คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1 สัญญาแล้วว่าจะหมั้น
ตอนที่1
สัญญาแล้วว่าจะหมั้น
“ลูกจอมจ๊ะ เดี๋ยวนั่งรอตรงนี้ก่อนนะลูก”
สวัสดีครับรีดเดอร์ทุกท่าน ผมชื่อเจ้าจอมหรือที่ทุกคนเรียกผมว่าจอมนั่นแหละครับ ถ้าถามว่าตอนนี้ผมอยู่ที่ไหนผมตอบให้ได้นะครับว่าเป็นบ้านแต่ไม่ใช่บ้านผม อ้าวไม่ใช่ผมแล้วบ้านใครล่ะเป็นบ้านว่าที่คู่หมั้นจำยอม?ของผมเอง ทุกคนคงคิดว่าว่าที่คู่หมั้นของผมเป็นหญิงสาว?สวย?น่ารัก?เพอร์เฟ็ก?ใช่มั้ยล่ะ ถ้าคุณคิดแบบนั้นล่ะก็...ครับคุณคิดผิด คุณคงถามผมว่าทำมั้ยล่ะก็ในเมื่อผมเป็นผู้ชาย ใช่ครับผมเป็นผู้ชายเต็มร้อยไม่ใช่เกย์แต่อย่างใดถึงจะไม่เคยมีแฟนเลยก็ตามทีเพราะผมเป็นคนค่อนข้างเก็บตัวไม่ชอบความวุ่นวายจึงมีเพื่อนที่สนิทอยู่ไม่กี่คน แถมหนักกว่านั้นว่าที่คู่หมั้นผมดันไม่ใช่แค่คนเดียวนี่สิแต่เป็นสองคนเลยนะครับ พอผมนึกถึงทีไรแถบจะเอาหัวโขกฝาผนังวันละหลายๆรอบและเหตุมันเกิดมาจากเมื่อ2วันก่อน
“เจ้าจอม ตื่นหรือยังลูก”เสียงอันไพเราะของแม่เรียกขานลูกชายภายในบ้านหลังขนาดย่อมไม่เล็กไม่ใหญ่จนเกินไปสำหรับสองแม่ลูกที่อาศัยกันอยู่ตามลำพัง
“ตื่นแล้วครับแม่”ผมขานรับเสียงเรียกของแม่ในขณะที่ผมกำลังทาครีมทาแป้งอยู่ที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง หลังจากที่ผมตื่นมาจัดการธุระส่วนตัวเรียบร้อย วันนี้ยังคงเป็นวันปิดเทอม1หรือเทอมเล็กอยู่ซึ่งปีนี้ผมกำลังเรียนอยู่ชั้นม.6 อีกแค่เทอมเดียวผมก็จะเป็นนักศึกษาแล้ว
ตึง ตึง ตึง
“เจ้าจอม! แม่บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าวิ่งลงบันได เกิดพลัดตกบันไดขึ้นมาทำไงลูก”แม่ดุผมหลังจากที่ผมวิ่งลงมาหาท่าน
“คร้าบบบ ฟอด...ฟอด อรุณสวัสดิ์ครับแม่” ผมเดินเข้ามาในครัวเห็นแม่กำลังทำอาหารเช้าอยู่ผมเลยเดินมากอดข้างหลังแม่แล้วหอดแก้มท่านซ้ายขวา
“จ๊ะ อรุณสวัสดิ์จ๊ะลูก” แม่หันมาตอบผมยิ้มๆ
“เช้านี้แม่ทำไรกินครับ” ผมถามแม่พลางก้มหน้าลงไปดู
“ข้าวต้มกุ้งจ๊ะ แล้ววันนี้จอมจะออกไปที่ร้านกับแม่หรือเปล่าลูก” แม่พูดพลางตักข้าวต้มกุ้งกลิ่นหอมชวนกินใส่ชาม2ชามวางไว้บนโต๊ะกินข้าว
แม่ผมเปิดร้านคาเฟ่เล็กๆแถวย่านช็อปปิ้งของวัยรุ่นมีคนเข้าร้านตลอดทั้งวันแต่แม่ก็จ้างพนักงานส่วนใหญ่เป็นนักศึกษาที่หารายได้เสริม4-5คนทำให้ไม่เหนื่อยมากเท่าไร
“ไปครับแม่อยู่บ้านผมไม่มีอะไรทำอยู่แล้วนี่ครับ”
“หืม? แล้วเราไม่อ่านหนังสือหรอคะว่าที่คุณหมอ”
“ไว้ค่อยอ่านตอนกลางคืนก็ได้นี่ครับแม่” ใช่แล้วครับผมอยากเป็นหมอแต่เป็นหมอรักษาสัตว์นะ ผมอยากเรียนสัตวแพทย์ล่ะครับ เพราะผมนะชอบสัตว์มากๆเลยล่ะ
“อย่าหักโหมมากนะลูก ถ้าอ่านหนังสือเหนื่อยก็พักนะไม่ต้องไปช่วยแม่หรอก”แม่พูดพลางเอามือลูบผมไปด้วย
“ถ้าพ่อของลูกยังอยู่คงดีใจนะที่ลูกเป็นเด็กดีขนาดนี้” แม่พูดด้วยแววตาเศร้าๆ ตั้งแต่ผมเกิดมาผมก็ไม่เห็นพ่อแล้วแม่บอกว่าพ่ออยู่บนสวรรค์เพราะได้ช่วยผู้มีพระคุณเอาไว้ ถ้าถามว่าผมเสียใจไหมผมยอมรับนะครับว่าผมเสียใจผมเหงาที่ไม่มีผู้เหมือนอย่างคนอื่นๆเค้า แต่ผมก็ไม่แค่นะเพราะผมมีแม่ทั้งคนแม่ผมนะเป็นได้ทั้งพ่อและแม่ให้ผมเลยล่ะ ผมเดินเข้าไปกอดแม่เพื่อปลอบประโลมแม่ก็กอดผมตอบเราสองแม่ลูกกอดกันอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งมีเสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้เราต้องผละออกจากกัน
ออดดดดดดดดด
“ใครกันน่ะมาแต่เช้าเชี่ยว เจ้าจอมไปดูให้แม่หน่อยสิลูก” แม่ผละออกจากผมพลางเช็ดน้ำตาแล้วพูดบอกผม
“ครับ แม่ไปล้างหน้าให้สดชื่นก่อนดีกว่านะครับ” ผมพูดกับแม่แล้วแม่ก็เดินเข้าห้องน้ำไป จากนั้นผมก็เดินออกไปดูที่หน้าบ้าน เมื่อผมเดินมาถึงหน้าประตูรั้วบ้านก็เห็นชายหญิงวัยกลางคนคู่หนึ่งยืนอยู่แต่งตัวดูมีฐานะไม่น่าจะใช่คนแถวนี้
เจ้าจอมเดินมาหยุดอยู่ที่ประตูรั้วก็เห็นชายหญิงวัยกลางคนอายุน่าจะราวแม่ของเขาเมื่อเห็นคนตรงหน้าอายุมากกว่าจึงยกมือไหว้แล้วเอ่ยถาม
“สวัสดีครับ ไม่ทราบว่ามาหาใครหรอครับ” เจ้าจอมถามออกไปพร้อมกับรอยยิ้มสดใสที่ใครเห็นก็ต้องหลงรักทำให้ชายหญิงต้องยิ้มตามไปด้วยกับความน่ารักของเจ้าจอม
“เอ่อ นี่ใช่บ้านเพ็ญ เพ็ญศิริ หรือเปล่าจ้ะ” ฝ่ายหญิงเอ่ยถามเจ้าจอมพร้อมรอยยิ้มเอ็นดูหนุ่มน้อยตรงหน้า
“อ่า ใช่ครับ มาหาแม่หรอครับ?”
“ใช่จ้ะ ป้าเป็นเพื่อนของเพ็ญนะจ้ะ หนูเป็นลูกของเพ็ญหรอจ้ะ?”
“ครับ งั้นเชิญด้านในก่อนนะครับ” เจ้าจอมพูดเชิญชายหญิงซึ่งเจ้าจอมคิดว่าน่าจะสามีภรรยากันเข้าบ้าน
“เจ้าจอม ใครมาหรอลูก” เพ็ญเดินออกมาจากห้องน้ำเพื่อเดินมายังห้องนั่งเล่นแต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นผู้มาใหม่ในบ้านของตน
“คุณผู้ชาย!คุณผู้หญิง!” เพ็ญพูดออกมาเสียงดังแต่ก็ไม่ได้ทำให้ผู้มาใหม่ตกใจแต่อย่างใด กลับกันสองสามีภรรยากลับแสดงท่าทางดีใจและยิ้มออกมา
“เพ็ญ! ดีใจจังที่เจอเธอ เธอรู้ไหมว่าพวกเราตามหาเธอตลอดตั้งแต่เธอหนีออกมา เธอรู้ไหมว่าพวกเราน่ะเสียใจนะที่เธอ...”
“คุณผู้หญิงคะ พอเถอะค่ะ เจ้าจอมลูกคนไปข้างบนก่อนนะลูก”เพ็ญพูดขัดหญิงสาวแล้วหันไปพูดกับลูกชายของตน
“เอ่อ คะ ครับแม่”เจ้าจอมที่กำลังงงอยู่กับเหตุการณ์ตรงหน้าเอ่ยรับคำแม่อย่างงงๆแล้วเดินขึ้นไปชั้นบนของบ้าน
เวลาผ่านไปสักพัก
“เจ้าจอมลูก ลงมาหาแม่หน่อย” เสียงของแม่เอ่ยเรียกทำให้เจ้าจอมเดินลงมาจากชั้นบนบ้าน
“นั่งลงข้างๆแม่มา” เพ็ญเรียกเจ้าจอมให้นั่งข้างตน
“คุณผู้หญิงคุณผู้ชายคะ นี่เจ้าจอมลูกของดิฉันค่ะ เจ้าจอมนี่คุณหญิงประภากับคุณชายทวี” เพ็ญแนะนำเจ้าจอมให้สองสามีภรรยาได้รู้จักและแนะนำสองสามีภรรยาให้เจ้าจอมได้รู้จักเช่นกัน
“สวัสดีครับ”เจ้าจอมยกมือไหว้สองสามีภรรยา
“สวัสดีจ้ะ”ฝ่ายภรรยาตอบรับส่วนสามีได้เพียงพยักหน้ารับเท่านั้น
“คืองี้นะหนูจอม คือฉันอยากจะมาขอหนูน่ะ” ฝ่ายภรรยาพูดออกมา
“ขอผม” เจ้าจอมทวนคำอย่างงงๆแล้วหันไปหาแม่ป็นเชิงถาม ส่วนเพ็ญได้แต่ยิ้มๆแล้วลูบหัวเจ้าจอมเป็นเชิงบอกว่าให้ฟังต่อ
“จ้ะ คือป้าอยากจะขอหนูจอมให้ลูกชายป้านะจ้ะ”
“ขอให้ลูกชาย!” เจ้าจอมพูดออกมาอย่างตกใจ
“ใช่จ้ะ ลูกชายแต่ป้ามีลูกสองคนเลยอยากจะขอหนูให้ลูกป้าทั้งสองคนเลยนะจ้ะ” ฝ่ายภรรยาจึงตอบรับแล้วพูดต่อ
“แต่ผมเป็นผู้ชายนะครับแล้วผมก็มีคนเดียวด้วย” เจ้าจอมพูดแล้วหันไปมองหน้าแม่ของตน
“เรื่องเพศป้าไม่เกี่ยง ส่วนเรื่องคนเดียวเนี่ยเพราะหนูมีคนเดียวแล้วลูกป้ามีสองก็เลยให้ทั้งสองคน เพราะสะใภ้คนอื่นป้าไม่รับ”
“แต่......” เจ้าจอมพยายามจะหาเหตุผลมาอธิบายแต่ถูกขัดเสียก่อน
“ไม่มีแต่จ้ะเพราะป้ากับแม่เราสัญญาไว้แล้วว่าลูกเราจะหมั้นกัน”
ความคิดเห็น