คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : รอยยิ้มที่หวงแหน
Eleven
“นาอึนเดี๋ยวฉันไปตามโบมก่อนนะ” อึนจีพูดบอกนาอึนก่อนจะเดินออกไปตามทางเดินของอาคารเรียนแต่ก็ต้องหยุดชะงักเพราะโดนมือของนาอึนรั้งตัวเธอไว้ซะก่อน
“ฉันว่าออนนี่คงไม่ต้องไปตามแล้วมั้งค่ะ” นาอึนบอกอึนจีไปก่อนจะชี้ไปยังรถคันหรูที่กำลังเคลื่อนตัวออกไปทางประตูหน้าของโรงเรียน ซึ่งนั้นเป็นรถของโชรงโดยมีอีกหนึ่งคนที่นั่งไปด้วยนั้นก็คือโบมีนั้นเอง อึนจีมองรถคันนั้นตาไม่กระพริบไม่ใช่เพราะเธอหึงโบมีแต่อย่างใดแต่เพียงเพราะว่าเธอไม่คิดว่าโบมียอมไปกับโชรงซะมากกว่า
“มองซะขนาดนั้นไม่ตามไปเลยล่ะค่ะ” นาอึนเห็นอึนจีมองตามรถของโชรงจนสุดสายตาก็ยังคงไม่เลิกมอง แถมยังขมวดคิ้วซะมันติดกันเป็นเส้นตรงอย่างเห็นได้ชัดจนทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก
“ไม่หรอกปล่อยให้โบมไปกับโชรงออนนี่ล่ะดีแล้ว เผื่ออะไรๆมันจะดีขึ้น” ประโยคสุดท้ายของอึนจีมันเบาซะจนแทบมี่ได้ยินแต่นาอึนก็ไม่ได้สนใจกับมันสักเท่าไหร่
“ทำไมถึงให้ปล่อยไปล่ะไม่หึงรึไง” คำถามของนาอึนทำเอาอึนจี งง นิดๆเพราะเธอเองก็ไม่รู้จะหึงโบมีไปทำไมในเมื่อตกลงจะเป็นเพื่อนกันแล้ว (ไปตกลงตอนไหนไรท์ งง -_-)
“หึงหรอ? อืมมมมม…จะว่าไปหึงนะฮ่าๆ” อึนจีทำท่าครุ่นคิดอยู่สักพักก่อนจะตอบนาอึนกลับไปแบบไม่ได้คิดอะไรมาก (แล้วแกจะคิดนานเพื่อ?)
“ย่า!! ออนนี่คืนนี้หาอะไรกินเองเลยนะแล้วก็ไปนอนที่โซฟาด้วย!!” ทั้งๆที่เป็นคนถามอึนจีออกไปเอง แล้วยังจะมาหงุดหงิดใส่อึนจีอีกไม่มีเหตุผลเอาซะเลย
“เอ๋~ หงุดหงิดแบบนี้อย่าบอกนะว่าหึงพี่อ่ะ” อึนจีทำเป็นพูดเล่นเสียงแซวใส่นาอึน ส่วนคนที่โดนแซวก็หน้าขึ้นสีซะแดงจัดแล้วยิ่งเป็นผิวขาวๆของนาอึน มันก็ยิ่งแดงชัดมากซะด้วย
“พะ…พูด..อะ..อะไรของออนนี่มั่ว เค้าไม่ได้หึงออนนี่สักหน่อยชิส์” นาอึนพูดติดๆขัดๆด้วยความขวยเขิน
“โอ๊ย! นาอึนตีพี่ทำไมเนี่ยเจ็บนะ” นาอึนตีอึนจีแก้เขินไปหนึ่งที อึนจีได้แต่ทำท่าสำออยแล้วลูบๆต้นแขนตัวเองตรงที่โดนนาอึนตีไป ตัวก็โตแรงก็เยอะอีกนี่ถ้าไม่เห็นว่าอยู่ในโรงเรียนนะป่านนี้ฉันจะจับกด(?) ไปนานแล้ว (เดี๋ยวนะอึนจี -_-)
“ออนนี่อย่าเว่อร์ได้ไหมค่ะ ออนนี่น่ะถึกจะตายไป” พูดจบก็ตีอึนจีไปอีกอย่างไม่ยั้งมือ สงสัยตอนนี้คงจะไม่ได้ตีไปเพราะความเขินแล้วล่ะ ดูมันจะเป็นความหมั้นไส้ในความสำออยของอึนจีซะมากกว่า ส่วนคนที่ถูกตีก็ไม่คิดจะสู้กลับได้แต่เอามืดปัดป้องตัวเองไว้ไม่ให้โดนคนสูงกว่าตีเอา จะว่าเจ็บมันก็เจ็บนะแต่กับรู้สึกมีความสุขอย่างไงบอกไม่ถูกที่โดนตีแบบนี้ แล้วยิ่งได้เห็นรอยยิ้มบนหน้าที่แทบจะไม่ค่อยได้เห็นนั้นมันก็ยิ่งมีความสุขเข้าไปใหญ่
รอยยิ้มที่หายากนั้นมันล้ำค่าซะจนอยากเก็บไว้ชื่นชมคนเดียว ไม่อยากจะแบ่งให้ใครอื่นได้ชื่นชมกับมัน อยากให้เธอยิ้มแบบนี้ให้กับฉันแค่คนเดียวเท่านั้น ไม่อยากให้เธอไปยิ้มแบบนี้ให้กับใครทั้งสิ้น ขอแค่กับฉันคนเดียว
“ออนนี่ค่ะ ออนนี่!!” นาอึนเรียกอึนจีเสียงดังเพราะเห็นอึนจีเอาแต่ยืนนิ่งๆเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ทั้งๆที่เธอหยุดตีอึนจีไปตั้งนานแล้วแต่เจ้าตัวก็เหมือนจะยังไม่รู้ตัว
“ห๊ะ..หื้อมีอะไรหรอ?” อึนจีที่เพิ่งจะรู้สึกตัวก็ถามออกไปแต่ก็ต้องตกใจเพราะหน้านาอึนเข้ามาใกล้กับหน้าเธอมากจนเธอทำตัวไม่ถูกอึนจีได้แต่ยืนนิ่งๆเพราะรู้สึกเหมือนร่างกายมันไม่ขยับซะงั้น หน้านาอึนเริ่มใกล้เข้ามาเรื่อยๆจนเธอต้องหลับตาลงเพราะตกใจสักพักเธอก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมาสัมผัสกับหน้าผากของเธอแล้วก็ออกไป อึนจีค่อยๆเปิดตาขึ้นทีละข้างก็เห็นนาอึนมองมาที่เธอแล้วก็พยายามกลั้นขำอยู่
“ขะ…ขำอะ…ไรของเธอแล้วเมื่อกี้ทำอะไร” กลายเป็นอึนจีที่ตอนนี้หน้าแดงแป๊ด
“ก็ขำออนนี่นั้นแหละ นี่อย่าบอกนะว่าออนนี่คิดว่าเค้าจะจูบออนนี่อ่ะเค้าแค่จะวัดไข้ให้เฉยๆก็เห็นยืนนิ่งๆเลยนึกว่าจะไม่สบาย”
“จะวัดไข้ก็ใช้วิธีอื่นซิจะเอาหน้าเข้ามาใกล้ทำไมเล่า!” อึนจีตอบกลับไปเสียงดัง ก็คนมันเขินนิ่หว่า
“ดุเค้าทำไมอ่ะแต่ก่อนก็ทำแบบนี้ทุกครั้งไม่ใช่รึไง ทีแต่ก็ไม่เห็นจะว่าอะไรเลย” นาอึนยู่ปากใส่อึนจีอย่างงอนๆที่โดนดุ
“ก็นั้นมันแต่ก่อนแต่ตอนนี้ห้ามเข้าใจไหม อย่าทำอีกนะ อีกอย่าง...” อึนจีเข้าโหมดขุ่นแม่แก้เขิน(?) นาอึนเห็นท่าไม่ดีเพราะอึนจีคงจะบ่นอีกยาวแน่เธอเลยรีบพูดขัดซะก่อน
“หยุดค่ะ ออนนี่อย่าเพิ่งบ่นตอนนี้เค้าหิวข้าว อยากกลับบ้าน หยุด! ห้ามบ่นค่ะ กลับกันเถอะค่ะ” นาอึนพูดรัวๆทันทีเพราะเห็นอึนจีกำลังจะบ่นเธออีกสุดท้ายเลยต้องรีบลากอึนจีไปขึ้นรถทันทีเพราะไม่งั้นคงได้บ่นยาว จะอะไรนักหนากับอีแค่วัดไข้ทีแต่ก่อนตัวเองนั้นแหละที่ชอบมาทำแบบนี้กับเธอชอบมาแกล้งให้เธอเขินจนหน้าแดงเป็นมะเขือเทศบ่อยๆ
ตอนนี้ก็แค่เอาคืนบ้างจะเป็นไรไป ดียิ่งไม่ชอบฉันจะได้ทำบ่อยๆถึงจะโดนบ่นยาวก็เถอะแต่มันก็ต้องเอาคืนบ้างให้สาสม หึหึ (รู้สึกว่าหลังๆนาอึนเริ่มโรคจิตแล้วนะไรท์กลัว T^T)
“ออนนี่ไม่กลับคอนโดหรอค่ะ แล้วนี่เราจะไปไหน” นาอึนถามอึนจีหลังจากที่ทั้งสองออกมาจากโรงเรียนได้สักพัก
“ก็ไปร้านอาหารไง ไม่หิวรึไงล่ะ” ตอบไปแต่สายตาก็ยังคงจดจ้องอยู่ที่ถนน
“หิวค่ะแต่จริงๆทำทานที่คอนโดก็ได้นี้ค่ะ”
“ไม่เอาพี่ขี้เกียจทำแถมวันนี้อารมณ์ดีเลยอยากออกมาทานข้างนอกบ้างไรบ้าง เปลี่ยนบรรยากาศไง” อึนจีสารทยายซะยืดยาวจนนาอึนไม่อาจจะเถียงได้ แต่ถึงเธออยากจะเถียงแทบได้ก็ทำไม่ได้หรอกเพราะถ้าอึนจีไม่ทำอาหารเธอก็จะไม่ได้ทานข้าวเย็นน่ะซิไม่เอาด้วยหรอก (เห็นแก่กินชัดๆ)
“เปลี่ยนบรรยากาศก็ดีค่ะถ้าออนนี่ชอบ”
“ไอกู~ เด็กน้อยคนนี้น่ารักจังเลยเดี๋ยวนี้หัดเชื่อฟังพี่แล้ว ฮ่าๆ” อึนจียื่นมือไปขยี้หัวนาอึนซะยุ่งเหยิงไม่หมด นาอึนเห็นทียอมไม่ได้เลยส่งมือน้อยๆ (ตรงไหน) ไปตีอึนจีสักทีสองทีให้สาสมกับที่ทำหัวเธอยุ่ง อึนจีก็เอาคืนโดยการขยี้หัวนาอึนอีกรอบจนกลายเป็นว่าตอนนี้มันเกิดสงครามฝ่ามือขึ้นซะแล้วซิ ทั้งคู่เล่นกันอย่างสนุกสนานซะจนลืมไปว่าตัวเองนั้นกำลังขับรถอยู่
“ว๊ายยย!! ออนนี่ระวังงงงง!!!” เอี๊ยดดด!! เสียงหยุดรถอย่างกะทันหันของอึนจี ทุกอย่างดูหยุดนิ่ง อึนจีได้แต่มองหน้านาอึนสลับไปมากับทางถนนข้างหน้าเพราะเธอกำลังตกใจอยู่ว่าเหมือนจะชนเข้ากับอะไรสักอย่าง ได้แต่หวังว่าเธอคงจะไม่ได้ชนคนเข้านะ
“อะ…ออนนี่เมื่อกี้มัน…คนใช่ไหมค่ะ” นาอึนที่ยังตกใจอยู่พูดขึ้นอย่างติดๆขัดๆ
“ไม่หรอกนาอึนเมื่อกี้คงแค่ตาฝาดไปมั้ง แถวนี้รถแทบไม่มีเลยคนก็น้อยมากแถมตอนนี้ก็มืดแล้วด้วย..คะ…คงไม่ใช่คนหรอกค่ะ” อึนจีพยายามพูดให้นาอึนสบายใจ (ใครเขาจะสบายใจกันแกร์ ชนคนเลยนะเว้ยชนคน =__= ) แต่ถึงตัวเองจะเป็นคนพูดเธอก็แน่ใจว่าเมื่อกี้ไม่ได้ตาฝาดและเมื่อกี้มันก็คนจริงๆ
“เราลงไปดูเถอะค่ะเพื่อความแน่ใจ” นาอึนบอกก่อนจะทำท่าเปิดประตูรถลงไปแต่ก็โดนอึนจีร้องห้ามไว้ก่อน
“นาอึนรอนี่แหหละ เดี๋ยวพี่ลงไปดูเอง” อึนจีบอกนาอึนให้รออยู่ในรถเพราะกลัวว่าถ้าเกิดเธอชนคนเข้าจริงๆแล้วนาอึนเห็นคงจะต้องกรี๊ดซะจนสลบแน่ กันไว้ก่อนเพราะยัยเด็กนี้ขวัญอ่อนซะด้วย
“ไม่เอาเค้าจะลงไปด้วย” อึนจีไม่ทันร้องห้ามนาอึนก็เปิดประตูรถลงไปซะแล้วจนเธอต้องรีบเปิดลงตามไปติดๆ อึนจีค่อยๆเดินไปยังหน้ารถช้าๆในใจเต้นตึกๆอยากตื่นเต้น(ตื่นเต้นทำไมไรท์ก็ไม่เข้าใจ อย่าใส่ใจเลยนะ) อึนจีเดินมาจนถึงหน้ารถพร้อมๆกับนาอึนที่ในตอนนี้กรี๊ดซะจนสติแตกไปแล้ว เพราะอะไรน่ะหรอก็เพราะว่าตรงหน้าทั้งสองนั้นมันคือคนจริงๆไงล่ะ อึนจีไม่รอช้ารีบเข้าไปเช็คดูว่าคนที่นอนอยู่ตรงพื้นนั้นยังหายใจอยู่ไหมทันที
“คุณ!! คะ…โบม!!” อึนจีร้องออกมาเสียงดังด้วยความตกใจก่อนจะไม่รีรอรีบช้อนตัวโบมีขึ้นมาแล้วพาไปนั่งที่เบาะหลังบนรถของเธอทันทีโดนมีนาอึนที่ตอนนี้สติกลับมาแล้วคอยประคองโบมีอยู่ นาอึนที่ยังพอควบคุมสติตัวเองได้อยู่ก็พยายามเช็คโบมีอยู่ตลอดเวลาว่ายังหายใจอยู่ไหมตลอดทางจนถึงโรงพยาบาล
โรงพยาบาลแห่งหนึ่งในโซล...
“คุณหมอค่ะเพื่อนฉันเป็นยังไงบ้างค่ะ แล้วเขาเป็นอะไรมากไหมค่ะ?” อึนจีรีบลุกไปถามคุณหมอทันทีที่เดินออกมาจากห้องฉุกเฉินอย่ารุกรีรุกรน
“ใจเย็นๆก่อนนะครับ ตอนนี้เพื่อนของคุณปลอดภัยดีครับไม่ได้รับปาดเจ็บอะไรมากอาจจะมีรอยฟกช้ำบ้างเล็กน้อย โชคดีนะครับที่คุณหยุดรถไว้ทันมันเลยแค่เฉียวๆเท่านั้นครับ” คุณหมออธิบายให้อึนจีเข้าใจและสบายใจมากขึ้น แต่ยังไงอึนจีก็ยังคงรู้สึกแย่อยู่ดีเพราะเธอเป็นคนขับรถชนโบมีถึงมันจะแค่เฉียวๆก็เถอะ
“แล้วตอนนี้ยังต้องตรวจอะไรอีกไหมค่ะ” คราวนี้เป็นนาอึนที่พูดถามคุณหมอแทนเพราะดูท่าอึนจีจะยังคงช็อกไม่หาย
“ตอนนี้ก็รอพยายามทำแผลให้คนไข้เสร็จก่อนครับ หลังจากนั้นเราก็จะต้องพาคนไข้ไปสแกนสมองครับ” คุณหมออธิบายให้นาอึนฟังจบก่อนจะขอตัวไม่ตรวจคนไข้คนอื่นต่อ นาอึนจึงพาอึนจีกลับไปนั่งที่เดิม อึนจีในตอนนี้เธออยู่ในสภาพที่อิดโรยน่าดูเธอคงจะรู้สึกแย่มากเลย
“ออนนี่ไหวไหมจะกลับคอนโดก่อนก็ได้นะ” นาอึนถามออกไปอย่างเป็นห่วง
“พี่อยากเข้าไปเยี่ยมโบมก่อน” อึนจีตอบสั้นๆก่อนจะนั่งเงียบไปอีกครั้ง
“งั้นเอาไปหาอะไรทานกันก่อนนะ กลับมาอีกทีคุณหมอคงจะตรวจเสร็จแล้ว” นาอึนแนะนำอึนจีเพราะอยากจะชวนคุยไม่อยากให้อึนจีนั่งเงียบแบบนี้ แต่อีกคนกลับส่ายหน้าบอกปฏิเสธ
“ออนนี่ไม่ทานข้าวไม่ได้นะค่ะ ไปกับค่ะไปหาอะไรทานกัน” นาอึนไม่พูดเปล่าพยายามดึงอึนจีให้ตามตัวเองมาแต่อึนจีก็ยังคงนั่งนิ่งไม่ไหวติงเช่นเดิม
“เธอไปเถอะพี่จะรอนี้แหละ” พูดสั้นๆอีกครั้งก่อนจะเงียบลงไป
“เห้อ~ ถ้าออนนี่ไม่ไปเค้าจะอดข้าวสองวันเลยคอยดู” ขู่อีกฝ่ายไปเพราะเธอรู้ว่าอึนจีคงไม่ปล่อยให้เธออดข้าวอย่างแน่นอน และก็เป็นไปตามแผนอึนจีเงยหน้ามาสนใจเธอแล้วก็ยอมลุกเดินตามเธอไปยังโรงอาหารของโรงพยาบาลแต่โดยดี
......................................................................
ไรท์มาต่อให้แล้วน้า อาจจะช่าไปนิด แต่งสั้นไปบ้าง ก็ย้วนๆให้หน่อยนะ
แต่งแย่แต่งไม่ได้เรื่องยังไงก็ติชมกันได้ตลอดเลยนะ
ช่วยตอดตามตอนต่อๆไปของไรท์ด้วยนะ T^T
ความคิดเห็น