(bts) sf/os - how yoongi survive when- (vga/kookga/etc)

ลำดับตอนที่ #4 : os/ how yoongi survive when he has a little brother?

T
B

Title : OS – How Yoongi survive when he has a little brother? | ไอ้เด็กแทน ♡

Paring : V x Suga

Note : ลั่นค่ะ อยู่ว่างๆเลยขอลั่นสั้นๆ ฮึก 55555555555555555555555 ชอบความเด็กแทนกับพี่กิ
จะมีชื่อตัวละครประมาณสามคนอยู่ในนี่ เดาๆกันดูนะคะ แฮ่ 55555555555555

คุณเคยรู้สึกเหมือนแบบ รำคาญใครซักคนชนิดที่ ออกปากไล่แล้วมันก็ยังไม่เลิกกวนตีนมั้ยครับ

          โอเค เขาจะไม่คีฟลุคเป็นนางสาวไทยรักเด็กด้วยการตอแหลว่าผมไม่รำคาญไอ้เด็กนี่ แต่เพราะสโลแกนร้านขายของที่บอกว่า ‘ลูกค้าคือพระเจ้า’ ทำให้ยูกิมองบนค้างเกือบหกวินาทีเมื่อได้ยินคำนี้ออกมาจากม๊าของเขา

            ใช่ พระเจ้า ยิ่งมาซื้อบ่อยๆจนแทบจะเรียกว่าเป็นลูกค้าประจำเขาก็ควรจะทำตัวดีๆกับมันใช่ไหม อย่างน้อยไอ้เด็กนั่นก็ไม่เคยติดเงินเขาซักหน่อย จ่ายสดงดเซ็น แถมยูกิยังได้ส่วนแบ่งเป็นค่าขนมโดยที่ไม่ต้องทำอะไรมากอีกด้วย

            ใช่.. มันจะดีมากเลย ถ้าสิ่งที่ยุูกิทำอยู่ไม่ใช่ร้านขายยา

แล้วไอ้เด็กแทนมันจะโผล่หน้ามาซื้อวิตามินซีทำบ้าอะไรทุกวันวะ!

            ไอ้แทน หรือไอ้แทนไท หรือวี ชื่อมันดูฝรั่งใช่ไหม แต่เชื่อเถอะว่ายูกิไม่ได้หมั่นไส้มันแล้วเรียกว่าไอ้สัดแทนแทนที่ไอ้เด็กเวรแทนไทหรือแทนที่ไอ้เด็กวีหรอก (มีความเกลียดชัง) หนึ่งเลยคือมันเป็นคนไทยแท้ อย่างที่สองคือตอนเกิดมาไอ้เด็กนี่ตัวดำ ด้วยเหตุผลประการนี้ทำให้แม่ของมันตั้งชื่อมันว่าไอ้แทน #เมืองดัดจริตชีวิตต้องป็อป

            ถ้าถามว่าทำไมเขาถึงรู้ เหอ ก็แน่สิ วันนั้นที่พระเจ้าให้ไอ้เด็กเวรจุติขึ้นบนโลก ยังมีเด็กหน้าตาหล่อเหลาเกินอายุ (เขาเอง) ไปยืนจับขอบเตียงในห้องพิเศษที่โรงพยาบาลอยู่เลย พูดด้วยความสัตย์จริงคือตอนนั้นเขาตื่นเต้นมากที่จะมีน้อง (ถึงจะเป็นน้องข้างบ้านก็เถอะ) ตอนเด็กไอ้แทนนน่ารักมาก ยูกิชอบไปเล่นกับมันเพราะมันชอบแบ่งไอศกรีมให้เขา ยิ่งยักษ์คู่นี่ แค่ไปทักๆมันนิดหน่อยแทนมันก็แบ่งให้แบบไม่ต้องขอ

            แต่ใครจะรู้ว่าจากมีน้องจะกลายเป็นนรก

            ไอ้แทนเป็นน้องชายที่ดีมาตลอด จนกระทั่งจุดเปลี่ยนของชีวิตที่โคตรจะเป็นเรื่องใหญ่ (สำหรับเขา) ยูกิที่มีส่วนสูงนำหน้ามันเสมอ มือของเขามักจะวางพาดไหล่ไอ้แทนพร้อมกดมันให้อยู่ต่ำลงได้อย่างง่ายดายกลับเปลี่ยนไป ไอ้แทนสูงเท่าเขาในขณะที่มันอยู่แค่ป.3 มันน่าเจ็บใจระดับล้านเมื่อเขา (ที่อยู่ป.6) ไปรับไอ้เด็กแทนจากห้องดอกทิวลิปบ้าบออะไรของมันแล้วมีคนทักว่า ‘อ้าว หนูยูกิ นี่เพื่อนหนูหรอ’ และที่แย่กว่าคือ ‘หนูยูกิมีพี่ชายด้วยหรอจ๊ะ’

            พี่พ่องงงงงงงงง

            หลังจากนั้นยูกิก็แทบจะกินนมแทนน้ำ ไม่อยากจะอวดว่าเป็นนมเสริมแคลเซียมอะไรซักอย่าง โดปไประดับล้านพร้อมกับคำปลอบใจของม๊าว่า ยูกิยังเด็กอยู่ เดี๋ยวโตเป็นหนุ่มก็สูงขึ้นเองแหละ

            ถ้าเขาเป็นเด็กแล้วไอ้แทนนี่เรียกไร ทารกเลยไหมล่ะ!

            หลังจากเกิดเหตุการณ์สะเทือนใจ(ก็ที่มีคนบอกว่ายูกิเป็นน้องของไอ้เด็กแทน) เขาก็ไม่ค่อยได้เจอไอ้แทนเท่าไหร่นัก ส่วนหนึ่งเขาก็พาลด้วย แต่ส่วนมากคือเขาอยากไปเพิ่มส่วนสูงตัวเองซักพัก อีกสามเดือนสูงขึ้นสิบเซ็นแล้วเดินพาดไหล่ไอ้เด็กนั่นอย่างบิ๊กบอสใน Descendants of the sun อย่างเคย

            แต่แล้วทุกอย่างก็พลิกไปอีกเมื่อไอ้เด็กแทนย้ายไปอยู่อเมริกากับน้าของมันที่นั่น กะทันหันชนิดว่าครอบครัวของเขาไม่ได้บอกลามันเลยซักคน น่าเสียดายกว่าคือยูกิสูงขึ้นถึงห้าเซ็นในเวลาสามเดือนแล้วนะเว้ย แต่ก็นั่นแหละ ไอ้เด็กนั่นมันไปแบบไม่ลา ไม่รู้จะได้กลับมาเมื่อไหร่ แต่มันก็ยังฝากจดหมายลายมือส้นตีนๆของมันไว้ให้เขาด้วยนะ

/

Two : พี่ยูกิ

            ผมรู้มาจากน้ามินว่าพี่ไปเพิ่มส่วนสูงให้ตัวเองอยู่ช่ายป่าว เราเลย

ม่ายใด้เจอกัน พี่อย่า warried ไปเลย เพราะยังไงแทนก็เป็นตัวเล็กของพี่ ♡

            ปล. ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะคับ

/

            หนึ่งเลยคือเขาไม่เข้าใจว่าไอ้แทนมันจะกระแดะเขียนภาษาอังกฤษ(แถมยังผิดด้วยนะ) ทำไม อีกอย่างคือ มันไม่ควรขอบคุณเขาอ่ะ เท่าที่ยูกิจำได้คือไอ้เด็กนี่ซื้อขนมถวายเขาเยอะกว่าม๊าของเขาด้วยซ้ำไป เออ ยังไม่รวมค่าฟิกเกอร์ที่เขายืมเงินมันมาหมุนก่อนด้วยนะ

            มันไปเรียนที่นั่นจนเขาเปลี่ยนคำว่าเด็กชายเป็นนักเรียนม.ปลายปีสุดท้ายที่ได้ที่เรียนนั่นแหละมันถึงกลับมาเรียนต่อที่โรงเรียนม.ปลายที่เขาอยู่ สิ่งแรกที่เขาเห็นจากมันเลยคือเรือนผมสีแสดแทนที่สีผมสีดำสนิทที่เขาชอบไปเช็ดให้เพราะไอ้เด็กนี่เป็นพวกประเภทชอบสระผมแล้วขี้เกียจเช็ด เขาไม่ใช่คนดีขนาดนั้นหรอก แลกกับสเว่นเซ่นมื้อนึงน่ะ

            จริงๆ มันเปลี่ยนไปมากกว่านี้ ด้วยอาการสะลึมสะลือของเขา(หลังจากได้ที่เรียนเขาก็ดอทเอทุกวัน)เองนี่แหละ ก็มันกลับมาแบบไม่บอกไม่กล่าว แถมยังเป็นไฟลท์ดึก ที่พีคกว่าคือไอ้เด็กนี่เป็นคนเคาะประตูห้องนอนเขาเอง กระเป๋าเดินทางกลายเป็นแบล็กกราวน์หลังของมันทำให้ยูกิรู้ว่าไอ้เด็กนี่มันยังไม่กลับเข้าบ้านด้วยซ้ำ

กว่าจะรู้ตัวว่าไอ้เด็กฝรั่งที่จู่ๆก็มาเคาะห้องของเขาในเวลาตีสองคือไอ้เด็กแทน มันใช้มือยาวๆของมันวางบนแก้มของเขา และก็จนกว่ายุนกิจะรู้ตัวอีกนั่นแหละว่า ไอ้แทนมันตัวใหญ่ขึ้นกว่าเดิมขนาดไหน มือใหญ่ๆนั่นรองแก้มของเขา ก่อนจะเคลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ แบบเกินความจำเป็น

            ‘ทำเหี้-‘

            ‘ผมจะจีบพี่ จำคำพูดผมไว้เลยนะ’

            นั่นแหละ คือประโยคแรกของมันหลังจากที่ไม่ได้เจอกันมาถึงหกปี

            พูดจบมันก็ทิ้งให้ผมสะตั้นเหมือนโดนบูมเมอแรงเขวี้ยงเข้าที่หน้า ไอ้เด็กเวรนั่นยกยิ้มแล้วเอื้อมมือมาขยี้ผมยุ่งๆของเขา ก่อนจะหายไปพร้อมกับกระเป๋าเดินทางของมัน

            และทิ้งความรู้สึกนึงให้เขา

            ไม่ใช่ความอบอุ่นของมือหนาที่คายความร้อนให้กับใบหน้าของเขาหรอกนะ ยูกิรู้ ยูกิเรียนมา

            ตอนที่มันเอามือแนบหน้าเขา เออ มือมันใหญ่อ่ะ ใหญ่ชนิดแบบ ชิบหาย กูจะแกล้งมันไม่ได้อีกแล้วใช่ไหม ไม่งั้นหัวกูบิ่นแน่ๆ

            อย่างที่สองคือ หลังจากที่มันเอามือควายๆของมันมาแนบหน้า แทนมันก้มลงมา จนหน้าผากแทบชนกัน ตอนนั้นแหละที่ทำให้ยูกิรู้ว่า ไอ้เด็กเวรมันสูงกว่าเขาไปขนาดไหนแล้ว..

            ไหน! ไหนตัวเล็กของมึงอ่ะ ไอ้เด็กเหี้-!

            เออ ก็อย่างที่บอกไว้อย่างนั้นนั่นแหละ วันที่เขาแพ้ดอททุกตาติดต่อกันรวดห้าตา ไอ้เด็กนั่นก็เคาะห้องเขา ทันทีที่ยูกิบิดกลอนประตูเพราะคิดว่าคนที่เคาะกับม๊าของเขา แต่กลับเป็นไอ้เด็กแทนที่ไม่ได้เห็นหน้ามันมาเกือบหกปี

            โอเค ยูกิยอมรับก็ได้ว่ามันหน้าตาดี หมายถึงดีขึ้นกว่าเก่า จากไอ้เด็กขาดสารอาหาร ตัวก้างๆที่ยังมายืนหลบลูกบาสอยู่หลังเขามันเปลี่ยนไปจนแทบไม่เห็นเค้าเดิม อย่างแรกคือสิ่งที่เขาบอกไป แทนมันเปลี่ยนสีผมตัวเองเป็นสีแสด และนั่นก็เป็นครั้งแรกที่เขามองมัน.. เอ่อ นานกว่าปกติ

            อย่างที่สองคือ ใบหน้าของมัน มันอาจจะไม่แปลกกับคนอื่นแต่มันค่อนข้างจะเป็นเรื่องประหลาดใจหน่อยเพราะล่าสุดเขาเห็นไอ้เด็กนี่เป็นแค่เด็กป.3 ห้องทิวลิป นอนน้ำลายยืดแถมยังเป็นพวกเล่นเกมได้กากชิบหาย จู่ๆก็กระโดดมาเป็นเด็กม.ปลายอายุสิบเจ็ด ถึงเขาจะหมั่นไส้ไอ้เด็กนี่ก็เถอะ แต่ยอมรับเลยว่าถ้ามันกลับมาอยู่ที่นี่คงต้องมีเพจพี่แฟนคลับวีไทยแลนด์แน่ๆ

            และอย่างสุดท้ายคือ คุณจำได้ใช่ไหมว่าตั้งแต่เกิดมาไอ้แทนพกความขี้ก้างมาตลอดชีวิต บอลเบิลนี่ไม่เคยใกล้ เขากลายเป็นบิ๊กบอสในการสกัดลูกบาสเมื่อไอ้เด็กนี่โวยวายจะมารอเขาอยู่ข้างสนาม (ยูกิเล่นบาสเก่งนะ ไม่อยากอวดเรย แน่นอนว่าความเก่งกาจเรื่องบาสมันแปรผันตรงกับหน้าตา ฮึฮึฮึ) เคยร้องไห้ข้ามคืนเพราะโดนลูกบาสของไอ้มินทร์เข้าเบ้าหน้าเต็มๆเนื่องจากไอ้มินทร์เคยโชว์เหนือด้วยการโยนลูกบาสกลับหลัง

            ตอนนี้ล่ะ? โอโห กล้ามแม่งมาเป็นมัด (มากกว่าเขา นั่นคือเรื่องที่โคตรจะเจ็บใจ) เหตุผลนึงที่เขาไม่กล้าปัดมือแม่งออกจากหน้าเพราะลำแขนมันนี่แหละ เชี่ยเอ้ย

            โอเค เลิกเล่าเรื่องอดีตที่เขาอยากจะกลบมันฝังดินแล้วทาปูนทับเหอะ วันนี้เป็นวันหยุด เชื่อไหมว่าทุกคนต่างรักวันนี้กันทั้งนั้น รวมถึงเขา ไอ้การออกมานั่งเฝ้าร้านขายยาของป๊าทั้งบ่ายไม่ใช่ปัญหาหรอก สิ่งชิบหายคือการเผชิญหน้ากับไอ้เด็กแทนต่างหาก

            “ยูกิ!”

            นั่นไง กูไม่น่าพูดถึงมันเลย แม่งเอ้ย

            ยูกิอยากจะตบหัวตัวเองแรงๆ แต่พอคิดได้ว่าทำแล้วดูโง่ก็เลยหยุด เขาละสายตาออกจากคุมะมงที่อยู่ตรงหน้าจอโทรศัพท์ไปเจอสิ่งที่กวนประสาทมากกว่าไอ้หมีสีดำนี่ล้านเท่า

            ไอ้แทนอยู่ในชุดไปรเวทธรรมดา ให้ทายมันคงพึ่งกลับมาจากเรียนพิเศษ ยอมรับว่าหมั่นไส้มันถึงขนาดไม่เปิดปากพูดเลยทำการเลิกคิ้วเชิงว่า ‘จะหาไรมากวนตีนกูอีกห้ะ’ แต่ไอ้แทนก็เป็นไอ้แทน มันฉีกยิ้ม ก่อนจะยกมือขึ้นมาวางตรงหน้าเขา

            “ไรของมึง เอาวิตามินซีไปถมบ้านอีกหรอ”

            “มีดบาด”

            “ห้ะ?”

            ยูกิขมวดคิ้ว เดี๋ยวนะ สาบานว่าไอ้รอยขีดๆเหมือนรอยดินสอนี่เป็นรอยมีดบาดจริงๆหรอ เขาเลิกคิ้วถาม ไอ้เด็กแทนก็พยักหน้ารัวๆ จนกระทั่งยูกิเอื้อมมือไปจับมือใหญ่ของคนตรงหน้าเท่านั้นแหละ เสียงร้องของไอ้แทนทำให้เขาสะดุ้งจนแทบปล่อยมือมันทิ้ง

            “สำออยปะเนี่ย”

            ยูกิพูด ถึงแม้ว่าจะยังไม่หยุดตกใจก็เถอะ โอเค ตอนนี้ไอ้แทนมันเจ็บอยู่นี่หว่า ยุนกิเรียนเภสัชนะเว้ย อย่างน้อยก็มีหน้าที่รักษาคนไข้อยู่บ้าง เขาจะพยายามไม่เอาเรื่องบาดหมางในใจมารวมกับเรื่องนี้ก็แล้วกั-

            “โห่ สำออยไรพี่ เจ็บจริงๆนะครับ”

            “ให้มันจริง”

            “อือฮึ แต่เห็นหน้าพี่แล้วเหมือนมันหายดีขึ้นยังไงไม่รู้ดิ ขอมองหน้าแบบนี้อีกห้าชั่วโมงได้ปะครับ”

            เพราะไอ้แทน ก็คือไอ้แทน..

            ยูกิถอนหายใจก่อนจะดีดหน้าผากไอ้เด็กนี่เข้าไปเต็มๆ เสียงโอดครวญเพราะความเจ็บแสบบริเวณหน้าผากดูสมจริงกว่าตอนที่เขาจับมือมันเยอะ ก่อนที่คนตัวเล็กจะก้มลงไปหากล่องพลาสเตอร์ ก้มอยู่ประมาณนาทีสองนาที ใบหน้าขาวนั่นดูจริงจังจนเกินไปทำให้คนตัวสูงหลุดหัวเราะ

            เพราะยูกิก็ยังเป็นยูกิ

            “อ่ะ ติดไว้ แล้วก็ไสหัวออกไปจากร้านกูได้แล้ว” ยูกิพูด พลางวางพลาสเตอร์ลายหมีสีดำลงบนโต๊ะที่กั้นระหว่างเขากับมัน หลังจากที่ไอ้แทนได้ยินประโยคของเขาเต็มสองรูหู ร่างสูงส่ายหน้ารัวๆ พลางทำหน้าตาน่าสงสารที่เขาไม่คิดจะเข้าไปหลงกล

            “โห่ พี่ ก่อนผมจะได้แผลเนี่ยผมล้มอ่ะ ขยับแขนอีกข้างไม่ได้เลย”

            “แล้ว?”

            “ผมเลยทำแผลเองไม่ได้ไง”

            “อือฮึ”

            “พี่ทำแผลให้ผมหน่อยสิ นะ”

            ไอ้แทนพูด และขยิบตาให้เขาตอนท้ายประโยค

            เอ่อ....

            “มึงจะไปเล่นกับสาวที่ไหนก็ได้ ยกเว้นกู ขนลุก”

            “หึงอ่ะดิ” ไอ้แทนพูด ก่อนที่มันจะผิวปาก สกิลความกวนประสาทของมันก็กระโดดจากสมัยน้องแทนห้องทิวลิปขึ้นอย่างชิบหาย

            “หึงพ่อง จะทำมั้ยแผลอ่ะ”

            “โห่พี่ อย่าหยิ่งดิ”

            “หยิ่งห่าไร”

            “หยิ่งดูหยิ่งน่ารักง่ะ”

            การที่ไอ้แทนพูดขึ้นมาอย่างไม่มีปากไม่มีขลุ่ยนั่นทำให้เขาจ้องมันเขม็งประมาณว่า ‘ถ้ามึงไม่หยุดกวนตีน กูอาจจะเอาพลาสเตอร์ทั้งกล่องยัดปากมึง’ ริมฝีปากหนาหุบเข้าหากันโดยอัตโนมัติก่อนที่ยูกิจะแกะพลาสเตอร์ออกมาจากซอง ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันเมื่อพยายามใช้มือเล็กๆนั่นทาบไปกับรอยมีดบาดที่มือของคนตัวสูงตรงหน้า

            “เอ้า เสร็จละ”

            “โห ลายหมีด้วย ลายโปรดพี่ปะเนี่ย” ไอ้เด็กแทนพูดขึ้นหลังจากการลอบมองคนอายุมากกว่าตรงหน้าเป็นเวลาหลายนาทีแล้ว เอ่อ ตั้งแต่แรกนั่นแหละ ยอมรับเลยว่าแทบไม่ได้สนใจอะไรเลยนอกจากใบหน้าขาวกับริมฝีปากสีสดนั่น

            “ปกติลายนี้มันขายไม่ออกอ่ะ เด็กมันชอบลายอื่นกัน กูเลยแปะให้มึง”

            “…โห่ ไรอ่ะ” ไอ้แทนบ่นขมุบขมิบหลังจากที่ได้รับคำตอบจากเขา ยูกิเลิกคิ้วขึ้นในขณะที่ไอ้เด็กแทนเริ่มเอามือค้ำกับโต๊ะที่กั้นระหว่างเขากับมันแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้

            “ถามจริง นี่จีบมาเป็นปีนี่รู้ตัวยังวะ” ไอ้แทนพูดขึ้น ใบหน้าคมนั่นดูจริงจังกว่าปกติ โอเค ยูกิเองก็ไม่ได้ใสซื่อจนไม่รู้หรอกนะว่าการที่ไอ้เด็กนี่ตามเขาราวกับลูกติดแม่นี่มันคงไม่ได้แปลว่ามันตามทวงหนี้เขาหรอก

             “จีบห่าไร อย่ามาไร้สาระไอ้แทน” ยูกิพูด ก่อนจะยกมือขึ้นกอดอก ด้วยการเผชิญหน้ามาตลอดหนึ่งปีทำให้เขารู้ว่าการหลบหลีกไม่ได้ช่วยอะไร

            “พี่ก็เป็นแบบนี้อ่ะ นี่ผมชอบพี่จะตายห่าละเนี่ย”

            “อ่าว แล้วสรุปเรื่องนี้กูผิดรึไง มึงจะโท-”

            จุ้บ

            ไม่ทันที่ยูกิจะได้พูดจบประโยค ความอุ่นจากริมฝีปากหนาทาบที่แก้มใสทำให้ยูกิเบิกตาโพลง มือขาวที่ใช้กอดอกถูกยกขึ้นก่อนจะชี้ไปที่ไอ้เด็กเวรตรงหน้าอย่างอึ้งๆ

            ใช่ เรื่องจริงคือมันตามจีบเขามาหนึ่งปีแล้ว อีกอย่างคือมันแทบจะไม่แตะตัวเขามากหรอกนอกจากจะเป็นการหาเศษหาเสี้ยนเล็กๆ แค่เล็กๆเท่านั้น

            “แก้มนุ่มเนอะ นักศึกษาครับ ผมขอลองที่ปากบ้างได้ไหม”

            “ไอ้เด็กเวร!”

            แล้วสุดท้าย หนังสือนิตยสารฉบับที่อยู่ใกล้มือมากที่สุดก็ปาถูกหัวไอ้เด็กแทนที่เอาแต่ยิ้มกว้างอย่างน่าหมั่นไส้

            ให้ตายเหอะ ก็แม่งเป็นคนแบบนี้ไงยูกิเลยไม่กล้าบอกมันว่าเขาคิดยังไงกับมันน่ะ

            โคตรน่ารำคาญเลย!

talk

น้อมรับผิดค่ะ ฮือ TTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTT
ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด พรุ่งนี้น่าจะได้ลงซังนัมจานะคะ ;-;
ขอโทษที่หายไปนานนะคะ เราพึ่งกลับมาจากซัมเมอร์ล่ะ ฮึก
ตีสองไปอี๊ก เคยอัพฟิคเร็วๆไหม 5555555555555555555
ขอบคุณนะคะ ♥

#วิธีเอาตัวรอดของมินยุนกิ

twt : @sugayeaplease ♥