คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : วันแรก #แก้ไขแล้ว
One.
เช้าที่สดใส “อื้อออออ” ซนนาอึนบิดขี้เกียจและตื่นขึ้นมาอย่างสดใส
เมื่อเธอลืมตาขึ้นมาก็พบกับจอง อึนจีเพื่อนร่วมห้องหรือที่รู้ๆกันในนามรูมเมทของนางฟ้าซน
ที่ในตอนนี้กำลังหลับอย่างไร้เดียงสา นาอึนนอนจ้องหน้าอึนจีแล้วเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ถึงอึนจีนั้นจะมีอายุมากกว่าเธอแต่ด้วยเหตุผลบางอย่างทำให้ทั้งสองเรียนปีเดียวกันแถมทั้งสองยังเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กแล้ว
…น่ารักชะมัดเลยยยย…
นาอึนบ่นในใจก่อนที่จะปลุกอึนจีให้ไปอาบน้ำเพื่อไปเรียนในวันเปิดภาคเรียน
“อึนจีออนนี่ค่ะ ตื่นได้แล้วจะสายแล้วนะ” ถึงทั้งคู่จะเป็นเพื่อนกันแต่ยังไงอึนจีก็มีอายุมากกว่าเธออยู่ดี
“รู้แล้วๆ ตื่นแล้วขออีก 5 นาทีนะ”
“ไม่เอาน่าาาา รีบๆลุกเดี๋ยวนี้เลยนะ” อึนจีที่ยังคงหลับต่อโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เธอช่างไม่รู้อะไรซะเลยว่านางฟ้าในคาบซาตานคนนี้กำลังคิดแผนอะไรอยู่
“จะไม่ยอมตื่นดีๆใช่ไหม ได้!” นาอึนพูดจบประโยคก็เดินไปหาอึนจีที่เตียงทันที เธอกระโดดขึ้นไปกอดอึนจีที่กำลังหลับอยู่ไม่ยอมปล่อย เธอพูดประโยคที่ทำให้จองอึนจีคนนี้ที่ไม่ว่าจะ ฝนตก ฟ้าผ่า ไฟดับก็ยังไม่ยอมตื่นง่ายๆ
“ถ้าออนนี่ไม่ยอมตื่น เค้าจะจูบออนนี่จนกว่าจะยอมตื่นเลย” อึนจีสะดุ้งขึ้นมาจึงทำให้หน้าของทั้งสองห่างกันไม่ถึงเซน นาอึนที่กำลังขำกับหน้าของอึนจีในตอนนี้เธอไม่รู้เลยว่าอึนจีกำลังนั้นหน้าแดงแบบสุดๆ
ตึ้งง!!
“โอ้ยยยยย” นาอึนตะโกนซะดังทั่ว
“ทำอะไรของเธอเนี่ย ตกใจหมดเลยรู้ไหม” อึนจีที่กำลังเทศนาอึนยาวเหยียด
โดยไม่ทันสังเกตนาฬิกาที่ตอนนี้เวลาปาไป 9 โมงเต็มๆ ทั้งคู่เมื่อเห็นเวลาก็รีบพากันอาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียนทันที ซึ่งโรงเรียนที่ทั้งคู่อยู่นั้นเป็นโรงเรียนสุดหรูชื่อดังและใหญ่ที่สุดในโซลนั้นก็คือ โรงเรียน AK school ซึ่งเป็นโรงเรียนที่จะเข้าได้เฉพาะลูกคุณหนูเท่านั้น หรือนอกซะจากคุณจะเป็นอัจฉริยะที่มาจากนอกโลกเพื่อมาสอบเข้าโรงเรียนแห่งนี้
…………………………………………………………………………………
กริ๊งงงงงงงงง!!
เสียงออดของโรงเรียนดังขึ้น
ทำให้นักเรียนรีบไปประชุมกันที่หอประชุมทันที ใช่วันนี้เป็นวันเปิดภาคเรียนใหม่ของโรงเรียนแห่งนี้ ซึ่งคนที่อยู่บนเวทีนั้นก็คือ พัค โชรง เธอเป็นผู้สืบทอดโรงเรียนแห่งนี้ซึ่งพ่อของโชรงที่ได้เสียชีวิตไปเมื่อ 2 ปีก่อนเธอจึงได้รับตำแหน่งดูแลโรงเรียนแห่งนี้พร้อมๆกับเรียนไปด้วย โชรงเป็นลูกคนเดียวแม่ของเธอนั้นได้ทิ้งเธอไปอยู่กับสามีใหม่ที่อเมริกา เธอจึงต้องรับภาระมาแต่ผู้เดียว
“สวัสดีค่ะนักเรียนทุกคนฉันพัค โชรงเป็นผู้ดูแลโรงเรียนแห่งนี้ค่ะ วันนี้เป็นวันเปิดภาคเรียนใหม่ยังไงก็ขอให้ทุกคนตั้งใจเรียนกันมากๆนะคะ ขอบคุณค่ะ” หลังจากจบประโยคทุกคนในหอประชุมก็ต่างปรบมือและกรี๊ดกร๊าดกัน ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมก็เพราะว่าโชรงนั้นเป็นหญิงที่ฮ็อตที่สุดในโรงเรียนแห่งนี้ ซึ่งเธอทั้งสวยรวยเก่งไปเสียทุกเรื่องเธอจึงได้รับโหวตว่าเป็นเจ้าหญิงแห่ง AK school
หลังจากโชรงได้เดินลงไปหลังเวที ซน นาอึน กับ จอง อึนจี ซึ่งเป็นประธานนักเรียนก็ได้ออกมากล่าวกฎให้กับนักเรียนใหม่ได้ฟังกัน และก็ได้กล่าวเชิญนักเรียนเข้าใหม่คนหนึ่งออกมา
“ต่อไปเราก็ขอเชิญนักเรียนที่สอบชิงทุนเข้ามาคนแรกของโรงเรียนเรากันนะคะ ขอเรียงปรบมือหน่อยค่ะ” ไม่มีเสียงปรบมือใดๆในหอประชุมตอนนี้ถูกความเงียบครอบงำซึ่งคนที่เดินออกมานั้นก็คือ ยุน โบมี หญิงสาวที่มีใบหน้าน่ารักเหมือนเด็ก ผมยาวสวย ซึ่งได้ดึงดูดสายตาจากผู้ชายไปได้เกือบทั้งหอประชุม
“เอ่ออ…สวัสดีค่ะฉันยุน โบมีค่ะยินดีทีได้รู้จักนะคะ ” เธอส่งยิ้มหวานให้กับทุกคนแต่ทุกคนกลับมีเสียงโห่มาให้ ส่วนใหญ่จะมาจากผู้หญิงด้วยกันซะมากกว่า ก็แน่ละนี่มันโรงเรียนของลูกคุณหนูนิ่ถ้าจะมีคนที่สอบชิงทุนเข้ามาก็ต้องจนสุดๆในสายตาลูกคุณหนูของโรงเรียนนี้ โบมียังคงยิ้มหวานต่อไปไม่หวาดกลัวสายตาที่ดูถูกของคนอื่น
“ย๊าาาา!! เงียบหน่อยไม่ได้หรอ” อึนจีที่ตอนนี้อารมณ์ถูกระเบิดออกมาแล้วเธอทำท่าจะกระโดดไปเตะก้านคอใครสักคนข้างล่างเวที แต่ดีที่นาอึนเข้ามาห้ามไว้ทัน
“เชิญต่อเลยค่ะคุณโบมี”
“ค่ะ..ตอนนี้ฉันก็อยู่ปีหนึ่งแล้วนะคะ ฉันก็จะตั้งใจเรียนให้มากค่ะและยังไงฉันก็ขอฝากตัวกับทุกคนด้วยนะคะ” เธอยังคงสิ่งยิ้มหวานให้กับทุกคนจนจบงาน
............................................................................
กริ๊งงงงงงง!!!
ออดพักเที่ยงดังขึ้นนักเรียนส่วนใหญ่ต่างพากันไปทานอาหารสุดหรูที่โรงอาหาร ไม่สิต้องเรียกว่าภัตคารห้าดาวย่อมๆก็ว่าได้ มีแต่โบมีคนเดียวที่เดินหลบฝูงชนออกมานั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ไกลห่างจากผู้คนเธอเปิดข้าวกล่องที่ทำมาจากที่บ้านนั่งกินคนเดียวอย่างเงียบสงบจน…
“ย๊า! ไม่รู้เรื่องอะไรเลยรึไง ก็บอกแล้วไงให้เอาเอกสารมาให้ฉันดูก่อน พูดแค่นี้ไม่รู้เรื่องหรออยากโดนไล่ออกอีกคนหรือไงห๊ะ!” เสียงที่ตะโกนโหวกเหวกโวยวายอยู่ด้านหลังต้นไม่ทำเอาโบมีตกใจจนต้องหันไปดู เธอนั่งมองร่างสูงที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่อย่างตั้งใจ จนร่างสูงนั้นหันมามองที่เธอ
ก่อนที่ร่างสูงจะกดวางสายโทรศัพท์แล้วเดินดุมๆมาที่เธอทันที
“นี่ไม่รู้หรือว่าแอบฟังคนอื่นคุยโทรศัพท์มันเป็นเรื่องเสียมารยาท” ร่างบางก้มหน้าไม่ยอมเงยทำให้ผมที่ยาวสลวยของเธอปกปิดใบหน้าเล็กนั้นไว้หมด
“ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะฉันขอโทษ” ร่างบางได้แต่ก้มหน้า
“แล้วอีกอย่างเวลาพูดคนกับอื่นให้มองหน้าด้วย” ร่างสูงนั้นเอามือไปจับที่คางของร่างบางอย่างแรงเพื่อให้เธอเงยหน้าขึ้นมา
“โอ้ยยย! ฉันเจ็บนะ” ร่างบางทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ทำเอาร่างสูงที่กำลังตกใจกับใบหน้าของร่างบางอยู่นั้น ถึงกับกระโดดถอยออกมาอย่าเร็ว
“ฉันขอโทษละกัน คราวหน้าก็อย่ามาแอบฟังคนอื่นคุยโทรศัพท์อีกล่ะ” ร่างสูงพูดจบก็เดินตรงไปทางอาคารเรียนทันทีทิ้งให้ร่างบางที่ทั้งงงทั้งเจ็บคางให้นั่งเอ๋ออยู่คนเดียว
“คนบ้าอะไรน่ากลัวชะมัน ” ถึงจะน่ารักก็เถอะ…..
……………………………………………………………………..
กริ๊งงงงงงงง!!!
ออดของเวลาเลิกเรียนทำให้นักเรียนที่นั่งเบื่อกับการเรียนอยู่นั้นถึงกับร้องเฮกันทั้งสายชั้น
“เฮ้ออออ~ ในที่สุดก็จบสักทีวันนี้สุดท้ายก็หาเพื่อนไม่ได้สักคน” โบมีที่กำลังบ่นกับตัวเองอยู่นั้น
“คุณยุน โบมีช่วยมาที่ห้องของผอ.
ด้วยค่ะ” จากเสียงประกาศนั้นทำเอาทุกคนเงียบกันหมดแถมยังมีเสียงซุบซิบนินทากันอีก
ก๊อกๆ ๆ
“ขออนุญาตค่ะ ขอเข้าไปนะค่ะ” โบมีเปิดประตูเข้าไปก็พบกับเก้าอี้ของผอ. ที่ตอนนี้กำลังหันหลังออกไปที่หน้าต่างบานใหญ่
“ขอโทษนะค่ะ คือไม่ทราบว่ามีธุระอะไรรึป่าวคะ” ร่างบางส่งยิ้มให้กับเก้าอี้ข้างหน้าแม้ในใจเธอจะกังวลอยู่ว่าเธอได้ไปทำอะไรผิดมาหรือป่าว
“คุณยุน
โบมีสินะ” เก้าอี้ที่ตอนนี้กำลังค่อยๆหันมาทำให้พบกับร่างสูงและใบหน้าที่คุ้นเคย ถึงจะเคยเจอกันแค่ครั้งเดียวหญิงสาวใจร้ายที่เจอกันตอนกลางวันนั่นเอง
“นี่เธอ!!” ร่าบางตกใจอย่างมากเมื่อเห็นหน้าของคนตรงหน้าถึงเธอจะยังไม่รู้จักเขาคนนั้นเลยก็ตาม
“ใช้คำไม่สภาพเลยนะสำหรับผอ.โรงเรียนแห่งนี้” ร่างบางถึงกับอ้าปากค้างเมื่อได้ยินคำพูดเมื่อกี้
“ผะ..ผอ. งั้นหรอทำไมไม่เห็นมีใครบอกฉันเลย”
“ก็ไม่น่าแปลกใจนะ ก็ตอนที่เธอมาฉันก็รีบไปธุระพอดีแถมวันเปิดภาคเรียนได้ข่าวว่าเธอยังมาสายเลยด้วยก็คงจะคาดกันตอนนั้นแหละ” ก็แหม่โรงเรียนบ้าอะไรใหญ่ซะป่าวแต่ให้แผนที่มาซะงงนี่สิ ยังไงฉันก็ไม่ผิดย่ะ
“ยังไงก็ขอโทษค่ะ -_- แล้วนี่มี ธุ-ระ อะไร มิ-ทราบ คะ” ร่างบางพูดเน้นคำบ่งบอกให้ว่าเธอเริ่มหงุดหงิด
“อย่าเพิ่งหงุดหงิดไปหน่อยเลยน่าาา”
“ฉันป่าวหงุดหงิดค่ะ แล้วตกลงมีอะไรคะ”
“มาเป็นแฟนฉัน” สิ้นเสียงหลังจากนั้นทุกอย่างก็ถูกครอบงำไปด้วยความเงียบ
“ห๊าาา!? คุณพูดอะไรของคุณฉันยังไม่รู้จักคุณเลยด้วยซ้ำ” นั่นสิแม้แต่ชื่อเสียงเรียงนามของอีกคนเธอยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ
“หว่าแย่จัง สอบเข้ามาแท้ๆแต่ไม่รู้จักฉันเนี่ยนะเสียใจจริงๆ” โชรงทำท่าน้อยใจอย่างหน้าหมั่นไส้
“ขอโทษนะค่ะที่ไม่รู้จัก -_- ก็ฉันโดนบังคับให้สอบเข้านิ่ค่ะ”
“เอาเถอะๆฉันพัค โชรงเจ้าของโรงเรียนแห่งนี้ยินดีที่ได้รู้จัก”
“ค่ะฉันยุน โบมียินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ” แล้วนี่ฉันจะแนะนำตัวกลับทำไมเนี่ย
“เอาล่ะตอนนี้เราก็รู้จักกันเป็นทางการแล้วนะ ตกลงว่าไง”
“อะไรว่าไงคะ? ถ้าเรื่องเมื่อกี้ตกลงว่าไม่ค่ะ”
“ทำไมล่ะฉันไม่ดีพอหรือไงฉันทั้งสวยรวยเก่งแถมฉลาดอีกนะ”
“คือว่านะคะ ฉันยังไม่รู้จักคุณดีพอแถมเราเพิ่งพบกันครั้งที่สอง แล้วใครจะไปตอบตกลงเป็นแฟนกับคนที่ไม่รู้จักละคะ”
“ก็เธอไงล่ะ ตอบตกลงมาเหอะน่าไม่ต้องอายยังไงเธอก็ต้องตอบตกลงอยู่แล้ว”
“ทำไมฉันจะต้องตอบตกลงด้วยละคะ มันไม่มีเหตุผลเอาซะเลยคุณมีแผนอะไรรึป่าวบอกฉันมาเถอะ” ร่างบางที่เริ่มโวยวาย และร่างสูงก็เริ่มที่จะเอือมระอากับการแสดงละครน้ำเน่านี้แล้ว
“เห้อออ~ เธอนี่น่าเบื่อจริงๆเลย เอาล่ะฉันจะบอกความจริงให้นะ” ร่างบางตอนนี้ตั้งใจฟังแบบสุดๆ
“ก็แบบว่าพ่อฉันท่านบอกว่าถ้ามีใครหน้าไหนกล้าสอบชิงทุนเข้ามาให้ฉันดูแลเขาคนนั้นให้ดีแบบสุดๆก็แค่นี้แหละไม่มีอะไรมาก”
“……..” ไม่มีการตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก
“เป็นอะไรของเธอเงียบทำไม”
“ฉันแค่ไม่เข้าใจเหตุผลของพ่อคุณ เขาคิดอะไรอยู่กันฉันแค่มาเรียนเท่านั้นนะไม่ได้จะไปออกรบหรืออะไรที่จะต้องมีคนมาคอยดูแล” ร่างบางที่ตอนนี้อารมณ์ถึงขีดสุดโดยไร้สาเหตุ(?)
“นั่นน่ะสิฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน เอาเป็นว่าเธอต้องมาคบกันฉันเพื่อนความปลอดภัยของเธอ”
“ไม่ค่ะ!!” ร่างบางยังยืนยันคำเดิม
“เธอแน่ใจนะ”
“แน่ค่ะ ลาก่อนค่ะ” พูดจบร่างบางก็เดินออกมาจากห้องไป แล้วกลับไปที่ห้องเรียนของตนเอง ร่างบางคิดในใจระหว่างเดินไปที่ห้องเรียน
…ทำไมต้องมาดูแลกันด้วยโรงเรียนนี้มันมีอะไรงั้นหรอ หรือว่าจะมีปีศาจออกมาตอนกลางคืนนะคงไม่ใช่…
“อ๊ายยย….อื้ออ อี้..” เสียงของร่างบางที่ในตอนนี้ถูกมือของใครสักคนปิดไว้แล้วเอาถุงดำมาครอบหัวและลากพาเธอไปไหนก็ไม่มีใครรู้
“โยนมันลงไปเลยไหมพี่” เสียงของใครบางคนพูดขึ้นในขณะที่ร่างบางกำลังดิ้นอย่างสุดขีด
“จะรออะไรล่ะ ขอให้ไปทัวร์นรกอย่างมีความสุขนะยุน โบมี”
ตู้มมม!!
“ไปกันเถอะ” นั่นคือเสียงสุดท้ายที่ร่างบางได้ยิน
…นี่ฉันจะตายแล้วจริงๆนะหรอแล้วทำไมต้องมาตายในสระน้ำของโรงเรียนบ้านี่ด้วยนะ ขอตายอย่างมีความสุขไม่ได้หรอก่อนตายก็อยากจะกินขิงอร่อยๆก่อนฮรืออ…
ตู้มม!
…นั่นใครน่ะจะมารับฉันไปสวรรค์ซินะ… สติเธอเริ่มดับลง
“นี่ยุน โบมี!!” นั่นเสียงใครกันหรือว่าจะเป็นนางฟ้า นั่นสินะเราตายไปแล้วจริงๆสินะ
“นี่เธอตื่นมาสิตื่นนนน! อย่าเพิ่งตายนะตื่นมาก่อน!!” แอ๊กก แฮ่กก เสียงสำลักน้ำของร่างบางที่ตอนนี้ได้สติขึ้นมาแล้ว
“นี่เธอตั้งสติไว้นะ ฉันจะพาไปโรงพยาบาล” ร่างบางแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองว่าคนตรงหน้าเธอนี่คือโชรงที่ตอนนี้ตัวเปียกปอนไปหมด ร่างบางดูสถานการณ์ตอนนี้แล้วเรียบเรียงเอาว่าโชรงคงกระโดดน้ำลงไปช่วยเธอ
“เธอช่วยฉันขึ้นมาหรอ”
“ก็ใช่นะสิยัยบ๊อง ตอนนี้มีแค่เราสองคนแล้วจะมีใครที่ไหนไปช่วยเธอได้นอกจากฉัน” ร่างบางที่ตอนนี้ทั้งตกใจและกลัวในตอนนี้มากกำลังปล่อยโฮออกมา
“นี่เธอเป็นอะไรน่ะ อย่าร้องไห้สิมันไม่น่ารักนะรู้ไหม” ร่างบางเอาแต่ร้องไห้ไม่ยอมพูดอะไรทำให้ร่างสูงต้องกอดเธอไว้แน่นจนร่างบางหยุดร้องไปในที่สุด
โรงพยาบาลดังแห่งหนึ่งในโซล…
“เชิญญาติคุณยุน โบมีช่วยเซ็นเอกสารตรงนี้ด้วยค่ะ” นางพยาบาลที่เดินถือเอกสารเข้ามาในห้องผู้ป่วย VIP
“ค่ะ...เดี๋ยวฉันไปเซ็นเอกสารแปบนึงนะ” ร่างบางพยักหน้าให้กับร่างสูงที่ตอนนี้กำลังเดินไปหานางพยาบาล ก่อนที่ร่างบางนั้นจะเริ่มร้องไห้ออกมาอีกครั้ง
“เฮ้ยยย! นี่เธอจะร้องไห้ทำไมอีกเนี่ย” ร่างสูงที่รีบเซ็นเอกสารและวิ่งกลับมาหาร่างบางทันที
“ก็ฉัน…ฉันกลัวนี่นาา ฮรือออออ”
“มานี่ๆ ไม่กลัวนะโอ๋ๆอย่าร้องเลยนะ” ร่างสูงกอดร่างบางไว้แน่นเพราะกลัวว่าเธอจะร้องหนักกว่าเดิม
“เธออย่าทิ้งฉันไปนะ ฉันกลัวว่าพวกนั้นจะกลับมาอีก”
“โอเคๆ คืนนี้ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอนะนอนซะนะเด็กดี” ร่างสูงปลอบร่างบางที่ในตอนนี้หยุดร้องไห้แล้วให้นอนซะเพราะเธอคงเหนื่อยมามากแล้ว และในที่สุดร่างบางก็หลับไปเหลือแต่ร่างสูงที่ตอนนี้นั่งลูบหัวร่างบางที่หลับอยู่อย่างอ่อนโยน
“ฉันจะอยู่ข้างเธอเองนะ” ร่างสูงยิ้มและพูดมันออกมาอย่างน่ารักพร้อมกับจูบลงที่หน้าผากของร่างบางอย่างอ่อนโยน ก่อนที่ร่างสูงจะหลับไปในที่สุด…
..................................................
อย่ามัวแต่อ่าน
คอมเม้นกันบ้างแพนด้าโกรธแล้วนะ
ความคิดเห็น