คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : ความทรงจำครั้งใหม่ (จบ)
Eighteen
ความทรงจำครั้งใหม่
“มากันครบแล้วใช่ไหม” นัมจูถามเมื่อทุกคนมาครับแล้ว
“งั้นเรามาแนะนำตัวกันเถอะค่ะ สวัสดีค่ะฉันโอ ฮายองเป็นเพื่อนกับนัมจู” ฮายองเป็นคนแรกที่แนะนำตัว
“ฉันจอง อึนจีนะเป็นเพื่อนกับนาอึนประธานสุดโหดของโรงเรียนเราไง” อึนจียังไม่วายพูดจิกกัดนาอึน สงสัยจะยังไม่หายงอนซิท่า
“ฉันซน นาอึนขอแนะนำตัวอีกรอบนะ ฉันเป็นรูมเมทกับออนนี่ตัวแคระคนนี้” อือหื้อไม่ว่าอึนจีจะโดนจี้ปมกี่ครั้งกี่หนก็ไม่วายต้องมีคนอื่นแถวๆนี้ต้องรับเคราะห์ไปด้วย โดยเฉพาะนัมจูที่เตี้ยกว่าอึนจีนี่ซิ =_= (เจอกันครั้งแรกก็เล่นซะเจ็บจี๊ดกันไปหมดเลยนะค่ะหนูนาอึน)
“เอาล่ะทุกคนก็รู้จักกันหมดแล้วนะ ว่าแต่เราจะไปเล่นกันได้ยังอ่ะ” ฉันถามออกไปก็คนมันอยากเล่นแล้วนี่นา
“เอางี้นะเราแยกกันไปเล่นดีไหมใครอยากเล่นอะไรก็ไปเล่น แล้วเราค่อยมาเจอกันอีกทีตอนบ่ายสองโอเคไหม” นาอึนเป็นคนเสนอและทุคนก็ตอบตกลงทำตามที่นาอึนบอก ซึ่งนาอึนก็ไปเล่นกับอึนจี และฉันกับนัมจูและฮายองเราสามคนเลือกที่จะยังไม่เล่นเครื่องเล่น แต่เลือกที่จะไปหาที่สวยๆถ่ายรูปกันก่อนซึ่งคนที่ทำหน้าที่เป็นตากล้องก็คือฮายองนั่นเอง เพราะฮายองบอกว่าไม่ชอบเข้ากล้องสุดท้ายเลยเป็นฉันกับนัมจูที่ถ่ายรูปกันอย่างเมามันส์
“โบมไปถ่ายอันนั้นกัน” นัมจูชวนฉันไปนั่งถ่ายรูปตรงโซนคู่รัก โดยมีตากล้องฮายองเดินตามมาติดๆ
“จะถ่ายไหมล่ะ เดี๋ยวถ่ายให้” ฮายองพูดพร้อมยกโทรศัพท์ขึ้นมาเตรียมจะถ่ายรูป
“ถ่ายซิ” นัมจูตอบกลับให้ฮายองก่อนจะลากฉันไปถ่ายด้วย
“ยิ้มกว้างๆซิทั้งสองคน” ฮายองพูดสั่งฉันกับนัมจู ตกลงใครเป็นพี่ใครเป็นน้องกันแน่นะชักไม่ค่อยแน่ใจแล้ว
“จ้าๆ พี่จะยิ้มกว้างๆเดี๋ยวนี้แหละ” ฉันพูดบอกฮายองก่อนจะฉีกยิ้มที่คิดว่ากว้างที่สุดเท่าที่เคยยิ้มมาเลยในตลอดทั้งชีวิต
“จะถ่ายแล้วนะค่ะสาม สอง หนึ่งขออีกรูปนะค่ะคราวนี้ช่วยทำท่านี้ได้ไหมค่ะ” ฮายองเริ่มสวมวิญญาณช่างกล้องก่อนจะออกแบบท่าประหลาดๆมาให้ฉันกับนัมจูทำ
“จริงๆรูปเดียวก็พอแล้วฮายอง” นัมจูตอบกลับทันทีเมื่อเห็นฮายองสวมวิญญาณช่างกล้อง ก็มันเป็นแบบนี้มาตลอดทางเลยพอฮายองได้ถ่ายไปรูปนึงเท่านั้นแหละหลังจากนั้นจะบอกให้ฉันกับนัมจูถ่ายรูปไม่หยุด เวลาฮายองกลายร่าง(?) แล้วจะน่ากลัวสุดๆฉันกับนัมจูเลยไม่กล้าขัดอะไรสักเท่าไหร่
“ไม่เป็นไรฉันไม่รีบถ่ายอีกรูปก็ได้” สงสัยฮายองจะสวมวิญญาณช่างถ่ายรูปแบบเต็มรูปแบบแล้วล่ะซิ คงจะขัดใจนางไม่ได้แล้วตอนนี้
“เอาเถอะนัมจู ทำตามฮายองไปก่อนแล้วกัน” ฉันบอกนัมจูก่อนจะทำตามท่าที่ฮายองคิดให้ ไม่รู้ว่าไอ้เด็กหน้ายุโรปไม่เอาท่าประหลาดๆพวกนี้มาจากไหนกันนะ
“ต่อไปก็ทำท่านี้นะ” ฮายองเดินเข้ามาจับมือนัมจูมาต่อเป็นรูปหัวใจกับมือของฉัน นี้มันรูปที่สิบได้แล้วมั้งที่ฮายองบังคับให้ฉันกับนัมจูถ่าย
“ฉันไม่น่าอยากจะมาถ่ายรูปตรงนี้เล๊ย” นัมจูบ่นแต่ก็ยอมทำตามที่ฮายองสั่งทุกอย่างซะงั้น
“ช่วยยิ้มด้วยค่ะทั้งสองคน” ฮายองบอกเชิงสั่งก่อนที่จะกดถ่ายรูปอีกนับไม่ถ้วนจนเริ่มพอใจและหยุดถ่ายไปในที่สุด รอดแล้วฉัน
“ในที่สุดก็เลิกถ่ายสักที ไหนๆเอาผลงานมาดูหน่อยฮายอง” นัมจูทำท่าบิดขี้เกียจก่อนจะเดินไปหาตากล้องที่ตอนนี้วิญญาณช่างถ่ายรูปได้ออกไปแล้วเป็นที่เรียบร้อย
“น่ารักใช่ไหมล่ะ ฉันถ่ายสวยก็บอก” ฮายองพูดอย่างภาคภูมิใจในรูปที่ตัวเองถ่าย
“ไหนๆขอดูรูปหน่อยนัมจูน่ารักไหม” ฉันขอนัมจูดูรูปในโทรศัพท์ฮายองบ้าง
“น่ารักอยู่แล้วเพราะฉันน่ารัก” นัมจูไม่วายพูดชมตัวเอง โรคหลงตัวเอง(มโน)นี่ไม่เคยเปลี่ยนเลยซินะ
“จ้าแม่คนน่ารัก” ฉันพูดประชดใส่นัมจู
“รูปนี้ฉันน่ารักงั้นตั้งเป็นหน้าจอโทรศัพท์เลยละกัน” พูดจบนัมจูก็แย่งโทรศัพท์ไปจากฉันก่อนจะกดตั้งรูปที่ว่าเป็นหน้าจอโทรศัพท์ทันที แต่เดี๋ยวนะเหมือนมันมีอะไรแปลกๆอีกล่ะได้ข่าวว่าโทรศัพท์นั้นของ
“ย๊า! นี่มันโทรศัพท์ฉันนะนัมจูเธอจะมาตั้งเองตามใจชอบได้ยังไง” นั้นไงเจ้าของโทรศัพท์เริ่มโวย
“เอาเหอะน่า โทรศัพท์ใครก็เหมือนๆกันแหละ” นัมจูพูดเองเออเองโดยไม่สนใจฮายองที่เป็นเจ้าของโทรศัพท์เลย
“เชอะ!! งั้นฉันไปเล่นรถไปเหาะดีกว่าขอโทรศัพท์คืนด้วย”ฮายองทำหน้างอนๆ จะว่าไปทำไมไอ้อาการแบบนี้เหมือนเคยเห็นมาก่อนนะ คล้ายๆอึนจีเลยแฮะแต่แค่ฮายองทำแล้วดูน่ารักกว่าอึนจีเยอะเลยถึงมันจะยังดูขัดกับตัวและส่วนสูงนางก็เถอะ
“ย่ะ เชิญไปไหนก็ไปชิ้วๆ” นัมจูคืนโทรศัพท์ให้ฮายองก่อนจะทำมือไล่ฮายองแบบไม่จริงจังมากนัก ส่วนเด็กน้อยฮายองก็รีบวิ่งตรงดิ่งไปยังรถไฟเหาะทันทีฉันกับนัมจูไม่รู้จะทำอะไรดีเลยเลือกที่จะเดินถ่ายรูปต่อไปจนถึงเวลาที่นัดเจอกันอีกที (เครื่องเล่นมันก็มีเต็มสวนสนุกทำไมไม่ไปเล่นคะทั้งสอง)
14:09
“ว่าไงไปเล่นอะไรกันมาบ้างล่ะ” ฉันถามเมื่อทุกคนมากันครบแล้วตามเวลาที่นัดเจอกันอีกที
“ฉันเข้าแต่บ้านผีสิงอ่ะ นาอึนลากฉันเข้าไปเป็นสิบๆรอบ” อึนจีพูดด้วยสีหน้าหน่ายๆ ก็เข้าใจว่าอึนจีคนแมนที่ไม่เชื่อเรื่องผีคนนี้คงจะเบื่อบ้านผีสิงที่มีแต่ผีจอมปลอมเต็มทน
“ส่วนเค้าเล่นรถไฟเหาะครบทุกอันแล้ว” ฮายองพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูมีความสุข ในตอนนี่คงจะมีแต่ฮายองซินะที่มีความสุขกับการเล่นสวนสนุก
“แล้วโบมกับนัมจูล่ะไปเล่นไรกันมาบ้าง” อึนจีเป็นคนถาม
“ไม่ได้เล่นอะไรเลย ถ่ายแต่รูปแหะๆ” ฉันตอบไปพร้อมกับหัวเราะแห้งๆ ส่วนนัมจูก็เอาแต่ยืนยิ้มไม่พูดอะไร (สงสัยจะถ่ายรูปมากไปจนเป็นบ้าไปแล้ว)
“โบมนี่ทำตัวน่าเบื่อไม่เลิกเลยนะ” อึนจีแซวฉัน
“ก็ที่นี่มันมีแต่ที่สวยๆน่าถ่ายรูปเต็มไปหมดนี่นาช่วยไม่ได้”
“จ๊ะๆฉันเชื่อดูจากสีหน้านัมจูแล้วฮ่าๆ แล้วนี่เราจะกลับกันยังอ่ะ” อึนจีพูดจบฉันก็หันไปมองหน้านัมจูแทบจะทันที ทำไมหน้านัมจูมันมีอะไรฉันก็เห็นแต่นัมจูยืนยิ้มแปลกๆเหมือนคนบ้าอยู่แบบนี้มาสักพักล่ะ ทำไมชอบพูดอะไรที่ฉันไม่ค่อยจะเข้าใจด้วยนะเพื่อนพวกนี้ -___-
(V^V) ß หน้านัมจู
“งั้นเรากลับกันเถอะ” นัมจูพูดบอกหลังจากที่ยืนเงียบอยู่นาน
“โอเคงั้นแยกย้ายกันกลับนะ ฉันกลับแล้วนะบ๊ายบายทุกคน” อึนจีพูดลาพวกเราทุกคนก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับนาอึน
“นัมจูกับฮายองกลับเลยก็ได้ ฉันว่าจะเดินอยู่แถวนี้อีกสักพักอ่ะ” ฉันบอกนัมจูกับฮายอง
“โอเคงั้นฉันกลับก่อนนะ โบมก็อย่าเอาแต่ถ่ายรูปล่ะ”
“จ้าๆ เข้าใจแล้ว”
“ฉันไปก่อนนะค่ะออนนี่ บ๊ายบายๆ” ฮายองกล่าวลาฉันก่อนจะเดินตามนัมจูออกไป
ส่วนฉันก็เดินเล่นอยู่แถวนี้ หาที่ถ่ายรูปสวยๆไปเรื่อยอยู่คนเดียว ผ่านไปสักครึ่งชั่วโมงได้ฉันก็เริ่มรู้สึกหัวหนักแปลกๆ สงสัยจะเมาที่ถ่ายรูปเยอะมากไป แต่รู้สึกมันจะหนักขึ้นเรื่อยๆแล้วซิ ทำไมทุกอย่างดูเลือนรางจัง โลกหมุนติ้วๆเลย ทำไมฉัน…รู้สึก…เหมือนกับว่า…โลกมัน…กำลังจะ…ดับเลย…
และนั่นคือสิ่งสุดท้ายที่ฉันจำได้
_____________________________________
ลงติดต่อกันแม้มเลยถือเป็นการขอโทษที่ไรท์ลงช้า5555555555 ป่าวหรอกจริงๆแต่งเสร็จนานแล้วแต่ลืมลง -3-
ไรท์ผิดไปแย้ววววว T^T ต่อไปจะไม่อู้จะตั้งใจแต่งและจะไม่ลืมลงให้นะครัช
ตอนนี้อาจจะสั้นๆแต่ก็ทนๆอ่านหน่อยเน้อออ ช่วยติดตามเรื่องนี้ต่อไปด้วยน้า
ความคิดเห็น