คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ไอ้บ้า (ฮาจูพิเศษใส่ไข่)
Thirteen
“พวกเธอกลับกันเถอะเดี๋ยวให้โชรงออนนี่เฝ้าก็ได้” อึนจีบอกนัมจูและฮายองที่นั่งอยู่ที่โซฟา จริงๆมันก็เชิงไล่ให้ทั้งสองกลับไปนั่นแหละเพราะเธออยากให้โชรงกับโบมีอยู่ด้วยกันสองคนมากกว่า จริงๆเธอก็รู้สึกผิดนะที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้โบมีความจำเสื่อม (หมอก็บอกอยู่ว่าโบมีเป็นลมล้มลงไปเอง - - โทษตัวเองอยู่ได้อึนจีเอ้ย!!)
“แต่ฉันอยากเฝ้าโบ…” นัมจูไม่ทันพูดจบก็โดนฮายองลากให้ออกจากห้องไปซะก่อน ถึงนัมจูจะพยายามฝืนแรงของฮายองแต่ก็สู้แรงควาย(?) ของฮายองไม่ได้อยู่ดี ส่วนอึนจีกับนาอึนก็เดินตามคู่ฮาจูออกไปเช่นกัน ทำให้ในห้องตอนนี้เหลือแต่โชรงที่นั่งเฝ้าโบมีที่หลับไปแล้วเพราะฤทธิ์ยาอยู่ข้างเตียงคนไข้
ด้านฮาจู
“ย๊าฮายองจะลากฉันออกมาทำไมเนี้ย ฉันจะเฝ้าโบมนะ” นัมจูเริ่มโวยวายอีกครั้งเมื่อทั้งคู่ออกมานอกโรงพยาบาลแล้ว ไม่ใช่ว่าตลอดทางที่โดนฮายองลากมาเธอไม่ได้ไม่อยากโวยวายแต่เพราะโวยวายอะไรไม่ได้มากกว่าเพราะยังอยู่ในตัวโรงพยาบาล แถมคนก็เยอะอีกเธอก็เลยเกรงใจเลยไม่ทำเสียงดัง
“ฉันว่าปล่อยให้โชรงออนนี่เขาอยู่กับโบมีออนนี่ไปเถอะ”
“แต่…” ไม่ทันที่จะพูดจบฮายองก็พูดแทรกขึ้นมาซะก่อน
“ไม่มีแต่นะนัมจู มากลับบ้านเถอะดึกแล้วเดี๋ยวฉันไปส่ง” ฮายองพูดจบก็พา(ลากนั้นแหละ) นัมจูไปยังรถทันที
บนรถฮายอง
“นี้เลิกทำหน้าแบบนั้นได้แล้วนะ ฉันเห็นแล้วมันอึดอัด” ฮายองบอกนัมจูที่นั่งอยู่บนรถข้างๆเธอที่เป็นคนขับ ก็นัมจูเล่นทำหน้าบอกบุญไม่รับเหมือนคนที่ขี้ไม่ออกมาเป้นิสบๆปี(?) แถมยังมองออกไปแต่นอกหน้าต่างไม่ยอมคุยกับเธอเลยสักคำ นี้คืองอน? หรือโกรธที่ไม่ยอมให้อยู่เฝ้าโบมีกันนะ
“เชอะ!!” นัมจูทำท่าชิช่ะใส่ฮายองเหมือนกับเด็กๆ
“เห้อ~ อย่าทำเป็นเด็กๆไปได้ไหมเธอก็เห็นว่าควรปล่อยให้โชรงออนนี่อยู่กับโบมีออนนี่” ฮายองถอนหายใจเฮือกใหญ่ให้กับความเป็นเด็กน้อยของนัมจู
“เชอะ เชอะ!!” นัมจูยังคงชิช่ะใส่ฮายองต่อไป - -
“ย๊าา!! ถ้าไม่เลิกทำแบบนี้ฉันจะจูบเธอนะ” ฮายองพูดขู่นัมจูไปหวังให้อีกฝ่ายเลิกชิช่ะใส่ตัวเองสักทีแต่มันดันกลับกันนัมจูยิ่งตั้งท่าชิช่ะใส่เธอยกใหญ่
“เชอะ เชอะ เชอะ เชอะ!!” อยากให้ฉันจูบมากใช่ไหมนัมจูย่าา ได้เลยฮายองคนนี้จะจัดให้ พูดบอกนัมจูในใจ(?) ก่อนจะหักพวกมาลัยเข้าไปจอดข้างทางทำเอานัมจูเคะแตก(?) กรี๊ดซะลั่นรถด้วยความตกใจ ก็ใครมันจะไม่ตกใจล่ะอยู่ๆก็เลี้ยวรถกะทันหันขนาดนี้
“โอ๊ยฮายองจะจอดกะทันหันแบบนี้ก็หัดบอกกันบ้างดิ หัวเกือบโขกกระจกรถแล้วเนี้ยเห็นไหม ถ้าฉันหัวแตกขึ้นมาทำไม แถมถ้าฉั…อุ้บ!” นัมจูยังบ่นฮายองไม่ทันจบก็โดนอีกฝ่ายประกบจูบให้ซะก่อน ฮายองประกบปากนัมจูค้างไว้อย่างนั้นอยู่หลายนาทีส่วนนัมจูก็ไม่มีทีท่าว่าจะขัดขืนแต่อย่างใด (นางช็อกสติหลุดไปแล้ว)
ตึก ตึก ๆ ๆ ตึก ตึกๆ ๆ
“นี่หัวใจเธอเต้นแรงจนได้ยินออกมาข้างนอกแล้วนะ ฮ่าๆ” ฮายองพูดแซวนัมจูที่ตอนนี้หน้าแดงเป็นตูดลิงซะแล้ว
“ทำบ้าอะไรของเธอเนี้ย จะ…จะมาจูบฉันทำไม่ไอ้บ้าโรคจิต คนฉวยโอกาส ว๊ากกกก!!” นัมจูผีเข้าซะแล้ว เธอพุ่งเข้าไปตีฮายองไม่ยั้งแก้เขิน(?) ฮายองก็ได้แต่ยกมือขึ้นมาป้องกันตัวเองจากมือน้อยๆของนัมจู
“ฮ่าๆ นัมจูฉันเจ็บนะ ฮ่าๆ ก็เธอเอาแต่เชอะใส่ฉันเองนี่ ฮ่าๆ เจ็บๆ ๆ” พูดไปหัวเราะไป (สงสัยพอจูบกับนัมจูแล้วจะเป็นบ้าฮายองเด็กน้อยผู้น่าสงสาร = =)
“แล้วจะมาจูบฉันทำไมล่ะไอบ้า” นัมจูยังคงไม่หยุดทำร้ายร่างการฮายอง
“ก็ฉันบอกให้เธอเลิกเชอะใส่แต่เธอไม่เลิกเองนี้ก็เลยจูบบบบบมันซะเลย โอ๊ยๆ เจ็บๆ” ฮายองเน้นคำว่าจูบให้นัมจูเขินเล่นๆแต่ก็เหมือนจะเป็นการยั่วโมโหนัมจูซะมากกว่าก็ตอนนี้นัมจูเล่นทั้งทุบทั้งต่อยทั้งตีฮายองหนักกว่าเดิมซะอีก
“โอ๊ยๆ พอแล้วฉันเจ็บน้า จะกลับไหมบ้านอ่ะ”
“กลับ! ฝากไว้ก่อนเถอะ” นัมจูหยุดตีฮายองก่อนจะเอามือไปกอดอกตัวเองไว้ ทำท่าเหมือนกำลังโมโหฮายองแต่หารู้ไม่จริงๆแล้วเธอกำลังเขินอยู่ต่างหากก็ภาพตอนที่ฮายองจูบเธอนั้นมันวนเวียนฉายซ้ำอยู่ในโสตประสาทของเธอไปมาไม่รู้จักจบจักสิ้นสักที ยังไม่พอภาพที่ทั้งสองจูบกันเมื่อสองปีก่อนมันก็ดันย้อนกลับมาทำให้หัวใจดวงน้อยๆ(?) ของนัมจูเต้นแรงซะจนเจ้าตัวล่ะอยากจะควักหัวใจตัวเองออกมาแล้วโยนทิ้งให้มันรู้แล้วรู้รอด และสุดท้ายตลอดทางกลับนัมจูและฮายองก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีกเลยจนถึงบ้านนัมจู
ก็คนมันเขินอ่ะจะให้พูดอะไรเล่า!!
บ้านนัมจู
“นี้จะเข้ามาในห้องฉันทำอุนตร้าแมนอะไร บ้านตัวเองไม่มีให้กลับไง?” นัมจูถามฮายองที่เข้ามานั่งอยู่บนเตียงนอนของเธออย่างสบายใจเฉิ่มโดยไม่เกรงใจเธอที่เป็นเจ้าของห้องเลยแม้แต่นิด
“ปกติตอนอยู่ที่ LA ฉันยังเข้ามาได้เลยแล้วทำไมตอนนี้มันจะต้องเข้ามาไม่ได้ล่ะ” ตอบกลับไปอย่างกวนๆ ทำเอานัมจูไม่อยากจะเถียงด้วยเพราะถ้าเถียงกลับคงจะยาวแน่เธอเลยเลือกที่จะนั่งเงียบๆจัดของในห้องนอนตัวเองไปเรื่อยโดยไม่สนใจฮายองที่ตอนนี้กำลังลื้อของในห้องเธอเป็นว่าเล่น (เด็กไฮเปอร์ก็เงี้ยอยู่นิ่งๆไม่เป็น)
“อุ้ย! นั้นอะไรอ่ะขอดูหน่อยนะ” ไม่ทันขาดคำก็ถือวิสาสะเปิดกล้องสมบัติขนาดจิ๋วบนหัวเตียงของนัมจูออกมาโดยไม่ได้รับอนุญาต ซึ่งพอฮายองเปิดออกก็ต้องตกใจกับสิ่งที่อยู่ข้างในนั้นก่อนจะหันไปถามนัมจูที่ยังคงจัดของอยู่ สงสัยจะไม่ได้ยินตอนที่เธอพูด
“นัมจูรูปนี้” ฮายองโชว์รูปให้นัมจูดูนัมจูเกิดอาการตกใจนิดหน่อยเมื่อฮายองโชว์รูปในกล่องสมบัติจิ๋วของเธอขึ้นมา ซึ่งนั้นมันก็คือรูปเมื่อสองปีก่อนที่เธอกับฮายองถ่ายไว้ที่ร้านไอศกรีมนั้นเอง เรียกง่ายๆก็รูปที่ทั้งสองคนจูบกันนั้นแหละ
“เฮ้ย!! เอามานะ” นัมจูพูดจบก็รีบคว้ารูปจากมือฮายองคืนกลับไป
“เธอไม่ได้ทิ้งรูปนี้ไปหรอ” ใช่ไหนตอนนั้นนัมจูบอกว่าจะเอาไปทิ้งยังไงล่ะแล้วทำไมมันถึงมาอยู่นี่ได้
“ทำไมต้องทิ้งล่ะ” ถามอีกฝ่ายกลับไปทั้งๆที่เมื่อสองปีที่แล้วตัวเองเป็นคนพูดๆแท้ว่าจะเอารูปนี้ไปทิ้ง
“แล้วทำไมตอนนั้นต้องบอกว่าจะเอาไปทิ้งด้วยล่ะ”
“ก็ถ้าบอกขอเป็นคนเก็บรูปนี้ไว้มันก็น่าอายนิ่ ฉันก็เขินเป็นนะย่ะ”เหตุผลไร้สาระสุดๆ
“ยัยบ๊อง รู้ไหมมันทำให้ฉันต้องเสียใจแค่ไนตอนที่เธอบอกว่าจะทิ้งรูปนี้หน่ะ” ฮายองพูดเสียงเข้มแต่กลับยิ้ม (?) ก็เธอดีใจนี่ที่นัมจูไม่ได้ทิ้งรูปนี้ไปอย่างที่พูดไว้เมื่อสองปีก่อน แถมบอกอีกว่าอยากเป็นคนเก็บรูปนี้ไว้เอง เอาแล้วฮายองมีสิทธิวุ้ย!
“ขอโทษที่ทำให้เสียใจนะ ฉันไม่คิดว่ามันจะทำให้เธอต้องเสียใจนี่” พูดอย่างรู้สึกผิด (นี่แกสำนึกผิดอยู่จริงๆรึป่าว)
“งั้นก็ไถโทษมาเลย” พูดจบฮายองก็พุ่งหลาว(?) ไปหานัมจูด้วยความเร็วแสงก่อนที่จะประกบปากนัมจูทันที โดยการจูบกันคราวนี้มันนุ่มนวลและร้อนแรงกว่าครั้งก่อนๆ เพราะครั้งก่อนพวกเธอเพียงแค่ประกบปากกันเท่านั้น (ก็แค่จุ๊บกันไงยังไม่สอดลิ้น //เดี๋ยวๆ -3-)
ลิ้นร้อนของฮายองเริ่มรุกล้ำขึ้นไปในโพลงปากของนัมจู โดยเจ้าตัวก็ไม่ได้มีการขัดขืนแต่อย่างใดแถมยังมีปฏิกิริยาตอบโต้ฮายองอีก ทั้งคู่จูบแลกความหวานของกันและกันอยู่อย่างนั้นหลายนาทีจนนัมจูต้องครางท้วงขออากาศหายใจ
“ไอ้บ้าจูบเค้าอีกแล้ว” นัมจูว่าฮายองด้วยสรรพนามที่เปลี่ยนไป
“ว่าแต่คนอื่นเขาตัวเองก็จูบตอบไม่ใช่ไง แล้วยังจะมาทำเป็นพูดอีก” ฮายองพูดพร้อมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆนัมจูอย่างจะแหย่คนตัวเล็กตรงหน้าเล่น
“ป่าวสักหน่อย ก็…ก็แค่…มันเป็นสันชาติญาณเฟ้ยยย” ยังอุส่าแถไปได้
“หราาา งั้นจูบอีกดีไหมนะ” พูดจบก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้นัมจูอีก
“ย๊า!! ออกไปเลย ไปๆกลับบ้านไปเลยชิ้วๆ” ไล่อีกฝ่ายไปมือก็ทั้งผลักทั้งดันฮายอง (ถ้าถีบก้านคอฮายองได้คงถีบไปแล้ว แต่ติดที่นางเตี้ยไง) ให้ออกจากบ้านเธอไปก่อนจะปิดประตูบ้านใส่หน้าฮายองด้วยความเขิน (?)
“นัมจูพรุ่งนี้เดี๋ยวมารับนะ…เอ่ออีกอย่าง คืนนี้ก็อย่ามัวแต่ฝันถึงฉันนะ ฮ่าๆ” ก่อนจะไปก็ทิ้งมุขเสี่ยวๆไว้ให้นัมจูเขินเล่นๆ (ได้ทีเอาใหญ่นะฮายอง -0-)
“ไอ้บ้า -//- ” พูดว่าคนข้างนอกไปก็จับริมฝีปากตัวเองไปอย่างเขินๆ
ตืดดด ดดๆ ๆ ตืดดดๆ
เสียงโทรศัพท์ของนัมจูดังขึ้นทำลายความเขินของเจ้าตัว
HaYoung : คืนนี้ก็นอนฝันดีนะ อย่าลืมฉันถึงฉันด้วยล่ะเข้าใจไหมยัยเตี้ย เอออีกอย่างฉันมีคำถามจะถามเธอแต่ยังไม่ต้องตอบนะค่อยตอบพรุ่งนี้เข้าใจป่าวยัยเตี้ย!! รักนะเว้ย รู้ป่ะเนี้ยรักนะ รักมากๆด้วย รักนะ คิคิ -..-
“ไหนเมื่อกี้บอกอย่ามัวแต่ฝันถึงไง แล้วจะเขียนบอกรักทำซากอะไรเยอะแยะถมอีกอย่างฉันก็ไม่ได้เตี้ยเขาเรียกว่าส่วนสูงน่ารักเฟ้ยย!” พออ่านข้อความที่ฮายองส่งมาจบก็ยิ้มไปอย่างลืมตัว ทำท่าเหมือนจะโกรธที่โดนคนตัวสูงจี้ปมเรื่องส่วนสูงของตัวเองแต่ไปๆมาๆกลับเขินซะงั้น
ตืดดด ดดๆๆ ๆ ตืดด ดด
HaYoung : เลือกมานะ B & H 
คำตอบจะเป็นยังไงฉันรับได้หมดแหละ เข้าใจไหมพรุ่งนี้ตอบด้วยนะ
HaYoung : ฝันดีอีกรอบนะ อย่าลืมนะตอบพรุ่งนี้!!
Namjooj : ย่ะ!! ฝันดี
HaYoung : 
Namjooj : ไอ้บ้าาา!!!!!!
...................................................
กลับมาแว้ว ตอนนี้ฮาจูเต็มๆแบบพิเศษใส่ไข่ไม่งอกนะจ๊ะ
ตกลงฮายองจะได้เป็นแฟนกับนัมจูไหม เล่นหยอกกันซะขนาดนี้
ไรท์จะทยอยลงตอนที่แต่งเสร็จให้เน้อ สั้นบ้างยาวบ้างทนๆอ่านหน่อยน้า
อย่าลืมคอมเม้นล่ะ ไม่คอมเม้นไรท์ไม่มีกำลังใจแต่งต่อน้า T^T
เดี๋ยวไรท์ก็ดองซะนี่ งอนจริงๆนะ (ไรท์ก็งอนแม่งทุกตอนเลย555555555)
ความคิดเห็น