ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Apink] Luv Forever รักเธอตลอดไป Chomi ft. 2Eun , Hajoo

    ลำดับตอนที่ #5 : อาทิตย์ยามเย็น

    • อัปเดตล่าสุด 4 ม.ค. 58


    Five.

                   

                    ในห้องนอนที่มีโบมีกับนัมจูอยู่นั้นในตอนนี้นัมจูได้หลับไปแล้วเมื่อสองชั่วโมงก่อน  แต่โบมียังคงนอนไม่หลับจนเวลาล่วงเลยไปหลายชั่วโมง

    ทำไมถึงนอนไม่หลับเนี่ยหน้าของไอ่คนนั้นก็ขึ้นมาอยู่ได้  ฉันคงไม่ได้กำลังคิดถึงเขาอยู่นะไม่มีทางหลอก’  โบมีที่ยังคงคิดไปเรื่อยเปื่อยเธอหันไปมองนาฬิกาที่หัวเตียงเวลาในตอนนี้ก็   02:57   โบมีตัดสินใจเดินลงไปหาอะไรทำข้างล่างเธอเดินไปถึงห้องนั่งเล่นก็เจอกับนาอึน

     

    อ่าวนาอึนลงมาทำอะไรหรอ

    "......"  ที่โบมีได้รับกลับมามีแต่ความเงียบ

    "นาอึน"  โบมีเรียกนาอึนไปอีกครั้งแต่คราวนี้คำตอบไม่ใช้ความเงียบแต่เป็น..

    เธอรู้ใช่ไหมว่าฉันเกลียดเธอ

    “มันก็นะ..”

    ถ้ารู้แล้วทำไมยังมาอยู่ให้ฉันเห็นหน้าอีก

    “แล้วทำไมเธอต้องเกลียดฉันด้วย

    ก็เพราะคนจนอย่างเธอคิดแต่จะจับคนรวยอย่างพวกฉันยังไงล่ะยังจะต้องมีเหตุผลอะไรอีก ทั้งอึนจี  โชรง  แล้วยังจะนัมจูอีกหรอเธอนี้มันช่างไม่เจียมตัวเอาซะเลย

    เธอพูดเรื่องอะไรของเธอ

    ก็พูดความจริงยังไงล่ะ

    ฉันเคยคิดที่จะจับคนรวยเลยนะ

    อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่องไปหน่อยเลย  คนจนอย่างเธอก็คงคิดได้แค่นี้แหละ

    แต่ฉันไม่ได้ท…”   เพียะ!  ก่อนที่โบมีจะพูดจบนาอึนก็ตบเข้าที่แก้มขวาของโบมีอย่างแรงจนน้ำตาเธอไห้ออกมา

    คนแบบเธอ  ฉันเกลียดที่สุด”  พูดจบนาอึนก็เดินออกไปจากห้องนั่งเล่นทันที  ส่วนโบมีก็ได้แต่ยืนจับแก้มของตัวเองแล้วร้องไห้ออกมาหลังจากนั้นไม่นานนัมจูก็เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น

    โบมเป็นอะไรร้องไห้ทำไม  ใครทำอะไรเธอ”  นัมจูที่เดินเข้ามาจากทางด้านหลังของโบมี

    เปล่าๆไม่มีอะไร”  โบมีที่ตกใจเมื่อรู้ว่านัมจูเข้ามาก็รีบเช็ดน้ำตาออกทันที

    ไม่มีอะไรแล้วจะร้องไห้ทำไมไหนๆดูหน่อยตาบวมหมดแล้ว”  นัมจูจับไปที่หน้าของโบมีแล้วก็สังเกตุว่าที่แก้มขวานั้นมันแดงมากแต่เธอก็ไม่ได้ถามโบมีออกไป

    "นัมจูฉันขออะไรหน่อยได้ไหม"

    "อื้มได้ซิ พูดมาเลย"

    ฉันขอไปอยู่บ้านของเธอสักพักได้ไหม

    อื้มได้ซิถ้าเป็นโบมได้เสมอเลยงั้นเราไปตอนนี้เลยก็ได้นะ

    ก็ดีนะแต่ฉันขออีกอย่างนึงได้ไหม  ถ้ามีคนถามว่าฉันไปไหนอย่าบอกว่าฉันอยู่บ้านเธอนะให้บอกไปว่าไม่รู้ก็พอ

    อื้มได้ซิ”  หลังจากโบมีหับนัมจูคุยกันเสร็จทั้งคู่ก็พากันขึ้นไปเก็บของแล้วไปที่รถ

     

    …………………………………………

     

    แม่บ้านค่ะฉันจะกลับบ้านแล้วถ้าฮายองตื่นฝากนี้ให้ด้วยนะค่ะ  ส่วนถ้ามีใครถามว่าโบมีไปไหนให้บอกว่าไม่รู้ด้วยนะค่ะฉันขอร้องค่ะ”  นัมจูที่กำลังยืนคุยกับแม่บ้านและได้ยื่นซองจดหมายไปให้

    ได้ค่ะฉันจะไม่บอกใครเลยไว้ใจได้”  แม่บ้านตอบกลับไปพร้อมกับรับซองจดหมายมา  นัมจูเมื่อทำธุระเสร็จก็เดินไปขึ้นรถที่บนนั้นมีโบมีนั่งรออยู่ก่อนแล้ว

    โบมแน่ใจหรอว่าจะไม่เข้าไปเก็บของ” 

    อื้มฉันไม่อยากเข้าไปในห้องนั้น

    งั้นเดี๋ยวใส่ของฉันไปก่อนก็ได้แล้ววันหยุดฉันจะพาไปซื้อใหม่นะ”  นัมจูพูดยิ้มๆให้กับโบมีก่อนที่คนขับรถจะขับรถออกไป  ส่วนโบมีที่เพลียจากที่นอนไม่หลับสุดท้ายก็หลับไปในที่สุด 

    เมื่อมาถึงบ้านของนัมจูโบมีก็ยังคงไม่ตื่นนัมจูเลยให้คนขับรถช่วยเธอพาโบมีเข้าบ้านไป  บ้านของนัมจูนั้นไม่ใช่บ้านหลังใหญ่เป็นเพียงบ้านสองชั้นธรรมดาไม่มีแม่บ้าน  ไม่มีคนขับรถซึ่งเธออยู่ด้วยตัวของเธอเองล้วนๆ

     

    …………………………………………………………………

     

                    สายขนาดนี้แล้วโบมีที่ยังคงนอนหลับอู่บนเตียงอย่างสบายใจ  ก่อนที่จะเริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอย่างช้าๆเธอลืมตาขึ้นมาก็พบกับนัมจูที่นั่งดูทีวีอยู่ปลายเตียง

     

    อ่าวนัมจูถึงแล้วทำไมไม่ปลุกฉันล่ะ” 

    ก็ฉันเห็นเธอหลับอยู่เลยไม่อยากกวน”  นัมจูตอบโบมีไปทั้งๆที่หันหลังอยู่

    แล้วนี่ฉันเข้ามาอยู่ในบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่เห็นรู้ตัวเลย

    ฉันก็พาเธอเข้ามาน่ะซิตัวหนักเป็นบ้าเลย” 

    ไม่ต้องย้ำก็ได้ยะ  เธอผอมตายแหละชิโบมีทำปากเบ้ใส่นัมจูก่อนที่นัมจูจะหันมามองโบมีแล้วหัวเราะออกมา

    นั้นมันยังเป็นหัวอยู่ใช่ไหม ฮ่าๆ”  นัมจูที่ยังคงหัวเราะไม่หยุดเมื่อโบมีเห็นนัมจูพูดแบบนั้นเธอเลยจับไปที่หัวของตัวเองก็รู้สึกได้ถึงความยุ่งเหยิงของเส้นผม

    ทำไมมันเป็นแบบนี้เนี่ยนัมจูขอหวีหน่อยเร็วนัมจูที่เห็นโบมีเริ่มเสียงดังเยรีบวิ่งไปหยิบหวีมารให้เธอทันที

    มานี่เดี๋ยวฉันทำให้”  นัมจูเมื่อหยิบหวีมาแล้วเธอจับไหล่ของโบมีให้หันหลังให้เธอ  แล้วเธอก็เริ่มหวีผมที่เป็นสังกะตังนั้นของโบมีออกอย่างช้าๆแล้วเบา

    นี่นัมจูขอถามอะไรหน่อยได้ไหม”  โบมีพูดขึ้นหลังจากที่นัมจูหวีผมให้เธอมาสักพัก

    อะไรหรอถามมาเลย  นัมจูตอบไปในขณะที่หวีผมให้โบมีอยู่

    ฉันอยากรู้ว่าถ้าเธอนึกถึงหน้าของคนคนนึงบ่อย  พอหลับตาก็เห็นหน้าเขาทุกครั้งมันคืออะไรหรอ

    ฉันว่ามันคงเป็นความคิดถึงหรือไม่โบมอาจกำลังหวีเสร็จแล้ว”  นัมจูที่ยังพูดไม่จบประโยคเธอก็เปลี่ยนเรื่องทันที

    ฉันกำลังอะไรบอกมาเดี๋ยวนี้นะ”   โบมีรีบหันหน้ากลับไปถามนัมจูทันทีเธอทำตาเขม็งใส่นัมจู

    ป่าวสักหน่อยไม่มีอะไร”  นัมจูแกล้งทำเป็นมองไม่ทางออกเพื่อหลบสายตาของโบมี

    ไม่บอกงั้นไม่ถามก็ได้เชอะ” 

    ดีมากเด็กน้อยฮ่าๆ  แล้ววันนี้เธอจะไปโรงเรียนไหม”  นัมจูขยี้หัวของโบมีเบาๆ  

    ฉันว่าจะยังไม่ไป  อยากพักสมองสักหน่อย

    โอเคงั้นเราไปห้างกันไหม

    แล้วนัมจูไม่ไปเรียนหรอ

    ฉันก็ยังไม่อยากไปเหมือนกันค่อยไปก็ได้  เดี๋ยวฝากฮายองบอกครูว่าลาป่วย

    เด็กดีจริงๆยังไม่ทันได้ไปเรียนเลยสักวันก็โดดเรียนซะแล้วปรบมือให้เลย

    ช่างฉันเถอะน่าเธอนั้นแหละไปอาบน้ำไปแล้วฉันนจะพาไปทานข้าว

    หือนี่กี่โมงแล้ว

    ก็ราวๆ  10  โมงได้แล้ว

    โหยสายขนาดนนี้แล้วงั้นฉันไปอาบน้ำก่อนนะ”  โบมีพูดจบก็รีบๆวิ่งลงจากเตียงไปอย่างรวดเร็วก่อนที่จะวิ่งกลับมาหานัมจูอีกครั้ง

    ว่าแต่ห้องน้ำไปทางไหน”  นัมจูยิ้มแบบหนักใจให้นัมจูก่อนที่จะชี้ทางให้กับโบมี  เมื่อโบมีรู้ทางเธอก็รีบวิ่งออกไปอีกครั้งซึ่งที่เธอรีบอาบน้ำมันมีอยู่เหตุปลเดียวนั้นก็คือ  หิว

     

    หลังจากที่โบมีอาบน้ำเสร็จนัมจูก็ขับรถพาโบมีมาที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง  ทั้งคู่พากันเข้าไปในร้านอาหารทันทีโดยมีโบมีเดินนำเข้าไป

    นี่โบมไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้  อาหารมันไม่หนีไปไหนหลอก

    ก็คนมันหิวนี่ทำไงได้”  เมื่อทั้งคู่หาที่นั่งได้โบมีก็เริ่มสั่งอาหารทันที

    โบมสั่งเยอะไปจะกินหมดหรอ”  นัมจูกระซิบถามโบมีเมื่อเห็นเธอสั่งอาหารในเมนูเกือบหมด

    ไม่เป็นไรหลอกเชื่อใจฉันได้เลยหมดอยู่แล้วนัมจูเลี้ยงทั้งที

    ใครบอกว่าฉันจะเลี้ยงเธอไม่ทราบ

    เอ๋!ไม่ได้นะแล้วจะทำยังไงฉันไม่มีเงินติดตัวเลยนะ  แย่แล้วยกเลิกเมนูทันไหมเนี่ย”  นัมจูที่นั่งดูโบมีบ่นอยู่นั้นก็ขำออกมา

    ยัยบ๊องฉันล้อเล่น  ไม่ว่าฉันจะหลอกเธอกี่ทีก็เชื่อตลอดเลยนะ ฮ่าๆ

    นัมจู!”  โบมีที่เริ่มอารมณ์เสียใส่นัมจูแต่ดีที่อาหารมาเสิร์ฟทันเวลา 

    อาหารมาแล้วครับ”  พนักงานชายวางอาหารลงบนโต๊ะก่อนที่โบมีจะเริ่มลงมือทางทันที  และสุดท้ายโบมีก็ทานอาหารหมดทุกอย่างตามที่พูดไว้ทำเอานัมจูอึ้งไปตามๆกัน

    ไม่คิดว่าเธอจะกินหมดนะเนี่ย  ถ้าเป็นแต่ก่อนกินได้ครึ่งนึงก็อิ่มแล้วเปลี่ยนไปเยอะจริงๆโบมของฉัน ฮ่าๆ

    อดีตก็ส่วนอดีต  ปัจจุบันก็ส่วนปัจจุบันไม่เกี่ยวกันสักหน่อย”  พอโบมีพูดจบทำเอานัมจูถึงกับเงียบไปเลยทีเดียวแต่ถึงแบบนั้นนัมจูก็ยังคงยิ้มและตอบโบมีกลับเหมือนปกติ

    นั้นซินะ”  นัมจูยิ้มให้กับโบมี  แต่โบมีก็ดูออกว่านัมจูรู้สึกแย่เธอเลยหาเรื่องอื่นคุยแทน

    นัมจูไปกินไอติมกันนะ  ฉันอยากกินของหวานแล้ว

    นี่ยังกินไหวอีกหรอแต่ฉันไม่ไหวแล้วนะ 

    เอาเถอะน่าไปร้านที่ฉันรู้จักกันร้านนั้นอร่อยมาก”  โบมีพูดจบก็ลากนัมจูไปจ่ายค่าอาหารทันทีก่อนที่จะพาไปร้านไอติมที่โบมีรู้จัก  ซึ่งเป็นร้านประจำที่โบมีไปบ่อยๆ

    ร้านนี้ไง”  โบมีพูดจบก็ลากนัมจูเข้าไปในร้านทันที

    ร้านน่ารักดีนะ  แล้วอะไรอร่อยบ้างหรอโบม  นัมจูถามโบมีเมื่อนั่งลงที่โต๊ะ

    ทุกอย่างเลยว่าแต่ไหนบอกกินไม่ไหวแล้วไง  อยากกินแล้วละซี้”  โบมีทำเลี้ยงล้อนัมจูก่อนที่ทั้งคู่จะสั่งไอติมมาทาน  ถึงเมื่อทั้งคู่ทานไอติมเสร็จนัมจูก็พาโบมีไปซื้อพวกเสื้อผ้าของใช้ต่างๆทันที  และเมื่อโบมีซื้อของใช้หมดแล้วนัมจูก็ขับรถพาโบมีไปที่ไหนสักแห่ง

     

    นัมจูเรากำลังไปไหนหรอ  ฉันว่ามันไม่น่าใช่ทางไปบ้านเธอนะ”  โบมีถามออกไปเมื่อรู้สึกไม่คุ้นกับเส้นทาง

    ฉันจะพาไปที่ๆนึงก่อน

    ที่ไหนหรอ

    เดี๋ยวไปถึงก้รู้เองนั่งเงียบๆไปก่อน”  โบมีนั่งเงียบตามคำสั่งของนัมจูทันที  รถของนัมจูขับมาได้สักพักก่อนที่จะเข้าไปจอดที่ริมแม่น้ำแห้งหนึ่ง

    โบมๆ ถึงแล้วตื่นได้แล้วยัยขี้เซา”  นัมจูหันไปปลุกโบมีที่ยังหลับอยู่

    อื้อออ  ถึงแล้วหรอ”  โบมีบิดขี้เกียจก่อนที่จะมองไปรอบๆตัวรถ

    ลงมาซิมีอะไรให้ดูหลับตาด้วยนะ”  นัมจูพาโบมีที่หลับตาเดินไปที่ริมแม่น้ำอย่างระมัดระวังก่อนจะค่อยๆเอามือที่ปิดตาโบมีออกอย่างช้าๆ   สิ่งที่อยู่ตรงหน้านั้นทำให้โบมีถึงกับอ้าปากค้างอยู่นาน

    เป็นไงชอบไหม”  นัมจูถามโบมีที่เอาแต่ยืนอึ้งไม่พูดอะไร

    ชอบสุดๆไปเลย  เกิดมายังไม่เคยเห็นอะไรสวยแบบนี้เลย”  โบมีตอบนัมจูไปโดยไม่ละสายตาจากแม่น้ำ  ซึ่งสิ่งที่อยู่ตรงหน้าของโบมีนั้นก็คือภาพของพระอาทิตย์ที่กำลังตกดินนั้นเอง

    งั้นเรามาถ่ายรูปกัน” 

    เอาซิๆ  ถ่ายเยอะเลยฉันชอบมันสวยมาก”   โบมีตอบโดยไม่ต้องคิดอะไรทั้งสิ้นตอนนี้เธอถูกครอบงำไปด้วยภาพบรรยากาศที่สวยงาม  หลังจากที่ทั้งคู่ถ่ายรูปและนั่งดูพระอาทิตย์ตกดินจนมืดสนิทแล้วจึงพากันกลับบ้านของนัมจูทันทีซึ่งเมื่อถึงบ้านโบมีกับนัมจูก็ช่วยกันขนของเข้าลงรถไป  ก่อนที่นัมจูจะเริ่มแสดงฝีมือการทำอาหารเย็นให้โบมีทาน

    ทาแต๊นเป็นไงน่ากินไหมล่ะสิ่งที่นัมจูวางลงบนโต๊ะอาหารนั้นคือเนื้อสเต็กชั้นเลิศ

    น่ากินมากเลย  แต่รสชาติจะอร่อยเหมือนน่าไหมน่าา” 

    ต้องอร่อยอยู่แล้วนัมจูคนนี้เป็นคนทำเชียวนะ  หลังจากนัมจูพูดจบโบมีก็เริ่มทานก่อที่จะทำตาโตแทบจะถล้นออกมา

    หูยยยยยย  อร่อยสุดยอดเลยนัมจูไปเป็นเชฟได้เลยนะเนี่ย” 

    โบมก็พูดเว่อร์ไป”  นัมจูทำท่าเขินอยู่นิดหน่อยก่อนจะมองโบมีทางอาหารที่ตัวเองทำ

    แล้วนัมจูไม่กินหรอ  มัวแต่มองอยู่ได้” 

    ฉันเห็นโบมทานอร่อยแค่นี้ก็อิ่มแล้ว”  นัมจูพูดจบก็ยังคงจ้องมองโบมีทานต่อไปซึ่งโบมีก็ไม่ได้สนใจอะไรนอกจากอาหารตรงหน้า  นัมจูที่ยังคงจ้องมอง  อดีตคนรัก’  ความสุขซึ่งนัมจูรู้ดีว่าในตอนนี้ทั้งสองอยู่ในฐานะอะไรกันแต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่อาจห้ามเสียวเรียกร้องของหัวใจตัวเองได้เลย….

     

    ………………………………………………………………………

    ตอนนี้อาจจะสั้นไปนิดนึงนะไรท์รีบแต่งไปหน่อย

    แถมสมองมันก็......ไปแล้ว

    ตอนต่อไปไรท์จะแต่งให้ยาวขึ้นนะค่ะ

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน
    นิยายแฟร์ 2024

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×