส่งซิเรายังมีเวลาเหลืออีกตั้งครึ่งชั่วโมง” นัมจูเอามือกุมขมับตัวเองไว้อาลัยให้กับความขี้ลืมของโบมี

            “รอแปบนะเดี๋ยวฉันหยิบรายงานก่อน รายงาย…รายงาย” โบมีลื้อกระเป๋าเป้ตัวเองอย่างเร่วรีบ แต่แล้ว…

            “เป็นไรโบมรีบๆหยิบรายงานมาซิ” นัมจูถามขึ้นเมื่อโบมีเอาแต่นั่งนิ่งไม่ยอมหยิบรายงานขึ้นมาสักที แถมทำไมต้องทำหน้าตาแตกตื่นแบบนั้นด้วยนะ

            “รายงานมัน…หายไปแล้ว…” ดบมีหันกลับมาตอบนัมจูพร้อมรอยยิ้มฝืดๆ ใบหน้าในตอนนี้ของโบมีเหงื่อแตกไปหมด

            “ห๊าาา!!!!”

            “ทำไงดีอ่านัมจู ตายแน่ๆเลยงื้อออ”

            “โบมลืมไว้ไหนป่าว รีบๆนึกเร็ว นึกๆๆๆๆๆ” นัมจูพูดไปก็เขย่าตัวโบมีไป

            “โอ้ยนัมจูเขย่าฉันแบบนี้มันจะไปนึกออกไหมเนี่ย เอาแบบนี้นะนัมจูหาในห้องไปเดี๋ยวฉันจะออกไปหาที่อื่นโอเคไหม เผื่อฉันลืมไปวางไว้ที่อื่น”

            “โอเค งั้นถ้าเจอแล้วก็โทรมานะเรามีเวลาแค่ครึ่งชั่วโมง”

            “อื้ม!” หลังจากตกลงกันเสร็จ โบมีและนัมจูก็แยกกันหารายงาน

โรงอาหาร

            “อย่างแรกก็ต้องโต๊ะที่เรานั่งเมื่อเช้า..ไม่มีแหะ” โบมียังคงเดินตามหารายงานในโรงอาหารต่อไปเรื่อยๆจนเวลาผ่านไปแล้วประมาณ 10 นาทีได้แล้วแต่ก็ยังคงเดินไม่ทั่วโรงอาหารสักที ให้ตายเถอะทำไมไม่เคยสังเกตนะว่าโรงอาหารมันใหญ่โตขนาดนี้

            “นี่แกรีบๆเผาทิ้งซะทีซิ” จู่ๆก็มีเสียงดังขึ้นมาจากทางอีกฝั่งของโรงอาหาร โบมีจึงเดินไปตามเสียงนั้นไป

            “เดี๋ยวซิย่ะ ก็ไฟแช็กมันจุดไม่ติดนิ่”

            “นี่พวกเธอ นั้นมันรายงานฉันนี่!!!” เมื่อไปถึงจุดที่โบมีได้ยินเสียง เธอก็พบกับนักเรียนหญิงห้าคนซึ่งคนนึงกำลังถือรายงานของเธอไว้อยู่

            “ยังอุส่ามาเจอฉันนะยัยโบมี” ผู้หญิงที่ถือรายงานโบมีไว้พูดขึ้น

            “พวกเธอเป็นใคร แล้วเอารายงานฉันมาทำไม!” โบมีถามกลับไป เท่าที่เธอออกจากโรงพยาบาลมาก็ไม่เคยทำเรื่องเดือดร้อนให้ใครเลยด้วยซ้ำ แล้วทำไมต้องมาเอารายงานของเธอไปด้วยหรือว่าแค่อยากจะแกล้งเธอกันนะ

            “หน๋อย! ยัยนี่ทำเป็นจำพวกฉันไม่ได้หรอ พวกฉันก็คือคนที่ฝากรอยช้ำบนหลังแกไว้ยังไงล่ะทีนี่จำได้รึยัง”

            “พวกเธอเองหรอ”

            “หึ! แล้วก็นะเธอไปถอนตัวจากการแสดงซะ ถึงเธอจะมีรุ่นพี่โชรงคอยปกป้องก็เถอะแต่วันนี้คงไม่มีใครช่วยเธอได้แน่ เพราะวันนี้รุ่นพี่โชรงไปประชุมเรื่องงานโรงเรียน ฮ่าๆ” ยัยคนเดิมยังคงพูดไปพร้อมกับหัวเราะน่ากลัว

            “ฉันรู้อยู่แล้วน่าว่าพี่โชรงเขาไปประชุม ฉันก็ไม่ได้หวังให้พี่โชรงมาคอยปกป้องฉันไปตลอดหรอกนะ” โบมียิ้มอย่างหยันๆให้พวกนักเรียนกลุ่มเดิมที่เคยทำร้ายเธอ ถึงเธอจะจำอะไรไม่ได้ก็เถอะ

            “ยัยนี่!!! ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่ายังไง คิดจะเย้ยพวกฉันหรอได้! พวกแกไปจับตัวมันซิ!!” หัวหน้ากลุ่มของพวกนั่นสั่ง ก่อนที่ลูกน้องสองคนจะพุ่งเข้าใจโบมีและที่แน่นอนโบมีใช้วิชาเทควันโดป้องกันตัวไว้ได้จนสองคนนั้นล้มลงไปกองอยู่กับพื้นไม่เป็นท่า

            “พวกแกสองคนก็เข้าไปจัดการมันซิ” พวกของมันอีกสองคนพุ่งเข้าใส่โบมีตามคำสั่ง

อั่กก กก!!

สองคนนั้นหยิบท่อนเหล็กใกล้ๆขึ้นมาฝาดใส่โบมีอย่างจัง โบมีใช้แขนป้องกันตัวไว้นั่นทำให้แขนของเธอได้รับแรงกระแทรกไปอย่างจัง

            “ตายซะเถอะ!” ส่วนพวกมันอีกคนก็ฟาดเข้าไปที่ต้นขาของโบมีอย่างจังเช่นกัน โบมีล้มลงไม่เป็นท่าไม่ต่างจากสองคนก่อนหน้าที่เธอได้จัดการ

            “แค่นี้ก็หมดฤทธิ์แล้วเลอะ น่าสมเพชสิ้นดี” หัวหน้าของพวกนั้นพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มอย่างเหยียดๆใส่โบมี

            “พวกแกเผามันไปพร้อมกับรายงานนี่เลยก็แล้วกัน”  

            “ยะ…อย่านะ” โบมีพูดขึ้นในขณะที่กำลังพยายามลุกขึ้นแต่ก็โดนลูกน้องของพวกมันสองคนที่เธอเป็นคนจัดการก่อนหน้านี้นั้นซ้ำเข้าที่หน้าท้องกับใบหน้าอย่างแรง

            “เมื่อกี้กล้านักนะที่ทำกับพวกฉัน ขอซ้อมแกให้หายแค้นก่อนเถอะแล้วค่อยเผาทิ้งไปซะเลย” พูดจบพวกนั้นก็เข้ามารุมแตะโบมีอย่างไม่สนใจใยดีว่าโบมีจะเจ็บเจียนตายแค่ไหนก็ตาม

            “นะ..นี่ฉันว่าพอได้แล้วมั้ง ปล่อยยัยนี่ไปเถอะ” คนที่ฟาดต้นขาของโบมีพูดขึ้น หลังจากที่เห็นสีหน้าของโบมีที่สื่อออกมาว่าเธอคงจะมีสติอยู่ได้อีกไม่นานนัก

            “แกจะกลัวอะไร พ่อฉันเป็นใครก็น่าจะรู้แค่มีคนตายไปก็ไม่ใช่เรื่องยากสักหน่อยที่จะปิดข่าว ไม่ต้องกลัวหรอกน่า” หัวหน้าของพวกนั้นพูดขึ้นอย่างสบายใจ

            “ตะ..แต่”

            “เอาน้ำมันมาราดมันแล้วก็เผาซะซิ!!!!”

            “อะ..อื้ม” ใครสักคนยกถังน้ำมันขึ้นมาราดตัวโบมี

ให้ตายซิ..นี่ฉันจะตายแบบนี้หรอ โดนเผาทั้งเป็นเนี้ยนะไม่ไหวเลยยุน โบมี ก่อนตายฉันก็อยากจะเจอหน้าพี่โชรงสักครั้งจัง..แล้วทำไมฉันต้องไปอยากเจอเขาด้วยนะ…ทำไมต้องคิดถึงเขาด้วย…ไม่เห็นจะเข้าใจความรู้สึกตัวเองเลย...พี่โชรงพี่อยู่ไหน ฉันอยากเจอพี่จังเลย…

            “ร้องไห้ด้วยหรอ แหม่จะกลัวอะไรขนาดนั้นฉันอุส่าจะช่วยให้เธอไปสบายเร็วๆแท้ๆ” หัวหน้าพวกนั้นก้มลงบีบแก้มของโบมีที่อาบไปด้วยน้ำมันปนกับน้ำมัน ก่อนจะจุดไฟแช็กนั้นขึ้น

            “ลาก่อน…ยุน โบมี”

.......................................................

เอาแล้วไหงเริ่มตอนใหม่มาดันมีนายหญิงมาได้ล่ะ แล้วใครคือทายาทเจเคกรุ๊ปนะ แล้วใครจะโดนฆ่าเนี่ยยยย

ส่วนโบมีเกิดอะไรขึ้นลูก จะโดนเผาเฉย ง่าาาาโบมีอย่าเป็นอะไรน้าถ้าโบมเป็นอะไรไปไรท์จะไม่ให้อภัยคนแต่ง (ได้ข่าวแต่งเอง)

ไรท์กลับมาแว้ว คิดถึงใช่ม้า5555555555 ช่วงนี้คือยุ่งจริงอ่ะไม่ไหววจะเคลียร์กับการบ้าน รายงาน งานกลุ่ม เรียนพิเศษอีก ตายแปบ

ไรท์จะพยายามหาเวลาว่างมาแต่งให้น้า จะพยายาลงให้เร็วที่สุด ช่วงนี้อาจจะลงช้าบ้างน้ายังไงก็ให้กำลังใจไรท์ด้วยล่ะ เม้นกันเยอะๆไรท์จะได้มีกำลังใจแต่งต่อ