คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ฉันจะปกป้องเธอเอง
Six.
โครม! เสียงปาแจกันใส่กำแพงที่ดังมาจากห้องนั่งเล่น ซึ่งคนที่อยู่ในนั้นก็คือพัค โชรง
“ทำไมพวกเธอถึงไม่รู้ว่าโบมีไปไหน”
“ขอโทษนะค่ะคุณหนู พวกเราไม่ทราบจริงๆ” เสียงของแม่บ้านคนหนึ่งพูดขึ้น
“ขอโทษแล้วจะหายไหม อยากโดนไล่ออกหรือไง”
“จะโวยวายทำไมก็แค่คนคนนึงหาย” นาอึนที่เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับอึนจีหลังจากได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย
“ทำไมเราไม่ลองไปดูโรงเรียนก่อนล่ะ โบมอาจจะอยู่ที่โรงเรียนก็ได้นะ” อึนจีพูดเสริมนาอึนอย่านิ่งๆ แต่แท้จริงแล้วในใจเขาตอนนี้แทบระเบิดออกมาแล้ว
“’งั้นไปเตรียมรถเร็วซิรออะไรละ เร็ว!” โชรงที่รีบหันไปสั่งแม่บ้านแล้ววิ่งขึ้นไปเปลี่ยนชุดทันที
………………………………………………………………
โรงเรียน AK school….
“ยุน โบมี!!” เสียงโชรงที่ตะโกนเข้าไปในห้องเรียนของโบมีซึ่งนั้นสามารถทำให้ทุกคนในห้องเกิดความสนใจอยู่ไม่น้อย หลังจากที่โชรงตะโกนเรียกชื่อของโบมีไปพร้อมกับกวาดสายตาหาเจ้าของชื่อทันที….แต่ก็ไม่พบเธอ
“เอ่อรุ่นพี่มาหาโบมีหรอค่ะ” เด็กนักเรียนหญิงคนหนึ่งพูดขึ้น
“ใช่ แล้วโบมีอยู่ไหนบอกฉันเร็ว”
“คือเธอยังไม่มาโรงเรียนเลยค่ะ”
“แล้วเธอบอกไหมว่าไปไหน”
“ไม่ค่ะเธอไม่ได้ติดต่อมาเลย”
หลังจากฟังนักเรียนคนนั้นพูดจบโชรงก็เดินออกมาทันที ‘เธอไปไหนของเธอนะยุน โบมี’ ในตอนนี้คิ้วของโชรงขมวดเข้าหากันจนแทบจะผูกโบได้อยู่แล้ว
เวลาผ่านไปโชรงไม่มีอารมณ์ที่จะทำอะไรเลย เธอได้แต่เป็นห่วงโบมีจนถึงเวลาพักเที่ยงฮายองที่เพิ่งมาเรียนวันแรกก็ให้โชรงพาไปทานข้าวและเดินชมโรงเรียน
“ออนนี่ฟังอยู่รึป่าวค่ะ” ฮายองพูดขึ้นหลังจากที่เห็นโชรงเหม่อมาสักพัก
“อ่อฟังซิ ทำไมหรอ”
“ก็ออนนี่เอาแต่เหม่อไม่สนใจฮายองเลยกำลังคิดอะไรอยู่ค่ะ”
“ก็ป่าวนี้ฉันก็ฟังเธออยู่ตลอดแหละน่า”
“อ้อหรอค่ะ” ฮายองที่ทำเสียงไม่เชื่อเล็กน้อยก่อนจะมองโชรงด้วยสายตาแปลกๆ
“อะไรมองแบบนั้นทำไม ไม่เชื่อหรอ”
“เชื่อค่ะเชื่อ ว่าแต่วันนี้ทำไมโบมีออนนี่ถึงไม่มาละค่ะ”
“ฉันจะไปรู้ไหมฉันไม่ใช่โบมีนะ”
“ออนนี่ชอบพี่โบมีรึป่าวค่ะ” จู่ๆฮายองก็ถามคำถามที่ทำให้โชรงชะงักอยู่ไม่น้อยก่อนที่จะตอบออกไป
“จะบ้าหรือไงใครจะไปชอบลง ชอบลงก็บ้าแล้ว”
“งั้นฮายองขอนะ ฮ่าๆ” ฮายองพูดพลางเดินต่อไปทิ้งให้โชรงที่หยุดเดินนั้นอึ้งอยู่ไม่ใช่น้อย
“ออนนี่รีบๆเดินมาซิค่ะ ฮายองอยากดูโรงเรียนต่อ” ฮายองที่หันมาเรียกโชรงหลังจากที่เธอไม่ยอมเดินมาสักที และโชรงก็พยักหน้าเล็กน้อยก่อนที่จะเดินพาฮายองชมโรงเรียนต่อ
……………………………………………………
กริ๊งงงงงงงงงงง
เสียงของออดเลิกเรียนเหมือนเป็นเสียงสวรรค์สำหรับใครหลายๆคนในโรงเรียนแห่งนี้
“ออนนี่เราจะไปร้านเค้กกันไปด้วยกันนะค่ะ” เสียงของฮายองที่วิ่งเข้ามาให้ห้องเรียนของโชรง ที่ในตอนนี้เธอกำลังเก็บของใส่กระเป๋านักเรียนอยู่
“อื้อรอแปบนะ” โชรงตอบฮายองกลับเพียงสั้นๆ
………………………………………….
ณ ร้านเค้กแห่งหนึ่ง…
“จะกินอะไรกันดีเดี๋ยวฉันสั่งให้เอง” ฮายองกล่าวขึ้นหลังจากที่มาถึงร้านเค้ก
“เห็นหน้ายัยนี้แล้วฉันกินไม่ลง” โชรงมองไปยังนาอึนที่ยืนข้างๆอึนจีและนัมจู
“ฉันมากกว่าไหมที่ควรกินไม่ลง” โชรงตอบกลับนาอึนด้วยความโมโห
“อย่าทะเลาะกันซิค่ะ ฮายองอุส่าพามาทานของอร่อยๆ” ฮายองที่กำลังยืนสั่งอยู่นั้นก็หันหน้ามาหาทั้งสองแล้วทำหน้าอ้อนๆใส่ ก่อนที่ทั้งสองจะหยุดทะเลาะกัน
หลังจากที่ทุกคนทานเค้กกันเสร็จก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
“ฉันขอตัวไปรับโทรศัพท์ก่อนนะ” นัมจูที่ก้มมองมือถือแล้วก็รีบขอตัวไปรับโทรศัพท์ทันที
“อื้อเชิญเลย” หลังจากที่ฮายองพูดจบนัมจูก็รีบวิ่งออกไปโทรศัพท์นอกร้านทันที
“ฉันจะออกไปเดินเล่นสักหน่อยนะ” จู่ๆโชรงก็พูดขึ้นหลังจากที่นัมจูออกไปรับโทรศัพท์
“อย่าไปไหนไกลนะค่ะออนนี่” ฮายองพูดกับโชรงก่อนที่โชรงจะลุกออกไป
“พูดอย่างกับฉันเป็นเด็กไปได้”
“ก็น้องที่แสนน่ารักคนนี้เป็นห่วงหนิ่ค่ะ”
โชรงทำหน้าหนักใจกับน้องตัวเองก่อนที่จะเดินออกไปนอกร้าน พอออกมาโชรงก็พบกันนัมจูที่ยืนคุยโทรศัพท์อยู่แต่ก็ไม่ได้สนใจก่อนจะเดินออกไปอีกทางแต่ก่อนที่เธอจะก้าวเดินก็ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินชื่อของ ‘ยุน โบมี’
“อื้มโบมไม่ต้องห่วงนะเดี๋ยวฉันก็กลับแล้ว จ๊ะๆบาย” นัมจูกดวางสายโทรศัพท์ก่อนที่จะหันหลังกลับมาก็พบกับโชรง
“อะ..อ่าวโชรงออนนี่มานอนแล้วหรอค่ะ” นัมจูหน้าซีดนิดหน่อยเมื่อเห็นโชรง
“อ้อเพิ่งมาเมื่อกี๊เองว่าแต่คุยกับใครหรอ” โชรงแกล้งถามนัมจูทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าปลายสายนั้นคือใคร
“อ้อเพื่อนค่ะ มันโทรมาถามเรื่องงานนิดหน่อย”
“อ้อหรอ งั้นรีบเข้าร้านเถอะพวกนั้นอยากกลับจะแย่อยู่แล้ว” นัมจูพยักหน้าให้กับโชรงก่อนที่ทั้งคู่จะพากันเข้ามาในร้าน
“มาแล้วหรอกลับกันเลยไหม” อึนจีพูดแทนนาอึนและฮายองที่นั่งเล่นมือถืออยู่
“ฉันขอกลับเองนะ พอดีว่ามีธุระที่อื่นอีกหน่ะ” นัมจูพูดตอบอึนจี
“นัมจูเดี๋…” ไม่ทันที่ฮายองจะรั้งนัมจูไว้ทันเธอก็วิ่งออกไปแล้ว
“งั้นพวกเราก็กลับกนัเลยแล้วกันนะ” อึนจีพูดขึ้นอีกครั้ง
“ฉันก็มีธุระ” โชรงพูดจบก็เดินออกไปอีกคน ทิ้งไว้แต่ความสงสัยของทุกคน
……………………………………………………………
บ้านของนัมจู…
“โบมวันนี้ทานอะไรดี” นัมจูพูดถามโบมีที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะอาหาร
“อะไรก็ได้ค้าาาา” โบมีตอบกลับไปเหมือนกับเด็ก
“โอเคอะไรก็ได้นะ”
ผ่านไปสักพักก็มีอาหารเรียงรายอยู่บนโต๊ะอาหารเต็มไปหมด
“โอโห้! นัมจูนี่ไม่เยอะไปหรอ” โบมีที่ทำตาโตให้กับอาหารตรงหน้า
“ไม่เยอะหลอกก็โบมบอกว่ายังไม่ได้ทานอะไรเลยนิ่ แค่นี้หมดอยู่แล้วใช่ไหมละฮ่าๆ”
“เว่อร์ฉันกินไม่เยอะขนาดนั้นหลอก” พูดจบโบมีก็เริ่มลงมือกินอาหารตรงหน้าทันที ถึงปากจะบอกว่ากินไม่หมดแต่สุดท้ายแล้วเธอก็เก็บอาหารตรงหน้าซะเรียบ
“ไหนๆบอกว่าไม่หมดงายยยย” นัมจูแกล้งแหย่โบมีเล่นที่เธอกินหมด
“ก็..ก็คนมันหิวนี่อย่ามาล้อเซ้” โบมีทำหน้าอายๆเล็กน้อยก่อนที่จะเก็บจานไปล้าง
“มานี่เดี๋ยวฉันช่วย” นัมจูเดินเข้ามาช่วนโบมีเก็บจานไปล้าง ทั้งสองดูมีความสุขกันมากจนมีคนมากดออดหน้าบ้านของนัมจู
“เดี๋ยวฉันไปดูเองนะ” โบมีที่เช็ดมือของตัวเองก่อนจะเดินออกไปเปิดประตูดูว่าใครมา ซึ่งเมื่อเธอเปิดประตูออกก็พบกับคนที่เธอคุ้นเคยดีนั้นก็คือ ‘พัค โชรง’ คนที่เธอไม่อยากจะเจอมากที่สุดในเวลานี้
ย้อนกลับไปเมื่อสองชั่วโมงก่อน…
“ฉันก็มีธุระ” โชรงวิ่งออกจากร้านเค้กไปโบกแท็กซี่และตามนัมจูไปจนถึงบ้านของนัมจู โชรงเดินไปยังบ้านของนัมจูที่หลังไม่โตมากนักและเธอได้มองผ่านกระจกในบ้านเข้าไปก็พบกับผู้หญิงที่เธอทำให้เธอกระวนกระวานอยู่ในหัวใจ ‘ยุน โบมี’ โชรงยืนมองโบมีกับนัมจูพูดคุยกันอย่างสนิทสนมเธอเกิดคำถามในใจมากมายว่าทั้งสองเป็นอะไรกัน จนสุดท้ายเธอก็อดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปกดออดแล้วถามทั้งสองตรงๆ
อ๊อดๆ…อ๊อดๆๆ..
“ใครค่ะ” โบมีประตูออกมาก็พบกับโชรงที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอ
“ไง ไปไหนทำไมไม่บอกกันก่อนละ” โชรงพูดทักโบมีไปแต่รู้สึกโบมีจะยังคงช็อคอยู่
“ใครมาหรอโบ..” นัมจูที่เดินมาดูเมื่อเห็นโบมียังไม่กลับเข้ามาสักที พอเธอเดินมาถึงหน้าประตูก็พบกับโชรงและตามคาดโชรงยิ้มทักทายนัมจูด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยเลห์เหลี่ยมมากมาย
“ไงนัมจู ขอเข้าไปข้างในได้ไหม”
“ออนนี่มาได้ไงค่ะ” นัมจูดึงโบมีให้ออกจากหน้าประตูและเดินไปประเชิญหน้ากับโชรง
“ก็ตามเธอมาไงลละถามได้ นี่ฉันเป็นแขกนะจะไม่เชิญเข้าไปจริงๆหรอ”
“ออนนี่กลับไปเถอะค่ะ… ออนนี่!” โชรงที่ไม่ฟังคำพูดของนัมจูเลยแม้แต่นิดเธอเดินเข้ามาในบ้านของนัมจู และเดินไปที่ห้องนั่งเล่นทันที
“บ้านหลังนี่น่าอยู่น่าอยู่ดัเนาะ” โชรงกล่าวขึ้นหลังจากนั่งลงบนโซฟา
“ออนนี่มาที่นี้ทำไมค่ะ” นัมจูที่เดินตามฌชรงเข้ามาพร้อมกับโบมีก็พูดถามออกไป
“ฉันมาพาโบมีกลับ” โชรงพูดเสียงเรียบตอบกลับไป
“ฉันไม่กลับ!!” และคำตอบที่โชรงได้จากโบมีก็ต้องเป็นการปฏิเสธอยู่แล้ว
“นี่ฉันทำเพื่อเธอยู่นะ เธอก็รู้ว่าอยู่กับฉันเธอจะปลอดภัยจากนาอึน”
“ฉันว่าฉันอยู่กับเธอแล้วมันจะอันตรายมากกว่านาอึนอีกนะ”
“แล้วเธอจะอยู่ที่นี่ไปถึงเมื่อไหร่ นัมจูจะช่วยอะไรเธอได้ฉันถามหน่อย”
“อย่างน้อยนัมจูเขาก็ปล่อยภัยกว่าเธอแล้วกัน”
“เธอกับนัมจูเป็นอะไรกันแน่ห๊ะ!”
“เป็นแฟน ฉันกับนัมจูเราเป็นแฟนกัน! พอใจเธอหรือยังถ้าพอใจแล้วก็เชิญกลับไปได้” คำตอบที่โชรงได้รับมานั้นทำเอาเธอถึงกับอึ้งและโมโหในเวลาเดียวกัน เธอยากที่จะกระโจนใส่นัมจูแล้วต่อยสักหมัดแต่เธอก็รู้ว่าถ้าทำอย่างนั้นเรื่องมันจะยิ่งแย่แน่แถมโบมีอาจจะเกลียดเธอไปมากกว่านี้ก็ได้
“ฉันจะกลับละ แต่พรุ่งนี้เธอต้องมาโรงเรียนด้วยเพราะถ้าเธอไม่มาฉันจะไล่เธอออก” โชรงพูดจบประโชคเธอก็เดินออกไปจากบ้านหลังนั้นทันที
“โบมีไม่เป็นไรนะฉันจะไม่ยอมให้นาอึนทำอะไรเธอได้แน่”
“อื้มขอบใจนะ” โบมีหันกลับไปกอดนัมจูที่ยืนอยู่ข้างหลังของเธอ
“ฉันจะปกป้องเธอเอง” นัมจูกระซิบที่ข้างหูของโบมีเบาๆ เพื่อบอกให้โบมีรู้ว่าเธอจะรักและคอยปกป้องเธอแบบนี้ ‘ตลอดไป’
…………………………………………………………
ไนท์กลับมาแล้ว ขอโทษน้าที่หายไปนาน
คราวนี้กลับมามันอาจจะน่าเบื่อไปหน่อย
แต่ก็ช่วยทนอ่ากันหน่อยน้า
ความคิดเห็น