คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ความรักหรอ
Nine.
แสงแดดในวันอาทิตย์สอดส่องผ่านเข้ามาทางหน้าต่างบานเล็ก แยงเข้ากับใบหน้าขาวๆของพัค โชรงที่นอนขดตัวอยู่บนโซฟาด้วยความหนาว เพราะตั้งแต่เมื่อคืนเธอนั้นไม่ได้กลับบ้านตัวเองไม่ซิต้องเรียกว่าไม่ยอมกลับซะมากกว่า ไม่รู้ว่าด้วยความเป็นห่วง หวง ยุน โบมีเธอจึงตัดสินใจนอนที่คอนโดของอึนจีและนาอึนมันซะเลย
“หาวววว~” โชรงลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจไล่ความง่วงก่อนจะลุกออกไปยังห้องครัว เธอเปิดตู้เย็นโดยไม่ได้รับอนุญาตก่อนจะคว้านมกล่องเล็กออกมาดื่มรวดเดียวจนหมด โชรงที่ทำตัวตามสบายเหมือนกับกำลังอยู่บ้านของตนเองไม่มีผิด
“สายป่านนี้แล้วทำไมยัยพวกนั้นยังไม่ตื่นอีกนะ เด็กจริงๆเลย” ขว้างกล่องนมลงถังขยะแล้วก็บ่นเจ้าของบ้านที่ยังคงนอนไม่ยอมตื่น ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่อที่จะล้างหน้าไล่ความง่วงให้หมดไปอีกรอบ
ก๊อกก แกร๊กก..
โชรงเปิดประตูห้องน้ำเข้าไปอย่างง่วงๆและมึนๆ แต่ทะว่าสิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าของเธอนั้นกลับทำให้เธอตื่นโดนไม่ต้องสัมผัสน้ำแม้แต่หยดเดียว เพราะสิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าของเธอนั้นก็คือร่างที่เปลือยเปล่าของยุน โบมีนั้นเอง ร่างสูงตกใจกับเกตุการณ์ตรงหน้าจนรีบเอามือปิดตาของตัวเองแทบไม่ทัน ส่วนร่างบางก็รีบคว้าชุดคลุมอาบน้ำมาใส่ทันทีก่อนที่จะปล่อยเสียงสูงทรงพลังออกมา
“อ๊ายยย!! อุ…”
“เงียบๆซิ!ยัยกอรินล่า จะกรี๊ดทำไม” ร่างสูงรีบวิ่งเข้าไปปิดปากร่างบางก่อนที่เสียงกรี๊ดนั้นจะปลุกคนอื่นๆที่หลับอยู่ให้ตื่นขึ้นมาเห็นเหตุการณ์นี้แล้วจะตีความไปว่าเธอนั้นเป็นโรคจิตไปซะก่อน
“ย๊า! แล้วใครให้เธอเข้ามาแบบนี้ล่ะ อุบ!฿$^*!!” ร่างบางปัดมือร่างสูงออกก่อนจะตะโกนใส่เสียงดังแต่ร่างสูงก็นำมือนั้นกลับไปปิดปากเธออย่างเดิม
“เงียบๆซิ ฉันจะปล่อยเธอแต่อย่าเสียงดังเข้าไจ๊!?” พูดบอกปนสั่งก่อนจะปล่อยมือเรียวของตัวเองออกจากปากร่างบางอีกครั้ง
“เธอจะเข้ามาทำไม ไม่รู้ไงว่ามีคนเข้าห้องน้ำอยู่” ร่างบางลดระดับเสียงของตัวเองลง
“ก็เธอนั้นแหละที่ไม่ยอมล็อคกอนประตูเอง แล้วอีกอย่างนะทุกส่วนของเธอฉันก็เห็นมาหมดแล้วไม่ใช่ไง” พูดพรางทำหน้าทะเล้นใส่ร่างบาง ในตอนนี้ร่างบางหน้าที่เริ่มขึ้นสีด้วยความโมโหและอายในเวลาเดียวกัน ร่างบางพุ่งเข้าไปจะไปต่อยปากของร่างสูงแต่ก็พลาดท่าเพราะร่างสูงที่ทั้งแข็งแรงและไวกว่าเป็นไหนๆ
“โอ๊ยย!” ร่างบางร้องออกมามือถูกร่างสูงจับล็อคข้อมือไว้ ทำเอาร่างสูงตกใจเพราะเธอนั้นจับข้อมือของอีกฝ่ายไม่แรงมากขนาดนั้นสักหน่อย
“นี่เธอ…” ร่างสูงคลายมือที่จับข้อมือของร่างบางออกก่อนจะดึงชุดคลุมของร่างบางลงมาเพียงไม่มากเผยให้เห็นรอยช้ำขนาดใหญ่ที่กลางแผ่นหลังของร่างบาง ‘นี่คงจะเป็นรอยช้ำที่อึนจีเล่าให้ฟังเมื่อวานซินะ ไม่คิดเลยว่ามันจะเป็นขนาดนี้ใครมันมาทำกับเธอได้นะยุน โบมีฉันไม่ปล่อยมันไว้แน่’ ยิ่งคิดว่าใครเป็นคนทำมันก็ยิ่งโมโหและแค้นใจ
“ย๊า! จะมาดึงชุดคลุมคนอื่นเขาทำไมบ้าไง!!” ร่างเล็กสะบัดตัวออกจากร่างสูงก่อนจะมาจัดระเบียบชุดคลุมของตัวเองอีกครั้ง
“เธอเจ็บมากไหน แผลนั่น..” สายตาของร่างสูงที่ดูอ่อนโยนกว่าตอนแรก มันแสดงให้เห็นถึงความห่วงใยที่ร่างสูงมีต่อร่างบางอย่างเต็มเปรี่ยมแต่มันก็ขึ้นอยู่กับว่าอีกฝ่ายนั้นจะรับรู้หรือไม่
“ไม่จำเป็นต้องตอบ!” พูดจบก็เดินออกจากห้องน้ำไป ส่วนร่างสูงก็ได้แต่ทำหน้าเศร้าๆมองตามหลังร่างบางที่เดินออกไป
เวลาผ่านไปในที่สุดนาอึนและอึนจีก็ตื่นจากห้วงนิททราสักที
“กว่าจะตื่นได้นะ ทำไมไม่ตื่นซะพรุ่งนี้เลยล่ะ” โชรงที่นั่งดูทีวีอยู่เมื่อเห็นทั้งสองเดินออกมาจากห้องนอน เธอก็เริ่มทำการยั่วโมโหทันที
“มานอนบ้านคนอื่นแล้วยังจะปากมากอีกนะ ดีแค่ไหนแล้วที่ฉันไม่เรียก รปภ. ให้มาลากเธอออกไป” นาอึนตอบกลับอย่างหัวเสีย คนอุส่าตื่นมาอย่างมีความสุขแต่ก็ดันมาเจอไอ้ลูกพี่ลูกน้องปากเสียนี่ซะได้
“เหอะถึงจะเรียกมาฉันก็ไม่กลัวหลอก แน่จริงก็เรียกมาดิ๊!” พูดอวดพร้อมท้าทายให้อีกฝ่ายเรียก รปภ. มาและจะมีหรอที่คนอย่างซน นาอึนจะไม่รับท้านั้นเธอเดินตรงไปยังโทรศัพท์ที่ตั้งอยู่บนเคาเตอร์ก่อนจะลงมือกดเบอร์ของใครสักคน
“เอ่อขอโทษนะค่ะ ช่วยเรียก รปภ. มาที่ห้อง 203 ด้วยนะค่ะ…ค่ะ…ขอบคุณค่ะ” พูดจบก็วางสายโทรศัพท์ลงก่อนจะมองไปยังโชรงที่นั่งขมวดคิ้วมายังเธออย่างสงสัย
“โทรหาใครหรอนาอึน?” อึนจีที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำก็ถามขึ้น
“ก็โทรหา ร!ป!ภ! ยังไงล่ะ” พูดดังและเน้นอย่างตั้งใจ เพราะต้องการให้คนที่นั่งขมวดคิ้วอยู่บนโซฟาร้อนใจเล่น
“ย๊า! ยัยซน นาอึนนี่เธอ..” โชรงวีนแตกเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายเอาจริง
“หึหึ ก็ท้ามาเองนี้ค่ะขุ่นพี่” นาอึนทำเป็นเล่นเสียงใส่โชรง แล้วมีหรอคนอย่างพัค โชรงจะอยู่เฉยๆ โชรงลุกจากโซฟามาก่อนจะเริ่มเล่นวิ่งไล่จับกับนาอึนซึ่งก็มีผู้ที่ยืนมองเห็นการณ์นั้นอยู่เงียบๆ ซึ่งก็คืออึนจี
“พี่น้องคู่นี้พอเล่นอะไรแบบนี้ก็น่ารักดีแฮะ” อึนจีพูดออกมาเบาๆเมื่อเห็นความน่ารัก(?) ของสองพี่น้องที่ไม่ค่อยจะถูกกันสักเท่าไหร่ ก่อนจะเดินเข้าไปในอีกห้องเพื่อปลุกโบมีที่คาดว่าน่าจะยังไม่ตื่น
“อ่าวโบมตื่นแล้วหรอ ทำไมไม่ออกไปข้างนอกละ?” อึนจีเดินไปนั่งข้างๆโบมีบนเตียงที่ในตอนนี้กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์มือถืออย่างเมามันส์
“ฉันอยากอยู่ในนี้มากกว่าอ่ะ” โบมีตอบอึนจีไปแต่สายตาก็ยังคงไม่ละไปจากเกมส์ในโทรศัพท์เลย
“ฉันว่าออนนี่เขาคงจะรอกลับพร้อมโบมเลยมั้ง”
“จะรอทำไมกลับๆไปได้แล้ว” โบมีพรึมพรำออกมากับตัวเอง
“นี่โบมฉันขอถามอะไรหร่อนได้ไหม” อึนจีที่เงียบไปสักพักก็ถามขึ้น
“หืออะไรหรอ ถามมาซิ” โบมีตอบกลับแต่ก็ยังคงเล่นเกมส์ต่อไป
“โบมกับโชรงออนนี่เป็นอะไรกันหรอ?” คำถามของอึนจีดึงดูดความสนใจจากโบมีจนได้ เพราะในตอนนี้ดบมีเลิกสนใจเกมส์ที่อยู่ในมือของตนแล้วเงยหน้าขึ้นมามองหน้าอึนจีแทน
“ทำไมอึนจีถามงั้นล่ะฉันกับโชรงเราก็เป็นแค่รุ่นพี่รุ่นน้องกันไง”
“แต่เท่าที่ฉันสังเกตุโชรงออนนี่เขาคงจะไม่ได้คิดแบบเดียวกันกับโบมหรอกนะ” อึนจีตอบโบมีกลับและนั้นทำให้โบมีขมวดคิ้ว งง กับสิ่งที่อึนจีพูดออกมา
“ทำไมอึนจีคิดงั้นล่ะ?”
“ฉันเห็นแววตาที่โชรงออนนี่เวลาที่มองโบมแล้ว มันเหมือนกับสายตาที่ฉันมองโบมแต่ก่อนเลย สายตาที่ไว้ใช้มองคนที่เรารัก”
“รักหรอ? เหอะคนแบบนั้นฉันว่าคงจะไม่รู้จักความรักหรอกนะ อึนจีอย่ามาพูดเรื่องนี้เลยฉันไม่อยากได้ยินชื่อเขาคนนั้น” โบมีที่อยู่ๆก็อารมณ์ขึ้นซะงั้นทำเอาอึนจีตามอารมณ์เธอไม่ทันเลยจริงๆ
“โอเคๆฉันไม่พูดแล้ว แต่โบมอย่าทำแบบนี้ซิฉันตกใจนะอยู่ก็พูดตะคอกซะงั้น -3-”
“ขอโทษพอดีมันลืมตัว ว่าแต่อึนจี…เค้าหิวข้าวง่าาา” โบมีทำเสียงร้องเหมือนเด็กก่อนจะเอามือไปกุมท้องที่ตอนนี้มันเริ่มร้องคำรามเป็นเสียงสัปหลาด(?) ที่เหมือนกำลังหิวโหยเป็นอย่างมาก
“นั้นซิตอนนี้มันก็สายมากแล้วด้วยงั้นเดี๋ยวเราออกไปหาไรทานข้างนอกแล้วกันนะ เดี๋ยวฉันออกไปบอกนาอึนก่อนโบมก็รีบๆตามออกมานะ” อึนจีพูดบอกโบมีก่อนที่จะพาตัวเองออกไปข้างนอกห้อง เหลือแต่โบมีที่ยังคงนั่งคิดถึงคำพูดของอึนจีอยู่แต่สุดท้ายมันก็ถูกขัดด้วยเสียงคำรามปีศาจ(?)
....................................
ขอโทษน้าที่ไรท์หายไปซะนาน แต่จะพยายามมาต่อให้จบนะ
สัญญาจะแต่งให้จบ จะไม่ทิ้งให้ร้าง
ไรท์พยายามพัฒนาการแต่งของตัวเองอยู่ T^T
บางทีไรท์อาจจะแต่งแย่บ้างนะยังไงก็ติชมกันได้
อ่านไม่เข้าใจไม่รู้เรื่องก็คอมเม้นบอกกันได้น้าาาาาาา
ความคิดเห็น